Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
13-09-2012
13 september Rennen
Een jongen en zijn hond. Kleinzoon Nicolas en zijn vriendinnetje Kato ze kunnen echt goed met elkaar opschieten. Zij is van het merk Border-Collie en hij van raszuivere vlaamse makelij. Zij gaat naar de Border-Collie klas in Vlimmeren om zich te bekwamen in het schaapdrijven, maar hij mag daar niet mee naar toe. Het Border-Collie-opleidings-college vind hem te jong. Zijn papa moet die verantwoordelijkheid tijdelijk van hem overnemen. Maar thuis stoeien ze als jonge veulens en hoe athletisch en sterk Nicolas ook is voor zijn leeftijd, Kato is hem elke keer te vlug af, en vaak ook te slim.
Voor de foto ging ik ook nog eens plat op de buik zo doet opa ook nog wat aan lichaamsbeweging.
Ik vind het een hartverwarmende gedachte dat wij mogen leven in een regio waar dit nog mogelijk is : Honig. 5,00 Euro/pot. geld graag in kistje. Dank
Zelfbediening en rekenen op de eerlijkheid van de klanten. Ook een manier om handel te drijven. Er is in ons eigen Lichtaart nog een onwrikbaar geloof in de goedheid van de mensen moet ik concluderen als ik dit zie. Ik kan me best voorstellen dat er plaatsen, steden, buurten zijn waar niet alleen de potjes honig zouden verdwijnen zonder betaling. Maar het kistje met centen zou ook wel eens kunnen meegenomen worden. En als we dan toch aan het jatten zijn ook maar meteen die parasol en dat kastje
Toen ik deze morgen, zoals gewoonlijk, mijn krantje ging lezen in de pergola, zag de wereld er heel anders uit dan de dagen voordien. Het regende, en nog niet zo'n klein beetje. Door het glas van de zijwand zag ik, zeer vervormd door de inslaande en neerdruipende zondvloed, de wazige contouren en de prachtige kleuren van de bloemen aan de buitenkant. Als hobbyfotograaf is dan je interesse helemaal getriggerd. Scherpte was in dit geval niet nodig vond ik, ik heb dan ook geen obligaat voorgrond object meegenomen in de foto, dat zou alleen maar storen. Het ging me puur om de schoonheid die je pas ziet als je onverwacht de dingen eens anders moet bekijken. Zelfs van de lelijke bakstenen muur van de buren kon ik op deze manier genieten. Ik noem het impressionistische fotografie.
Maandag, computerles voor Josee, dus Hageven-dag voor mij !!! Vandaag ben ik gericht op libellenjacht gegaan. Ik had de 300mm op de Eos gezet en er nog een 1,4x extender bij opgeschroefd. Dat laat je toe van op een veel grotere afstand dan met een macrolens de toch wel schuwe libellen te benaderen. Ik had daarenboven een hoekzoeker gemonteerd die het vizierbeeld ook al met een factor 3,25 vergroot, om precies te focussen is dat ook wel zo handig De oogst was best geslaagd te noemen. Deze schoonheid is zeer zeker een heidelibel, dus heb ik me veiligheidshalve in de titel beperkt tot die algemene soortnaam. Maar of het nu een bloedrode, een steenrode, een vuurrode of een bruinrode heidelibel is weet ik nog zo zeker niet. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat als je achter de kleine beestjes aangaat en je wilt ze dan ook nog correct benoemen, dat er dan dikke naslagwerken bestaan. Laat me het toch maar even proberen, de vuurrode kunnen we uitschakelen want die zou rode pootjes hebben, de bloedrode zou volledig zwarte pootjes hebben en ik meen hier een vertikale gele streep te zien, laat dat nu net een van de kenmerken zijn van de steenrode daar ga ik dus voor. De libellologen onder de lezers van deze blog mogen me altijd corrigeren, maar van af nu is dit voor mij de steenrode heidelibel . Hoewel het onderscheid met de bruinrode ook nog niet helemaal is uitgeklaard. Mensen, mensen daar moet ge universitaire studies voor gedaan hebben
