Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
02-12-2012
02 december Koeien in de sneeuw
We zijn weer veilig in de Kempen na een fijn weekendje Eiffel. We kozen er voor om langs kleine weggetjes dwars door Luxemburg en de Ardennen naar huis te rijden. GPS op kortste afstand gezet dus en rijden maar. De cachekes die we wilden oppikken onderweg mochten we snel vergeten want hoe dieper we de Ardeense hoogtes in reden, hoe dikker het sneeuwtapijt werd. Zoeken quasi onmogelijk dus, maar hoera voor de winterbanden Onze Waalse landgenoten hebben al een dik pak witte pracht mogen verwerken. Voor de fotograaf opent dat perspectieven natuurlijk. We zijn gestopt voor de nodige sfeervolle landschappen en toen we ergens in the middle of nowhere deze klaarblijkelijk winterbestendige koebeesten voor de lens kregen vonden we dat die kleur toch wel erg mooi kontrasteerde tegen de grijze en witte tinten van de omgeving.
Als je naar Trier gaat dan wil het cliché dat je fotos maakt van de Porta Nigra. Heb ik ook gedaan. Ik heb m helemaal, in stukjes m.a.w. detailopnames, met Josee die een cache aan het vinden is (!!!) op de voorgrond, op de achtergrond met de kerstmarkt vooraan en er zijn in Trier best nog wel enkele andere overblijfselen uit de Romeinse tijd, stuk voor stuk bezienswaardigheden die het ook allemaal waard zijn om gefotografeerd te worden. Toch heb ik vandaag gekozen voor een gewone landschapsfoto van uit ons hotel, gemaakt nog voor het ontbijt. Het was koud, erg koud en de nevel gekombineerd met de witte rijp die voor de eerste keer dit jaar zijn charmes uitspreidde over de velden en bomen vond ik een plaatje opleveren dat mij nog meer aansprak dan alle toeristische troeven van Trier die al duizenden keren gefotografeerd zijn. De plaatjes die in de folder zouden kunnen zal ik wel op facebook zetten.
Toen ik deze foto maakte stond ik op een brugje over de Our. Op de steen die ik in beeld nam staat langs de ene kant de D van Deutschland, op de andere kant de B van Belgie, en omdat dit nu eenmaal geen driedimentionale fotografie is moet je me geloven als ik vertel dat op de verborgen kant rechts de L van Luxemburg stond. Met andere woorden we waren vandaag in Ouren waar ik het drielandenpunt de moeite van een bezoek en van een plek in deze blog waard vond.
Wij duizelen allemaal wel eens van de budgetten die onze nationale instellingen opsouperen. We vragen ons bijvoorbeeld af wat er gebeurt met het geld dat naar het BLOSO gaat, de sportadministratie van de Vlaamse overheid. Los van het feit dat de bobos waarschijnlijk een te grote hap voor zich zelf houden hebben ze het in dit geval wel goed gedaan vind ik. Volgens schaatsliefhebbers gaat er niets boven ijsschaatsen in een natuurlijke omgeving. In 2010 werd dit project gerealiseerd. Met deze nieuwe vorm van architectuur worden niet alleen de klimatologische invloeden op de ijsbaan beperkt, maar wordt ook het contact met de natuur optimaal bewaard. Dat deze konstruktie dan nog eens minder dan de helft kostte dan de prijs van een indoor ijsbaan, daar wordt je toch nog eens extra vrolijk van ? Ik ben hier uiteraard al eerder geweest. Vandaag kwam ik er weer langs gefietst. Het licht was erg mooi maar wel moeilijk, van uit de schaduw van de bomen, met dat wel erg lichte zeildoek. Dan zet je de camera op statief en maak je drie opnames om een HDR bewerking van drie verschillende belichtingen in elkaar te knutselen zodat zowel de lichte als de donkere tinten aanvaardbaar overkomen.
