|
Mijn simpel verblijf in Casas de Juan Níñez bevalt me wel: sober maar toch alle comfort, op een desayunio na,maar de bar met koffie is om de hoek en ik haal een boterkoek in de boleria twee huizen verder, opgelost!
Het is marktdag hier, ik vul mijn ondergoed met een paar stukken aan,ik vind hier mijn favoriet merk. Nog een koffie en dan ga ik weer.
Het landschap doet me erg denken aan het Franse pays d'Artois,met uitgestrekte licht glooiende velden,maar de meeste velden zijn leeg. Hier en daar toch een wijngaard tussenin,veelal nog niet geoogst.
Dichtbij Jonquera wordt de vlakte onverwachts en heel diep doorkliefd door de Rio Júcar,hier nog een stroompje van niks maar ik ben toch erg onder de indruk van wat die stroom met het landschap heeft gedaan.
Jonquera is een ingeslapen stadje,ook hier is het marktdag met een kraampje of vier, twee keer kaas en worsten,één met schoonmaakprodukten en gek genoeg,iemand die handelt in oude naaimachines genre Singer. Ik zie alleen oudere klanten. Guardia Civil heeft elke week een halve dag "spreekuur".
De weg naar Mahora gaat weer vlot,glooiend alsof het land nooit door een rivier in twee is gescheurd. Pure landbouwstad,alleen aanverwante industrie vind je hier. Ik vertoef er toch even, en overleg met mezelf hoe ik verder moet. Albacete is dichtbij,en ik aarzel om op een aanbieding in te gaan voor een driedaags verblijf in de lokale Parador,al vind ik 180 toch nog geen koopje. Nog voor de middag rij ik er heen,maar bij het naderen van de Grote Stad voel ik me te klein en maak rechtsomkeer, zelfde ervaring als in het voorjaar toen ik Lissabon wou bezoeken.
Met een tussenstop in Motellija maak ik de voormiddag af,en rij blijgemoed terug naar Mahora,alsof ik aan een groot ongeluk ben ontsnapt. Ik boek een middagmaal en aansluitend een kamer. Zo kan ik een siësta maken en vanmiddag na de Grote Hitte weer wat gaan toeren op de boerenbuiten.
Niet zo lang heb ik gedut,net genoeg om de zwaarste hitte te ontwijken.
Deze middag wandel ik - per auto- naar Iniesta, via Navas de Jorquera en Ledana, en keer terug via Villanueva de la Jara,Tarazona de la Mancha en Madrigueras. Dit voor de volledigheid,want geen van die namen vind ik terug in mijn Trotter voor Midden Spanje. Het is een wandeling vooral in het teken van de wijnoogst die hier in La Mancha volop loopt. Het grootste deel van de pluk gebeurt nog altijd met de hand, in tegenstelling tot de oogsten die ik meemaakte in Frankrijk,tussen Beziers en Carcassonne waar de boeren gewoon op de kopakkers de kwaliteit van de wijn staan te becommentariëren terwijl de plukmachines hun werk doen. Ik geniet altijd als ik zo'n,of eender welke oogst kan meemaken. In Ledana spreek ik een familie plukkers aan, probeer ze te fotograferen,maar ze kijken op noch om. Toch krijg ik van de cultivateur een paar kilo van een speciale struik die weggestopt staat tussen de andere ranken: lekkere dessertdruiven, eigenlijk voor eigen gebruik. Het helpt niet als ik protesteer dat yo solo ben, hij maakt me duidelijk dat ze mãnãna ook nog goed zullen smaken. De coöperatieven verschillen niet zo zeer in hun methodes als wel in de omvang van hun omzet. De druivenrassen worden geselecteerd onthaald, er wordt zelfs een onderscheid gemaakt in de plukmethode.
Het waait hier erg hard,en ik ben blij dat ik een windmolen heb ontdekt, die blijkbaar Cervantes heeft overleefd.
Ik stop in een ander etablissement in het dorp, hier hangen nogal wat Roemenen rond die allicht ook in de oogst werken,ik zag her en der verschillende advertenties in de coöperatieven waar ze aangeprezen worden in kleine groepjes/families. Ze borrelen wel sterk,de ene dubbele cognac na de andere -kost hier twee keer niks-.
Bij het avondeten heb ik een hele tafel die me zit aan te gapen: ik zit onder het tv toestel waar voetbal wordt uitgezonden. Raar is dat, een heel gezelschap,niet gezellig rond de dis maar allemaal aan één kant van de tafel. Nochtans speelt dezelfde match ook aan de andere zijde van de zaal.
Ik vind het toch maar akelig, en ga ophoepelen,naar bed. Misschien nog een vage planning opmaken voor morgen.
Hasta la Vista!
miel cocquyt
|
