Van: miel cocquyt <mielemiel@gmail.com>
Datum: 20 december 2011 22:18:05 GMT+01:00
Aan: miel cocquyt <mielemiel@gmail.com>
Onderwerp: Martes 20/12

Martes 20/12

Vandaag is Sonny 11 jaar dood.
De pijn is dof geworden, het trauma blijft.

Mijn hotel bevalt me best, ik slaap tot een uur of acht. Goed bed, alleen had ik vannacht de keuze tussen het storende van de airco of een extra deken. De ouwe baas -gisteren de laatste man, vandaag weer eerst present - verwelkomt me met de verkeerde koffie, maar dat is geen probleem,er staat zo een ander. De toasts zijn ruimer bemeten dan ik al heb gehad en voor het eerst krijg ik de keus tussen olijfolie en boter, maar ik moet geen  van de twee. Hier lopen veel locals binnen. Ook de mama's die hun  kindjes aan school hebben afgezet komen hier koffie kletsen
Alleen het internet is zwak, ik moet buiten en in een andere zaak mijn krant gaan ophalen. De ouwe baas heeft het in 't snot en bezweert me nogmaals dat er werk wordt van gemaakt,maar de amateur van dienst bakt er toch niets van,zodat ik met het probleem blijf zitten. Berichten komen af en toe wel door..
Het is koud buiten,maar ik ben toch van plan een toer te maken. De stad ligt op een heuvelrand,dus roetsj ik naar beneden. Goed dat ik mijn jas aan heb. De zon doet deugd op mijn rug maar mijn handen verkleumen in mijn schaduw aan het stuur. Het is zo vlak en zo open als in Zeeland.geen weiden, alleen blote akkers op enkele na die beplant lijken met ajuin. De akkers zijn in perceeltjes geploegd met ruggetjes om te bevloeien(denk ik ) of anders voorzien van sproeiers. Geen boerderijen tenzij hier en daar in de verte een grote ganaderia ofte varkensstal,industrieel en geen specifieke woonst te bemerken.
Na een uur of wat stop ik in een routier,alleen al om mijn handen eens te ontdooien,en daar staat toch wel een echte Hollander zeker! Hij heeft staal geleverd in Cadiz en is retourvracht aan het ophalen, een paar paletten wijn hier, enkele paletten tegels daar.. Hij hoopt tegen kerst toch thuis te zijn, 2400 km verder, dus drie volle dagreizen..
Bobadilla, een dorpje, is zo wat mijn keerpunt. Het is middag, er is geen kerk of winkel ,gelukkig wel een kleine kroeg met meson ofte restaurant. Zoals overal waar ik inkijk heb in de keuken is die erg professioneel uitgerust, helemaal in inox. De tapa's komen uit de koeltoog, mijn ervaring is dat de beste  tapa'sniet worden uitgestald maar via een klein doorgeefluikje recht uit de keuken komen.Parallel tussen mijn heen-en terugweg komt een TGV-traject,dat veroorzaakt veel trafiek met veel zwaar materiaal . Toch voel ik me veilig, er wordt breed uitgeweken.
Na 40 km al blij dat ik terug ben, het laatste stuk klom,niet goed merkbaar maar toch duidelijk, ik voel het in mijn benen en zie het als ik achterom kijk.
Vorige keer was een jong koppel,Spaanse man  van hier en enthousiaste pas afgestudeerde Française ,smoor op de jongen en deze plek,hier een bar begonnen. Ik kwam er graag dus ga ik er nu naar toe, maar de vogels zijn gevlogen . sinds augustus is de zaak overgenomen, wat me eigenlijk niet verwondert, de beste uitbaters  -of zij die meest in mijn smaak vallen- zijn geen lange carrière beschoren. De nieuwe spreken me niet aan.
Ondanks de koffie die ik tegen mijn gewoonte in drink doe ik toch een siësta van een uur of twee. Het doet deugd.
Het blijft kil. Ik dwaal wat door het stadje, haal een fietsroute op in het toeristenbureau -hier werkt een authentieke Hollandse weet ik- en ga nog wat op zoek naar een geschikt internetcafe dat ik niét vind. Morgen wellicht geen Skype, vervelend.
Het is bijna negen uur, maar Spanje en zijn keukens liggen een beetje plat door een voetbalmatch , ik vermoed real Madrid tegenover weet ik veel, het wordt wachten op mijn cenar.
Vriend josé heeft geprobeerd me te Skypen, dus ik probeer te antwoorden en het lukt, de verbinding hier is als een lotje uit de loterij.. Alles goed in lalandusse, misschien zien we mekaar met oudejaar, al hou ik niet van dat gedoe.
Een lief meisje maakt de dienst uit. We communiceren heel gebrekkig wegens mijn spaansonkundigheid. Ik laat me door har leiden en krijg een soort fancy krab als voorgerecht,niet echt lekker en dan steak van zwaardvis die ik wel apprecieer.na de match is de bar leeggestroomd. Het is pas na tienen maar ik heb het gevoel dat ik zo weer kan slapen...



miel cocquyt