De liefhebbers van een spannende James Bond-film zullen bij "Q" vermoedelijk onmiddellijk denken aan
die ietwat sullige uitvinder die 007 elke keer opnieuw voorzag van
spectaculaire spionage-speeltjes en van een uitgebreid gesofisticeerd
wapenarsenaal. En (uiteraard) van een splinternieuwe Aston Martin met de
allernieuwste snufjes.
Maar "Q" blijkt nu ook de
man of groepering achter een nieuwe complot-hype te zijn. En, vooral, Donald's
nieuwe beste vriend. Volgens die groepering is er een uitgebreid complot bezig
tegen Donald Trump.
De groepering is op het internet actief onder de naam "QAnon", waarbij de "Q" zou suggereren dat het gaat om mensen met toegang tot de hoogste
staatsgeheimen, en "Anon" staat voor "anoniem". De eerste complottheorieën waren nog beperkt tot louche en dubieuze internetsites
voor de ingewijden, in de stijl van de internetfora "4Chan" of "8Chan". Maar
meer en meer werden mainstream media ingeschakeld, zoals Reddit en zelfs Facebook of Twitter. Al werden ze soms, wegens hun
leugenachtige beweringen, even snel weer verbannen als ze konden verschijnen.
Sommige van hun beweringen zijn zó belachelijk en overdreven dat ze ongewild
onschuldig worden omdat echt niemand dat ooit zou kunnen geloven (behalve
zijzelf misschien). Zoals dat Angela Merkel de kleindochter zou zijn van Adolf
Hitler, of dat Kim Jong-Un een agent van de CIA zou zijn...
Maar veel van hun beweringen zijn allesbehalve onschuldig. En erop
gericht om chaos en verdeeldheid te zaaien.
Eén van beweringen van de QAnon-aanhangers is bijvoorbeeld dat Obama,
Hillary Clinton, George Soros en anderen een staatsgreep planden terwijl ze
tegelijkertijd betrokken waren als leden van een internationale kring voor
kinderhandel.
"Wetenschappers" met QAnon-banden
hebben ook het drinken van een industrieel bleekmiddel (bekend als MMS of "Miracle Mineral Solution") aangeprezen
als een "wondermiddel" voor
Covid-19. Wat trouwens door Donald Trump zélf overgenomen werd op één van zijn
persmomenten.
Er zijn ook talloze incidenten met bedreigingen tegenover journalisten
die zich kritisch hadden uitgelaten over Donald Trump, zoals Jim Acosta, CNN
chef-correspondent van het Witte Huis. En verschillende oproepen ook om Hillary
Clinton en Joe Biden uit te schakelen. In sommige gevallen zijn er effectief
ook aanhangers gearresteerd die gewapende acties aan het voorbereiden waren.
Een onderzoeksjournalist van de Washington Post, Travis View,
gespecialiseerd in de studie van QAnon, heeft het als volgt geformuleerd:
"De kerngedachte van de QAnon complot-denkers
is de volgende:
Er is een wereldwijde kliek van satan
aanbiddende pedofielen die in wezen de wereld regeren en alles controleren. Ze
controleren politici en ze controleren de media. Ze beheersen Hollywood en ze
verbergen hun bestaan. En ze hadden de wereld blijven regeren, ware het niet dat
president Donald Trump was verkozen. Nu weet Donald Trump (in diezelfde
complottheorie) alles over het kwade dat deze kwaadaardige kliek wil aanrichten.
Eén van de redenen waarom Donald Trump werd gekozen, was in feite om er een
einde aan te maken. Wij, de gewone mensen, zouden onwetend gebleven zijn over
deze strijd die Donald Trump achter de schermen voert, ware het niet van Q. Want
Q post details over dit geheime gevecht-achter-de-schermen op 4chan, en op
8chan, en ook geheimen over wat de kliek aan het doen is."
De complot-groepering heeft in elk geval veel weg van een soort
religieuze sekte: "Deskundigen hebben de
aantrekkingskracht van QAnon geclassificeerd als vergelijkbaar met die van
religieuze sekten. Volgens een expert in online samenzwering, Renee DiResta, is
het verleidingspatroon van QAnon vergelijkbaar met dat van sekten in het
pre-internettijdperk, waar, naarmate de beoogde persoon dieper en dieper in de
geheimen van de groep wordt geleid, ze steeds meer geïsoleerd raken van vrienden
en familie buiten de sekte."
En dat maakt hen nóg gevaarlijker omdat vooral minder opgeleide en
minder goed bedeelde mensen vatbaar zijn voor zo'n denkbeelden.
De groep "complot-denkers" van
QAnon leunt vooral heel sterk aan bij de "alt
right" groepering, dat is de extreemrechtse fractie van de Republikeinen.
De Q-aanhangers zijn dan ook prominent aanwezig bij elke pro-Trump manifestatie
of betoging tegen andersdenkenden. Zoals op de verschillende tumultueuze
betogingen tegen de corona-maatregelen van Democratische gouverneurs of
burgemeesters. Of zoals op de manifestaties van "Women for Trump".
Het ligt dus voor de hand dat zij hun leugenachtige of verzonnen
pijlen vooral op de Democraten richten. Vandaar hun niet-aflatende beweringen
over kinderontvoeringen: de democratische senatoren en volksvertegenwoordigers
zijn "duivelaanbidders die kinderen
offeren aan Satan".
Hoe manifest onwaarachtig al hun beweringen en verdachtmakingen ook
zijn, hun invloed is niet te onderschatten. Zo hebben ze zelfs een app kunnen
lanceren, zowel in de Apple-store als via Google-Play, die toegang gaf tot de QAnon-berichten, en in 2018 was die app de
tiende populairste van alle betaalde apps in de Apple-store! Dat betekent dat
de groepering een gigantische leger volgers en "believers" heeft. Allemaal onvoorwaardelijke Trump-supporters. Als
dat leger bij de komende verkiezingen ingezet wordt, dan zou het weleens kunnen
dat we toch nog vier jaar Trump-chaos moeten tegemoet zien.
Voor wie van een goed griezelverhaal houdt, verwijs ik naar de
Wikipedia-pagina over QAnon:
Op de laatste dag van augustus heb ik van een (zeldzame) regenpauze
geprofiteerd om mijn stappenteller nog eens aan het werk te zetten. En die
heeft mij beloond met een ferme pluim: ik heb "Level 8" bereikt, en daarmee doe ik beter dan 93% van de gebruikers
van de app!
Ik was net in het "Rotary bos"
aan het stappen, en de vele vogels in het bos hebben mijn succes bejubeld met
een oorverdovend fluitconcert. Ik had toen toch even een emotioneel moment.
Als ik spreek over het "Rotary
bos", dan is dat misschien eerder een "eufemisme",
want een "bos" kan je het bezwaarlijk
noemen: het is een kluitje bomen, amper 13,5 hectare groot, aangeplant naast
een stuk landbouwgrond, en geklemd tussen een paar woonwijken. Dat betekent dat
bij veel van de huizen in die wijken, de tuin uitmondt op het "bos". Wat mij doet terugdenken aan een
nonkel van ons die in de streek van Dilbeek woonde. Ook zijn tuin grensde langs
achter aan een "bos", of wat daar
moest voor door gaan. We gingen heel graag bij die nonkel op bezoek. Omdat het
daar gezellig was, maar wellicht vooral door de aantrekkingskracht van dat bos.
We hoefden enkel door het poortje achteraan de tuin te stappen, en we wandelden
zó het donkere bos in.
Ik heb daar ooit, ergens rond mijn vijftiende denk ik, een opstel over
geschreven, over onze wandelingen in dat bos. Ik zal het nooit vergeten. Ik had
kort daarvoor voor de eerste, en enige, keer in mijn leven slechte punten
gekregen voor een opstel. We hadden een tekstje moeten schrijven over "de natuur", als ik me goed herinner, en
ik had er een saaie opsomming van gemaakt: van allerlei bloemen die we onderweg
hadden gezien. (Vermoedelijk had ik vooral willen opscheppen met mijn kennis
over al die planten?) Ik kon héél slecht tegen kritiek in die tijd (en nu nog
altijd, als ik eerlijk ben), en ik was woest bij de slechte punten. Kwaad op
mezelf, vooral. En dus heb ik bij het opstel dat we voor het examen Nederlands
moesten maken, koppig opnieuw over "de
natuur" geschreven, om te bewijzen dat ik het wél kon: een opstel over de
wandeling in het bos. Ik had bij die gelegenheid wél alle remmen van mijn
fantasie losgelaten. En het is een succesnummer geworden!
Maar goed... het "Rotary bos",
dus. Op het stuk landbouwgrond waar het bos aan grenst, worden afwisselend
aardappelen en maïs geteeld. Nu staat er maïs. Ik herinner me nog hoe zielig de
maïs erbij stond enkele zomers geleden; de planten kwamen nauwelijks tot
schouderhoogte, en waren eind augustus al volledig geel en verdroogd. En de
maïskolven waren petieterig, en hingen te rotten aan de plant. Nu, deze zomer, zijn
de planten hoog opgegroeid, tot ruim boven mijn hoofd, en eind augustus stonden
ze er nog altijd fris en groen bij. En de kolven waren dik en vol en voedzaam.
Waardoor ik dus toch enigszins mijn bedenkingen heb bij de
tot-vervelens-toe herhaalde klachten van onze weermannen dat er dit jaar "véél te weinig neerslag gevallen is". En
dat "het grondwaterpeil nog altijd véél
te laag staat". En dat "de natuur
dorst heeft".
Als ik die maïsplanten zag, dan durfde ik daar toch aan te twijfelen.
En als ik rondkijk naar de voortuintjes in onze wijk, of op mijn wandeling, dan
vraag ik me ook af hoe een gazon dat "dorst
heeft" er zó groen en fris kan uitzien? (Mijn eigen grasveld staat ook
felgroen te blinken, maar dat komt omdat het een toonbeeld is van "biodiversiteit": gras groeit er al lang
niet meer...)
Zou het kunnen dat de "droogte-waarschuwingen"
van onze weermannen een beetje op dezelfde leest geschoeid zijn als de
aanhoudende corona-berichten? Met de bedoeling ons er, preventief, toe aan te
zetten spaarzaam om te gaan met ons drinkwater. "Voor het geval dat..."
Hoera! De al-lang-beloofde "zelftest-kit" voor Covid-19 is beschikbaar, en te koop in de supermarkt
of bij de apotheker.
Dat betekent dat we eindelijk weer
vrienden kunnen opzoeken die niet behoren tot onze "bubbel". Vrienden
die we al méér dan acht maanden niet meer hebben gezien. Het volstaat dat we
onszelf testen vóór we elkaar ontmoeten, en dan kan het bezoek doorgaan.
Wij hebben direct een afspraak gemaakt
met onze vrienden voor een (te lang uitgesteld) bezoek.
Waarbij we wél ons bezoek vooraf hebben
moeten registreren in de Covid-app (voor de contact-tracing, en zo): onze
namen, de namen van onze bestemmelingen, en hun adres (om te controleren of we
niet naar een rode zone gaan, want dat is verboden). Een bezoek dat niet
geregistreerd is in de Covid-app is niet toegelaten. De politie zal streng
controleren, en de boetes zijn niet min.
En dan op de bewuste dag: wij met onze
twee test-kits in de auto op weg.
Zo'n test-kit bestaat uit een
mysterieus doosje met daarin een substantie om onze reukzin te testen, en een
ander doosje met een stukje voedsel om onze smaakzin te testen. Plus een
blinddoek om zeker te zijn dat we "blind" proeven en ruiken.
De test-kits die wij mee hebben, zijn
wel niet voor ons, maar voor onze gastheer en -vrouw. Want anders zouden we
vals kunnen spelen, hee, als we onze eigen test-kit zouden mee nemen: we zouden
vooraf al kunnen uitvissen wat het is. Nee, wij hebben de test-kits mee voor
onze vrienden, en zij hebben onze test-kits al gereed liggen.
Dat is wel niet goedkoop, zo'n
test-kit. Wie veel vrienden heeft, zal diep in zijn portemonnee moeten tasten.
(Of anders héél selectief zijn.) Ze blijven ook niet zo lang "goed":
ze moeten binnen de week gebruikt worden, anders vervallen ze. Dat is ook wel een
beetje om te verhinderen dat mensen zouden gaan hamsteren, en massaal een
voorraad van test-kits zouden aanleggen, of zelfs willen doorverkopen met
winst. Want het aantal beschikbare test-kits is toch nog heel beperkt; je moet
er dus op tijd bij zijn als je er een paar wil bemachtigen.
Bij onze vrienden aangekomen, bellen
we aan.
Nee, er wordt niet direct open gedaan.
Zo werkt een bezoekje niet in corona-tijden.
Er zit een luikje in de voordeur.
