Goed nieuws van de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie): tegen begin
2022 is de Covid-pandemie al voorbij. Nog maar een jaartje op de tanden bijten en
we kunnen terug naar het oude normaal (of toch iets dat daar zal moeten voor
door gaan).
Niet omdat het virus dan zal verdwenen zijn, maar wel vooral dankzij
de doorgedreven vaccinatiecampagnes over de hele wereld. Als het daarop aan
komt, dan zal dat helaas bij ons in België wel nog iets langer duren, want aan
het huidige vaccinatietempo van zo'n 140.000 prikjes per week (waar minister Wouter
Beke heel erg trots over is) zullen wij pas eind 2022 onze vrijheid kunnen
herwinnen. Nog twee jaar op de tanden bijten...
Voorwaarde is natuurlijk ook dat wij ons in die tussentijd strikt aan
de richtlijnen houden. Het is dus misschien nuttig om die nog eens te herhalen,
voor wie het ondertussen al zou vergeten zijn of voor wie het niet meer zo goed
weet. Want de regels veranderen op tijd en stond, en echt helemaal duidelijk zijn ze
nooit geweest.
Een erg belangrijke richtlijn is onder andere dat we zeker
onmiddellijk naar de dokter moeten als we ook maar iets van symptomen vertonen,
of als we ons een beetje ziekjes voelen. Het is dus heel erg fout als mensen
denken: "Het zal wel niet zo erg zijn, ik
ben ieder jaar rond die periode wel een beetje ziek." Want die mensen zijn dan
ondertussen waarschijnlijk hun familieleden en collega's aan het besmetten.
En een andere belangrijke richtlijn: in een binnenruimte moet er
gezorgd worden voor een heel goede verluchting en ventilatie. Zo veel mogelijk
deuren en ramen open zetten, dus.
Het moet nu natuurlijk wel lukken dat het pollenseizoen begin maart in
uitzonderlijke hevigheid uitgebroken is. Mensen met een allergie voor stuifmeel
hebben het in die periode dus flink te pakken: niezen, hoofdpijn, kortademigheid, een loopneus
of een verstopte neus. Kortom: voor een groot deel dezelfde symptomen als bij
Covid-19. Maar, zeggen de "allergologen",
de patiënt weet zélf wel dat het om een doodgewone allergie gaat, en dan hoeft
hij niet zo direct naar de dokter te lopen: "Zij weten meestal waar hun klachten vandaan komen omdat ze die in
voorgaande jaren ook al hadden."
Oei, dat is helemaal iets anders dan wat de virologen ons voorhouden!
Wat moet ik nu doen als ik loop te snotteren? Wél naar de dokter of net niet
naar de dokter? Ik weet het ook niet meer...
En wat houden we allergologen
ons ook nog voor als remedie tegen al te erge allergieaanvallen: "Overdag kunnen ze hun woning beter niet
verluchten en ze houden dan ook hun ramen beter gesloten."
Oei, dat is helemaal iets anders dan wat de virologen ons voorhouden!
Hoe moet het nu: ramen en deuren open, of ramen dicht houden? Ik weet het ook
niet meer...
Wat ik wél weet, is dat ik door iedereen verwijtend aangekeken word
als ik in het openbaar begin te niezen, want dan word ik onmiddellijk beschouwd
als een gevaarlijke corona-misdadiger. En dus blijf ik dan maar zo veel
mogelijk in mijn eigen huis. Binnen. Met ramen en deuren dicht.
Dat is één van de vele "bijwerkingen"
van de corona-hysterie: het wantrouwen tegenover iedereen. We beschouwen elkaar
niet meer als een medemens, maar als een potentiële vijand. Vroeger, in
pré-coronatijden, zouden we tegen een niezende collega gezegd hebben: "Gezondheid!" of zoiets. Nu zeggen we: "Blijf uit mijn buurt!"
Het "nieuwe normaal" wordt
een kille samenleving, vrees ik.
Gelukkig voor mij en mijn mede-lotgenoten is het allergie-seizoen in
oktober al weer voorbij. En dan mogen we opnieuw naar buiten. Zonder scheef bekeken te worden omdat we niezen...
Ik wil nog eens terugkeren naar eind vorig jaar: de hoerastemming bij
de aankondiging van de beschikbare vaccins die ons onze vrijheid zouden terug
geven, en de uitleg omtrent de te volgen vaccinatie-strategie. Weet u nog?
Men zou beginnen met de bewoners van de woonzorgcentra, want dat waren
en zijn bij dit virus de meest kwetsbare personen: de overgrote meerderheid van
de zwaar zieken die in de ziekenhuizen en op de intensieve zorgafdelingen
terecht kwamen, waren de oudjes uit de woonzorgcentra. Door die prioritair te
vaccineren, zouden de ziekenhuizen, en in het bijzonder de intensive care
afdelingen, ontlast kunnen worden. Dan zouden "de helden van de zorg" eindelijk weer wat ademruimte krijgen. En er
zou eindelijk ook weer gelegenheid komen om andere, niet-Covid, patiënten de nodige
zorg te geven.
De andere, jongere en minder kwetsbare, mensen zouden nog even op hun
vaccin moeten wachten. Tot na de zomer, of misschien nog iets langer. Die
zouden dus wél nog een lange periode veelvuldig besmet kunnen raken, want die
hebben sowieso méér sociale contacten. Maar dat is niet zo erg aangezien zij zelden
ernstige ziektesymptomen ontwikkelen.
We zijn nu ongeveer zes weken bezig met die vaccinatiecampagne, en "Hoera!": er zijn zo goed als geen
(zwaar) zieke Covid-patiënten meer in de woonzorgcentra. De strategie heeft
perfect gewerkt zoals verhoopt. Alléén... het aantal ziekenhuisopnames daalt niet
en het aantal patiënten op intensieve zorgen ligt nu zelfs hoger dan bij het begin van de vaccinatiecampagne. Hoe komt het dat
dit aantal niet daalt, terwijl de meest kwetsbaren niet meer ziek worden?
Blijkbaar gaat het vooral om mensen tussen veertig en zeventig jaar. Zouden die
dan nu opeens wél ook "kwetsbaar"
geworden zijn?
Het verhaal dat ons voorgehouden werd, klopt dus blijkbaar niet
helemaal...
Ofwel hebben de experten ons dus gewoon voorgelogen. En was het onwaar
dat alléén de oudjes heel kwetsbaar zijn en dat jongere mensen (meestal) niet
erg ziek worden en alleen lichte symptomen vertonen, en dus maar zelden in het
ziekenhuis, laat staat op intensieve zorgen, terecht komen. Ofwel wisten ze het
eigenlijk gewoon zelf niet, en hebben ze zomaar iets verkondigd. In de hoop dat
ze het (toevallig) bij het rechte eind zouden hebben. (In feite hebben de zogenaamde
experts dat van bij het begin al gedaan: ze vertellen zomaar iets, om achteraf
dikwijls te moetenerkennen dat het eigenlijk
anders was...)
In elk geval: de gekozen vaccinatiestrategie werkt niet. De bedoeling
was immers vooral om de ziekenhuizen en IC-afdelingen te ontlasten, en dat is
duidelijk niet gebeurd. Wel integendeel !
Tenzij...
Misschien hadden de experten wél gelijk? Misschien was het virus tot
voor kort inderdaad alléén écht gevaarlijk voor de kwetsbare oudjes, maar is
dat nu veranderd? Misschien is het virus "gemuteerd"
om nu vooral de minder ouderen zwaar ziek te maken? Misschien valt het virus nu
vooral diegenen aan die nog niet gevaccineerd zijn?
Dat zou betekenen dat dit virus "intelligent"
is, en zich elke keer aanpast om onze verdedigingslinies te ontwijken en de
efficiëntie van onze tegenmaatregelen te ondermijnen. We hebben immers al
gezien dat het kan muteren naar andere "varianten"
waartegen onze vaccins minder goed werken.
Maar dat kan niet! Want een virus is géén intelligent wezen: het is
gewoon een klonter eiwitten. Tenminste toch... de virussen die wij kennen, de Aardse
virussen. Als dit virus intelligentie bezit (wat eigenlijk al met zoveel
woorden door onze beleidsmakers is toegegeven door uitspraken in de zin van "Dit virus houdt van contacten!"), dan is
dit géén Aards virus, maar komt het van elders. Het is een buitenaards wezen,
een "Alien"! In tegenstelling tot wat
ons in de Science Fiction films getoond wordt, zijn de aliens géén groene
mannetjes, of lieve kleine ventjes met een te groot hoofd, maar wél
levensgevaarlijke virussen. En dat is niet onlogisch, al bij al, want een virus
heeft geen zuurstof of water nodig, en een virus overleeft in de meest extreme
omstandigheden; ze zijn dus uitermate goed geschikt om een lange ruimtereis te
maken vanuit hun thuisplaneet naar de Aarde.
Hiermee is meteen ook het raadsel opgelost omtrent de herkomst van dit
virus. Het komt niet uit een Chinees laboratorium, het komt niet van
vleermuizen, maar het komt uit de ruimte! De langverwachte en gevreesde
buitenaardse invasie is begonnen. En wij staan er volkomen machteloos
tegenover: wat de mens ook verzint, het virus heeft er duidelijk onmiddellijk
een antwoord op. Het is een hopeloze strijd, en we zijn die aan het verliezen.
Omtrent de bedoelingen van dit buitenaards wezen is het nog een beetje
gissen. Ik vermoed dat dit virus enkel de "voorhoede"
is, de "stoottroepen". Zij moeten
ervoor zorgen dat ons sociaal en economisch stelsel helemaal ineen stort (en
dat is aardig aan het lukken), om de komst voor te bereiden van de leiders van
hun planeet. Die dan onze Aarde zonder slag of stoot zullen overnemen.
"The chances of anything coming
from Mars are a million to one, he said... but still, they come!" Alléén
komen ze vermoedelijk niet van Mars, maar van veel verder.
Laat ons even terugkeren in de recente nieuwsberichten...
Eind vorig jaar: grote commotie rond de arrestatie van de Russische
opposant Aleksej Navalny. Die was na
zijn herstel in een Duits ziekenhuis naar Moskou terug gereisd. Vraag me niet
waarom, want hij wist vooraf wat hem daar te wachten stond. Ofwel was hij
ontzettend overmoedig, ofwel ontzettend naïef, ofwel ontzettend provocerend. Hoe
dan ook... hij is, zoals iedereen en hijzelf wellicht ook verwacht had,
onmiddellijk gearresteerd en veroordeeld op basis van een vergezochte of zelfs
fictieve aanklacht. Heel de (Westerse) wereld reageerde ontzet en boos en
verwijtend. Terecht, trouwens. Want het proces was een schijnproces, en de
veroordeling was puur politiek geïnspireerd. Dit had niets met eerlijke en
onpartijdige rechtspraak te maken. Het hele proces was een farce, en de enige
bedoeling was een schaamlapje te vinden om te verbergen dat Aleksej Navalny een
politieke gevangene is.
Analoge taferelen in Myanmar, waar het leger genoeg had van het eigengereide optreden van de immens
populaire premier Aung San Suu Kyi.
Daar hebben ze het excuus van "verkiezingsfraude"
verzonnen om de premier te arresteren en de regering en parlement te ontbinden.
Een regelrechte staatsgreep, dus. Ook al proberen ze dat te vermommen als een
ingreep om "de democratie te beschermen".
En de betogingen tegen de legerleiding worden extreem gewelddadig onderdrukt. Opnieuw:
fel protest en hevige reacties vanuit de Westerse wereld. Want wij zijn de
bakermat van de democratie.
Een gelijkaardig verhaal speelde zich enkele jaren geleden in Turkije
af, toen president Erdohan een excuus zocht om zijn greep op het land te
verstevigen, en een mislukte militaire staatsgreep in de schoenen schoof van de
beweging van opposant Fethullah Gülen.
De man zelf werd bij verstek veroordeeld, maar hij was wijs genoeg om niet naar
Turkije terug te keren. En zijn "volgelingen"
werden massaal gearresteerd of weggezuiverd. Opnieuw: fel verzet vanuit de
Europese Unie tegen deze kaakslag voor de democratie.
Ook China heeft zich de woede van de Westerse wereld op de hals
gehaald door het gewelddadig optreden van politie en leger tegen de opposanten
in Hongkong. Schending van de mensenrechten en een aanslag op de democratische
principes: de Westerse wereld kon dat niet zomaar laten gebeuren. Want "democratie" staat bij ons hoog
aangeschreven.
Maar dan was er binnen Europa, in Spanje, dat akkefietje in Catalonië.
