Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
12-11-2012
12 november Sam en Goris
Deze tak van de Schrijvers-familie doet het op het ogenblik zonder viervoetige, kwispelstaartende, blaffende, beste vriend van de mens. Dat is op zich hoogst eigenaardig, want in de loop der jaren waren wij eigenlijk op enkele korte hondenloze periodes na altijd wel in het gezelschap van diverse merken van woefkes. Zo kenden we, verzorgden we, hielden wij van, en leefden wij samen met, achtereenvolgens: Tipsy, Ché, Cash, Lady, Mirza, Joep, Fons, Juul en Tessa. Maar toen die laatste de grote reis naar de hondenhemel ondernam vonden wij dat we, met ons pensioen in aantocht, beter even de mogelijkheid moesten hebben om, zonder verplichting om voor huisdieren te zorgen, in alle vrijheid er regelmatig enkele dagen tussen uit te knijpen. Het knaagt nog vaak en ik sluit niet uit dat we binnenkort toch weer een vriendje of vriendinnetje in huis halen, maar voorlopig doen we het dus zonder. Des te leuker is het dan als kennissen ons vragen of we hun hondjes eens willen komen fotograferen. Onze reputatie als hobbyfotograaf is ondertussen flink verspreid bij vrienden en kennissen merken we. Deze twee beauties waren best op hun hoede voor die vreemde meneer en wilden aanvankelijk niet zo maar uit vrije wil pozeren, maar na wat geruststellend geflodder en wat speelse toestanden tijdens een korte wandeling kregen we ze uiteindelijk toch goed voor de lens. O ja ze heten Sam en Goris . Humor !!!
Tja, dan kom je aangefietst bij een plek waar volgens de GPS een cache verborgen zit en dan komt daar op precies hetzelfde moment een horde wandelaars, kompleet met honden, huifkarren en dies meer aangesjokt en die hebben toch wel datzelfde hoekje van de Kempen uitgezocht om te pauzeren zeker. Aarzelend of ik daar wel moet beginnen zoeken met al die muggles in de buurt zet is de voet en de fiets verkeerd in het mulle zand en maak ik - gelukkig zachtjes - kennis met moeder aarde. Al die mensen bezorgd omtrent mijn toestand natuurlijk niks aan de hand, maar een behoorlijke deuk in mijn ego, dat wel. Dan blijf je toch maar even rondhangen in de hoop dat ze zo weer verder trekken, maar ze namen zoveel tijd dat ik uiteindelijk maar verder gefietst ben, op jacht naar andere trofeeën. De GC2HM0B kom ik later wel eens zoeken.
Ik had me er al bij neergelegd dat het een volledige dag computeren zou worden. De weermannen en -vrouwen waren unaniem om nattigheid aan te kondigen. Ik had gisteren massas fotos gemaakt, zowel bij het grootouders-feest in het scholeke in Wuustwezel als bij de St. Maarten-vuurke-stook in Lommel. Die wilde ik allemaal even door photoshop halen om ze er zo goed mogelijk te laten uitzien. Daarenboven wilde ik de oude PC er staat een nieuwe te wachten in de hal helemaal leegmaken, Windows opnieuw installeren en naar de fabrieksinstellingen terug brengen, want die had ik beloofd aan Marie Leentje. Dat laatste ging verrassend vlot met de recovery CD en toen het weer in de loop van de namiddag weer eens het omgekeerde deed van wat de specialisten voorspeld hadden vond ik dat de nog niet geoptimaliseerde fotos wel kunnen wachten en ben ik toch maar een rondje gaan fietsen, langs het kanaal Toen zo rond half vijf de lage zon er warempel doorkwam kon ik deze aalscholver verrassen. Aalscholvers zijn niet meteen de beste vrienden van de vissers, maar de hobbyfotograaf laat zon buitenkansje niet voorbijgaan.
