Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
10-12-2009
Donderdag 10 december 2009
Gisteren nog een bewogen dagje voor mama... Toen papa gisteren thuis kwam van zijn werk was hij helemaal niet aangenaam..Was eerder een beetje prikkelbaar,boos.. Ik begreep niet waarom en kan dan wel wat lastig doen als hij zomaar uit het niets boos doet terwijl ik ook maar mijn best doe, maar al snel wist ik het antwoord op al mijn vragen.. Papa had een dipdagje..Kerst en oudejaar zijn in zicht en dan moeten we vieren,papa heeft geen zin. Ook weet hij de laatste tijd niet meer wat hij moet doen. Ik heb mijn blogje om te schrijven,papa heeft niks om zijn gevoelens te uiten,hij kan niet spreken,zijn hart niet luchten,en vooral niet wenen! Tot gisterenavond..Hij huilde opeens zo hard,zag even zijn leven niet meer zitten.. Ik zag ook even geen weg meer.. Huildetoen ook..en daar zaten we dan,samen te huilen in elkanders armen,zo verschrikkelijk lastig,zoveel pijn,zoveel verdriet.. Geen mens kan ons begrijpen.. Komt op dit moment verschrikkelijk hard aan als ook papa het nu niet meer aankan.Ik wist ook totaal niet wat te zeggen ,ik kon hem alleen maar troosten en zeggen dat er nog lastige dagen voorbij zullen gaan, en dat we allebei sterk moeten zijn. Dat als hij nu crasht ,ik er ook niet meer zal geraken. Maar we houden ons sterk,ik was tergelijkertijd wel blij dat papa zijn gevoelens eens kon uiten,en dat hij erover sprak. Misschien deed het eens deugd,en kan hij vandaag weer verder. Het is voor ons allemaal zo moeilijk om door te gaan met ons leven, het ligt zo helemaal overhoop. Moeten wij nu gelukkig zijn? Ik weet het ook allemaal zelf niet meer hoor,ik houd mij recht aan de gedachte dat er nog een kindje komt,en dat ik dan pas alles zal kunnen laten rusten,hoe moeilijk dat ook is,ik ben overtuigd dat er nog geluk komt. Vergeten zullen wij jullie nooit,dat kan helemaal niet maar wij kunnen het toch een plaats geven,en nu lukt ons dat nog steeds niet! Ik zelf ben redelijk goed deze week,heb dipjes maar zijn van korte duur, of ik verberg ze.. Heb het nu te druk om stil te staan,om verdriet te hebben. En ik weet..Ik zal er nog veel hebben..
Ondertussen vandaag.. Net thuis van mijn werk,en ik vermoed dat papa het al weer een beetje beter ziet zitten,het moest er volgens mij gewoon eens uit, eventjes uitblazen,uitrazen en nu kunnen we terug verder. Met een beetje liefde,zullen wij zeer ver geraken. Zo,ik moet nu afsluiten want ik moet nog douchen en broertje Toby vraagt ook een beetje tijd. Dikke kus,van mama ,papa,en broertje Toby
Vandaag een lastig dagje,huisje weeral kuisen,strijken.. enzoverder.. Dan samen met broertje Toby de kerstboom zetten, vielen dan balletjes op de grond,klingelden kapot.. Opnieuw beginnen opkuisen.. De kerstkaartjes klaar schrijven en nog zoveel dingen die ik al niet meer kan opnoemen. En nu..zit ik lekker geploft in de zetel met een fleece plaidje rond mij te schrijven naar jullie. Ben moe,echt doodop! Nochtans al gans de week vroeg in mijn bedje, snooze smorgens zelfs nog vijftien minuutjes en dan nog ben ik niet wakker genoeg. Heb de laatste tijd nogal haarverlies.. had er eigenlijk nog nooit bij stil gestaan dat er zoveel haar op de grond ligt van mij,en nu papa het mij vertelde ben ik er speciaal naar gaan kijken,en nu ik mijn haar waste zag ik dat het inmens was Ik hoop maar dat het niet te lang