De Catalaanse premier Carles Puigdemont
had het lef om een referendum uit te schrijven over een mogelijke stap naar
onafhankelijkheid van die rijke regio. Het hele gebeuren werd door de Spaanse
centrale regering met harde hand onderdrukt. Mensen die wilden gaan stemmen
werden brutaal aangepakt, betogingen werden hardhandig uiteen geslagen en de "daders" van deze opstandige actie werden
opgepakt en veroordeeld tot belachelijk buitensporige straffen. De
hoofdbeklaagde, Puigdemont, wist te
ontkomen naar België. Spanje eiste dat hij zou uitgeleverd worden voor zijn
proces en om zijn straf te ondergaan. Maar Puigdemont
was ondertussen lid geworden van het Europees parlement, en kon dus beroep doen
op zijn diplomatieke onschendbaarheid.
Op vraag van het Spaanse Hooggerechtshof heeft het Europees Parlement
onlangs beslist om de diplomatieke onschendbaarheid van de heer Puigdemont toch op te heffen. Zodat hij
daadwerkelijk aan Spanje kan uitgeleverd worden voor zijn wandaden tegen de
natie (zijnde: het organiseren van een referendum dat een ongunstige uitkomst
had voor het centrale gezag). De Spaanse ambassadeur in ons land kon zijn geluk
niet op: "De democratie heeft gezegevierd."
En wat hadden de Catalaanse misdadigers dan precies gedaan om de
democratie te ondermijnen? Ze hadden niet opgeroepen tot een gewelddadige
opstand en ze hadden geen staatsgreep willen plegen; ze hadden alléén maar een referendum
georganiseerd. (Je weet wel: zoals de Britten een tijd geleden gedaan hadden om
zich los te maken van Europa.) De straf voor deze wandaad blijkt in Spanje 30
jaar cel te bedragen...
Dat het proces tegen Puigdemont en zijn trawanten een puur politiek
proces is, dat de gevangengenomen Catalaanse leider in feite politieke
gevangenen zijn, en dat de uitgesproken straffen werkelijk disproportioneel
zijn, dat willen ze in Spanje niet horen. En de rest van Europa hult zich
opeens in stilzwijgen.
Nu moet men mij toch eens uitleggen wat het verschil is tussen een
opposant in Rusland of in Hongkong of in Turkije, en een opposant in Spanje?
Waarom is de ene volgens de Europese leiders een "politieke gevangene" en de ander dan weer niet? Waarom is de arrestatie
en veroordeling in het ene geval een aanslag tégen de democratie terwijl dat in
het andere geval een "overwinning van de
democratie" zou zijn? Waarom mag de Spaanse politie brutaal en hardhandig
tegen Catalaanse betogers tekeer gaan, maar wordt de aanpak van de
politiemachten in Hongkong ten strengste veroordeeld?
De Russische Minister van Buitenlands Zaken, Sergej Lavrov, heeft dat heel fijntjes opgemerkt in zijn gesprek
met de Europese Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken Josep Borrell toen die de zaak Navalny
in Rusland wou aankaarten. En onze gezant is met rode kaken en stille trom
onverrichterzake weer naar huis vertrokken. (Pijnlijk detail: de heer Borrell
is een Spanjaard.)
Als men andere landen de les wil spellen, moet men wel zélf recht in
z'n schoenen staan, hee...
Het gaat niet goed met de vlinderpopulatie in Europa, schijnt het. In
de voorbije tien jaar is het vlinderbestand dramatisch afgenomen, en sommige
soorten zijn zelfs zo goed als helemaal verdwenen. Dat wordt beschouwd als een soort
alarmsignaal voor de gezondheid van de natuur in het algemeen. En in het
bijzonder voor de afnemende biodiversiteit, onder andere van de insecten, in
onze streken en in de wereld. De oorzaak zou vooral liggen bij de intensieve
landbouw en het gebruik van pesticides. Een probleem is ook, volgens
Natuurpunt, dat onze tuinen niet "vlindervriendelijk"
zijn: we zouden een grotere variatie aan "nectarplanten"
in onze tuinen moeten voorzien.
Vreemd genoeg heb ik helemaal niet die indruk. Integendeel zelfs: als
ik in de voorbije lente of zomer ging wandelen, dan zag ik véél meer (verschillende) vlinders rondfladderen dan
pakweg vijf jaar geleden. Wie mijn mening zou vragen, die zou mij eerder horen
verkondigen dat het bijzonder goed gaat met de vlinders. Al moet ik direct
toegeven dat ik géén kenner ben, en maar enkele soorten kan onderscheiden. Ik
loop ook niet de hele tijd naar vlinders rond te speuren. En dus is mijn beeld
misschien toch wat vertekend?
Hoe dan ook: bij Natuurpunt trekken ze al heel lang aan de alarmbel,
en daarom zijn ze daar sinds enkele jaren bezig met een jaarlijkse
vlindertelling in de zomer. Om objectieve en meetbare criteria te hebben om de
evolutie van het vlinderbestand in Vlaanderen op te volgen. (Ze doen dat op
andere momenten trouwens ook voor andere diersoorten: er is jaarlijks ook een
vogeltelling, en er is onlangs zelfs een verzoek geweest om molshopen te tellen...)
Een lovenswaardig initiatief, vind ik, want iedereen kan mee doen: je
hoeft geen vlinderkenner of wetenschapper te zijn. Gewoon vijf minuten "vlinderspotten" in je tuin.
Al heb ik er geen idee van hoe zoiets in z'n werk zou moeten gaan.
Alle insecten, en dus ook de vlinders, hebben bij uitstek een grillig en
onvoorspelbaar bewegingspatroon. Je kan ze nauwelijks volgen, en je verliest ze
sowieso binnen de kortste keren uit het oog. Als je een vlinder gezien hebt, en
die ontsnapt even uit je blikveld, hoe weet je dan of het al dan niet diezelfde
vlinder is die kort daarna weer voor je gezicht komt vliegen? Als je een
vlinder op een struik ziet zitten, en opeens is die weg, en kort daarna zit er
weer een vlinder op diezelfde struik, hoe kan je dan weten of het een andere
vlinder zou zijn? Hoe begin je eraan om vlinders te tellen? Hoe houd je een
correcte score bij? Ik zou het echt niet weten.
Natuurpunt legt er alvast de nadruk op dat je er moet op letten geen
vlinders "dubbel" te tellen. Ze beseffen
dus ook wel het probleem, lijkt mij. Maar ik heb op hun website geen
suggesties gevonden om dat met zekerheid te vermijden...
Ik heb er al aan gedacht om elke vlinder die ik zie te vangen en te
ringen. Zoals ze bij de vogels doen in het Zwin of in Planckendael. Maar die
vlinders hebben zó'n dunne en kleine pootjes. Vind maar eens een ring die klein
en licht genoeg is!
Of misschien zou ik de vlinders kunnen "chippen"? Zoals ze bij een wolf doen. Maar die vlinders hebben van
die flinterdunne vleugels. Vind maar eens een chip die klein en licht genoeg
is!
Misschien zou ik met een spuitbus gereed kunnen zitten, en elke
vlinder binnen mijn gezichtsveld groen of blauw spuiten? Maar probeer maar eens
te mikken op zo'n fladderaar? De kans dat ik raak spuit, is nihil. En
bovendien: als ik in zijn/haar ogen zou spuiten, maak ik het beestje misschien
wel blind. Dus ook dat idee moet ik laten varen.
Ik zou natuurlijk kunnen proberen om elke vlinder die ik zie te vangen
met mijn vlindernet, maar als ik daar als een wildeman sta te zwaaien met mijn
net, dan zoeken alle vlinders al direct een minder geagiteerde tuin uit, en zal
ik bijzonder weinig vlinders op mijn telraam staan hebben. Dat is dus wellicht
ook al geen goed idee.
Ik zal het voorlopig maar aan de specialisten over laten, en de resultaten van
de voorbije vlindertelling gewoon accepteren. Daaruit zou blijken dat er meer bosvlinders zijn dan de vorige jaren,
maar minder graslandvlinders. En dat
de soorten die houden van de warmte ook bij ons in opmars zijn. Al bij al niet
zó negatief als ons soms voorgehouden wordt.
Maar misschien moet ik volgende zomer toch eens zélf tellen. Als iemand mij
een bruikbare suggestie aan de hand kan doen om dubbeltellingen te vermijden?
Herinnert u zich de inauguratie van Joe Biden als nieuwe president van
de USA? Het meest beklijvende moment daarbij was ongetwijfeld toen een jonge
zwarte vrouw, Amanda Gorman, een speciaal
voor de gelegenheid geschreven, eigen gedicht begon te declameren.
In haar gedicht klonk het onder andere (vrij vertaald):
"We sluiten de
breuklijn, want we weten dat we voor een goeie toekomst eerst onze verschillen moeten vergeten.
Dat we voor
altijd verbonden zijn, zegevierend. Niet omdat we nooit meer nederlagen zullen kennen. Maar omdat we nooit meer zo verdeeld zullen zijn."
De hele wereld zat met open mond te kijken en te luisteren naar deze (voor
de meesten onbekende) dichteres. De bewonderende kreten bij haar prachtig
gedicht waren niet te tellen. En zoals dat meestal gaat: de uitgevers hadden
geld geroken, en binnen de kortste keren zou een volledige dichtbundel
van de nieuwe heldin verschijnen.
Uiteraard kon de Nederlandstalige wereld niet achter blijven, en
uitgeverij Meulenhoff heeft de
rechten gekocht om een Nederlandstalige versie uit te brengen. De delicate
opdracht om de gedichten van Amanda
Gorman naar het Nederlands te vertalen, werd toevertrouwd aan Marieke Rijneveld, een succesvolle
Nederlandse schrijfster. De keuze van Marieke
Rijneveld leek voor de hand liggend, al was het maar omdat ook zij een
jonge vrouw is én omdat zij zélf al een paar (bejubelde) dichtbundels heeft
gepubliceerd. Ook het managementteam rond Amanda
Gorman kon zich naar verluid perfect vinden in de kandidatuur van Marieke Rijneveld.
Maar helaas... Al gauw kwamen de reacties op Twitter los, op initiatief
van een zwarte "activiste": Janice Deul. Dat ontaardde binnen de
kortste keren in een storm van protest en kritiek. Waarop Marieke Rijneveld de eer aan zichzelf gehouden heeft, en uitgeverij
Meulenhoff op zoek moet naar een
andere vertaalster.
Wat is er nu zo gruwelijk fout aan Marieke
Rijneveld? Ze is blank!
Het idee dat een blanke schrijfster de vertaling zou verzorgen van een
gedicht van een zwarte dichteres, is blijkbaar voor een groep mensen ondenkbaar
en onaanvaardbaar. Met het argument dat een blanke zich nooit voldoende in de
leefwereld van een niet-blanke kan inleven om een vertaling te maken die de
geest van de oorspronkelijke gedichten getrouw weer geeft. Nee, zoiets kon en
kan alléén tot een goed einde gebracht worden door een zwarte vertaalster.
Dat die fanatieke dwarsliggers hiermee meteen ook zeggen dat blanken
eigenlijk niet eens die gedichten moeten of mogen lezen, vermits wij er toch
niets van zullen snappen, daar hebben ze duidelijk niet direct bij stil
gestaan.
De toon van het gedicht, in de geest van Joe Biden's boodschap, was vooral
gericht op "verbinding" en "vereniging", en tégen de moordende polarisatie
uit de erfenis van Donald Trump. Maar dat lijken die verontwaardigde twitteraars al
vergeten te zijn, want door hun protest wijzen ze nu nét die "verbinding" af en versterken ze de
polarisatie. Méér dan al die blanken die afgeven op de niet-blanken, versterken
zij de afstand en de verdeeldheid tussen blank en zwart.
We mogen het vermoedelijk zo niet noemen, maar dit is zonder meer discriminatie.
Marieke Rijneveld wordt
afgewezen puur en alléén omwille van haar huidskleur; de job wordt haar ontzegd
puur en alléén omwille van haar huidskleur. En dan nog door die mensen die
vermoedelijk het hardst staan roepen om de rassendiscriminatie aan te klagen.
Daarmee bewijzen ze hun zaak in elk geval géén dienst.
En daarmee bewijzen ze ook de dichteres Amanda Gorman geen dienst, want als ze mij zeggen dat ik te blank
ben om iets van die gedichten te snappen, dan zal ik die dichtbundel in elk
geval nooit kopen. Ook al was ik het na de bevlogen declamatie wél van plan
geweest...
Iedereen zal wel al gehoord of gelezen hebben over die jogger die, een
tijdje geleden al, dat braaf hondje met een mes gestoken heeft, waarna het
beestje aan die verwondingen overleden is. En iedereen heeft daar een héél
categorieke mening over en veroordeelt die daad van agressie ten strengste.
Want inderdaad: zoiets kan écht niet door de beugel. Om te beginnen:
wie neemt in godsnaam een steekwapen mee om te gaan joggen? Als bescherming
tegen de wolven misschien? Of uit schrik voor overvallers langs de trage wegen?
Dat doe je dus niet! En wie trekt in godsnaam een mes wanneer men zich bedreigd
voelt door een mini hondje? Dat doe je dus niet!
