Geheel tegen mijn principes in ben ik onlangs toch nog eens te voet op
pad geweest in Merelbeke. Ik moest naar het ziekenfonds, kon het niet over mijn
hart krijgen om voor die enkele kilometers in mijn auto te stappen. Ik dus te
voet op weg. Mét neusmondmasker. Want dat is bij ons verplicht.
En ik heb in stilte nog maar eens ons gemeentebestuur, of ons
schepencollege, of wie het ook geweest is, vervloekt.
Niet alléén om de zinloosheid van de maatregel, want ik heb onderweg
amper enkele mensen ontmoet, en ben er telkens ruim anderhalve meter van weg
gebleven. Maar ook om het vergallen van mijn wandelplezier en het verpesten van
wat ik met een wandeling hoop te bereiken: een frisse neus halen. Nee, een "frisse neus" is er met een
neusmondmasker niet direct bij. Met die vervelende allergie waar ik nu al zowat
acht maanden mee geplaagd zit (of zou het een chronische vorm van Covid-19
zijn?), en waardoor ik de hele dag door met een loopneus geplaagd word, zou ik écht
wel baat gehad hebben bij een wandeling in de buitenlucht om mijn geteisterde
neus een beetje te laten zuiveren. Niet dus: de allergiedeeltjes werden door
mijn neusmondmasker efficiënt tegen gehouden, en ik heb ze gewoon opnieuw
ingeademd. Leve mijn neusmondmasker!
Van mijn hoop, lang geleden, dat deze corona-ellende ons misschien
toch iets positiefs zou brengen, in de vorm van een warme en begrijpende blik
bij de medemens die ik onderweg op mijn wandeling ontmoet, blijft ook helemaal
niets over. Die enkelingen die zich zonder mondmasker op de Merelbeekse straten
hadden gewaagd, liepen mij gehaast voorbij, met een schuldige en (vooral)
schichtige blik in de ogen, doodsbang dat ze alsnog zouden verklikt worden. (Want
ook dát lijkt te behoren tot "het nieuwe
normaal": de "burgerplicht" om "corona-misdadigers" aan te geven bij de
politie.) En bij de anderen, mét mondmasker, zou ik niet kunnen zeggen of die
misschien vriendelijk naar mij zouden geglimlacht hebben: dat stomme masker
verbergt de helft van ons gezicht. Wél zag ik ook in hun ogen diezelfde
onbegrijpende boosheid als in de mijne, en de vraag: "Waarom loop ik in godsnaam met dit idiote mondmasker rond?" Om mijn
medemens te beschermen tegen mijn virussen? Niet echt, hee, want ik heb
nauwelijks medemensen gezien, en dan nog allemaal vanop afstand. Om mezelf te
beschermen? Tegen wie? Nee, de enige reden waarom ik, en die anderen, een
mondmasker op hadden, was "omdat het moet".
Onze burgemeesters, die van Merelbeke, Melle, Oosterzele en Destelbergen,
hebben besloten dat hetmoet. Punt.
Waarom? Dat weten ze vermoedelijk zélf niet. Ze hebben alléén maar het
bewijs willen leveren van "doortastend
optreden". Zonder zich verder vragen te stellen over het nut van hun
richtlijn. (Of het zou moeten zijn dat de gemeentekas dringend moest gespijsd
worden met corona-boetes?)
Onze "leiders" beginnen meer
en meer "Trumpiaanse" trekjes te
vertonen: zich doortastend en
vastberaden tonen, en vooral niet te
veel nadenken. Overhaast en onbesuisd optreden, omdat ze dat met "sterk bestuur" verwarren. En zich al zeker
géén vragen stellen over de zin of onzin van wat ze verkondigen.
Ik wéét dat ik nu het risico loop beschuldigd te worden van antipolitiek,
maar het moet mij van het hart: "Een
bende knoeiers! Dat zijn onze politici. Zonder uitzondering."
Een bende knoeiers. Een beter woord kan ik niet verzinnen. Of anders
zou ik inspiratie moeten gaan zoeken bij Robert Long, in zijn "Beschaafde Tango".
Voor de liefhebbers van de verfijnde Nederlandse taal, dit is het:
Internationale politiek is nog nooit zó simpel geweest als dezer
dagen, bij de (zwaar overroepen) "tweede corona-golf".
De kabinetsmedewerkers van de buitenlandministers in de verschillende
(vooral Europese) landen zetten zich gewoon elke dag bijeen, met een stel
groene, oranje en rode kaarten. Ze overlopen dan alle Europese landen, van
Albanië over Andorra tot Zwitserland, en trekken bij elk genoemd land een
kaart uit de stapel. Omdat dat nogal saai is op den duur, kiezen ze af en toe
voor een variant op het spel, en worden de kaarten getrokken voor een regio of
een stad. De bedoeling van het spel is dat dat volkomen willekeurig zou
gebeuren, en dat niemand vooraf kan weten welke kleur voor het volgende land
zal getrokken worden. Want anders gaan de persoonlijke voorkeuren al gauw
meespelen, en dat zou niet fair zijn. Als ik graag naar de Spaanse Costa Blanca
op vakantie wil vertrekken, dan ga ik voor die regio géén rode kaart trekken,
hee! Maar toch wordt er regelmatig een beetje gesjoemeld. Dat hoort nu eenmaal zo in de
politiek. Héél af en toe wordt de trekking van de kleurkaarten dan ook een
beetje "gestuurd" zoals dat heet.
Zoals dat bijvoorbeeld ook gebeurt bij de samenstelling van de groepen voor het
wereldkampioenschap voetbal.
Soms valt het toch wat té erg op, zoals toen Zweden een rode kaart
getrokken had, en één van de medewerkers van het kabinet van minister Philippe
Goffin woedend tekeer ging omdat hij juist een vakantie in Zweden geboekt had.
De volgende dag werd de trekking voor Zweden een beetje "geleid" en kwam er een oranje kaart bovenop de stapel te liggen.
Iedereen tevreden! En al bij al: het gaat uiteindelijk puur om een soort lottrekking,
hee. Het is niet dat de volksgezondheid in gevaar gebracht werd door Zweden een
oranje kaart te geven, want daar was vanuit virologisch standpunt ook geen
enkele reden toe. Die gekleurde kaarten hebben sowieso niets met het virus te maken, het
is gewoon een dagelijks spelletje. Geheel onschuldig. Dat er af en toe een
beetje gesjoemeld wordt, is dan wel niet helemaal fair; het kan ook niet echt
kwaad. Zoals enkele weken geleden ook Zwitserland mocht ervaren. Jammer genoeg
had de regio rond Genève een rode kaart getrokken, en dat was erg pijnlijk voor
de Christelijke Mutualiteit. Na een telefoontje van de voorzitter van de
CD&V naar minister Goffin werd de trekking de volgende dag uitgevoerd met
een beetje menselijke interventie. Hoera: het hele gebied waar de hotels van de
CM gelegen waren, werd weer groen.
Om helemaal eerlijk te zijn: België zou eigenlijk geen enkel Europees
land rood of oranje mogen kleuren. Want officieel is het criterium: de mate
waarin de besmettingsgraad hoger ligt dan bij ons. En er zijn in Europa geen
landen waar er beduidend méér besmettingen per 100.000 inwoners zijn dan bij
ons. Of het zou Vaticaanstad moeten zijn...
Er is echter geen mens die exact kan zeggen hoe hoog die besmetting
dan precies moet zijn om code oranje of rood te geven. In het Nieuwsblad wordt het zo geformuleerd: "Online is erg moeilijk terug te vinden welke
parameters nu precies gebruikt worden om te bepalen wanneer aan een regio in
Europa code oranje of rood wordt toegekend." Tja... uiteraard is dat moeilijk
terug te vinden: er zijn géén criteria, het is gewoon een spelletje!
Het spelletje heeft natuurlijk wel een keerzijde, en is niet geheel
vrijblijvend. Het is een beetje zoals de scores bij het Eurovisie Songfestival:
de andere landen houden argwanend en nauwlettend in het oog welke kleur er bij
ons getrokken wordt, en ze reageren dan ook "op de gepaste wijze".
Zo hebben de Britten ons land al lang een rode kaart gegeven omdat wij
voor grote delen van Groot-Brittannië een rode of oranje kaart getrokken
hadden. En ook de Nederlanders hebben een tijdje geleden besloten dat wij een
koekje van eigen deeg zouden krijgen: zijn hebben Antwerpen rood gekleurd en
Brussel oranje. Dat zal ons leren om voor delen van Nederland een oranje kaart
getrokken te hebben.
Ik vraag me wel af hoe lang het spelletje nog leuk zal blijven? Want
het grote nadeel aan dat soort spelletjes met groene en oranje en rode kaarten is dat
sommigen zich al gauw geviseerd voelen en gaan denken dat er misschien wel vals
gespeeld wordt. Dat zoiets het ideale recept is voor een fikse ruzie, hebben we
in ons gezin dikwijls genoeg moeten vaststellen...
Het zal je maar overkomen: je
bent met je gezin ergens in het buitenland van een welverdiende vakantie aan
het genieten. En opeens wordt je opgebeld door een opdringerige journalist met
het "verzoek" opheldering te geven bij een "gelekte" opname van een onfris politieoptreden
van zo'n twee jaar eerder, toen je nog als minister verantwoordelijk was voor
de politie. Wat doe je dan, op zo'n moment, als je met de mond vol tanden staat
en eigenlijk geen idee hebt waar die journalist het over heeft? Je bedenkt vlug
iets, je probeert je er zo rap mogelijk vanaf te maken, om verder van je
vakantie te kunnen genieten. En dus zeg je, onnadenkend, dat je daar nog nooit
eerder iets van gehoord of gezien hebt.
Einde van de miserie, denk je dan. Tijd om
verder te ontspannen en de strubbelingen van de dagelijkse Vlaamse politiek nog
even achter je te laten. Gelukkig heb je zo'n "knop" die je kan omdraaien om
het werk helemaal te vergeten, als je thuis komt. Anders slaap je gewoon niet
meer, en ga je kapot aan de stress.
Maar helaas... Kort daarna komen
uittreksels uit mails en memo's en verslagen in de handen van de pers terecht. Die
tonen aan dat je inderhaast aaneengeflanst verhaal ("Ik wist nergens vanaf.")
niet helemaal klopt. En opeens zit je tot aan je oren in de "shit": je geloofwaardigheid
is om zeep, je positie wankelt, je toekomst wordt twijfelachtig. En als één van
je collega's dan ook nog eens een mes in je rug komt te steken, dan bedenk je met
een diepe zucht dat je misschien beter voor altijd daar in dat vakantieoord zou
blijven.
Ik heb me altijd afgevraagd: "Hoe
komt de pers aan die informatie?" Hoe komen de journaal-redacties aan dat
bezwarend beeldmateriaal, aan die (vertrouwelijke) mails en verslagen? Die
zijn, zo wordt dat dan genoemd, "gelekt".
In mijn optiek is een "lek"
nooit iets positiefs. Een waterlek, een gaslek, een elektriciteitslek, een lek
in de romp van een vliegtuig... Allemaal ellende en kans op ernstige ongelukken.
Maar de pers juicht bij ieder "lek".
Want dan kunnen ze weer eens fors uithalen en met een sensationele "kop" uitpakken.
Wie doet dat eigenlijk, "lekken"
naar de pers? En waarom?
Soms zijn de bedoelingen "nobel",
vermoed ik. Dan denk ik aan "klokkenluiders":
mensen die naar buiten komen met informatie uit de eerste hand, om
mistoestanden aan te klagen. Vreemd genoeg worden die zelden goed onthaald: ze
worden binnen de kortste keren door het slijk gesleurd, monddood gemaakt en
gebroodroofd. En hun verhaal verdwijnt al gauw naar de achtergrond. Meestal
zonder dat het ook maar iets van gevolgen heeft. Het enige slachtoffer is de klokkenluider zélf.
En dan zijn er nog de "professionals"
die wereldwijd naar "lekken" speuren
en daar hun levenstaak van maken. Ik denk hierbij vooral aan de heer Assange,
van "WikiLeaks". Of aan de journalisten die gewerkt hebben aan de "Panama-Papers". En andere. Heel
lovenswaardig, maar compleet nutteloos. Want met de inhoud van wat allemaal "gelekt" werd, gebeurt achteraf niets.
