Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
01-09-2012
01 september Bobbejaanland
Bij de meeste mensen die niet uit onze streek komen zal de naam van ons dorp, Lichtaart, waarschijnlijk meteen geassocieerd worden met Bobbejaanland. Wij zijn hier trouwens ooit komen wonen in 1973 omdat wij in Bobbejaanland een jaarkontrakt hadden afgesloten om op te treden als muzikant ( ik ) en zangeres ( Josee ) De schoonheid van de streek en de gemoedelijkheid van de kempenaars waren elementen die er onder meer de reden van waren dat wij na afloop van onze verbintenis hier gebouwd hebben en ons perfect thuis voelen. De enorme bekendheid en aantrekkingskracht van zon pretpark lokt uiteraard massas toeristen naar hier, maar dat heeft ook zijn keerzijde helaas. Je zult als inwoner van Lichtaart maar naar Herentals moeten tussen half tien en half twaalf s morgens bijvoorbeeld . Dan sta je gehaaid meer dan een half uur in de file en in het seizoen is dat niet alleen in het weekend he.
Bobbejaanland, het plezantste land zegt de reclameslogan dat kan voor velen wel waar zijn, maar niet altijd voor iedereen. Ook deze morgen niet voor ons toen we naar Herentals reden om notenbrood te kopen bij A Tatin.
Langs de Lichtaartse weg in Herentals in de buurt van het kerkhof is er niet zo ver van de rijbaan een kapel. Ik heb er geen idee van of er nog enige religieuze activiteit plaats vindt, dan wel of ze helemaal in verval is. Van buitenaf ziet het er allemaal nog best goed uit trouwens maar in dit seizoen is dat van af de weg nauwelijks te beoordelen. In de winter daarentegen als er geen bladeren aan bomen en struiken zijn, dan zie je ze wel, vandaar dat we van het bestaan afwisten. Toen we er vandaag langs kwamen, en er even een beetje zon door de vroege herfstluchten kwam priemen vonden we dat we eindelijk maar eens wat dichter bij moesten gaan kijken. En jawel, mede door het mooie licht kon ik er best een aardig plaatje van schieten. Natuurlijk wilden we op het net de nodige info verzamelen, maar we kwamen eigenlijk niet verder dan de reproductie van een oude prentkaart uit de vijftiger jaren waarop je de kapel ziet, van op de weg gefotografeerd, helemaal vrijstaand, zonder hinderende begroeing er omheen. Dat is nu wel even anders dus. Daar wordt trouwens beweerd dat dit de kapel van O.L.V. van het zand of de zandkapel zou zijn. Elders vond ik dan weer dat, ook in Herentals, er nog een zandkapel zou zijn en volgens de afbeeldingen die ik daarvan vond is dat duidelijk een andere, beetje verwarrend dus niet dat het belangrijk is wat betreft de foto die ik maakte, maar ik ga toch even verder wat opzoekwerk verrichten.
Tante Wies is al heel lang hart-patiente en nu het plots niet meer zo goed ging hebben ze haar naar het in hartziekten gespecialiseerde OLV-ziekenhuis in Aalst overgebracht. Om nonkel Louis, die niet meer zulke afstanden met de wagen rijden kan, toch elke dag naar het verre Oost Vlaanderen te brengen wordt de familie ingeschakeld. Vandaag was het onze beurt, en wij deden dat graag. Uiteraard maakten we van de gelegenheid gebruik om even van het historische centrum van Aalst te proeven ik was nog nooit eerder op de grote markt daar en het was mijn bedoeling er een hele lading fotos van mee te brengen. Een foto maken zonder hinderlijke toeristen bleek evenwel niet zo makkelijk. Gelukkig kwamen de weergoden ons een handje toesteken. Een flinke bui zorgde er voor dat, binnen de kortste keren, het hele plein leeg was. Zelfs de jongedames die iets aan het doen waren i.v.m. "Adopt an animal" en die in hun afschuwelijke oranje-rode outfits alle mogelijke fotos van interessante gebouwen al bij voorbaat verprutsten, waren gaan schuilen. Wij zaten toevallig achter een Duveltje op het overdekte terras van een cafeetje aan de overzijde van de markt en van daar uit kon ik het belfort vastleggen zonder al die mensen er voor. Dirk Martens die daar al heel lang staat vond het prima en die stond me ook niet echt in de weg.
