Wie denkt dat iedereen die een proces begint, daar materialistische
motieven voor heeft en het dus vooral doet om er zelf financieel beter van te
worden, die is véél te kritisch over de mens. Het kan best dat iemand een
proces start uit principiële motieven, enkel en alléén om het recht te laten zegevieren. Zonder daar zélf profijt bij te
hebben.
Of niet soms?
Zo was er de familie van Tine
Nys.
Die waren naar het gerecht gestapt omdat volgens hen de euthanasie van
hun zus onterecht was uitgevoerd, en zonder dat alle regels en de nodige voorzorgen
in acht genomen waren. Nee, het was er hen helemaal niet om te doen een
schadevergoeding te bekomen van de arts die de euthanasie had uitgevoerd; het
ging hen alléén om het principe. Om het achterhalen van de waarheid. Hoe
pijnlijk het proces, een assisenproces, in volle openbaarheid, ook zou worden.
De familie van Tine Nys had géén andere motieven dan de waarheid te laten
zegevieren. Een heel nobel streven: zij hadden dit nodig om de periode te kunnen "afsluiten" en aan hun rouwproces te
kunnen beginnen.
Het assisenproces is een héél pijnlijk en onverkwikkelijk gebeuren
geworden. Drie weken lang diepe en kwetsende emoties, Voor de familie en
vrienden. Maar ook voor de "beklaagden",
de artsen die terecht stonden voor "gifmoord".
Die artsen zijn uiteindelijk alle drie vrijgesproken, en iedereen kon zich daar
wel in vinden. Want het was toch nooit de bedoeling om die mensen naar de hel
te sturen. Ze hadden immers in eer en geweten hun best gedaan om in te gaan op
de vraag van de vrouw én van haar familie om een einde te maken aan haar "ondraaglijk psychisch lijden".
Einde van het verhaal, dus.
Of niet? Want de advocaat van de familie heeft besloten naar het Hof
van Cassatie te stappen om zo via een burgerlijke rechtbank de dokter die de
euthanasie heeft uitgevoerd tóch te kunnen aanklagen. Niet om de man alsnog
schuldig te laten verklaren aan "gifmoord",
want strafrechtelijk kan dat niet meer. Wat is dan wél de bedoeling van het
nieuwe proces? Juist ja: een schadevergoeding verkrijgen als de rechtbank de
dokter alsnog schuldig zou bevinden aan nalatigheid of iets in die strekking.
Oei... ik dacht dat het helemaal niet om een materieel motief draaide,
en dat het nooit de bedoeling was een schadevergoeding te verkrijgen? Ik zal
het verkeerd begrepen hebben, zeker?
En zo is er ook Delphine Boël.
Of moet ik zeggen Prinses Delphine Boël
van Saksen-Coburg?
Ook bij Delphine Boël was het helemaal niet om het geld te doen.
Sterker nog: als ze zou afzien van het vaderschap van de heer Boël, dan zou ze
geen aanspraak meer kunnen maken op diens erfenis, terwijl de man stinkend rijk
was. Nee hoor, het ging haar alléén maar om de "erkenning", om "gerechtigheid".
Het heeft wat voeten in de aarde gehad, want Albert II bleef lang dwars liggen.
Maar uiteindelijk heeft ze toch haar slag thuis gehaald: Albert II heeft haar
uiteindelijk erkend als zijn biologische en wettelijke dochter. Hij kon ook
moeilijk anders, vermoed ik.
Einde van het verhaal, dus.
Of niet? Want de advocaten van Delphine Boël hebben besloten nog een
nieuw proces te starten met de bedoeling dat Delphine Boël ook de titels en
rechten zou verkrijgen die verbonden zijn aan haar status van "dochter van". Zij wil, althans volgens
haar advocaten, voortaan ook Prinses Delphine Boël genoemd worden. En ze wil
dan uiteraard ook delen in de nalatenschap van Albert II.
Oei... ik dacht dat het helemaal niet om een materieel motief draaide,
en dat het nooit de bedoeling was om een deel van het fortuin van Albert II in
te palmen? Ik zal het verkeerd begrepen hebben, zeker?
Misschien was ik dan toch iets te naïef en goedgelovig als ik dacht
dat alle mensen onbaatzuchtige motieven hebben en alléén begaan zijn met "de principes"?
De ware liefhebber van Scandinavische misdaadauteurs, weet dat er nog
anderen zijn naast Stieg Larsson met zijn "Millennium"
trilogie. Er is bijvoorbeeld ook Jussi Adler-Olsen, en zijn reeks over de "Afdeling Q".
Ik moet eerlijk bekennen dat ik die boeken, zowel "Millennium" als "Afdeling Q", bij momenten behoorlijk langdradig vond, met veel
overbodige uitweidingen. Dat lag anders bij "Het Washington Decreet", een politieke
thriller van Jussi Adler-Olsen. En ik raad iedereen ten sterkste aan het
boek eens te lezen in de komende maanden. Niet alleen omdat het een goed en
spannend boek is, maar ook (en vooral) omdat het misschien wel profetisch zou
kunnen zijn voor wat tussen nu en eind november in het land van Donald Trump
zal gebeuren.
Het boek verhaalt hoe een idealistische en rechtschapen president door
allerlei, al dan niet waarachtige, schokkende en ontregelende gebeurtenissen
ertoe komt een soort "noodtoestand"
uit te roepen, waardoor de Verenigde Staten van Amerika de facto in een "dictatuur" veranderen. Wie dacht dat dit
pure fictie is, en nooit werkelijkheid zou kunnen worden, die is naïef en
goedgelovig. En vooral: die beseft niet hoe véél macht een Amerikaans president
wel heeft.
Met dank trouwens aan George W. Bush. Die heeft in 2002, na de aanslagen van "elf september" in 2001 het "United States Department of Homeland Security" opgericht, een speciaal departement dat als doel heeft de USA te beschermen in tijden van grote rampen of terroristische aanslagen, of wat dan ook wat de nationale veiligheid in het gedrang zou kunnen brengen. De basis voor de oprichting van dat departement was de "Homeland Security Act", en de bedoeling was om één centraal agentschap te creëren voor het bewaken van de "nationale veiligheid". Het departement omvat onder ander FEMA (het "Federal Emergency Management Agency") en de "United States Secret Service". De "Homeland Security Act" geeft de president ook de mogelijkheid om de "noodtoestand" uit te roepen, en alle overheidsinstellingen onder toezicht van het FEMA te plaatsen. De president kan zelfs, in een echte crisissituatie, het congres tijdelijk opschorten. Al die maatregelen hadden, en hebben, uiteraard als bedoeling dat er snel en efficiënt kan gereageerd worden in een noodsituatie, om een dringende maatregel goed te keuren zonder het tijdverlies dat gepaard gaat met parlementaire debatten. Een "executive order" volstaat in zo'n geval. Volgens Artikel 2 van de Amerikaanse grondwet heeft de president verregaande mogelijkheden om zijn gezag af te dwingen en zijn wetten op te leggen: "Artikel twee van de Amerikaanse grondwet geeft de president een brede uitvoerende bevoegdheid om te bepalen hoe de wet moet worden gehandhaafd, en om de middelen en het personeel van de uitvoerende macht te beheren." Dat kan hij doen via "executive
orders" (waar het Congres geen enkele zeg in krijgt), zolang die niet in
strijd zijn met de Grondwet.
Stel nu eens, louter
hypothetisch, dat de zittende president bij de presidentsverkiezingen in
november zou verliezen, en zijn nederlaag niet zou willen erkennen omdat de
verkiezingsuitslag volgens hem vervalst is door massale fraude bij het stemmen
per post. En stel nu dat die zittende president daarop via de sociale media een
furieuze campagne zou beginnen om de verkiezingsfraude aan te klagen en de
mensen te waarschuwen voor een (onrechtmatig aan de macht gekomen)
communistisch bewind dat de jobs en de vrijheden van de mensen wil afnemen en
het land aan de vreemde machten wil uitverkopen. Een campagne waarin hij, louter hypothetisch, zou gesteund worden
door allerlei rechts-extremistische en nationalistische groeperingen. En stel
nu dat de zittende president zijn aanhangers zou oproepen om op straat te komen,
en luid te protesteren tegen de vervalste uitslag. Waarna gewapende bendes in
de straten beginnen te patrouilleren, op zoek naar mogelijke tegenstanders.
Waarop ook de aanhangers van de andere kandidaat gewapend op straat zullen
komen. Gevolg: relletjes, knokpartijen, vuurgevechten. Die alsmaar meer zullen
escaleren, onder meer door de hatelijke boodschappen van de zittende president
via de sociale media. Tot die president "zich
verplicht zal zien" om de ordetroepen in te zetten in die steden waar zijn
tegenstanders al te heftig tekeer gaan. En later overal, in alle steden. Eerst
de Nationale Garde, en uiteindelijk ook het leger. Want de politie en het leger
zullen aan zijn kant staan, aangezien die communisten
de politie onmachtig willen maken en de budgetten voor defensie zullen
inkrimpen. De onlusten zullen hierdoor alleen maar toenemen, en de president
zal geen andere keuze meer hebben dan de noodtoestand uit te roepen, en alle
macht naar zich toe te trekken, in het kader van de "Homeland Security Act". De president kan dan een aantal "executive orders" uitvaardigen waardoor
hij de grenzen kan laten sluiten, het internet kan plat leggen, de pers kan
doen zwijgen, een avondklok kan instellen en een samenscholingsverbod kan
uitvaardigen, of zelfs een complete lockdown. Hij hoeft hiervoor géén
toestemming van het congres te vragen; alléén het Federaal Hooggerechtshof zou
hem kunnen terugfluiten (maar de meerderheid van die rechters heeft hij zélf benoemd). En hij kan het
FEMA opdracht geven om te zorgen dat de maatregelen gehandhaafd worden. (Want
FEMA hoeft alléén aan de president zélf verantwoording af te leggen.) En de
president kan een militaire uitzonderingstoestand afkondigen die toelaat om
willekeurige arrestaties te verrichten, en die het recht op vrije meningsuiting
opschort, en zélfs het recht op wapendracht.
Misschien denkt u dat ik nu over Noord-Korea bezig ben? Nee, dit gaat
wel degelijk over de Verenigde Staten van Amerika. En het zou zomaar écht
kunnen gebeuren. Want de "executive
orders" waar de president zich kan op beroepen, bestaan al. Om er maar
enkele te noemen:
- Executive
Order 10990 geeft de regering (en dus eigenlijk de president) de
bevoegdheid om de controle over te nemen over iedere vorm van transport.
- Executive
Order 10995 geeft de regering de bevoegdheid om alle communicatiemedia over
te nemen. - Executive
Order 11003 geeft de regering de bevoegdheid om alle vliegvelden en
vliegtuigen in beslag te nemen. - Executive
Order 13010 laat het FEMA toe om de controle over te nemen over alle
nationale organen bij een noodsituatie.
Het zal mij benieuwen wat er in november zal gebeuren als Donald Trump
de verkiezingen zou verliezen...
Zowel in de Joodse als in de Islamitische godsdienstbeleving behoort
het "offeren van een schaap" tot de
traditie, of zelfs (volgens sommigen) tot de door-God-opgelegde wetten. Dat
steunt op het offer dat Jahweh van Abraham lang geleden zou gevraagd hebben:
Abraham werd "verzocht" zijn zoon te offeren om zijn toewijding te bewijzen, maar uiteindelijk mocht dat dan
ook een schaap zijn.
Ik blijf grote problemen hebben met het beeld van God, of Jahweh,
zoals dat uit het Oude Testament naar voor komt, en zoals het ook in de Joodse
en Islamitische geschriften voorgesteld wordt. Het is een wrede, wraakzuchtige,
onverdraagzame, jaloerse en veeleisende "god",
die voortdurend bevestiging wil, en die geen enkele consideratie lijkt te hebben
met een mensenleven. In het christendom zijn we van dat beeld ondertussen al
afgestapt, maar de Joden en Moslims houden (officieel) nog altijd vast aan dat
concept. En hun religieuze wetten en overtuigingen ankeren nog altijd heel
sterk in de oudste geschriften en mythes. Zo ook dus het idee van een "offer" in de letterlijke zin van het
woord: een levend wezen dat moet ter dood gebracht worden. Al is daar ook een
positieve kant aan toegevoegd: het geslachte dier moet gedeeld worden met de
minder gegoeden. In die zin is het wel verwant aan het concept van een "offer" in de Christelijke religie: het
zichzelf één en ander ontzeggen, met als bedoeling iets van onze overvloed te
delen met de minderbedeelden.