Totaal niets! "De boer, die ploegde
voort..."
Maar dan zijn er ook diegenen die anoniem "lekken". Wellicht omdat ze er goed voor betaald worden. Of
misschien, soms, gewoon uit rancune. Die mannen/vrouwen blijven buiten beeld en
buiten schot. Hun bedoelingen lijken minder nobel te zijn. Afgezien van het
pure geldgewin, lijken ze er vooral op uit om iemand te beschadigen, om zo véél
mogelijk ravage aan te richten. En de media spelen het spelletje maar al te
gretig mee, want het levert spectaculaire reportages op, dagenlange hoofdpunten
om op door te bomen. En vooral: een voorsprong op de andere media naar wie
niet, of pas later, gelekt werd.
Let wel: wat op die "gelekte"
beelden van de gebeurtenissen in Charleroi te zien was, dat kan totaal niet
door de beugel. (En het bewijst dat je blijkbaar niet erg snugger moet zijn om
bij de luchtvaarpolitie te mogen werken.) Maar het filmpje, en de heisa er
rond, toont ook niet het hele verhaal: dat van een man die zich,
onverklaarbaar, totaal agressief gedroeg. Tegenover anderen, maar vooral tegenover
zichzelf. De pogingen om de man te kalmeren zijn duidelijk uit de hand gelopen,
en zijn geëscaleerd tot geweld dat buiten proportie was. Maar sta er als politieagent
maar eens voor, als je een man tot bedaren wil brengen die met zijn hoofd tot
bloedens toe tegen de muur staat te bonken, en die totaal "onbereikbaar" is. Ik wil niet goedpraten wat gebeurd is, maar ik
kan begrip opbrengen voor de paniekerige manier waarop politiemensen in zo'n
situatie reageren. En aan iedereen die klaar staat om een steen te werpen, zou
ik de raad willen geven: "Hoe zou je zelf
gehandeld hebben? Ben je er zeker van dat je het zélf veel beter zou aangepakt
hebben?" (Al zou je zeker niet zo stom geweest zijn om een "Hitler"-grapje uit te halen.)
Het hele verhaal doet trouwens héél sterk terugdenken aan de tragische
gebeurtenissen in een Antwerpse politiecel, op 6 januari 2010, die tot de dood
van Jonathan Jacob hebben geleid. Ook toen hebben de politiediensten niet
bepaald "juist" gehandeld, en was het
machtsvertoon buiten proportie. Vreemd genoeg is er toen wel niemand op het
idee gekomen om een politicus verantwoordelijk te stellen. Een mens zou zich
gaan afvragen waarom dat nu wél het geval is?
Onze minister, die door dat "lek"
zwaar in de problemen geraakt is? Die heeft niet erg slim gereageerd. Zo veel
is duidelijk. Maar is dat voldoende reden om door de media aan het kruis
genageld te worden?
Het is een rot-job, minister
zijn. Ik begrijp hoe langer hoe minder waarom iemand dat zou willen doen.
Of het zou moeten zijn dat er héél veel aan te verdienen valt?
In een ver verleden, in de tijd dat de (toenmalige) BRT nog het
monopolie had op radio- en tv-uitzendingen, had die BRT als voornaamste
doelstelling om op een objectieve, nuchtere maar ook kritische manier de
bevolking zo goed mogelijk te informeren. Maar toen daar de concurrentie bij
kwam van de commerciële zenders, en tegelijk ook de werkingsmiddelen van de VRT
in Vlaanderen drastisch ingekrompen werden, is die doelstelling veranderd.
Nu is de missie van de VRT dezelfde als die van de concurrerende
zenders: zo veel mogelijk reclame-inkomsten vergaren. Wat dus betekent: zo veel
mogelijk kijkers lokken. En daarvoor zijn alle
middelen goed. Ook als die niet helemaal koosjer zijn. Het komt er vooral op
aan met sensationeel nieuws te komen, en liefst nog als primeur. En dat dan zo
lang en zo intens mogelijk uit te melken. Zoals maandenlang het geval geweest
is met de corona-heisa die ons dag in dag uit door de strot geduwd werd.
Aangezien de mensen van nature uit een ongezonde, enigszins
sadistische, nieuwsgierigheid vertonen voor het ongeluk van een ander, zijn nieuwsitems
die iemand speciaal viseren en die de geviseerde man/vrouw pijnlijk hard in
zijn/haar hemd zetten, de ideale lokkertjes voor grote kijkers-aantallen.
Dat bij die spektakelzucht
de waarheid af en toe geweld wordt aangedaan, is van ondergeschikt belang. Zo
herinner ik me nog altijd de onthutsende reportage over het hoge aantal
Covid-19 besmettingen in de woonzorgcentra: "1 op 6 test positief in woonzorgcentra" was de kop van een artikel
in VRT-NWS (op 15 april). Achteraf is gebleken dat het in werkelijkheid maar 4%
was, en géén 17% zoals in de titel van dat artikel gesuggereerd werd. Denk je
dat daar nadien een soort "rechtzetting"
over gepubliceerd werd? Een verontschuldiging misschien voor het verspreiden
van foutieve, misleidende informatie? Niet dus. Blijkbaar is het een privilege
van de media om vandaag in grote letters "A"
te schreeuwen, en morgen met even grote stelligheid vol te houden dat het "B" is, zonder toe te geven dat die "A" dan een fout of een vergissing, of
gewoon een leugen, moet geweest zijn. (Ik had gedacht dat dit soort "alternatieve realiteit" het handelsmerk
van Donald Trump was, maar blijkbaar hanteren onze media dat ook.)
En wat dan te denken van de (nog altijd) dagelijkse weergave van "de corona-cijfers"? Het aantal
besmettingen "blijft dalen", jubelt
VRT-NWS nu al een paar weken lang. Mag ik daar de cijfers eens naast plaatsen
(die VRT-NWS zelf ook weergeeft, in hun bijgevoegde grafiek)? Op 21 augustus: 473 nieuwe besmettingen (gemiddeld per
dag), op 22 augustus: 490, op 23
augustus: 492, op 24 augustus: 477. Dat de cijfers "blijven dalen" is dus een leugen, of in
elk geval een "verdraaiing" van de
werkelijkheid. Ik heb trouwens ook een probleem met de ongenuanceerde
vermelding van de sterftecijfers. Eind juli was er de paniek-zaaiende boodschap
dat het aantal sterfgevallen "sterk
gestegen" was: van ongeveer 5 gemiddeld per dag tot 10. En in de laatste
week van augustus was er de even sensationele melding van het omgekeerde: van
ongeveer 10 gemiddeld naar 3 à 4. Dat we in de tweede helft van juli en in de
eerste helft van augustus een nooit geziene hittegolf hebben meegemaakt, en dat
algemeen geweten is dat de hitte verantwoordelijk is voor een belangrijke "oversterfte" bij ouderen, werd hierbij systematisch
genegeerd. Er is géén spectaculaire evolutie van de sterftecijfers door
Covid-19, noch in de ene noch in de andere richting. Dat wordt alléén zo
voorgesteld in de media, omdat spectaculaire cijfers kijkers en lezers lokken.
En dus goed zijn voor de commerciële inkomsten.
Mijn punt is dat de media zélf niet bepaald zorgzaam omspringen met de
waarheid. En dat ze bijgevolg héél slecht geplaatst zijn om iemand aan het
kruis te nagelen die zou "gelogen"
hebben. Het is walgelijk hypocriet om de kijkcijfers te willen opkrikken in een
heksenjacht op een politicus die "niet de
waarheid gesproken heeft", als je als nieuwsmedium zélf de leugen niet
schuwt.
Ik heb er geen idee van of Jan Jambon al dan niet opzettelijk en
doelbewust gelogen heeft, dan wel of hij zich de feiten inderdaad niet goed
meer herinnert en dan maar onnadenkend iets "verzonnen" heeft omdat de opdringerige media nu eenmaal "iets" wilden horen.
Het is dan ook helemaal niet mijn bedoeling de verdediging van Jambon
op te nemen. Dat hij geblunderd heeft, dat is duidelijk, ook al zijn er "verzachtende omstandigheden". Het is wél
mijn bedoeling de vernietigende sensatiezucht van de media aan te klagen. Want
het is duidelijk dat die media met een laaghartige campagne bezig zijn om de
man kapot te maken. Net zoals ze indertijd Joke Schauvliege kapot gemaakt
hebben door haar zó hard op te jagen dat ze zich tot stommiteiten heeft laten
verleiden.
Dat die media daarbij zó ver gaan om nu, méér dan twee jaar na de
feiten, op miraculeuze wijze getuigen op te duikelen met een onfeilbaar
geheugen (in tegenstelling tot het "falende"
geheugen van Jan Jambon), die, hoewel ze eigenlijk niet eens bij het incident
betrokken waren, zich nog glashelder herinneren dat het slachtoffer totaal "niet agressief" was en alléén maar "een beetje verward", én dat het luchthavenpersoneel "gehaast te werk ging" en dat de
politie "agressief" was, geeft blijk
van een bijna misdadig cynisme.
En dat allemaal in naam van de "heilige
godvan de commerce".
Het is toch wat met die dictators. Die blijven zich, zelfs na méér dan
twintig jaar, aan de macht vast klampen, terwijl je toch zou denken dat ze er
na die vele jaren stilaan genoeg van zouden krijgen. Het is elke dag opnieuw
een helse opgave om zich aan de macht vast te klampen, om de oppositie in de
gaten te houden en tijdig de mond te snoeren, om de bevolking op één of andere
manier te blijven sussen, machtige buitenlandse leiders te vriend houden, de
eigen verworven rijkdommen veilig te stellen.
Ergens geloof ik nochtans nog altijd dat ze er met de beste bedoelingen
en een nobel streven aan begonnen zijn. Dat ze het beste voor hadden met hun
land en hun "onderdanen". Dat ze een
scheve situatie wilden recht trekken. Dat ze, althans in het begin, zelfs niet
eens de bedoeling hadden om langer dan nodig aan de macht te blijven.
Ik geloof dat die mannen (want het zijn inderdaad allemaal mannen, die
dictators) in het begin niet zo wreed en onmenselijk en moorddadig en
nietsontziend waren als ze na verloop van tijd allemaal geworden zijn. Er is iets
aan het concept "macht" wat mensen
radicaal verandert. Het is een virus,
vermoed ik, maar dan eentje dat véél dodelijker is dan het veelbesproken
corona-virus. Al wie een beetje "macht"
verkrijgt, wordt er onherroepelijk door besmet. Je ziet dat al op kleine schaal
(op het werk, en zelfs in de familiale sfeer): zodra iemand macht krijgt over een ander, gaat die
zijn/haar macht misbruiken en probeert hij zijn/haar macht uit te breiden en te
versterken. Niemand lijkt tegen het virus bestand te zijn, zelfs niet de meest
vredelievende en idealistische persoon. En hoe groter de macht, hoe erger het virus toeslaat.
Dat is heel zeker het geval geweest met Paul Kagame in Rwanda, toen hij na de genocide met zijn militie de
macht over nam en de orde en vrede in het geteisterde land hersteld heeft. Maar
we zijn nu méér dan 20 jaar later, en hij zit er nóg. En het is hem
overduidelijk al lang niet meer om zijn land en de bevolking te doen. Het gaat
hem alléén nog om de onmetelijke bodemrijkdommen van zijn land en in de
grensgebieden van Congo, waar hij op tijd en stond gaat plunderen.
En wellicht was dat ook zo met Aleksandr
Loekasjenko, toen die 26 jaar geleden aan de macht kwam in Wit-Rusland. Hij
is zijn ambt als verkozen president begonnen met het vaste voornemen de
alomtegenwoordige corruptie te bestrijden en de opkomst van de "oligarchie" zoals die in andere
voormalige Sovjetrepublieken overal schering en inslag was, in zijn land niet
toe te laten. In principe kon hij maar twee ambtstermijnen als president vol
maken; dat stond zo in de grondwet. Maar hij was ondertussen door het virus besmet, en heeft via een (gearrangeerd)
referendum de grondwet laten aanpassen zodat hij toch kon herkozen worden. Een
trucje dat zijn "vriend" Vladimir
Poetin trouwens dit jaar ook heeft boven gehaald.