Er zijn streken in ons landje waar ze er helemaal niks aan doen, maar anderzijds is de viering van Sint Maarten, Sinte Merte in onze plaatselijke spreektaal,in andere plaatsen dan weer een folkloristische gebeurtenis die je nooit voorbij zal laten gaan. In Lichtaart waar wij wonen hebben ze er nooit van gehoord, maar als we dan naar Lommel gaan, waar het vrouwtje vandaan komt, blijft het een populaire vorm van volksvermaak. De stapels hout die rond deze tijd worden aangestoken, en die vaak het resultaat zijn van een jaar lang allerhande brandbare spullen opsparen, worden niet zonder enige wij-willen-de-grootste-hebben ambitie in brand gestoken en daar wordt steevast een leuk buurtfeest rond gebrouwen. Deze silhouetten-foto is gemaakt toen het felste vuur van de giga stapel afval- en ander hout al een beetje aan het luwen was, maar de leute en de stemming er omheen met de nodige drankjes en hapjes zou nog wel een tijdje doorgaan. De reden waarom deze update van de dagelijkse blog voor een zeldzame keer na middernacht on-line komt is ook uitsluitend daar aan te wijten.
Het zal de volger van deze blog niet ontgaan zijn dat ik op korte tijd een behoorlijk fervente geocacher geworden ben. Misschien is het een tijdelijke bevlieging, maar voorlopig vind ik het enorm fijn om te doen. Een van de regels is dat een cache nooit op privé terrein gelegd wordt maar bij deze opdracht had de legger er uitdrukkelijk bij vermeld dat hij de toestemming van de eigenaar gevraagd had. Hij had er ook bij verteld dat je niet achter de omheining hoefde. Ik koos voor deze foto vandaag, niet omdat ie zo mooi is, of zon sterke kompositie, - ik heb er betere gemaakt vandaag, zal er enkele op facebook zetten - maar omdat ie goed laat zien hoe listig het gezochte vaak verstopt is. Dit is namelijk geen deurbel. Het is een als deurbel ( of moeten we zeggen hek-bel? ) vermomd magnetisch doosje dat aan een metalen houder kleeft. Om de illusie kompleet te maken zit er een pseudo drukknop op en een draad die zogezegd naar binnen leidt. Het ziet er erg geloofwaardig uit. In dat doosje zit een metalen kokertje dat ook door de magneet vastgehouden wordt en daar zit dan weer een piepklein rolletje papier in. Daar kan je dan je naam op schrijven om te bewijzen dat je hem gevonden hebt. Ik heb me suf gezocht tot ik vond dat je op die plek eigenlijk geen deurbel verwacht en de bedenking maakte het zal toch niet? en dan jaaaah toch !!!. Ik ga uiteraard de locatie hier niet vermelden, misschien zijn er wel andere geocachers bij de lezers, en we moeten het een beetje leuk houden he .
Langs het kanaal is altijd wel iets te beleven. Als je de ogen goed open houdt tijdens het fietsen dienen de fotomogelijkheden zich bij bosjes aan. Is het niet op het kanaal zelf dan zijn er naast ook nog de vele kleine en grote plassen, resultaat van de zandwinning in deze streek in het verleden. Al dat water is de gedroomde biotoop voor een massa watervogels. Je ziet ze in alle maten en gewichten. Deze ganzen kreeg ik vandaag voor de lens. Het zijn niet meteen mijn lievelingsvogels, zwanen vind ik mooier, eenden zijn lekkerder, bij de chinees toch - hoewel ganzenlever mij toch ook niet helemaal onverschillig laat - en ik heb wel eens gelezen dat de groene medemens vind dat de invasie van Canadese ganzen nu toch echt wel zou moeten ingedijkt worden. Maar goed, dit zijn alvast geen Canadezen, die schijnen een zwarte hals te hebben. Dit zijn inboorlingen zullen we maar zeggen en zo vredig grazend vond ik het best een leuk herfsttafereeltje.