Verplicht in alle huizen. Dat is wel niet goedkoop, maar ja... Wie geen
doorgeefluikje in zijn/haar voordeur heeft laten installeren, die kan geen
bezoek ontvangen. Daar valt niet aan te tornen. Het luik gaat open nadat we aangebeld
hebben, en er liggen twee test-kits gereed voor ons, de bezoekers. We nemen die
eruit, en leggen er de twee test-kits in die wij meegebracht hebben.
En dan kunnen wij testen: ik doe de
blinddoek om, en probeer te raden wat de geur zou zijn van het ene test-pakje.
Iets citrus-achtig, vermoed ik; waarschijnlijk een clementientje. Daarna neem ik
het "smaak"-pakket; dat is gemakkelijk: wortel.
Dat alles moet ik inbrengen in de
nieuwe app die ik (verplicht, uiteraard!) op mijn smartphone geïnstalleerd heb.
Om fraude en misbruik te vermijden, moet ik wel eerst de geheime code inbrengen
die ik gekregen heb bij het aanmelden aan de Covid-applicatie. Dat aanmelden
was verplicht. Natuurlijk. Wie niet aangemeld is bij de Covid-zelftest
applicatie, kan niet op bezoek gaan en kan geen bezoek ontvangen.
Oeps..... geen wifi daar aan de
voordeur. Eerst mijn 4G opzetten. Ik moet mij wel haasten, want de resultaten
moeten ingebracht worden binnen de vijf minuten na het openen van de test-kit.
Om vals spelen te beletten.
Okee. Ik heb connectie. Ik voer mijn
code in, en dan de verplichte gegevens om mijn risico in te schatten: mijn
geboortedatum (want ouderen lopen meer risico, en mogen niet altijd zomaar op
bezoek gaan), mijn gewicht en lengte (om mijn BMI te bepalen, want als dat te hoog
ligt, ben ik ook een risico-patient), mijn bloedgroep (want bloedgroep A is een
risicogroep), mijn geslacht (want mannen lopen een groter risico). Dan ook nog
de identificatiecode van mijn test-kit. En pas dan de resultaten van mijn geur-
en smaakproef. Na een paar minuten krijg ik al het verdict op mijn smartphone
te lezen: groen licht!
Daarna is het de beurt aan mijn vrouw.
Helaas heeft zij nog een oudere gsm, en die heeft niet genoeg ruimte om de
Covid-app te installeren. Daarom moet ze (voorlopig) de mijne maar gebruiken.
Eigenlijk mag dat niet, maar we zondigen dan maar tegen de regels. Volgende
week gaan we zeker een nieuwe, krachtige smartphone moeten kopen. Een dure
aankoop, maar ja: als het moet, dan moet het maar...
Ik voer alle gegevens en resultaten
van mijn vrouw in op mijn smartphone: geheime code (die ik eigenlijk niet mag
kennen, maar ja...), geboortedatum, geslacht, gewicht en lengte, bloedgroep,
identificatie van de test-kit, en de resultaten van de proeven. Ook zij krijgt
groen licht.
En nu is het aan onze vrienden. Zij
hebben moeten wachten tot zij op hun gsm bevestiging kregen van ons groen
licht. Want hun applicatie kan pas opgestart worden als er groen licht komt van
de bezoekers. Daarna moeten zij op hun beurt allebei de test uitvoeren en alles
inbrengen in de app.
Ondertussen staan wij nog altijd
buiten te wachten... Gelukkig is het mooi en zacht weer. Bij elkaar op bezoek
gaan in de winter zal géén lachertje zijn!
Nadat ook zij groen licht gekregen
hebben, verschijnt op mijn smartphone het verzoek om dicht bij de deur te gaan
staan, waar nu een warmtecamera ingebouwd is om na te gaan of wij geen "verhoging" hebben. (Verplicht, natuurlijk, anders kan je geen bezoek
ontvangen.)
Pas daarna, als ook dát okee is,
kunnen onze vrienden de deur voor ons openmaken. Want alle deuren van een huis
of een appartement moeten uitgerust zijn met een "Covid-slot", dat is
zoiets als een alcohol-slot in de auto: geen groen licht van de beide kanten,
of een alarm van de warmtecamera, betekent dat de deur niet open kan. Niet echt
goedkoop, zo'n Covid-slot, maar ja... Wie dat (nog) niet geïnstalleerd heeft, die
kan geen bezoek ontvangen. Uiteraard niet!
Best wel spannend, een vriendenbezoek
in Covid-tijden. Het "nieuwe normaal", hee...
Voor wie het ondertussen niet goed meer zou weten, dit zijn enkele van
de onwrikbare corona-maatregelen. Zeker nog tot eind september.
-In winkels, en ook bij (culturele of sportieve)
evenementen moet altijd een mondmasker gedragen worden. En sowieso overal en
altijd als de "social distance" van
anderhalve meter niet kan gehandhaafd worden.
-In een theater of in de bioscoop mogen maximaal
200 mensen zitten. Dat geldt ook voor indoor sportevenementen. En dat is ook
van toepassing bij een begrafenis of een huwelijk, of bij een religieuze
eredienst. (Al is de kans klein dat er bij een gewone kerkdienst in een
katholieke kerk ooit méér dan 200 gelovigen zouden komen opdagen...)
-Bij outdoor evenementen is de limiet 400
bezoekers.
-Bij sociale contacten buiten je "gezinsbubbel" moet altijd minstens anderhalve
meter afstand gehouden worden.
Tot zover dus de algemeen geldende regels. Die zijn voor iedereen
duidelijk, toch?
De culturele sector sputterde hard tegen, en pleitte voor een "proportionele" maatregel: in een grote
zaal, zoals het Antwerps Sportpaleis,
kunnen véél meer mensen binnen, met inachtname van de afstandsregels, dan
bijvoorbeeld in het (foeilelijke) cultuurhuis van Merelbeke. En idem op een
open terrein zoals bij een festival. Waarom mag dat dan niet? Want de
werkgelegenheid van bijna 80.000 mensen stond op het spel, en het voortbestaan
van vele organisaties.
De cultuursector had sluitende protocollen uitgewerkt met garantie op het
respect voor de veiligheid en gezondheid van de bezoekers. Maar het mocht niet
baten. De uitleg van de experten was dat er ook in zo'n grote zaal problemen
zullen ontstaan door de dichte stroom mensen bij het binnenkomen of buitengaan,
of bij het massaal toiletbezoek tijdens de pauze. Ook al kunnen de mensen
tijdens de voorstelling zélf voldoende afstand houden.
Toen kwamen de voetbalbobo's. Met de bedenking dat dit in feite
betekent dat de voetbalwedstrijden in het profvoetbal zonder publiek zouden
moeten gespeeld worden. Want hoe zou je 400 supporters gaan selecteren om de
wedstrijd bij te wonen in een stadion van 20.000 man? En dat zou voor de
voetbalclubs een financiële ramp betekenen, want ze moeten hoe dan ook de
riante weddes van hun vedetten blijven betalen.
Waar de cultuursector niet in geslaagd is, hebben de voetbalbobo's wél
hun slag thuis gehaald. Want zij hadden (net als de cultuur- en
evenementensector) een "sluitend protocol"
uitgewerkt dat de veiligheid van eenieder zou garanderen.
Zodat het bij een voetbalwedstrijd wél toegelaten is om méér supporters
te ontvangen, zolang de afstand maar gegarandeerd blijft, en op voorwaarde dat
de supporters een mondmasker dragen. In een stadion zoals dat van RSC Anderlecht,
waar plaats is voor zowat 22.000 toeschouwers, zouden dan vermoedelijk tot
bijna 6.000 supporters toegelaten worden. Toch nét iets méér dan de 200 mensen
die in het Sportpaleis binnen mogen, of de 400 die naar een openluchtconcert
mogen gaan luisteren.
Waarom mag bij een voetbalwedstrijd wél wat bij een concert van Niels Destadsbader niet mag? Ik zou het
niet weten.
Vermoedelijk omdat algemeen geweten is dat voetbalsupporters héél
gedisciplineerd zijn en zich altijd kalm en voorbeeldig gedragen.
Voetbalsupporters nemen braaf en rustig plaats op hun stoeltje, met het
mondmasker mooi voor neus en mond, en blijven stilletjes zitten. Zonder te
roepen of te zingen. Met voetbalsupporters heb je nooit problemen of relletjes
of vechtpartijen. Helemaal anders natuurlijk dan die hooligans bij de fans van
Niels Destadsbader! En uiteraard gaan die voetbalsupporters zich ook heel kalm
en bedaard en in kleine groepjes naar de uitgang begeven, zodat daar geen grote
massa's samen troepen. Voetbalsupporters zie je nooit in dichte menigtes samen
drommen met een paar pinten in de hand en nog méér pinten in de maag; aan het
vieren bij een overwinning of aan het vechten bij een nederlaag.
En naar het toilet moeten die mannen in de pauze nooit, want ze
drinken niet. Alléén moeten ze tussendoor wel gaan aanschuiven voor hun pak
frieten of hun hotdog "met choucroute",
maar ook dat doen voetbalsupporters met de rust die spreekwoordelijk is voor
een voetballiefhebber.
Logisch dus, dat een voetbalwedstrijd met veel publiek wél kan, en een
concert van joelende fans bij de Night of
the Proms uiteraard niet. We moeten tenslotte een beetje streng en
consequent blijven, niet? Het is voor ons aller welzijn.
Ik weet niet of u de romanserie "De
Aardkinderen" van Jean Auel kent? Het is een geromantiseerde, fantasierijke
versie van het leven in de "oertijd".
Afgezien van de laatste delen die er écht te veel aan waren en meer lijken op
een "verplicht nummer" om het (gigantische)
succes maximaal uit te buiten, zijn de boeken best wel spannend en bijwijlen
ontroerend om te lezen.
Op tijd en stond heeft het ook wel wat weg van een "porno"-roman: de seks spat in sommige
hoofdstukken letterlijk van de pagina's af. En nu blijkt, uit recent wetenschappelijk
onderzoek, dat dit niet eens zó ver van de werkelijkheid afwijkt.
De boekenreeks gaat over een "mensenkind"
(dit wil zeggen: van de soort "Homo
Sapiens") dat door een tragisch ongeluk haar familie verliest, en opgenomen
wordt in een Neanderthaler-gemeenschap. En in essentie is ze daar een soort
seks-slavin die elk moment moet gereed staan voor de onblusbare en
nooit-aflatende liederlijke lusten van de zoon van het stamhoofd. Tot ze uit
het dorp verjaagd wordt omdat ze zich "mannelijke
vaardigheden" wilde eigen maken en trotser was dan voor een
Neanderthaler-meisje "fatsoenlijk" geacht
werd.
De Neanderthalers worden in het eerste deel van de reeks afgeschilderd
als seksmaniakken, waarbij de mannen het om het even waar en wanneer met om het
even welk "beschikbaar" vrouwtje
deden. En dus ook met dit "mensenkind".
Ernstige wetenschappers zijn nu, zowaar op basis van skeletonderzoek,
tot de conclusie gekomen dat de Neanderthalers inderdaad een intensief
seksleven hadden, en niet kieskeurig waren omtrent de "bedpartner". En dat ze het al helemaal niet nauw namen met monogame
principes.
Hoe men dat ontdekt heeft? Omdat de Neanderthalers blijkbaar een lange
ringvinger hadden. Nee, dat is géén grapje. De onderliggende theorie is dat
mensen (of mensachtigen) met een grote mate van sekshormonen (androgenen) een langere ringvinger
hebben, vergeleken met de wijsvinger. (Nee, géén langere middenvinger...) Om één
of andere (nog onbekende) reden zou de lengte van de wijsvinger beperkt worden
bij een foetus die opgroeit in een baarmoeder die meer androgenen bevat. En jawel hoor: de Neanderthalers hadden een beduidend
langere ringvinger. En dus, zo besluiten de onderzoekers, hadden zij véél seks,
met véél verschillende partners.
(Misschien een goed moment om zelf eens je "wijsvinger-ringvinger-index" te meten, en iets over jezelf te leren?)
Er zijn inderdaad wetenschappelijke bewijzen, uit fossiele resten, dat
Neanderthalers en "mensen" seks
hadden met elkaar, en nakomelingen konden voortbrengen. In tegenstelling tot
eerdere bevindingen als zouden de Homo Sapiens en Neanderthaler "biologisch incompatibel" geweest zijn, blijkt
volgens die recente gegevens de "genetische
afstand" tussen "de mens" en de
Neanderthalers bijzonder klein geweest te zijn, zodat ze zonder problemen een "gemengd kind" konden voortbrengen dat
zélf vruchtbaar was.
Uit sommige onderzoeken zou trouwens moeten blijken dat het genoom van
de huidige niet-Afrikaanse mens zowat 2 à 4% Neanderthaler-DNA bevat. (Bij de
Afrikaanse mensen is dat minder, omdat de Neanderthalers niet in Afrika
leefden, en pas in beeld kwamen toen de mensen
naar andere continenten gingen uitzwermen.)