Mijn vriendinnetje vindt het geweldig als we er weer eens samen op uit trekken, en de weersvoorspellingen waren deze morgen dermate positief dat ik eigenlijk niet anders kon dan haar weer eens uit de garage halen om samen met Eric en Thierry, medeleden van onze motorclub, en hun vriendinnetjes uiteraard, een giga-trip richting Ardennen te ondernemen. Als we die kant op gaan, rijden we vaak voorbij Luik op de E 25 tot Tilff en dan nog enkele kilometers pal zuid langs grotere wegen tot we aan het echte werk beginnen. Esneux is dan meestal een eerste stopplaats. Na de vervelende snelwegkilometers als aanrijroute en de eerste bochten-kilometers wil de koffie er daar, langs de Ourthe, al wel in. Het mooie kasteel Le Fy dat hoog boven het plaatsje zijn best doet om op te vallen heeft mij al vaak uitgedaagd om er mijn fototoestel eens op te richten, maar s morgens zit het licht daar niet goed. Vandaag kwamen we er evenwel in de late namiddag, nadat we behoorlijk wat rubber van de zijkanten van onze banden op het Waalse asfalt hadden achtergelaten nog eens langs bij de terugrit en deze keer waren de licht-omstandigheden wel helemaal goed. Ik heb dus de beide collegas maar laten doorrijden en ben alleen achtergebleven om de Canon uit de topkoffer te halen. De 300mm had ik helaas niet bij, maar met de 17-70mm allround werklens had ik toch ook al voldoende zoombereik om een meer dan aanvaardbaar plaatje te schieten dacht ik zo
Onze druivelaars hebben ons al vele jaren voorzien van heerlijke lekkere druifjes. We kregen ze ooit als geschenk van Han en Kees, vrienden uit het Nederlandse Schijndel, en, ofwel hebben wij erg goede grond voor druivelaars, ofwel is dit een bijzonder vruchtbare soort, maar de oogst is telkens weer uitbundig en overvloedig Ieder jaar, bij gelegenheid van de barbeque van de motorclub, traditioneel ergens vooraan in september, kunnen wij een gedeelte van onze oogst aanbieden aan de collega-motards, maar dit jaar is er een achterstand in het rijpingsproces. De weersomstandigheden waren blijkbaar niet erg gunstig. Dat was trouwens ook niet anders in de grote wijnproducerende landen las ik onlangs. Bij ons zijn de druifjes nog net niet rijp genoeg, er hangen er weliswaar veel aan, hier en daar zijn er al wel wat eetbare enkelingen uit de trossen te selecteren, maar om volop aan het smullen te gaan.... en boerenjongens te maken, zullen we toch nog even moeten wachten. Gelukkig hebben we nog enkele potten van vorig jaar staan.
Familiebezoek. We waren te gast bij Josees broer, Swa, en wehebben samen gebarbequed ( ik vraag me af of dit een aanvaardbare schrijfwijze is, alternatief zou kunnen zijn ge-bqd ). Dit soort mooie, geschikte avonden zullen we dit jaar wel niet meer zo vaak mogen meemaken en dus zou het zonde geweest zijn de kans te laten voorbijgaan. De nieuwe bbq-set ( nog een alternatieve schrijfwijze ) doorstond de test met brio. Lander en Juul waren er ook, ze hadden hun papa en mama, en ook tante Jill meegebracht en het werd een gezellige bedoening. Het is opvallend hoe goed de twee broertjes met elkaar kunnen opschieten trouwens. Grote broer Lander ziet er nauwgezet op toe dat kleine broertje Juul niks te kort komt. Volgaarne deelt hij zijn drankjes met zijn beste vriend.
Ik vind het prachtig. Ik deel ook wel eens een drankje met een goede vriend en dan deelt die goede vriend een drankje met mij en zo gaat dat verder blijven oefenen Lander De dorstigen laven is een werk van barmhartigheid trouwens . J
Een van de vele activiteiten die voor de senioren georganiseerd worden in Lommel is de jaarlijkse uitstap naar het burgemeesterpark. Al van s morgens zijn we ( de vrijwilligers dus ) met onze passagiers op stap om ze er naar toe te rijden, ze krijgen er s middags een volwassen pic-nic, ruim voldoende verfrissing en in de loop van de namiddag is er een optreden en reken maar dat de danskriebels bij velen nog in hoge mate aanwezig zijn.
Ik heb voor de gelegenheid eens geprobeerd of ik de ganse groep in een samengestelde panoramafoto kon vastleggen. Het samenvoegen van de twee deelfotos heb ik gedeeltelijk manueel moeten doen. Maar ik meen dat het naadloos gelukt is. Om deze breedte te bestrijken zou ik normaal gezien een groothoek van, zeg maar, een 12mm of zo nodig gehad hebben, maar uiteindelijk lukte het met de 17 mm ook, zij het dat ik dus twee keer moest afdrukken.