Bij ons in België is het sinds 2019 verboden om dieren "onverdoofd" te slachten. En dát met in
het achterhoofd de wens om het dierenleed zo veel mogelijk te beperken. Bij ons
in België moet een dier dus altijd op één of andere manier "verdoofd" zijn als het geslacht wordt.
(Dat geldt trouwens evengoed in commerciële slachthuizen, waar het slachten
géén ritueel karakter heeft.)
Een aantal streng orthodoxe joodse en islamitische organisaties hebben
daar bezwaar tegen aangetekend bij het Europees Hof voor Justitie, en ze lijken
nu gelijk te krijgen: volgens de Advocaat-Generaal van het Europees Hof is dat
verbod op "onverdoofd slachten" in
strijd met het Europees Recht. Want volgens dat Europees Recht moet de
godsdienstvrijheid absoluut gerespecteerd worden, en dat onverdoofd slachten zou een essentieel onderdeel zijn van die
godsdienstvrijheid.
Dat argument komt er dus op neer dat de godsdienstige wetten en
plichten altijd boven de "wereldlijke" wetten gesteld worden: als
mijn godsdienst mij "oplegt" om iets
te doen, dan moet ik dat doen, ook al is het volgens de wereldlijke
wetgeving verboden. Sterker zelfs: dan mag de "wereldlijke wet" dat niet eens verbieden.
Als dat advies van de Advocaat-Generaal van het Europees Hof gevolgd
wordt, dan hebben we het einde nog niet gezien. Want volgens diezelfde conservatief-orthodoxe
strekkingen, moeten mannen en vrouwen bijvoorbeeld strikt van elkaar gescheiden
blijven in publieke ruimtes en zouden dus vrouwen niet samen met een man de bus
of trein mogen nemen. En ook volgens diezelfde groeperingen mag een man een "vreemde" vrouw geen hand geven, en
moeten vrouwen slaafs de orders van de man opvolgen. Alle verworvenheden met
betrekking tot vrouwenrechten en met betrekking tot "gelijkberechtiging" van man en vrouw mogen dus in de vuilbak
gekieperd worden, wegens in strijd met de richtlijnen van de godsdienst en dus
ontoelaatbaar in het heilige principe van de "godsdienstvrijheid". Wat dit advies impliceert, is dat de deur
opengezet wordt voor de invoering van de "Sharia"
in België, en bij uitbreiding in heel Europa. Of hoe het "Europees Recht" eigenlijk het Islamitisch
Recht zou moeten worden. En wat moeten we dan denken van de extremistische
groeperingen zoals IS of Al Qaida, die in de Koran menen te lezen dat "ongelovigen" moeten gedood worden. Moet
ook dat dan goedgekeurd worden onder het mom van godsdienstvrijheid?
Het "grappige" hierbij is
dat het "verdoofd" slachten wél voorzien is in een aantal Islamitische landen. Net zoals ook het
hoofddoekenverbod wél geldt in bijvoorbeeld Turkije, terwijl het bij ons heftig
aangevochten wordt.
En het bizarre in dit hele verhaal is ook dat het "verdoofd" slachten de instemming heeft
van de gematigde strekkingen bij ons, zowel in het Jodendom als bij de Islam.
Er is immers geen enkele "wet" die
stelt dat de geofferde dieren zo veel mogelijk psychisch en fysiek leed moeten
ondergaan bij de slachting; het volstaat dat bepaalde rituelen in acht genomen
worden. Het protest tegen het verbod op onverdoofd slachten komt uitsluitend van
extremistische strekkingen. Maar die roepen uiteraard het hardst, en dus
krijgen die gelijk.
Pijnlijk hierbij is vooral dat deze extreme standpunten jammer genoeg
negatief afstralen op de gehele Joodse of Moslimgemeenschap. En dan reageert
men stomverbaasd en onbegrijpend als de mensen anti-Europees én anti-islamitisch
of antisemitisch worden...
Er zit dus toch een "Vivaldi"-regering
aan te komen. Als Covid-19 geen roet in het eten gooit. En als er, na veel "marchanderen", een akkoord kan gevonden
worden over de toekomstige premier.
Heeft iemand enig idee waarom men bij de nieuwe regeringscoalitie
spreekt over een "Vivaldi"-coalitie?
Ik niet dus. Naar het schijnt is dat een verwijzing naar het meesterwerk "De vier Seizoenen" van Antonio Vivaldi,
omdat deze coalitie uit vier "kleuren"
bestaat. Volgens de uitvinder van de benaming zou het blauw van de liberalen
verwijzen naar de winter, het groen van de ecologisten zou dan overeenstemmen
met de lente, het rood van de socialisten zou de zomer moeten verbeelden, en
het oranje van de christendemocraten is dan de herfst.
Geef toe dat dit behoorlijk bij het haar getrokken is, want hoe "blauw" voor de winter zou kunnen staan,
of "rood" voor de zomer, is mij een
raadsel. Voor de winter zou ik eerder aan "wit"
denken. En zou dat trouwens geen beter idee zijn? Geef ons een regering met een "witte" partij. "Wit", zoals in "maagdelijk
blank": ongerept, niet gecorrumpeerd.
Hoe dan ook houdt de vergelijking daar op. Want daar waar het vierluik
van Vivaldi's vioolconcerto's uit 1723 als een waar meesterwerk mag beschouwd
worden, met een blijvende waarde en van een tijdloze schoonheid, is die "Vivaldi-coalitie" een misbaksel van een
nooit-geziene lelijkheid en zal die ook geen lang leven beschoren zijn. En daar
waar de vier concerto's één harmonisch geheel vormen, is er tussen de vier
partners in de Vivaldi-coalitie geen
enkele harmonie te bespeuren. Ik ben eens in de geschiedenis gaan terug neuzen:
de verkiezingsbeloften, in 2019, van de 4 Vlaamse partijen in deze coalitie. Ik
heb me daarvoor nog eens door de "Stemtest"
van de VRT geworsteld. Van de 65 stellingen die voorgesteld werden om het
programma van de verschillende partijen te begrijpen en concreet te maken,
waren er welgeteld 26 waarbij de standpunten van de vier partners toen gelijk liepen. Met
andere woorden: bij 60% van de kernwaarden van de (Vlaamse) coalitiepartijen
zijn ze het onderling totaal niet met elkaar eens. De standpunten van de
Franstalige partijen wijken daar soms nog mijlen verder vanaf. Hoe kunnen die
dan allemaal samen een regeringsprogramma uitwerken waar ze hun eigen
kernpunten in terug vinden? Het enige wat de zeven partijen gemeenschappelijk
hebben, is de "noodzaak" om een
regering te vormen, en zo (voorlopig dan toch) verkiezingen te vermijden. Ik
ben benieuwd hoe lang dit huwelijk dan kan standhouden.
En dan is er nog de tomeloze ambitie van George-Louis Bouchez die met
hand en tand het premierschap in zijn partij zal willen houden. Want hoe je het
ook draait of keert, dit avontuur is de "verdienste"
van George-Louis die de poging voor een paars-gele coalitie vakkundig gekelderd
heeft omdat zijn partij daarbij de grote "verliezer"
zou geweest zijn. Eigenlijk wilde George-Louis gewoon nieuwe verkiezingen want
de peilingen leken héél gunstig voor zijn partij, maar hij kon moeilijk vlakaf "Nee" blijven zeggen tegen zijn
vriend Egbert. Als hij zijn zin niet krijgt, dan zie ik het toch nog fout
lopen...
Vivaldi, dus. Zonder de N-VA. Of liever: tégen de N-VA. Het laat zich
raden dat Bart op subtiele wijze wraak zal nemen door alles af te kraken wat
Vivaldi voorstelt, en door in de Vlaamse regering zijn coalitiepartners zo veel
mogelijk in verlegenheid te brengen. Het is trouwens al begonnen met de heisa
rond de nieuwe gascentrales die nodig zullen zijn bij de kernuitstap in het
programma van Vivaldi.
We mogen ons dus aan veel "drama"
verwachten in de komende maanden. Waarom zou een mens nog naar "Thuis" kijken? Of naar "Familie"? Het journaal zal één grote
soap worden.
Tot de dag dat alles compleet geblokkeerd zal zitten, en we opeens toch weer
naar de stembus moeten. Waarna het hele circus nóg chaotischer zal worden.
Het griepseizoen 2017-2018 ligt eigenlijk nog maar pas achter ons, en
toch zijn we het al vergeten. Dat komt omdat het zonder veel omhaal of poespas
gepasseerd is: géén aanhoudende en lang-uitgesponnen nieuwsitems, géén
dagelijkse update van "de cijfers", géén
lockdown, géén mondmaskers, géén bubbels. Het leven is gewoon zijn normale gang
blijven gaan. Er waren alléén de verhoogde waarschuwingen voor een "strikte handhygiëne". Op het werk hingen
daarom op elke verdieping een paar flacons met ontsmettende handgel. Dat
herinner ik me wél nog, maar voor de rest was er niets dat "anders dan anders" was.
Bij een "matige" griep wordt
de besmettingsgraad geschat op ongeveer 5%, bij een sterke griepepidemie zoals in het griepseizoen 2017-2018 is dat
eerder 10%. Dat betekent dat zowat een miljoen Belgen in die winter met het
Influenza-virus besmet zijn geweest. En tóch was er geen dagelijkse update van
het aantal nieuwe besmettingen, en was er niemand die ons in de journaals kwam
waarschuwen voor wat op ons af kwam. (Ter vergelijking: tot vandaag zijn er in
België ongeveer 96.000 geregistreerde Covid-19 besmettingen.)
Nochtans ging het ook toen niet om "een griepje": de epidemie heeft hard toegeslagen in het
griepseizoen 2017-2018. Bij ons in België wordt de "oversterfte" door het griepvirus voor het seizoen 2017-2018 geschat
op 9.400. Algemeen wordt aangenomen dat dit een onderschatting is, omdat niet
alle sterfgevallen door een longinfectie na een griepaanval aan het
Influenza-virus gelinkt werden. Het aantal dodelijke slachtoffers van Covid-19
in ons land bedraagt nu officieel bijna 10.000, maar dat is een overschatting
omdat bijvoorbeeld alle sterfgevallen in een woonzorgcentrum waar er een
Covid-19 besmetting was vastgesteld, aan het Sars-CoV-2 virus toegeschreven worden.
Tijdens de hittegolf van eind juli en de eerste helft van augustus,
was er een onverwacht sterke toename van overlijdens bij de oudere mensen. Ook
die werden, zonder veel duiding of commentaar, bij de corona-cijfers gevoegd,
hoewel er elk jaar bij een hittegolf een oversterfte is. In de hittegolf van
juli 2019 stierven op de heetste dagen vermoedelijk elke dag zo'n 80 mensen als
gevolg van de hitte. Toen waren dat slachtoffers van de extreme warmte, dit
jaar zijn het "corona-slachtoffers"
geworden.
Het punt is dat de sterfte die gelinkt kan worden aan het corona-virus
eigenlijk niet erger is dan wat we wij een zware griepepidemie gezien hebben.
Maar waar die dodelijke slachtoffers bij Influenza-patiënten (geheel terecht)
toegewezen werden aan een, secondaire, bacteriële infectie van de longen, wordt
die link bij Covid-19 patiënten nooit gelegd. We leven trouwens al járen met de
wetenschap dat er elke dag mensen in het ziekenhuis belanden met een zware
longontsteking, en dat er wekelijks minstens 10 mensen, vooral ouderen, aan
overlijden. Géén zinnig mens die het in zijn hoofd zou halen om daar paniek
over te zaaien, laat staan het leven compleet stil te leggen of de mensen met
een mondmasker te doen rondlopen...
Wat ook totaal anders is bij Covid-19 dan bij een griepepidemie, is
het hoge aantal ziekenhuisopnames. Zelfs in het piek-seizoen 2017-2018 was er
geen uitzonderlijke toeloop van besmette patiënten in de ziekenhuizen. Bij een
griep zegt een dokter gewoon: "Uitzieken."
En als er complicaties optreden in de vorm van een bacteriële longontsteking,
dan worden antibiotica voorgeschreven. (Vanaf dan is er trouwens geen sprake
meer van een griep-slachtoffer, maar van iemand "met een longontsteking".) Bij Covid-19 wordt dat een
ziekenhuisopname "omwille van het
corona-virus", en dan krijgen we verontrustende berichten dat onze
ziekenhuizen dit niet aankunnen.
En dan komt de vraag opnieuw piepen: "Waarom?"
Vanwaar die extreme aandacht en focus op dit virus? En vanwaar de
extreme en ingrijpende maatregelen?
