via een fietsweg probeer ik buiten de stad te komen maar algauw moet ik overschakelen op de gewone wegen. gelukkig kan ik mijn gps instellen en samen geraken we na een dik uur of zo buiten de stad . het gaat geleidelijk, eerst begles met het groot slachthuis, ik hoor en ruik het in werking maar het is afgesloten als een gevangenis,dan de woonbuurten van vilnay met veel scholen,ook wel met veel openbaar groen,dan de chiquere wijken van leognan met meer ouderen. het is al warm, mijn trui met mouwen mag vlug uit. in een centre leclerc koop ik kettingolie, ik heb een hekel aan krijsende kettingen. nog even en ik ben eindelijk weer volop in de landes.
er lopen niet zoveel wegen door die streek. in het begin is de weg tamelijk druk. al moet gezegd dat de fransen ruim uitwijken voor mij als fietser,wat ik ook wat afdwing door niet uiterst rechts te rijden als ik op de rijweg moet.. na een tijdje ben ik de grote weg beu en zoek het meer westwaarts. mijn gps volgt me, herberekent,en zo kom ik langs rustiger wegen,tenslotte ook op onverharde,wat me mooie zichten oplevert maar ook moeilijk fietsen,zelfs uitglijden in het mulle zand hoort erbij. na een tijd kom ik toch weer op de gewone weg,ook minder druk. ik herken verschillende punten,leuk, ik ben weeer op de echte compostelaweg. de zon staat hoog en brandt maar ik heb er geen last van. mijn fruitsap is op, ik tank een eerste keer op een cimetière. lekker fris en nee, het smaakt niet naar lijken. saucats is al echt op den buiten; het is marktdag, wat me verwondert want ik las net dat die doorgaat op vrijdag en ik heb een zondagsgevoel. de weg naar hostens is lang en rechtlijnig maar het deert me niet,mijn ziel fluit als een zangvogel. ik ken de weg ondertussen zo goed als die naar antwerpen. vervang canet door kaprijke, en de kapel van retis is voor mij evengoed een monument als de kleemskapel. moustey als zelzate, pissos,waar ik vorig jaar getuige was van een ongeval met een losgeslagen vracht hout, de gevel is nog niet hersteld.. ik drink er een koffie in een café waar iedereen aan de pmu gekluisterd zit, krijg een bidon koud water, in frankrijk heel normaal, ik vraag me af hoeveel ze bij ons zouden aanrekenen. het mooiste van de rit vind ik het parcours van de tire-oreille. desolater kan een landschap niet zijn,daardoor ook zo mooi. de twee boerderijen op de weg hebben zelfs geen bewoning. ik stop regelmatig, voel me moe worden . gelukkig is peyhorade niet ver meer. ik vind er zonder moeite de halte jacquaire waar ik wil slapen maar er geeft niemand thuis.ik laat er mijn fiets en een boodschap achter en ga te voet winkelen en een potje pakken. goeie leffe,ook al is het geen origineel glas maar de patron belooft beterschap,er is een leffetap op komst met bijpassende glazen. er is wifi beschikbaar maar geen internet: moet toch dringend een draagbaar toestel kopen! terug bij de gite: désolé,mais on n'a pas de place.. toch niet hier, gelukkig wel in een parochiaal centrum een kilometer verderop. de man begeleidt me er heen. dik in orde: goeie douche en een goed bed. ik eet voor het derde opeenvolgende jaar in het zelfde restaurant"l'aubergade" waar ik vorig jaar ook sliep,alleen veel duurder.de dienster is nog altijd even kort in haar manieren,al doet ze het wel vlot en efficiënt. het blijft warm als ik terug rij. de mensen zitten overal buiten te buurten,een beetje als bij ons in oude tijden. ik ga slapen als een ander mens. geen idee dat ik in zo korte tijd zo kon veranderen.