Al moet ik eerlijk toegeven dat de gedachte "Had ik nu een revolver bij gehad, dan had ik geschoten!" mij ook
wel bekropen heeft op die momenten dat een hond naar mij begon te grollen en
blaffen, of naar mij op begon te springen zonder enige aanwijsbare reden. Wie
mijn eerdere blogstukjes gelezen heeft, zal daar wel niet verwonderd over zijn.
Volgens de eigenares van het neergestoken hondje (een Jack Russel), liep het beestje "gewoon een eindje mee op" met de jogger.
Sta mij toe om daar aan te twijfelen: een Jack
Russel loopt niet "gewoon een eindje
mee op", een Jack Russel komt naar
je toe gelopen en staat te keffen en te grollen dat het niet leuk meer is. Een
mens zou van minder geïrriteerd raken...
Wat de juiste versie ook moge wezen, feit is dat de hond niet aan de
leiband gehouden werd. En dat is strafbaar. Dat is zonder meer verkeerd. En het
is onverantwoord. Al was het maar voor de veiligheid van de hond zelf. Of die
van toevallige voorbijgangers. Stel dat de hond naar een kind was toegelopen
dat aan het fietsen was en dat het kind van het verschieten gevallen was?
Wie in dit verhaal dus een "schuldige"
wil zoeken: dat is niet alléén die jogger met zijn mes, maar ook de eigenares
van de hond.
Waarmee de jogger niet vrijgepleit wordt, dat is duidelijk. Maar de
reacties achteraf via de sociale media, die waren (nog maar eens) buiten
proportie. Zeg maar schandalig!
Blijkbaar
is men erin geslaagd om de identiteit van de "dader" te achterhalen. En zijn adres, en waar hij werkt.
(Inderdaad: "privacy" bestaat al lang
niet meer. Zodra men zich op de sociale media waagt, geeft men eigenlijk zijn
privacy op...) Het fenomeen heet "doxing",
heb ik geleerd: "Doxing is het vergaren
en publiceren van persoonlijke gegevens van een individu, vaak met de bedoeling
om het slachtoffer voor schut te zetten. Het is veelal een wraakoefening door
middel van schending van de privacy."
En daarna was het hek van de dam: doodsbedreigingen via Facebook, en
fysieke bedreigingen bij de man thuis en zélfs aan zijn werk.
Er zijn dus drie mensen die hierbij zwaar in de fout zijn gegaan en
zouden moeten gestraft worden. De eigenares van het hondje, die blijkbaar dacht
dat de regel dat een hond altijd aan de leiband moet, niet voor haar van toepassing
was. De jogger die met een verboden wapen rond liep en zijn zelfbeheersing niet
kon bewaren bij de agressie van het mini-hondje. En de lafaard die de gegevens
van de jogger online heeft gezwierd met de bedoeling andere agressievelingen op
te hitsen.
Meer recent hebben we trouwens een nieuw geval van doxing mogen beleven: met die
ongeduldige fietser die een klein kind opzij heeft geduwd omdat het hem voor de
wielen liep. Over de juiste toedracht van de zaak bestaan ook hier
verschillende versies, maar de fietser is door de sociale media wél al
veroordeeld, en hij kreeg daarna de volle lading vuiligheid en dreigementen
over zich heen. En zijn gezin met hem. Ook al is hij ondertussen door het
gerecht wél vrijgesproken.
Daar waar ons gerecht drie jaar lang intensief bezig is om een dossier
op te bouwen bij de aanklacht van "elektronische
belaging" door Bart De Pauw, blijven zij die door doxing letterlijk levens in gevaar brengen, gewoon onbestraft.
Want dat is blijkbaar geen prioriteit voor onze justitie...
Op die zonovergoten 2 maart heb ik mijn stappenteller eindelijk nog
eens aan het werk gezet. Het was al geleden van 15 januari, en eigenlijk
schaamde ik me diep. Ik had me verwacht aan bijtende kritiek, maar mijn
stappenteller is duidelijk van het positieve soort: op het einde van mijn
wandeling heeft hij me zelfs op gejuich getrakteerd. Hoewel ik amper 6.600
stappen achter de rug had. Veel meer kon ik niet aan met mijn stramme benen na
die lange winterslaap. Het is duidelijk dat ik oud aan het worden ben: niet
meer zo snel, en veel rapper moe. Mijn zonen laten niet na mij dat op tijd en
stond onder de neus te wrijven:
Je wordt ouder
papa, geef 't maar toe Je wilt er alles aan doen, maar je weet niet hoe Je wordt ouder papa, je wordt ouder pappa Je wordt ouder papa, geef 't maar toe Je bent nog snel maar ook eerder moe
Ik ben deze keer eens in de "Pastorietuin"
in het centrum van Merelbeke binnen gestapt. Bij al mijn voorbije wandeltochten
was ik daar vreemd genoeg eerder nog nooit binnen geweest. Ik moet eerlijk
toegeven dat ik nogal teleurgesteld was over de aanblik van de "tuin", maar ik vermoed dat dit alles met
de tijd van het jaar te maken had. De tuin was duidelijk nog in "wintermodus". Zo goed als zonder kleur. Behalve
bruin dan, in vijftig tinten. Ik zal eens terug moeten gaan in de lente of in
de zomer, als de tuin zal openbloeien en de struiken er weer fris groen bij
zullen staan. Ik zal dan sowieso ook méér van de tuin kunnen zien, hoop ik,
want door dat corona-kapsel hangt mijn weelderige haardos voor mijn ogen en
zie ik maar de helft van wat er rondom mij te zien is...
Wat er wél héél welig tierde, in de Pastorietuin, dat waren lege
blikjes van frisdrank, plastieken flesjes van water, wikkels van snoeprepen, verfrommelde
sigarettenpakjes en peuken. Ik denk dat die soorten minder seizoensgebonden
zijn, en dat die in alle seizoenen even weelderig op de bodem te vinden zijn.
Binnen in de Pastorietuin wel méér dan erbuiten. Wat mij doet vermoeden dat die
gewassen beter floreren in afgesloten tuinen dan langs de openbare weg.
Er was ook een geheel nieuwe soort te vinden tussen de struiken. Een
soort die een jaar geleden nog helemaal niet in onze contreien voor kwam: het papieren mondmasker. Volgens mij is
dat een exoot die, min of meer per ongeluk, uit Azië is geïmporteerd. Misschien
wel samen met de verfoeide Aziatische
Hoornaar? Ik heb wel de indruk dat de soort hier héél goed gedijt, en zéér
snel vermenigvuldigt. Ik hoop maar dat dit niet wéér zo'n woekerende
onuitroeibare soort is als de Japanse Duizendknoop,
want dan raken we er wellicht nooit meer vanaf !
Uiteraard ben ik ook weer voorbij het foeilelijke Merelbeekse Cultuurhuis gestapt. Als er een prijs
zou uitgereikt worden voor het allerlelijkste gebouw ter wereld, dan komt ons Cultuurhuis zéker in aanmerking. Heb ik
al verteld dat het een roestbruine blokkendoos is? En als ik "roestbruin" schrijf, dan bedoel ik dat
letterlijk. Het is niet roodbruin geverfd, het is gewoon roest: de buitenkant
is bedekt met stalen platen die vrolijk aan het oxideren zijn. Ik vraag me af
wat dit met ons grondwater doet als het ijzeroxide met de regen in de bodem
sijpelt?
Maar ik moet wel toegeven: het is zó lelijk dat het op een bepaalde
aparte manier toch "mooi" is, of toch
in elk geval bezienswaardig.
(En het is al bij al minder lelijk dan wat er in
de Pastorietuin allemaal tussen het gebladerte op de bodem te vinden was...)
Misschien had ik ons tuinhuis in plaats van in duurzaam hardhout
eerder in staal moeten laten optrekken. Dan was het ondertussen ook al een roestbruine
blokkendoos geweest. En ik had er heel zeker cultuur-subsidies voor gekregen...
De sociale (én de reguliere) media stonden begin maart in rep en roer na een
controversiële uitspraak in een rechtszaak omtrent verkrachting.
Het ging om twee mannen die, elk om beurt, een jonge vrouw verkracht
hebben in de toiletten van een danscafé in de Overpoortstraat in Gent. En die
hun "heldendaad" bovendien gefilmd
hebben en op de sociale media hebben gepost. De jonge vrouw in kwestie was op
het moment van de feiten te dronken om te beseffen wat er gaande was (wat, dat moet
gezegd, niet bijster slim was), en heeft het pas achteraf ten volle begrepen
toen ze het filmpje te zien kreeg...
De beide mannen zijn uiteindelijk veroordeeld tot een gevangenisstraf "met uitstel", wat betekent dat ze
tot nader order, zolang ze zich niet opnieuw schandelijk misdragen, helemaal niet naar
de gevangenis moeten en gewoon vrij kunnen blijven rondlopen. Het argument voor
die onbegrijpelijk lichte straf is dat het meisje in kwestie een vriendin van
hen was (alsof dat er iets toe doet?) en dat ze allebei een blanco strafblad
hadden. Wat dus impliceert dat de eerste keer dat je zoiets vreselijks
uitricht, al bij al niet zo erg is. Als we allemaal een vrijgeleide zouden
krijgen om één keer een zeer ernstig misdrijf te plegen, dan zou dit een fijne
wereld worden om in te leven... En het meisje in kwestie heeft er geen boodschap
aan dat zij het eerste slachtoffer van die mannen is geweest en dat het dus,
volgens de rechter, allemaal niet zo erg is.
Ik weet het wel: ik ben geen jurist, en ik kan me dus ook niet in de
plaats van die rechter stellen. Die heeft ongetwijfeld, mag ik hopen, in eer en
geweten geoordeeld op basis van de bestaande wetgeving. Een bestaande
wetgeving, trouwens, waarin de maximum straf voor verkrachting van een
meerderjarige slechts vijf jaar gevangenis bedraagt. Die straf staat totaal
niet in verhouding tot de ernst van de feiten: dat is een straf die je ook kan
krijgen voor een diefstal! (Ter vergelijking: Bart De Pauw riskeert voor zijn
stomme sms'jes al een straf van twee jaar effectief...)
Eind vorig jaar zijn een paar mannen inderdaad tot vijf jaar
gevangenis veroordeeld omwille van een brutale verkrachting op een
snelwegparking. Maar zelfs dan nog: vijf jaar gevangenisstraf, waarvan ze in de
praktijk vermoedelijk maar twee jaar zullen moeten uitzitten. Terwijl de
verkrachte vrouwen levenslang onherstelbaar gekwetst en beschadigd
achterblijven.
In dit recente geval, in Gent, hebben de daders dus niet die maximum
straf gekregen. In feite hebben ze eigenlijk géén straf gekregen. Dat het in
Gent beperkt is gebleven tot een straf "met
uitstel" is des te merkwaardiger, omdat de beide verkrachtingszaken heel wat
gelijkenissen vertonen. In de beide gevallen kende de vrouw de twee daders,
min of meer toch. In de beide gevallen was de vrouw te dronken om goed te
beseffen wat er gebeurde. En in de beide gevallen hebben de mannen vol trots
hun daden gefilmd.
De daders in Gent lopen dus onbekommerd vrij rond, en morgen kan die jonge vrouw
hen gewoon opnieuw tegen het lijf lopen. Ik wil er niet bij stil staan wat
zoiets doet met een mens. En morgen kunnen ze ook een andere studente oppikken
in een studentencafé of discotheek, en dan... Dan zullen ze ongetwijfeld wél een effectieve
straf krijgen, maar het nieuwe slachtoffer zal daar weinig troost in vinden.
Vanwaar die lichte straffen in dit geval? Ik weet het niet. Er zullen
vermoedelijk "verzachtende omstandigheden"
in rekening gebracht zijn, zeker? Dat het meisje geen weerstand geboden heeft,
misschien? Maar dat kon ook moeilijk, want ze was totaal van de wereld. En hoe
dan ook hebben die mannen de jonge vrouw "gebruikt",
of liever: "misbruikt". Dat de
jongens zelf niet meer nuchter waren? Maar dat lijkt mij eerder een "verzwarende omstandigheid". Dat ze nooit
eerder veroordeeld waren? Dat is bijzonder handig om weten voor wie het ook
eens zou willen proberen.
Voor wat mij betreft hadden ze zelfs nog extra moeten gestraft worden
omdat ze het hele voorval gefilmd hebben. Want daarmee hebben ze naast het
fysieke leed, het meisje ook psychisch en sociaal "verkracht": dit zal haar voor de rest van haar leven achtervolgen...
Ik ben maar wát blij dat ik geen rechten gestudeerd heb. Ik zou er
niets van gebakken hebben. Ik begrijp duidelijk helemaal niets van ons
rechtssysteem: ik begrijp de strafmaat niet, en ik begrijp het idee van de "verzachtende omstandigheden" nog veel
minder...