De Kempense kanalen zijn bij veel fietsers zeer geliefd. Ik betrap me er ook vaak op dat als ik zo maar zonder doel thuis vertrek, ik uiteindelijk toch langs het water terecht kom, camera altijd in de fietstas natuurlijk. Menige gans, zwaan, meerkoet, waterkieken, reiger, eendje, aalscholver kon ik zo in mijn fotomappen doen belanden. Toen ik vandaag langs het Kempisch kanaal ergens ter hoogte van de achterzijde van Umicore in de verte een eigenaardige beweging zag in het water kon ik de diersoort in eerste instantie niet goed herkennen, deze beweging leek nergens op dichterbij gekomen zag ik dat het een sportieveling was die zich op een alternatieve manier van Herentals naar St. Jozefs Olen aan het begeven was. Ik was m eigenlijk al voorbij toe ik bedacht dat dit toch wel een leuk onderwerp voor mijn dagelijkse blog zou zijn
Ik had weer eens vanalles te doen vandaag. Ik ben helemaal overtuigd van het gelijk van zovelen die ooit stelden dat ze het nooit zo druk hadden als nadat ze met pensioen waren. Maar vanavond maakte ik toch even tijd om de tuin in te trekken met de camera. Nu ja, het achterste gedeelte kun je eigenlijk nog nauwelijks tuin noemen, laten we het voorzichtig hebben over verwilderde groene omgeving. Maar daar zitten natuurlijk allerhande interessante beestjes en daar is altijd wel iets te fotograferen op macro-gebied. Neem nu deze langpootmug... doet zijn naam alle eer aan trouwens, poten zo lang dat ze zelfs gedeeltelijk buiten de foto vallen
Steken doen ze niet en vliegen is ook al niet hun sterkste eigenschap, de eigenaardige uitsteeksels achter de vleugels het lijken wel haltertjes zijn volgens de wikipedia overblijfselen van achtervleugels die de soort in de loop der tijden veloren heeft. Zo leer je nog eens iets al fotograferend.
Ik heb binnen de fotografie mijn definitieve ding nog steeds niet gevonden, en eerlijk gezegd vraag ik me af of ik uiteindelijk wel in een kastje gestopt wil worden. Ik vind eigenlijk alles leuk. Portretten, macro, architectuur, dieren, natuur, landschappen er is nauwelijks een richting waar ik me niet met volle overgave op wil storten. Landschap- en meer bepaald panoramafotografie was, ondertussen alweer een hele tijd geleden, misschien wel het begin van wat ondertussen een behoorlijke verslaving geworden is. Vandaag ben ik nog eens terug gegaan naar de roots.
In het Lommelse natuurgebied De Sahara zocht ik een fijn plekje om mijn statief neer te planten en uit 13 elkaar gedeeltelijk overlappende vertikale fotos stelde ik uiteindelijk vanavond op de PC dit panorama samen.
Fandag van FC De Kempen vandaag. Een van de leden van onze fotoclub, Swake G., is ook zeer geëngageerd in de jeugdwerking van de plaatselijke voetbaltrots FC De Kempen. Dat hij dan ook de fotografie klussen rond de club voor zijn rekening neemt is bijna vanzelfsprekend. Samen met medeclublid Gert M. zouden ze bij deze gelegenheid de elftallen fotograferen en de tribune leek hen een zeer geschikte plaats. Ik wilde graag het randgebeuren vastleggen maar vanaf de overdekte staanplaatsen aan de overkant van het terrein hield ik met een half oog toch ook de activiteit de collegas in de gaten. Toen ze tussen twee opnames door even naast elkaar gingen zitten om hun werk te bekijken had ik net de 300 mm. tele-lens er op staan met de 1,4x extender en dat was precies genoeg om een mooi beeld te schieten van deze fotografen aan het werk.
Ik ben behoorlijk gebeten door het macro-virus de laatste tijd. De wereld van het kleine fotograferen werkt echt verslavend. Het is ook een makkelijke oplossing als je graag fotografeert en even niet veel tijd hebt om er op uit te trekken om op fotojacht te gaan. Je zet de gepaste lens op je toestel en in de eigen tuin zijn er genoeg beestjes, bloemekes, kruiden, vlinders en weet ik wat nog allemaal om als onderwerp te dienen. In de vergroting zie je details waar je al die jaren het bestaan niet eens van vermoedde. Deze kruisspin had haar web geweven in de laurierstruiken en doordat het toch behoorlijk waaide deze namiddag was het niet zo makkelijk scherpstellen, dat web wilde maar niet stil blijven hangen namelijk. Nu is dat een punt dat bij macrofotografie nogal nauw luistert, met de geringe scherptediepte van macrolenzen moet je echt heel precies er op zitten. Maar na een aantal pogingen had ik m er toch goed opstaan.