duurt,want ik mag er dan nog een dikke haarbos hebben,het zou niet leuk zijn als het opnieuw hevig gaat uitvallen,en weer zo gaat uitdinnen. Ik ga nu niet speciaal naar de dokter gaan,maar als ik er moet zijn dan zal ik er wel eens naar vragen,misschien zijn het zenuwen. Ik voel dat ik redelijk wat gestrest rond loop.. een mens kan toch veel hebben hoor. Intussen ben ik nog altijd niet ongesteld,en ik wacht maar.. Het kan inderdaad allemaal een klein beetje ontregeld zijn en dan moet ik idd wel een beetje langer wachten dan voorzien. Maar in juli had ik alles ook perfect op tijd, en volgens de gyneacologe moest ik ze direct na mijn bevalling al weer hebben. Dankzij stress kunnen ze natuurlijk ook uitblijven. We zullen zien,ik maak me gewoon een beetje zorgen dat er toch iets verkeerd is of zo..ahja.. Ik denk nog iedere dag aan jullie hoor mijn meisjes ik kan het nog steeds niet geloven dat ik dit allemaal heb meegemaakt,en dat geen van jullie beiden hier is.. De warme gezinstijden komen er aan,en ik heb niks ik heb enkel broertje Toby en papa,en zelfs dat is niet genoeg! Papa kan er ook niet mee om dat wij moeten feestvieren en dat wij dan moeten gelukkig zijn,en dat zijn wij helemaal niet. Wij hebben ons voorgenomen alles in rust door te brengen en toch eens in stilte aan jullie zullen denken. Natuurlijk doen wij dat elke dag..maar dan nog eens extra meer en beter! Een traantje zal er zeker niet aan ontbreken,al vraag ik mij soms af, hoeveel tranen een mens wel heeft?!
Heb nog eens goed nieuws ontvangen vandaag hehe ik heb een prijs gewonnen op het werk met mijn winkel! Eindelijk eens iets positiefs! En nu zijn we met zijn allen gelukkig he,we moeten nu tot eind december strijden met de rest van de winkels elke week om iets anders,en vorige week waren wij diegene die goed gescoord hebben!
groetjes mama dikke kus en knuf en zorg voor elkander
Mijn gedachten zijn nergens en mijn dromen heel ver Alweer is er in mijn leven hierboven een ster Het kindje is gekomen uit mijn schoot maar ik houd mij groot Weer hoor ik de woorden,ze zijn nog jong!! Ik zou willen schreeuwen terwijl ik liever zong Een liedje voor jullie,mijn engeltjeskinderen Want ook voor jullie geboorte,werd je al echt bemind Ik hou van jullie,al waren jullie nog klein Helaas mochten jullie bij mij niet zijn Als ik naar de hemel kijk,en ik zie een kleine ster dan denk ik,mijn kindjes ,wat zijn jullie ver Maar ik voel die liefde van jullie stromen en dan hoop ik dat wij ooit bij die kleine ster kunnen komen
er werd zo naar jullie komst uitgekeken we waren trots,wilden jullie verwennen en nu blijkt dat wij jullie niet mochten leren kennen Zoë jij pas zes maanden,Amy pas drie maanden heb je ons met je aanwezigheid mogen verblijden een hel voor ieder die bij ons zo dichtbij staat geen woord heb je tot ons kunnen richten in alle droefheid zien wij toch hetgeen ons verzoende de liefde voor al het leven de liefde het leven te laten en dan weer heel even relativeren afzien van resultaten... in onze harten staan jullie namen gegrift zullen je bestaan nooit ontkennen herinneren jullie geboorte als een gift aan jullie afscheid waarschijnlijk nooit wennen Zoë,iedereen die je lief heeft zat daar.. en jij omsloten door liefde lag daar Jij Amy,eigenlijk eenzaam en alleen met ons lag in ons midden.. Ik krijg het moeilijk nu... Wij moeten door,maar jullie ...zijn al klaar...