Er was deze middag weinig beweging in het station van Turnhout. Ik had mijn fiets al tegen een van de hoekpilaren van het perron geparkeerd er was zowaar geen levende ziel te bekennen. Waar in juli en augustus het gonsde van bedrijvigheid rond deze tijd van de dag, ligt het ganse spoorwegcomplex er verlaten bij nu dat het schooljaar weer begonnen is. De kinderen zitten allemaal op de schoolbanken in plaats van mee te spelen met de volwassen amateurs van de Stoomgroep Turnhout. Een van de leuke attracties in de Noorderkempen is de gigantische modelspoorweg die enkele enthousiaste railroad-adepten in het stadspark hebben aangelegd. Echte stoomlokomotiefjes trekken de wagentjes over een lang traject met wissels, bruggen, bochten, snelle rechte stukken en wie wil mag meerijden, mits betaling natuurlijk . Maar de prijzen zijn zeer democratisch. Dikke fun uiteraard als wij daar met de kleinkids naar toe trekken in de vakantie. In september evenwel is het de beurt aan pake Pol die zijn kans schoon ziet om in alle rust wat leuke fotos te schieten.
We beleefden weer een bijzonder aangename nazomerdag en ook de avond mocht er best wezen. Als je begin september rond kwart over acht langs het zilvermeer rijdt en je ziet die koperen bol bijna achter de bomen zakken terwijl ie een bijzonder fotogenieke gloed over het water legt, dan zet je de wagen toch wel even aan de kant he, en omdat je toevallig (?) statief en fototoestel bij de hand hebt neem je rustig de tijd om al die schoonheid digitaal te verpakken en mee naar huis te nemen. Ik geef graag toe dat ik thuis nog even de kleuren aangedikt heb, en de kontrasten wat verhoogd, kwestie van de romantiek nog wat vetter in het plaatje te stoppen. Voor mooie zonsondergangen moet je gewoon op het goede moment op de goede plek zijn . Wie zegde ook weer iets in die trend? Bresson? Juist ja, le moment décisif .
De eerste werkdag van september. Terug naar school dat geldt ook voor Josee die weer één keer in de week naar Lommel gaat om zich verder te bekwamen in de omgang met de computer en de meest frequent gebruikte programmas. Dit schooljaar zullen de lessen doorgaan op maandag in de namiddag en zo komt het dat voortaan in mijn planning qua fotograferen de maandagen Lommels getint zullen zijn of althans Noord Limburgs. Vandaag was ik immers in het grensoverschrijdend natuurgebied Hageven-De Plateaus. De paarse wandeling liep ik helemaal en in plaats van zeven kilometers wat ik meende gelezen te hebben op het infobord, leken het er wel zeventien. Maar sta me toe er meteen bij te vertellen dat het meer dan de moeite waard was. Voor de natuurliefhebber ( en de natuurfotograaf ) zeer aan te bevelen. Ergens halfweg de wandeling op de grote vlakte belande ik tussen de vrij rondlopende Galloway runderen en toen ik er enkele bij het badderen voor de lens kreeg drukte ik af natuurlijk.
Het is de gewoonte dat we in ons vriendenclubje alle verjaardagen uitgebreid vieren. Probleem is dat er vaak iets tussen komt en dat gewenste of geprikte datums nog al eens moeten worden opgeschoven omdat x of y zich niet vrij kan maken en dan schuift de hele rij ook op natuurlijk. Zo komt het dat ik nu gisteren eindelijk ook mijn verjaardagsfeestje kon geven. Als je weet dat mijn sterrenbeeld stier is, dan weet je ook dat we ondertussen een behoorlijke achterstand hebben in de feestvierderij. Als dat zo doorgaat kunnen we binnenkort een jaar overslaan. Ik vertel dat allemaal omdat ik de hele dag met de motor ben gaan rijden om de nevelen een beetje uit mijn bovenkamer te krijgen terwijl het vrouwtje thuis gebleven is om alles weer een beetje toonbaar te maken. Daarenboven had ze ook al het leeuwenaandeel van het koken vooraf voor haar rekening genomen ( we hadden een kempisch diner in elkaar geknutseld met een geitenkaasje van onze Lichtaartse geitenboer Polle als voorgerecht, als pompoenpapeters de bijnaam van de inwoners van groot Kasterlee moesten we wel pompoensoep presenteren, konijn met pruimen en frikadellekes met krieken, leken ons ook authentieke streekgerechten en als afsluiter moest er rijstpap zijn ). Toen ik deze avond nog snel de tuin in ging om toch een gepaste foto te bedenken voor vandaag koos ik voor deze simpele bloemekes. Het mooie exemplaar vooraan is voor Josee, in de vervaagde achtergrond is er nog eentje waar ik mezelf even wil mee tevreden stellen. Merci he schatje
Bij de meeste mensen die niet uit onze streek komen zal de naam van ons dorp, Lichtaart, waarschijnlijk meteen geassocieerd worden met Bobbejaanland. Wij zijn hier trouwens ooit komen wonen in 1973 omdat wij in Bobbejaanland een jaarkontrakt hadden afgesloten om op te treden als muzikant ( ik ) en zangeres ( Josee ) De schoonheid van de streek en de gemoedelijkheid van de kempenaars waren elementen die er onder meer de reden van waren dat wij na afloop van onze verbintenis hier gebouwd hebben en ons perfect thuis voelen. De enorme bekendheid en aantrekkingskracht van zon pretpark lokt uiteraard massas toeristen naar hier, maar dat heeft ook zijn keerzijde helaas. Je zult als inwoner van Lichtaart maar naar Herentals moeten tussen half tien en half twaalf s morgens bijvoorbeeld . Dan sta je gehaaid meer dan een half uur in de file en in het seizoen is dat niet alleen in het weekend he.