En als dit een signaal zou moeten geweest zijn om vrouwen méér te motiveren
om zeker klacht neer te leggen wanneer ze het slachtoffer zijn van een verkrachting,
dan was dit een bijzonder fout signaal: als de daders toch geen straf krijgen,
ook al is hun misdaad bewezen, waarom zou je dan de moeite doen?
Wat doe je als je werkelijk een massa geld te veel hebt? Of zoals ze
dat bij de EuroMillions verwoorden: als je "schandalig
rijk" bent...
Je richt een ruimtevaartbedrijfje op, genaamd SpaceX of Virgin Galactic.
En je bouwt raketten die satellietjes de ruimte in kunnen schieten. Ik vermoed dat
dit voor die rijke mannen een kinderdroom geweest is die nu eindelijk kan
uitkomen. Richard Branson en Elon Musk zijn voorbeelden van
superrijken die er als kind ongetwijfeld altijd van moeten gedroomd hebben ooit
eens een échte raket te lanceren.
Maar als je écht ambitieus bent, en écht bulkt van het geld, dan stopt
het daar niet. Dan bouw je ook raketten en ruimtecapsules die mensen naar de
ruimte kunnen brengen. Bij Richard
Branson is het succes nog wat wisselvallig, en gaat het allemaal niet zo
vlot als hij wel zou willen. Maar Elon
Musk, die gaat als een speer! Onlangs heeft zelfs één van zijn raketten een
aantal nieuwe bewoners naar het ISS
gebracht. En zijn "herbruikbare"
raket is veilig en wel weer op aarde geland. Klaar om gerecycleerd te worden.
Wat Elon Musk heeft doen besluiten dat het tijd is voor een volgend
projectje. Alweer een ideetje dat hij deelt met Richard Branson, en alweer
hinkt Branson hopeloos achterop. SpaceX
zal in de loop van 2021 een allereerste "toeristische"
ruimtevlucht organiseren. Het reisprogramma is wel relatief beperkt, moet ik
toegeven: met een raket de lucht in, een drietal dagen rondjes draaien rond de
Aarde, en weer terug. Nee, er zijn geen alternatieve uitstapjes voorzien, en
ook geen bijkomende attracties. Alléén enkele rondjes draaien rond Moeder
Aarde. Wat op zich natuurlijk al spectaculair genoeg is, vermoed ik. Maar
vermits je in anderhalf uur rond bent, zal je wel zowat 50 keer ongeveer
hetzelfde schouwspel mogen aanschouwen.
De attractie is helaas niet voor iedereen weg gelegd. Ook hier kijken
we vooral naar mensen die hopen geld te veel hebben en geen idee kunnen
verzinnen om daar iets nuttigs mee te doen. Eén passagier heeft ondertussen al
een ticketje verworven: de heer Jared
Isaacman, multimiljardair. Maar er zijn dus nog een paar zitjes vrij, voor
wie er (minstens) 100 miljoen voor over heeft. Voorwaarde is wel dat je niet al
té groot mag zijn (minder dan 2 meter) en niet al té zwaar (minder dan 113 kg).
Wat precies de redenen zijn voor die beperkingen, is een raadsel voor mij. Ik
vermoed dat de heer Isaacman zelf
daar nét aan voldoet?
Elon Musk heeft daarmee alvast wel zijn grote concurrent verslagen.
Want hoewel die ook al een ticketje heeft kunnen verkopen voor een vlucht met
zijn ruimtetuig, is dat voorlopig nog niet van de grond geraakt...
De ambities van Elon Musk reiken trouwens nog veel verder dan een
toeristisch uitstapje naar het ISS of enkele toertjes rond de aarde. Nee, hij
wil naar Mars. En daarvoor heeft hij een nieuwe raket laten ontwerpen. Eén die
véél krachtiger is dan de raket die nu gebruikt wordt. Ook die zou
recycleerbaar (moeten) zijn, en daardoor op termijn véél goedkoper dan de
wegwerpraketten die nu door de NASA of de ESA of de Russen gebruikt worden.
De eerste testen zijn in elk geval, althans volgens de commentaar van
de heer Musk, "heel positief". Ook al
is de raket bij de drie voorbije pogingen ontploft bij (of, recent, kort na)
het landen... Aan dat "herbruikbaar"
karakter van de Falcon Heavy is
precies toch nog een beetje werk.
Gelukkig heeft Elon Musk een winstgevend bedrijfje dat voor de nodige
fondsen kan zorgen...
Een storm van verontwaardiging op de sociale media, op 4 maart, na de
enthousiaste mededeling van Patje Krimson
dat hij een uitnodiging had ontvangen om zich te laten vaccineren. Hij kreeg
onmiddellijk een hoop vuiligheid en verwijten naar zijn hoofd geslingerd omdat
hij van zijn "BV-status" zou
geprofiteerd hebben om "voor te kruipen".
De man is immers pas 55 jaar oud, géén zorgverlener en géén risicopatiënt.
Wat leert dit voorval ons?
Twee dingen. Dat de mensen ondertussen al zó gefrustreerd en boos en
ongelukkig rondlopen dat ze ieder ander alles misgunnen wat ze zélf niet hebben.
En dat amateurisme en geklungel troef zijn bij deze vaccinatiecampagne, en
eigenlijk al tijdens het hele voorbije corona-jaar.
Ik weet het wel: wat op de sociale media gepost wordt, is al langer
dan vandaag het toppunt van smerigheid en lafhartige stupiditeit. Ik begrijp
trouwens nog altijd niet waarom die smeerlapperij niet kan gebannen worden en
de auteurs ervan voor altijd buiten gesloten? Ze hebben voor Donald Trump wél
de deur kunnen sluiten. Waarom zou dat niet kunnen voor al die anderen die de
sociale media misbruiken om er de grootste onzin en de ergste vunzigheid te
verkondigen? Als ze er wel in slagen om foto's of filmpjes te weren waarin
blote borsten te zien zijn, waarom kunnen ze dan de vuiligheid niet verwijderen
van idioten die zelfs niet eens deftig kunnen schrijven? Kunnen ze niet? Of
willen ze niet?
Maar al is het niet nieuw, die laaghartige aanvallen op Twitter of
Instagram of Facebook, het is er met Corona zeker niet beter op geworden. Het
is duidelijk dat héél veel mensen het stilaan allemaal méér dan moe worden, dat
héél veel mensen op het randje balanceren, dat héél veel mensen ondertussen bijna
ontploffen uit frustratie en machteloos onbegrip. En dan zijn hatelijke
reacties, ook al zijn ze nooit goed te praten, bijna "onvermijdelijk". Mensen die tevreden zijn, die zich goed voelen,
die niet écht te klagen hebben, laten zich zelden verleiden tot verwijten of
beledigingen tegenover de medemens.
En nee, ook dat geklungel en amateurisme is niet nieuw. Onze
Belgische/Vlaamse leiders hebben er van bij het begin, vorig jaar in maart, al
een echte knoeiboel van gemaakt. Denken we maar terug aan de mondmasker-sage:
de mondmaskers die we eerst helemaal niet nodig hadden; de mondmaskers die door
de staat zouden verdeeld worden omdat we ze wél nodig hadden... maar die niet
tijdig geleverd werden; de mondmaskers van de staat die nu blijkbaar ongezond en af te raden
zijn... Hetzelfde met de versoepelingen en/of verstrengingen, naargelang iemand
met het linker- dan wel rechterbeen uit bed gestapt was. De gratis trein-kaart,
maar "neem vooral niet de trein"... De
contactopsporing, of wat daar zou moeten voor doorgaan... De (mislukte) opvolging van vakantiegangers die uit het buitenland
terugkeren... Met de lijst bijna hilarische blunders van onze overheden kan een
heel seizoen van "FC De Kampioenen"
gevuld worden.
Maar de klap op de vuurpijl is toch de vaccinatiecampagne. Een voorbeeld
van hoe het zeker niet moet! Niet alléén schiet het hier bij ons langs geen
kanten op: aan het huidige tempo zijn we twee jaar verder eer iedereen ingeënt
is. Het verloopt ook compleet chaotisch: mensen worden uitgenodigd maar ze
weten het te laat en komen dus niet opdagen; mensen worden uitgenodigd die al
ingeënt waren; en de "logica" om de
volgorde te bepalen, loopt compleet mank.
Van dat laatste is het verhaal van Patje Krimson een mooi voorbeeld.
Volgens geen enkele logica kwam hij al in aanmerking om in de week van 8 maart
een eerste prik te krijgen. Maar op één of andere manier waren ze in dat
specifieke vaccinatiecentrum door hun "voorraad"
logische kandidaten heen: ze hadden geen eerstelijnsverzorgers meer op de wachtlijst,
of risicopatiënten die voorrang moesten krijgen. Maar ze hadden wel nog een
aantal vaccins van AstraZeneca gekregen. God mag weten waarom of op basis van
welke criteria. En aangezien ze die niet mochten toedienen aan 55-plussers,
hebben ze dan maar een aantal mensen van 55 jaar uitgenodigd. Ze konden die
vaccins toch niet weggooien, hee: "Wanneer
in de database van een bepaald vaccinatiecentrum de lijst met zorgverleners
uitgeput is, dan moet men andere mensen zoeken om de vaccins toch te kunnen
gebruiken."
De volgende dag kwam het bericht dat het vaccin van AstraZeneca wél
mocht gebruikt worden voor de ouderen. Maar ja: de uitnodigingen waren al
verstuurd en de spuitjes waren al gereserveerd...
Als iemand mij had verteld dat dit het scenario van een Monty Python
aflevering was, dan had ik dat zonder meer geloofd.
Ik had gedacht dat de soap rond de digitale meter voor eigenaars van
zonnepanelen nu wel voorbij zou zijn, maar helaas: de VREG heeft besloten er
nog een paar nieuwe afleveringen aan toe te voegen. Nog even en dit sleept
langer aan dan "Thuis"...
Voor wie de vorige afleveringen zou gemist hebben, dit is het verhaal.
Enkele jaren geleden heeft de energieregulator
(die verondersteld wordt de belangen van de consumenten inzake energie te
verdedigen) beslist dat we allemaal mee moesten met de vooruitgang, en dat we
dus allemaal onze analoge elektriciteitsmeter zouden moeten laten vervangen
door een digitaal exemplaar. Het ogenschijnlijke "nadeel" aan die digitale teller was dat die niet achteruit kan draaien
zoals de oude analoge meters. Voor eigenaars van zonnepanelen is dat een ferme
streep door de rekening, en dus heeft de Vlaamse regering in volle
verkiezingskoorts inderhaast beslist dat ook die digitale meter nog "virtueel" achteruit zou tellen voor de
volgende vijftien jaar. Het idee was dat vijftien jaar wel zou moeten volstaan
om de investering terug te winnen. Daarop is de energieregulator naar het Grondwettelijk Hof gestapt met de bizarre
klacht dat die regeling van de Vlaamse Regering "discriminerend" was tegenover zij die géén zonnepanelen hebben. En
het Grondwettelijk Hof heeft de voorgestelde regeling van de Vlaamse regering
naar de vuilbak verwezen (met als voornaamste argument dat die zich op het
terrein van de federale regering had gewaagd). Onze nieuwe minister voor Energie, Zuhal Demir, heeft daarop een soort
compensatie voorgesteld waarbij de eigenaars van zonnepanelen die een digitale
meter door de neus geboord hadden gekregen, een kleine tegemoetkoming zouden ontvangen
om het verlies aan rendement van hun installatie voor een deel goed te maken. Bovendien
zouden eigenaars van zonnepanelen die wél nog altijd een analoge meter hadden,
de installatie van de digitale teller mogen laten uitstellen tot 2025.
Het is bij dat laatste voorstel dat de VREG nu opnieuw bezwaren heeft.
Want het is "onrechtvaardig"
tegenover diegenen die wél al een digitale meter hebben: "Volgens de VREG zou de groep mensen met een analoge teller bevoordeeld
kunnen worden in het plan van Demir."
Ik moet zeggen: ik heb onmiddellijk op de kalender gekeken toen ik dat
las, want ik was ervan overtuigd dat dit een aprilgrap was! Nee dus: de
kalender gaf niet 1 april aan, maar wel 4 maart. Het was blijkbaar géén grap,
maar bittere ernst.
En nu ben ik helemaal de draad kwijt. Ik volg niet meer, ik begrijp
het niet. Vermoedelijk ligt het aan mij, ik ben niet slim genoeg.
Waarschijnlijk hebben die mannen en vrouwen van de VREG allemaal een IQ in de
buurt van 140, en daar kan ik écht niet aan tippen.
Misschien begrijpt u het wél?
Het zit als volgt...