Onvermijdelijk komt de bedenking toch naar boven dat precies dóór de
opgelegde maatregelen de "groepsimmuniteit"
bij ons nog altijd bijzonder laag is. Amper 6% of daaromtrent. En vermits de
maatregelen strikt aangehouden worden, zal daar geen verandering in komen. De
enige manier om op grote schaal immuniteit te verkrijgen, zal dus door "hetvaccin"
moeten zijn. Met andere woorden: de opgelegde maatregelen zijn zodanig dat een
vaccin tegen Covid-19 onmisbaar geworden
is om ons "normale leven" te kunnen
hervatten.
Ik wil niet zo ver gaan om te beweren dat dit allemaal door de
farma-industrie "opgezet spel" is,
maar het komt hen in elk geval wel bijzonder goed uit. Ook de makers en
verkopers van het griepvaccin zullen trouwens komende winter uitzonderlijk
goede zaken doen, want iedereen is als de dood voor het idee van een besmetting
met Influenza én het corona-virus tegelijk.
Ik weet niet of het opgevallen is, maar we hebben gisteren de kaap van
10.000 "views" bereikt. Eerder dan ik
verwacht had, trouwens.
Even had ik het plan opgevat om de lezer die "view 10.000" op zijn/haar naam had geschreven, te belonen met een
geschenkje. Een beetje zoals de honderdduizendste bezoeker van de Boekenbeurs,
of het Autosalon. Een klein probleemke was natuurlijk dat ik niet zou weten wat
ik als geschenk zou kunnen of moeten geven. Een gratis exemplaar van mijn
eerste verhalenbundel, misschien? Het had gekund. Maar de vraag naar een gepast
geschenk stelt zich eigenlijk niet eens. Want het belangrijkste probleem bij
dat voornemen was vooral dat ik niet eens weet wie die "tienduizendste view" op zijn/haar naam had: ik heb er geen enkel
idee van wie wanneer naar mijn blog komt kijken.
Ik hou het dus bij een welgemeend "dankjewel"
naar alle lezers toe. Zij die elke
dag komen kijken, zij die af en toe eens langs komen.
Ik ben er best wel een beetje trots op: "tienduizend views"! Dat betekent dat de zowat 275 stukjes in mijn
blog alles bij elkaar dan toch al 10.000 keer gelezen zijn. En dat op minder
dan 10 maanden tijd.
Al verbleekt die "prestatie"
natuurlijk helemaal bij de één miljoen "likes"
voor het filmpje van een "Jeruzalema"-dansje
op TikTok, gemaakt door een familie
uit Diepenbeek.
Hoe leuk en goedgemaakt het filmpje ook is, een mens vraagt zich toch
af: "Waarom trekt precies dit een miljoen
kijkers aan?" Er circuleren ondertussen al duizenden "Jeruzalema"-filmpjes op het internet: op YouTube, op Instagram, op Facebook.
En vele daarvan zijn écht wel indrukwekkend, méér dan dat TikTok-niemendalletje.
Vele daarvan zijn ook gemaakt en gepost
met een écht engagement, onder andere als ondersteuning en aanmoediging voor
het zorgpersoneel. Ik denk dan vooral aan het filmpje dat door het personeel
van het UZ in Gent opgenomen werd: mooi, indrukwekkend en geëngageerd. Ik geef graag
de link mee voor wie het nog niet gezien zou hebben:
En tóch is het een zoveelste, niet eens erg originele, luchtige versie
die een miljoen volgers kan lokken. Hoe zou dat toch komen? Ligt het aan het
platform? Zou het kunnen dat TikTok een veelvoud van "volgers" aantrekt, vergeleken met YouTube bijvoorbeeld? Dat lijkt
in ieder geval toch zo, als je hoort hoeveel volgers de Vlaamse TikTok-koningin
Celine Dept heeft!
Op YouTube heeft ze ongeveer 500.000 volgers, samen met haar
collega-vlogger. Wat hen trouwens op een massa giftige verwijten en
beledigingen van de volgers van een jaloerse vlogger (die "maar"
300.000 volgers heeft) te staan is gekomen. Voorzover dat nog moest bewezen
worden: het intellectueel niveau van zo'n "volger"
ligt vér beneden het gemiddelde IQ. En het "moreel"
niveau haalt zelfs dat van een bonobo niet.
Maar op TikTok heeft de jongedame een veelvoud aan volgers: méér dan 10 miljoen, wereldwijd.
Enfin, daarmee weet ik al wat er op het programma zal staan van onze
door corona uitgestelde familiebijeenkomst, volgend jaar: we zullen een filmpje
op TikTok zetten met onze versie van de line-dance bij "Achy Breaky Heart". Succes verzekerd!
Ik verwacht minstens een miljoen "volgers".
Tenminste als Donald Trump ondertussen niet opnieuw president geworden is, want
dan zal ons dansje niet meer in de USA kunnen bekeken worden. Donald houdt immers
niet van TikTok...
Zoals de lezers-van-het-eerste-uur wel weten: wij zijn hier in ons gezin al
heel bedreven in het opvolgen van de richtlijnen van de VREG omtrent "rationeel
energieverbruik". We verbruiken heel consequent de energie die we zélf produceren,
op het moment dát we die energie zelf produceren. We houden constant het
weerbericht van de VRT in de gaten, én dat van VTM, om zeker te zijn. En de
Buienradar, en Meteovista. Zodra er een straaltje zonlicht aangekondigd wordt,
staat iemand van het gezin klaar om de AAN-knop om te draaien van de vaatwasser,
de wasmachine, de droogkast, de frigo. En zodra de bewolking begint te overheersen,
worden alle toestellen uitgeschakeld. Er wordt bij ons ook geen enkele lamp
aangestoken als de zon niet schijnt, en de elektrische verwarming wordt niet
opgezet in het donker.
Maar zie: we zijn nog maar net
gewend aan deze strenge discipline, en daar is de VREG al wéér. Met nieuwe
richtlijnen en regels: "Piekverbruik zal afgestraft
worden." Het maakt geen ene moer uit als je je jaarlijks verbruik
beperkt, er zal gekeken worden naar je piekverbruik. En met "piekverbruik"
wordt niet alléén de stroom bedoeld die je van het net afhaalt voor je
toestellen, maar ook de stroom die wij op het net zetten door onze eigen
productie.
Dat wordt niet simpel allemaal.
We zullen onze creativiteit hard nodig hebben.
De grootste onzekerheid in dit
wankele evenwicht, is natuurlijk de zon. Méér dan ooit zullen we elektriciteit
moeten verbruiken als de zon schijnt. Of we nu absoluut elektriciteit nodig
hebben of niet, als de zon schijnt zullen we elektriciteit verbruiken! Want
anders belasten we het net met onze zelfgeproduceerde elektriciteit, en dan
hangt ons een VREG-boete boven het hoofd.
Desnoods koop ik me een
modeltreinset met véél locomotieven. Voor 500 euro moet ik zeker al een deftig Märklin
spoorwegnet kunnen kopen, met een paar treintjes die flink wat elektriciteit
verbruiken. Ik kan ook een paar verwarmingstoestellen bijkomend op zetten als
de zon wat té fel schijnt, en zéker ook alle verlichting.
Het wordt iets ambetanter als we
niet thuis zijn en die verdomde zon gaat opeens schijnen. Ik wil liever geen
elektrische toestellen laten draaien als niemand thuis is, maar dan hebben we
gegarandeerd een "piekverbruik" aan ons been door de stroom die we op het net
zetten. Op een zonnige dag zal dus altijd iemand van het gezin thuis moeten
blijven om een paar elektrische toestellen te activeren zodra de zon te voorschijn komt.
Maar ook onze verbruik-gewoontes
gaan we moeten aanpassen. Té veel elektrische toestellen tegelijk opzetten, zal
ons met zekerheid een "piek"-boete opleveren. We zullen dus een uitgekiend plan
moeten opstellen voor het aanzetten van de wasmachine, de droogkast, de
vaatwasser. En voor de strijk. Als de wasmachine draait, zal de droogkast even
moeten wachten; en er wordt bij ons niet meer gestreken als de vaatwasser aan
het draaien is. En alles moet natuurlijk overdag gebeuren, als de zon schijnt.
Gelukkig is er de klimaatverandering waardoor we meer en meer zonnige dagen
gaan krijgen...
En dan is er nog die elektrische
auto die we gekocht hebben omdat iedereen ons gezegd heeft dat het moest voor
het milieu en voor het klimaat. We hebben daar een oplaadpunt voor
geïnstalleerd, maar het opladen van de batterijen van een elektrische auto
verbruikt gigantisch veel stroom. Om de boetes van de VREG te ontlopen, zullen
we dus onze auto alléén mogen opladen als de zon schijnt. Laat ons hopen dat we
nooit onverwachts ergens naartoe moeten als het de dagen ervoor constant
geregend heeft.
Ik moet zeggen: de VREG zorgt goed voor ons. Of liever: voor ons
elektriciteitsnet.
Want doordat de nucleaire centrales afgekoppeld worden, zullen we af
en toe met schaarste zitten. En eens iedereen een elektrische auto heeft, zal ons
elektriciteitsnet dat al helemaal niet meer aan kunnen. Omgekeerd zijn al
die veelgeprezen zonnepanelen ook al het elektriciteitsnet aan het
overbelasten. Kortom: we mogen ons verwachten aan grote problemen. Met dank aan
de groene inzichten.
Laat ons vooral de bezorgde dames en heren van de VREG op onze blote knieën
danken voor hun wijsheid.
De liefhebbers van een spannende James Bond-film zullen bij "Q" vermoedelijk onmiddellijk denken aan
die ietwat sullige uitvinder die 007 elke keer opnieuw voorzag van
spectaculaire spionage-speeltjes en van een uitgebreid gesofisticeerd
wapenarsenaal. En (uiteraard) van een splinternieuwe Aston Martin met de
allernieuwste snufjes.
Maar "Q" blijkt nu ook de
man of groepering achter een nieuwe complot-hype te zijn. En, vooral, Donald's
nieuwe beste vriend. Volgens die groepering is er een uitgebreid complot bezig
tegen Donald Trump.
De groepering is op het internet actief onder de naam "QAnon", waarbij de "Q" zou suggereren dat het gaat om mensen met toegang tot de hoogste
staatsgeheimen, en "Anon" staat voor "anoniem". De eerste complottheorieën waren nog beperkt tot louche en dubieuze internetsites
voor de ingewijden, in de stijl van de internetfora "4Chan" of "8Chan". Maar
meer en meer werden mainstream media ingeschakeld, zoals Reddit en zelfs Facebook of Twitter. Al werden ze soms, wegens hun
leugenachtige beweringen, even snel weer verbannen als ze konden verschijnen.
Sommige van hun beweringen zijn zó belachelijk en overdreven dat ze ongewild
onschuldig worden omdat echt niemand dat ooit zou kunnen geloven (behalve
zijzelf misschien). Zoals dat Angela Merkel de kleindochter zou zijn van Adolf
Hitler, of dat Kim Jong-Un een agent van de CIA zou zijn...
Maar veel van hun beweringen zijn allesbehalve onschuldig. En erop
gericht om chaos en verdeeldheid te zaaien.
Eén van beweringen van de QAnon-aanhangers is bijvoorbeeld dat Obama,
Hillary Clinton, George Soros en anderen een staatsgreep planden terwijl ze
tegelijkertijd betrokken waren als leden van een internationale kring voor
kinderhandel.
"Wetenschappers" met QAnon-banden
hebben ook het drinken van een industrieel bleekmiddel (bekend als MMS of "Miracle Mineral Solution") aangeprezen
als een "wondermiddel" voor
Covid-19. Wat trouwens door Donald Trump zélf overgenomen werd op één van zijn
persmomenten.
Er zijn ook talloze incidenten met bedreigingen tegenover journalisten
die zich kritisch hadden uitgelaten over Donald Trump, zoals Jim Acosta, CNN
chef-correspondent van het Witte Huis. En verschillende oproepen ook om Hillary
Clinton en Joe Biden uit te schakelen. In sommige gevallen zijn er effectief
ook aanhangers gearresteerd die gewapende acties aan het voorbereiden waren.
Een onderzoeksjournalist van de Washington Post, Travis View,
gespecialiseerd in de studie van QAnon, heeft het als volgt geformuleerd:
"De kerngedachte van de QAnon complot-denkers
is de volgende:
Er is een wereldwijde kliek van satan
aanbiddende pedofielen die in wezen de wereld regeren en alles controleren. Ze
controleren politici en ze controleren de media. Ze beheersen Hollywood en ze
verbergen hun bestaan. En ze hadden de wereld blijven regeren, ware het niet dat
president Donald Trump was verkozen. Nu weet Donald Trump (in diezelfde
complottheorie) alles over het kwade dat deze kwaadaardige kliek wil aanrichten.