En nu is Aleksandr dus nog altijd aan de macht, na frauduleuze
verkiezingen. Hij wordt verdacht van schending van de mensenrechten, en van
verregaande corruptie. Maar geen mens in zijn land die het, tot voor kort,
waagde om daar een opmerking over te maken, want de gevangenis, of erger,
loerde constant om de hoek.
Maar nu lijkt hij zijn greep op het land verloren te hebben. En het
einde van zijn presidentschap is nabij, al weet hij het zelf nog niet. Niet
omwille van de (nooit eerder geziene) protesten en stakingen en betogingen,
maar omdat Vladimir al aan het uitkijken is naar een andere poulain om het land
voor hem onder controle te houden. Het zal wel niet dat brave huisvrouwtje worden
dat naar Litouwen gevlucht is, want Litouwen, dat is de baarlijke duivel. Het
zal vermoedelijk iemand van de "oppositie"
worden die de blik braaf op Rusland gericht houdt. Zo zitten er ondertussen ook
al een aantal in de gevangenissen van Aleksandr.
Misschien wordt het zelfs iemand met veel idealen en goede
bedoelingen. Tot het virus ook hem/haar zal besmetten.
Al wordt het in de media anders vermeld, we hebben het vorige record
van een land-zonder-regering ondertussen al ruim verbroken. De laatste "echte" regering is gevallen op 21
december 2018. Dat is nu (op 30 augustus 2020) dus al 618 dagen geleden. (Het
vorige record bedroeg 541 dagen.)
En er is nog altijd geen uitzicht op een nieuwe regering.
Egbert Lachaert, de man met de eeuwige glimlach, is in stilte bezig
met poging elvendertig. Naar verluidt
zou hij nu toch, lijnrecht tegen al zijn eerdere vastberaden verklaringen in,
mikken op een "paarsgroene" regering.
De kans is klein dat het hem zal lukken. Maar het alternatief is: nieuwe
verkiezingen. En daar is iedereen, behalve Tom Van Grieken, als de dood voor.
Want nieuwe verkiezingen, dat zou de totale blokkering betekenen van ons land
zoals het nu bestaat. Voor ons, brave burgers, zou dat vooral betekenen dat er
verder niets gebeurt in dit land. Behalve dan dat de staatsschuld alsmaar
sneller blijft toenemen (ondermeer door de corona-maatregelen), en dat wij (en
onze kinderen) nog tientallen jaren een gigantische schuldenberg zullen
mogen/moeten afbetalen. Voor de politici is het natuurlijk véél erger dan voor
ons, want zij krijgen geen mooie postjes toebedeeld.
Een paarsgroene regering
dus, om de totale stilstand alsnog te vermijden. Goed geprobeerd, natuurlijk.
Maar ook dat zal leiden tot een even grote totale stilstand. Want dat zou
betekenen dat de N-VA federaal in de oppositie terecht komt, terwijl ze op
het Vlaamse niveau de regering leidt. Het staat in de sterren geschreven dat de N-VA
dus federaal keihard oppositie zal voeren. Niet alléén omdat zo'n paarsgroene
regering héél erg links zal zijn van signatuur, want de stempel van zowel de
Socialisten als de Groenen is uiterst links van kleur, en daartegen zal Bart De
Wever al zijn duivels ontbinden. Maar ook omdat Bart natuurlijk straffer uit de
hoek zal willen komen dan Tom, en dus van weeromstuit nog verder naar "rechts" zal uitwijken. Kwestie van te
vermijden dat het Vlaams Belang nóg meer stemmen zou komen inpikken. De paarsgroene
regering zal dus op een furieuze Vlaamse oppositie botsen in het federale parlement,
en de andere partijen in de Vlaamse regering (Open VLD en wellicht ook CD&V,
als we gaan voor "Vivaldi") zullen
dag in dag uit met de bibber zitten bij het idee dat ze op een bepaald moment
tóch een keer naar de kiezer zullen moeten stappen. En dat wordt voor die twee
partijen een waar slagveld. Geen van beide zal de volgende verkiezingen
overleven. En de Vlaamse Socialisten al evenmin. Waarna Vlaanderen dus een extreemrechtse,
Vlaams-nationalistische en harde politieke klasse zal overhouden.
En ondertussen is er nog altijd de bestaande Vlaamse regering, waar N-VA
dus wél deel van uit maakt, samen met CD&V en Open VLD. Hoe die regering
nog min of meer harmonieus zal kunnen werken als N-VA op federaal niveau alles
zal afkraken wat die andere partijen willen voorstellen, is een raadsel. Of
liever: het is geen raadsel, want het zal gewoon niet lukken. Wat dus betekent
dat we ook in Vlaanderen compleet tot stilstand zullen komen omdat er in "onze" regering alléén nog maar gekibbeld
en gevochten zal worden.
Om kort te gaan: de Vlaamse en Belgische toekomst ziet er in ieder
mogelijk scenario alléén maar somber uit. Ons land zal helemaal stil vallen, er
zal simpelweg niets meer gebeuren. Onze economie zal achteruit boeren,
investeringen zullen uit blijven, kleine ondernemingen zullen failliet gaan,
meer en meer mensen zullen in de werkloosheid belanden, en gefrustreerde
jongeren zullen zich minder dan ooit gedeisd houden.
Maar wat zouden we mogen klagen? We hebben het tenslotte aan onszelf
te danken, want wij hebben bij de laatste verkiezingen voor deze situatie
gestemd.
En nu?
Misschien was het al bij al wel een gigantische vergissing toen we in
1830 Willem buiten gejaagd hebben? Als we nu eens heel vriendelijk en beleefd
aan de huidige Willem zouden vragen of hij ons alstublieft zou terug willen?
Vlaanderen bij Nederland. En dan kan Wallonië een Frans departement worden. En
Brussel? Wie weet is Donald Trump wel geïnteresseerd om Brussel van ons af te
kopen?
Om één of andere reden had ik het idee dat het concept van "politieke moorden", het fysiek uit de weg ruimen van politieke
tegenstanders, iets was van de vorige eeuw. In deze moderne tijden zijn er toch
genoeg andere, meer subtiele, manieren om iemand "uit te schakelen", denk ik zo. Hoe moeilijk is het om iemand totaal
in diskrediet te brengen en hem/haar alle geloofwaardigheid te ontnemen door
allerlei fake berichten en vervalste filmkes? Donald Trump en zijn "alt right" entourage hebben daar
ondertussen al een heuse industrie rond opgebouwd.
Maar blijkbaar zijn er toch nog leiders die liever hun toevlucht nemen
tot de "ouderwetse" methode. Ik heb
zo de indruk dat vooral dictatoriale types nog altijd vasthouden aan die
werkwijze. Misschien omdat die toch net iets méér zekerheid biedt? Want de fake
berichten van Donald Trump lijken inderdaad dikwijls compleet hun doel te
missen, dat moet ik wel toegeven.
Wat me hierbij nog het meest verwondert, is dat die dictators er
blijkbaar zelfs niet voor terug deinzen om dat open en bloot te doen. Ik zou
gedacht hebben dat ze dat op een slinkse manier zouden proberen, in alle
stilte, en ver weg van de media. Wat ongetwijfeld ook nog altijd gebeurt.
Vermoedelijk méér dan we denken. In het Rwanda van Paul Kagame bijvoorbeeld kan het weleens voorvallen dat een
tegenstander "toevallig" op
jammerlijke wijze komt te sterven. Door een spijtig ongeval, of door zelfmoord.
Soms verdwijnt iemand ook gewoon, zonder een spoor na te laten.
Vladimir Poetin lijkt geen
last te hebben van scrupules of enige vorm van schaamte. Die laat zijn
opponenten vermoorden waar iedereen op staat te kijken. Waaruit ik moet
concluderen dat de man ofwel ontzettend dom is, en totaal verblind door de
drang om iemand uit te weg te ruimen. Misschien in zinsverbijsterende woede
omdat het hem allemaal écht wel te veel aan het worden was? Ofwel is hij ontzettend
arrogant, met een attitude van "Je m'en
fous". Ik heb niet de indruk dat de man "dom" is, dus moet het wel arrogantie zijn.
De laatste aanslag op zijn tegenstander Aleksej Navalny was overigens niet zijn enige wapenfeit in de
voorbije jaren. Denk maar aan Boris
Nemtsov, die in 2015 in Moskou op straat werd doorgeschoten. Of, iets
langer geleden, Viktor Joesjtsjenko
die in 2004 in Oekraïne bijna aan een vergiftiging bezweken is maar dat "helaas" overleefd heeft en zijn land
daarna van Rusland weg gestuurd heeft. Of Alexander
Litvinenko die in 2006 in London gestorven is aan een
Polonium-vergiftiging. Er werd toen met een héél overtuigende vinger naar
Poetin gewezen, maar die trok zich daar niets van aan. Wel integendeel: ook
daarna bleven Russische politieke vluchtelingen in Engeland niet veilig voor de
lange arm van Poetin en de KGB, of de FSB zoals die ondertussen omgedoopt was.
In 2013 was het de beurt aan Boris Berezovski,
ook in London: "zelfmoord", zogezegd.
En nog in 2013 was Aleksandr
Perepelitsjny het slachtoffer van vergiftiging, ook in London. En het meest
tot de verbeelding sprekende voorval was de aanslag op Sergej Skripal en zijn dochter Julia in 2018, in Salisbury. Ook
hier is de lange arm van Vladimir Poetin zonder enige mogelijke twijfel
duidelijk geworden, maar ook nu weer bleef Vladimir "onschendbaar".
Ik vraag me toch af hoe dat dan gaat bij die ontmoetingen tussen
wereldleiders. In het kader van de G7, bijvoorbeeld, of in het kader van een
klimaatconferentie. Wordt daar dan door iemand iets over gezegd tegen Poetin?
Zo in de stijl van: "Vladimir, ooit zal
je eens ter verantwoording geroepen worden voor die moorden!" Of zou Poetin
zélf met enige vorm van schroom naar zo'n topontmoeting gaan, met het idee van:
"Ze weten daar allemaal dat ik die
moorden bevolen heb..." Of wordt dat allemaal "met de mantel der liefde bedekt", omwille van de "lieve vrede"? En hoe kunnen ze dan
gewoon naast elkaar staan poseren met een vrolijke (hypocriete) glimlach op het
gezicht?
In elk geval: alle Westerse wereldleiders die Poetin zomaar laten
begaan, zonder hem ter verantwoording te roepen en zonder écht iets te
ondernemen, zijn hierdoor eigenlijk medeplichtig, en mee verantwoordelijk voor
elk volgend slachtoffer van Poetin's kruistocht tegen zijn tegenstanders. Ondanks
hun grote mond zijn het stuk voor stuk lafaards. Maar dat wisten we al langer...
President Donald Trump zal zich ergens in de komende weken in een
toespraak via de nationale media tot de bevolking van zijn land richten met een
belangrijke mededeling.
Ik heb het geluk gehad om zijn speech al eens te kunnen inkijken, en
hier volgt dus al een stukje ervan. In avant-première.
Mijn beste vrienden, mede-Amerikanen,
inwoners van dit prachtige land.
Iedereen weet dat ik in de
voorbije vier jaar veruit de beste president ben geweest die ons grootse land
ooit gekend heeft. De allerbeste president! Geen enkele president vóór mij
heeft ooit zó veel voor onze geliefde natie gedaan als ik. Ik heb de Chinezen
op de knieën gedwongen. Op hun knieën! Ik heb méér jobs gecreëerd dan alle
vorige presidenten samen. Véél meer jobs! Ik heb onze landbouwers beschermd en
onze fabrieken en steenkoolmijnen open gehouden. Ik heb de oneerlijke deal met
die afzetters van Europa en Canada opgezegd, omdat die er alléén maar op uit
waren onze dollars in te pikken. Ik heb de leugenachtige overeenkomst die de zwakkeling
Obama met Iran had gemaakt in de papiermand gegooid. Ik heb een muur gebouwd op de grens met
Mexico, om al die verkrachters en drugdealers uit Zuid-Amerika buiten te
houden. Ik heb vrede gesticht tussen Noord- en Zuid-Korea en de dreiging met
kernwapens afgewend. Ik heb vrede gebracht in Afghanistan en onze dappere
soldaten weer naar huis gebracht. Zoals ik beloofd had. Ik heb de Palestijnen
en de Joden eindelijk met elkaar verzoend en in het Midden-Oosten rust gebracht
waar iedereen vóór mij gefaald had. Ik zal de eerste president van dit land
zijn die geheel terecht de Nobelprijs voor de Vrede zal krijgen.