Al een paar dagen slecht humeur.. Denk al sinds vorige week dat mijn maandstonden er zitten aan te komen, en ze komen maar niet uit. Wegens te kort aan hormonen ,omdat ik dus de nuva ring niet in heb heb ik verschrikkelijk veel last van uitslag in mijn gezicht. Is verschrikkelijk ambetant ,want kan er niks tegen doen, en het doet enorm veel pijn. En nu en dan ook geen prettig zicht Ook heb ik al elke dag krampen in mijn buikje, en zou ik echt denken dat ik ga menstrueren. Wat een vrouw allemaal niet kan hebben hé. Intussen ben ik nog altijd aan het nadenken over mijn toekomst. Wat ik daarmee bedoel is,of ik nu opnieuw wil zwanger worden. Soms denk ik ja,en soms denk ik echt dat het beter zo is. Dat is zo in vlaaien,en als ik er echt bij stil sta,dan weet ik zeker dat dit mijn wens is. Maar wij zullen het dit keer niet gaan forceren,wat komen moet,dat komt! Van forceren komt niks tot een goed einde! En daar zijn wij zeker en vast van overtuigd. Voor de rest heb ik het goed deze week,ik kan goed praten,en denk niet te veel aan mijn zorgen en verdriet. Ik heb het ook inmens druk op het werk,en heb zo niet veel tijd om bij de dingen stil te staan. Nu en dan heb ik het wel over jullie,tegen collega's dan, maar uitgebreid praten laat ik over voor dagen zoals vorige week als ik het even niet meer zie zitten. Ook ondervind ik dat als ik even begin over jullie de traantjes steeds weer blijven vloeien en dat verberg ik liever een beetje. Ben op het punt gekomen dat alles nu een beetje mag rusten in mijn gedachten. Morgen schrijf ik de kerstkaartjes van ons allemaal om ze dan donderdag naar de mensen te versturen,tenminste als ik zo ver geraak. En jullie naampjes mogen er zeker niet aan ontbreken. Dat is het minste wat ik voor jullie kan doen. Zo,ik ga jullie nu een beetje laten,want broertje Toby moet naar zijn bedje, en anders profiteert hij ervan als ik nog aan het schrijven ben om langer op te blijven,en morgen is hij dan doodmoe! Tot later kleine meisjes van mij, ik hou van jullie en mis jullie nog steeds,dat gevoel zal nooit overgaan. Dikke kus van mama en papa en broertje Toby xxxxxxx
Vandaag Sinterklaas!! Broertje Toby deze morgen opgestaan en de sint was langs gekomen!! Hij was waarschijnlijk langs de tuin gekomen,want de deur was nog open. Blij als een klein kind maar kan zijn stormde hij zich op zijn nieuwe speelgoed en de zovele snoepjes en mandarijntjes,koekjes enzoverder die hij had gekregen. Al gauw was de pret over want ook bij oma en opa stond er wat lekkers en speelgoed om hem te wachten. Om elf uur reden wij naar opa en oma,en toen we daar aankwamen moest Toby voor oma iets halen in de kamer, oh nee! Ook hier heeft de Sint geweest,en Toby schitterde in zijn velletje. Hij was superblij met alles wat hij had gekregen,zijn dag kon niet meer stuk! De ganse voormiddag hebben wij geen last met hem gehad,hij had een piano en een drumtoestel gekregen,en zong de sterren op! Wij met zijn allen blij dat onze hartendief vandaag toch heel wat geluk heeft gevonden in zijn nieuwe speelgoed,wij zullen hem alvast een tijdje niet meer horen.