Vandaag ging ik achter mijn eerste Earth Cache aan. De vallei van de Kleine Nete was het onderwerp van een fijne zoektocht. Earth Caches zijn virtuele caches met een educatief doel. De cacher komt op een geologisch leerzame plaats en moet daar zijn aanwezigheid aantonen door aan een of meer opdrachten te voldoen in plaats van het invullen van een logboek. Meestal moeten er een of meerdere vragen beantwoord worden waarvoor de informatie alleen ter plaatse beschikbaar is. Enig opzoekwerk op internet is vaak ook noodzakelijk omte slagen. Soms zijn er praktijkopdrachten verbonden aan deze vragen. Bijvoorbeeld "hoe hoog is het duin waar u op staat". Alle antwoorden en oplossingen mail je dan door aan de legger en als alles correct is krijg je de toelating om on line je succes te loggen. In dit geval werd er gevraagd met een foto je aanwezigheid op de plaats van de coördinaten te bewijzen en die er bij te voegen. Mijn trouwe statief, dat me altijd gezelschap houdt op mijn tochten, kwam dus weer eens goed van pas.
De dagen worden steeds maar korter. Als je iets te laat in de namiddag vertrekt om een rondje te gaan fietsen en je bent wat genereus geweest met de kilometers dan riskeer je in het donker naar huis te moeten rijden. De grijzige avond viel al over de hoge Rielen toen ik deze avond het avondrood door de wolken zag boven de bomen die nu toch echt hun laatste blaadjes aan het verliezen zijn. Zon plaatje laat je niet liggen natuurlijk en nadat ik enkele shots in mijn Eos had geklikt heb ik er daarnet nog alle kleur uit gehaald behalve dan dat rood. Ik vond dat die behandeling de sfeer nog een beetje beter weergaf.
We hadden het er al eens over, de nieuwe Kempense Noord - Zuid verbinding van Turnhout naar Geel begint vorm te krijgen. De bomenkap die wij in januari toonden kon een rechtgeaarde natuurliefhebber niet onverschillig laten. Maar hoe jammer het ook is dat er een lelijk litteken getrokken is doorheen de mooie Kastelse bossen, de wetenschap dat de natuur zich zal herstellen als eenmaal de werken klaar zullen zijn is toch een flinke troost. De sleuf waar de tunnel in komt zal worden gedicht en er komen nieuwe aanplantingen boven op. Die omleidingsweg was er sowieso nodig als je het ons vraagt. De oude N 19 dwars door Kasterlee was en is nog steeds een garantie voor dagelijkse onoplosbare knopen en ergernissen allerhande in de streek. Eenmaal weer bovengronds verder richting Geel zijn er dan weer oplossingen van andere aard bedacht. Omdat de nieuwe weg enkel voor het doorgaand verkeer bedoeld is, sluiten de bestaande dwarswegen er niet op aan. Om oost-westverplaatsingen toch mogelijk te maken lopen een aantal van die wegen via een tunnel onder de nieuwe N19g. Toen we vanmiddag goed bijtijds vertrokken naar Lommel gingen we eens een kijkje nemen hoe ver ze staan met dat ondertunnelen en we waren blij verrast te merken dat ze er eigenlijk al bijna klaar mee zijn. Dat opent weer perspectieven voor het plannen van de fietsroutes de komende dagen
Natuurlijk kennen wij, inwoners van Lichtaart, de Hoge Rielen, het 230 ha grote provinciaal domein en jongerenverblijfscentrum waar ieder jaar zovele jeugd groeperingen, kinderen en ja, ook volwassenen, hun vakantie, of een deel er van, komen doorbrengen. Tenminste, wij denken dat wij het kennen. Voor de meeste van ons beperkt die kennis zich tot een stuk fietsweg tussen knooppunten 31 en 32 dwars door het domein tussen Ossengoor en Hoofdingang aan de kant van Tielen, of de sportvelden langs de ingang aan de Molenstraat. Dit plekje dat ik vandaag fotografeerde is net iets meer dan één kilometer van ons huis gelegen. Eigenlijk is het erg als je moet toegeven dat je, na 39 jaar in dit dorp gewoond te hebben, op een winderige herfstdag in 2012 voor het eerst een wandeling maakt langsheen achterliggende verborgen paden en pas nu de pracht ontdekt die al die tijd zo dicht bij was. Waar geocachen al niet goed voor is