Ilse, Koen en de 4 kids hebben vannacht bij ons geslapen. Ze waren niet zomaar met de auto, de bus, de trein, neen zelfs niet met de fiets, zij waren met paard en wagen gekomen. We hadden het er al eerder over, de liefde voor dieren en alles wat met het boerenleven te maken heeft is de leidraad in de activiteiten van dochterlief en gezinnetje. Eerder deze maand maakten we al eens een huifkartocht door de Wuustwezelse natuur en nu kwamen ze met twee pk en een tot woonwagen omgebouwde werfkeet naar Lichtaart afgezakt. Ze deden er twee dagen over, een echt bed en douche hadden wij te bieden en nu gaan ze weer twee dagen terug richting Wuustwezel. Het eerste deel van de trip heb ik met de fiets meegedaan, ik moet meteen stellen dat ik nog nooit zo langzaam langs het mij zeer bekende traject gefietst heb, maar uiteraard was het mij er in de eerste plaats om te doen het gebeuren te fotograferen. In de Rooblokken, mooi landelijk weggetje dat een stuk langs de spoorlijn Tielen Herentals loopt, kon ik twee manieren van reizen in één plaat vatten, een snelle en een onthaastende
We doen al enkele jaren aan vrijwilligerswerk in rusthuis Hoevezavel in Lommel. Toen Leentje, de moeder van Josee daar verbleef hebben wij vaak met verbazing en bewondering gekeken naar de inzet van allen die het vaste personeel komen bijstaan waar nodig. Na het overlijden van Leentje hebben wij besloten ook vrijwilliger te worden en het minste wat je er van kunt zeggen is dat het erg lonend is. Je krijgt er iets voor terug. Warmte, collegialiteit, menselijkheid Er zijn klussen zat waarvoor het budget van zon tehuis niet over de nodige middelen beschikt om betaald personeel in dienst te nemen, en daar springen wij dan bij, soms is dat in de entertainende richting, als het etenstijd is zijn er ook altijd handen te kort, fotoklusjes neem ik uiteraard maar wat graag voor mijn rekening, maar vaste prik is de wekelijkse wandeling. Deze week was het kermis in Lommel en de groep kandidaten om daar naar toe te trekken was te groot om in een keer te begeleiden, dus nadat we maandag al de eerste 35 rolstoelen van de Heeserbergen naar het dorp ( excuseer, je hoort stad te zeggen ) duwden, deden we dat vandaag nog eens over met de 20 patienten die maandag niet mee konden. Ik zette even mijn passagier opzij om enkele fotos te maken. Er zal er ook wel weer een van in het krantje komen neem ik aan, en dat het vrouwtje achteraan in het groepje meeloopt was bij de keuze van het onderwerp voor vandaag geen toeval natuurlijk .
De samenscholing van lokale koeien die wij zagen toen we in de vooravond nog een fikse wandeling maakten langs de Smallebroeken gaf ons meteen de inspiratie om daar de foto van de dag te schieten. Ik probeerde de fotoshoot een beetje te organiseren, mooi oplijnen, in de lens kijken, smile je kent dat maar je zult altijd zien, als je een groepsfoto wilt maken, dat er altijd wel enkele dwarsliggers zijn in dit geval letterlijk. Koeien verschillen niet van mensen op dat gebied blijkbaar. De dames bekeken ons en wij bekeken hen en achteraf zijn we best tevreden met het resultaat, temeer omdat er zoveel meer te zien is in de plaat. Het groene, rustige, landelijke karakter van de mooie regio waarin wij mogen wonen komt hier helemaal tot zijn recht in de achtergrond en dan is er nog die interessante typische lage-landen-lucht Het avondlicht is ook een element waarvan elke fotograaf je zal vertellen dat het zoveel mooier is dan het harde licht overdag.