Met mama gaat alles redelijk goed... Vind het alleen wat heel jammer dat ik dit jaar geen sinterklaasfeest kon geven voor jullie kleine meisjes... Jullie hadden het zeker en vast ook leuk gevonden,al waren jullie nog zo klein. Maar..ook hier moeten we ons over zetten.
Gisteren op het werk een lastig momentje gehad. Liedjes die mij enigzins een beetje raakten,en dan de gespekken die wij nu en dan voerden grepen mij een beetje aan. Maar na een goedlachs traantje kon ik weer verder.. Een dipje is altijd mogelijk met mama
Gisterenavond naar tante Wendy en nonkel Dominiek geweest.. Alle zusjes waren uitgenodigd van zowel tante als nonkel.. Tante Wendy en nonkel Domi stelden de vraag aan papa of hij wou peter zijn (stond op een glaasje in melkglas met doopsuikertjes de vraag;wil jij mijn peter zijn?) Papa heeft ja gezegd... Had gedacht dat het ging moeilijk zijn voor mij..Maar heb er mij goed kunnen overzetten,en ik was al voorbereid op datgene dat ze vroegen. Papa had het ook helemaal niet moeilijk ,tja natuurlijk heb je altijd in je achterhoofd zitten dat het voor ons leuker had geweest als wij ook iets in het vooruitzicht hadden,maar nu het helemaal niet meer zo is, moeten wij ons toch bij de realiteit neerleggen,hoe hard dat ook mag zijn. Ik ben heel blij dat papa de eer heeft gekregen peter te worden van het kindje in tante haar buikje,dat kindje zal alle liefde krijgen die het nodig heeft. En zal steeds welkom zijn,net zoals alle andere.. Het zal gewoon even slikken zijn als het moment eraan komt als het zich laat tonen,en horen..
Zo,sinterklaas zit er na vandaag alweer op,en we gaan op naar de kerstsfeer! Deze week mijn boompje zetten,zodat de warmte weer in ons huisje zit. En wij van de gezelligheid kunnen genieten. Kerstsfeer is voor mama zeer belangrijk. Alleen zal ik het zonder jullie moeten doen. Ik mis jullie, tot morgen kindjes XXXXXXXXX
lieve kindjes sint had niet zo veel geluk, want hij had het veelst te druk, nu kan hij jullie blijde gezichtjes niet zien,
weet dat de sint aan jullie denkt en hoopt dat deze avond jullie veel liefde schenkt ook voor deze nacht geef ik n kusje heel erg zacht, de sint gaat weer naar spanje want hier is het koud,weet lieve kindjes dat de sint zielsveel van jullie houdt. liefs mama sint
Het moet niet altijd slecht zijn als ik schrijf,dus zal ik eens tonen dat ik in een goed humeur ben gekomen Ondanks de vele babbeltjes vandaag over jullie en de kropjes in mijn keel ,heb ik toch een leuke dag achter de rug. Is de top duizend op MNM en dan lachen wij ons krom op het werk. Ik jodel altijd mee,en dan moeten ze lachen op het werk. Ook een dansje mocht er niet aan ontbreken. Ik heb mijn gedachten eens verzet vandaag,ook al lukt dat zeer moeilijk,maar een mens kan niet altijd deprie zijn. Ik heb ook verschillende mensen achter mij staan, die mij een duwtje de goeie richting in geven,en waar ik steun en liefde vind. Had trouwens nooit gedacht dat er zo veel mensen waren die mij zo lief hadden. Zo zie je maar dat in je donkerste dagen,je beste vrienden te boven komen. En ik ben trots op alles wat in mijn contactlijstje staat. Soms ben ik wel treurig als ik denk aan de mensen die altijd zeiden dat ze achter mij stonden en ze nu blijken geen vrienden te zijn,maar ik heb geleerd dat ik dat dan maar moet achter mij laten. Er zijn altijd vrienden en collega's waar je wel kan op