Wat méér is: die "vermenging"
zou zelfs een positief effect gehad hebben op het DNA van de toekomstige mens.
Zo zou het Neanderthaler-DNA van belang geweest zijn om bijvoorbeeld het
immuunsysteem van de mens te versterken zodat hij beter bestand was tegen
infecties, en zich gemakkelijker kon aanpassen aan de wijzigende (en soms
onherbergzame) leefomstandigheden. Nóg frappanter misschien is dat ongeveer één
op drie hedendaagse Europese vrouwen een "Neanderthaler-gen"
zou geërfd hebben dat de vruchtbaarheid verhoogt en de kans op miskramen
verkleint. Keerzijde van de medaille zou kunnen zijn dat we veel van onze
allergieën aan de Neanderthalers te danken hebben (wat eigenlijk samenhangt met
een actiever immuunsysteem). En dat we meer last hebben van psychische
problemen...
De les die hieruit te leren valt, is onder andere dat het een fout
denkbeeld was om de Neanderthalers af te schilderen als een "minderwaardige" soort. (En dat dat eigenlijk gewoon niet bestaat: een "minderwaardig" ras...) Want we hebben
allemaal een beetje "Neanderthaler"
in ons bloed. Gelukkig maar, alles bij elkaar genomen...
We leven in vreemde, onzekere en verwarrende tijden. Er komt van alles
op ons af wat we niet kennen en niet begrijpen, en waar we (al dan niet
terecht) bang voor zijn. Het "onbekende"
jaagt ons altijd angst aan, en om met die angst te kunnen omgaan, proberen we
het te begrijpen.
Dat is de ideale voedingsbodem voor complottheorieën, want die lijken
ons een antwoord te geven op onze onzekerheden, en die lijken ons te helpen om
te begrijpen wat er gaande is. We voelen ons daardoor gerustgesteld, en gaan
niet de moeite doen om te checken of de uitleg wel klopt, want dan komen onze
onzekerheden en vragen en twijfels weer piepen. Het is comfortabeler om de
uitleg gewoon te accepteren, zéker als die door massa's andere mensen ook
geaccepteerd wordt. "Als iedereen het
gelooft, dan zal het wel waar zijn, zeker?" Trouwens: we hebben ook niet de
kennis en de informatie die nodig is om alles zélf te controleren. We moeten
dus wel rekenen op anderen die wél die kennis hebben, of beweren te hebben.
Het grote "voordeel" aan een
complottheorie is dat je eigenlijk niets hoeft te bewijzen. Je brengt een
aantal zaken die (toevallig) min of meer rond dezelfde tijd gebeurd zijn, met
elkaar in een "oorzakelijk" verband,
en je theorie kan gelanceerd worden. Je hebt dan alléén nog iemand nodig met
een groot bereik, en daar komt Facebook van pas, of Twitter. En zo kan je "bewijzen" dat het corona-virus
ontwikkeld is om 5G te kunnen lanceren, of om de wereldpopulatie te decimeren.
En zo kan je "bewijzen" dat de Chinezen
opzettelijk de opkomst van het virus hebben stil gehouden om de andere
grootmachten economisch ten val te brengen. Of ook dat de bron van alle
besmettingen bij de windmolens ligt.
Complottheorieën zijn van alle tijden. Zelfs Adam en Eva zijn er al het
slachtoffer van geworden, toen ze geloofden wat de slang hen influisterde. En
in de Middeleeuwen waren het de "heksen"
die het slachtoffer waren van complottheorieën, verspreid door de priesters die
een "zwart schaap" nodig hadden als
schuldige van al het onheil dat de mensen overkwam. Het scenario lijkt zelfs
een beetje op de huidige tijden: het was de periode van de "pest" die massa's slachtoffers maakte
(en dan gaat het naar schatting over een derde van de Europese bevolking), en
de mensen angstig en onzeker maakte. Voor de christelijke priesters was het een
koud kunstje om met een beschuldigende vinger naar de "heksen" te wijzen.
Maar het is nu pas, met de opkomst van het internet en de sociale
media, dat de impact van complottheorieën globale en wereldwijde proporties
begint te krijgen, en écht een gevaar voor ons allemaal wordt. Want er is wel
degelijk een "complot" gaande: het
complot dat gesmeed wordt door diegenen die de complottheorieën de wereld in
sturen om de mensen te manipuleren.
Het is een truc die in de jaren dertig van de vorige eeuw al eens met
succes toegepast is door het Naziregime in Duitsland. Alles wat er fout liep
was de schuld van "de joden" (want er
waren "bewijzen" genoeg): de
werkloosheid, de instorting van het sociaal netwerk, de globale depressie. De
boodschap werd luidop verkondigd en voortdurend herhaald en benadrukt. Tot
iedereen het ook écht ging geloven, en het pad was geëffend om, met instemming
van zowat de hele Duitse bevolking, die Joden uit de weg te ruimen.
Zo werkt een complottheorie: als ze maar voldoende luid verkondigd
wordt, als ze maar voldoende dikwijls herhaald wordt, als ze maar door
voldoende aantallen mensen geloofd wordt, dan wordt ze "de waarheid". En dan is iedereen bereid om er "de consequenties" van te dragen.
Complottheorieën hebben maar één bedoeling: de mensen tegen elkaar en
tegen anderen op te zetten, en hen te overtuigen dat "de anderen" slechte bedoelingen hebben. Door simpele "oplossingen" en antwoorden aan te
bieden, moeten we gekneed worden tot argeloze volgelingen van mannen die macht
willen verwerven of hun macht willen versterken. Mannen zoals de katholieke
priesters in de Middeleeuwen, mannen zoals Adolf Hitler in de vorige eeuw.
Mannen ook zoals Donald Trump in deze tijden. Want ook Donald is niet
vies van een complottheorie op tijd en stond: over de Chinezen, over de
Democraten, over de "radicaal linksen",
over het corona-virus. En de meerderheid slikt zijn betoog zondermeer, omdat
het voldoende luid verkondigd wordt en voldoende dikwijls herhaald wordt.
De sociale media zijn hét favoriete wapen bij uitstek voor die
complot-bedenkers. De geschiedenis had er misschien helemaal anders uit gezien
als Adolf Hitler indertijd een Twitter-account had gehad.
Iedereen heeft al wel eens horen praten over "lobbyisten", vermoed ik. Het klinkt als een bijzonder louche
beroep, maar in werkelijkheid gaat het (meestal) over deftige dames en heren
die politici en/of grote ondernemingen benaderen om een politieke of
commerciële beslissing te beïnvloeden. Om een wet te laten stemmen, of juist niet te laten stemmen. Of om een
belangrijke aankoop in de "juiste
richting" te sturen.
Dat ze daarbij af en toe eens zwaar over de schreef gaan, is blijkbaar
niet te vermijden. Vraag het maar aan Willy Claes, die vermoedelijk nog altijd
nachtmerries heeft over "Agusta". De
belangen die op het spel staan, kunnen dan ook af en toe erg groot zijn.
Iedereen doet het, of laat het doen: "lobbyen". De landbouwers, de zeevissers, de toeristische sector, enzovoort.
Ook nu, tijdens de "corona-crisis",
wordt er volop gelobbyd bij het Nationaal Crisiscentrum en de Veiligheidsraad:
door de evenementen-sector, de cultuurorganisaties, de sportfederaties, de
foorkramers, ... Het hoort er nu eenmaal bij, want de oude wijsheid is ook
vandaag nog altijd geldig: "Wie het
luidste roept, die krijgt het grootste deel."
"Drukkingsgroepen" zijn een
beetje hetzelfde als lobbyisten, maar dan subtieler. Drukkingsgroepen gaan geen politici of verantwoordelijken
rechtstreeks benaderen, maar ze beïnvloeden de "publieke opinie" om op die manier een politicus of een bedrijf
onder druk te zetten.
Het "grappige" aan die
drukkingsgroepen is dat zij dikwijls maar een heel kleine minderheid
vertegenwoordigen, maar omdat ze ontzettend luid roepen en in de media een
gewillig forum krijgen om hun mening uit te schreeuwen, hebben ze wel erg veel
invloed.
De "anti Zwarte Piet"
beweging is daar een heel frappant voorbeeld van.
Geen mens die tot voor kort wakker lag van het concept van een "Zwarte Piet" als helper/assistent/vriend
van Sinterklaas. In het grootste deel van de wereld hadden ze er zelfs nog
nooit over gehoord, laat staan dat het een pijnlijk thema zou zijn. De figuur
van "Zwarte Piet" was, tot voor kort,
eigenlijk alléén bekend in Nederland en België. En dat was al zo sedert het
jaar 1850 of daaromtrent, zonder dat iemand daar ooit een negatieve bijgedachte
aan koppelde.
Tot opeens iemand met erg lange tenen het idee kreeg dat hij/zij zich
daar "beledigd" door voelde. En een hele
machinerie in gang zette om iedereen ervan te overtuigen dat de figuur van "Zwarte Piet" beledigend was voor alle
niet-blanke mensen. Wat er precies zo "beledigend"
zou zijn, niemand die er de vinger kan op leggen, maar dat hoeft niet: eens het
zaad van onverdraagzaamheid en lichtgeraaktheid gezaaid was, kon het weelderig
schieten en zich over de hele wereld verspreiden. Met dank aan de giftige sociale
media.
Ik vermoed dat de impact van het gevoel van "belediging" niet groot genoeg was voor die drukkingsgroep die om aandacht schreeuwde. En dus werd nog een
stapje verder gegaan: er werd overgeschakeld naar het verwijt van "rassendiscriminatie". Geen mens die het
verband tussen de figuur van "Zwarte Piet"
en het probleem van "rassendiscriminatie"
kan begrijpen. Maar ook dat hoeft niet: de aanklacht werd luid uitgeschreeuwd, opnieuw
vooral op de sociale media, en kreeg finaal op alle media een ongenuanceerde weerklank.
En nu is het dus zo ver: "Zwarte
Piet" wordt uit onze leefwereld verbannen. Facebook en Instagram waren de
eersten om voor de luidruchtige drukkingsgroep te zwichten. En kort nadien
volgden anderen, omwille van "de publieke
opinie". Zoals bol.com en Amazon. Die trouwens ook de aanduiding "blank" willen schrappen, en
vervangen door "beige" of zoiets.
Een grote overwinning voor de "anti
Zwarte Piet" drukkingsgroep, want hiermee komt een einde aan "het aanzetten tot discriminatie en haat".
Het zal mij benieuwen hoe sterk de gediscrimineerde niet-blanken in
Amerika hiermee bezig waren, en hoe uitbundig ze deze "overwinning" zullen vieren. Het zal mij vooral benieuwen of deze overwinning ook maar enig verschil zal
uitmaken voor hun leven, voor hun kansen, voor hun veiligheid. Ik vrees er toch
een beetje voor dat het wegtoveren van "Zwarte
Piet" de strijd tegen de rassendiscriminatie geen zier geholpen heeft. De (blanke)
agent die onlangs een weerspannige Afro-Amerikaan tot 7 keer toe in de rug
heeft geschoten, was volgens mijn bescheiden mening in elk geval niet opgehitst
door Zwarte Piet...
Maar de "drukkingsgroep"
heeft wél haar slag thuis gehaald en is erin geslaagd media-aandacht te krijgen.
En dáár was het hen tenslotte om te doen.
In een bijlage bij dit blog-stukje heb ik een "Opiniestuk" opgenomen, dat verschenen is op de site van VRT-NWS op
26 augustus. Ik nodig iedereen uit om het te lezen, en er eens over na te
denken.
Het is van de hand van ene Professor Lieven Annemans, hoogleraar in de "Gezondheidseconomie". De man wordt de "geluksprofessor" genoemd, omdat hij altijd en consequent de nadruk
blijft leggen op het welzijn, fysiek én psychisch, van de mens. Een man naar
mijn hart dus.
In zijn opiniestuk vertrekt hij van een "hypothetische" situatie waarbij in het 7-uur journaal elke dag
opnieuw waarschuwend melding wordt gemaakt van een ziekte waardoor wekelijks "tot 120 mensen" moeten gehospitaliseerd
worden, en waardoor er elke week "10 of
meer mensen" komen te overlijden. En hij vraagt zich af hoe we zouden
reageren als uit angst voor die ziekte drastische maatregelen zouden
voorgesteld worden, in de stijl van: een (gedeeltelijke) lockdown,
mondmaskerplicht, sluiting van de scholen, enzovoort. Heel het maatschappelijk
bestel zou daartegen in opstand komen, argumenteert hij. En terecht. Die "hypothetische" ziekte is trouwens niet
zo "hypothetisch": het gaat over een
bacteriële longontsteking. Een (erg besmettelijke) ziekte waar we al jaar en
dag mee leven, en waarvan we ondertussen al geaccepteerd hebben dat ze
dodelijke slachtoffers maakt. Vooral bij de oudere bevolking. En logischerwijze
vraagt de professor zich af waarom Covid-19 dan wél die drastische en buitenproportionele
maatregelen rechtvaardigt en de hele maatschappij onderdompelt in een soort "angstpsychose".