Eén van de redenen waarom Donald Trump werd gekozen, was in feite om er een
einde aan te maken. Wij, de gewone mensen, zouden onwetend gebleven zijn over
deze strijd die Donald Trump achter de schermen voert, ware het niet van Q. Want
Q post details over dit geheime gevecht-achter-de-schermen op 4chan, en op
8chan, en ook geheimen over wat de kliek aan het doen is."
De complot-groepering heeft in elk geval veel weg van een soort
religieuze sekte: "Deskundigen hebben de
aantrekkingskracht van QAnon geclassificeerd als vergelijkbaar met die van
religieuze sekten. Volgens een expert in online samenzwering, Renee DiResta, is
het verleidingspatroon van QAnon vergelijkbaar met dat van sekten in het
pre-internettijdperk, waar, naarmate de beoogde persoon dieper en dieper in de
geheimen van de groep wordt geleid, ze steeds meer geïsoleerd raken van vrienden
en familie buiten de sekte."
En dat maakt hen nóg gevaarlijker omdat vooral minder opgeleide en
minder goed bedeelde mensen vatbaar zijn voor zo'n denkbeelden.
De groep "complot-denkers" van
QAnon leunt vooral heel sterk aan bij de "alt
right" groepering, dat is de extreemrechtse fractie van de Republikeinen.
De Q-aanhangers zijn dan ook prominent aanwezig bij elke pro-Trump manifestatie
of betoging tegen andersdenkenden. Zoals op de verschillende tumultueuze
betogingen tegen de corona-maatregelen van Democratische gouverneurs of
burgemeesters. Of zoals op de manifestaties van "Women for Trump".
Het ligt dus voor de hand dat zij hun leugenachtige of verzonnen
pijlen vooral op de Democraten richten. Vandaar hun niet-aflatende beweringen
over kinderontvoeringen: de democratische senatoren en volksvertegenwoordigers
zijn "duivelaanbidders die kinderen
offeren aan Satan".
Hoe manifest onwaarachtig al hun beweringen en verdachtmakingen ook
zijn, hun invloed is niet te onderschatten. Zo hebben ze zelfs een app kunnen
lanceren, zowel in de Apple-store als via Google-Play, die toegang gaf tot de QAnon-berichten, en in 2018 was die app de
tiende populairste van alle betaalde apps in de Apple-store! Dat betekent dat
de groepering een gigantische leger volgers en "believers" heeft. Allemaal onvoorwaardelijke Trump-supporters. Als
dat leger bij de komende verkiezingen ingezet wordt, dan zou het weleens kunnen
dat we toch nog vier jaar Trump-chaos moeten tegemoet zien.
Voor wie van een goed griezelverhaal houdt, verwijs ik naar de
Wikipedia-pagina over QAnon:
Op de laatste dag van augustus heb ik van een (zeldzame) regenpauze
geprofiteerd om mijn stappenteller nog eens aan het werk te zetten. En die
heeft mij beloond met een ferme pluim: ik heb "Level 8" bereikt, en daarmee doe ik beter dan 93% van de gebruikers
van de app!
Ik was net in het "Rotary bos"
aan het stappen, en de vele vogels in het bos hebben mijn succes bejubeld met
een oorverdovend fluitconcert. Ik had toen toch even een emotioneel moment.
Als ik spreek over het "Rotary
bos", dan is dat misschien eerder een "eufemisme",
want een "bos" kan je het bezwaarlijk
noemen: het is een kluitje bomen, amper 13,5 hectare groot, aangeplant naast
een stuk landbouwgrond, en geklemd tussen een paar woonwijken. Dat betekent dat
bij veel van de huizen in die wijken, de tuin uitmondt op het "bos". Wat mij doet terugdenken aan een
nonkel van ons die in de streek van Dilbeek woonde. Ook zijn tuin grensde langs
achter aan een "bos", of wat daar
moest voor door gaan. We gingen heel graag bij die nonkel op bezoek. Omdat het
daar gezellig was, maar wellicht vooral door de aantrekkingskracht van dat bos.
We hoefden enkel door het poortje achteraan de tuin te stappen, en we wandelden
zó het donkere bos in.
Ik heb daar ooit, ergens rond mijn vijftiende denk ik, een opstel over
geschreven, over onze wandelingen in dat bos. Ik zal het nooit vergeten. Ik had
kort daarvoor voor de eerste, en enige, keer in mijn leven slechte punten
gekregen voor een opstel. We hadden een tekstje moeten schrijven over "de natuur", als ik me goed herinner, en
ik had er een saaie opsomming van gemaakt: van allerlei bloemen die we onderweg
hadden gezien. (Vermoedelijk had ik vooral willen opscheppen met mijn kennis
over al die planten?) Ik kon héél slecht tegen kritiek in die tijd (en nu nog
altijd, als ik eerlijk ben), en ik was woest bij de slechte punten. Kwaad op
mezelf, vooral. En dus heb ik bij het opstel dat we voor het examen Nederlands
moesten maken, koppig opnieuw over "de
natuur" geschreven, om te bewijzen dat ik het wél kon: een opstel over de
wandeling in het bos. Ik had bij die gelegenheid wél alle remmen van mijn
fantasie losgelaten. En het is een succesnummer geworden!
Maar goed... het "Rotary bos",
dus. Op het stuk landbouwgrond waar het bos aan grenst, worden afwisselend
aardappelen en maïs geteeld. Nu staat er maïs. Ik herinner me nog hoe zielig de
maïs erbij stond enkele zomers geleden; de planten kwamen nauwelijks tot
schouderhoogte, en waren eind augustus al volledig geel en verdroogd. En de
maïskolven waren petieterig, en hingen te rotten aan de plant. Nu, deze zomer, zijn
de planten hoog opgegroeid, tot ruim boven mijn hoofd, en eind augustus stonden
ze er nog altijd fris en groen bij. En de kolven waren dik en vol en voedzaam.
Waardoor ik dus toch enigszins mijn bedenkingen heb bij de
tot-vervelens-toe herhaalde klachten van onze weermannen dat er dit jaar "véél te weinig neerslag gevallen is". En
dat "het grondwaterpeil nog altijd véél
te laag staat". En dat "de natuur
dorst heeft".
Als ik die maïsplanten zag, dan durfde ik daar toch aan te twijfelen.
En als ik rondkijk naar de voortuintjes in onze wijk, of op mijn wandeling, dan
vraag ik me ook af hoe een gazon dat "dorst
heeft" er zó groen en fris kan uitzien? (Mijn eigen grasveld staat ook
felgroen te blinken, maar dat komt omdat het een toonbeeld is van "biodiversiteit": gras groeit er al lang
niet meer...)
Zou het kunnen dat de "droogte-waarschuwingen"
van onze weermannen een beetje op dezelfde leest geschoeid zijn als de
aanhoudende corona-berichten? Met de bedoeling ons er, preventief, toe aan te
zetten spaarzaam om te gaan met ons drinkwater. "Voor het geval dat..."
Hoera! De al-lang-beloofde "zelftest-kit" voor Covid-19 is beschikbaar, en te koop in de supermarkt
of bij de apotheker.
Dat betekent dat we eindelijk weer
vrienden kunnen opzoeken die niet behoren tot onze "bubbel". Vrienden
die we al méér dan acht maanden niet meer hebben gezien. Het volstaat dat we
onszelf testen vóór we elkaar ontmoeten, en dan kan het bezoek doorgaan.
Wij hebben direct een afspraak gemaakt
met onze vrienden voor een (te lang uitgesteld) bezoek.
Waarbij we wél ons bezoek vooraf hebben
moeten registreren in de Covid-app (voor de contact-tracing, en zo): onze
namen, de namen van onze bestemmelingen, en hun adres (om te controleren of we
niet naar een rode zone gaan, want dat is verboden). Een bezoek dat niet
geregistreerd is in de Covid-app is niet toegelaten. De politie zal streng
controleren, en de boetes zijn niet min.
En dan op de bewuste dag: wij met onze
twee test-kits in de auto op weg.
Zo'n test-kit bestaat uit een
mysterieus doosje met daarin een substantie om onze reukzin te testen, en een
ander doosje met een stukje voedsel om onze smaakzin te testen. Plus een
blinddoek om zeker te zijn dat we "blind" proeven en ruiken.
De test-kits die wij mee hebben, zijn
wel niet voor ons, maar voor onze gastheer en -vrouw. Want anders zouden we
vals kunnen spelen, hee, als we onze eigen test-kit zouden mee nemen: we zouden
vooraf al kunnen uitvissen wat het is. Nee, wij hebben de test-kits mee voor
onze vrienden, en zij hebben onze test-kits al gereed liggen.
Dat is wel niet goedkoop, zo'n
test-kit. Wie veel vrienden heeft, zal diep in zijn portemonnee moeten tasten.
(Of anders héél selectief zijn.) Ze blijven ook niet zo lang "goed":
ze moeten binnen de week gebruikt worden, anders vervallen ze. Dat is ook wel een
beetje om te verhinderen dat mensen zouden gaan hamsteren, en massaal een
voorraad van test-kits zouden aanleggen, of zelfs willen doorverkopen met
winst. Want het aantal beschikbare test-kits is toch nog heel beperkt; je moet
er dus op tijd bij zijn als je er een paar wil bemachtigen.
Bij onze vrienden aangekomen, bellen
we aan.
Nee, er wordt niet direct open gedaan.
Zo werkt een bezoekje niet in corona-tijden.
Er zit een luikje in de voordeur.
Verplicht in alle huizen. Dat is wel niet goedkoop, maar ja... Wie geen
doorgeefluikje in zijn/haar voordeur heeft laten installeren, die kan geen
bezoek ontvangen. Daar valt niet aan te tornen. Het luik gaat open nadat we aangebeld
hebben, en er liggen twee test-kits gereed voor ons, de bezoekers. We nemen die
eruit, en leggen er de twee test-kits in die wij meegebracht hebben.
En dan kunnen wij testen: ik doe de
blinddoek om, en probeer te raden wat de geur zou zijn van het ene test-pakje.
Iets citrus-achtig, vermoed ik; waarschijnlijk een clementientje. Daarna neem ik
het "smaak"-pakket; dat is gemakkelijk: wortel.
Dat alles moet ik inbrengen in de
nieuwe app die ik (verplicht, uiteraard!) op mijn smartphone geïnstalleerd heb.
Om fraude en misbruik te vermijden, moet ik wel eerst de geheime code inbrengen
die ik gekregen heb bij het aanmelden aan de Covid-applicatie. Dat aanmelden
was verplicht. Natuurlijk. Wie niet aangemeld is bij de Covid-zelftest
applicatie, kan niet op bezoek gaan en kan geen bezoek ontvangen.
Oeps..... geen wifi daar aan de
voordeur. Eerst mijn 4G opzetten. Ik moet mij wel haasten, want de resultaten
moeten ingebracht worden binnen de vijf minuten na het openen van de test-kit.
Om vals spelen te beletten.
Okee. Ik heb connectie. Ik voer mijn
code in, en dan de verplichte gegevens om mijn risico in te schatten: mijn
geboortedatum (want ouderen lopen meer risico, en mogen niet altijd zomaar op
bezoek gaan), mijn gewicht en lengte (om mijn BMI te bepalen, want als dat te hoog
ligt, ben ik ook een risico-patient), mijn bloedgroep (want bloedgroep A is een
risicogroep), mijn geslacht (want mannen lopen een groter risico). Dan ook nog
de identificatiecode van mijn test-kit. En pas dan de resultaten van mijn geur-
en smaakproef. Na een paar minuten krijg ik al het verdict op mijn smartphone
te lezen: groen licht!
Daarna is het de beurt aan mijn vrouw.
Helaas heeft zij nog een oudere gsm, en die heeft niet genoeg ruimte om de
Covid-app te installeren. Daarom moet ze (voorlopig) de mijne maar gebruiken.
Eigenlijk mag dat niet, maar we zondigen dan maar tegen de regels. Volgende
week gaan we zeker een nieuwe, krachtige smartphone moeten kopen. Een dure
aankoop, maar ja: als het moet, dan moet het maar...
Ik voer alle gegevens en resultaten
van mijn vrouw in op mijn smartphone: geheime code (die ik eigenlijk niet mag
kennen, maar ja...), geboortedatum, geslacht, gewicht en lengte, bloedgroep,
identificatie van de test-kit, en de resultaten van de proeven. Ook zij krijgt
groen licht.
En nu is het aan onze vrienden. Zij
hebben moeten wachten tot zij op hun gsm bevestiging kregen van ons groen
licht. Want hun applicatie kan pas opgestart worden als er groen licht komt van
de bezoekers. Daarna moeten zij op hun beurt allebei de test uitvoeren en alles
inbrengen in de app.