Voor ik deze namiddag rond half vier met de fiets van huis reed om alsnog enkele geocache-jes te gaan zoeken had ik op de buien radar gekeken en het zag er naar uit dat de regenkans vrijwel onbestaande was de volgende uren. Nauwelijks was ik enkele kilometers onderweg of ik zag in het zuid-westen een sliert wel erg dikke wolkenpakken voorbij drijven. Ze kwamen evenwel niet onze kant op en vanuit de hoek waar de wind vandaan kwam zag ik in de verste verte geen onheil. Dus ben ik maar dapper verder blijven fietsen. Regelmatig een blik werpend op de opvallend compacte donkere dreiging zag ik opeens dat de zon van achter de wolken ging te voorschijn komen en op de plaats waar dat zou gaan gebeuren kwam er een felle kleurrijke halo te voorschijn. Het leek wel een mini regenboog. Ik stopte snel om de camera uit de fietstas te halen, maar toen ik de foto kon maken waren de kleurtjes al wat minder. Door het tegenlicht lijken de wolken ook iets donkerder dan ze in werkelijkheid waren, maar al bij al vond ik deze opname apart genoeg om vandaag te kiezen als foto van de dag.
Het is weer week van de senioren in rusthuis Hoevezavel. Deze keer staat alles in het teken van het Amerikaanse wilde westen. Het cafetaria werd omgebouwd tot een heus western saloon en in de loop van de week zullen er allerhande western activiteiten plaatsvinden: linedancers, een westernfilm, een western eetfestijn, afdelingswedstrijden rond het thema, een cowboykwis, optreden van een country and western bandje Het entertainment team heeft weer voor een top programatie gezorgd. Bij gelegenheid van de openingsreceptie vandaag hadden ze zich ook allemaal in een gepaste outfit gestoken en, voor het allemaal los barstte, heb ik ze samen op de foto gekregen.
We mogen terugblikken op een bijzonder geslaagd fotosalon. Over de belangstelling hoor je ons niet klagen, integendeel, en naar wij van alle kanten hoorden vond men de kwaliteit van de tentoongestelde werken meestal erg hoog, maar ook, en dat is zonder meer even belangrijk, de organisatie, de inzet van onze leden, de details . kortom alles was af. Neem nu bijvoorbeeld deze bloemekes. Ik vond het de moeite waard er een foto van te maken voor de deuren openden deze morgen. Ze staan daar zonder pretentie de tafels te versieren. Zo meteen krijgen de panelen met de fotos van de clubleden weer alle aandacht van de bezoekers, maar voorlopig zitten die nog even in de onscherpte omdat we deze anonieme figurantjes ook even in het zonnetje wilden zetten.
Ik heb deze middag onze wagen van zijn zomerschoeisel ontdaan en hem zijn winterschoenen aangetrokken. Binnenkort trekken we met de vrienden enkele dagen naar onze oosterburen en daar worden we weer gekonfronteerd met een winterbanden-verplichting. Maar ook zonder die verplichtingben ik overtuigd van het nut van aangepaste banden in de winter. Winterbanden zijn trouwens geen meerkost. Als je die er op hebt liggen slijten je zomerbanden niet en vice versa Ik heb de vier stuks die er afgekomen zijn maar even in de garage gelegd om te drogen, ze waren behoorlijk nat en vuil, en dan zal ik ze volgende week eerst wel eens een flinke beurt geven voor ik ze weg stapel. Dan glimmen ze weer mooi als ze in april of zo weer mee de weg op mogen. Eerst even een groepsfoto he jongens.