Het probleem met het voorbeeld van de professor is natuurlijk dat de
getallen waar hij over spreekt, van een andere grootteorde zijn dan de getallen
waarmee we bij CoVid-19 om de oren geslagen worden: daarbij gaat het om
aantallen die tot tien keer hoger liggen. Er sterven jaarlijks "slechts" 500 mensen aan een
longontsteking. Daarmee kunnen tegenstanders van zijn stelling hem gemakkelijk
onderuit halen, natuurlijk: "Covid-19 is
véél erger, en moet dus ook véél ernstiger genomen worden. En dus zijn de
maatregelen bij Covid-19 wél gerechtvaardigd, terwijl ze dat bij een
longontsteking niet zouden geweest zijn."
Maar de kern van de zaak blijft wél van toepassing: de sfeer van angst
die over onze maatschappij heerst, is in veel opzichten erger dan de ziekte
zélf.
De redenering die gebruikt wordt om de strenge maatregelen te
rechtvaardigen, is dat "elke dode er één
te veel is", en dat we dus alles moeten doen wat nodig is om dodelijke
slachtoffers te vermijden. Dat geldt uiteraard voor élke besmettelijke ziekte,
en dan zijn de bedenkingen van de professor wél correct. We willen toch ook bij
een longontsteking elke dode vermijden als we dat kunnen? Waarom dan bij
Covid-19 zo'n draconische maatregelen, en bij een andere besmettelijke ziekte
niet? Waarom accepteren we bij om het even welke ziekte dat er nu eenmaal,
jammer genoeg, mensen aan sterven, en niet bij Covid-19? Als die ingrijpende
maatregelen er inderdaad op gericht zijn om zoveel mogelijk corona-levens te
redden, waarom worden er geen soortgelijke drastische maatregelen opgelegd om
dodelijke slachtoffers van andere kwalen te vermijden? Zoals bijvoorbeeld een
algemeen en totaal rookverbod in de strijd tegen kanker?
De maatregelen zijn er, zegt men, op gericht om levens te redden, maar
ze gaan voorbij aan de levenskwaliteit. Ja, we willen allemaal zo lang mogelijk
leven, maar we weten met 100% zekerheid dat we toch ooit eens moeten sterven. En
we zouden van de tijd die ons gegund is, liefst nog iets moois
kunnen maken, iets dat de moeite waard is en dat we met elkaar kunnen delen. De
corona-maatregelen hebben die ambitie compleet onderuit gehaald.
Ik heb diezelfde bedenkingen al meerdere keren herhaald in mijn blog,
en ik heb verwezen naar de "collateral
damage": de mensen die niet het slachtoffer geworden zijn van Covid-19,
maar wél van de ons opgedrongen maatregelen. De kanker- of hartpatiënten die
hun behandeling (noodgedwongen) uitgesteld of stopgezet hebben omwille van de
angst voor Covid, en voor wie dat fataal afgelopen is. De (oudere) mensen die
in de eenzaamheid terecht gekomen zijn en weg gekwijnd zijn in het isolement.
De mensen die in een financiële krater getuimeld zijn en aan de wanhoop hebben
toegegeven.
Net als de professor pleit ik al lang voor een aanpak die ons nog
altijd de kans geeft om te "leven",
om elkaar warmte en tederheid te geven, om zonder doodsangst buiten te komen,
om elkaar een glimlach te gunnen. En om weer bezig te kunnen zijn met wat ons
leven zin en vervulling geeft.
Als het kan voor ál die andere besmettelijke ziektes, waarom kan het
dan niet voor Covid-19?
Ik zal het maar eerlijk bekennen: ik ben een fervent Lottospeler. Dat
wil zeggen: ik speel elke zaterdag mee met de Lotto, zonder ooit één week over
te slaan. Eigenlijk heb ik gewoon een "Lotto-abonnement"
waardoor ik automatisch elke zaterdag mee doe aan de Lotto-trekking. Altijd met
dezelfde nummers. Vraag me niet welke nummers ik aangekruist heb, ik zou het
echt niet weten. Ik weet alléén dat ik blijkbaar 9 vakjes ingevuld heb, want
dat zie ik aan de maandelijkse afrekening: 11,25 euro per week. Ik heb er op de
zaterdagavond ook geen idee van welke nummers getrokken werden; ik volg dat
helemaal niet. Het zou ook niet veel zin hebben, aangezien ik niet eens zou
weten of de "juiste" nummers uit de
trommel gerold zijn.
Ik speel vooral mee in de hoop ooit eens een paar duizend euro te
winnen voor mijn kinderen, om hen te helpen hun dromen te realiseren. Of een
paar tienduizend euro. Of misschien zelfs een paar honderdduizend euro. Daar
zouden ze heel wat mee kunnen doen.
Maar helaas: het hoogste bedrag dat door de Nationale Loterij al op mijn
rekening gestort werd, is iets van 15 euro, als ik me goed herinner. Meestal
gaat het over 1,25 euro of een zeldzame keer 7,50 euro ofzo.
En tóch blijf ik "spelen".
Voor een deel wellicht omdat ik er niet toe kom om mijn abonnement op te
zeggen. Maar toch vooral omwille van de motiverende kracht van de feedback die
ik van de Lotto krijg. Het is namelijk zo dat de Nationale Loterij mij sinds
kort de zaterdagavond laat, na de trekking, een klein mailke stuurt als ik iets
gewonnen heb. En dat motiveert mij om niet op te geven.
"Tof! Je hebt 1,25 euro
gewonnen!" lees ik dan.
Eigenlijk heb ik dan 10 euro verloren, om precies te zijn. De mail zou
dus even goed kunnen geweest zijn: "Spijtig,
je bent weer 10 euro kwijt..." of "Jammer,
je hebt maar 1,25 euro van je inzet terug gewonnen..." Maar dan was ik
vermoedelijk al lang afgehaakt.
Nee, zo doen ze dat niet bij de Lotto: ze sturen mij een mail met de "alternatieve" versie van diezelfde
waarheid. (Misschien hebben ze dat wel geleerd van Donald Trump's woordvoerster
die nu helaas met pensioen gegaan is?)
Ik wil de communicatiespecialisten bij de Nationale Loterij hiervoor
een oprecht complimentje geven.
We leven in een tijd waarin vooral harde woorden gesproken en
geschreven worden, zowel in de privésfeer als professioneel. Verwijten,
kritiek, afkeuring, en zélfs beledigingen voeren dezer dagen de hoofdtoon. We
staan allemaal véél te vlug klaar met onze harde woorden. De Sociale Media
hebben de trend alléén maar versterkt, omdat daar een gevoel van anonieme
onschendbaarheid heerst. En dan krijg je onvoorstelbare toestanden zoals bij
die "oorlog" tussen Vlaanderens meest
populaire "vloggers". Griezelig eng,
wat daar allemaal op het internet gezwierd wordt. Van het allerlaagste allooi,
en meestal in een soort Nederlands dat doet vermoeden dat de auteurs de lagere
school niet afgemaakt hebben. (Ik begrijp alléén niet waarom daar niet bij
ingegrepen wordt en dat soort haatberichten niet geschrapt wordt en de daders
geblokkeerd.) Het meest angstaanjagende hierbij is dat het hier over de jeugd
gaat, onze "toekomst", de verantwoordelijken van morgen. Ik durf er niet aan te
denken!
Maar het zit dieper, denk ik: we zien allemaal vooral de donkere en
duistere kanten van de wereld en van de mensheid. Dat is trouwens ook het beeld
dat door de media benadrukt wordt. Positieve boodschappen zijn zeldzaam. En van
weeromstuit gaan we daar allemaal in mee, en worden we zélf somber en kritisch.
En dan is er die positieve mail van de Lotto: "Tof, je hebt 1,25 euro gewonnen!"
We zouden allemaal méér ons best moeten doen om positieve boodschappen
te brengen. Om elkaar eens een complimentje te geven op tijd en stond, een
opkikker, in plaats van elkaar af te breken en verwijten te sturen. Zomaar, "omdat het kan."
"Verbeter de wereld, begin met
jezelf", zoals wijlen Phil Bosmans in zijn eindeloze naïviteit verkondigde.
Wel ja, waarom niet? Een pluimpje, een opsteker, een positief berichtje, het
kost ons niets. En misschien kan het helpen om de wereld weer wat meer naar het
licht te richten in plaats van naar het donker?
Eén van de meest gebruikte en onmisbare hebbedingen van deze tijd, is
heel zeker de gsm. Bijna iedereen heeft er wel eentje, zélfs wie voor de rest
helemaal niets heeft. En bijna niemand zou nog zonder kunnen. (Er zouden
wereldwijd naar schatting 6,1 miljard gsm-gebruikers zijn, op ongeveer 7,8
miljard mensen: 90% van de plus-zesjarigen zou een smartphone gebruiken.)
En zeggen dat het ding nog maar amper 25 jaar geleden in gebruik is
gekomen.
Maar wat zit daar eigenlijk allemaal in verwerkt, in zo'n gsm? Wat is
er allemaal nodig om één gsm te fabriceren?
Grofweg kan gesteld worden dat er ongeveer 75 kg aan grondstoffen nodig is om één gsm te produceren. (Ja, dat
heb je goed gelezen...) Blijkbaar zit daar onder andere glas en keramiek in, véél
plastiek, een hoop verschillende metalen (zink, ijzer, lood, nikkel, tin) en
ook een beetje goud en zilver. Moderne gsm's bevatten ook tantalium en kobalt
(voor de batterijen). Dat moet allemaal ontgonnen worden, uit de bodem gehaald en
eventueel verwerkt. En achteraf moeten we het hele zootje weer kwijt, bij het
afval, want niet alles kan gerecycleerd worden
De ontginning van, vooral, kobalt en tantalium verloopt helaas niet altijd
even proper of even goed "volgens het
boekje".
Tantalium wordt gewonnen uit "Coltan",
dat is een erts dat bijna uitsluitend in Congo gedolven wordt: bijna twee derde
van alle Coltan komt uit Congolese
mijnen. In heel veel gevallen zijn het kinderen of arme sukkelaars die, in
mensonwaardige omstandigheden, het erts moeten "delven": kinder- en slavenarbeid dus, zonder enige vorm van
bescherming, en in abominale werkcondities. En bovendien zonder enige aandacht
voor de milieu-impacten. In "De Wereld
Morgen" stond in 2012 al te lezen: "De
extractie gebeurt er op ambachtelijke wijze, zonder enige vorm van controle.
Wie er werkt (en daar zijn ook kinderen bij) wordt als een slaaf behandeld.
Het is erg ongezond werk en ook de schade voor het milieu is groot."
En om het Coltan-verhaal helemaal rond te maken: in veel gevallen gaat
de opbrengst van die (meestal illegale) mijnbouw naar de rebellengroeperingen
die daarmee hun oorlogjes financieren. Oorlogen die dan weer andere
slachtoffers maken, vooral vrouwen en kinderen. Waarmee de cirkel helemaal rond
is.
Wat het Kobalt voor de batterijen betreft, ook dat verhaal is
gelijkaardig: aan veel van dat kobalt voor onze gsm's hangt bloed. Opnieuw
vooral Congolees bloed, en opnieuw vooral het bloed van kinderen. Want een
groot deel van de kobalt-mijnen zijn gevaarlijke "groeven" waar kinderen en slaven met gevaar voor hun leven in
wroeten en kappen en sjouwen, tegen een hongerloon, en dikwijls met blijvende
longschade als gevolg.
Zowel Amnesty International
als andere mensenrechtenorganisaties hebben al herhaaldelijk aan de alarmbel
getrokken: "De glamour waarmee
elektronica in winkels wordt uitgestald en verkocht, contrasteert fel met het
labeur van de kinderen die sjouwen met zakken vol stenen en van de mijnwerkers
die in smalle, uitgekapte tunnels permanente longschade dreigen op te lopen."
Maar de situatie blijft schrijnend, en de grote gsm-producenten hebben er geen
baat bij om de huidige situatie, waarbij ze aan goedkope grondstoffen raken, aan
te klagen en te willen veranderen. Ook al hebben ze allerlei intentieverklaringen
ondertekend.
Nee, erg ecologisch of "duurzaam"
zijn we niet bezig, als we onszelf een gsm cadeau (laten) doen. Wel
integendeel: bij elke gsm die geproduceerd, en gekocht, wordt, roven we de
aarde een beetje verder leeg. En zijn we mee verantwoordelijk voor kinder- en
slavenarbeid in Congo, en voor het ondersteunen en financieren van de
verkrachtersbendes die de streek blijven onveilig maken.