En ik heb dit land beschermd
tegen de gruwel van Corona. Jammer genoeg hebben de complotterende
wetenschappers mijn boodschap willen afbreken, want anders was ons land nu al
vrij geweest van die vreselijke ziekte die de Belgen over de wereld gebracht
hebben. Ik heb jullie een geneesmiddel aangeboden dat de ziekte al lang zou
uitgeroeid hebben, maar de fake media hebben dat tegengewerkt.
Maar ik zal niet versagen, en ik
zal jullie allemaal blijven beschermen. Zoals geen enkele president vóór mij
ooit gedaan heeft. En zoals ook de communist Joe Biden niet zou doen als hij
zou verkozen raken.
En om jullie te beschermen,
omwille van jullie gezondheid, zeg ik jullie:
"Als
je vreest voor je gezondheid door in lange rijen te gaan aanschuiven om jullie
belangrijke stem uit te brengen op 3 november, blijf dan liever thuis."
Ik wéét dat die egoïstische
gekken van de partij van Biden en die bedriegster Kamala Harris jullie allemaal
hebben aangespoord om zéker te gaan stemmen. Zij geven niet om jullie, zij
geven niet om jullie gezondheid. Ik wél! Ik geef om jullie! En daarom zeg ik:
"Zet
je gezondheid niet op het spel om op mij te gaan stemmen. Blijf liever thuis,
en zorg voor jezelf zoals ik altijd voor mezelf gezorgd heb."
De ultralinkse democraten hebben
ook opgeroepen om per post te stemmen. Maar ik waarschuw opnieuw voor de
catastrofe die dan zal volgen. Mijn voorgangers hebben de US Postal Service,
waar wij ooit zó trots op konden zijn, helemaal laten verkommeren. En nu is de
postbedeling jammer genoeg totaal onbetrouwbaar geworden. Ik heb mijn goede
vriend Louis DeJoy gevraagd om de ravage die de democraten bij de USPS
aangericht hebben, weer te herstellen, maar dat zal hem niet lukken vóór de
verkiezingen. Want de toestand is rampzalig. Rampzalig! Een echte ramp! Door
het slechte beleid van mijn voorgangers.
Stembiljetten zullen weken
onderweg zijn, en véél te laat toekomen. Willen we écht dat de hele wereld ziet
hoe wij nog weken of maanden na de verkiezingen zullen moeten wachten op het
resultaat? Willen we écht dat heel de wereld met ons zal lachen zoals met de
Belgen die méér dan een jaar na hun verkiezingen nog altijd niet weten wie nu eigenlijk
gewonnen heeft?
En massa's stembiljetten zullen
verloren gaan, of bij de verkeerde afgeleverd worden. Er zal nog nooit zó veel
kans op fraude en gesjoemel geweest zijn als nu, met die stembiljetten die door
een falende US Postal Service moeten bezorgd worden. Willen we écht dat heel de
wereld eraan twijfelt of onze verkiezingen wel eerlijk en correct verlopen
zijn? Willen we écht dat heel de wereld ons vergelijkt met de prutsers in
Wit-Rusland? Frauduleuze verkiezingen, dát is waar de leugenaars van Biden op
aansturen. Want anders kunnen ze deze verkiezingen nooit winnen.
Willen jullie dat laten
gebeuren? Nee, dat willen jullie niet! En ik ook niet.
En daarom zal ik, vandaag nog,
een Presidentieel Decreet ondertekenen waarmee stemmen per post bij deze
verkiezingen verboden zal worden. Het zal niet toegestaan worden. Alle stemmen
die tóch per post zouden uitgebracht worden, moeten als onbestaande en ongeldig
beschouwd worden. Voor de waardigheid van ons land, en om een correct verloop
van de verkiezingen te verzekeren, worden alléén stemmen die persoonlijk in een
stembureau zijn uitgebracht mee geteld.
Ik, Donald Trump, huidig en
toekomstig president van de Verenigde Staten van Amerika, verzeker jullie dat
jullie welzijn en de eer van onze grootse natie bij mij in veilige handen zijn.
Ik ben de enige die jullie kan beschermen tegen de communisten die ons mooie
land willen vernietigen.
Kom daarom op 3 november
allemaal op de Republikeinse Partij stemmen als je zeker wil zijn dat ik onze
fiere natie nog vier jaar zal leiden. En anders blijf je beter thuis. Voor je
eigen gezondheid, want corona loert overal. Omdat de fake wetenschappers niet
willen geloven in de fantastische resultaten met hydroxychloroquine.
Ja, onze privacy is heilig, en al zeker als een overheidsinstantie in
ons privéleven wil komen neuzen. En dus zijn we tegen flitscamera's of
verkeerscamera's met nummerplaatherkenning. En weigeren we mee te werken als we
gebeld worden door iemand van de dienst "Contactopsporing".
En we zijn al helemaal tegen die baarlijke duivel Bill Gates, die bij iedereen microchips zou willen inplanten, en
kinderen een soort onderhuidse tatoeage wil geven om te kunnen detecteren wie
gevaccineerd is en wie niet. Althans, dat is wat diverse complottheorieën ons
willen laten denken. Bill Gates is
natuurlijk een ideaal doelwit voor een complottheorie, want de man is
schandalig rijk en, ook na zijn pensioen bij Microsoft, erg "aanwezig" in de media. Niemand houdt van
Bill Gates, en dus worden geruchten
over zijn "boze bedoelingen" maar al
te graag geslikt. Dat hij 37 miljard dollar vrij maakt voor de zoektocht naar
een vaccin tegen Covid-19 maakt hem niet sympathieker; integendeel: het maakt
hem alléén maar nog méér verdacht.
De man is erop uit om ons aller privacy te stelen, dat kan niet
anders. Volgens die complottheorieën. Dat die complotten allemaal bijeen
gefantaseerd werden in het brein van louche figuren uit extreemrechtse hoek (de "alt-right" fans van Donald Trump), of
bij de sektes van oerconservatieve Amerikaanse christenen en de fanatieke anti-vaccinatie
groeperingen, is voor de gewone Facebook-gebruiker, zoals u en ik, niet meer te
achterhalen. Dat is nu eenmaal de grote "kracht"
van de sociale media: het is zo goed als onmogelijk geworden om waarheid van
fictie te onderscheiden.
Maar nee dus: Bill Gates is er niet op uit om ons allemaal te kunnen
volgen via een microchip.
Het grootste gevaar voor onze privacy ligt niet bij Bill Gates, of bij de overheid. Het grootste gevaar voor
onze privacy, dat zijn wij zelf. Door wat wij zélf allemaal bloot geven op het
internet, vooral via Facebook en Instagram en soortgelijke. Zéker als we vol
trots vertellen over onze geplande reis of uitstap. Of als iedereen via "Strava" kan volgen waar we aan het
joggen zijn, en iedereen dus kan zien dat we niet thuis zijn.
Maar ook omdat we via de talloze "cookies"
overal sporen nalaten waar we geweest zijn. Of is het u nooit opgevallen dat je
bij het consulteren van bijvoorbeeld de Buienradar,
opeens reclame ziet verschijnen voor een schoenenwinkel, of voor een webshop
van ventilatoren? Wees er maar zeker van dat je kort daarvoor informatie
opgezocht hebt over ventilatoren om de hitte te verdrijven, of eens een kijken
gaan nemen bent op de site van "Schoenen Torfs"
om te zien of ze daar geen mooie schoenen in reclame hebben.
Nee, we hebben geen privacy meer. Want elke stap die we zetten op het internet
wordt gevolgd, en de kruimels die we onderweg achterlaten, worden zorgvuldig
bijgehouden.
En het wordt nog straffer...
Wie de film "Minority Report"
gezien heeft, zal bekend zijn met de futuristische scène waarbij het
hoofdpersonage persoonlijk "aangesproken"
wordt door een online-gestuurd reclamepaneel. Science-fiction, dacht je? Niet
helemaal, want het bestaat écht. Of toch bijna.
Binnenkort komen er op straat reclameborden die contact maken met de apps op jouw smartphone, en die, via alle
cookies die je verzameld hebt, perfect weten waar je in geïnteresseerd bent en
waarmee je het gemakkelijkst kan verleid worden. Het advertentiebedrijf "Clear Channel" heeft dergelijke
reclameborden al in gebruik in Amerika, waar ze nét iets minder bezig zijn met "privacy" dan wij, en ze willen nu
ook een aantal proefprojecten starten in Europa, onder andere in het Verenigd
Koninkrijk.
De techniek die ze hiervoor gebruiken, heet "RADAR", en het bedrijf omschrijft de bedoeling ervan als volgt: "RADAR gebruikt anonieme data van de
smartphone om het gedrag van een groep voorbijgangers te identificeren zodat de
adverteerder de juiste boodschap bij de juiste mensen kan brengen."
Niet verschieten dus als je één van de volgende maanden in de stad
rondwandelt, en het reclamebord dat je nadert opeens overschakelt naar reclame
voor televisies bij bol.com, nadat je "toevallig"
een uurtje eerder op bol.com aan het surfen bent geweest om te zien wat een Smart TV tegenwoordig kost.
De fameuze "contactopsporing",
het ultieme wapen in de "strijd"
tegen Covid-19, draait dus nog altijd vierkant in ons land.
Méér dan de helft van de opgebelde personen weigert namen door te
geven van diegenen met wie hij/zij contact heeft gehad en die hij/zij dus
mogelijk besmet heeft. En dat vooral omdat Privacy
bij ons "heilig" is.
De "privacy"-problematiek is
trouwens iets wat in veel complottheorieën rond corona terug komt: de hele
heisa rond het virus zou alléén maar als bedoeling gehad hebben om een "Big Brother" regime te installeren,
waardoor de overheid ons leven helemaal zou kunnen controleren.
Helemaal uit de lucht gegrepen is dat overigens niet: de overheid is
al lang bezig met allerlei maatregelen waarmee ze ons doen en laten in het oog
kunnen houden. Denk maar aan de verkeers- en flitscamera's die overal
geïnstalleerd worden, met nummerplaatherkenning: als ik zo'n camera voorbij
rijd, dan wéét de overheid dat. Ook als ik me braaf aan de verkeersregels
gehouden heb. En denk maar aan de camera's die meer en meer in de steden
geïnstalleerd worden, op alle hoeken van de straat. Voor de veiligheid: om
rellen en opstootjes, of overvallen en winkeldiefstallen te filmen en de daders
gemakkelijker te kunnen opsporen. Als ik in de stad rond wandel, dan word ik
ook gefilmd en de overheid weet dus perfect waar ik geweest ben, en wanneer. En
met wie ik samen was.
Is dat angstaanjagend? Is dat erg?
In principe wel, natuurlijk: de overheid heeft daar totaal geen zaken
mee, waar ik ga of sta. Of met wie ik afspreek of samen kom.
Maar mij persoonlijk stoort het niet zo erg. Het kan mij écht niet
schelen of de overheid al dan niet weet dat ik in Gent geweest ben of in
Brussel; het kan mij niet schelen of de overheid al dan niet weet dat ik een
ontmoeting heb gehad met Jan, Piet, Joris of Korneel. "So what?" als ze dat weten. Het is niet dat ik terroristische
plannen koester die geheim moeten blijven, of dat ik er een serie maîtresses op
na houd van wie ik het bestaan liever bedekt houd. Dus ja, de overheid houdt
mij in de gaten, maar dat zal mij eigenlijk een zorg zijn.
En trouwens: die "privacy"
van ons, dat is toch maar een illusie. Onze "privacy" hebben we al lang geleden opgegeven. Van zodra we ons op
het internet gewaagd hebben: bij elke tocht op de eindeloze wegen van het wereldwijde
web laten we, zonder er stil bij te staan, sporen na die we denken te kunnen
wissen, maar die anderen wél bij houden. Zodra we begonnen zijn met sms'en, met
WhatsApp'en, of op een andere manier berichten uitwisselen, hebben we onze privacy uit handen gegeven. En wie
Facebook of Instagram of wat dan ook gebruikt, die heeft al lang geen privacy meer; al zeker niet als we zélf
ook nog eens vrolijk foto's en filmkes gaan posten van onze vakantie of van een
restaurant-bezoek. Ook wie online durft te shoppen, geeft véél meer prijs dan
hij/zij zelf beseft.