Bobbejaanland, het plezantste land zegt de reclameslogan dat kan voor velen wel waar zijn, maar niet altijd voor iedereen. Ook deze morgen niet voor ons toen we naar Herentals reden om notenbrood te kopen bij A Tatin.
Langs de Lichtaartse weg in Herentals in de buurt van het kerkhof is er niet zo ver van de rijbaan een kapel. Ik heb er geen idee van of er nog enige religieuze activiteit plaats vindt, dan wel of ze helemaal in verval is. Van buitenaf ziet het er allemaal nog best goed uit trouwens maar in dit seizoen is dat van af de weg nauwelijks te beoordelen. In de winter daarentegen als er geen bladeren aan bomen en struiken zijn, dan zie je ze wel, vandaar dat we van het bestaan afwisten. Toen we er vandaag langs kwamen, en er even een beetje zon door de vroege herfstluchten kwam priemen vonden we dat we eindelijk maar eens wat dichter bij moesten gaan kijken. En jawel, mede door het mooie licht kon ik er best een aardig plaatje van schieten. Natuurlijk wilden we op het net de nodige info verzamelen, maar we kwamen eigenlijk niet verder dan de reproductie van een oude prentkaart uit de vijftiger jaren waarop je de kapel ziet, van op de weg gefotografeerd, helemaal vrijstaand, zonder hinderende begroeing er omheen. Dat is nu wel even anders dus. Daar wordt trouwens beweerd dat dit de kapel van O.L.V. van het zand of de zandkapel zou zijn. Elders vond ik dan weer dat, ook in Herentals, er nog een zandkapel zou zijn en volgens de afbeeldingen die ik daarvan vond is dat duidelijk een andere, beetje verwarrend dus niet dat het belangrijk is wat betreft de foto die ik maakte, maar ik ga toch even verder wat opzoekwerk verrichten.
Tante Wies is al heel lang hart-patiente en nu het plots niet meer zo goed ging hebben ze haar naar het in hartziekten gespecialiseerde OLV-ziekenhuis in Aalst overgebracht. Om nonkel Louis, die niet meer zulke afstanden met de wagen rijden kan, toch elke dag naar het verre Oost Vlaanderen te brengen wordt de familie ingeschakeld. Vandaag was het onze beurt, en wij deden dat graag. Uiteraard maakten we van de gelegenheid gebruik om even van het historische centrum van Aalst te proeven ik was nog nooit eerder op de grote markt daar en het was mijn bedoeling er een hele lading fotos van mee te brengen. Een foto maken zonder hinderlijke toeristen bleek evenwel niet zo makkelijk. Gelukkig kwamen de weergoden ons een handje toesteken. Een flinke bui zorgde er voor dat, binnen de kortste keren, het hele plein leeg was. Zelfs de jongedames die iets aan het doen waren i.v.m. "Adopt an animal" en die in hun afschuwelijke oranje-rode outfits alle mogelijke fotos van interessante gebouwen al bij voorbaat verprutsten, waren gaan schuilen. Wij zaten toevallig achter een Duveltje op het overdekte terras van een cafeetje aan de overzijde van de markt en van daar uit kon ik het belfort vastleggen zonder al die mensen er voor. Dirk Martens die daar al heel lang staat vond het prima en die stond me ook niet echt in de weg.