Ondertussen staan wij nog altijd
buiten te wachten... Gelukkig is het mooi en zacht weer. Bij elkaar op bezoek
gaan in de winter zal géén lachertje zijn!
Nadat ook zij groen licht gekregen
hebben, verschijnt op mijn smartphone het verzoek om dicht bij de deur te gaan
staan, waar nu een warmtecamera ingebouwd is om na te gaan of wij geen "verhoging" hebben. (Verplicht, natuurlijk, anders kan je geen bezoek
ontvangen.)
Pas daarna, als ook dát okee is,
kunnen onze vrienden de deur voor ons openmaken. Want alle deuren van een huis
of een appartement moeten uitgerust zijn met een "Covid-slot", dat is
zoiets als een alcohol-slot in de auto: geen groen licht van de beide kanten,
of een alarm van de warmtecamera, betekent dat de deur niet open kan. Niet echt
goedkoop, zo'n Covid-slot, maar ja... Wie dat (nog) niet geïnstalleerd heeft, die
kan geen bezoek ontvangen. Uiteraard niet!
Best wel spannend, een vriendenbezoek
in Covid-tijden. Het "nieuwe normaal", hee...
Voor wie het ondertussen niet goed meer zou weten, dit zijn enkele van
de onwrikbare corona-maatregelen. Zeker nog tot eind september.
-In winkels, en ook bij (culturele of sportieve)
evenementen moet altijd een mondmasker gedragen worden. En sowieso overal en
altijd als de "social distance" van
anderhalve meter niet kan gehandhaafd worden.
-In een theater of in de bioscoop mogen maximaal
200 mensen zitten. Dat geldt ook voor indoor sportevenementen. En dat is ook
van toepassing bij een begrafenis of een huwelijk, of bij een religieuze
eredienst. (Al is de kans klein dat er bij een gewone kerkdienst in een
katholieke kerk ooit méér dan 200 gelovigen zouden komen opdagen...)
-Bij outdoor evenementen is de limiet 400
bezoekers.
-Bij sociale contacten buiten je "gezinsbubbel" moet altijd minstens anderhalve
meter afstand gehouden worden.
Tot zover dus de algemeen geldende regels. Die zijn voor iedereen
duidelijk, toch?
De culturele sector sputterde hard tegen, en pleitte voor een "proportionele" maatregel: in een grote
zaal, zoals het Antwerps Sportpaleis,
kunnen véél meer mensen binnen, met inachtname van de afstandsregels, dan
bijvoorbeeld in het (foeilelijke) cultuurhuis van Merelbeke. En idem op een
open terrein zoals bij een festival. Waarom mag dat dan niet? Want de
werkgelegenheid van bijna 80.000 mensen stond op het spel, en het voortbestaan
van vele organisaties.
De cultuursector had sluitende protocollen uitgewerkt met garantie op het
respect voor de veiligheid en gezondheid van de bezoekers. Maar het mocht niet
baten. De uitleg van de experten was dat er ook in zo'n grote zaal problemen
zullen ontstaan door de dichte stroom mensen bij het binnenkomen of buitengaan,
of bij het massaal toiletbezoek tijdens de pauze. Ook al kunnen de mensen
tijdens de voorstelling zélf voldoende afstand houden.
Toen kwamen de voetbalbobo's. Met de bedenking dat dit in feite
betekent dat de voetbalwedstrijden in het profvoetbal zonder publiek zouden
moeten gespeeld worden. Want hoe zou je 400 supporters gaan selecteren om de
wedstrijd bij te wonen in een stadion van 20.000 man? En dat zou voor de
voetbalclubs een financiële ramp betekenen, want ze moeten hoe dan ook de
riante weddes van hun vedetten blijven betalen.
Waar de cultuursector niet in geslaagd is, hebben de voetbalbobo's wél
hun slag thuis gehaald. Want zij hadden (net als de cultuur- en
evenementensector) een "sluitend protocol"
uitgewerkt dat de veiligheid van eenieder zou garanderen.
Zodat het bij een voetbalwedstrijd wél toegelaten is om méér supporters
te ontvangen, zolang de afstand maar gegarandeerd blijft, en op voorwaarde dat
de supporters een mondmasker dragen. In een stadion zoals dat van RSC Anderlecht,
waar plaats is voor zowat 22.000 toeschouwers, zouden dan vermoedelijk tot
bijna 6.000 supporters toegelaten worden. Toch nét iets méér dan de 200 mensen
die in het Sportpaleis binnen mogen, of de 400 die naar een openluchtconcert
mogen gaan luisteren.
Waarom mag bij een voetbalwedstrijd wél wat bij een concert van Niels Destadsbader niet mag? Ik zou het
niet weten.
Vermoedelijk omdat algemeen geweten is dat voetbalsupporters héél
gedisciplineerd zijn en zich altijd kalm en voorbeeldig gedragen.
Voetbalsupporters nemen braaf en rustig plaats op hun stoeltje, met het
mondmasker mooi voor neus en mond, en blijven stilletjes zitten. Zonder te
roepen of te zingen. Met voetbalsupporters heb je nooit problemen of relletjes
of vechtpartijen. Helemaal anders natuurlijk dan die hooligans bij de fans van
Niels Destadsbader! En uiteraard gaan die voetbalsupporters zich ook heel kalm
en bedaard en in kleine groepjes naar de uitgang begeven, zodat daar geen grote
massa's samen troepen. Voetbalsupporters zie je nooit in dichte menigtes samen
drommen met een paar pinten in de hand en nog méér pinten in de maag; aan het
vieren bij een overwinning of aan het vechten bij een nederlaag.
En naar het toilet moeten die mannen in de pauze nooit, want ze
drinken niet. Alléén moeten ze tussendoor wel gaan aanschuiven voor hun pak
frieten of hun hotdog "met choucroute",
maar ook dat doen voetbalsupporters met de rust die spreekwoordelijk is voor
een voetballiefhebber.
Logisch dus, dat een voetbalwedstrijd met veel publiek wél kan, en een
concert van joelende fans bij de Night of
the Proms uiteraard niet. We moeten tenslotte een beetje streng en
consequent blijven, niet? Het is voor ons aller welzijn.
Ik weet niet of u de romanserie "De
Aardkinderen" van Jean Auel kent? Het is een geromantiseerde, fantasierijke
versie van het leven in de "oertijd".
Afgezien van de laatste delen die er écht te veel aan waren en meer lijken op
een "verplicht nummer" om het (gigantische)
succes maximaal uit te buiten, zijn de boeken best wel spannend en bijwijlen
ontroerend om te lezen.
Op tijd en stond heeft het ook wel wat weg van een "porno"-roman: de seks spat in sommige
hoofdstukken letterlijk van de pagina's af. En nu blijkt, uit recent wetenschappelijk
onderzoek, dat dit niet eens zó ver van de werkelijkheid afwijkt.
De boekenreeks gaat over een "mensenkind"
(dit wil zeggen: van de soort "Homo
Sapiens") dat door een tragisch ongeluk haar familie verliest, en opgenomen
wordt in een Neanderthaler-gemeenschap. En in essentie is ze daar een soort
seks-slavin die elk moment moet gereed staan voor de onblusbare en
nooit-aflatende liederlijke lusten van de zoon van het stamhoofd. Tot ze uit
het dorp verjaagd wordt omdat ze zich "mannelijke
vaardigheden" wilde eigen maken en trotser was dan voor een
Neanderthaler-meisje "fatsoenlijk" geacht
werd.
De Neanderthalers worden in het eerste deel van de reeks afgeschilderd
als seksmaniakken, waarbij de mannen het om het even waar en wanneer met om het
even welk "beschikbaar" vrouwtje
deden. En dus ook met dit "mensenkind".
Ernstige wetenschappers zijn nu, zowaar op basis van skeletonderzoek,
tot de conclusie gekomen dat de Neanderthalers inderdaad een intensief
seksleven hadden, en niet kieskeurig waren omtrent de "bedpartner". En dat ze het al helemaal niet nauw namen met monogame
principes.
Hoe men dat ontdekt heeft? Omdat de Neanderthalers blijkbaar een lange
ringvinger hadden. Nee, dat is géén grapje. De onderliggende theorie is dat
mensen (of mensachtigen) met een grote mate van sekshormonen (androgenen) een langere ringvinger
hebben, vergeleken met de wijsvinger. (Nee, géén langere middenvinger...) Om één
of andere (nog onbekende) reden zou de lengte van de wijsvinger beperkt worden
bij een foetus die opgroeit in een baarmoeder die meer androgenen bevat. En jawel hoor: de Neanderthalers hadden een beduidend
langere ringvinger. En dus, zo besluiten de onderzoekers, hadden zij véél seks,
met véél verschillende partners.
(Misschien een goed moment om zelf eens je "wijsvinger-ringvinger-index" te meten, en iets over jezelf te leren?)
Er zijn inderdaad wetenschappelijke bewijzen, uit fossiele resten, dat
Neanderthalers en "mensen" seks
hadden met elkaar, en nakomelingen konden voortbrengen. In tegenstelling tot
eerdere bevindingen als zouden de Homo Sapiens en Neanderthaler "biologisch incompatibel" geweest zijn, blijkt
volgens die recente gegevens de "genetische
afstand" tussen "de mens" en de
Neanderthalers bijzonder klein geweest te zijn, zodat ze zonder problemen een "gemengd kind" konden voortbrengen dat
zélf vruchtbaar was.
Uit sommige onderzoeken zou trouwens moeten blijken dat het genoom van
de huidige niet-Afrikaanse mens zowat 2 à 4% Neanderthaler-DNA bevat. (Bij de
Afrikaanse mensen is dat minder, omdat de Neanderthalers niet in Afrika
leefden, en pas in beeld kwamen toen de mensen
naar andere continenten gingen uitzwermen.)
Wat méér is: die "vermenging"
zou zelfs een positief effect gehad hebben op het DNA van de toekomstige mens.
Zo zou het Neanderthaler-DNA van belang geweest zijn om bijvoorbeeld het
immuunsysteem van de mens te versterken zodat hij beter bestand was tegen
infecties, en zich gemakkelijker kon aanpassen aan de wijzigende (en soms
onherbergzame) leefomstandigheden. Nóg frappanter misschien is dat ongeveer één
op drie hedendaagse Europese vrouwen een "Neanderthaler-gen"
zou geërfd hebben dat de vruchtbaarheid verhoogt en de kans op miskramen
verkleint. Keerzijde van de medaille zou kunnen zijn dat we veel van onze
allergieën aan de Neanderthalers te danken hebben (wat eigenlijk samenhangt met
een actiever immuunsysteem). En dat we meer last hebben van psychische
problemen...
De les die hieruit te leren valt, is onder andere dat het een fout
denkbeeld was om de Neanderthalers af te schilderen als een "minderwaardige" soort. (En dat dat eigenlijk gewoon niet bestaat: een "minderwaardig" ras...) Want we hebben
allemaal een beetje "Neanderthaler"
in ons bloed. Gelukkig maar, alles bij elkaar genomen...
We leven in vreemde, onzekere en verwarrende tijden. Er komt van alles
op ons af wat we niet kennen en niet begrijpen, en waar we (al dan niet
terecht) bang voor zijn. Het "onbekende"
jaagt ons altijd angst aan, en om met die angst te kunnen omgaan, proberen we
het te begrijpen.
Dat is de ideale voedingsbodem voor complottheorieën, want die lijken
ons een antwoord te geven op onze onzekerheden, en die lijken ons te helpen om
te begrijpen wat er gaande is. We voelen ons daardoor gerustgesteld, en gaan
niet de moeite doen om te checken of de uitleg wel klopt, want dan komen onze
onzekerheden en vragen en twijfels weer piepen. Het is comfortabeler om de
uitleg gewoon te accepteren, zéker als die door massa's andere mensen ook
geaccepteerd wordt. "Als iedereen het
gelooft, dan zal het wel waar zijn, zeker?" Trouwens: we hebben ook niet de
kennis en de informatie die nodig is om alles zélf te controleren. We moeten
dus wel rekenen op anderen die wél die kennis hebben, of beweren te hebben.
Het grote "voordeel" aan een
complottheorie is dat je eigenlijk niets hoeft te bewijzen. Je brengt een
aantal zaken die (toevallig) min of meer rond dezelfde tijd gebeurd zijn, met
elkaar in een "oorzakelijk" verband,
en je theorie kan gelanceerd worden. Je hebt dan alléén nog iemand nodig met
een groot bereik, en daar komt Facebook van pas, of Twitter. En zo kan je "bewijzen" dat het corona-virus
ontwikkeld is om 5G te kunnen lanceren, of om de wereldpopulatie te decimeren.
En zo kan je "bewijzen" dat de Chinezen
opzettelijk de opkomst van het virus hebben stil gehouden om de andere
grootmachten economisch ten val te brengen. Of ook dat de bron van alle
besmettingen bij de windmolens ligt.
