Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
14-08-2012
14 augustus Huisje met fiets
We zijn vandaag met enkele leden van onze fotoclub op uitstap geweest. Het moet gezegd, het werd een zeer vruchtbare onderneming qua foto-oogst. Eerst gingen we iets drinken, daarna een fotomuseum bezoeken, dan weer iets drinken en iets eten en natuurlijk in het schilderachtige stadje wat rondlopen en wat fotograferen. Toen reden we naar een ander al even schilderachtig stadje waar we eerst iets wilden eten en drinken. Uiteraard gingen we ook daar weer wat rond lopen, de haven bezoeken en fotos schieten Daarna wilden we ook nog iets drinken.
Ik vraag me eigenlijk af of er iemand is, die, aan de hand van één van de fotos die ik in de loop van de dag maakte, kan raden in welk land wij waren?
We hebben weer logees. De Herentalse tak van de kleinkinderen-verzameling is in Italie aan het puffen bij temperaturen boven de 30 graden, dus hebben de Wuustwezelse kids het rijk voor zich alleen deze keer ( en het weer is hier eigenlijk zeker zo aangenaam als aan het Garda Meer ) We hebben al plannen zat, kanovaren op de Nete , de Maisdoolhof, het blote voetenpad things to do
En dan zijn er nog die leuke dingen die van alle tijden zijn, boomklimmen bijvoorbeeld. Ik herinner me als gisteren hoe ik zelf ( een kleine honderd kilo lichter als nu ) vaak in het topje van onze kersenboom zat, niet alleen om kersen te eten, maar ook, en vooral, om rond te kijken. Nu is het dus aan de volgende generatie om die pleziertjes te ontdekken. Pieter had maar enkele seconden nodig om als een jonge aap hoog in een van de bomen in de tuin te zitten.
Met zulk mooi weer hebben we deze morgen de fietsen op de drager achter op de auto gezet en we zijn naar Lommel gereden. Van daar uit kun je weer heel andere ritten doen dan de gewone rondjes met Lichtaart als uitgangspunt die we bijna dagelijks ondernemen. Swa, het broer van Josee, en Theo, ouwe muzikale collega, waren uitstekende gidsen en de vrouwtjes reden ook mee. Met zijn zessen hebben we een fijne tocht ondernomen langs menigvuldige mooie weggetjes, fietspaden en bezienswaardigheden en bijna evenzoveel aanleghavens waar allerhande lekkers te drinken en te eten was. Dit stuk van onze route vond ik een foto waard. Het vorig jaar voor de industriebouwrijp gemaakte Kristalpark hebben ze daar in Lommel nog voor er ook maar een bedrijf gevestigd is al voorzien van super fietspaden. Bravo voor de plaatselijke fietsvriendelijke planologen
Toen ik vanmiddag over de Netebrug fietste bij de Ark van Noe en ik deze kanos zag aanmeren maakte ik de bedenking dat, als de kleinkids de volgende keer weer eens komen logeren, we dringend ook eens moeten gaan varen op de Nete. Je kunt bij de watermolen van Retie inschepen naar Kasterlee, of van Kasterlee tot in Lichtaart varen en het lijkt me bijzonder prettig om dat eens samen te doen.
Grappig was dat de jongeman die onscherp in de beweging vooraan in de foto zijn paddel naar boven gooit blijkbaar vergeten was zijn kano vast te leggen en toen die afdreef moest ie het water in springen. Ik hoop dat ik mezelf, met de kids als passagiers, zon afgang kan besparen als wij binnenkort het er ook eens op wagen.
Vorige week gaf ik het al aan, ik zou heel snel terug gaan naar de tuin van neef Lucien om vogeltjes te fotograferen, en omdat we op vrijdag toch meestal naar Lommel gaan om als vrijwilliger te gaan wandelen met de bejaarden in het rusthuis koos ik er voor, vandaag maar eens extra vroeg te vertrekken. Ik heb me de hele voormiddag kunnen amuseren met de tele-lens en hoewel de oogst niet zo uitbundig was als ik had ingeschat, kwam ik toch thuis met mooie gedetailleerde opnames van koolmezen, roodborstjes, merels, heggemussen, botvinken, boomklevers en, zoals op de bijgevoegde foto te zien is, massas pimpelmezen. Ik had stiekem gehoopt ook nog die specht en de groenvinken, waar Lucien het altijd over heeft, voor de lens te krijgen, maar die vonden het op deze mooie dag niet de moeite waard even langs te komen. Dat zal voor een andere keer zijn.