Dus ja: de overheid komt héél veel over ons te weten. Bij zo'n gesprek
in het kader van de contactopsporing wordt ons gevraagd om al onze "privé"-contacten prijs te geven. Maar al
bij al hebben we eigenlijk zélf al véél meer prijs gegeven dan we denken,
zonder er langer dan vijf seconden over te piekeren.
In andere landen, vooral dan in het verre oosten, maken de mensen daar
véél minder problemen van. En daar kan de contactopsporing zelfs "automatisch" uitgevoerd worden, via een
app op de gsm: bij wie die app geïnstalleerd heeft (en dat is meestal gewoon
verplicht), worden automatisch zijn/haar contacten gedetecteerd als hij/zij
besmet zou zijn. Dat betekent inderdaad dat automatisch al je contacten geregistreerd worden, sowieso.
Maar bij een goed werkende contactopsporing kan je tenminste de
corona-impacten beperken tot diegenen die écht besmet zijn, en hoeft niet de
volledige bevolking gegijzeld te worden zoals dat bij ons al méér dan zes
maanden lang het geval is. En dáár wil ik met plezier een beetje "privacy" voor opgeven.
"Big Brother"? Heel zeker.
Maar ik doe nog altijd wat ik wil, ik ga en sta nog altijd waar ik
wil, ik ontmoet nog altijd wie ik wil, ik zeg nog altijd wat ik wil. Mijn
vrijheid heb ik nog altijd, en mijn vrije mening ook. En daar gaat het toch om,
niet?
Eén van de voorbije weekends hadden we ons groot familiefeest gepland.
Voor de verjaardag van ons kleine zusje. In het landelijke Jabbeke.
We hadden grootse en ambitieuze ideeën en vooruitzichten. We zouden heel
zeker véél stappen, indachtig de weldadige invloed van een vroege wandeling op
ons ochtendhumeur, en van een avondlijke wandeling op onze nachtrust. En we
zouden in de late uurtjes naar de sterrenhemel kijken. Omdat dat ons innerlijke
rust bezorgt, en ons positief en tevreden stemt omtrent het leven. En uiteraard
zouden we elke avond dansen, want dat garandeert een fitter brein én een
grotere harmonie onder de mensen. (Wie mij niet direct gelooft, moet maar eens
gaan terugzoeken in oudere stukjes van deze blog. Over "wandelen", over "sterren
kijken", over "dansen".)
We hadden het plan al helemaal uitgedacht hoe ons kleine zusje ons zou
leren "line dancen" op "Achy Breaky Heart". Of anders de "Scottish". Wat in beide gevallen vermoedelijk
vooral hilarisch zou geweest zijn en niet direct een waardig resultaat zou
opgeleverd hebben.
We zouden ook met z'n allen samen eten, omdat we weten dat samen aan
tafel gaan een gevoel van verbondenheid creëert. Verbondenheid waar we nu, in
deze bange tijden, méér dan ooit nood aan hebben.
We zouden lachen en blij zijn, en even vergeten dat de wereld op dit
moment maar een somber oord is. En we zouden de nieuwste aanwinsten in de
familie rot verwennen, zodat hun ouders ons nadien zouden vervloeken omdat de
baby's onhandelbaar veeleisend zouden zijn.
Helaas: corona is er tussen gekomen, en ons familiefeest is in het
water gevallen. Uitgesteld voor een jaar, in de hoop dat Covid-19 ondertussen
iets "van vroeger" zal zijn.
Uitgesteld omdat een feest waarbij iedereen met een neusmondmasker moet
rondlopen, en je op anderhalve meter afstand van je naaste familie moet
blijven, niet bepaald ons droombeeld van een onvergetelijk familiefeest was.
Doodzonde, eigenlijk. Want we hadden er ons allemaal ontzettend op
verheugd. Vooral omdat het de laatste keer zou/zal zijn dat we met de hele
familie samen een verjaardag zouden vieren.
Maar wat zouden wij mogen klagen dat corona onze feestvreugde vergald
heeft? Volgend jaar komt er een nieuwe kans. Als we corona onder de knie zullen
gekregen hebben. Of geleerd zullen hebben ermee te leven zoals met al die andere
virussen die ons constant belagen zonder dat ze ons leven zijn gaan overheersen.
Al bij al is onze familie door corona uitzonderlijk gespaard gebleven.
We hadden geen corona-doden of zwaar zieken te betreuren. We zijn niet
getroffen geweest door corona-werkloosheid. Er waren geen
corona-faillissementen, en niemand van de familie is door corona in de armoede
gestort.
Niemand van ons heeft zijn/haar dochter moeten uithuwelijken om zó
toch wat geld te verdienen om de rest van het gezin te kunnen voeden, en
niemand is in de bossen moeten gaan stropen om 's avonds voedsel op tafel te
kunnen zetten.
Dus ja: "Wat zouden wij mogen
klagen?"
Want helaas zijn er nog altijd veel te veel mensen die wél mogen
klagen, zelfs zonder corona om hun leven te vergallen. De mensen die de dupe
zijn van corrupt leiderschap of van lucratieve wapendeals. De mensen die
gevangen zitten in een land waar de elite zichzelf verrijkt of zichzelf
verheerlijkt. De mensen die elke dag bang moeten zijn voor een reeks bommen of
granaten of raketten op hun dorp, en die niet naar het ziekenhuis kunnen als ze
ziek zijn, omdat alle ziekenhuizen plat gebombardeerd werden.
We hebben ons feest nog niet gehad, maar laat ons toch maar een
vreugdedansje maken omdat we al bij al door het leven verwend zijn...
De iets oudere lezers en de cinefielen zullen bij "Vertigo" ongetwijfeld onmiddellijk
denken aan die thriller van Alfred Hitchcock
uit 1958. Filmcritici beschouwen de film als één van de beste uit de
filmgeschiedenis. Hitchcock zelf wordt trouwens gezien als één van de grootste
filmregisseurs ooit. Al wordt ook zijn nagedachtenis bezoedeld door de "#MeToo" affaire. Een aantal van de
actrices die in zijn films een hoofdrol gespeeld hebben (zoals Kim Novak in "Vertigo" of Tippi Hedren in "Birds") kwamen in de hoogdagen van "MeToo" met verhalen naar buiten over
seksueel misbruik door de machtige en gevreesde Hitchcock. Niemand zal ooit met
zekerheid weten wat ervan aan is, en of het al dan niet om aandachtzoekerij
ging, méér dan 50 jaar na de feiten. (Dat Tippi Hedren net haar autobiografie
had uitgebracht en een beetje publiciteit kon gebruiken, zal wel toeval zijn,
zeker?)
De titel van de film verwijst naar het hoofdpersonage: de man lijdt
aan extreme hoogtevrees, wat zich in zijn geval manifesteert als "draaiduizeligheid", of "vertigo".
"Bij draaiduizeligheid zie je
alles om je heen draaien. Je kunt ook het gevoel hebben dat je zelf ronddraait
terwijl je toch stil ligt of zit. Draaiduizeligheidwordt veroorzaakt door een verstoring van
het evenwichtsorgaan. Dit is een klein orgaantje binnenin het oor. Als dat niet
goed werkt, krijgen je hersenen verkeerde informatie doorgestuurd over de
positie van je lichaam ten opzichte van je omgeving."
Het heeft helaas mijn ambitieuze plannen voor een actieve "staycation" vergald. Want op de eerste
dag van mijn vakantie was het al prijs toen ik 's morgens vroeg de ogen opende
en de slaapkamer voor mijn ogen in het rond zag draaien. Letterlijk! Zoiets had
ik nog nooit meegemaakt. Zelfs niet bij de zeldzame keren dat ik, in mijn jonge
jaren, te veel gedronken had.
Gelukkig verdween het nare gevoel min of meer als ik mijn ogen dicht
kneep, want in de duisternis zie je niets draaien. Er bleef alléén een licht
misselijk gevoel over. Maar zodra ik de ogen weer durfde te openen, was het opnieuw van dát. Helemaal onthutsend werd het toen ik naar het toilet moest. Het
valt écht niet mee om uit je bed te stappen en naar de badkamer te strompelen
als alles om je heen voortdurend rond draait. Als kermisattractie is dat ongetwijfeld
een hoogvlieger, maar de werkelijke ervaring is minder leuk.
Enfin, ik ben toch opnieuw in slaap gevallen, en toen ik een paar uur
later weer wakker werd, was het min of meer over. Er was alleen nog een
onaangenaam gevoel van duizeligheid en misselijkheid, dat daarna een paar dagen
is blijven aanslepen. Maar dat was leefbaar.
Gelukkig wist ik wat de oorzaak was: mijn Ménière.
Vertigo is één van de symptomen van de ziekte: "Aanvallen van heftige, zeer hinderlijke draaiduizeligheid die enkele
uren aanhouden. Het gaat gepaard met gehoorsvermindering en oorsuizen of
een vol gevoel in de oren. Je kunt ook misselijk zijn en braken. De aanvallen
duren 2 tot 5 uur. Daarna kun je nog enkele dagen lichtere klachten ervaren."
Ik had al enige dagen tevoren waarschuwingen gekregen door intens
oorsuizen in mijn linkeroor, en was dus min of meer voorbereid op een nakende
aanval. Al had ik dít toch niet zien aankomen.
Gaan fietsen met de kans op aanvallen van draaiduizeligheid was écht
geen optie. Mijn plannen voor véél fietskilometers, en mijn hoop op een
vriendelijke weegschaal, kon ik al van de eerste dag opbergen.
Er was nog altijd de mogelijkheid om mijn stoute schoenen aan te
trekken voor een fikse wandeling, en een nieuw complimentje van mijn
stappenteller. Maar in Merelbeke moet je op straat altijd een neusmondmasker dragen, ook al is er in de verste verte
geen mens te bekennen. En dan komt mijn opstandige aard naar boven. Ik ben best
bereid om een mondmasker te dragen als ik boodschappen ga doen, of naar de
apotheek moet, of naar de post. Of als ik in het dorp moet zijn waar nog andere
mensen rondlopen. Maar ik vertik het om een mondmasker op te zetten waar dat
totaal geen zin heeft omdat er toch niemand in mijn buurt komt. Helaas: de
richtlijnen zijn strikt, en geen mondmasker (zinvol of niet) betekent een
mogelijke boete. En dus ga ik niet wandelen.
Ik blijf gewoon thuis, en vul mijn dagen met schrijven. Althans zolang
de woorden op mijn laptop niet in het rond gaan draaien voor mijn ogen...
Facebook heeft dus besloten om voortaan alle foto's of filmkes met een "Zwarte Piet", of beelden van Joodse
karikaturen te bannen. Met als argumentatie dat "sommige mensen" zich daar zouden kunnen aan storen of zich erdoor
beledigd kunnen voelen. De bedoeling is "online
discriminatie tegen te gaan."
"Niets te vroeg!" zou ik
zeggen.
(Al moet ik eerlijk toegeven dat ik het verband niet zie tussen het
probleem van rassendiscriminatie en een filmke van een vrolijke Zwarte Piet die kinderen wil blij maken.
Maar dat zal wel aan mij liggen, zeker?)
Deze gedecideerde opkuis is natuurlijk nog maar een eerste stap. Er
moet nog héél wat meer gebeuren, want er circuleren nog veel te veel beelden op
Facebook die aanstoot kunnen geven.
Zo zullen binnenkort ook alle foto's en films van roodharige mensen
verwijderd moeten worden, want er wordt ál te dikwijls in spottende termen
gesproken over "die rosse". En in
dezelfde optiek moeten ook alle foto's en films van blonde dames verbannen
worden, want er worden sowieso al veel te veel grapjes gemaakt over "de domme blondjes". Dat moet stoppen!