Bij de aankondiging van de invoering van die digitale meters was de
boodschap van de energieregulator dat
dit voor de consumenten een héél goede zaak zou zijn, en dat eigenaars van
zonnepanelen er zelfs hun voordeel mee zouden doen. Want de (extravagant hoge) "prosumententaks" zou wegvallen, en
met een beetje moeite zou je door "zelfconsumptie"
de jaarlijkse energiefactuur serieus kunnen verlichten. Kortom: "Zeker doen!" Want goed voor onze
portemonnee.
Maar nu is de boodschap van de VREG
opeens dat het oneerlijk is als de overschakeling naar de digitale meter zou
kunnen uitgesteld worden, want dan worden zij die wél al een digitale meter
hebben, zwaar benadeeld tegenover zij die hun analoge teller nog enkele jaren
mogen houden.
En bij die boodschap hebben ze mij verloren... Hoe kunnen de gezinnen
die al een digitale meter hebben, benadeeld zijn? Vermits die digitale meter immers
beter is voor hun portemonnee. Die gezinnen zijn juist bevoordeeld in plaats
van benadeeld! Althans volgens de oorspronkelijke argumentatie van de VREG.
Aangezien de VREG nu exact
het tegenovergestelde beweert als indertijd, hebben ze toen gelogen. Of anders
verzinnen ze nu zomaar iets, zonder verder nadenken, om toch maar opnieuw dwars
te kunnen liggen? Of de beide?
In
elk geval: mij moeten ze nog altijd eens uitleggen hoe dat werkt met die "zelfconsumptie" als je overdag, of in
het weekend, niet thuis bent. Of als je op reis bent? Of als je 's avonds en in
de winter elektriciteit nodig hebt voor je verwarming (al dan niet met een
duurzame warmtepomp)?
Volgens de VREG hoeft je "zelfconsumptie" niet eens zó hoog te
liggen om al winst te maken. Althans, dat was de boodschap toen we nog allemaal
van het voordeel van die digitale meter moesten overtuigd worden. Ze hadden
toen zelfs een "simulator" ontwikkeld
waarmee je zélf kon bepalen vanaf welk percentage "zelfconsumptie" je winst begon te maken. Ik wou dat nu graag nog
eens checken, om te weten hoe het werkelijk zit. Maar helaas... ze hebben die
simulator offline gehaald: "De simulator
digitale meter is niet langer beschikbaar." (Zie https://simulatordigitalemeter.vreg.be)
Je kan dus niet meer zélf uitzoeken hoe groot je "zelfconsumptie" moet zijn.
Dat zal wel puur toevallig zijn,
zeker, dat dit net nu gebeurt? Nu ze opeens zélf beweren dat diegenen met een digitale
meter benadeeld zijn...
Zouden ze niet eens stoppen met ons als achterlijke idioten te
behandelen? En er eerlijk voor uit komen waar het écht om draait? Want dé
bedoeling is al bij al erg simpel: de belastinginkomsten op ons energieverbruik
moeten zo hoog mogelijk gehouden worden. En daar is die terugdraaiende teller
nefast voor.
Ik ben echt héél blij dat het "Overlegcomité"
bevolkt wordt door een stel verstandige mannen en vrouwen. Zo kan ik er met een
gerust hart op rekenen dat de juiste beslissingen genomen worden door mensen die
hun, en onze, prioriteiten kennen.
Zo hebben ze lang geleden al beslist dat alle profsportcompetities
gewoon konden en moesten blijven doorgaan. Ook toen voor de rest ongeveer alles
dicht moest en alles stopgezet werd. Alle evenementen werden verboden, en alle
buitenactiviteiten met méér dan vier personen mochten niet meer. Maar de
profsporten ontsnapten aan de ban.
Een héél wijze beslissing, want die profsportcompetities, die zijn werkelijk
van vitaal belang voor ons mentaal welzijn. Eigenlijk kan ik me niet voorstellen
dat er iets anders zou kunnen zijn dat maar enigszins diezelfde positieve
impact heeft (gehad) op onze samenleving. Dat we elkaar niet mogen opzoeken,
dat we niet naar een concert mogen, dat we niet op café of op restaurant mogen
gaan, ... Wel ja, dat is spijtig. Maar het is draaglijk zolang de profsporters
maar verder aan de slag mogen blijven. Is het niet?
Er zijn trouwens ook helemaal geen risico's aan verbonden, dus waarom
zou je dat moeten verbieden? Alles verloopt immers volledig corona-proof, iedereen
houdt zich perfect aan de voorschriften en strikte protocollen.
Ja, ik weet het wel: zowat de voltallige technische staf van Club
Brugge is onlangs besmet geraakt, en bijna de helft van hun spelerskern. En ondertussen
eigenlijk bijna elke profvoetballer in België... Maar dat is maar een detail.
En ja, ik weet het wel: de fanatieke supporters staan met honderden
samen gedrumd aan het stadion of aan het oefenveld van deze of gene profclub,
en negeren daarbij flagrant het samenscholingsverbod dat voor u en mij wél
geldt zodra we een voet buiten zetten... Maar dat is maar een detail.
En ja, ik heb ook die beelden gezien van Kuurne-Brussel-Kuurne, en de massa wielerliefhebbers die in de
straten van Kortrijk rijen dik stonden te drummen om een glimp van hun favoriete
coureur te zien voorbij flitsen... Maar dat is maar een detail. Zolang die
onverantwoorde jongeren maar niet met méér dan vier gaan samen "troepen" in het park.
Nee hoor, er kan geen twijfel over bestaan: het was overduidelijk een
goede en wijze beslissing om de profsporten te laten doorgaan. Het heeft ons
allen héél veel deugd gedaan, en het is allemaal vlekkeloos en zonder risico's
verlopen.
Ik heb dus het volste vertrouwen in de beslissingen die na rijp
overleg door het "Overlegcomité"
genomen worden. Zo ook de beslissing om vanaf 1 maart de "niet-medische contactberoepen" weer te laten openen.
Heel België zat al maandenlang te snakken naar het moment dat we weer
naar de schoonheidsspecialiste konden gaan, en héél België zat wanhopig te
wachten tot we onze nieuwe tattoo zouden kunnen laten zetten. Zo'n dingen zijn
echt van fundamenteel belang voor ons welzijn en voor onze mentale gezondheid.
Dat we niet met een paar vrienden mogen afspreken om op een terrasje
iets te drinken, tot daar nog aan toe. Dat we niet met vijf kameraden samen in
het park mogen wandelen, dat nemen we er graag bij: het is voor de goede zaak.
Maar dat je de naam van je nieuw lief niet eens op je bil zou mogen
tatoeëren, dat was echt wel té veel gevraagd. En aan die schrijnende toestand
heeft het "Overlegcomité" dus vorige week in zijn
wijsheid een einde gemaakt. Ik weet niet hoe we het anders nog al die moeilijke
maanden zouden volgehouden hebben...
Ik viel zowat van mijn stoel bij het bericht in het VRT-journaal van
26 februari: er wordt in Europa ernstig nagedacht over de invoering van een "vaccinatiepaspoort". Wie al ingeënt is,
of wie de ziekte doorgemaakt heeft en daardoor nu immuun is, krijgt een "certificaat" waarmee hij/zij veel meer
vrijheden en mogelijkheden zou krijgen.
In Israël bestaat het al. Daar kan je dus een concert of een event bij
wonen, of wat je ook maar wil, als je een soort "groene kaart" kan voor leggen: "Voor
een aantal activiteiten is wel een vaccinatiepaspoort vereist. Wie twee
keer gevaccineerd is, krijgt een groene pas. Sinds vandaag kan je daarmee naar
de sportschool, naar culturele evenementen, naar het theater, naar concerten,
naar de bibliotheek, ..."
(En ik die dacht dat de Joden, na de slechte ervaringen in het
Duitsland van de vorige eeuw, méér dan wie ook afkerig zouden staan tegenover
één of andere vorm van persoonlijke "markering"
die aangeeft dat je al dan niet tot een bepaalde, bevoorrechte of
achtergestelde, "klasse" behoort.)
Het duurt nog wel even eer de Europese leiders er zullen uit zijn,
maar het idee alléén al dat ze eraan denken! Vooral de Oostenrijkse premier is
vragende partij. Omdat hij hoopt dat zijn land dan eindelijk weer een aantal "goedgekeurde" toeristen zal mogen
ontvangen. De Nederlandse premier was de enige met expliciete reserves: "Het is niet omdat je gevaccineerd bent dat
je niet langer besmettelijk bent." Als je iedereen met een "vaccinatiepaspoort" vrij laat reizen en
vrij laat bewegen, dan riskeer je dat die overal waar hij/zij komt, toch andere
mensen gaat besmetten...
Op 25 september 2020 heb ik al eens een (profetisch) stukje geschreven
over "het vaccin":
"Ik kan me het 'nieuwe normaal'
zó al voorstellen. We zullen allemaal een gekleurde armband moeten dragen: een
groene als we ons hebben laten inenten en antistoffen aangemaakt hebben, een
oranje als we ons hebben laten inenten maar toch niet immuun zijn, en een rode
voor de rebellen die geen inenting willen. De 'groene armbanden' zullen alles
mogen doen, in totale vrijheid, en iedereen mogen ontmoeten. De 'rode armbanden'
zullen zondermeer in hun kot moeten blijven. En de oranje zullen buiten mogen,
maar mét mondmasker en op anderhalve meter."
Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat mijn sarcastisch verhaal ooit
werkelijkheid zou worden. Maar de Europese visionaire leiders hebben daar
anders over geoordeeld. En dus wordt het "nieuwe
normaal" inderdaad een wereld met geprivilegieerden, die een certificaat
hebben, en de minder bevoorrechten.
Wil je een treinticket kopen, of een vliegtuigticket? Alléén als je
een groene vaccinatiecode hebt. Wil je een reis boeken, of een verblijf in een
vakantiepark? Graag eerst je vaccinatiepaspoort voorleggen. Wil je naar een
festival of een concert of naar het toneel of naar de cinema? Je bent alléén
welkom met een vaccinatiecertificaat. Wil je op restaurant gaan, of ergens een
pint gaan drinken met de vrienden? Niet zonder vaccinatiebewijs. Wil je als
student terug fysiek naar de lessen kunnen gaan? Je bent méér dan welkom, op
voorwaarde dat je ingeënt bent.
Het lijkt een beetje op een donkere sciencefictionfilm, maar als je
ziet hoe Israël het aanpakt, dan is het niet eens zó ver gezocht.
Nee, niemand zal verplicht worden om zich te laten vaccineren. Dat
hebben ze ons altijd voorgehouden. En ik denk dat het ook wel echt zo zal zijn.
Maar wie zich niet laat inenten, die zal niet meer mogen mee spelen in het "nieuwe normaal".
Hebt u, in het journaal van 25 februari, ook de beelden gezien van de opeengedrongen
studenten op het Sint-Pietersplein in Gent? Of in de Leuvense parken? Of, erger
nog, de duizenden die in Amsterdam in het Vondelpark aan het feesten waren? En hebt
u dan ook schande gesproken over het egoïstische en onnadenkende gedrag van die
jongeren? En hen verweten dat zij er de
oorzaak van zijn dat de epidemie blijft aanslepen en dat er nog altijd geen
versoepelingen in het vooruitzicht zijn voor ons, de brave en gehoorzame
burgers?
Dat de VRT in datzelfde journaal een reportage bracht over de "dramatische" situatie in het UZ Gent met
de boodschap van de dienstdoende longarts dat "de derde golf al begonnen is" en dat er bijgevolg "geen sprake kan zijn van versoepelingen",
was een goede zet van de hoofdredacteur om de verontwaardiging omtrent het
onverantwoorde gedrag van de studenten nog een beetje te aan te wakkeren. Het
contrast tussen het "zorgeloze gedrag"
van de studenten en de verontrustende evolutie in de ziekenhuizen kon immers niet
groter zijn.
Ik zal het maar meteen bekennen: ik heb ook "Schande!" geroepen. Maar tegelijk was er toch het gevoel: "Zijn we niet onrechtvaardig hard voor hen?
Verdienen ze toch niet een beetje begrip?" Want geef toe: ze hebben al
zowat een jaar niets gehad wat zelfs maar in de verste verte op een "studentenleven" lijkt.
Al blijft het zo dat zij uiteraard niet de enigen zijn die al een jaar
lang van alles moeten ontberen dat belangrijk, en zelfs nodig, is voor hun
welzijn. Ik vermoed dan ook dat we het allemaal stilaan kotsbeu zijn. We zitten
allemaal "op ons tandvlees".
Zoals één van die studenten het verwoordde: "Als er geen perspectief is, dan kunnen wij ons niet blijvend aan de
regels houden!" En dáár zit volgens mij het grote probleem: wat de politici
ook beweren over "de nakende vrijheid",
er is geen perspectief. Wel integendeel: elke keer als er een beetje hoop aan
de horizon verschijnt, zien we die binnen de kortste keren weer verder weg schuiven.