Zouden de groene jongens van Greenpeace
of andere milieuorganisaties daar wel bij stilstaan als ze hun smartphone
bovenhalen voor een volgende tweet of Facebook-bericht of WhatsApp-filmpje?
Geheel tegen mijn principes in ben ik onlangs toch nog eens te voet op
pad geweest in Merelbeke. Ik moest naar het ziekenfonds, kon het niet over mijn
hart krijgen om voor die enkele kilometers in mijn auto te stappen. Ik dus te
voet op weg. Mét neusmondmasker. Want dat is bij ons verplicht.
En ik heb in stilte nog maar eens ons gemeentebestuur, of ons
schepencollege, of wie het ook geweest is, vervloekt.
Niet alléén om de zinloosheid van de maatregel, want ik heb onderweg
amper enkele mensen ontmoet, en ben er telkens ruim anderhalve meter van weg
gebleven. Maar ook om het vergallen van mijn wandelplezier en het verpesten van
wat ik met een wandeling hoop te bereiken: een frisse neus halen. Nee, een "frisse neus" is er met een
neusmondmasker niet direct bij. Met die vervelende allergie waar ik nu al zowat
acht maanden mee geplaagd zit (of zou het een chronische vorm van Covid-19
zijn?), en waardoor ik de hele dag door met een loopneus geplaagd word, zou ik écht
wel baat gehad hebben bij een wandeling in de buitenlucht om mijn geteisterde
neus een beetje te laten zuiveren. Niet dus: de allergiedeeltjes werden door
mijn neusmondmasker efficiënt tegen gehouden, en ik heb ze gewoon opnieuw
ingeademd. Leve mijn neusmondmasker!
Van mijn hoop, lang geleden, dat deze corona-ellende ons misschien
toch iets positiefs zou brengen, in de vorm van een warme en begrijpende blik
bij de medemens die ik onderweg op mijn wandeling ontmoet, blijft ook helemaal
niets over. Die enkelingen die zich zonder mondmasker op de Merelbeekse straten
hadden gewaagd, liepen mij gehaast voorbij, met een schuldige en (vooral)
schichtige blik in de ogen, doodsbang dat ze alsnog zouden verklikt worden. (Want
ook dát lijkt te behoren tot "het nieuwe
normaal": de "burgerplicht" om "corona-misdadigers" aan te geven bij de
politie.) En bij de anderen, mét mondmasker, zou ik niet kunnen zeggen of die
misschien vriendelijk naar mij zouden geglimlacht hebben: dat stomme masker
verbergt de helft van ons gezicht. Wél zag ik ook in hun ogen diezelfde
onbegrijpende boosheid als in de mijne, en de vraag: "Waarom loop ik in godsnaam met dit idiote mondmasker rond?" Om mijn
medemens te beschermen tegen mijn virussen? Niet echt, hee, want ik heb
nauwelijks medemensen gezien, en dan nog allemaal vanop afstand. Om mezelf te
beschermen? Tegen wie? Nee, de enige reden waarom ik, en die anderen, een
mondmasker op hadden, was "omdat het moet".
Onze burgemeesters, die van Merelbeke, Melle, Oosterzele en Destelbergen,
hebben besloten dat hetmoet. Punt.
Waarom? Dat weten ze vermoedelijk zélf niet. Ze hebben alléén maar het
bewijs willen leveren van "doortastend
optreden". Zonder zich verder vragen te stellen over het nut van hun
richtlijn. (Of het zou moeten zijn dat de gemeentekas dringend moest gespijsd
worden met corona-boetes?)
Onze "leiders" beginnen meer
en meer "Trumpiaanse" trekjes te
vertonen: zich doortastend en
vastberaden tonen, en vooral niet te
veel nadenken. Overhaast en onbesuisd optreden, omdat ze dat met "sterk bestuur" verwarren. En zich al zeker
géén vragen stellen over de zin of onzin van wat ze verkondigen.
Ik wéét dat ik nu het risico loop beschuldigd te worden van antipolitiek,
maar het moet mij van het hart: "Een
bende knoeiers! Dat zijn onze politici. Zonder uitzondering."
Een bende knoeiers. Een beter woord kan ik niet verzinnen. Of anders
zou ik inspiratie moeten gaan zoeken bij Robert Long, in zijn "Beschaafde Tango".
Voor de liefhebbers van de verfijnde Nederlandse taal, dit is het:
Internationale politiek is nog nooit zó simpel geweest als dezer
dagen, bij de (zwaar overroepen) "tweede corona-golf".
De kabinetsmedewerkers van de buitenlandministers in de verschillende
(vooral Europese) landen zetten zich gewoon elke dag bijeen, met een stel
groene, oranje en rode kaarten. Ze overlopen dan alle Europese landen, van
Albanië over Andorra tot Zwitserland, en trekken bij elk genoemd land een
kaart uit de stapel. Omdat dat nogal saai is op den duur, kiezen ze af en toe
voor een variant op het spel, en worden de kaarten getrokken voor een regio of
een stad. De bedoeling van het spel is dat dat volkomen willekeurig zou
gebeuren, en dat niemand vooraf kan weten welke kleur voor het volgende land
zal getrokken worden. Want anders gaan de persoonlijke voorkeuren al gauw
meespelen, en dat zou niet fair zijn. Als ik graag naar de Spaanse Costa Blanca
op vakantie wil vertrekken, dan ga ik voor die regio géén rode kaart trekken,
hee! Maar toch wordt er regelmatig een beetje gesjoemeld. Dat hoort nu eenmaal zo in de
politiek. Héél af en toe wordt de trekking van de kleurkaarten dan ook een
beetje "gestuurd" zoals dat heet.
Zoals dat bijvoorbeeld ook gebeurt bij de samenstelling van de groepen voor het
wereldkampioenschap voetbal.
Soms valt het toch wat té erg op, zoals toen Zweden een rode kaart
getrokken had, en één van de medewerkers van het kabinet van minister Philippe
Goffin woedend tekeer ging omdat hij juist een vakantie in Zweden geboekt had.
De volgende dag werd de trekking voor Zweden een beetje "geleid" en kwam er een oranje kaart bovenop de stapel te liggen.
Iedereen tevreden! En al bij al: het gaat uiteindelijk puur om een soort lottrekking,
hee. Het is niet dat de volksgezondheid in gevaar gebracht werd door Zweden een
oranje kaart te geven, want daar was vanuit virologisch standpunt ook geen
enkele reden toe. Die gekleurde kaarten hebben sowieso niets met het virus te maken, het
is gewoon een dagelijks spelletje. Geheel onschuldig. Dat er af en toe een
beetje gesjoemeld wordt, is dan wel niet helemaal fair; het kan ook niet echt
kwaad. Zoals enkele weken geleden ook Zwitserland mocht ervaren. Jammer genoeg
had de regio rond Genève een rode kaart getrokken, en dat was erg pijnlijk voor
de Christelijke Mutualiteit. Na een telefoontje van de voorzitter van de
CD&V naar minister Goffin werd de trekking de volgende dag uitgevoerd met
een beetje menselijke interventie. Hoera: het hele gebied waar de hotels van de
CM gelegen waren, werd weer groen.
Om helemaal eerlijk te zijn: België zou eigenlijk geen enkel Europees
land rood of oranje mogen kleuren. Want officieel is het criterium: de mate
waarin de besmettingsgraad hoger ligt dan bij ons. En er zijn in Europa geen
landen waar er beduidend méér besmettingen per 100.000 inwoners zijn dan bij
ons. Of het zou Vaticaanstad moeten zijn...
Er is echter geen mens die exact kan zeggen hoe hoog die besmetting
dan precies moet zijn om code oranje of rood te geven. In het Nieuwsblad wordt het zo geformuleerd: "Online is erg moeilijk terug te vinden welke
parameters nu precies gebruikt worden om te bepalen wanneer aan een regio in
Europa code oranje of rood wordt toegekend." Tja... uiteraard is dat moeilijk
terug te vinden: er zijn géén criteria, het is gewoon een spelletje!
Het spelletje heeft natuurlijk wel een keerzijde, en is niet geheel
vrijblijvend. Het is een beetje zoals de scores bij het Eurovisie Songfestival:
de andere landen houden argwanend en nauwlettend in het oog welke kleur er bij
ons getrokken wordt, en ze reageren dan ook "op de gepaste wijze".
Zo hebben de Britten ons land al lang een rode kaart gegeven omdat wij
voor grote delen van Groot-Brittannië een rode of oranje kaart getrokken
hadden. En ook de Nederlanders hebben een tijdje geleden besloten dat wij een
koekje van eigen deeg zouden krijgen: zijn hebben Antwerpen rood gekleurd en
Brussel oranje. Dat zal ons leren om voor delen van Nederland een oranje kaart
getrokken te hebben.
Ik vraag me wel af hoe lang het spelletje nog leuk zal blijven? Want
het grote nadeel aan dat soort spelletjes met groene en oranje en rode kaarten is dat
sommigen zich al gauw geviseerd voelen en gaan denken dat er misschien wel vals
gespeeld wordt. Dat zoiets het ideale recept is voor een fikse ruzie, hebben we
in ons gezin dikwijls genoeg moeten vaststellen...
Het zal je maar overkomen: je
bent met je gezin ergens in het buitenland van een welverdiende vakantie aan
het genieten. En opeens wordt je opgebeld door een opdringerige journalist met
het "verzoek" opheldering te geven bij een "gelekte" opname van een onfris politieoptreden
van zo'n twee jaar eerder, toen je nog als minister verantwoordelijk was voor
de politie. Wat doe je dan, op zo'n moment, als je met de mond vol tanden staat
en eigenlijk geen idee hebt waar die journalist het over heeft? Je bedenkt vlug
iets, je probeert je er zo rap mogelijk vanaf te maken, om verder van je
vakantie te kunnen genieten. En dus zeg je, onnadenkend, dat je daar nog nooit
eerder iets van gehoord of gezien hebt.
Einde van de miserie, denk je dan. Tijd om
verder te ontspannen en de strubbelingen van de dagelijkse Vlaamse politiek nog
even achter je te laten. Gelukkig heb je zo'n "knop" die je kan omdraaien om
het werk helemaal te vergeten, als je thuis komt. Anders slaap je gewoon niet
meer, en ga je kapot aan de stress.
Maar helaas... Kort daarna komen
uittreksels uit mails en memo's en verslagen in de handen van de pers terecht. Die
tonen aan dat je inderhaast aaneengeflanst verhaal ("Ik wist nergens vanaf.")
niet helemaal klopt. En opeens zit je tot aan je oren in de "shit": je geloofwaardigheid
is om zeep, je positie wankelt, je toekomst wordt twijfelachtig. En als één van
je collega's dan ook nog eens een mes in je rug komt te steken, dan bedenk je met
een diepe zucht dat je misschien beter voor altijd daar in dat vakantieoord zou
blijven.
Ik heb me altijd afgevraagd: "Hoe
komt de pers aan die informatie?" Hoe komen de journaal-redacties aan dat
bezwarend beeldmateriaal, aan die (vertrouwelijke) mails en verslagen? Die
zijn, zo wordt dat dan genoemd, "gelekt".
In mijn optiek is een "lek"
nooit iets positiefs. Een waterlek, een gaslek, een elektriciteitslek, een lek
in de romp van een vliegtuig... Allemaal ellende en kans op ernstige ongelukken.
Maar de pers juicht bij ieder "lek".
Want dan kunnen ze weer eens fors uithalen en met een sensationele "kop" uitpakken.
Wie doet dat eigenlijk, "lekken"
naar de pers? En waarom?
Soms zijn de bedoelingen "nobel",
vermoed ik. Dan denk ik aan "klokkenluiders":
mensen die naar buiten komen met informatie uit de eerste hand, om
mistoestanden aan te klagen. Vreemd genoeg worden die zelden goed onthaald: ze
worden binnen de kortste keren door het slijk gesleurd, monddood gemaakt en
gebroodroofd. En hun verhaal verdwijnt al gauw naar de achtergrond. Meestal
zonder dat het ook maar iets van gevolgen heeft. Het enige slachtoffer is de klokkenluider zélf.
En dan zijn er nog de "professionals"
die wereldwijd naar "lekken" speuren
en daar hun levenstaak van maken. Ik denk hierbij vooral aan de heer Assange,
van "WikiLeaks". Of aan de journalisten die gewerkt hebben aan de "Panama-Papers". En andere. Heel
lovenswaardig, maar compleet nutteloos. Want met de inhoud van wat allemaal "gelekt" werd, gebeurt achteraf niets.
Totaal niets! "De boer, die ploegde
voort..."