En ja, uiteraard mogen er ook geen filmkes van West-Vlamingen of van
Limburgers meer toegelaten worden, want dat is toch alléén maar om te lachen
met ons raar taaltje. Eigenlijk zouden best de foto's en films van Belgen tout court moeten gecensureerd worden.
Want die buitenlanders blijven maar denigrerende opmerkingen maken over de "stuntelende Belgen" en over de Belgische
regeringen (of het ontbreken daarvan). En ja, ook foto's en films van Nederlanders moeten uit Facebook
geweerd worden, want in België wordt er voortdurend smalend gedaan over "die Hollanders".
We willen werken aan een harmonieuze samenleving, en dus moeten al die
foto's en filmkes die aanleiding kunnen geven tot spot of beledigingen uit
Facebook verdwijnen.
Over de Duitsers en de Russen die zich schandelijk misdragen als
toeristen, worden ook te veel verwijtende filmkes geplaatst; en dus worden ook
de Duitsers en Russen van Facebook gebannen. Idem dito trouwens als het gaat
over de Britten die aan de verkeerde kant van de weg rijden, of de Amerikanen
die allemaal veel te dik zijn. Geen gezever meer!
Ik wil er trouwens ook voor pleiten dat er geen filmkes van
linkshandigen meer zouden mogen gepost worden, want die zijn toch alleen maar
bedoeld om te lachen met ons gestuntel met een schaar of met een blikopener. De
linkshandigen worden al genoeg achteruit gestoken en gepest! Zoals Facebook
terecht argumenteert: "We moeten online
discriminatie tegen gaan."
Wat zéker ook van Facebook moet verdwijnen, zijn alle berichten over
of van vertegenwoordigers van de katholieke kerk: nonnen en priesters. Want zeg
nu zelf: we gaan toch geen forum geven aan kinderverkrachters en pedofielen? En
vechtende boeddhistische monniken, dat is ook geen beeld dat we op Facebook
willen.
Terwijl we nu toch goed op dreef zijn: wég met de trainers van diverse
sportclubs, zoals judo en turnen, want ook die maken zich alléén maar schuldig
aan fysieke en psychische mishandeling van jonge meisjes. Bij nader inzien: ook
de jeugdbewegingen zijn een broeihaard van ongepaste intimiteiten. En
eigenlijk: ook binnen het gezin is dat allemaal schering en inslag.
Dus vanaf nu: geen berichten meer van jeugdbewegingen of van
sportclubs, en géén filmkes of foto's meer van knusse gezinnetjes. Het wordt
hoog tijd om Facebook en Instagram te vrijwaren van dat soort gruweltoestanden.
We moeten er echt wel een keer met de grove borstel door gaan, is het
niet?
Het enige wat nog op Facebook zal toegelaten worden, zijn fake video's van politici. En,
uiteraard, haatberichten tegen iedereen aan wie we een hekel hebben, want we
moeten onze frustraties toch ergens kwijt...
Dat we een hittegolf te verwerken gekregen hebben, zullen we geweten
hebben. Niet alléén de omgeving raakte stilaan oververhit, ook de gemoederen.
Zoals in het voorbije zinderende weekend van 8-9 augustus in Blankenberge
gebleken is.
Op het VRT-nieuws werd daarna verduidelijkt "dat daarbij zo'n 50-tal jongeren uit Brussel betrokken waren die
allemaal al bekend waren bij de politie voor eerdere feiten." Dat het
daarbij om "allochtone jongeren"
ging, heeft de VRT voorzichtigheidshalve niet vermeld, maar andere media hadden
minder schroom.
Ondanks de terughoudendheid van de VRT was de voorspelbare "politiek correcte" reactie op de
rellen/vechtpartijen er de volgende dag al. Een criminologe was er als de
kippen bij om dit te vergoelijken: het ging niet over geweld door "een jongerenbende", maar door "enkele individuele jongeren" die
misschien nog geeneens lid waren van "een
bende". Sterker zelfs: de jongeren van die bende (die dus géén "jongerenbende" vormen) hebben geprobeerd
om het geweld in te tomen. En bovendien: als jongerenbendes actief zijn, dan is
dat niet hun schuld, maar de schuld van hun leefomgeving en leefomstandigheden:
de hele tijd opgesloten in een klein Brussels appartementje. En dus hangen ze
rond in de parkjes en vinden ze daar zielsverwanten met wie ze dan een band
kweken. En omdat ze de hele tijd in groep in die parkjes rondhangen creëert dat
een soort "territoriumgevoel". Ik heb
géén idee wat dit alles ook maar iets met die vechtpartijen kan te maken
hebben, maar in elk geval: "Het is fout
omuit te halen naar Brusselse
jongeren." De politiek-correcte professor geeft nog de volgende goede raad
mee: "Een veel nuttigere manier om dit te
bespreken is gewoon kijken naar het gedrag dat gebeurd is en zeggen dat we dat
niet aanvaarden." Ja hoor, dat zal zéker helpen en dat zal zéker indruk
maken op die jongeren-die-niet-behoren-tot-een-Brusselse-jongerenbende.
De advocate van één van die jongens toonde zich nog het creatiefst:
haar cliënt was daar, op het strand in Blankenberge, volkomen toevallig aanwezig geweest, en had
niets met die vechters te maken. Dat haar cliënt al een hele waslijst aan
aanklachten wegens geweld en agressie op zijn palmares had, en dat die
vechtersbazen allemaal tot zijn vriendenkring behoorden, was een detail dat zij
verkoos te negeren.
Wie "politiek correct" zegt,
die denkt uiteraard aan onze Groene vrienden. En ja hoor: het was, volgens een
reactie van Groen, NIET de schuld van
die jongeren! Het was de schuld van de NMBS: "Oorzaak rellen in
Blankenberge te wijten aan te veel volk aan zee. NMBS is ook daar mede
verantwoordelijk voor." Het is maar dat u het weet.
De problemen die er ook al in juni in
verschillende recreatiedomeinen geweest zijn met jongeren uit het Brusselse die
jonge vrouwen kwamen lastig vallen, of de overlast in Dilbeek door "groepjes
jongeren uit Brussel", dat was ook de schuld van de NMBS?
En die jongeren die meisjes gevangen hielden in
Brusselse appartementen, om als seks-slavinnen tegen betaling te laten "gebruiken",
dat waren waarschijnlijk ook geen "jongerenbendes", neem ik aan? En wat met die
jonge meisjes gebeurde, dat was heel zeker ook de schuld niet van die jongeren?
Of die groepjes opgefokte jongeren die een
buschauffeur in het ziekenhuis geslagen hebben omdat ze het vertikten een
vervoersbewijs te kopen, of die jonge gasten die in Oostende een redder belaagd
hebben omdat ze geen zin hadden om zijn instructies te volgen... Die waren
vermoedelijk ook géén deel van een jongerenbende?
Ik krijg zo stilaan de kriebels van die
politiek-correcte vergoelijkende manier waarop die problematiek benaderd wordt.
Hoe naïef kan je zijn als je denkt dat het iets zal uitmaken als je tegen die
ontspoorde jongeren zegt dat "we hun gedrag niet aanvaarden"?
Het is niet
de schuld van de NMBS als het in Blankenberge grondig fout gelopen is. Het is
de schuld van diegenen die alles altijd blijven goed praten, die krampachtig de
ogen blijven sluiten, en excuses blijven verzinnen voor dat ontoelaatbaar
gedrag.
Het kan mij niet schelen of die jongeren al dan
niet tot "een bende" behoren, en het kan mij niet schelen of die al dan niet
uit Brussel komen, en het kan mij niet schelen of het al dan niet allochtonen
zijn. Wat mij wél kan schelen, is dat het om onopgevoede, arrogante en
agressieve egotrippers gaat die dringend hun les moeten leren. Niet met "een
goed gesprek" of een vermanende vinger, niet met welmenende begeleiding, maar
wél met harde hand, want dat is de enige taal die die gasten lijken te
begrijpen. En al zéker niet door de schuld altijd bij de anderen te leggen.
Zoals we nu bezig zijn, gaat het alléén maar
van kwaad tot erger.
We kennen allemaal de gevleugelde uitspraken van onze grootouders: "Er zijn geen zomers meer zoals vroeger." Als wij later aan onze kleinkinderen over de zomer van 2020 zullen vertellen,
zullen we dat misschien ook wel beweren. Hoewel... de kans zit er dik in dat
vanaf nu zowat alle zomers zó zullen zijn als die van 2019 of 2020: "Heet!"
Er zullen géén koele zomers meer zijn, vrees ik. Volgens de
statistieken van het KMI is de gemiddelde temperatuur de voorbije 50 jaar aan
een steile klim bezig. We zouden nu al aan een gemiddelde zitten dat 2,5° hoger
ligt dan in de periode 1850 tot 1900. Al kan een mens zich natuurlijk wel
vragen stellen bij de nauwkeurigheid van de metingen in de negentiende eeuw.
Dat is natuurlijk héél goed nieuws voor de verkopers van ventilatoren
en airco's. Of zwembaden.
Of ijsjes.
Het is een beetje vervelend dat
de ijscrèmeverkoper hier in onze straat al om half twaalf voorbij komt zoeven.
Een ijsje is bedoeld als dessert, toch? Ik herinner me nog hoe mijn klein zusje
tegen de middag al aan het zagen was om een ijsje te mogen eten. En de reactie
daarop was steevast: "Na het middageten! Want
anders ga je aan tafel wéér niemendal eten!" Het werd op den duur een
soort ritueel dat zich elke zomerdag herhaalde.
Maar ja: als wij recht hebben op
een aperitief vóór we aan tafel gaan, waarom zouden de kinderen dan geen ijsje
mogen nemen als aperitief? Het is beter dan hen een martini of een gin-tonic in
te schenken. Toch?
Ik dus naar de straatkant, en
als de ijscrèmekar met gierende banden voor mijn neus tot stilstand is gekomen,
bestel ik twee ijsjes: twee hoorntjes, met 2 bollen elk, pistache en vanille.
Hoorntjes, inderdaad, want ik vind dat je een ijsje zó moet eten. Helaas: tegen
de tijd dat ik (contactloos) betaald heb, begint het ijs al langs de zijkant
van mijn hoorntjes af te lopen. En als ik me daarna naar binnen haast, laat ik
een plakkerig spoor van gesmolten ijs achter. In de hoorntjes zélf blijft nog
héél weinig over. De kinderen zouden mijn hand en arm kunnen aflikken, maar dat
doe je niet, hee! De volgende keer zwicht ik dus maar voor de plastieken
potjes, zeer tegen mijn principes in. Het voordeel van die potjes is wél dat
het gesmolten ijs erin blijft zwemmen. Ik geef de kinderen een lepel, en ze
kunnen hun ijsje lekker op drinken.
Het is wat, met die warmte! Alles
smelt of ontdooit terwijl je erop staat te kijken. Als ik mijn boodschappen doe
in de Colruyt, en naar huis kom met mijn diepvriesfrieten en diepvries soep- en
andere groenten, dan moet ik bij mijn thuiskomst constateren dat alles ontdooid
is. Tja... je kan en mag dat dan niet opnieuw invriezen, niet? Dan maar de buren
uitgenodigd voor een bord verse groentesoep, en daarna frietjes. Met prei in de
roomsaus.
Ik zou er een volgende keer toch
moeten aan denken om een grote koelbox mee te nemen als ik mijn boodschappen ga
doen.
Maar wat zouden we klagen? De zonnepanelen draaien overuren, mijn
terugdraaiende teller heeft nog nooit zó snel gedraaid. In géén van beide
richtingen. Ik verwacht eerlijk gezegd toch een complimentje ofzo van de
klimaatmeisjes: het is tenslotte wél groene stroom die ik produceer.
En ik verwacht ook een bedankje van Engie voor al die elektriciteit
die ik dit jaar al op het net heb gestoken, gratis voor niets. Hoewel: Engie is
nu in Franse handen, en die hebben niet de gewoonte om "dankjewel" te zeggen. Die graaien alles mee wat ze in België te
pakken kunnen krijgen. Zo hebben ze indertijd Dexia leeg geplunderd, zo romen
ze de winsten van BNP-Paribas-Fortis af om de Franse aandeelhouders rijk te
maken, en zo profiteren ze ook van wat Engie-Electrabel opbrengt.
Ik vermoed dat ze ons nog altijd de Guldensporenslag betaald willen
zetten.
