Het blijft hier lang zuiders warm, ik maak evenl een tochtje naar het centrum maar zelfs hier is het feestdag, wat betekent dat al, de winkels dicht zijn en de terrassen overvol.
Aanpalend aan het station ligt de haven, ook de plezierhaven, en daar gaikop een simpel terras een glas drinken. Beducht voor de reputatie van Zweden vraag ik eerst maar wat dat mag kosten? Voor 10U-110 sek heb ik de keuze uit een glas bier of glas wijn. Ik zie de mensen van de 's...misse al glunderen als ze dit onder ogen krijgen!
Het eten is avenant, en ziet er nog niet lekker uit bovendien. In een soort nachtwinkel koop ik een paar broodjes en smeer zelf wat ik nog bij heb, morgen zoek ik een nieuwe voorraad bijeen.
Als altijd val ik als een blok in slaap, de nachtelijke geluiden van het station -ik kijk uit op de perrons - storen me niet,integendeel. En als gewoonlijk ben ik rond de klok van vier wakker ,weer kan ik de slaap niet vatten. Het is klaar als bij volle dag, ik stap uit bed en ga mijn parcours naar Bruno's voorlopig logies verkennen, ik ben niet zeker dat ik het goeie adres heb.
Het is een kwariertje fietsen en het is wel juist.
Opgelucht keer ik via het stads Ieren terug, nog een kat op straat, wél zie ik een haas wegspurten over de straten, raar gezicht midden in een stad die niet eens parkrijk is.
Gerust als ik nu ben dommel ik toch nog een beetje in en uit, tegen half acht opstaan en douchen, mijn toilet is vlug gemaakt.
Voor 60 sek kan ik een ontbijtbuffet nemen in een bakkerij, het is niet njam njam maar toch voldoende, en koffie naar believen.. Ik wandel terug naar mijn hotel, dagboek bijwerken en tanden poetsen, dan ga ik op visite
Kwart voor tien ben ik daar,mooi op tijd om de procedure door te lopen. Om tien uur ben ik bij bruno.
Eerste indruk: hij is fysiek niets veranderd,ziet er uit als een sportman,gebruind en in sportkledij, een korte broek en t-shirt.
De ontvangstruimte heeft de afmeting van een cel,zeg maar smalle drie op vier meter, toiletruimte inbegrepen. Hier staan twee zetels en een kleine sofa.
Bruno brengt met verve en met handen en voeten,zelfs met een soort maquette zijn versie van de gebeurtenissen,ik behoef geen pleidooi.
We praten bij over de gewone dingen van alledag,het meten en ondergaan van de tijd die traag tikt. Ik bewonder zijn niet aflatende optimisme en zijn plannen voor het verdere verloop van zijn procedureslag, want rusten en er zich bij neerleggen doet hij niet.
Ik hoop met hem mee dat zijn scenario klopt.
Twee uur is lang om aan een stuk te vertellen, en twaalf uur is etenstijd. Als we uit de ontvangscel komen staan de karren met eten al klaar.
Ik adem diep als ik buiten kom, de sportvelden die ik zie en vernoemde heeft hij nog niet gezien. Het lucht me op dat ik er was en dat ik er weg kom.
Op de terugweg loop ik binnen in een immense fietsenzaak vlakbij bruno,op hetzelfde industrieterrein,waar ik de gepaste sleutels krijg om zelf aan mijn fiets te werken, ik sleutel en maak proefrondjes, het gaat veel beter maar echt in orde is het niet, maar ik denk wel dat ik er mee thuiskom. Daarna wat inkopen voor middag- en avondmaal, geen zin om te gooien met mijn goeie geld hier.
Ik eet met veel smaak van zalm en haring en danish blue en Italiaanse worst en stokbrood,met zelf gezette koffie.
Geen zin meer om te fietsen, ik ga slenteren in de stad,probeer inspiratie op te doen in de tourist- info. De morgen beklijft.
Terug naar de rust van het hotel, ik moet wat wikken en wegen op mijn gemak.