Zoals ieder jaar willen wij ook deze keer met de Kerst een originele versiering. We hebben al ooit een kerstboom onderste boven aan het plafond gehangen, een knalrode kerstboom ineen geknutseld van ijzerdraad en blinkende stof met donkerrode roosjes behangen, kersttakken doorheen het hele huis met ballen die de woonkamer zeer driedimensionaal vulden, kerstwielen gemaakt van oude hoela-hoeps omwikkeld met dennentakken en lampjes voor alle ramen, een kerstboom gestapeld van honderde lege wijnflessen met in elke fles een lampje je kunt het zo gek niet bedenken of wij hebben het al eens geprobeerd. En precies dat lampjes in de fles idee leek ons voor vele variaties vatbaar. Van onze vriend Rudi konden wij onlangs een tiental 5-liter flessen krijgen en als we in elke fles een set veelkleurige lampjes doen en die in het hele huis en voor de ramen zetten lijkt ons dat ook zeer sfeervol te worden. We zijn nu in het stadium van het uitproberen. Als je dan toch over sfeer praat wilde ik er ook meteen maar een glas wijn naast zetten, kwestie van wat beter in de stemming te komen en nu die fles toch open is zal ik me wel over de rest van de inhoud ontfermen later op de avond.
Aan de toog hangen ik weet wat het is. Ik durf zelfs stellen dat ik een ervaringsdeskundige ben. Ik wilde graag, al was het maar voor één keer, ervaren hoe het voelt aan de overkant. Tijdens het fotosalon van onze club zijn er taken in alle mogelijke richtingen die moeten ingevuld worden en vandaag had ik dus er voor gekozen om van vijf tot acht achter de tapkranen te gaan staan. Het zal wel nooit mijn definitieve roeping worden, maar al bij al vond ik niet dat ik het er zo verkeerd van af gebracht heb. Toen het vrouwtje dan tegen sluitingstijd opdaagde om de auto, met mij er in, naar huis te voeren het is maar 400 m. trouwens stopte ik eerst nog even de camera in haar handen om deze scene te vereeuwigen.
Vanaf morgen richten wij met onze fotoclub ons jaarlijks fotosalon in. Naast de grote zaal waar we onze werken tentoonstellen hebben wij ook een alternatieve ruimte. Gisteren en vandaag hebben we alles in gereedheid gebracht en zo kon ik ook eens kijken naar het alternatieve werk van de collegas. Ik kende Nathalie oppervlakkig als toffe joviale fotografe, wist dat zij in een ziekenhuis werkte, maar toen ik dit werk van haar zag was ik toch wel behoorlijk onder de indruk. Gesteld dat de kleine lettertjes in de upload niet voldoende leesbaar zijn: Nora °14 1 88 +10 7 12 oprichtster van www.metvolleborstvooruit.be . ( Kijk eens op die site ) Er is veel lef nodig om zo te pozeren in die omstandigheden en evenveel lef om deze serie te maken als fotograaf en te tonen op een tentoonstelling. Laat ik me dus maar even op de achtergrond houden en alle lof toezwaaien aan een collega vandaag. Nog net in de maand oktober is dit dus ook - rijkelijk laat - mijn bijdrage aan de actie Pink Ribbon.
Als ik heel eerlijk ben, dan vind ik eigenlijk het gedoe rond Allerheiligen en Allerzielen maar niks. Okee, ik begrijp de symboliek, en de middenstand moet ook leven maar aan je dierbaren denk je ook op andere dagen terug, misschien soms wel iets intenser dan in deze tijd van het jaar. Ze hoefden daar voor mij geen feestdag voor uit te vinden, ik doe dat zo ook wel. Ik vind het trouwens een beetje raar, een feestdag om aan de overledenen te denken. Maar goed wij spelen het spel mee, houden de tradities in ere en dus gaan wij ook ieder jaar onze ronde maken langs de diverse kerkhoven. Vandaag waren wij in Peer waar mijn ouders en grootouders begraven liggen en jawel zelfs het graf van mijn overgrootouders is er nog: Pieter Schrijvers °Peer 7-8-1856 en + Peer 18-1-1915 x Philomena Smeets °Meeuwen 24-6-1873 + Peer 24-11-1951. De kleinkids vonden het uiteraard wel spannend en zij hielpen dan ook enthousiast mee aan het proper maken van de graven en het plaatsen van de bloemen.