"Aprés nous, le déluge", zou
Madame De Pompadour indertijd gezegd hebben. En ik heb de sterke indruk dat dit
ook de algemene leefregel van de hedendaagse mens geworden is: "Ik zorg voor mezelf, voor morgen. Wat er daarna
komt, later, voor een volgende generatie, dat zal mij een zorg wezen!"
Dat lijkt alvast de filosofie van de Franse vissers te zijn, die met
nieuwe netten en verbeterde vistechnieken hun vangsten spectaculair konden
opdrijven. Dat ook dolfijnen meer en meer in die netten verstrikt raken en
verdrinken of zichzelf dodelijk kwetsen bij pogingen om zich los te wrikken, is
voor die vissers niet aan de orde: "Après
nous, le déluge!"
De voorbije drie jaar zijn al méér dan 1000 dode dolfijnen op de
Franse kusten aangespoeld, slachtoffers van de graaizucht van de vissers.
Maar de Europese vissers zijn bijlange niet de enigen die zonder
scrupules te werk gaan om hun netten te vullen. Denk maar aan de Japanse
walvisjagers.
Sinds 1986 is de jacht op walvissen wereldwijd verboden. De meeste
landen zijn sindsdien ook lid van de "Internationale
Walviscommissie" (IWC), die als voornaamste doelstelling heeft te
controleren of de walvispopulatie op peil blijft. Maar ondanks dat verbod is
Japan op walvissen blijven jagen "in het
kader van wetenschappelijk onderzoek". Zo hebben ze de voorbije jaren al
méér dan 300 walvissen gevangen en gedood in het Zuidpoolgebied. Om het vlees
van die (onvrijwillige) "proefkonijnen"
niet verloren te laten gaan, werd het dus verkocht aan restaurants en
supermarkten, want walvisvlees is een "delicatesse"
in Japan.
En nu heeft Japan zich uit de IWC terug getrokken, want het land wil
de commerciële walvisvangst hervatten, weliswaar in de eigen territoriale
wateren. (Waar ze mogen doen wat ze willen, vermoed ik). Volgens Japan heeft de
walvispopulatie zich ondertussen voldoende hersteld, en kan het weer. Het
vreemde hierbij is dat walvisvlees in Japan ondertussen heel erg aan
populariteit verloren heeft: de jaarlijkse consumptie is gezakt tot hooguit
5.000 ton, terwijl dat in vroeger tijden kon oplopen tot 200.000 ton. Waarom ze
dan hoognodig tóch weer walvissen willen vangen, is een mysterie. Vermoed wordt
dat het gewoon een kwestie van balorigheid is, en van nationale trots: "Niemand heeft ons iets te verbieden."
Resultaat is in elk geval dat de walvis meer en meer een met
uitsterven bedreigde soort wordt. Niet alleen door de Japanse vissers,
trouwens. Ook door het vele plastiek in de oceanen. En omdat ze net als de
dolfijnen verstrikt raken in illegale netten en een vreselijke verdrinkingsdood
sterven.
En voor de liefhebbers van tonijn is er ook "goed nieuws": de visquota zijn heel recent met 50% verhoogd. Van de
"blauwvintonijn" mag er nu tot 36.000
ton per jaar gevist worden. Afgezien van het feit dat de wetenschappers
aanvoeren dat de soort bijlange na nog niet voldoende in populatie toegenomen
is om weer sterk bejaagd te worden, is de manier waarop op het beest gevist
wordt, erg problematisch. Omdat de vis supersnel en wendbaar is, is hij heel
moeilijk te vangen, en daarom worden grote drijfnetten gebruikt om groepjes
tonijnen in te sluiten. En in die netten raken ook, onbedoeld, massa's andere
zeedieren gevangen: dolfijnen, zeeschildpadden. Naar schatting is er een
nevenschade van 3 kg andere dieren per 2 kg tonijn. Maar ja, het gaat wél over "big business", want vooral in Japan
wordt grof geld betaald voor vlees van een blauwvintonijn: prijzen van 1.000
dollar per kilogram zijn geen uitzondering. Vorig jaar werd zelfs 2,7 miljoen
euro betaald voor een vis van iets meer dan 270 kg. (Die extravagante prijzen
alléén al zijn een indicatie voor de zeldzaamheid van de dieren.)
Om kort te gaan: we zijn met z'n allen op een kortzichtige manier de zeeën
aan het leeg vissen. En voor een volgende generatie zal er niets meer over
blijven, behalve oceanen die onleefbaar en onherbergzaam geworden zijn. Maar
zoals gezegd: "Après nous, le déluge!"
Wist u dat voor het energieverbruik van alle mensen samen op deze
planeet, een vermogen nodig is van ongeveer 16 TeraWatt? Om het sprekender uit
te drukken: 16 met twaalf nullen achter, zó veel Watt moet er op elk moment
geproduceerd worden om onze energiebehoefte te dekken. Al moet gezegd worden
dat het verbruik op sommige plaatsen, vooral in het rijke Westen, beduidend
hoger ligt dan op andere.
Om al die energie te kunnen produceren, zijn we in sneltempo bezig de
aarde leeg te roven en leeg te kappen. Niet alleen is dat bijzonder slecht voor
ons klimaat en voor het milieu, het kan ook niet blijven duren: binnen enkele
generaties is het "op", als we zo
verder doen. Als de trend zich verder zet zoals nu, dan gaan we tegen 2050
zelfs naar een behoefte van 30 TeraWatt. Er is geen enkele manier te bedenken
waarbij de Aarde ons nog voldoende "brandstof"
zal kunnen leveren. We zullen dus dringend andere oplossingen moeten zoeken.
Waarom zouden we bijvoorbeeld niet zélf onze eigen elektriciteit
produceren?
De meest voor de hand liggende oplossing is dat we onze eigen
lichaamswarmte zouden gebruiken om elektriciteit te produceren. Daar moeten
niet direct wonderen van verwacht worden, maar er bestaan al prototypes die via
een "pleister" op onze huid een deel
van onze lichaamswarmte kunnen gebruiken om elektriciteit te genereren. En die
zou alvast al voldoende kunnen zijn om onze "smart"-toestellen op te laden: onze smartwatch, onze smartphone.
Alle beetjes helpen, nietwaar?
In diezelfde optiek wordt er ook gewerkt aan ultradunne, plooibare
zonnecellen. Die zouden we op onze kleding kunnen bevestigen, of (in de
toekomst) in onze bovenkledij kunnen inwerken. Zodra we buiten komen, zouden
die dan het zonlicht opvangen en omzetten in elektriciteit. Opnieuw niet direct
de grote hoeveelheden, maar toch genoeg voor onze persoonlijke
smart-toestellen.
Helemaal té gek wordt het wanneer we elektriciteit zouden kunnen
produceren uit de lucht om ons heen. De universiteit van Massachusetts werkt
aan een prototype dat gebruik maakt van nanotechnologie en dat met behulp van
bacteriën elektriciteit kan genereren door omzetting van de waterdamp in de
lucht. Als ze er zullen in slagen om de "nano-draden"
die hiervoor nodig zijn op grote schaal te produceren, dan zijn de
mogelijkheden eindeloos. Dit zou het summum kunnen worden van "duurzame" energie: gewoon uit de lucht.
Hoe vreemd het ook klinkt, ook de klimaatopwarming kan ons helpen in
onze energievoorziening. In Zwitserland hebben ze namelijk het idee opgevat om
elektriciteit te produceren door stuwdammen te bouwen aan de voet van smeltende
gletsjers. De gletsjers zijn overal ter wereld in sneltempo aan het afsmelten,
en dat smeltwater loopt nu gewoon weg. "Waarom
daar geen stuwdam bouwen?" vragen de Zwitsers zich af. Als dat overal zou
toegepast worden waar de gletsjers aan het wegsmelten zijn, dan zou dat
jaarlijks 16 keer zoveel energie opleveren als wij hier in België bijvoorbeeld
verbruiken.
Een andere veelbelovende piste voor onze energievoorziening in de
toekomst, wordt uitgezocht door een Vlaamse firma in Oostende: zij hebben een
procedé ontwikkeld waarmee niet-recycleerbare plastiek toch kan "afgebroken" worden om er weer olie uit
te halen. Als we bedenken dat we geen weg weten met al dat plastiek-afval,
terwijl we stilaan aardolie tekort komen, dan kunnen we die ingenieuze vondst
alleen maar toejuichen: de plastiek-afvalberg verdwijnt, en de
aardolie-voorraad groeit.
Om maar te zeggen: het is niet ál kommer en kwel. De wetenschap en de
technologie hebben nog wel enkele troeven in hun mouw zitten waardoor er
misschien toch nog een toekomst is voor onze Aarde. Al zal het wellicht vooral van
ons allemaal afhangen hoe die toekomst er dan zal uit zien.
In Merelbeke geldt sinds eind juli een "mondmaskerplicht": wie zich te voet "inof opde openbare ruimte" begeeft, moet een
mondmasker dragen. Een mens komt dus zijn huis niet meer uit zonder mondmasker
dat op de correcte manier gedragen
wordt.
Laat ons zeggen dat de fabrikanten van mondmaskers er in elk geval wel
bij varen.
Het hoeft niet bij het fietsen,
blijkbaar. En dat vind ik nu écht bijzonder jammer! Hebben de beleidsmakers dan
in mijn blog het verhaal niet gelezen over die pijnlijke aanvaring met een wesp
(of een bij, of wat het ook was)? Zijn ze dan al vergeten dat ik toen nipt
ontsnapt ben aan een anafylactische shock? Had ik toen een mondmasker gedragen
bij het fietsen, dan was al die ellende mij bespaard gebleven.
Maar de vier burgemeesters uit
het "Land van Rhode en Schelde" verkozen de wijze lessen uit het verleden te negeren (zoals
politici meestal doen), en hebben enkel voor voetgangers een mondmaskerplicht
opgelegd.
Ik dus te voet op pad met mijn
mondneusmasker.
Onderweg, op straat, kom ik geen
mens tegen. Ik hoor u al vragen: "Waartoe dient dan
dat mondmasker?"
Wel: als ik mijn klassieke
wandeling maak, en de blaffende honden staan weer gereed om mij te bespringen,
dan voel ik me nu tenminste veilig. Want ik heb mijn neusmondmasker op. Ook de
katten die overal op een oprit liggen te luieren, kunnen mij niets maken. Want
ik heb mijn neusmondmasker op. En ja, overal zitten gevaarlijke vogels op de
loer, in de bomen, op de akkers, tussen de struiken. Laat ze maar: zij kunnen
mij geen kwaad berokkenen. Want ik heb mijn neusmondmasker op. Er vliegen ook
erg veel vlinders rond, en die trekken zich geen bal van dat anderhalvemeteren
aan. In deze corona-tijden is dat compleet onverantwoord. Maar ze kunnen mij
niet deren. Want ik heb mijn neusmondmasker op.
Helemaal gevaarlijk wordt het
als ik tussen de weides met loeiende en onvriendelijk kijkende koeien rondloop.
Ik moet me daar trouwens niet alleen zorgen maken om die koeien, er zijn ook de
talloze vliegen die constant rond zoemen, en op tijd en stond in zo'n
koeienvlaai landen om verse krachten op te doen. Ik haast me toch een beetje om
die oorlogszone vlug achter mij te laten. Maar eigenlijk hoef ik me totaal geen
zorgen te maken. Want ik heb mijn neusmondmasker op.
De wijze richtlijnen van onze
burgemeesters, weet je wel.
En dan kom ik in het Gentbos.
Het is daar toch wel vrij druk: veel mensen die verkoeling zoeken in de schaduw
van de hoge en robuuste bomen. In tegenstelling tot het vorige deel van mijn
wandeling, langs de verlaten Merelbeekse straten, is er hier wél veel heen en
weer geloop: gezinnen met kinderen, grootouders met hun kleinkinderen. Hoe moet
het hier dan? Nog even de instructies van de burgemeesters checken: "in parken
en bossen hoeft het niet." Oef!
Dat komt goed uit: dan kan ik
mijn mondneusmasker als zweetband gebruiken. Ik bind het over mijn voorhoofd,
en dat is perfect om het zweet op te vangen, dat van mijn schedel naar beneden
stroomt.
