Onderwerp: Setubal

Tegen alle weerberichten in begint de dag stralend. De zee voor mijn neus is plat en weerspiegelt de zon. Omdat ik het niet vertrouw wacht ik even af welk plunje ik zal aantrekken. Uiteindelijk ga ik ondanks de zon  toch in "aangeklede versie" naar de mercado die vandaag dus wél open is,ook al is het zondag. Het is heerlijk slenteren tussen het groot aanbod van vis,fruit,vis,groenten,vlees en vis.
Ik koop wat morango's,(aardbeien bij ons)  en lokale mandarinas.

De boulevard wandelt heel aangenaam,een flauwe versie van een rambla: enkele coffee bars,veel groen,mooi aangelegde wandel- en fietspaden,maar weinig volk.
Ik besluit de rest van de dag te luieren met wat skypen,lezen en face timen.
Ik verkleed me op zijn zomers,wandel wat langs de vele visrestaurantjes  en ga tenslotte choco frito (?) eten in de kroeg die me mijn hoteladres aan de hand deed.  Het blijkt in repen gesneden gefrituurde inktvis
Terwijl ik eet regent het toch wel,zeker? Gelukkig komt de zon redelijk snel terug want ik ben dringend aan een siësta toe en wandel niet graag nat. 
De zon is weer van de partij als ik wakker word maar warm is anders. Ik twijfel of ik te voet dan wel met de auto weg ga maar laat mijn wagen ter plaats rust.
Alle terrassen,ook die waar ik anders geen kat zie zitten nu overvol met klieken: -jongeren, al dan niet gemengd,-vrouwen alleen of met mannen, en allen gericht op de tv schermen, alsof er een belangrijke speech of aankondiging aan te komen zit maar er gebeurt niets in die aard,of het zou voetbal moeten zijn. Als de zon zakt kom ik hier in de schaduw te zitten en het wordt me te koud,ik zoek een plek ergens binnen,liefst waar het niet stinkt naar tabaksrook want dat lijkt hier nog wel toegelaten. Één cafe blijkt niet voetbalgek,én: hay caracois, ze hebben slakjes!  Ik krijg een zo vol bord dat ik het niet op kan,en ze zetten de alomtegenwoordige tv stiller op verzoek zodat ik mijn skypegesprek kan verstaan,het lijkt onethisch naar Portugese normen.

Mijn hotel is vlakbij en vanop mijn terras volg ik een schouwspel van het binnenslepen van een boot die hier al dagen voor anker ligt,hij kruist een ander schip,een autocarrier,die net de kaai heeft verlaten.

Ik lees wat en verlaat mijn kamer alleen nog om een bifana te gaan eten, meer moet ik niet meer.
Als alles gaat naar wens doe ik morgen weer een poging om Lissabon in te palmen,dit keer per trein.

miel cocquyt