Als ik richting Turnhout ga fietsen dan is de kanaalkom bij de jachthaven een vaste stopplaats. Niet alleen is er een fijne horecagelegenheid waar de bourgondier in mij aan zijn trekken kan komen, maar er is ook altijd wel iets te fotograferen bootjes, vogels, spiegelingen, gebouwen onderwerpen zat. Nu waren we vandaag niet met de fiets naar Turnhout gereden om te gaan winkelen, maar ook met de wagen weet ik de weg wel te vinden. Na de zaterdagse inkoopronde zette ik de wagen even langs de kant aan de Kaai om het oud brood dat het vrouwtje had meegebracht naar de zoals altijd zeer talrijke watervogels te werpen. Ook zoals altijd waren de meeuwen weer de brutaalste, zowat elke homp vangende en de meest succesvolle soort. We hebben ons best gedaan om de meerkoetjes, waterhoentjes, eenden en ganzen ook iets te gunnen maar het grootste deel van de buit werd weggekaapt door die witte acrobaten. Ik weet niet of iedereen in de samenleving het wel okee vindt dat je de vogels gaat voederen op die plek, maar het levert zulke mooie fotos op
Wat een verschil met gisteren grijs weer deze morgen en omdat ze al meteen na de middag regen voorspeld hadden ben ik er maar vroeg op uitgetrokken. Ik wilde toch mijn dagelijkse portie beweging niet missen en had me voorgenomen een multi cache te gaan zoeken aan de Tielense watermolen. Dat is niet eens zon verre tocht maar nog voor ik er arriveerde bewezen de eerste druppels al dat je weersvoorspellingen altijd met een korreltje zout moet nemen. Fotos had ik daar eigenlijk al zat gemaakt in het verleden, maar nu is er die extra stimulans he. De ene hobby vult de andere aan en waar je bij de ene zou denken laat ik maar terugkeren, zegt die andere ha nee he. Wetend dat thuis een lekkere warme douche er de kou en de klammigheid wel weer af zal spoelen rij je dan toch gewoon verder De oplossing van het vraagstuk bij de cache was vrij eenvoudig, ik kon snel de plek berekenen waar het kokertje verborgen zou zitten en na de vondst werd toch het fotografiegedeelte weer interessant, want met de kasseitjes die begonnen te glimmen van de nattigheid en het egale zachte licht kon ik nog enkele plaatjes schieten die een speciaal sfeertje uitstralen.
Ik weet niet of in dit formaat ( het maximum toegelaten door de moedersite bloggen.be ) het bord voldoende leesbaar is, daar staat Duvel tripel hop 3,5 ( taalfout of niet, dat laat ik in het midden ) maar reden genoeg om een pittstop in te lassen bij Sas 6. Ik plaatste ergens in maart al eens een foto van deze, wegens te vroeg in het seizoen, nog gesloten vaste stopplaats, maar bij deze uitzonderlijk mooie herfstdag waren ze gelukkig wel open. We hadden er al een prachtige wandeling door het Prinsenpark op zitten, dan even verder rijden tot hier, nog even door het bos lopen, dan een koffie met een stuk taart, en de Duvel daar na maakte het helemaal af. Het leven van de fotograferende, cachen zoekende, gepensioneerde muzikant heeft zijn goede kanten.
In vergevorderde staat van herfsttooi staan ze er bij, de reuzen in het park. Het dichte lover dat in de zomer voor verkoeling zorgde voor de vele wandelaars en bezoekers is van boven naar beneden verhuisd en de kleurenpracht ligt uitgespreid op de grond. Slechte tijd om op die plek te gaan zoeken naar geocachen waarvan vermeld staat dat ze tussen de tenen van een boom liggen. In het park van Kasterlee zou er inderdaad eentje verborgen zitten op die manier, ik heb de onderkant van alle mogelijke bomen grondig geïnspecteerd, tussen hun tenen gekieteld op alle mogelijke plekken maar niks gevonden, bij het did not find-loggen thuis zag ik dat de vier zoekers voor mij ook geen succes hadden misschien is ie wel gewoon weggenomen door de muggles. Helemaal zonder resultaat was mijn bezoek toch niet, want ik heb er enkele mooie fotos aan overgehouden.