Vorige zaterdag tijdens de macro-dag in de Appelzak in Nederland zag en fotografeerde ik massas beestjes en soorten, maar om deze rode libel te spotten moest ik vanmiddag even langs de Snepkensvijver, vlak bij huis. Let's talk about sex baby... Een rode libel die het doet met een groen-bruine dan denk je aan Multi-culturele toestanden in het insectenrijk, maar enig opzoekwerk leerde me dat dit wel degelijk het rode mannetje en het net iets minder vurig gekleurde vrouwtje van de bloedrode heidelibel zijn. Toen ik toch aan het kurieuzeneuze-opzoeken was wilde ik ook nog even weten hoe ze tot die vreemde houding komen. Een zogenaamd paringswiel zien we hier In de Wikipedia vond ik: Het mannetje brengt vooraf zijn sperma van zijn staartuiteinde naar zijn abdomen. Vervolgens grijpt hij een vrouwtje achter haar ogen, die vervolgens haar lichaam krult zodat zij met haar staartuiteinde het zaad kan opnemen. Het koppeltje kan uren in die positie blijven en rondvliegen.. De houding lijkt me niet zo opwindend, omtrent het tijdsgebruik kan ik alleen maar jaloers zijn
Lang geleden was de kermis in het dorp een gebeurtenis waar je naar toe leefde. Al van bij de opbouw, de dagen er voor, ging je nieuwsgierig een kijkje nemen om alvast te weten welke attracties er dat jaar weer zouden zijn. De rups was een van die dingen zonder dewelke een kermis niet echt een kermis was. Verliefde stelletjes en op versierpad zijnde jongelui konden de mogelijkheden meer dan appreciëren. Als je er in slaagde een meisje mee in de rups te nemen had je al half gewonnen. Door de middelpuntvliedende kracht werd je sowieso tegen elkaar aangedrukt en als het zeil dan er overheen ging en de omstaanders niet meer konden zien wat daar onder gebeurde olala
De kermis is er nog steeds, maar het wordt helaas toch ieder jaar een beetje minder. Er is immers elke week overal zoveel te doen dat het unieke van de kermis, waar je naar toe spaarde, helemaal wegvalt. Wij, laten we ons gemakshalve de oudere jongeren noemen, weten nog hoe het was en hoe het waarschijnlijk nooit meer worden zal.
Mag het verwondering baren dat, ieder jaar als wij met de bejaarden van het rusthuis naar de Lommelse kermis gaan, zij, na het bezoek aan café De Kroon ( spreek uit: de krowen ) en de traditionele smoutebollen, enthousiast de rups als favoriet vervolg zien. En inderdaad, ook anno 2012 gaat dat zeil nog steeds dicht, en als het weer opengaat hebben ze - en de begeleiders ook - de grootste lol. Wij stellen geen vragen
Teveel is trop , een vaak aangehaalde uitspraak van onze illustere ex eerste minister Paul Vanden Boeynants. Met dit weer doe je beter helemaal niks. Zelfs fietsen leek mij niet erg aanlokkelijk vandaag; Ik heb me vanavond toch nog even laten gaan om een rondje Herentals te doen na zessen, maar dat was meer omdat de mogelijkheid er inzat ergens een Duvel te versieren en de plekken om dat te doen zijn ons bekend
In de loop van de middag kwam je hooguit buiten om wat te wandelen, in de schaduw wel te verstaan. Als je thuis de steenweg oversteekt ben je meteen in het bos en dan kun je heerlijk onder het lover tot in Kasterlee wandelen eigenlijk. De Kempense heuvelrug is sowieso een fijn wandelgebied en een van de vele zogenaamde holle wegen leek ons vandaag een prima onderwerp om dat te illustreren.
Vroeg opgestaan and I mean: zeeeeeer vroeg opgestaan. We hadden om zeven uur deze ochtend afgesproken op de parking aan de Havenkant in de plaats Moerdijk in Nederland. Fotovriend Ron had enkel gelijkgestemden uitgenodigd om samen met hem een dag aan macrofotografie te doen. Hij had het natuurgebied de Appelzak daar voor uitgekozen en dat bleek inderdaad een vruchtbare plek voor de fotograaf die op zoek is naar kruipende, zoemende en andere kleine beestjes. Het was evenwel zo gruwelijk warm dat ik wijselijk besloten heb er rond de middag mee op te houden. Toch had ik toen al een oogst om U tegen te zeggen. Tijgerspinnen, roofvliegen, libellen, sprinkhanen, kevers, vlinders... Het was niet makkelijk om er een foto uit te pikken, maar uiteindelijk is het dit Heideblauwtje ( plebejus argus ) geworden, een klein vlindertje dat niet zo vaak voorkomt en ook beschermd is. De mannetjes zijn blauw, de vrouwtjes bruin. In de Appelzak waren er massas te spotten en ik heb dan ook een flink aantal fotos ervan toegevoegd aan de submap Vlinders in mijn Macro archief.
Ze hadden ons wel gewaarschuwd dat je bij deze temperaturen beter geen zware inspanningen moest doen, maar wij vonden toch dat we de vrijdagse trip naar Lommel vandaag nog maar eens met de fiets moesten afhaspelen. En het was ook heerlijk fietsen langs het kanaal. Onderweg hebben we uiteraard enkele tussenstops gemaakt. Hoeft het gezegd dat café Sas 6 weer werd aangedaan? In de schaduw op de pic-nic plaats bij de Blauwe Kei hebben we onze boterhammekes opgegeten en maakte ik deze foto. In de ochtend was er trouwens een fris windje dat voor de nodige afkoeling zorgde en na de wandeling met de bejaarden hebben we tijdens de terugrit bewust het tempo laag genoeg gehouden om zonder al te veel zweten terug in Lichtaart te raken. Morgen gaat de thermometer nog wat hoger voorspellen ze en dan staat er een macro-dag in Nederland op het programma dat zullen we ook wel weer overleven zeker?