Al een jaar lang doen we allemaal (of toch de grote meerderheid) ons
uiterste best, en volgen we de richtlijnen nauwgezet... Maar wat heeft het
opgeleverd? Bitter weinig, want we zitten nog altijd midden in de pandemie en
de cijfers blijven op een kritiek en onrustwekkend hoog niveau hangen. En om de
andere dag is er ergens wel een viroloog of een epidemioloog, of een spoedarts, die aan de
alarmbel trekt omdat "de derde golf niet
meer te vermijden is". Kan iemand mij dan zeggen waarom we nog ons best
zouden blijven doen? Waarom zouden we ons aan die strikte en beklemmende regels
blijven houden als het toch niets oplevert? Als we ondanks al onze opofferingen toch met zekerheid die "derde golf" over ons heen krijgen, waarom zouden we die moeite dan blijven doen?
Misschien zouden onze beleidsmakers toch eens een "motivatiepsycholoog" moeten consulteren
om te leren hoe ze beter zouden communiceren als ze de bevolking blijvend in hun
verhaal willen mee krijgen? Want zoals ze het tot nu aangepakt hebben, brengen
ze er niet veel van terecht. In plaats van ons af en toe eens een beetje aan te
moedigen, ons wat verse moed te geven, blijven de experten ons bestoken met
onheilsberichten: "De derde golf is op
komst! De Britse variant zal ons overspoelen!"
Als ik nu een student van zo'n negentien jaar zou zijn, die voor het
eerst van een beetje vrijheid kan genieten, en niet de oude man die ik nu eenmaal ben, dan
zou ik ook zeggen: "Foert! Jullie kunnen
allemaal den boom in! Ik speel niet meer mee!"
En dan is er nog de vaccinatie-sage om alles nóg wat erger te maken...
Begin dit jaar, toen de eerste vaccins beschikbaar werden, waren de
berichten en vooruitzichten euforisch: tegen de zomer zou iedereen al minstens
één keer ingeënt zijn. Wij konden allemaal weer dromen. En de jongeren des te
meer: over Rock Werchter en andere festivals, over uitgaan en feesten, over
reizen en vakanties, ... Maar de euforie sloeg al snel om want het vaccinatieplan
sputterde. "De schuld van de
farmabedrijven!" Want die konden of wilden niet tijdig, of niet voldoende,
leveren. Dat is waar. Maar dat is iets waar de regering vooraf rekening had
kunnen mee houden; ze wisten dat het risico erin zat. En dan hadden ze die
euforische boodschappen niet mogen rondstrooien. Elke pedagoog zal je vertellen
dat je de jongeren geen beloftes mag maken die je niet kan houden, want dat keert
als een boemerang in je gezicht terug.
Wat we nu zien, de jongeren die zich niet (meer) aan de regels houden
en die onverantwoord samen troepen, zelfs nu "de derde golf begonnen is", dát is
die boemerang die pijnlijk hard is terug gekeerd.
En dus ja: "Schandalig!"
Maar het is niet zozeer over de jeugd dat we schande moeten spreken,
maar wel over het geklungel van de regering en de aanhoudend ontmoedigende
boodschappen van sommige experten...
Men
blijft onverstoord herhalen dat vliegen veilig is. Veiliger zelfs dan
autorijden. Want het aantal vliegtuigongelukken is relatief gezien véél lager
dan het aantal auto-ongelukken. Of zoals een reizigersorganisatie het zo mooi
verwoordt: "Vliegen is de veiligste
methode om je te vervoeren. De statistieken bewijzen het: transport met het
vliegtuig is veiliger dan het reizen met bijvoorbeeld de auto, de trein of het
vliegtuig." (Dat laatste begrijp ik wel niet zo goed. Ik vermoed dat het een
lapsus was...) En ze gaan nog verder: "De
kans dat je omkomt door een vliegongeluk, is één op de 11 miljoen, becijferde
de Amerikaanse Harvard University. De kans is groter dat je het leven laat door
een blikseminslag of een aanval van een haai. Het Britse weekblad The Economist
heeft uitgerekend dat je 14.716 jaar lang dagelijks van Londen naar New York
moet vliegen voordat je eens een keer in de Atlantische Oceaan plonst. Vliegen
is zelfs veiliger dan thuisblijven, bleek uit een onderzoek van de Inspectie
Verkeer en Waterstaat. In de privésfeer, in en om het huis, gebeuren nou
eenmaal meer ongelukken."
Kortom: wie zich écht veilig wil voelen, die moet
gewoon blijven vliegen...
Okee, het is wel waar dat een paar jaar geleden op enkele weken tijd
twee vliegtuigen van het type Boeing 737
MAX naar beneden zijn gedonderd, en dat daarna alle vliegtuigen van dat
type héél lang aan de grond hebben moeten blijven. Wat trouwens vliegtuigbouwer
Boeing bijna aan de rand van de afgrond heeft gebracht. Want ze kregen hun vliegtuigen
niet meer verkocht. En wie er al besteld had, hoefde die niet meer zo nodig.
Maar zie: de specialisten van Boeing hebben hun speeltje in orde gekregen, en
de luchtvaartautoriteiten hebben alles grondig nagekeken. En het vliegtuig is
weer heel en al veilig bevonden. Dus zijn ze al weer van stal gehaald. Onder
andere TUI Fly heeft er in ons land
al een eerste vakantievlucht mee op uit gestuurd: "De eerste 737 MAX van TUI Fly vertrok woensdag 17 februari om 9.40 uur
in Brussel om 118 reizigers naar de Spaanse plaatsen Alicante en Malaga te
brengen." Ik moet eerlijk bekennen: mij zouden ze niet op dat vliegtuig
gekregen hebben.
(Terloops: Hoezo een
"vakantievlucht?" Ik dacht dat niet-essentiële reizen verboden waren tot in
april?)
Bij de Boeing 737 ging het om fouten in de software, waardoor het
vliegtuig met de neus naar beneden geduwd werd. Dat software en automatisering
een steeds belangrijkere rol spelen in het vliegverkeer, is ook niet direct een
grote geruststelling: ik weet uit ervaring dat elk computerprogramma, hoe
grondig en uitgebreid het ook getest werd, foutjes vertoont. Foutjes die
misschien nooit zullen opgemerkt worden en die dus onschuldig zijn, maar ook
foutjes die eerder niet opgemerkt werden maar op een dag fatale consequenties
kunnen hebben. Hetzelfde geldt trouwens ook voor de hedendaagse auto's. Die
zitten vol met gesofisticeerde elektronische snufjes en worden voor een groot
deel "gestuurd" door intelligente
software. Zo heb je bij Volvo bijvoorbeeld een systeem dat "City Safety" heet: "City Safety is een automatische remtechnologie die helpt bij het
verminderen of vermijden van verkeersongevallen bij snelheden tot 50 km/u."
Ik geloof dat best, maar ik ga het toch niet moedwillig uittesten op een
overstekende voetganger...
Maar het is niet alléén de software die mij zorgen baart. Waar ik ook
héél erg bezorgd over ben, is dat vliegtuigen dezer dagen stukken lijken te
verliezen. Terwijl ze in de lucht zijn!
Op 20 februari hebben ze in Maastricht stukken van de ontplofte motor
van een Boeing 747 op hun dak
gekregen. De motor is kort na het opstijgen ontploft, vermoedelijk omdat er een
ongewenst object in die motor werd gezogen. De brokstukken zijn op
geparkeerde auto's terecht gekomen. Gelukkig bleef het bij twee lichtgewonde
slachtoffers op de grond. En gelukkig kon het gehavende vliegtuig, met de drie
resterende motoren, iets verder weer veilig aan de grond gezet worden.
Een dag later was het alweer prijs. Dit keer een Boeing 777. Boven Denver, USA. Ook hierbij was een motor kort na
het opstijgen in brand gevlogen, door een nog onbekende oorzaak. Ook hierbij
zijn brokstukken van de motor in een woonwijk terecht gekomen. Gelukkig zonder
slachtoffers. En het vliegtuig is met de ene resterende motor veilig geland.
Ik ben dus niet meer zo zeker of vliegtuigen écht wel zo veilig zijn
als beweerd wordt. Twee zo'n incidenten op twee dagen tijd lijkt me toch iets
té veel van het goeie. En dat vliegtuigen stukken verliezen terwijl ze in de
lucht zijn, is géén teken van een betrouwbare technologie, denk ik zo.
Ondertussen is men er wél in geslaagd om een ruimtetuig naar Mars te
sturen en het daar, volautomatisch, veilig te laten landen. Een knap staaltje
technologie en een indrukwekkend staaltje vernuftige software. Maar het nut
daarvan ontgaat mij een beetje. Ik zou toch liever hebben dat men er eerst voor
zou zorgen dat vliegtuigen hier op Aarde veilig en wel kunnen opstijgen en
landen, en hun reis kunnen voltooien zonder brokstukken te verliezen...
Dinsdag 9 februari was "dikke
truiendag". Dat is de dag waarop, in principe, de verwarming een graadje
lager gezet wordt, en iedereen verondersteld wordt een dikke trui te dragen.
Allemaal voor het milieu, veronderstel ik.
Dit jaar was "dikke truiendag" toch nét iets anders.
In elk geval in de scholen, want daar is het eigenlijk al de hele winter "dikke truiendag". Omwille van Corona
moeten in de meeste klaslokalen op tijd en stond de vensters open gezet worden,
of wordt gewoon les gegeven met open ramen. Om te zorgen voor voldoende frisse
en verse lucht in de strijd tegen Corona. Tenzij de lokalen zouden voorzien
zijn van een super-de-luxe ventilatiesysteem, maar gezien het constante
geldgebrek voor ons onderwijs zijn dat de uitzonderingen. De kinderen kunnen
dus tijdens de les volop blijven genieten van de gezonde buitenlucht. Wie zou
daar niet blij om zijn?
Maar "dikke truiendag" was
dit jaar vooral speciaal omdat het begin februari buiten ook overdag bleef
vriezen, tot min 5 graden of erger. Les volgen met open ramen is toch een
aparte ervaring in zo'n omstandigheden. De verwarming nóg een graadje lager
zitten, was bijgevolg niet aan de orde. De binnentemperatuur raakte nauwelijks
aan 14 graden. Mits de verwarming een beetje hoger te zetten in plaats van
lager. Voor het milieu was dat niet zo best, en voor de energiefactuur van de
scholen ook al niet. Maar ja: Corona, hee...
De kinderen zaten dus in de klas te bibberen met drie lagen ondergoed
aan, en een paar T-shirts en nog twee truien er bovenop. En met handschoenen
aan, en een warme muts en sjaal. Lijkt me echt ideaal om geconcentreerd les te
volgen. Lijkt me ook super voor het welbevinden van de kinderen. En van de juf
of de meester. Maar ja: Corona, hee...
Het "grappige" is dat
viroloog Steven Van Gucht diezelfde dinsdag kwam vertellen dat de kans op
besmetting in dat koude, droge weer veel groter is dan bij warm weer. Omdat de fijne
speekseldeeltjes en de aërosolen die we uitademen, en die echte
virus-containers zouden zijn, in koude droge lucht véél verder kunnen zweven. Het
virus blijft ook langer besmettelijk: "Bij
lagere temperaturen verlopen chemische reacties trager, zodat ook de afbraak
van virussen wordt vertraagd. Dat betekent dat het virus langer blijft
rondhangen in druppeltjes die door de luchtwegen worden uitgestoten." Bovendien
is onze weerstand tegen infecties zwakker als we het koud hebben: "Vooral in de winter hebben de droge, koude
lucht en het gebrek aan zonlicht een negatieve uitwerking op het vermogen van
het lichaam om luchtweginfecties als de griep of het coronavirus SARS-CoV-2 af
te weren."
Het lijkt me dus een bijzonder goed idee om in die bijtende koude de
ramen wijd open te zetten en de kou binnen te laten. Dat zal uitstekend geholpen
hebben bij de verspreiding van eventuele virussen in de gehele klas en het
oplopen van infecties.
Terloops: de minimale binnentemperatuur in een werkplaats is in België
wettelijk vastgelegd. Voor "zeer licht
werk", zoals bijvoorbeeld secretariaatswerk, bedraagt die 18 graden; voor "licht werk", zoals handenarbeid aan een
tafel, is dat 16 graden. In de klaslokalen met die geopende vensters raken ze
nauwelijks aan 14 graden, wat impliceert dat er in die klaslokalen eigenlijk
niet zou mogen gewerkt worden.
Normaal gezien komt het Comité
voor preventie en bescherming op het werk in zo'n geval tussen. Maar
blijkbaar zijn de bestaande wetten en regels en afspraken nu niet meer van tel. Corona, hee...
Het "nieuwe normaal", dat
wordt een samenleving waarbij alle wetten en voorschriften helemaal anders
worden, en nog uitsluitend door de corona-experts worden bepaald. Het "nieuwe normaal", dat is een samenleving
zoals die ons door de virologen opgedrongen wordt. En het enige wat daarin nog
een rol zal spelen, is de gecultiveerde angst voor Covid-19. Ons "welzijn" en ons "geluk"
zal van geen belang meer zijn.