Heerlijk herfstweertje vandaag. Ik kon het vrouwtje overtuigen nog eens een rondje mee te fietsen. Zalig rustig langs de, in deze tijd van het jaar niet meer zo drukke gebruikelijke routes rijden, doorheen de late herfstkleuren, er zijn minder prettige dingen te bedenken op een doordeweekse dinsdag. Onderweg enkele geocache-kes oppikken - het vrouwtje begint de smaak ook te pakken te krijgen -, enkele keren aanleggen in een gelegenheid waar ze toevallig Duvel verkopen, en tussendoor ook nog eens stoppen om wat fotos te maken, zo kom je de namiddag wel door... Langs het kanaal tussen sas 7 en sas 8 zag ik dit wel erg diep liggende binnenschip al van ver aankomen en het golfjespatroon dat ie maakte viel me op. Fiets aan de kant, fototoestel uit de fietstas en klik, klik, klik een pseudo HDR tonemapping in Dynamic Photo 5.0 leverde dit plaatje op.
Zeer tegen mijn gewoonte en met als extra bonuspunt het feit dat het maandag is, ben ik er deze morgen eens erg vroeg uit gekomen. De mist, waarin we gisteren nacht naar huis moesten, zou wel hardnekkig genoeg zijn om tot een stuk in de voormiddag fotomogelijkheden op te leveren, veronderstelde ik. We hebben in de buurt nog al wat natuurgebieden die als decor kunnen dienen om het soort sfeerbeelden te maken die ik in gedachten had en het is puur toeval dat ik aan de Snepkensvijver terecht kwam. Ter plekke bleek evenwel dat ik in mijn haast niet meteen het meest geschikte schoeisel had uitgezocht om dicht bij de oever te geraken over de zompige ondergrond en de erwtensoep was te dicht om van op afstand met water en wazige overkant iets te komponeren zodat bomen en uitgebloeide heide de herfstige mistwereld maar moesten illustreren. Ik ben er een hele tijd aan de slag geweest en na nog enig photoshop werk thuis ben ik best tevreden over het serietje dat ik kon maken. Dit is een van de resultaten.
We hadden het druk vandaag. Deze middag zouden we gaan eten in het scholeke in Wuustwezel, kwestie van de onderwijsinstelling enige steun te geven om de steeds maar minder wordende vanwege de regering toegekende subsidiëring te kompenseren. En dan moesten we ook nog gaan mosselen eten in Lommel deze avond om de voetbalclub van neefje Kenny te sponsoren. Een mens zou er niet meteen impulsen in vinden om aan vermageren te denken Toen we van de ene eet-activiteit naar de andere reden en bijna in Lommel waren zagen wij de mist als het ware neer vallen over het Kristal-park, het gloednieuw bouwrijp gemaakte industrieterrein waar voorlopig het uitzicht in alle richtingen nog onbelemmerd is. Ik wilde graag wat mist fotos maken, had geen statief meegebracht, en terwijl ik daar doende was, leunend tegen een paal om de sluitertijd niet al te kort te moeten houden, zag ik ineens een fietser met hond uit de mist te voorschijn komen. Veranderen van onderwerp dus en uit de losse hand snel enkele keren afdrukken okee hij is niet 100% scherp, maar de sfeer is wel precies wat ik zocht.
In Kasterlee kent iedereen wel de Witte Molen, en dan bedoelen we niet alleen de horeca-zaak. En Keeses Molen langs de invalsweg vanuit Geel, daar kun je ook niet naast kijken. Meteen er even bijvertellen dat die binnenkort gedemonteerd wordt om een grote revisie te krijgen waarna ie weer in al zijn glorie op zijn plaats zal komen. Maar de Zwarte Molen daar hebben er nog niet zo velen ooit van gehoord. Toch staat er in de bossen ten noorden van het dorp een ruine van een bouwwerk dat ooit zo genoemd werd. Mijn oog was er vorig jaar tijdens het fietsen al eens op gevallen en toen had ik er al fotos van gemaakt, en vandaag ben ik er weer geweest omdat - je raadt het al er enkele meters vandaan een geocache-ke verborgen zat. Cache gevonden, foto gemaakt en naar huis. Ik bedacht dan dat dit wel een geschikte foto zou zijn voor de blog en meteen herinnerde ik me dat ik daar vorig jaar al een bewerking van gemaakt had. Enkele dagen te laat dus om nog een gepaste meerwaarde te zijn voor halloween-griezeltoestanden vind ik m toch geschikt om mijn passage van vandaag te illustreren.