Mama zwaan, papa zwaan en zes kleine zwaantjes, ik zag ze regelmatig en telkens ik in de buurt kwam ging ik ze even groeten en vaak ook fotograferen. Ik zag de kleintjes evolueren van mini pluche snoezige bollekes tot bijna volwassen zwanen, zij het nog altijd in die typische grijze dos ( het verhaal van het lelijke jonge eendje weet je nog? ). Vandaag was er alleen nog mama zwaan met vier jonkies. Geen idee waar twee overige en de papa gebleven zijn. Waren ze even op uitstap naar een naburige vijver? Of misschien hadden de pubers wel andere oorden opgezocht en was papa hen zoeken. Het zou ook kunnen dat een of andere snoodaard het trio gekidnapt heeft om ze in zijn privé vijver te zetten Feit is dat mama zwaan zich redelijk agressief tussen haar kroost en mij positioneerde met een duidelijke laat-ons-gerust houding over zich heen.
Het kanaal ziet groen voor de sluis van Geel ten Aard ( sas 8 voor de lokale bevolking ). Dan denk je meteen aan vervuiling, en als het groene algen zouden zijn dan was dat ook zo, maar volgens mensen die het weten kunnen is dit eendenkroos en dat zou er op wijzen dat de kwaliteit van het kanaalwater steeds beter wordt. Eendenkroos is totaal ongevaarlijk en zou vanzelf weer verdwijnen als de temperaturen weer minder hoog worden in het najaar. Er valt trouwens weinig tegen te ondernemen. Op een vijver zouden de vissen te weinig zuurstof krijgen en zou je praten over een kwalijke zaak, maar zoals op de foto te zien is ploegen de binnenvaartuigen regelmatig kroosvrije strepen door het wateroppervlak en is het fenomeen alleen maar interessant voor de opmerkzame voorbij wandelende of fietsende medemens, als die dan ook nog een fototoestel in de fietstas zitten heeft kost het maar één klik he.
Postel. Dan denk ik meteen aan bier in een van mijn geliefkoosde aanleghavens café Sas 6 langs het Kempisch Kanaal tappen ze het van het vat. Of misschien zou ik aan de lekkere gelijknamige kaas kunnen denken die ze in het winkeltje verkopen. Ik zou de naam evenwel niet meteen in verband gebracht hebben met kruiden en geneeskrachtige natuurmiddeltjes.
De abdij van Postel is sedert jaar en dag een enorme toeristische trekpleister en het is er dan ook altijd druk als je er voorbij rijdt, te druk voor de ruimte, rust en fotolocaties zoekende fietser Vandaag ben ik er evenwel toch maar eens binnen gegaan, achter mijn camera aan. En het moet gezegd qua drukte viel het nogal mee. Ik vermoed dat de bestuurders en passagiers van de vele geparkeerde autos eerder in de horeca zaken rond de abdij dan in de abdij zelf te vinden waren.
Het meest onder de indruk was ik van de prachtige kruidentuin. Uiteraard ben ik gaan googelen en zo vond ik dat wat oorspronkelijk in 1994 begon als een poging om op een milieuvriendelijke manier ginseng te telen binnen de kortste keren uitgroeide tot een enorm uitgebreide kruidentuin en dat men er ondertussen al meer dan 100 middeltjes aanbiedt om allerlei kwaaltjes op een natuurlijke manier aan te pakken. Ik denk dat ik heel binnenkort eens een volledige dag uittrek om op mijn gemak meer uitgebreid gebruik te maken van de vele andere fotomogelijkheden binnen de abdijmuren.
Het weer is helemaal op tilt geslaan vandaag kregen we alles te verwerken tussen stortregens langs de ene kant en mooie opklaringen met terrasjesweer aan de andere kant. Bij zulke wisselende weersomstandigheden krijg je vaak die mooie typische lage-landen-luchten en toen het er vanavond naar uit zag dat het toch even droog zou blijven kon ik de kriebels niet meer bedwingen en wilde ik er toch wel even op uit trekken. Een kort rondje langs de Zegge tot aan het Kempisch kanaal en terug. Mede door de schitterende wolkenformaties waren eigenlijk zo wat alle plekjes waar ik voorbij kwam fotogeniek genoeg om de Canon uit de fietstas te halen, maar bij de Molen in het Veld had ik al meteen een shot met zulke dramatische lucht dat ik daar bij de overige locaties die ik in gedachten had niet meer overheen kon. Thuis heb ik het allemaal nog wat aangedikt in Photoshop, ik geef het toe, maar het eindresultaat geeft wat mij betreft perfect weer hoe deze zesde augustus was.