Maar dan zijn er ook diegenen die anoniem "lekken". Wellicht omdat ze er goed voor betaald worden. Of
misschien, soms, gewoon uit rancune. Die mannen/vrouwen blijven buiten beeld en
buiten schot. Hun bedoelingen lijken minder nobel te zijn. Afgezien van het
pure geldgewin, lijken ze er vooral op uit om iemand te beschadigen, om zo véél
mogelijk ravage aan te richten. En de media spelen het spelletje maar al te
gretig mee, want het levert spectaculaire reportages op, dagenlange hoofdpunten
om op door te bomen. En vooral: een voorsprong op de andere media naar wie
niet, of pas later, gelekt werd.
Let wel: wat op die "gelekte"
beelden van de gebeurtenissen in Charleroi te zien was, dat kan totaal niet
door de beugel. (En het bewijst dat je blijkbaar niet erg snugger moet zijn om
bij de luchtvaarpolitie te mogen werken.) Maar het filmpje, en de heisa er
rond, toont ook niet het hele verhaal: dat van een man die zich,
onverklaarbaar, totaal agressief gedroeg. Tegenover anderen, maar vooral tegenover
zichzelf. De pogingen om de man te kalmeren zijn duidelijk uit de hand gelopen,
en zijn geëscaleerd tot geweld dat buiten proportie was. Maar sta er als politieagent
maar eens voor, als je een man tot bedaren wil brengen die met zijn hoofd tot
bloedens toe tegen de muur staat te bonken, en die totaal "onbereikbaar" is. Ik wil niet goedpraten wat gebeurd is, maar ik
kan begrip opbrengen voor de paniekerige manier waarop politiemensen in zo'n
situatie reageren. En aan iedereen die klaar staat om een steen te werpen, zou
ik de raad willen geven: "Hoe zou je zelf
gehandeld hebben? Ben je er zeker van dat je het zélf veel beter zou aangepakt
hebben?" (Al zou je zeker niet zo stom geweest zijn om een "Hitler"-grapje uit te halen.)
Het hele verhaal doet trouwens héél sterk terugdenken aan de tragische
gebeurtenissen in een Antwerpse politiecel, op 6 januari 2010, die tot de dood
van Jonathan Jacob hebben geleid. Ook toen hebben de politiediensten niet
bepaald "juist" gehandeld, en was het
machtsvertoon buiten proportie. Vreemd genoeg is er toen wel niemand op het
idee gekomen om een politicus verantwoordelijk te stellen. Een mens zou zich
gaan afvragen waarom dat nu wél het geval is?
Onze minister, die door dat "lek"
zwaar in de problemen geraakt is? Die heeft niet erg slim gereageerd. Zo veel
is duidelijk. Maar is dat voldoende reden om door de media aan het kruis
genageld te worden?
Het is een rot-job, minister
zijn. Ik begrijp hoe langer hoe minder waarom iemand dat zou willen doen.
Of het zou moeten zijn dat er héél veel aan te verdienen valt?
In een ver verleden, in de tijd dat de (toenmalige) BRT nog het
monopolie had op radio- en tv-uitzendingen, had die BRT als voornaamste
doelstelling om op een objectieve, nuchtere maar ook kritische manier de
bevolking zo goed mogelijk te informeren. Maar toen daar de concurrentie bij
kwam van de commerciële zenders, en tegelijk ook de werkingsmiddelen van de VRT
in Vlaanderen drastisch ingekrompen werden, is die doelstelling veranderd.
Nu is de missie van de VRT dezelfde als die van de concurrerende
zenders: zo veel mogelijk reclame-inkomsten vergaren. Wat dus betekent: zo veel
mogelijk kijkers lokken. En daarvoor zijn alle
middelen goed. Ook als die niet helemaal koosjer zijn. Het komt er vooral op
aan met sensationeel nieuws te komen, en liefst nog als primeur. En dat dan zo
lang en zo intens mogelijk uit te melken. Zoals maandenlang het geval geweest
is met de corona-heisa die ons dag in dag uit door de strot geduwd werd.
Aangezien de mensen van nature uit een ongezonde, enigszins
sadistische, nieuwsgierigheid vertonen voor het ongeluk van een ander, zijn nieuwsitems
die iemand speciaal viseren en die de geviseerde man/vrouw pijnlijk hard in
zijn/haar hemd zetten, de ideale lokkertjes voor grote kijkers-aantallen.
Dat bij die spektakelzucht
de waarheid af en toe geweld wordt aangedaan, is van ondergeschikt belang. Zo
herinner ik me nog altijd de onthutsende reportage over het hoge aantal
Covid-19 besmettingen in de woonzorgcentra: "1 op 6 test positief in woonzorgcentra" was de kop van een artikel
in VRT-NWS (op 15 april). Achteraf is gebleken dat het in werkelijkheid maar 4%
was, en géén 17% zoals in de titel van dat artikel gesuggereerd werd. Denk je
dat daar nadien een soort "rechtzetting"
over gepubliceerd werd? Een verontschuldiging misschien voor het verspreiden
van foutieve, misleidende informatie? Niet dus. Blijkbaar is het een privilege
van de media om vandaag in grote letters "A"
te schreeuwen, en morgen met even grote stelligheid vol te houden dat het "B" is, zonder toe te geven dat die "A" dan een fout of een vergissing, of
gewoon een leugen, moet geweest zijn. (Ik had gedacht dat dit soort "alternatieve realiteit" het handelsmerk
van Donald Trump was, maar blijkbaar hanteren onze media dat ook.)
En wat dan te denken van de (nog altijd) dagelijkse weergave van "de corona-cijfers"? Het aantal
besmettingen "blijft dalen", jubelt
VRT-NWS nu al een paar weken lang. Mag ik daar de cijfers eens naast plaatsen
(die VRT-NWS zelf ook weergeeft, in hun bijgevoegde grafiek)? Op 21 augustus: 473 nieuwe besmettingen (gemiddeld per
dag), op 22 augustus: 490, op 23
augustus: 492, op 24 augustus: 477. Dat de cijfers "blijven dalen" is dus een leugen, of in
elk geval een "verdraaiing" van de
werkelijkheid. Ik heb trouwens ook een probleem met de ongenuanceerde
vermelding van de sterftecijfers. Eind juli was er de paniek-zaaiende boodschap
dat het aantal sterfgevallen "sterk
gestegen" was: van ongeveer 5 gemiddeld per dag tot 10. En in de laatste
week van augustus was er de even sensationele melding van het omgekeerde: van
ongeveer 10 gemiddeld naar 3 à 4. Dat we in de tweede helft van juli en in de
eerste helft van augustus een nooit geziene hittegolf hebben meegemaakt, en dat
algemeen geweten is dat de hitte verantwoordelijk is voor een belangrijke "oversterfte" bij ouderen, werd hierbij systematisch
genegeerd. Er is géén spectaculaire evolutie van de sterftecijfers door
Covid-19, noch in de ene noch in de andere richting. Dat wordt alléén zo
voorgesteld in de media, omdat spectaculaire cijfers kijkers en lezers lokken.
En dus goed zijn voor de commerciële inkomsten.
Mijn punt is dat de media zélf niet bepaald zorgzaam omspringen met de
waarheid. En dat ze bijgevolg héél slecht geplaatst zijn om iemand aan het
kruis te nagelen die zou "gelogen"
hebben. Het is walgelijk hypocriet om de kijkcijfers te willen opkrikken in een
heksenjacht op een politicus die "niet de
waarheid gesproken heeft", als je als nieuwsmedium zélf de leugen niet
schuwt.
Ik heb er geen idee van of Jan Jambon al dan niet opzettelijk en
doelbewust gelogen heeft, dan wel of hij zich de feiten inderdaad niet goed
meer herinnert en dan maar onnadenkend iets "verzonnen" heeft omdat de opdringerige media nu eenmaal "iets" wilden horen.
Het is dan ook helemaal niet mijn bedoeling de verdediging van Jambon
op te nemen. Dat hij geblunderd heeft, dat is duidelijk, ook al zijn er "verzachtende omstandigheden". Het is wél
mijn bedoeling de vernietigende sensatiezucht van de media aan te klagen. Want
het is duidelijk dat die media met een laaghartige campagne bezig zijn om de
man kapot te maken. Net zoals ze indertijd Joke Schauvliege kapot gemaakt
hebben door haar zó hard op te jagen dat ze zich tot stommiteiten heeft laten
verleiden.
Dat die media daarbij zó ver gaan om nu, méér dan twee jaar na de
feiten, op miraculeuze wijze getuigen op te duikelen met een onfeilbaar
geheugen (in tegenstelling tot het "falende"
geheugen van Jan Jambon), die, hoewel ze eigenlijk niet eens bij het incident
betrokken waren, zich nog glashelder herinneren dat het slachtoffer totaal "niet agressief" was en alléén maar "een beetje verward", én dat het luchthavenpersoneel "gehaast te werk ging" en dat de
politie "agressief" was, geeft blijk
van een bijna misdadig cynisme.
En dat allemaal in naam van de "heilige
godvan de commerce".
Het is toch wat met die dictators. Die blijven zich, zelfs na méér dan
twintig jaar, aan de macht vast klampen, terwijl je toch zou denken dat ze er
na die vele jaren stilaan genoeg van zouden krijgen. Het is elke dag opnieuw
een helse opgave om zich aan de macht vast te klampen, om de oppositie in de
gaten te houden en tijdig de mond te snoeren, om de bevolking op één of andere
manier te blijven sussen, machtige buitenlandse leiders te vriend houden, de
eigen verworven rijkdommen veilig te stellen.
Ergens geloof ik nochtans nog altijd dat ze er met de beste bedoelingen
en een nobel streven aan begonnen zijn. Dat ze het beste voor hadden met hun
land en hun "onderdanen". Dat ze een
scheve situatie wilden recht trekken. Dat ze, althans in het begin, zelfs niet
eens de bedoeling hadden om langer dan nodig aan de macht te blijven.
Ik geloof dat die mannen (want het zijn inderdaad allemaal mannen, die
dictators) in het begin niet zo wreed en onmenselijk en moorddadig en
nietsontziend waren als ze na verloop van tijd allemaal geworden zijn. Er is iets
aan het concept "macht" wat mensen
radicaal verandert. Het is een virus,
vermoed ik, maar dan eentje dat véél dodelijker is dan het veelbesproken
corona-virus. Al wie een beetje "macht"
verkrijgt, wordt er onherroepelijk door besmet. Je ziet dat al op kleine schaal
(op het werk, en zelfs in de familiale sfeer): zodra iemand macht krijgt over een ander, gaat die
zijn/haar macht misbruiken en probeert hij zijn/haar macht uit te breiden en te
versterken. Niemand lijkt tegen het virus bestand te zijn, zelfs niet de meest
vredelievende en idealistische persoon. En hoe groter de macht, hoe erger het virus toeslaat.
Dat is heel zeker het geval geweest met Paul Kagame in Rwanda, toen hij na de genocide met zijn militie de
macht over nam en de orde en vrede in het geteisterde land hersteld heeft. Maar
we zijn nu méér dan 20 jaar later, en hij zit er nóg. En het is hem
overduidelijk al lang niet meer om zijn land en de bevolking te doen. Het gaat
hem alléén nog om de onmetelijke bodemrijkdommen van zijn land en in de
grensgebieden van Congo, waar hij op tijd en stond gaat plunderen.
En wellicht was dat ook zo met Aleksandr
Loekasjenko, toen die 26 jaar geleden aan de macht kwam in Wit-Rusland. Hij
is zijn ambt als verkozen president begonnen met het vaste voornemen de
alomtegenwoordige corruptie te bestrijden en de opkomst van de "oligarchie" zoals die in andere
voormalige Sovjetrepublieken overal schering en inslag was, in zijn land niet
toe te laten. In principe kon hij maar twee ambtstermijnen als president vol
maken; dat stond zo in de grondwet. Maar hij was ondertussen door het virus besmet, en heeft via een (gearrangeerd)
referendum de grondwet laten aanpassen zodat hij toch kon herkozen worden. Een
trucje dat zijn "vriend" Vladimir
Poetin trouwens dit jaar ook heeft boven gehaald.
En nu is Aleksandr dus nog altijd aan de macht, na frauduleuze
verkiezingen. Hij wordt verdacht van schending van de mensenrechten, en van
verregaande corruptie. Maar geen mens in zijn land die het, tot voor kort,
waagde om daar een opmerking over te maken, want de gevangenis, of erger,
loerde constant om de hoek.
Maar nu lijkt hij zijn greep op het land verloren te hebben. En het
einde van zijn presidentschap is nabij, al weet hij het zelf nog niet. Niet
omwille van de (nooit eerder geziene) protesten en stakingen en betogingen,
maar omdat Vladimir al aan het uitkijken is naar een andere poulain om het land
voor hem onder controle te houden. Het zal wel niet dat brave huisvrouwtje worden
dat naar Litouwen gevlucht is, want Litouwen, dat is de baarlijke duivel. Het
zal vermoedelijk iemand van de "oppositie"
worden die de blik braaf op Rusland gericht houdt. Zo zitten er ondertussen ook
al een aantal in de gevangenissen van Aleksandr.