De kans is dus groot dat er morgen een of ander klein beestje op deze blog prijkt
Een fuut, ik heb er eindelijk een opname kunnen van maken waar ik zelf tevreden over ben. Het zijn zulke schuwe vogels, als ze je in de gaten krijgen gaan ze om je te jennen, net te ver, wat rondjes zwemmen. Ik had al zo vaak geprobeerd er een aanvaardbaar voor de lens te krijgen maar het wilde maar niet lukken, ofwel te ver weg, ofwel onscherp, ofwel net te laat behoorlijk frustrerend.
Deze keer was ik eigenlijk aan de Dekshoevevijver op jacht naar libellen - ik had ook de macrolens er op zitten - maar je hebt zo van die dagen dat ook die beesten niet van fotografen houden blijkbaar. Ik weet uit ervaring dat op die plek er ook regelmatig fuuten te spotten zijn en toen ik meende aan mijn kant iets verder op tegen de oever er een te zien heb ik me achter de oeverbegroeing terug getrokken, snel de macro er af en de 70-300 er op en wachten maar, hopend dat ie deze kant zou uitkomen. En jawel hoor, hij kwam, na een duik, precies boven water binnen mijn bereik en toen was het een koud kunstje om hem uit de losse hand vast te leggen. Yessss !!!!
Voor de fotografen: f 5,6 - 277 mm - 1/320ste - ISO 250.
We hebben vandaag de hitte overwonnen met een zwempartij in de Melle en een kanotocht op de Nete. Marie Leen, Pieter en Hannelore wilden best met pake Pol mee in een canadese kano om de tocht van Retie naar Kasterlee te ondernemen. Oma zou op strategische plekken op de bruggetjes gaan staan met de camera en de 300 mm er op. Dat ze dat uitstekend gedaan heeft bewijst de bijgaande foto. Dat wij ons uitstekend geamuseerd hebben kan ik ook volmondig bevestigen. De kids vonden het ook fantastisch. Anderhalf uur paddelen door de Kempense natuur, onder overhangende boomtakken, door vernauwingen, de kano even over land langs een stuwtje slepen wat een avontuur, voor herhaling vatbaar vonden ze unaniem. Zelf vond ik het ook geweldig natuurlijk, hoewel het onder controle houden en in de goede richting sturen van die best grote kano niet zo eenvoudig was met drie enthousiast in alle richtingen mee- en tegen paddelende youngsters.
We zijn vandaag met enkele leden van onze fotoclub op uitstap geweest. Het moet gezegd, het werd een zeer vruchtbare onderneming qua foto-oogst. Eerst gingen we iets drinken, daarna een fotomuseum bezoeken, dan weer iets drinken en iets eten en natuurlijk in het schilderachtige stadje wat rondlopen en wat fotograferen. Toen reden we naar een ander al even schilderachtig stadje waar we eerst iets wilden eten en drinken. Uiteraard gingen we ook daar weer wat rond lopen, de haven bezoeken en fotos schieten Daarna wilden we ook nog iets drinken.
Ik vraag me eigenlijk af of er iemand is, die, aan de hand van één van de fotos die ik in de loop van de dag maakte, kan raden in welk land wij waren?
We hebben weer logees. De Herentalse tak van de kleinkinderen-verzameling is in Italie aan het puffen bij temperaturen boven de 30 graden, dus hebben de Wuustwezelse kids het rijk voor zich alleen deze keer ( en het weer is hier eigenlijk zeker zo aangenaam als aan het Garda Meer ) We hebben al plannen zat, kanovaren op de Nete , de Maisdoolhof, het blote voetenpad things to do
En dan zijn er nog die leuke dingen die van alle tijden zijn, boomklimmen bijvoorbeeld. Ik herinner me als gisteren hoe ik zelf ( een kleine honderd kilo lichter als nu ) vaak in het topje van onze kersenboom zat, niet alleen om kersen te eten, maar ook, en vooral, om rond te kijken. Nu is het dus aan de volgende generatie om die pleziertjes te ontdekken. Pieter had maar enkele seconden nodig om als een jonge aap hoog in een van de bomen in de tuin te zitten.