Complottheorieën zijn van alle tijden. Zelfs Adam en Eva zijn er al het
slachtoffer van geworden, toen ze geloofden wat de slang hen influisterde. En
in de Middeleeuwen waren het de "heksen"
die het slachtoffer waren van complottheorieën, verspreid door de priesters die
een "zwart schaap" nodig hadden als
schuldige van al het onheil dat de mensen overkwam. Het scenario lijkt zelfs
een beetje op de huidige tijden: het was de periode van de "pest" die massa's slachtoffers maakte
(en dan gaat het naar schatting over een derde van de Europese bevolking), en
de mensen angstig en onzeker maakte. Voor de christelijke priesters was het een
koud kunstje om met een beschuldigende vinger naar de "heksen" te wijzen.
Maar het is nu pas, met de opkomst van het internet en de sociale
media, dat de impact van complottheorieën globale en wereldwijde proporties
begint te krijgen, en écht een gevaar voor ons allemaal wordt. Want er is wel
degelijk een "complot" gaande: het
complot dat gesmeed wordt door diegenen die de complottheorieën de wereld in
sturen om de mensen te manipuleren.
Het is een truc die in de jaren dertig van de vorige eeuw al eens met
succes toegepast is door het Naziregime in Duitsland. Alles wat er fout liep
was de schuld van "de joden" (want er
waren "bewijzen" genoeg): de
werkloosheid, de instorting van het sociaal netwerk, de globale depressie. De
boodschap werd luidop verkondigd en voortdurend herhaald en benadrukt. Tot
iedereen het ook écht ging geloven, en het pad was geëffend om, met instemming
van zowat de hele Duitse bevolking, die Joden uit de weg te ruimen.
Zo werkt een complottheorie: als ze maar voldoende luid verkondigd
wordt, als ze maar voldoende dikwijls herhaald wordt, als ze maar door
voldoende aantallen mensen geloofd wordt, dan wordt ze "de waarheid". En dan is iedereen bereid om er "de consequenties" van te dragen.
Complottheorieën hebben maar één bedoeling: de mensen tegen elkaar en
tegen anderen op te zetten, en hen te overtuigen dat "de anderen" slechte bedoelingen hebben. Door simpele "oplossingen" en antwoorden aan te
bieden, moeten we gekneed worden tot argeloze volgelingen van mannen die macht
willen verwerven of hun macht willen versterken. Mannen zoals de katholieke
priesters in de Middeleeuwen, mannen zoals Adolf Hitler in de vorige eeuw.
Mannen ook zoals Donald Trump in deze tijden. Want ook Donald is niet
vies van een complottheorie op tijd en stond: over de Chinezen, over de
Democraten, over de "radicaal linksen",
over het corona-virus. En de meerderheid slikt zijn betoog zondermeer, omdat
het voldoende luid verkondigd wordt en voldoende dikwijls herhaald wordt.
De sociale media zijn hét favoriete wapen bij uitstek voor die
complot-bedenkers. De geschiedenis had er misschien helemaal anders uit gezien
als Adolf Hitler indertijd een Twitter-account had gehad.
Iedereen heeft al wel eens horen praten over "lobbyisten", vermoed ik. Het klinkt als een bijzonder louche
beroep, maar in werkelijkheid gaat het (meestal) over deftige dames en heren
die politici en/of grote ondernemingen benaderen om een politieke of
commerciële beslissing te beïnvloeden. Om een wet te laten stemmen, of juist niet te laten stemmen. Of om een
belangrijke aankoop in de "juiste
richting" te sturen.
Dat ze daarbij af en toe eens zwaar over de schreef gaan, is blijkbaar
niet te vermijden. Vraag het maar aan Willy Claes, die vermoedelijk nog altijd
nachtmerries heeft over "Agusta". De
belangen die op het spel staan, kunnen dan ook af en toe erg groot zijn.
Iedereen doet het, of laat het doen: "lobbyen". De landbouwers, de zeevissers, de toeristische sector, enzovoort.
Ook nu, tijdens de "corona-crisis",
wordt er volop gelobbyd bij het Nationaal Crisiscentrum en de Veiligheidsraad:
door de evenementen-sector, de cultuurorganisaties, de sportfederaties, de
foorkramers, ... Het hoort er nu eenmaal bij, want de oude wijsheid is ook
vandaag nog altijd geldig: "Wie het
luidste roept, die krijgt het grootste deel."
"Drukkingsgroepen" zijn een
beetje hetzelfde als lobbyisten, maar dan subtieler. Drukkingsgroepen gaan geen politici of verantwoordelijken
rechtstreeks benaderen, maar ze beïnvloeden de "publieke opinie" om op die manier een politicus of een bedrijf
onder druk te zetten.
Het "grappige" aan die
drukkingsgroepen is dat zij dikwijls maar een heel kleine minderheid
vertegenwoordigen, maar omdat ze ontzettend luid roepen en in de media een
gewillig forum krijgen om hun mening uit te schreeuwen, hebben ze wel erg veel
invloed.
De "anti Zwarte Piet"
beweging is daar een heel frappant voorbeeld van.
Geen mens die tot voor kort wakker lag van het concept van een "Zwarte Piet" als helper/assistent/vriend
van Sinterklaas. In het grootste deel van de wereld hadden ze er zelfs nog
nooit over gehoord, laat staan dat het een pijnlijk thema zou zijn. De figuur
van "Zwarte Piet" was, tot voor kort,
eigenlijk alléén bekend in Nederland en België. En dat was al zo sedert het
jaar 1850 of daaromtrent, zonder dat iemand daar ooit een negatieve bijgedachte
aan koppelde.
Tot opeens iemand met erg lange tenen het idee kreeg dat hij/zij zich
daar "beledigd" door voelde. En een hele
machinerie in gang zette om iedereen ervan te overtuigen dat de figuur van "Zwarte Piet" beledigend was voor alle
niet-blanke mensen. Wat er precies zo "beledigend"
zou zijn, niemand die er de vinger kan op leggen, maar dat hoeft niet: eens het
zaad van onverdraagzaamheid en lichtgeraaktheid gezaaid was, kon het weelderig
schieten en zich over de hele wereld verspreiden. Met dank aan de giftige sociale
media.
Ik vermoed dat de impact van het gevoel van "belediging" niet groot genoeg was voor die drukkingsgroep die om aandacht schreeuwde. En dus werd nog een
stapje verder gegaan: er werd overgeschakeld naar het verwijt van "rassendiscriminatie". Geen mens die het
verband tussen de figuur van "Zwarte Piet"
en het probleem van "rassendiscriminatie"
kan begrijpen. Maar ook dat hoeft niet: de aanklacht werd luid uitgeschreeuwd, opnieuw
vooral op de sociale media, en kreeg finaal op alle media een ongenuanceerde weerklank.
En nu is het dus zo ver: "Zwarte
Piet" wordt uit onze leefwereld verbannen. Facebook en Instagram waren de
eersten om voor de luidruchtige drukkingsgroep te zwichten. En kort nadien
volgden anderen, omwille van "de publieke
opinie". Zoals bol.com en Amazon. Die trouwens ook de aanduiding "blank" willen schrappen, en
vervangen door "beige" of zoiets.
Een grote overwinning voor de "anti
Zwarte Piet" drukkingsgroep, want hiermee komt een einde aan "het aanzetten tot discriminatie en haat".
Het zal mij benieuwen hoe sterk de gediscrimineerde niet-blanken in
Amerika hiermee bezig waren, en hoe uitbundig ze deze "overwinning" zullen vieren. Het zal mij vooral benieuwen of deze overwinning ook maar enig verschil zal
uitmaken voor hun leven, voor hun kansen, voor hun veiligheid. Ik vrees er toch
een beetje voor dat het wegtoveren van "Zwarte
Piet" de strijd tegen de rassendiscriminatie geen zier geholpen heeft. De (blanke)
agent die onlangs een weerspannige Afro-Amerikaan tot 7 keer toe in de rug
heeft geschoten, was volgens mijn bescheiden mening in elk geval niet opgehitst
door Zwarte Piet...
Maar de "drukkingsgroep"
heeft wél haar slag thuis gehaald en is erin geslaagd media-aandacht te krijgen.
En dáár was het hen tenslotte om te doen.
In een bijlage bij dit blog-stukje heb ik een "Opiniestuk" opgenomen, dat verschenen is op de site van VRT-NWS op
26 augustus. Ik nodig iedereen uit om het te lezen, en er eens over na te
denken.
Het is van de hand van ene Professor Lieven Annemans, hoogleraar in de "Gezondheidseconomie". De man wordt de "geluksprofessor" genoemd, omdat hij altijd en consequent de nadruk
blijft leggen op het welzijn, fysiek én psychisch, van de mens. Een man naar
mijn hart dus.
In zijn opiniestuk vertrekt hij van een "hypothetische" situatie waarbij in het 7-uur journaal elke dag
opnieuw waarschuwend melding wordt gemaakt van een ziekte waardoor wekelijks "tot 120 mensen" moeten gehospitaliseerd
worden, en waardoor er elke week "10 of
meer mensen" komen te overlijden. En hij vraagt zich af hoe we zouden
reageren als uit angst voor die ziekte drastische maatregelen zouden
voorgesteld worden, in de stijl van: een (gedeeltelijke) lockdown,
mondmaskerplicht, sluiting van de scholen, enzovoort. Heel het maatschappelijk
bestel zou daartegen in opstand komen, argumenteert hij. En terecht. Die "hypothetische" ziekte is trouwens niet
zo "hypothetisch": het gaat over een
bacteriële longontsteking. Een (erg besmettelijke) ziekte waar we al jaar en
dag mee leven, en waarvan we ondertussen al geaccepteerd hebben dat ze
dodelijke slachtoffers maakt. Vooral bij de oudere bevolking. En logischerwijze
vraagt de professor zich af waarom Covid-19 dan wél die drastische en buitenproportionele
maatregelen rechtvaardigt en de hele maatschappij onderdompelt in een soort "angstpsychose".
Het probleem met het voorbeeld van de professor is natuurlijk dat de
getallen waar hij over spreekt, van een andere grootteorde zijn dan de getallen
waarmee we bij CoVid-19 om de oren geslagen worden: daarbij gaat het om
aantallen die tot tien keer hoger liggen. Er sterven jaarlijks "slechts" 500 mensen aan een
longontsteking. Daarmee kunnen tegenstanders van zijn stelling hem gemakkelijk
onderuit halen, natuurlijk: "Covid-19 is
véél erger, en moet dus ook véél ernstiger genomen worden. En dus zijn de
maatregelen bij Covid-19 wél gerechtvaardigd, terwijl ze dat bij een
longontsteking niet zouden geweest zijn."
Maar de kern van de zaak blijft wél van toepassing: de sfeer van angst
die over onze maatschappij heerst, is in veel opzichten erger dan de ziekte
zélf.
De redenering die gebruikt wordt om de strenge maatregelen te
rechtvaardigen, is dat "elke dode er één
te veel is", en dat we dus alles moeten doen wat nodig is om dodelijke
slachtoffers te vermijden. Dat geldt uiteraard voor élke besmettelijke ziekte,
en dan zijn de bedenkingen van de professor wél correct. We willen toch ook bij
een longontsteking elke dode vermijden als we dat kunnen? Waarom dan bij
Covid-19 zo'n draconische maatregelen, en bij een andere besmettelijke ziekte
niet? Waarom accepteren we bij om het even welke ziekte dat er nu eenmaal,
jammer genoeg, mensen aan sterven, en niet bij Covid-19? Als die ingrijpende
maatregelen er inderdaad op gericht zijn om zoveel mogelijk corona-levens te
redden, waarom worden er geen soortgelijke drastische maatregelen opgelegd om
dodelijke slachtoffers van andere kwalen te vermijden? Zoals bijvoorbeeld een
algemeen en totaal rookverbod in de strijd tegen kanker?
De maatregelen zijn er, zegt men, op gericht om levens te redden, maar
ze gaan voorbij aan de levenskwaliteit. Ja, we willen allemaal zo lang mogelijk
leven, maar we weten met 100% zekerheid dat we toch ooit eens moeten sterven. En
we zouden van de tijd die ons gegund is, liefst nog iets moois
kunnen maken, iets dat de moeite waard is en dat we met elkaar kunnen delen. De
corona-maatregelen hebben die ambitie compleet onderuit gehaald.