De Kempense kanalen zijn bij veel fietsers zeer geliefd. Ik betrap me er ook vaak op dat als ik zo maar zonder doel thuis vertrek, ik uiteindelijk toch langs het water terecht kom, camera altijd in de fietstas natuurlijk. Menige gans, zwaan, meerkoet, waterkieken, reiger, eendje, aalscholver kon ik zo in mijn fotomappen doen belanden. Toen ik vandaag langs het Kempisch kanaal ergens ter hoogte van de achterzijde van Umicore in de verte een eigenaardige beweging zag in het water kon ik de diersoort in eerste instantie niet goed herkennen, deze beweging leek nergens op dichterbij gekomen zag ik dat het een sportieveling was die zich op een alternatieve manier van Herentals naar St. Jozefs Olen aan het begeven was. Ik was m eigenlijk al voorbij toe ik bedacht dat dit toch wel een leuk onderwerp voor mijn dagelijkse blog zou zijn
Ik had weer eens vanalles te doen vandaag. Ik ben helemaal overtuigd van het gelijk van zovelen die ooit stelden dat ze het nooit zo druk hadden als nadat ze met pensioen waren. Maar vanavond maakte ik toch even tijd om de tuin in te trekken met de camera. Nu ja, het achterste gedeelte kun je eigenlijk nog nauwelijks tuin noemen, laten we het voorzichtig hebben over verwilderde groene omgeving. Maar daar zitten natuurlijk allerhande interessante beestjes en daar is altijd wel iets te fotograferen op macro-gebied. Neem nu deze langpootmug... doet zijn naam alle eer aan trouwens, poten zo lang dat ze zelfs gedeeltelijk buiten de foto vallen
Steken doen ze niet en vliegen is ook al niet hun sterkste eigenschap, de eigenaardige uitsteeksels achter de vleugels het lijken wel haltertjes zijn volgens de wikipedia overblijfselen van achtervleugels die de soort in de loop der tijden veloren heeft. Zo leer je nog eens iets al fotograferend.
Ik heb binnen de fotografie mijn definitieve ding nog steeds niet gevonden, en eerlijk gezegd vraag ik me af of ik uiteindelijk wel in een kastje gestopt wil worden. Ik vind eigenlijk alles leuk. Portretten, macro, architectuur, dieren, natuur, landschappen er is nauwelijks een richting waar ik me niet met volle overgave op wil storten. Landschap- en meer bepaald panoramafotografie was, ondertussen alweer een hele tijd geleden, misschien wel het begin van wat ondertussen een behoorlijke verslaving geworden is. Vandaag ben ik nog eens terug gegaan naar de roots.
In het Lommelse natuurgebied De Sahara zocht ik een fijn plekje om mijn statief neer te planten en uit 13 elkaar gedeeltelijk overlappende vertikale fotos stelde ik uiteindelijk vanavond op de PC dit panorama samen.
Fandag van FC De Kempen vandaag. Een van de leden van onze fotoclub, Swake G., is ook zeer geëngageerd in de jeugdwerking van de plaatselijke voetbaltrots FC De Kempen. Dat hij dan ook de fotografie klussen rond de club voor zijn rekening neemt is bijna vanzelfsprekend. Samen met medeclublid Gert M. zouden ze bij deze gelegenheid de elftallen fotograferen en de tribune leek hen een zeer geschikte plaats. Ik wilde graag het randgebeuren vastleggen maar vanaf de overdekte staanplaatsen aan de overkant van het terrein hield ik met een half oog toch ook de activiteit de collegas in de gaten. Toen ze tussen twee opnames door even naast elkaar gingen zitten om hun werk te bekijken had ik net de 300 mm. tele-lens er op staan met de 1,4x extender en dat was precies genoeg om een mooi beeld te schieten van deze fotografen aan het werk.
Ik ben behoorlijk gebeten door het macro-virus de laatste tijd. De wereld van het kleine fotograferen werkt echt verslavend. Het is ook een makkelijke oplossing als je graag fotografeert en even niet veel tijd hebt om er op uit te trekken om op fotojacht te gaan. Je zet de gepaste lens op je toestel en in de eigen tuin zijn er genoeg beestjes, bloemekes, kruiden, vlinders en weet ik wat nog allemaal om als onderwerp te dienen. In de vergroting zie je details waar je al die jaren het bestaan niet eens van vermoedde. Deze kruisspin had haar web geweven in de laurierstruiken en doordat het toch behoorlijk waaide deze namiddag was het niet zo makkelijk scherpstellen, dat web wilde maar niet stil blijven hangen namelijk. Nu is dat een punt dat bij macrofotografie nogal nauw luistert, met de geringe scherptediepte van macrolenzen moet je echt heel precies er op zitten. Maar na een aantal pogingen had ik m er toch goed opstaan.