Dit zou het vervolg kunnen zijn op het onderwerp van gisteren. Ik kwam toevallig door Peer vandaag, mijn geboortedorp, en de herinneringen gierden me langs alle kanten voorbij. In het gehucht Deust hebben ze een half millenium geleden ooit een kapel gebouwd ter ere van de maagd Maria en uit mijn jeugd kan ik me de verplichte bedevaart daar naartoe op Paasmaandag nog levendig voor de geest halen. Het vee werd er gezegend en men kwam er ook bidden voor een goed lief alsof Maria kon helpen bij het van straat geraken Ik kon het niet laten even te stoppen om een foto te maken en zo zag ik dat de zeven linden waar de deken ooit naar refereerde in zijn sermoen als zijnde symboliek voor de zeven weeën in Peer vereren ze O.L.V. van zeven weeën die staan er nog steeds, hoewel er enkele toch hun beste tijd gehad hebben meen ik. Nog een herinnering heb ik aan de plek: enkele bochten verder ben ik in 1968 met mijn eerste motorfiets ooit het bos in geknald met onherstelbare schade voor machine en blutsen en builen voor de piloot tot gevolg Terug thuis gekomen zag ik op de Geocache-kaart dat er verdorie een multicache ligt. Moet ik snel toch nog eens terug naar mijn roots.
Dit moet wel een van de oudste huisjes van Lichtaart zijn. In het gehucht Hoebenschot staat dit boerderijtje dat me elke keer weer opzadelt met een zoals het vroeger was-gevoel, en in één ruk denk ik er dan meestal ook bij: en toen was het goed . Als niet hier geboren en getogen inwoner van dit dorp ( wij wonen hier pas 39 jaar ) weet ik eigenlijk niet wie hier woont. Ik zie als ik hier voorbij gefietst kom wel eens een glimp van een oud vrouwtje door het raam of achter in de tuin. Ze doet me een beetje aan mijn grootmoeder denken, die had ook altijd zon blauwe boerenschort aan en ze liep ook zon beetje voorover gebogen. Ik zou ze eigenlijk best eens willen fotograferen aan haar voordeur, terwijl ze boontjes dopt of zo, of een of andere oude ambacht uitoefent, maar ik had nog niet de gelegenheid het haar te vragen. Das een foto die nog in de wachtkamer zit dus. Voorlopig zullen we het moeten doen met het huisje alleen.
Strikt genomen hoort deze foto bij de uitstap van gisteren, maar het was al voorbij middernacht toen ik het statief vlak bij het begin- en eindpunt van de Glow-route neerzette om het Van Abbe museum te fotograferen. Met recht vind ik dan ook dat ik deze opname op vandaag, 14 november, mag plaatsen. Het bezoek aan Eindhoven was trouwens een voltreffer wat mij betreft, een gezellige wandeling met vrienden, mooie lichtcreaties mogen bewonderen, tussendoor toch ook enkele keren achter de Canon gekropen - het resultaat van die ijver heb ik ondertussen via Facebook het digitale universum ingestuurd - en uiteraard hebben we de Eindhovense horeca ook een beetje gesponsord. Redenen om hier snel weer eens naar toe te komen hebben we ook gespot, het onderwerp van deze foto van de dag bijvoorbeeld.
We zijn deze avond het evenement Glow in Eindhoven eens gaan bekijken. Toen we er aan kwamen waren er meteen al enkele interessante opwarmers in het Glow-café bij de start van de route. De designer van dit soort meubelen vond het helemaal niet erg dat wij even in zijn creaties gingen plaatsnemen, integendeel, hij stelde zelfs voor een foto van ons bezoekersgroepje te maken. Nu geef ik mijn camera niet graag af aan iemand die ik niet goed ken, maar deze man leek ons toch voldoende betrouwbaar. Jammer dat ik door het opzet van deze blog maar één foto per dag wil plaatsen, want ik heb er nog wel enkele die het bekijken meer dan waard zijn iets voor facebook dan maar.