Goed idee van de burgemeesters,
die mondmaskerplicht.
Alleen spijtig dat ik bij mijn
volgende fietstocht misschien weer met open mond op een stekend insect bots...
In Merelbeke moet je dus, net als in vele andere gemeenten, een mondneusmasker
dragen zodra je de deur uit stapt. Om de medemens te beschermen tegen jouw
corona-speeksel, en om jezelf te beschermen tegen de corona-druppels van de
medemens. Welke medemens? Mijn buur die 50 meter verder zijn gras aan het
maaien is? Een andere buur die op het einde van de straat zijn hond aan het
uitlaten is? Een toevallige andere wandelaar die aan de overkant van de weg
passeert?
Viroloog Steven Van Gucht zegt daarover: "Het klopt dat het virologisch of medisch niet te verantwoorden is om
een mondmasker te verplichten voor iemand die alleen op straat loopt. Ik pleit voor iets meer rationaliteit,
vooral om het draagvlak groot te houden voor als het wél veel nut heeft."
En ook Marc Van Ranst zit op die lijn: "Het mag geen ritueel worden. Zo'n maatregel mag alleen opgelegd worden
als het zinvol is en als de mensen begrijpen dat het nodig is. Anders verlies
je het draagvlak bij de bevolking."
Maar de
politici verkiezen "strenge maatregelen
te nemen", om te bewijzen dat ze vastberaden durven optreden. Ongeacht of
de opgelegde maatregelen zinvol zijn of niet.
En dan zijn
ze verwonderd als de mensen hen niet (meer) willen volgen.
Eén van de grootste en meest schrijnende problemen op onze aardbol is
de hongersnood en ondervoeding in grote delen van de wereld.
Voor sommigen is dit rechtstreeks gelinkt aan de overbevolking van
onze planeet, die niet genoeg kan voortbrengen voor de exponentieel groeiende
bevolkingsaantallen. En dan is de simpele (simplistische) oplossing: stop de
bevolkingsaangroei. Voor anderen is dit vooral gelinkt aan de conflicten die
dikwijls in die streken woeden, waardoor de voedselvoorziening er stil valt. Of
het is gelinkt aan het barre klimaat: de maandenlange droogtes en hitte
waardoor er zo goed als niets kan groeien.
Maar feit is dat we er eigenlijk met een beetje creativiteit voor
zouden kunnen zorgen dat er genoeg voedsel is voor iedereen, en ook dat sommige
planten wél kunnen gedijen in die verzengende hitte. De techniek om dit te
presteren, is "genetisch modificatie".
Er zijn verschillende methodes van genetische
modificatie, maar in essentie komen die er allemaal op neer dat het DNA van
een plant lichtjes gewijzigd wordt (door een stukje van het DNA te vervangen
door een stukje DNA van een ander organisme).
Hierdoor zal een plant bijvoorbeeld minder water nodig hebben en in een
krukdroge omgeving toch kunnen groeien. Of méér vruchten dragen. En die
vruchten kunnen langer houdbaar blijven. Of minder gevoelig zijn voor infecties,
of minder aantrekkelijk voor verslindende insecten (zoals de vraatzuchtige
sprinkhanen). Dat heeft talloze voordelen: er is minder zaad nodig, er zijn minder
gifstoffen nodig, de planten zijn beter bestand tegen onheil.
Ik ben helemaal vóór. Niet alleen omwille van de voedselzekerheid,
maar ook omwille van ons milieu: gedaan met de pesticides en insecticiden
waarmee we onze gewassen moeten besproeien, in steeds grotere dosissen wegens
een groeiende resistentie, en die in de bodems en in ons grondwater dringen.
Gentechnologie heeft trouwens nog tal van andere mogelijke
toepassingsgebieden: productie van geneesmiddelen, gentherapie voor de
behandeling van erfelijke ziektes. Maar bijvoorbeeld ook in de strijd tegen
malaria door de muggen genetisch zó te manipuleren dat de malariaparasiet niet
meer in hun speekselklieren opgenomen wordt, waardoor ze de ziekte niet meer
zullen doorgeven.
Maar helaas: er bestaan héél veel bezwaren tegen "genetisch gemanipuleerde organismen".
Er zijn de principiële
bezwaren: "Je moet niet gaan knoeien met
de natuur."
En er zijn de religieuze
bezwaren: "Dat is zoiets als God willen
spelen."
Er zijn de ethische
bezwaren, omdat dit in theorie ook zou kunnen gebruikt worden om met de
kenmerken van de menselijke soort te knoeien.
En er is de angst voor het onbekende: "We kennen de effecten op langere termijn niet."
En dus is het in Europa niet toegelaten. In Amerika mogen GGO's (Genetisch Gemodificeerde Organismen) wél
gebruikt worden, en er bestaan bijvoorbeeld al gemodificeerde tomaten- of maïs-soorten.
Maar bij ons in Europa mag het niet. Daar zijn heel strenge richtlijnen
omtrent. Uitgevaardigd door de Europese Commissie.
Heel jammer, vind ik. Want ik ben wél een voorstander.
(Al besef ik ook héél goed dat het gevaar op gewetenloos misbruik om
de hoek loert. Maar is dat niet zo met alles wat de mens aanraakt? Het probleem
ligt niet bij de mogelijkheden die dit biedt, maar bij de mensen die er niet
beschaafd kunnen of willen mee om gaan.)
Maar goed: het is wat het is. Voorlopig wordt er dus in Europa niet
geprutst met DNA. Einde verhaal.
En toen kwam "het virus"...
In Engeland boeken ze erg veelbelovende resultaten met een vaccin dat
gecreëerd werd via DNA-modificaties. Het Oxford-vaccin is
ontwikkeld door onderzoekers van de universiteit van Oxford: "Het bevat een
genetisch gemodificeerd adenovirus dat van nature onder chimpansees voorkomt.
Het virus is met twee verschillende doeleinden aangepast. Allereerst moeten de
aanpassingen ervoor zorgen dat het virus geen infecties kan veroorzaken. En ten
tweede moet het een immuunrespons tegen SARS-CoV-2 oproepen. Voor dat laatste
is het adenovirus uitgerust met genetisch materiaal van SARS-CoV-2 dat codeert
voor het kenmerkende spike-eiwit."
Bij ons, bij Jansen Farmaceutica, werken ze op een gelijkaardige piste:
een onschuldig "verkoudheidsvirus"
waar DNA van het Sars-CoV-2 virus ingebracht werd om ons afweersysteem te activeren.
"Ja maar! Dat mag niet, hee!
Niet bij ons in Europa."
Blijkbaar wél: de Europese Commissie heeft nu wél de toestemming
gegeven voor deze toepassing van genetische manipulatie. Tegen haar eigen
richtlijnen in. Terwijl genetische modificatie voor de productie van duurzame
voedselvoorziening verboden blijft.
Kan iemand nog volgen? Ik niet. Maar goed: "Het is voor de goede zaak."
Het bestrijden van ondervoeding en hongersnood is geen goede zaak,
dan?
Vermoedelijk net iets minder, want het is "ver van ons bed". Wij in Europa hebben daar geen last
van.
De "tweede golf" van
Covid-19 is er al, véél vlugger dan verwacht, véél vroeger zelfs dan gevreesd.
Althans als we de cijfers omtrent de "geregistreerde
besmettingen" als maatstaf nemen, en er niet bij stilstaan dat er nu 30
keer zo veel getest wordt als bij die "eerste
golf".
Jammer genoeg moeten we erkennen dat dat vooral onze eigen fout is. De
(vooral jonge) mensen zijn laks en overmoedig geworden, en kortzichtig, en
hebben alle voorzorgsmaatregelen naast zich neer gelegd, en alle aanmaningen
tot voorzichtigheid genegeerd. Voor een deel wellicht als tegenreactie tegen de
knellende lockdown-maatregelen waar iedereen bij die eerste golf in gewrongen
zat.
We kunnen nu alleen maar hopen dat die "tweede golf" niet zo zwaar wordt als de eerste.
En vooral: dat onze verantwoordelijken op een méér doordachte en
evenredige manier zullen reageren, en lessen zullen geleerd hebben uit die
eerste periode. Want het psychisch leed dat de opgelegde lockdown toen veroorzaakt
heeft, en nu nog veroorzaakt, is en was in sommige gevallen erger, véél erger,
dan het fysieke leed van Covid-19 zelf.
(Dat we nu al opnieuw gekneld zitten in een mondmasker en "vaste bubbels" is géén hoopgevend
signaal, maar goed.)
Wat bijzonder pijnlijk en schrijnend was bij de corona-aanpak in de "eerste golf", is dat het er de oorzaak
van was dat veel mensen psychisch zó ziek werden dat ze in een psychiatrisch
ziekenhuis beland zijn. Veel méér mensen hebben nu zware nood aan
psychiatrische hulp, en de ernst van de psychische problemen blijkt over het
algemeen ook toegenomen. Veel mensen die het voorheen al moeilijk hadden, zijn
onder die "corona-stress" helemaal
bezweken, en er zijn schrikwekkend veel patiënten met suïcidale neigingen of
psychotische aandoeningen. En ik vrees dat we nog maar aan het begin van de "epidemie" staan, en dat pas in de
komende maanden goed zal blijken wat de impact geweest is. En de lange weg naar herstel, met vallen en opstaan, is
vele keren moeizamer en zwaarder dan de weg naar herstel na Covid-19.
En zo is het ook bijzonder pijnlijk en schrijnend dat de corona-aanpak
van de eerste golf er de oorzaak van
was dat het kindermisbruik, zéker tijdens die lockdown-periode, dramatisch is
toegenomen. De reden hiervoor is niet ver te zoeken: veel meer mensen (mannen)
zaten lange tijd thuis "opgesloten",
en hun mogelijke slachtoffers met hen. Dat was eigenlijk vragen om problemen, jammer genoeg. Dat kinderen in die
lockdown-periode zélf veel actiever waren op het internet, maakte het voor de
jagers ook veel gemakkelijker om nieuwe "prooien"
te vinden.
Child Focus heeft al behoorlijk furieus gereageerd: "Specialisten waarschuwden reeds bij aanvang
van de Corona-pandemie over wat een lockdown kon betekenen voor vele kinderen,
maar de talrijke adviezen werden in de wind geslagen."
En wanneer de steunmaatregelen zullen stopgezet of afgebouwd worden, en
tegelijk de versoepelingen tóch moeten teruggedraaid worden, zullen velen ook merken
dat ze in een financiële put terechtgekomen zijn waar ze niet meer uit raken,
en zal de wanhoop toeslaan. Er worden in de komende maanden trouwens tot 70.000
faillissementen verwacht, vooral bij zelfstandigen en kleine ondernemers.
Nee, de lichamelijke ravage is niet het ergste geweest aan die "eerste" corona-periode. Wél de sociale
en psychische ravage.
En ik blijf al maandenlang met die zelfde vraag: "Was die draconische aanpak echt wel nodig? Was het nodig om de hele
wereld te laten stilvallen? Hadden we niet kunnen volstaan met de richtlijnen
die altijd van toepassing zijn bij een besmettelijke virale infectie? Of met de
maatregelen die in andere landen succesvol gebleken zijn?"
De "believers" beweren bij
hoog en laag dat het anders "veel erger
zou geweest zijn". Maar dan gaat men wel voorbij aan de neveneffecten, de "collateral damage" van de remedie: de
toename van het intra-familiaal geweld, de toename van de vereenzaming, de
toename van de armoede, de toename van psychische problemen. En bijvoorbeeld ook
aan het bijna collectieve uitstel
van kankerdiagnoses, waardoor ook de kanker veel meer slachtoffers zal maken
dan "nodig" was geweest.
Als men op het einde van de rit de afweging zal maken tussen het
aantal mensen die, dankzij de maatregelen, van Covid-19 gespaard zijn, en het
aantal dat op een andere manier het slachtoffer geworden is "van corona", dan betwijfel ik sterk of
die balans wel zo positief zal zijn als de believers
willen volhouden.
Hopelijk hebben onze regeringsleiders en verantwoordelijken iets
geleerd uit de voorbije en aanslepende catastrofes, en zal bij deze corona-golf
(en alle volgende) méér rekening gehouden worden met het psychisch welzijn. Ook
en vooral het welzijn van kinderen.