Ik heb diezelfde bedenkingen al meerdere keren herhaald in mijn blog,
en ik heb verwezen naar de "collateral
damage": de mensen die niet het slachtoffer geworden zijn van Covid-19,
maar wél van de ons opgedrongen maatregelen. De kanker- of hartpatiënten die
hun behandeling (noodgedwongen) uitgesteld of stopgezet hebben omwille van de
angst voor Covid, en voor wie dat fataal afgelopen is. De (oudere) mensen die
in de eenzaamheid terecht gekomen zijn en weg gekwijnd zijn in het isolement.
De mensen die in een financiële krater getuimeld zijn en aan de wanhoop hebben
toegegeven.
Net als de professor pleit ik al lang voor een aanpak die ons nog
altijd de kans geeft om te "leven",
om elkaar warmte en tederheid te geven, om zonder doodsangst buiten te komen,
om elkaar een glimlach te gunnen. En om weer bezig te kunnen zijn met wat ons
leven zin en vervulling geeft.
Als het kan voor ál die andere besmettelijke ziektes, waarom kan het
dan niet voor Covid-19?
Ik zal het maar eerlijk bekennen: ik ben een fervent Lottospeler. Dat
wil zeggen: ik speel elke zaterdag mee met de Lotto, zonder ooit één week over
te slaan. Eigenlijk heb ik gewoon een "Lotto-abonnement"
waardoor ik automatisch elke zaterdag mee doe aan de Lotto-trekking. Altijd met
dezelfde nummers. Vraag me niet welke nummers ik aangekruist heb, ik zou het
echt niet weten. Ik weet alléén dat ik blijkbaar 9 vakjes ingevuld heb, want
dat zie ik aan de maandelijkse afrekening: 11,25 euro per week. Ik heb er op de
zaterdagavond ook geen idee van welke nummers getrokken werden; ik volg dat
helemaal niet. Het zou ook niet veel zin hebben, aangezien ik niet eens zou
weten of de "juiste" nummers uit de
trommel gerold zijn.
Ik speel vooral mee in de hoop ooit eens een paar duizend euro te
winnen voor mijn kinderen, om hen te helpen hun dromen te realiseren. Of een
paar tienduizend euro. Of misschien zelfs een paar honderdduizend euro. Daar
zouden ze heel wat mee kunnen doen.
Maar helaas: het hoogste bedrag dat door de Nationale Loterij al op mijn
rekening gestort werd, is iets van 15 euro, als ik me goed herinner. Meestal
gaat het over 1,25 euro of een zeldzame keer 7,50 euro ofzo.
En tóch blijf ik "spelen".
Voor een deel wellicht omdat ik er niet toe kom om mijn abonnement op te
zeggen. Maar toch vooral omwille van de motiverende kracht van de feedback die
ik van de Lotto krijg. Het is namelijk zo dat de Nationale Loterij mij sinds
kort de zaterdagavond laat, na de trekking, een klein mailke stuurt als ik iets
gewonnen heb. En dat motiveert mij om niet op te geven.
"Tof! Je hebt 1,25 euro
gewonnen!" lees ik dan.
Eigenlijk heb ik dan 10 euro verloren, om precies te zijn. De mail zou
dus even goed kunnen geweest zijn: "Spijtig,
je bent weer 10 euro kwijt..." of "Jammer,
je hebt maar 1,25 euro van je inzet terug gewonnen..." Maar dan was ik
vermoedelijk al lang afgehaakt.
Nee, zo doen ze dat niet bij de Lotto: ze sturen mij een mail met de "alternatieve" versie van diezelfde
waarheid. (Misschien hebben ze dat wel geleerd van Donald Trump's woordvoerster
die nu helaas met pensioen gegaan is?)
Ik wil de communicatiespecialisten bij de Nationale Loterij hiervoor
een oprecht complimentje geven.
We leven in een tijd waarin vooral harde woorden gesproken en
geschreven worden, zowel in de privésfeer als professioneel. Verwijten,
kritiek, afkeuring, en zélfs beledigingen voeren dezer dagen de hoofdtoon. We
staan allemaal véél te vlug klaar met onze harde woorden. De Sociale Media
hebben de trend alléén maar versterkt, omdat daar een gevoel van anonieme
onschendbaarheid heerst. En dan krijg je onvoorstelbare toestanden zoals bij
die "oorlog" tussen Vlaanderens meest
populaire "vloggers". Griezelig eng,
wat daar allemaal op het internet gezwierd wordt. Van het allerlaagste allooi,
en meestal in een soort Nederlands dat doet vermoeden dat de auteurs de lagere
school niet afgemaakt hebben. (Ik begrijp alléén niet waarom daar niet bij
ingegrepen wordt en dat soort haatberichten niet geschrapt wordt en de daders
geblokkeerd.) Het meest angstaanjagende hierbij is dat het hier over de jeugd
gaat, onze "toekomst", de verantwoordelijken van morgen. Ik durf er niet aan te
denken!
Maar het zit dieper, denk ik: we zien allemaal vooral de donkere en
duistere kanten van de wereld en van de mensheid. Dat is trouwens ook het beeld
dat door de media benadrukt wordt. Positieve boodschappen zijn zeldzaam. En van
weeromstuit gaan we daar allemaal in mee, en worden we zélf somber en kritisch.
En dan is er die positieve mail van de Lotto: "Tof, je hebt 1,25 euro gewonnen!"
We zouden allemaal méér ons best moeten doen om positieve boodschappen
te brengen. Om elkaar eens een complimentje te geven op tijd en stond, een
opkikker, in plaats van elkaar af te breken en verwijten te sturen. Zomaar, "omdat het kan."
"Verbeter de wereld, begin met
jezelf", zoals wijlen Phil Bosmans in zijn eindeloze naïviteit verkondigde.
Wel ja, waarom niet? Een pluimpje, een opsteker, een positief berichtje, het
kost ons niets. En misschien kan het helpen om de wereld weer wat meer naar het
licht te richten in plaats van naar het donker?
Eén van de meest gebruikte en onmisbare hebbedingen van deze tijd, is
heel zeker de gsm. Bijna iedereen heeft er wel eentje, zélfs wie voor de rest
helemaal niets heeft. En bijna niemand zou nog zonder kunnen. (Er zouden
wereldwijd naar schatting 6,1 miljard gsm-gebruikers zijn, op ongeveer 7,8
miljard mensen: 90% van de plus-zesjarigen zou een smartphone gebruiken.)
En zeggen dat het ding nog maar amper 25 jaar geleden in gebruik is
gekomen.
Maar wat zit daar eigenlijk allemaal in verwerkt, in zo'n gsm? Wat is
er allemaal nodig om één gsm te fabriceren?
Grofweg kan gesteld worden dat er ongeveer 75 kg aan grondstoffen nodig is om één gsm te produceren. (Ja, dat
heb je goed gelezen...) Blijkbaar zit daar onder andere glas en keramiek in, véél
plastiek, een hoop verschillende metalen (zink, ijzer, lood, nikkel, tin) en
ook een beetje goud en zilver. Moderne gsm's bevatten ook tantalium en kobalt
(voor de batterijen). Dat moet allemaal ontgonnen worden, uit de bodem gehaald en
eventueel verwerkt. En achteraf moeten we het hele zootje weer kwijt, bij het
afval, want niet alles kan gerecycleerd worden
De ontginning van, vooral, kobalt en tantalium verloopt helaas niet altijd
even proper of even goed "volgens het
boekje".
Tantalium wordt gewonnen uit "Coltan",
dat is een erts dat bijna uitsluitend in Congo gedolven wordt: bijna twee derde
van alle Coltan komt uit Congolese
mijnen. In heel veel gevallen zijn het kinderen of arme sukkelaars die, in
mensonwaardige omstandigheden, het erts moeten "delven": kinder- en slavenarbeid dus, zonder enige vorm van
bescherming, en in abominale werkcondities. En bovendien zonder enige aandacht
voor de milieu-impacten. In "De Wereld
Morgen" stond in 2012 al te lezen: "De
extractie gebeurt er op ambachtelijke wijze, zonder enige vorm van controle.
Wie er werkt (en daar zijn ook kinderen bij) wordt als een slaaf behandeld.
Het is erg ongezond werk en ook de schade voor het milieu is groot."
En om het Coltan-verhaal helemaal rond te maken: in veel gevallen gaat
de opbrengst van die (meestal illegale) mijnbouw naar de rebellengroeperingen
die daarmee hun oorlogjes financieren. Oorlogen die dan weer andere
slachtoffers maken, vooral vrouwen en kinderen. Waarmee de cirkel helemaal rond
is.
Wat het Kobalt voor de batterijen betreft, ook dat verhaal is
gelijkaardig: aan veel van dat kobalt voor onze gsm's hangt bloed. Opnieuw
vooral Congolees bloed, en opnieuw vooral het bloed van kinderen. Want een
groot deel van de kobalt-mijnen zijn gevaarlijke "groeven" waar kinderen en slaven met gevaar voor hun leven in
wroeten en kappen en sjouwen, tegen een hongerloon, en dikwijls met blijvende
longschade als gevolg.
Zowel Amnesty International
als andere mensenrechtenorganisaties hebben al herhaaldelijk aan de alarmbel
getrokken: "De glamour waarmee
elektronica in winkels wordt uitgestald en verkocht, contrasteert fel met het
labeur van de kinderen die sjouwen met zakken vol stenen en van de mijnwerkers
die in smalle, uitgekapte tunnels permanente longschade dreigen op te lopen."
Maar de situatie blijft schrijnend, en de grote gsm-producenten hebben er geen
baat bij om de huidige situatie, waarbij ze aan goedkope grondstoffen raken, aan
te klagen en te willen veranderen. Ook al hebben ze allerlei intentieverklaringen
ondertekend.
Nee, erg ecologisch of "duurzaam"
zijn we niet bezig, als we onszelf een gsm cadeau (laten) doen. Wel
integendeel: bij elke gsm die geproduceerd, en gekocht, wordt, roven we de
aarde een beetje verder leeg. En zijn we mee verantwoordelijk voor kinder- en
slavenarbeid in Congo, en voor het ondersteunen en financieren van de
verkrachtersbendes die de streek blijven onveilig maken.
Zouden de groene jongens van Greenpeace
of andere milieuorganisaties daar wel bij stilstaan als ze hun smartphone
bovenhalen voor een volgende tweet of Facebook-bericht of WhatsApp-filmpje?
Geheel tegen mijn principes in ben ik onlangs toch nog eens te voet op
pad geweest in Merelbeke. Ik moest naar het ziekenfonds, kon het niet over mijn
hart krijgen om voor die enkele kilometers in mijn auto te stappen. Ik dus te
voet op weg. Mét neusmondmasker. Want dat is bij ons verplicht.
En ik heb in stilte nog maar eens ons gemeentebestuur, of ons
schepencollege, of wie het ook geweest is, vervloekt.
Niet alléén om de zinloosheid van de maatregel, want ik heb onderweg
amper enkele mensen ontmoet, en ben er telkens ruim anderhalve meter van weg
gebleven. Maar ook om het vergallen van mijn wandelplezier en het verpesten van
wat ik met een wandeling hoop te bereiken: een frisse neus halen. Nee, een "frisse neus" is er met een
neusmondmasker niet direct bij. Met die vervelende allergie waar ik nu al zowat
acht maanden mee geplaagd zit (of zou het een chronische vorm van Covid-19
zijn?), en waardoor ik de hele dag door met een loopneus geplaagd word, zou ik écht
wel baat gehad hebben bij een wandeling in de buitenlucht om mijn geteisterde
neus een beetje te laten zuiveren. Niet dus: de allergiedeeltjes werden door
mijn neusmondmasker efficiënt tegen gehouden, en ik heb ze gewoon opnieuw
ingeademd. Leve mijn neusmondmasker!
Van mijn hoop, lang geleden, dat deze corona-ellende ons misschien
toch iets positiefs zou brengen, in de vorm van een warme en begrijpende blik
bij de medemens die ik onderweg op mijn wandeling ontmoet, blijft ook helemaal
niets over. Die enkelingen die zich zonder mondmasker op de Merelbeekse straten
hadden gewaagd, liepen mij gehaast voorbij, met een schuldige en (vooral)
schichtige blik in de ogen, doodsbang dat ze alsnog zouden verklikt worden. (Want
ook dát lijkt te behoren tot "het nieuwe
normaal": de "burgerplicht" om "corona-misdadigers" aan te geven bij de
politie.) En bij de anderen, mét mondmasker, zou ik niet kunnen zeggen of die
misschien vriendelijk naar mij zouden geglimlacht hebben: dat stomme masker
verbergt de helft van ons gezicht. Wél zag ik ook in hun ogen diezelfde
onbegrijpende boosheid als in de mijne, en de vraag: "Waarom loop ik in godsnaam met dit idiote mondmasker rond?" Om mijn
medemens te beschermen tegen mijn virussen? Niet echt, hee, want ik heb
nauwelijks medemensen gezien, en dan nog allemaal vanop afstand. Om mezelf te
beschermen? Tegen wie? Nee, de enige reden waarom ik, en die anderen, een
mondmasker op hadden, was "omdat het moet".