Er is toch iets wat ik totaal niet kan begrijpen bij die discussie
rond het afschaffen van de "terugdraaiende
teller".
Nu ja, er is véél wat ik er niet aan begrijp.
Of liever: ik begrijp het maar al te goed. Door al die "foefelaars" met hun zonnepanelen en
terugdraaiende tellers, riskeert de staat heel veel inkomsten mis te lopen.
Want zoals we allemaal weten: op elke kilowattuur elektriciteit die we
verbruiken, gaat ongeveer 70 % van wat op onze factuur komt, naar de staat.
Onder andere om de riante zitpenningen te betalen van de leden van de VREG en
CREG. Als onze teller bij de meteropname geen cijfer vooruit gegaan is, betalen
we geen energie, en dus ook geen vergoedingen voor die CREG-mannen en -vrouwen,
hee...
Een mens zou al voor minder rare kronkels maken, niet?
Maar waar ik het nu over wou hebben, is over de wonderbaarlijke
boodschap dat de mensen die hun woonst verwarmen met een "warmtepomp" het hardst geraakt zijn door het afschaffen van die
terugdraaiende teller. Het blijkt namelijk zo te zijn dat zo'n warmtepomp héél
veel elektriciteit opslokt: "Een
warmtepomp is een toestel dat gebruik maakt van omgevings- of grondwarmte om
warmte te genereren om je huis te verwarmen. Het is een heel duurzame manier
van verwarmen, maar verbruikt wel heel wat elektriciteit." Daarom werd de
installatie van een warmtepomp altijd gecombineerd met zonnepanelen. Wat die
warmtepomp in de winter aan elektriciteit verbruikt, wordt dan in de zomer
gecompenseerd door de eigen productie van elektriciteit door de zonnepanelen.
Maar zonder terugdraaiende teller valt dat hele snode plannetje natuurlijk in
het water. Als de meter niet meer terug telt, gaat de overproductie in de
zomer gewoon verloren, en draait de teller driftig vooruit als de warmtepompen in
de winter aan de slag moeten. Dat wordt een pijnlijke afrekening!
Wat ik hierbij niet goed begrijp, is dat de installatie van een
warmtepomp beschouwd wordt als een "duurzame"
investering. Energievriendelijk, en dus heel goed voor de EPC-waarde van je
huis. Maar mijn elektrische accumulatieverwarming, die ook nogal veel
elektriciteit verbruikt, is dan weer verboden. Want niet "duurzaam". En dus nefast voor de EPC-waarde van mijn huis. Kan
iemand mij uitleggen wat het verschil is tussen een warmtepomp, die veel elektriciteit
verbruikt, en mijn elektrische accumulatieverwarming, die ook veel
elektriciteit verbruikt? Op welke manier is een warmtepomp dan "duurzaam"? Ik begrijp het niet.
Maar goed: we moeten blijkbaar massaal overschakelen naar verwarming
met een warmtepomp. Mazoutketels mogen niet meer, en gasverwarming mag
binnenkort ook niet meer. Want gebruik van "fossiele
brandstof" om ons huis te verwarmen is totaal uit den boze.
Okee: allemaal een warmtepomp dus. Die véél elektriciteit verbruikt.
En niet te vergeten: ook allemaal een elektrische auto, want ook onze
mobiliteit moet duurzaam worden. Resultaat:
we zullen met z'n allen in de nabije toekomst véél meer elektriciteit
verbruiken dan we nu al doen. Want zo wil onze regering het immers. Zo willen
de groene jongens het.
Alléén... Voor wie het al vergeten zou zijn: België wil af van de
nucleaire energie, en dus moeten alle kerncentrales ten laatste tegen 2025
dicht. Dat was een cruciaal programmapunt van de Groene coalitiepartners in
onze federale regering. En bijgevolg heeft Engie beslist om niet meer in hun
kerncentrales te investeren. Ze hebben de energie-switch gemaakt zoals
onze regering dat gewild had: ze zullen vooral investeren in windenergie. En in
(CO2-vervuilende) gascentrales.
Elk beetje kan helpen, zullen ze bij Engie gedacht hebben. En dus
hebben ze besloten om ook in Ternat een paar windturbines neer te planten,
ergens op een industriezone. Maar helaas... Of wat had u gedacht? Protest van de
buurtbewoners, en dus een negatief advies van de gemeente. Geen windturbines in
Ternat.
Elke beetje kan helpen, zullen ze bij Engie gedacht hebben. En dus
zouden ze samen met BASF een grote gascentrale bouwen in Antwerpen, in het
havengebied. Een centrale van 850 MW. Dat is het equivalent van de twee oudste
kerncentrales samen. Een flinke stap in de compensatie van het verlies door de
sluiting van onze kerncentrales. Maar helaas... BASF wil zich nu ook een "CO2-neutraal" imago aanmeten tegen 2030,
en dan past een gascentrale niet meer in het plaatje. Geen grote gascentrale in Antwerpen.
Ik heb zo het idee dat elektriciteit een schaars goed zal worden. En dat we het in de winter erg koud gaan krijgen vanaf
2025. (Gelukkig is er de opwarming van ons klimaat...) En ik vermoed dat we veel meer met de fiets en veel minder met de auto
gaan moeten rijden.
Jean-Marc Nollet, co-voorzitter
van Ecolo, is niet mijn beste vriend. Al was het maar omwille van zijn
dogmatische negatieve houding tegenover kernenergie en zijn weigering om in te
zien dat onze kernuitstap alléén maar slecht is voor het klimaat.
Maar dít moet ik hem toch nageven: de man is tenminste eerlijk.
(Misschien...)
Jean-Marc was zo naïef eerlijk om op tv toe te geven dat hij zich niet
(meer) houdt aan de regel van "één
knuffelcontact". Je weet wel: de regel die zegt dat je maar één persoon die
niet tot je gezinsbubbel behoort, mag binnen laten in je huis. De anderen
moeten buiten blijven en (bijvoorbeeld) tussen de struiken gaan plassen als ze
op bezoek komen.
"Ik ontvang sedert kort twee
mensen tegelijk: een koppel." zei Jean-Marc.
Waarna hij de banbliksems van al zijn collega politici naar het hoofd
geslingerd kreeg. En waarop hem verweten werd dat hij, als politicus en lid van
een regeringspartij (die de regels mee had goedgekeurd), het goede voorbeeld
zou moeten geven. Dat uitgerekend hij tegen de regels zondigde én dat bovendien
ook publiekelijk toegaf, dat kon werkelijk niet door de beugel. Schande!
Opper-gendarme Paul Magnette liet zelfs weten dat zijn broek ervan afgezakt was;
zó erg was hij geschokt en onthutst.
Ik weet nu ook wel dat politici bijna per definitie "hypocriet" zijn: ze leggen ons regels en
wetten op waar ze zich zelf niet aan houden, en binnenskamers zijn ze niet de "brave burger" die ze zich voor doen.
Maar dit is er nu toch wel vér over. Dat ze met luide stem hun collega
Jean-Marc Nollet zwaar veroordelen, is echt de schijnheiligheid ten top. Het
klopt wel dat het niet bepaald verstandig of wijs was om publiek, op tv, te
verkondigen dat je je niet aan je eigen regels houdt, maar het was tenminste
eerlijk. En al had alléén hij het lef, of de naïviteit, om het luidop te
verkondigen, de rest is heus niet katholieker. We moeten er geen doekjes om
winden: niemand houdt zich aan die "één
knuffel" regel. Werkelijk niemand. Want die regel is gewoon niet houdbaar.
Wie durft te beweren dat hij/zij al méér dan vier maanden maar één enkel iemand
in zijn/haar huis binnen laat, is ofwel een triestige eenzaat, ofwel een
gehaaide leugenaar.
De regel van dat ene "knuffelcontact"
houdt ook totaal geen steek. Als de heer Nollet zich wél braaf zou beperken tot
één enkel knuffelcontact, en dus maar
één van de beide partners van dat koppel bij zich in huis uitnodigt, dan blijft
het feit dat die persoon deel uitmaakt van zijn/haar eigen gezinsbubbel en dus
nauw fysiek contact heeft met de andere bubbelpartner. Als die andere dan zou
besmet raken, dan geldt dat bijna automatisch voor de beide partners. En dus
ook voor de heer Nollet als hij die ene partner in zijn huis binnen laat. Het
resultaat is dan exact hetzelfde als wanneer die beide partners bij hem thuis
zouden binnen komen. De beperking tot dat ene knuffelcontact had hier dus geen enkele zin en ook geen enkele
toegevoegde waarde om de epidemie te bestrijden.
Als jouw knuffelcontact deel
uitmaakt van een andere gezinsbubbel, dan krijg je er sowieso gratis en voor
niets zijn/haar contacten bij als je knuffel bij je in huis komt. Of de andere
leden van die bubbel dan al dan niet mee komen, maakt geen enkel verschil.
Was het slim van Jean-Marc om dat zomaar publiek te verkondigen? Nee,
helemaal niet. En zal dat méér mensen ertoe aan zetten om het toch maar niet zo
nauw te nemen met de regels? Het zou kunnen. Want we hebben allemaal nood aan "het goede voorbeeld" om onze motivatie
op peil te houden. Het zou dus kunnen dat meer en meer gewone mensen zeggen: "Als onze leiders zich al niet aan de regels
houden, waarom zouden wij dat dan wél moeten doen?"
Maar misschien was dat trouwens nu wel nét de bedoeling van Jean-Marc
Nollet, en was zijn "bekentenis" niet
zozeer "naïef", maar doelbewust en
berekend? Met die politici weet je maar nooit...
Hoe dan ook: ik zou de tierende politici toch aanraden er niet al té
heftig op te reageren. Want stel dat een geniepige journalist hen dan alsnog "betrapt" terwijl ze zélf stiekem aan het
zondigen zijn... Dat zou nog erger zijn, lijkt mij.
Voor wie het vergeten was: "Wie
zonder zonde is, werpe de eerste steen..." Als we dat in gedachten houden,
zullen er niet veel stenen geworpen worden.
Voor de meeste mensen is de impact van deze "corona-crisis" op ons leven beperkt gebleven tot de sociale
ontberingen (zoals het gemis aan "echt"
contact, de fysieke afwezigheid van vrienden en familie, de beperkingen in
ontspanningsmogelijkheden, het gevoel "opgesloten"
te zijn). Maar materiële ontberingen hebben we er niet door gekend.
Althans niet diegenen onder ons die gewoon aan het werk konden blijven
en bij wie de inkomsten zijn blijven binnen vloeien als voorheen. Als er aan
onze "materiële situatie" al iets
veranderd is, dan is het vermoedelijk eerder dat we méér gespaard hebben. Omdat
we tóch de hele tijd in ons kot gebleven zijn.
Dat geldt jammer genoeg niet
voor diegenen die door de corona-crisis (al dan niet tijdelijk) zonder werk
zijn gevallen.
De corona-maatregelen hebben er in elk geval voor gezorgd dat mensen
die vroeger in tijdelijke jobs werkten (in de horeca, of als poetshulp, of als
klusjesman), dat nu niet meer kunnen, en uiteindelijk op straat geraakt zijn.
Zo is er bijvoorbeeld het verhaal van Alexei,
een Poolse alleenstaande man. Alexei is al jarenlang in België. Hij verdient
geld met klusjes in de bouw. "U moet niet
denken dat wij allemaal bedelen", zegt hij, "ik heb vaak een inkomen." Maar het is geen vast inkomen, en niet
genoeg om een huur van te betalen. Nu zijn er geen klussen. En dus geen
inkomen. "Wegens het virus." En dus
moest hij de voorbije barre windermaanden op straat overnachten.
Dat is trouwens een wereldwijd fenomeen: over de hele wereld ziet men
dat de kansarmen, die met klusjes de kost probeerden te verdienen, nu in die
ellende en uitzichtloze armoede getuimeld zijn.
De "gelukkigen" onder hen
die zonder werk gevallen zijn, zijn zij die dan toch nog kunnen rekenen op hun
werkloosheidsuitkering.
Of dat is althans de theorie. Want de realiteit blijkt in veel
gevallen toch nét iets minder rooskleurig. Zéker voor die werklozen die moeten
betaald worden door de Hulpkas: "Sinds de
start van de coronacrisis worden de vakbonden en de Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen
(kortweg HVW, de overheidsinstelling die hetzelfde doet als de vakbonden voor
mensen die geen lid zijn van een vakbond) bedolven onder de aanvragen voor werkloosheidsuitkeringen. Vooral
bij die Hulpkas zijn de vertragingen bij de uitbetaling schrijnend. Volgens
federaal minister van Werk Pierre-Yves Dermagne (PS) gaat het om duizenden nog
te behandelen dossiers voor november en december."