Misschien wordt het zelfs iemand met veel idealen en goede
bedoelingen. Tot het virus ook hem/haar zal besmetten.
Al wordt het in de media anders vermeld, we hebben het vorige record
van een land-zonder-regering ondertussen al ruim verbroken. De laatste "echte" regering is gevallen op 21
december 2018. Dat is nu (op 30 augustus 2020) dus al 618 dagen geleden. (Het
vorige record bedroeg 541 dagen.)
En er is nog altijd geen uitzicht op een nieuwe regering.
Egbert Lachaert, de man met de eeuwige glimlach, is in stilte bezig
met poging elvendertig. Naar verluidt
zou hij nu toch, lijnrecht tegen al zijn eerdere vastberaden verklaringen in,
mikken op een "paarsgroene" regering.
De kans is klein dat het hem zal lukken. Maar het alternatief is: nieuwe
verkiezingen. En daar is iedereen, behalve Tom Van Grieken, als de dood voor.
Want nieuwe verkiezingen, dat zou de totale blokkering betekenen van ons land
zoals het nu bestaat. Voor ons, brave burgers, zou dat vooral betekenen dat er
verder niets gebeurt in dit land. Behalve dan dat de staatsschuld alsmaar
sneller blijft toenemen (ondermeer door de corona-maatregelen), en dat wij (en
onze kinderen) nog tientallen jaren een gigantische schuldenberg zullen
mogen/moeten afbetalen. Voor de politici is het natuurlijk véél erger dan voor
ons, want zij krijgen geen mooie postjes toebedeeld.
Een paarsgroene regering
dus, om de totale stilstand alsnog te vermijden. Goed geprobeerd, natuurlijk.
Maar ook dat zal leiden tot een even grote totale stilstand. Want dat zou
betekenen dat de N-VA federaal in de oppositie terecht komt, terwijl ze op
het Vlaamse niveau de regering leidt. Het staat in de sterren geschreven dat de N-VA
dus federaal keihard oppositie zal voeren. Niet alléén omdat zo'n paarsgroene
regering héél erg links zal zijn van signatuur, want de stempel van zowel de
Socialisten als de Groenen is uiterst links van kleur, en daartegen zal Bart De
Wever al zijn duivels ontbinden. Maar ook omdat Bart natuurlijk straffer uit de
hoek zal willen komen dan Tom, en dus van weeromstuit nog verder naar "rechts" zal uitwijken. Kwestie van te
vermijden dat het Vlaams Belang nóg meer stemmen zou komen inpikken. De paarsgroene
regering zal dus op een furieuze Vlaamse oppositie botsen in het federale parlement,
en de andere partijen in de Vlaamse regering (Open VLD en wellicht ook CD&V,
als we gaan voor "Vivaldi") zullen
dag in dag uit met de bibber zitten bij het idee dat ze op een bepaald moment
tóch een keer naar de kiezer zullen moeten stappen. En dat wordt voor die twee
partijen een waar slagveld. Geen van beide zal de volgende verkiezingen
overleven. En de Vlaamse Socialisten al evenmin. Waarna Vlaanderen dus een extreemrechtse,
Vlaams-nationalistische en harde politieke klasse zal overhouden.
En ondertussen is er nog altijd de bestaande Vlaamse regering, waar N-VA
dus wél deel van uit maakt, samen met CD&V en Open VLD. Hoe die regering
nog min of meer harmonieus zal kunnen werken als N-VA op federaal niveau alles
zal afkraken wat die andere partijen willen voorstellen, is een raadsel. Of
liever: het is geen raadsel, want het zal gewoon niet lukken. Wat dus betekent
dat we ook in Vlaanderen compleet tot stilstand zullen komen omdat er in "onze" regering alléén nog maar gekibbeld
en gevochten zal worden.
Om kort te gaan: de Vlaamse en Belgische toekomst ziet er in ieder
mogelijk scenario alléén maar somber uit. Ons land zal helemaal stil vallen, er
zal simpelweg niets meer gebeuren. Onze economie zal achteruit boeren,
investeringen zullen uit blijven, kleine ondernemingen zullen failliet gaan,
meer en meer mensen zullen in de werkloosheid belanden, en gefrustreerde
jongeren zullen zich minder dan ooit gedeisd houden.
Maar wat zouden we mogen klagen? We hebben het tenslotte aan onszelf
te danken, want wij hebben bij de laatste verkiezingen voor deze situatie
gestemd.
En nu?
Misschien was het al bij al wel een gigantische vergissing toen we in
1830 Willem buiten gejaagd hebben? Als we nu eens heel vriendelijk en beleefd
aan de huidige Willem zouden vragen of hij ons alstublieft zou terug willen?
Vlaanderen bij Nederland. En dan kan Wallonië een Frans departement worden. En
Brussel? Wie weet is Donald Trump wel geïnteresseerd om Brussel van ons af te
kopen?
Om één of andere reden had ik het idee dat het concept van "politieke moorden", het fysiek uit de weg ruimen van politieke
tegenstanders, iets was van de vorige eeuw. In deze moderne tijden zijn er toch
genoeg andere, meer subtiele, manieren om iemand "uit te schakelen", denk ik zo. Hoe moeilijk is het om iemand totaal
in diskrediet te brengen en hem/haar alle geloofwaardigheid te ontnemen door
allerlei fake berichten en vervalste filmkes? Donald Trump en zijn "alt right" entourage hebben daar
ondertussen al een heuse industrie rond opgebouwd.
Maar blijkbaar zijn er toch nog leiders die liever hun toevlucht nemen
tot de "ouderwetse" methode. Ik heb
zo de indruk dat vooral dictatoriale types nog altijd vasthouden aan die
werkwijze. Misschien omdat die toch net iets méér zekerheid biedt? Want de fake
berichten van Donald Trump lijken inderdaad dikwijls compleet hun doel te
missen, dat moet ik wel toegeven.
Wat me hierbij nog het meest verwondert, is dat die dictators er
blijkbaar zelfs niet voor terug deinzen om dat open en bloot te doen. Ik zou
gedacht hebben dat ze dat op een slinkse manier zouden proberen, in alle
stilte, en ver weg van de media. Wat ongetwijfeld ook nog altijd gebeurt.
Vermoedelijk méér dan we denken. In het Rwanda van Paul Kagame bijvoorbeeld kan het weleens voorvallen dat een
tegenstander "toevallig" op
jammerlijke wijze komt te sterven. Door een spijtig ongeval, of door zelfmoord.
Soms verdwijnt iemand ook gewoon, zonder een spoor na te laten.
Vladimir Poetin lijkt geen
last te hebben van scrupules of enige vorm van schaamte. Die laat zijn
opponenten vermoorden waar iedereen op staat te kijken. Waaruit ik moet
concluderen dat de man ofwel ontzettend dom is, en totaal verblind door de
drang om iemand uit te weg te ruimen. Misschien in zinsverbijsterende woede
omdat het hem allemaal écht wel te veel aan het worden was? Ofwel is hij ontzettend
arrogant, met een attitude van "Je m'en
fous". Ik heb niet de indruk dat de man "dom" is, dus moet het wel arrogantie zijn.
De laatste aanslag op zijn tegenstander Aleksej Navalny was overigens niet zijn enige wapenfeit in de
voorbije jaren. Denk maar aan Boris
Nemtsov, die in 2015 in Moskou op straat werd doorgeschoten. Of, iets
langer geleden, Viktor Joesjtsjenko
die in 2004 in Oekraïne bijna aan een vergiftiging bezweken is maar dat "helaas" overleefd heeft en zijn land
daarna van Rusland weg gestuurd heeft. Of Alexander
Litvinenko die in 2006 in London gestorven is aan een
Polonium-vergiftiging. Er werd toen met een héél overtuigende vinger naar
Poetin gewezen, maar die trok zich daar niets van aan. Wel integendeel: ook
daarna bleven Russische politieke vluchtelingen in Engeland niet veilig voor de
lange arm van Poetin en de KGB, of de FSB zoals die ondertussen omgedoopt was.
In 2013 was het de beurt aan Boris Berezovski,
ook in London: "zelfmoord", zogezegd.
En nog in 2013 was Aleksandr
Perepelitsjny het slachtoffer van vergiftiging, ook in London. En het meest
tot de verbeelding sprekende voorval was de aanslag op Sergej Skripal en zijn dochter Julia in 2018, in Salisbury. Ook
hier is de lange arm van Vladimir Poetin zonder enige mogelijke twijfel
duidelijk geworden, maar ook nu weer bleef Vladimir "onschendbaar".
Ik vraag me toch af hoe dat dan gaat bij die ontmoetingen tussen
wereldleiders. In het kader van de G7, bijvoorbeeld, of in het kader van een
klimaatconferentie. Wordt daar dan door iemand iets over gezegd tegen Poetin?
Zo in de stijl van: "Vladimir, ooit zal
je eens ter verantwoording geroepen worden voor die moorden!" Of zou Poetin
zélf met enige vorm van schroom naar zo'n topontmoeting gaan, met het idee van:
"Ze weten daar allemaal dat ik die
moorden bevolen heb..." Of wordt dat allemaal "met de mantel der liefde bedekt", omwille van de "lieve vrede"? En hoe kunnen ze dan
gewoon naast elkaar staan poseren met een vrolijke (hypocriete) glimlach op het
gezicht?
In elk geval: alle Westerse wereldleiders die Poetin zomaar laten
begaan, zonder hem ter verantwoording te roepen en zonder écht iets te
ondernemen, zijn hierdoor eigenlijk medeplichtig, en mee verantwoordelijk voor
elk volgend slachtoffer van Poetin's kruistocht tegen zijn tegenstanders. Ondanks
hun grote mond zijn het stuk voor stuk lafaards. Maar dat wisten we al langer...
President Donald Trump zal zich ergens in de komende weken in een
toespraak via de nationale media tot de bevolking van zijn land richten met een
belangrijke mededeling.
Ik heb het geluk gehad om zijn speech al eens te kunnen inkijken, en
hier volgt dus al een stukje ervan. In avant-première.
Mijn beste vrienden, mede-Amerikanen,
inwoners van dit prachtige land.
Iedereen weet dat ik in de
voorbije vier jaar veruit de beste president ben geweest die ons grootse land
ooit gekend heeft. De allerbeste president! Geen enkele president vóór mij
heeft ooit zó veel voor onze geliefde natie gedaan als ik. Ik heb de Chinezen
op de knieën gedwongen. Op hun knieën! Ik heb méér jobs gecreëerd dan alle
vorige presidenten samen. Véél meer jobs! Ik heb onze landbouwers beschermd en
onze fabrieken en steenkoolmijnen open gehouden. Ik heb de oneerlijke deal met
die afzetters van Europa en Canada opgezegd, omdat die er alléén maar op uit
waren onze dollars in te pikken. Ik heb de leugenachtige overeenkomst die de zwakkeling
Obama met Iran had gemaakt in de papiermand gegooid. Ik heb een muur gebouwd op de grens met
Mexico, om al die verkrachters en drugdealers uit Zuid-Amerika buiten te
houden. Ik heb vrede gesticht tussen Noord- en Zuid-Korea en de dreiging met
kernwapens afgewend. Ik heb vrede gebracht in Afghanistan en onze dappere
soldaten weer naar huis gebracht. Zoals ik beloofd had. Ik heb de Palestijnen
en de Joden eindelijk met elkaar verzoend en in het Midden-Oosten rust gebracht
waar iedereen vóór mij gefaald had. Ik zal de eerste president van dit land
zijn die geheel terecht de Nobelprijs voor de Vrede zal krijgen.
En ik heb dit land beschermd
tegen de gruwel van Corona. Jammer genoeg hebben de complotterende
wetenschappers mijn boodschap willen afbreken, want anders was ons land nu al
vrij geweest van die vreselijke ziekte die de Belgen over de wereld gebracht
hebben. Ik heb jullie een geneesmiddel aangeboden dat de ziekte al lang zou
uitgeroeid hebben, maar de fake media hebben dat tegengewerkt.
Maar ik zal niet versagen, en ik
zal jullie allemaal blijven beschermen. Zoals geen enkele president vóór mij
ooit gedaan heeft. En zoals ook de communist Joe Biden niet zou doen als hij
zou verkozen raken.
En om jullie te beschermen,
omwille van jullie gezondheid, zeg ik jullie:
"Als
je vreest voor je gezondheid door in lange rijen te gaan aanschuiven om jullie
belangrijke stem uit te brengen op 3 november, blijf dan liever thuis."
