Het dorp dompelt zich onder in de voorbereiding van Het Belangrijk Feest  op zondag, met de Processie van Sancta Christo Salvador,de patroonheilige van deze stad,ik surf mee op de golf van enthousiasme. Dat betekent dat ik op de terrassen blijf hangen die eindeloos zijn uitgebreid,maar toch redelijk vlot bediend worden. Het doet me een beetje denken aan het boek van Dimitri Verhulst: de blijde intrede van Christus in Brussel. Of ook iets in de trant van de Heilige Hartenbond die vroeger welig tierde in heel Vlaanderen,voor degenen die oud genoeg  zijn om dat te begrijpen.

In ieder geval slaap ik voor het eerst in lange tijd ononderbroken tot een uur of zeven in de morgen. Het dorp komt moeilijk wakker zodat ik heel wat moet afdweilen om mijn kranten te downloaden, de WiFi in mijn hotel doet het niet. Op mijn zoektocht ontdek ik dat naast de mercado municipal ,hier heel bescheiden,er ook op zaterdag een openbare markt is,ik sla nog een slag in onderbroeken.

Het wandelen doet me deugd,en omdat de pastelleria  waar ik wil ontbijten pas om negen uur opent ontbijt ik met de rest van de gekregen druiven die nog in mijn auto liggen,opgeruimd staat ondertussen netjes.

De morgen is duidelijk aan de zwakkere weggebruiker, ik voel me jong tussen dé ouderen die hier provianderen met grote boodschappentassen op wielen, die gelijk ook wel dienst doen als alternatief looprekje. Maar in tegenstelling tot bij ons, ze komen tenminste de straat op.

De kleine  pastelleria is ondertussen open maar ik word een beetje aan de kant geschoven door een stel gezette dames die hun rechten als vaste consumenten opeisen,ik laat me in een hoekje drummen en wacht tot de ietwat norse dienster de tijd neemt om mijn zumo natural te persen.

Tegen de middag ga ik even op weg, en kom via kleine weggetjes die ik ontdek op mijn Google-webkaart in onooglijke dorpjes als Los Mirones,half vervallen maar toch met een hotel rural, Umbria de Fresnedas afficheert zelf trots dat het slechts 26 viviendas heeft,en de paar die ik zie, ouderen die zelf hun rolstoel voor zich uit duwen, zien er gezond  & gelukkig uit. De stilte is hier zo overweldigend dat ik bij vertrek zelf mijn autoradio af zet. Dit alles in heel mooie weidse en afwisselende landschappen zodat ik zin krijg om te onderzoeken of je hier het jaar rond ( een beetje comfortabel ) kan wonen.

Viso del Marqués  brengt me als volgende stadje weer wat met de voeten op de grond. Het is toeristisch,met zo ongeveer de zelfde charme -neem dat voor wat het is- als Damme bij ons. Getuige hiervan is een chique trouwpartij die zich voor mij ontrolt. Ik krijg een krop in mijn keel, niet wetend of het van de melancholie die er van uitgaat als wel de domheid van de stap is.

Genoeg voor vandaag. Ik rij terug naar mijn Calzada de Calatrava waar ik in de circulo agricola die vandaag afgeladen vol zit nog een apero drink - ik ben hier il Belgo hoor ik de uitbater meedelen- begeleid met ruime tapa's zodat ik me probleemloos aansluitend aan mijn siësta kan overgeven.

De avond breng ik door met de verdere voorbereiding op Het Grote Feest..