Het is mij niet helemaal duidelijk hoe het komt dat de vakbonden er
wél vrij goed in slagen om de werkloosheidsvergoedingen tijdig uit te betalen, terwijl de
Hulpkas dat niet kan. Het zou misschien een beetje kort door de bocht zijn om
het personeel van de Hulpkas van onwil of luiheid te beschuldigen. Laat ons het
er bij houden dat ze schandelijk onderbemand zijn. Ik vermoed dat de overheid
andere prioriteiten heeft dan te zorgen voor een redelijke uitbetalingstermijn
van werkloosheidsvergoedingen?
Terwijl de werkloosheidsvergoedingen daardoor soms maandenlang op zich
laten wachten, blijven de maandelijkse kosten wél consequent doorlopen: huur,
elektriciteit, bijdragen voor de zorgverzekering, enzovoort. En als die kosten
niet betaald (kunnen) worden, wegens geen inkomsten, dan komen daar al gauw
nalatigheidsintresten bovenop, boetes, administratieve kosten. En uiteindelijk
verschijnt er zelfs een deurwaarder. Voor ze het weten, zitten die mensen in
een neerwaartse spiraal waar ze zonder hulp niet meer uit geraken. Terwijl ze
daar zélf geen enkele schuld aan hebben.
Voor wie dat allemaal nog altijd een beetje te "abstract" vindt, heb ik nog een greepje uit de realiteit. Wat
volgt, is een pijnlijke getuigenis vanuit de hulporganisatie "Mondiale Werken", die zich onder andere
ontfermt over mensen die asiel gekregen hebben en nu hun moeizame weg zoeken in
het doolhof van al onze voorschriften en regels en mogelijkheden, en daarbij dikwijls op een gesloten deur botsen. Maar in deze
coronatijden blijven de deuren dikwijls zelfs ook gesloten voor wie wél de weg
kent. En waar de deur toch nog open staat, is men aan het verdrinken. Het zijn
jammer genoeg "kleinigheden", "akkefietjes" die niet aan bod komen in
de journaals en reportages. Vermoedelijk omdat dit allemaal niet past in het
globale plaatje dat de overheid, met de hulp van de media, ons wil laten zien.
Maar de gevolgen zijn wél dat meer en meer mensen letterlijk en figuurlijk in
de kou blijven staan, en beetje bij beetje wegzinken in het drijfzand van
kansarmoede.
"De Sociale Verhuurkantoren zijn
overrompeld en kunnen de toevloed niet meer bolwerken. Ze hebben maanden
achterstand.
Huisvestingsmaatschappijen worden
overspoeld door kandidaten maar het aantal zoekenden is omgekeerd evenredig met
het aantal beschikbare woningen. Waardoor de prijzen van huurwoningen
exploderen. Het principe dat je niet méér dan een derde van je inkomen mag
besteden aan de huur, maakt het voor vele ook onmogelijk om te huren. Want wie
heeft dan zo een hoog loon? Een nettoloon van méér dan 2000 euro is al lang niet
meer mogelijk voor heel veel mensen. Dat is géén minderheid, het is een grote
meerderheid aan het worden. En niet alleen bij 'kansarme' mensen.
Ook de mutualiteiten hebben een
grote achterstand en weten niet meer wanneer het ophoudt. Al doen ze wel
serieus hun best om alles zo goed mogelijk op te lossen.
Bij de vakbonden is geen
telefonisch contact meer mogelijk. Mails worden wel ooit eens gelezen maar of
dit dan opgelost wordt, is een andere vraag. Ze hebben een hele grote
achterstand en geen tijd om te antwoorden.
Bij de RVA is het nog erger: heb
je een probleem, dan zullen ze dat wel bekijken binnen zes maanden ofzo.
Hulpkassen kunnen de toevloed
ook niet meer aan. En dus: helaas geen uitkering mogelijk voorlopig. (Met alle
gevolgen van dien door de onbetaalde rekeningen...)
Het FONS (de nieuwe Vlaamse
overheidsdienst voor de uitbetaling van de 'groeipakketten', de vroegere 'kinderbijslag')
laat weten dat ze enkel communiceren via brief of mail of de eBox. Alleen: 'Sorry,
we zitten vandaag met 1700 mails achter hier in Antwerpen...'
Vlaams Woningfonds: 'Sorry... Om
een lening aan te gaan om een woning te kopen worden er geen fysieke afspraken
gemaakt. Je mag ons steeds bellen in de voormiddag. Zie wel dat je de loonfiches
bij de hand hebt van de voorbije zes maanden.'
VDAB geeft zélf geen informatie.
Er is geen mogelijkheid om een opleiding aan te vragen, of meer uitleg, want
enkel de VDAB zélf mag mensen bellen om een afspraak te regelen in hoogste
nood."
Het wordt, mede door die achterstand bij allerhande officiële
instanties en de quasi-onmogelijkheid om hen te bereiken, financieel voor velen
steeds zwaarder. En zelfs al komt er een afbetalingsplan, bij sommigen
verdubbelen de rekeningen dan nóg: de gerechtsdeurwaarder, herinneringskosten, eerder
gemaakte afbetalingsplanningen die niet haalbaar waren, enzovoort.
Dit alles zou (tijdig) kunnen geregeld worden door de officiële instanties
maar blijkbaar lukt dat in deze coronaperiode niet meer.
Nee, niet
iedereen is zonder kleerscheuren deze lockdown door gekomen...
We hebben dringend een nieuwe keuken nodig. Onze bestaande keuken is
al 30 jaar oud, en hoognodig aan vervanging toe: de oven was kapot, de
kastdeurtjes waren scheef gaan hangen, de laden waren beschadigd.
Zoals elke "bewuste"
consument hadden wij dus het plan opgevat om een aantal keukenspecialisten te
contacteren om zo meerdere offertes te kunnen opvragen en met elkaar te
vergelijken. Kwestie van de concurrentie te laten spelen. Om te beginnen had ik
al een afspraak geregeld met Keukens De
Abdij, met DSM Keukens en met Eggo Keukens. Ook Ixina stond op mijn lijstje van kandidaten. En zélfs Dovy Keukens, zij het met enig
voorbehoud. Ikea stond niet op mijn
shortlist, omdat je daar in principe zélf enige handigheid moet voor hebben, en
dát is niet bepaald mijn grootste talent.
Hoewel ik vastbesloten was geweest om de nodige tijd uit te trekken en
een grondige vergelijkende studie te maken, hebben we ons bij onze eerste
afspraak al helemaal laten inpakken door de gladde verkoper: we zijn er buiten
gestapt met een getekend contract. Mijn andere afspraken heb ik diezelfde avond
afgezegd.
Het klinkt een beetje naïef en lichtgelovig als ik zeg dat we ons
hebben "laten inpakken". Alsof we
domweg, zonder goed te beseffen wat er gebeurde, zouden getekend hebben en ons
pas achteraf, thuis, zouden gerealiseerd hebben wat we gedaan hadden. Want
inderdaad: we zijn bij die aankoop boven mijn vooropgesteld budget gegaan, én
we hadden vermoedelijk bij andere keukenbouwers een heel stuk minder betaald.
Maar toch niet: we hebben ons niet onbedachtzaam "laten inpakken". Want ik wist en besefte heel goed wat de man aan
het doen was. Ik vond het zelfs intrigerend hoe hij elke verkooptruc uit de
mouw schudde die hij geleerd had, en ik vond het aandoenlijk grappig. Maar hij
was wél overtuigend.
Het begon al met de keuze van de deurtjes van de kasten en lades, en
van het werkblad, en met de keuze van de kleur van de meubelwanden, en van de
elektro en de keukenkraan, enzovoort. Bij elke (min of meer uitgelokte)
suggestie die we hadden, reageerde de man met een ongekend enthousiasme. Alsof
wij net een geniale inval hadden gehad. En telkens bleek onze keuze, geheel
toevallig, net dát te zijn wat de man zelf zéker ook zou gekozen hebben. Méér
zelfs: als het van hem afhing, dan zou iedere klant met diezelfde opties buiten
stappen.
Deurtjes zonder een handgreep? "Héél
verstandige keuze!"
Granieten werkblad? "Het beste wat je kon
nemen!"
Een lichtgrijze front en een donkergrijs werkblad? "Prachtige kleurencombinatie!"
Whirlpool toestellen, want Miele is duur en toch niet beter? "De beste keuze, want inderdaad: Miele is niet meer wat
het was."
Aan zijn reacties te zien en te horen, hebben wij de beste smaak die
de man ooit had meegemaakt, en waren wij veruit de verstandigste klanten die
ooit de winkel waren binnen gestapt.
Nadat we alles gekozen hadden, stuurde hij ons wandelen, om eens rond
te neuzen tussen de (peperdure) toonzaalmodellen, terwijl hij de berekening zou
maken. En toen we weer aan zijn bureau zaten, had hij een blad voor ons met het
resultaat van zijn rekenwerk. Maar hij legde het papier strategisch met de
achterkant naar boven. Ik wist toen al dat mijn eerdere vermoedens zouden
kloppen: dit was een winkel die eigenlijk voor ons budget te hoog gegrepen was.
Vooraleer zijn blad om te draaien, haalde hij zijn allerbeste
verkooppraatjes boven: over de kwaliteit van zijn producten en de duurzaamheid
van de verkochte keukens: die bewuste keukenbouwer geeft een levenslange
garantie. Hij had ondertussen al begrepen dat wij meerdere kandidaten op het
oog hadden, en profiteerde er meteen van om zich van de concurrenten, die hij
consequent "concullega's" noemde, te
onderscheiden. Hij had het over de "keukens
van het hogere segment", die dan (uiteraard) ook wat duurder zijn. Daar
hoort blijkbaar ook Dovy Keukens
bij, en dus ook, nóg een stapje hoger, de keukenbouwer waar we beland waren. En
hij verwees naar de goedkopere keukens, die, in zijn verkoopslogica, van
mindere kwaliteit zijn. Om zijn stelling te bewijzen klopte hij keihard op de
achterwand van een kastje: dat gaf geen krimp. En toen ging hij gewoon in één
van de lades staan: ook hier geen krimp, want de bodem kan tot 100 kilo dragen.
Indrukwekkende vertoning! Al lijkt de toegevoegde waarde in werkelijkheid
beperkt: ik ben niet van plan om in een lade van onze nieuwe keuken te gaan
staan.
Nu we overtuigd waren dat we echt wel topkwaliteit zouden kopen, die
bijgevolg logischerwijze en heel terecht "wat
duurder" was dan die van de concullega's,
draaide hij triomfantelijk zijn blad met berekeningen om en toonde ons het
resultaat. Maar vooraleer ik aanstalten kon maken om hem te vertellen dat dit
écht wel véél te duur was voor ons, had hij dat bedrag al doorgestreept met de
melding dat er door de solden 20 of 30% af ging, en had hij al een nieuwe
bedrag opgeschreven. Geldig tot het einde van de solden periode.
Ook dat was nog altijd méér dan ik van plan was te besteden, maar de
verkooptechnieken van de man waren nog niet uitgeput. En hij kwam met een "commercieel voorstel".
"Onmiddellijk te nemen of te laten."
Volgens mij is dat een ongeoorloofde praktijk, want een klant moet
altijd minstens een aantal dagen bedenktijd hebben en een vergelijkende studie kunnen
maken. Wij hadden niet te kiezen. Ofwel zouden we nog even bedenktijd nemen en
eerst eens bij de concullega's gaan
horen en zien, zoals we van plan waren geweest, maar dan was zijn "commercieel voorstel" niet meer geldig. Ofwel
zouden we onmiddellijk tekenen, zonder een andere mogelijkheid te bekijken, en
zonder verder nadenken.
Ik was me daar heel goed van bewust, en heb in stilte de bedenking
gemaakt dat dit niet helemaal koosjer was. Maar toch hebben we toegezegd. Want
het "commercieel voorstel" was best
wel aardig. (Misschien wel té "aardig"?
Want tenslotte: "Als iets te mooi is om
waar te zijn, dan...")
Waarop we getrakteerd werden op een glas cava. En zelfs nog een fles
mee gekregen hebben om thuis na te vieren. Of om het idee te verdringen dat we
véél meer geld uitgegeven hebben dan we van plan waren, en dat we voor veel
minder geld een even mooie keuken hadden kunnen plaatsen (zij het misschien met
een minder sterke achterwand of bodem).
Achteraf heb ik ontdekt dat er bij Test-Aankoop behoorlijk wat
klachten in behandeling zijn over onze keukenbouwer. Klachten over het niet
respecteren van de leveringstermijn, over een hogere eindafrekening dat wat op
de offerte vermeld was, over kosten die tóch aangerekend werden voor de afbraak
van de oude keuken (hoewel dat zogezegd gratis was), over de eis om de volledige
factuur te betalen vóór de keuken geplaatst werd, enzovoort...
Ik houd mijn hart dus vast, en mijn (slapeloze) nachten zijn er niet beter
op geworden!