Ik wéét dat die egoïstische
gekken van de partij van Biden en die bedriegster Kamala Harris jullie allemaal
hebben aangespoord om zéker te gaan stemmen. Zij geven niet om jullie, zij
geven niet om jullie gezondheid. Ik wél! Ik geef om jullie! En daarom zeg ik:
"Zet
je gezondheid niet op het spel om op mij te gaan stemmen. Blijf liever thuis,
en zorg voor jezelf zoals ik altijd voor mezelf gezorgd heb."
De ultralinkse democraten hebben
ook opgeroepen om per post te stemmen. Maar ik waarschuw opnieuw voor de
catastrofe die dan zal volgen. Mijn voorgangers hebben de US Postal Service,
waar wij ooit zó trots op konden zijn, helemaal laten verkommeren. En nu is de
postbedeling jammer genoeg totaal onbetrouwbaar geworden. Ik heb mijn goede
vriend Louis DeJoy gevraagd om de ravage die de democraten bij de USPS
aangericht hebben, weer te herstellen, maar dat zal hem niet lukken vóór de
verkiezingen. Want de toestand is rampzalig. Rampzalig! Een echte ramp! Door
het slechte beleid van mijn voorgangers.
Stembiljetten zullen weken
onderweg zijn, en véél te laat toekomen. Willen we écht dat de hele wereld ziet
hoe wij nog weken of maanden na de verkiezingen zullen moeten wachten op het
resultaat? Willen we écht dat heel de wereld met ons zal lachen zoals met de
Belgen die méér dan een jaar na hun verkiezingen nog altijd niet weten wie nu eigenlijk
gewonnen heeft?
En massa's stembiljetten zullen
verloren gaan, of bij de verkeerde afgeleverd worden. Er zal nog nooit zó veel
kans op fraude en gesjoemel geweest zijn als nu, met die stembiljetten die door
een falende US Postal Service moeten bezorgd worden. Willen we écht dat heel de
wereld eraan twijfelt of onze verkiezingen wel eerlijk en correct verlopen
zijn? Willen we écht dat heel de wereld ons vergelijkt met de prutsers in
Wit-Rusland? Frauduleuze verkiezingen, dát is waar de leugenaars van Biden op
aansturen. Want anders kunnen ze deze verkiezingen nooit winnen.
Willen jullie dat laten
gebeuren? Nee, dat willen jullie niet! En ik ook niet.
En daarom zal ik, vandaag nog,
een Presidentieel Decreet ondertekenen waarmee stemmen per post bij deze
verkiezingen verboden zal worden. Het zal niet toegestaan worden. Alle stemmen
die tóch per post zouden uitgebracht worden, moeten als onbestaande en ongeldig
beschouwd worden. Voor de waardigheid van ons land, en om een correct verloop
van de verkiezingen te verzekeren, worden alléén stemmen die persoonlijk in een
stembureau zijn uitgebracht mee geteld.
Ik, Donald Trump, huidig en
toekomstig president van de Verenigde Staten van Amerika, verzeker jullie dat
jullie welzijn en de eer van onze grootse natie bij mij in veilige handen zijn.
Ik ben de enige die jullie kan beschermen tegen de communisten die ons mooie
land willen vernietigen.
Kom daarom op 3 november
allemaal op de Republikeinse Partij stemmen als je zeker wil zijn dat ik onze
fiere natie nog vier jaar zal leiden. En anders blijf je beter thuis. Voor je
eigen gezondheid, want corona loert overal. Omdat de fake wetenschappers niet
willen geloven in de fantastische resultaten met hydroxychloroquine.
Ja, onze privacy is heilig, en al zeker als een overheidsinstantie in
ons privéleven wil komen neuzen. En dus zijn we tegen flitscamera's of
verkeerscamera's met nummerplaatherkenning. En weigeren we mee te werken als we
gebeld worden door iemand van de dienst "Contactopsporing".
En we zijn al helemaal tegen die baarlijke duivel Bill Gates, die bij iedereen microchips zou willen inplanten, en
kinderen een soort onderhuidse tatoeage wil geven om te kunnen detecteren wie
gevaccineerd is en wie niet. Althans, dat is wat diverse complottheorieën ons
willen laten denken. Bill Gates is
natuurlijk een ideaal doelwit voor een complottheorie, want de man is
schandalig rijk en, ook na zijn pensioen bij Microsoft, erg "aanwezig" in de media. Niemand houdt van
Bill Gates, en dus worden geruchten
over zijn "boze bedoelingen" maar al
te graag geslikt. Dat hij 37 miljard dollar vrij maakt voor de zoektocht naar
een vaccin tegen Covid-19 maakt hem niet sympathieker; integendeel: het maakt
hem alléén maar nog méér verdacht.
De man is erop uit om ons aller privacy te stelen, dat kan niet
anders. Volgens die complottheorieën. Dat die complotten allemaal bijeen
gefantaseerd werden in het brein van louche figuren uit extreemrechtse hoek (de "alt-right" fans van Donald Trump), of
bij de sektes van oerconservatieve Amerikaanse christenen en de fanatieke anti-vaccinatie
groeperingen, is voor de gewone Facebook-gebruiker, zoals u en ik, niet meer te
achterhalen. Dat is nu eenmaal de grote "kracht"
van de sociale media: het is zo goed als onmogelijk geworden om waarheid van
fictie te onderscheiden.
Maar nee dus: Bill Gates is er niet op uit om ons allemaal te kunnen
volgen via een microchip.
Het grootste gevaar voor onze privacy ligt niet bij Bill Gates, of bij de overheid. Het grootste gevaar voor
onze privacy, dat zijn wij zelf. Door wat wij zélf allemaal bloot geven op het
internet, vooral via Facebook en Instagram en soortgelijke. Zéker als we vol
trots vertellen over onze geplande reis of uitstap. Of als iedereen via "Strava" kan volgen waar we aan het
joggen zijn, en iedereen dus kan zien dat we niet thuis zijn.
Maar ook omdat we via de talloze "cookies"
overal sporen nalaten waar we geweest zijn. Of is het u nooit opgevallen dat je
bij het consulteren van bijvoorbeeld de Buienradar,
opeens reclame ziet verschijnen voor een schoenenwinkel, of voor een webshop
van ventilatoren? Wees er maar zeker van dat je kort daarvoor informatie
opgezocht hebt over ventilatoren om de hitte te verdrijven, of eens een kijken
gaan nemen bent op de site van "Schoenen Torfs"
om te zien of ze daar geen mooie schoenen in reclame hebben.
Nee, we hebben geen privacy meer. Want elke stap die we zetten op het internet
wordt gevolgd, en de kruimels die we onderweg achterlaten, worden zorgvuldig
bijgehouden.
En het wordt nog straffer...
Wie de film "Minority Report"
gezien heeft, zal bekend zijn met de futuristische scène waarbij het
hoofdpersonage persoonlijk "aangesproken"
wordt door een online-gestuurd reclamepaneel. Science-fiction, dacht je? Niet
helemaal, want het bestaat écht. Of toch bijna.
Binnenkort komen er op straat reclameborden die contact maken met de apps op jouw smartphone, en die, via alle
cookies die je verzameld hebt, perfect weten waar je in geïnteresseerd bent en
waarmee je het gemakkelijkst kan verleid worden. Het advertentiebedrijf "Clear Channel" heeft dergelijke
reclameborden al in gebruik in Amerika, waar ze nét iets minder bezig zijn met "privacy" dan wij, en ze willen nu
ook een aantal proefprojecten starten in Europa, onder andere in het Verenigd
Koninkrijk.
De techniek die ze hiervoor gebruiken, heet "RADAR", en het bedrijf omschrijft de bedoeling ervan als volgt: "RADAR gebruikt anonieme data van de
smartphone om het gedrag van een groep voorbijgangers te identificeren zodat de
adverteerder de juiste boodschap bij de juiste mensen kan brengen."
Niet verschieten dus als je één van de volgende maanden in de stad
rondwandelt, en het reclamebord dat je nadert opeens overschakelt naar reclame
voor televisies bij bol.com, nadat je "toevallig"
een uurtje eerder op bol.com aan het surfen bent geweest om te zien wat een Smart TV tegenwoordig kost.
De fameuze "contactopsporing",
het ultieme wapen in de "strijd"
tegen Covid-19, draait dus nog altijd vierkant in ons land.
Méér dan de helft van de opgebelde personen weigert namen door te
geven van diegenen met wie hij/zij contact heeft gehad en die hij/zij dus
mogelijk besmet heeft. En dat vooral omdat Privacy
bij ons "heilig" is.
De "privacy"-problematiek is
trouwens iets wat in veel complottheorieën rond corona terug komt: de hele
heisa rond het virus zou alléén maar als bedoeling gehad hebben om een "Big Brother" regime te installeren,
waardoor de overheid ons leven helemaal zou kunnen controleren.
Helemaal uit de lucht gegrepen is dat overigens niet: de overheid is
al lang bezig met allerlei maatregelen waarmee ze ons doen en laten in het oog
kunnen houden. Denk maar aan de verkeers- en flitscamera's die overal
geïnstalleerd worden, met nummerplaatherkenning: als ik zo'n camera voorbij
rijd, dan wéét de overheid dat. Ook als ik me braaf aan de verkeersregels
gehouden heb. En denk maar aan de camera's die meer en meer in de steden
geïnstalleerd worden, op alle hoeken van de straat. Voor de veiligheid: om
rellen en opstootjes, of overvallen en winkeldiefstallen te filmen en de daders
gemakkelijker te kunnen opsporen. Als ik in de stad rond wandel, dan word ik
ook gefilmd en de overheid weet dus perfect waar ik geweest ben, en wanneer. En
met wie ik samen was.
Is dat angstaanjagend? Is dat erg?
In principe wel, natuurlijk: de overheid heeft daar totaal geen zaken
mee, waar ik ga of sta. Of met wie ik afspreek of samen kom.
Maar mij persoonlijk stoort het niet zo erg. Het kan mij écht niet
schelen of de overheid al dan niet weet dat ik in Gent geweest ben of in
Brussel; het kan mij niet schelen of de overheid al dan niet weet dat ik een
ontmoeting heb gehad met Jan, Piet, Joris of Korneel. "So what?" als ze dat weten. Het is niet dat ik terroristische
plannen koester die geheim moeten blijven, of dat ik er een serie maîtresses op
na houd van wie ik het bestaan liever bedekt houd. Dus ja, de overheid houdt
mij in de gaten, maar dat zal mij eigenlijk een zorg zijn.
En trouwens: die "privacy"
van ons, dat is toch maar een illusie. Onze "privacy" hebben we al lang geleden opgegeven. Van zodra we ons op
het internet gewaagd hebben: bij elke tocht op de eindeloze wegen van het wereldwijde
web laten we, zonder er stil bij te staan, sporen na die we denken te kunnen
wissen, maar die anderen wél bij houden. Zodra we begonnen zijn met sms'en, met
WhatsApp'en, of op een andere manier berichten uitwisselen, hebben we onze privacy uit handen gegeven. En wie
Facebook of Instagram of wat dan ook gebruikt, die heeft al lang geen privacy meer; al zeker niet als we zélf
ook nog eens vrolijk foto's en filmkes gaan posten van onze vakantie of van een
restaurant-bezoek. Ook wie online durft te shoppen, geeft véél meer prijs dan
hij/zij zelf beseft.
Dus ja: de overheid komt héél veel over ons te weten. Bij zo'n gesprek
in het kader van de contactopsporing wordt ons gevraagd om al onze "privé"-contacten prijs te geven. Maar al
bij al hebben we eigenlijk zélf al véél meer prijs gegeven dan we denken,
zonder er langer dan vijf seconden over te piekeren.
In andere landen, vooral dan in het verre oosten, maken de mensen daar
véél minder problemen van. En daar kan de contactopsporing zelfs "automatisch" uitgevoerd worden, via een
app op de gsm: bij wie die app geïnstalleerd heeft (en dat is meestal gewoon
verplicht), worden automatisch zijn/haar contacten gedetecteerd als hij/zij
besmet zou zijn. Dat betekent inderdaad dat automatisch al je contacten geregistreerd worden, sowieso.
Maar bij een goed werkende contactopsporing kan je tenminste de
corona-impacten beperken tot diegenen die écht besmet zijn, en hoeft niet de
volledige bevolking gegijzeld te worden zoals dat bij ons al méér dan zes
maanden lang het geval is. En dáár wil ik met plezier een beetje "privacy" voor opgeven.
"Big Brother"? Heel zeker.
Maar ik doe nog altijd wat ik wil, ik ga en sta nog altijd waar ik
wil, ik ontmoet nog altijd wie ik wil, ik zeg nog altijd wat ik wil. Mijn
vrijheid heb ik nog altijd, en mijn vrije mening ook. En daar gaat het toch om,
niet?