Onze wilde wingerd zingt. Dat viel me vanmiddag ineens op toen ik even van achter de computer de tuin in wandelde om mijn hoofd een beetje vrij te maken van Photoshop tools en andere Raw-conversies. Hij zingt niet zelf natuurlijk, dat doen de duizenden zoemende beestjes die er in zitten. Ik had er nog niet eerder op gelet, maar ik vermoed dat we met een of meerdere wespenpopulaties opgescheept zitten.
Zoals Johan Cruyff ooit zegde: Elk nadeel heb zijn voordeel . De fotograaf die geen tijd heeft om er eens uitgebreid op uit te trekken op jacht naar hét moment van de dag, kan dan rustig de macrolens op het toestel klikken en het aanbod aan geelzwarte beestjes op groene achtergrond biedt mogelijkheden genoeg om iets interessants op de dagelijkse blog te plaatsen. Ik vermoed dat dit een wesp is. Hij zat op een blad zijn achterlijf in allerlei bochten te wringen. Het doel daarvan ontgaat mij volledig, maar hij was daar wel zo intens mee bezig dat ik alle tijd kon nemen om erg dichtbij te komen en rustig en precies te focussen. Klik !!!
Gezien de interesses van zijn vader, zijn grootvader, zijn overgrootvader en nog wel andere familieleden in niet rechtstreekse lijn hoeft het geen verwondering te baren dat Jefke vroeg of laat zou gaan voetballen. Het werd dus eerder vroeg Hij vond de weg naar de terreinen en de accomodaties van VC Herentals (zijn papa is daarjeugdtrainer ), waar hij bij de duiveltjes gaat spelen. Ook op dat niveau zijn ze in volle voorbereiding van het nieuwe seizoen en worden er oefenwedstrijden gespeeld in de zomermaanden. Vandaag moesten ze naar het toernooi van Achter Olen om een wedstrijd te spelen tegen Mol. Het is aandoenlijk om te zien hoe die jonge mannekes met een tomeloze inzet er tegen aan gaan. Techniek en tactiek, veldbezetting en speldoorzicht, dat is nog niet besteed aan de meesten, maar spelvreugde . des te meer!!! Ik heb de ganse wedstrijd gezien, ik meen dat ze met 9-8 verloren hebben, maar das helemaal niet belangrijk, ik was te druk bezig met fotograferen.
Alle vogels in de buurt weten dat ze in de tuin van Josees neef Lucien elke dag een feestmaaltijd kunnen nuttigen. Konsekwent hangt ie ieder jaar nestkastjes en allerhande vogelverblijven, voederbakjes, mezenbollen en dergelijke in de bomen, en de variatie aan zaden, zaadjes, granen, nootjes en alle mogelijke andere lekkernijen voor zijn gevederde vrienden is groter dan die aan gerechten op een doorsnee buffet in een vier sterren hotel. Door de jaren heen hebben de fladderende, tjirpende en kwetterende gasten dat onder elkaar verder verteld natuurlijk en het hoeft dan ook niet te verwonderen dat wij er, op familiebezoek, mochten genieten van een variëteit aan zeer fotografeerbare mezen, vinken, boomklevers, mussen, een enkele specht en nog meer ons onbekende soorten. De meest veeleisende ornitholoog zou daar meer dan aan zijn trekken komen.
Gelukkig had ik de camera in de wagen liggen en de 300 mm zat ook in de tas, zo kon ik naar hartelust het ene na het andere kleurrijk fotomodel mooi voor de lens krijgen. Deze boomklever vond ik een prima keuze om vandaag de blog te sieren.
Toen wij afscheid namen heb ik afgesproken dat ik snel weer eens langs kom om wat langer de tijd te nemen met de camera op statief en een extender op de lens om mijn verzameling nog wat uit te breiden . Wordt vervolgd.
Schoonzoon Koen heeft van jongsaf een fascinatie voor de boerenstiel. Hij heeft daar naast zijn reguliere job bij Solvay een uit de hand gelopen hobby aan over gehouden. Enkele koeien, schapen, geiten, poezen en honden lopen er op zijn erf en met zijn Brabantse boerenpaarden heeft ie een bijzondere band. Roos is ondertussen 16 jaar en die wordt niet meer zo vaak ingezet, maar Sofie en Klaartje vormen een beresterk stel en regelmatig organiseert ie huifkartochten waarbij twee pk. ruim voldoende zijn om een flink aantal passagiers en pic-nic gerei naar de mooiste plekjes van het Wuustwezelse platteland te voeren.