Kleinkinderen in huis zijn een bron van plezier en van verrassingen. Nicolas had waarschijnlijk uit gesprekken of nieuwsberichten over energiecrisis, dreigend energietekort en de hoge kost van verwarming of erger nog, de mogelijkheid dat de verwarming zou uitvallen, voor zichzelf de conclusie getrokken dat ie ons maar eens moest helpen dat probleem op te lossen. De foto van de dag heb ik in alle vroegte geschoten deze morgen, op mijn nuchtere maag, zelfs zonder eerst de obligate wakker-maak-koffie genuttigd te hebben. Ik ben een typisch voorbeeld van het begrip nachtmens, sta me toe dat eerst te vertellen, en toen ik uit bed kwam rond half tien was ie al druk in de weer met het zagen van brandhout. We moeten dan maar hout stoken in de open haard is de simpele redenering. Een nobele gedachte inderdaad en ondanks het feit dat zijn zaag-techniek voor verbetering vatbaar is had ie al een flinke stapel bij elkaar geklust. Dat de ganse pergola vol zagemeel lag en dat de mat ook behoorlijk oneigenlijk gebruikt was kunnen we beschouwen als verwaarloosbare neveneffecten. Zin voor initiatief kunnen we alleen maar toejuichen.
De week na de pompoenmarkt en de weging van de dikste pompoen vinden traditiegetrouw de Kastelse pompoenregatta plaats. De grootste joekels worden uitgehold, vaarklaar gemaakt en het plaatselijke pompoengenootschap organiseert ieder jaar weer een uniek evenement op de watermolen-aftakking van de Nete. De allergrootste exemplaren werden dit jaar geprepareerd als duozitter en wij mochten het meemaken dat onze eigen burgemeester één van de vaartuigen kwam bevolken. Hij won de race weliswaar niet, maar hij bleef wel droog en dat is ook al een prestatie. Zon pompoen is uiteraard niet het meest stabiele vaartuig en enkele keren zagen wij dat deelnemers met pompoen en al kopje onder gingen. Laten we hopen dat de ongelukkigen die dat overkwam de schade konden beperken tot een nat pak en dat de toch wel frisse temperatuur niet voor verder lichamelijk onheil heeft gezorgd. De alcoholische versnaperingen om de inwendige mens op te warmen waren in ieder geval ruimschoots aanwezig.
Voortaan kan ik dus drie hobbys combineren. Fietsen en fotograferen, dat ging al perfect samen, maar nu komt daar dus het geocachen bij. Op deze foto zie je dat ik mijn cachemobiel geparkeerd heb tegen een bouwsel waarvan ik uit de omschrijving en de coördinaten wist dat er een cache verborgen is. Ik zal maar meteen vertellen dat ik m bij dit bezoek niet gevonden heb. Hoewel ik vandaag elders wél enkele keren succesvol was, bleek deze net iets te moeilijk. De omstandigheden zaten ook niet echt mee, er waren nog al wat muggels. ( Als je Harry Potter gezien of gelezen hebt begrijp je wat dat betekent. Muggels zijn mensen die helemaal niks van toveren afweten en die dan ook helemaal niet begrijpen wat er gebeurt ) Je hoort immers zo discreet mogelijk te zijn en de cache niet bloot te stellen aan oningewijden die uit pure nieuwsgierigheid of vernielzucht de fun zouden kunnen bederven voor al wie na je komt. Ik heb dus niet zo intensief kunnen zoeken als ik wel zou willen, maar ik kom hier snel weer terug, het is maar enkele minuten fietsen van thuis.