Onze burgemeesters, die van Merelbeke, Melle, Oosterzele en Destelbergen,
hebben besloten dat hetmoet. Punt.
Waarom? Dat weten ze vermoedelijk zélf niet. Ze hebben alléén maar het
bewijs willen leveren van "doortastend
optreden". Zonder zich verder vragen te stellen over het nut van hun
richtlijn. (Of het zou moeten zijn dat de gemeentekas dringend moest gespijsd
worden met corona-boetes?)
Onze "leiders" beginnen meer
en meer "Trumpiaanse" trekjes te
vertonen: zich doortastend en
vastberaden tonen, en vooral niet te
veel nadenken. Overhaast en onbesuisd optreden, omdat ze dat met "sterk bestuur" verwarren. En zich al zeker
géén vragen stellen over de zin of onzin van wat ze verkondigen.
Ik wéét dat ik nu het risico loop beschuldigd te worden van antipolitiek,
maar het moet mij van het hart: "Een
bende knoeiers! Dat zijn onze politici. Zonder uitzondering."
Een bende knoeiers. Een beter woord kan ik niet verzinnen. Of anders
zou ik inspiratie moeten gaan zoeken bij Robert Long, in zijn "Beschaafde Tango".
Voor de liefhebbers van de verfijnde Nederlandse taal, dit is het:
Internationale politiek is nog nooit zó simpel geweest als dezer
dagen, bij de (zwaar overroepen) "tweede corona-golf".
De kabinetsmedewerkers van de buitenlandministers in de verschillende
(vooral Europese) landen zetten zich gewoon elke dag bijeen, met een stel
groene, oranje en rode kaarten. Ze overlopen dan alle Europese landen, van
Albanië over Andorra tot Zwitserland, en trekken bij elk genoemd land een
kaart uit de stapel. Omdat dat nogal saai is op den duur, kiezen ze af en toe
voor een variant op het spel, en worden de kaarten getrokken voor een regio of
een stad. De bedoeling van het spel is dat dat volkomen willekeurig zou
gebeuren, en dat niemand vooraf kan weten welke kleur voor het volgende land
zal getrokken worden. Want anders gaan de persoonlijke voorkeuren al gauw
meespelen, en dat zou niet fair zijn. Als ik graag naar de Spaanse Costa Blanca
op vakantie wil vertrekken, dan ga ik voor die regio géén rode kaart trekken,
hee! Maar toch wordt er regelmatig een beetje gesjoemeld. Dat hoort nu eenmaal zo in de
politiek. Héél af en toe wordt de trekking van de kleurkaarten dan ook een
beetje "gestuurd" zoals dat heet.
Zoals dat bijvoorbeeld ook gebeurt bij de samenstelling van de groepen voor het
wereldkampioenschap voetbal.
Soms valt het toch wat té erg op, zoals toen Zweden een rode kaart
getrokken had, en één van de medewerkers van het kabinet van minister Philippe
Goffin woedend tekeer ging omdat hij juist een vakantie in Zweden geboekt had.
De volgende dag werd de trekking voor Zweden een beetje "geleid" en kwam er een oranje kaart bovenop de stapel te liggen.
Iedereen tevreden! En al bij al: het gaat uiteindelijk puur om een soort lottrekking,
hee. Het is niet dat de volksgezondheid in gevaar gebracht werd door Zweden een
oranje kaart te geven, want daar was vanuit virologisch standpunt ook geen
enkele reden toe. Die gekleurde kaarten hebben sowieso niets met het virus te maken, het
is gewoon een dagelijks spelletje. Geheel onschuldig. Dat er af en toe een
beetje gesjoemeld wordt, is dan wel niet helemaal fair; het kan ook niet echt
kwaad. Zoals enkele weken geleden ook Zwitserland mocht ervaren. Jammer genoeg
had de regio rond Genève een rode kaart getrokken, en dat was erg pijnlijk voor
de Christelijke Mutualiteit. Na een telefoontje van de voorzitter van de
CD&V naar minister Goffin werd de trekking de volgende dag uitgevoerd met
een beetje menselijke interventie. Hoera: het hele gebied waar de hotels van de
CM gelegen waren, werd weer groen.
Om helemaal eerlijk te zijn: België zou eigenlijk geen enkel Europees
land rood of oranje mogen kleuren. Want officieel is het criterium: de mate
waarin de besmettingsgraad hoger ligt dan bij ons. En er zijn in Europa geen
landen waar er beduidend méér besmettingen per 100.000 inwoners zijn dan bij
ons. Of het zou Vaticaanstad moeten zijn...
Er is echter geen mens die exact kan zeggen hoe hoog die besmetting
dan precies moet zijn om code oranje of rood te geven. In het Nieuwsblad wordt het zo geformuleerd: "Online is erg moeilijk terug te vinden welke
parameters nu precies gebruikt worden om te bepalen wanneer aan een regio in
Europa code oranje of rood wordt toegekend." Tja... uiteraard is dat moeilijk
terug te vinden: er zijn géén criteria, het is gewoon een spelletje!
Het spelletje heeft natuurlijk wel een keerzijde, en is niet geheel
vrijblijvend. Het is een beetje zoals de scores bij het Eurovisie Songfestival:
de andere landen houden argwanend en nauwlettend in het oog welke kleur er bij
ons getrokken wordt, en ze reageren dan ook "op de gepaste wijze".
Zo hebben de Britten ons land al lang een rode kaart gegeven omdat wij
voor grote delen van Groot-Brittannië een rode of oranje kaart getrokken
hadden. En ook de Nederlanders hebben een tijdje geleden besloten dat wij een
koekje van eigen deeg zouden krijgen: zijn hebben Antwerpen rood gekleurd en
Brussel oranje. Dat zal ons leren om voor delen van Nederland een oranje kaart
getrokken te hebben.
Ik vraag me wel af hoe lang het spelletje nog leuk zal blijven? Want
het grote nadeel aan dat soort spelletjes met groene en oranje en rode kaarten is dat
sommigen zich al gauw geviseerd voelen en gaan denken dat er misschien wel vals
gespeeld wordt. Dat zoiets het ideale recept is voor een fikse ruzie, hebben we
in ons gezin dikwijls genoeg moeten vaststellen...
Het zal je maar overkomen: je
bent met je gezin ergens in het buitenland van een welverdiende vakantie aan
het genieten. En opeens wordt je opgebeld door een opdringerige journalist met
het "verzoek" opheldering te geven bij een "gelekte" opname van een onfris politieoptreden
van zo'n twee jaar eerder, toen je nog als minister verantwoordelijk was voor
de politie. Wat doe je dan, op zo'n moment, als je met de mond vol tanden staat
en eigenlijk geen idee hebt waar die journalist het over heeft? Je bedenkt vlug
iets, je probeert je er zo rap mogelijk vanaf te maken, om verder van je
vakantie te kunnen genieten. En dus zeg je, onnadenkend, dat je daar nog nooit
eerder iets van gehoord of gezien hebt.
Einde van de miserie, denk je dan. Tijd om
verder te ontspannen en de strubbelingen van de dagelijkse Vlaamse politiek nog
even achter je te laten. Gelukkig heb je zo'n "knop" die je kan omdraaien om
het werk helemaal te vergeten, als je thuis komt. Anders slaap je gewoon niet
meer, en ga je kapot aan de stress.
Maar helaas... Kort daarna komen
uittreksels uit mails en memo's en verslagen in de handen van de pers terecht. Die
tonen aan dat je inderhaast aaneengeflanst verhaal ("Ik wist nergens vanaf.")
niet helemaal klopt. En opeens zit je tot aan je oren in de "shit": je geloofwaardigheid
is om zeep, je positie wankelt, je toekomst wordt twijfelachtig. En als één van
je collega's dan ook nog eens een mes in je rug komt te steken, dan bedenk je met
een diepe zucht dat je misschien beter voor altijd daar in dat vakantieoord zou
blijven.
Ik heb me altijd afgevraagd: "Hoe
komt de pers aan die informatie?" Hoe komen de journaal-redacties aan dat
bezwarend beeldmateriaal, aan die (vertrouwelijke) mails en verslagen? Die
zijn, zo wordt dat dan genoemd, "gelekt".
In mijn optiek is een "lek"
nooit iets positiefs. Een waterlek, een gaslek, een elektriciteitslek, een lek
in de romp van een vliegtuig... Allemaal ellende en kans op ernstige ongelukken.
Maar de pers juicht bij ieder "lek".
Want dan kunnen ze weer eens fors uithalen en met een sensationele "kop" uitpakken.
Wie doet dat eigenlijk, "lekken"
naar de pers? En waarom?
Soms zijn de bedoelingen "nobel",
vermoed ik. Dan denk ik aan "klokkenluiders":
mensen die naar buiten komen met informatie uit de eerste hand, om
mistoestanden aan te klagen. Vreemd genoeg worden die zelden goed onthaald: ze
worden binnen de kortste keren door het slijk gesleurd, monddood gemaakt en
gebroodroofd. En hun verhaal verdwijnt al gauw naar de achtergrond. Meestal
zonder dat het ook maar iets van gevolgen heeft. Het enige slachtoffer is de klokkenluider zélf.
En dan zijn er nog de "professionals"
die wereldwijd naar "lekken" speuren
en daar hun levenstaak van maken. Ik denk hierbij vooral aan de heer Assange,
van "WikiLeaks". Of aan de journalisten die gewerkt hebben aan de "Panama-Papers". En andere. Heel
lovenswaardig, maar compleet nutteloos. Want met de inhoud van wat allemaal "gelekt" werd, gebeurt achteraf niets.
Totaal niets! "De boer, die ploegde
voort..."
Maar dan zijn er ook diegenen die anoniem "lekken". Wellicht omdat ze er goed voor betaald worden. Of
misschien, soms, gewoon uit rancune. Die mannen/vrouwen blijven buiten beeld en
buiten schot. Hun bedoelingen lijken minder nobel te zijn. Afgezien van het
pure geldgewin, lijken ze er vooral op uit om iemand te beschadigen, om zo véél
mogelijk ravage aan te richten. En de media spelen het spelletje maar al te
gretig mee, want het levert spectaculaire reportages op, dagenlange hoofdpunten
om op door te bomen. En vooral: een voorsprong op de andere media naar wie
niet, of pas later, gelekt werd.
Let wel: wat op die "gelekte"
beelden van de gebeurtenissen in Charleroi te zien was, dat kan totaal niet
door de beugel. (En het bewijst dat je blijkbaar niet erg snugger moet zijn om
bij de luchtvaarpolitie te mogen werken.) Maar het filmpje, en de heisa er
rond, toont ook niet het hele verhaal: dat van een man die zich,
onverklaarbaar, totaal agressief gedroeg. Tegenover anderen, maar vooral tegenover
zichzelf. De pogingen om de man te kalmeren zijn duidelijk uit de hand gelopen,
en zijn geëscaleerd tot geweld dat buiten proportie was. Maar sta er als politieagent
maar eens voor, als je een man tot bedaren wil brengen die met zijn hoofd tot
bloedens toe tegen de muur staat te bonken, en die totaal "onbereikbaar" is. Ik wil niet goedpraten wat gebeurd is, maar ik
kan begrip opbrengen voor de paniekerige manier waarop politiemensen in zo'n
situatie reageren. En aan iedereen die klaar staat om een steen te werpen, zou
ik de raad willen geven: "Hoe zou je zelf
gehandeld hebben? Ben je er zeker van dat je het zélf veel beter zou aangepakt
hebben?" (Al zou je zeker niet zo stom geweest zijn om een "Hitler"-grapje uit te halen.)
Het hele verhaal doet trouwens héél sterk terugdenken aan de tragische
gebeurtenissen in een Antwerpse politiecel, op 6 januari 2010, die tot de dood
van Jonathan Jacob hebben geleid. Ook toen hebben de politiediensten niet
bepaald "juist" gehandeld, en was het
machtsvertoon buiten proportie. Vreemd genoeg is er toen wel niemand op het
idee gekomen om een politicus verantwoordelijk te stellen. Een mens zou zich
gaan afvragen waarom dat nu wél het geval is?
Onze minister, die door dat "lek"
zwaar in de problemen geraakt is? Die heeft niet erg slim gereageerd. Zo veel
is duidelijk. Maar is dat voldoende reden om door de media aan het kruis
genageld te worden?
Het is een rot-job, minister
zijn. Ik begrijp hoe langer hoe minder waarom iemand dat zou willen doen.
Of het zou moeten zijn dat er héél veel aan te verdienen valt?