Bij gelegenheid van het bezoek van neefje Kenny en diens gezinnetje waren Josee en ik ook van de partij om weer eens te genieten van zo'n bijzonder onthaastende tocht. Koen en oudste zoon Nicolas op de bok, een schitterend tweespan voor de kar en rustig door de natuur tsjokken er zijn minder prettige manieren om een donderdag namiddag door te brengen, er zijn ook minder leuke onderwerpen om te fotograferen...
Voorlopig weer de laatste echt zomerse dag vertelde onze nationale Sabine, dus hebben we maar alles laten vallen en met de jongste vier, die op vakantie zijn in Lichtaart, zijn we naar de waterkant getrokken. De Melle is gelegen op het grondgebied van Turnhout, naast de autosnelweg naar Eindhoven. Deze put werd begin de jaren 70 gegraven voor de aanleg van de E-34. Het ganse domein De Melle neemt ongeveer 49 ha in beslag waarvan ongeveer 25 ha water is. De zandwinningplas is al lange tijd bekend bij de lokale hengelaars, maar werd pas in 1994 openbaar vis- en recreatiewater. Intussen wordt alles in goede banen geleid door een lokaal domeinreglement. Er is een hengelzone voorzien met vissteigers en het water is vlot toegankelijk. We hadden tijdens onze fietstochten die grote plas al enkele keren opgemerkt en we hadden er zelfs al eens fotos gemaakt van watervogels, bij die gelegenheid hadden we ook gezien dat er aan watersport gedaan werd - duiken en zeilen - en hoewel er officieel een zwemverbod is, waren er toen best wat verkoeling zoekende Kempenaars in het water. Liever dan met die vier bengels tussen de duizenden toeristen te gaan verloren lopen in een of ander recreatiedomein gingen wij dus vandaag ook maar eens de illegaliteit in. We waren er niet alleen... En of ze zich geamuzeerd hebben, pake Pol en oma ook trouwens.
In Lichtaart weet iedereen het Hofke van Bayot wel te vinden. Vandaag fietste ik er langs en bij de overmijdelijke foto wil ik graag de info van het bord dat de gemeente Kasterlee er plaatste overnemen.
We schrijven donderdag 20 augustus 1914. Den Grooten Oorlog was net begonnen. Een groep Duitse Ulanen had de telegraaf vernield in het station van Lichtaart en zich daarna op deze plaats in hinderlaag gelegd. Een zestal Belgische gidsen te paard ging er achteraan. Vooraan stapte de 21-jarige soldaat Nestor Bayot uit Lens Saint Gervais ( Prov. Luik ). Plots kwam hij oog in oog te staan met de vijand. Hij schoot twee keer maar werd zelf in het hoofd getroffen en stortte van zijn paard dat rechtsomkeer maakte en samen met de medesoldaten ongedeerd kon ontsnappen. De volgende zaterdag werd de moedige Bayot aan de kerk van Lichtaart begraven. In 1919 lieten zijn ouders zijn stoffelijk overschot overbrengen naar zijn geboortedorp.
Nog datzelfde jaar werd op 17 augustus deze plaats in het bos in een prachtig versierd rouwperkje herschapen en brachten de inwoners van Lichtaart hulde aan de gesneuvelde oorlogsheld. Tot vandaag is deze plek met het eenvoudig kruis een herinnering aan Nestor Bayot en een gelegenheid om even te bidden of te mijmeren over de zin of onzin van oorlog.
Okee, ik zal wel een oude zak aan het worden zijn, maar ik erger me steeds meer aan de rotzooi die je overal vindt. Afval hoort niet in de natuur. Wij hebben vroeger geleerd dat als je iets gebruikte, dat je het opruimde en dat je een verpakking, of het nu van snoepgoed is, van drank of van wat dan ook, niet zo maar wegkiepert maar wat je tegenwoordig overal ziet rondslingeren tart elke verbeelding. Bierblikken, al dan niet stukgegooide flessen, plastic-rommel, papier, hamburger- en andere fastfood-piepschuimdozen, lege sigarettenpakjes, peuken, kondooms met en zonder inhoud het lijkt wel of wij een generatie hebben groot gebracht die er van overtuigd is dat het vanzelfsprekend is dat anderen achter hen zullen komen om alles op te ruimen, dat als er geen juridisch waterdicht bewijs is dat ze iets weggegooid hebben dat ze dat dan ook niet gedaan hebben en dat als ze toevallig geen vuilnisbak vinden in de buurt dat het hun recht is om hun rotzooi zo maar weg te gooien, en als er al een bak staat dan is er naast ook al goed genoeg. Dat ze alleen maar rechten hebben en geen plichten. Het is blijkbaar stoer om te tonen dat je schijt hebt aan regels. Respect? Ho maar !!!