De kastanjeboleet is een eetbare paddenstoel. Hij wordt wel eens verward met het eekhoorntjesbrood, maar dat kan geen probleem zijn, die is ook eetbaar namelijk. Ze zijn beide makkelijk herkenbaar en er is nauwelijks gevaar voor fatale vergissingen staat er in alle paddenstoelen voor dummies handleidingen. Ik heb dan ook vele jaren geleden ooit geprobeerd de ingredienten voor een heerlijk paddenstoelen gerecht te plukken en te bereiden voor het vrouwtje en mezelf, maar het moet zijn dat, ofwel het vrouwtje een tot dan verborgen allergie had voor die soort, ofwel dat er stiekem toch een andere varieteit, bvb. een heksenboleet of een bittere boleet tussen gesukkeld was die toevallig dan op haar bord geserveerd is. Feit is dat het vrouwtje in het ziekenhuis beland is en dat ik zelf het gerecht overheerlijk vond zonder schadelijke gevolgen. Ik heb nog vaak kastanjeboleten ( of eekhoorntjesbrood ) gegeten nadien, het vrouwtje nooit meer. Deze knaap is het eetbare stadium ook al lang voorbij volgens mij. Dat wil niet zeggen dat ie niet meer fotografeerbaar was. Met de hoekzoeker er op en op de buik liggend kon ik toch er een kikkerperspectiefopname van maken die ik zelf best okee vind.
We zijn vandaag met Jack gaan geocachen. Het was een nieuwe ervaring, een mij tot nu toe totaal onbekend fenomeen, en omdat ik vermoed dat er nog wel wat lieden zullen zijn die zich afvragen wat dit nu weer is, even een korte uitleg die ik letterlijk van de Belgische geocaching-site geplukt heb. Iemand verstopt ergens een waterdichte doos, met daarin een logboek en optioneel een aantal voorwerpen. Met een hand-GPS, al voor een paar honderd euro verkrijgbaar, bepaalt hij de precieze coördinaten van de schuilplaats. Vervolgens publiceert hij die op het internet. Andere mensen lezen op de Geocache-website die coördinaten en kunnen dan op zoek gaan naar de "cache" (schat). Vinden ze hem, dan schrijven ze hun bevindingen over de tocht neer in het logboek en mogen ze uit de doos een voorwerp nemen, maar ze moeten er ook weer één bijplaatsen. Zo verandert de inhoud van de schat voortdurend. Het plezierige aan geocaching is dat diegene die de schat verstopte u laat kennis maken met mooie plaatsen, natuurgebieden, bezienswaardigheden, enz., die u anders misschien nooit zou ontdekken. Tot daar een beknopte uitleg, om meer er over te vernemen kun je best eens googelen of Youtuben. ( klik op de link in de marge hiernaast ) Bijgaande foto is gemaakt na de vondst van een premium cache ( schat ). Jack zet zijn naam in het logboek en bij gebrek aan een schrijftafel is er niets beters dan een bevriende vrouwenrug om als steun te gebruiken. Wat mezelf betreft: ik heb er een hobby bij !!!
Vijf en veertig jaar geleden waren wij de schrik van moeders met tienerdochters. We speelden in een bandje en konden toen niet vermoeden dat er vriendschappen aan het ontstaan waren die een halve eeuw later nog steeds standhouden. We hebben al menige reunie gedaan ondertussen, al vier keer kwam daar ook een heus reunie-optreden van, de laatste keer, ondertussen weer 2 jaar geleden, zelfs voor dik 1500 enthousiaste fans, en voor de zeldzame keer dat we weer eens samen konden zijn hebben we meteen weer plannen gesmeed voor de toekomst. Misschien komt er wel weer een vijfde concert. Eddy is herstellend van de operatie, de chemo en krijgt de laatste bestralingen, de dokters zeggen dat de ziekte quasi overwonnen is en hij gaat in december weer naar Gambia, waar ie al 10 jaar een horeca zaak uitbaat, Jack moest toevallig voor zijn werk in Europa zijn, vliegt zondag weer terug naar Omaha en de drie overige heerschappen zitten vanaf nu al uit te kijken naar de zomer van 2013. Never too old to rock and roll !!! Vandaag hebben we alvast lekker gegeten, gezellig herinneringen opgehaald, enkele pinten geconsumeerd en morgen gaan we samen geocachen .
