|
Zou ik de enige zijn die trauma's heeft overgehouden aan de ritjes op
de draaimolen op de kermis in zijn kindertijd? Ik vermoed van niet...
Zo'n ritje op de kindermolen, dat was toch voor een peuter van vier
of vijf jaar, of daaromtrent, het mooiste en leukste wat je kon beleven. Toch?
Die schier eindeloze rondjes te mogen draaien, gezeten in een helikopter of een
vliegtuig of op een fietsje... Heerlijk! Of niet?
Een vreselijke beproeving was het! Als kind, al. En ook later als ouder
van een vijfjarige koter.
Het begon al met de strijd om het favoriete "voertuig". Iedereen wou in dat vliegtuigje of in die helikopter,
want dat was "stoer", en bovendien
gingen die ook nog eens op en neer tijdens het draaien. Niemand wou op dat stomme
fietsje gaan zitten, of in dat onnozele autootje. Zodra de draaimolen tot
stilstand kwam, stormden bijgevolg alle gegadigden, de kinderen dus, naar voor,
om zich een weg te banen naar het favoriete voertuigje. Er werd geduwd en
getrokken. En niet zelden stormden de ouders mee naar voren om voor hun baby
een mooi plaatsje te veroveren. De ongelukkigen die het moesten stellen met de
ongewenste plaatsjes, konden ofwel hun frustraties wegslikken, of de hele rit
wenend en snikkend op dat idiote fietsje doorstaan. Wie mij kent, weet dat ik
zelden een vliegtuigje veroverd heb.
Een vreselijke ervaring!
Maar goed: eens je een mooi plaatsje veroverd had, of eens je je had
verzoend met wat er over bleef, kon je toch enkele minuten genieten van die
heerlijke carrousel-ervaring. Althans... dat had je gehoopt. Maar het allerergste
moest nog komen! Het allerergste, dat was die verdomde "floche". Als het de bedoeling was geweest om die enkele minuten
verzaligd en ongestoord weg te dromen op die ronddraaiende kindermolen, alsof
je op een écht paard zat of in een échte brandweerauto, dan was er binnen de
kortste keren die duivelse floche
die je rust kwam verstoren. Vanaf dan was er alléén maar stress! De stress om
die floche te pakken te krijgen. Want
blijkbaar was dát toch vooral de bedoeling, afgaande op de roepende en tierende
ouders die stonden toe te kijken. Iets anders was er binnen je leefwereld op
dat moment niet meer aanwezig. De paardenmolen was verengd tot alléén die
vermaledijde floche. Die
overduidelijk ontzettend belangrijk was, te oordelen naar het gejoel van de
ouders. Uiteraard lukte dat nooit.
Vreemd genoeg was er altijd wel iemand die de pluizige kwast te pakken
kreeg, maar ik in elk geval nooit. Ik neem aan dat dit bedoeld was als een
vroege levensles. Het besef dat je er meestal toch naast grijpt als zich een
buitenkansje voor doet. Het besef dat je in je leven nog heel dikwijls zal
mogen grabbelen naar iets wat je ontzettend graag wil, om dan te moeten
accepteren dat een ander ermee aan de haal gaat. Niet alléén was dat een vroege
levensles, het was ook de eerste kennismaking met het begrip "stress". Wat een moment van ontspanning
had moeten voorstellen, was een flits van immense stress. Maar goed: een mens
kan niet vroeg genoeg leren omgaan met stress, zeker?
Het is pas later, als ouder, dat ik het principe van de "floche" helemaal begrepen heb. Dat was
toen onze beide kinderen op een zeldzame keer ook op de kindermolen mochten, op
de plaatselijke kermis. Toen viel het mij op dat één van beiden af en toe wél
die floche te pakken kreeg. Die
mocht dan nog een ritje maken, gratis. En uiteraard kon de ander dan niet aan
de kant blijven staan. Dus waren we wel verplicht om nóg een ticketje te kopen,
wat we eigenlijk helemaal niet van plan waren geweest. Zodat ze allebei nog een paar
rondjes konden draaien... Slimme commerçanten, die foorkramers!
Nee dus: ik ben geen fan van kindermolens of draaimolens of paardenmolens,
of hoe die dingen ook heten. Ik heb er zware trauma's aan over gehouden, en een
héél zwartgallige kijk op de wereld...
|