En dan mag je niet eens een opmerking maken dat het ook anders kan, want als je niet ophoudt je neus in andermans zaken te steken zullen ze je wel eens in elkaar timmeren met zn zessen Zucht, ik word oud, te oud om ze alle zes een ram voor hun kop te verkopen.
Maar gesteld dat je dat alsnog zou doen en ongeschonden uit het avontuur komt, mag je er zeker van zijn dat binnen de kortste keren hun papa en mama voor de deur staan om hun beklag te maken dat je hun onschuldige engeltjes hebt aangevallen
Fly-in op het vliegveldje van Balen Keiheuvel vandaag. Ik had de aankondiging in de krant gelezen en wilde best wel eens gaan kijken of daar geen leuke plaatjes te schieten waren. Hoewel ik mezelf niet tot het legioen van de vliegtuigspotters reken ben ik zoals de meeste jongens toch wel geïnteresseerd in alles wat met luchtvaart te maken heeft.
Er was nogal wat volk op het evenement afgekomen en het moet gezegd: het was de moeite waard. Landende en opstijgende toestellen, veel old-timers, helicopters, zweefvliegers, randanimatie, de mogelijkheid om luchtdopen te maken je kwam ogen te kort.
Deze tweedekker - ik meen dat het een Tiger Moth is -, in Amerikaanse army kleuren, maar met Belgische immatriculatie, kon een tijdlang de aandacht van veel aanwezige fotografen vasthouden, je zag nog al wat teletoeters de lucht in wijzen ( ook de mijne ) en ik meen dat ik hem er mooi op gezet heb.
28 juli. Onze zoon Michael, Mike voor de vrienden, trouwde vandaag met zijn Sofie. Een warm nestje hadden ze al gebouwd en daar fladderden ook al 2 jonkies in rond, maar na meer dan tien jaar samenwonen vonden ze dat ze het allemaal maar eens officieel en legaal moesten maken. Ik heb honderden fotos geschoten bij deze gelegenheid. Het was moeilijk kiezen maar het meest pakkende moment vond ik de kus tijdens de openingsdans op het avondfeest.
Deze voormiddag moest ik voor mijn zes maandelijkse controle naar de oogarts in Turnhout. Met zulk mooi weer doe je dat met de fiets natuurlijk. Nadat ik weer te horen gekregen had dat alles status quo gebleven is en weer een voorschrift voor dezelfde oogdruppeltjes op zak hebbend ging ik uiteraard op fotojacht voor ik weer naar Lichtaart fietste. Ik maakte een rondje begijnhof fotos en toen ik richting zeshoek reed langs het gerechtshof kreeg ik opeens het idee een foto die ik eerder al eens gemaakt had in winterse omstandigheden en geplaatst op deze blog ( zie 16 februari ), nog eens te herdoen maar deze keer in een juli versie. Hier is dus nog eens het kasteel van de hertogen van Brabant - het gerechtsgebouw - zonder sneeuw en ijs maar met mooie spiegeling in de gracht.
Ik ben vandaag weer eens de macro-toer opgegaan. Gewoon in de eigen tuin is er voldoende inspiratie te vinden als je in de wereld van het kleine wilt duiken. Het waaide een klein beetje en dat maakt het focussen er niet gemakkelijker op. Met de macrolens op de body komt het echt op millimeters aan om je onderwerp er scherp op te krijgen. Dit spinnetje was met poten en al zeker veel kleiner dan 1 centimeter en daarenboven bewoog het net nog in alle richtingen door de lichte bries, maar als je maar genoeg opnames maakt is er altijd wel een bij die voldoende scherp is. Deze opname lijkt me niet verkeerd, de vele ogen, de harige poten, de stekels, het web ruim voldoende interessante dingen voor de nieuwsgierige fotograaf. Deze vorm van fotografie is echt verslavend hoor