rekenen. Sinds mijn site en waarschijnlijk de bevallingen van jullie kleine meisjes heb ik echt wel met iedereen een goeie band. De meesten vinden het zelf sterk van mij dat ik zo vlug weer zwanger werd, en alles gewoon probeer verder te doen,alsof er nooit iets gebeurd is. Die mensen weten dan ook wel dat ik een doorzetter ben,en mij zeker niet laat gaan door dingen die mij in de put hebben gestoken. Mijn putje mag nog zo diep zijn,ik raak er altijd wel uit. Hoe ik het doe?weet ik bij God zelf niet. Maar er zijn nog zo veel mensen op deze wereld die nog veel sterker zijn, dan ik nu ben,en die mensen kan ik alleen maar bewonderen. Want ik verlies nu en dan de pedalen,en denk dan ..Bren laat je niet gaan he ge zijt nu al zo ver... En dat is ook zo,heb nu al zoveel stormen doorstaan, ik kan er wel nog een paar aan! Je leert anders omgaan met verdriet,je leert het te aanvaarden, en vooral,om futuliteiten maak ik mij vooral niet meer druk. Ik heb ook ondervonden dat mensen mij voorrang geven op bepaalde dingen omdat ik deze dingen heb meegemaakt,mensen zien mij als het ware als een fragiel onderwerp,en dat hoeft zeker niet. Ik ben nog steeds wie ik ben,wel een beetje emotioneler,maar word nog graag bekeken als de oude Bren hoor! Zo doen ze thuis ook tegen mij,en papa ook! En zo geraak je vlugger weer de oude,zo vergeet ik even mijn verdriet. Want geloof mij,hoe meer men tegen je slijmt,hoe dieper je geraakt. Als papa mij zou behandelen als iemand die alles kwijt is, en alsmaar zegt o meisje gaat het...Wees maar zeker dat ik er nooit te boven zou geraken,en nu...Kan ik elke dag ,beetje per beetje mijn moed terug vinden en voel ik mij dag per dag misschien wel een stukje beter. Ik leer aanvaarden dat het wel eens fout kan lopen. Ik leer er mee leven dat niet alles zo loopt zoals ik het zelf wil. En misschien maakt mij dit wel een sterker mens . Ooit zal ik het je laten weten ..als ik er zelf uit ben gekomen.
Natuurlijk heb ik mijn ups en downs,vandaag goed..morgen slecht.. Op en af op en af.. Maar we zijn dat gewend..En het lukt wel hoor Ben soms overstuur..Soms weet ik niet wat eerst gedaan,soms vergeet ik zo veel.. Maar soms ben ik net een vliegende schotel..En kun je mij niet bijhouden. Thats life!!
Niets is wat het lijkt En zoals altijd,ik hou van jullie mijn kleine ietsiepietsie mooie engeltjes, en ik mis jullie elke dag een beetje meer.. Ik kijk elke dag naar jullie foto,streel elke avond jullie dekentje, En gooi jullie elke avond met broertje Toby een dikke zoen. Wees maar zeker dat wij aan jullie denken, zo iets vergeet je nooit! Kusje en Knuf,mama
Ik ben terug van een lange werkdag... Heb geen pijn in mijn hoofd voor de eerste keer sinds 17 november! Ik ben blij!Blij dat ik eens niet met een zware kop thuis kom.
Vandaag werd mij gezegd dat ik eigenlijk een aparte site had kunnen aanmaken voor jou Amy,helaas is dat niet mogelijk,ik heb het destijds geprobeerd voor Toby,en dit ging niet. Trouwens..Ik heb meer dan genoeg werk met deze site,het is de belangrijkste site voor mij,en al wat er bij komt zal bij jou ,Zoë ,worden toegevoegd. Ik heb het echt heel druk met het schrijven van mijn dagboek, heb amper tijd om te eten omdat ik telkens weer wat wil schrijven. Neen...één site is voldoende. Het is ook niet de bedoeling dat dit een publiciteitsstunt is, het is en blijft iets wat ik schrijf naar jullie toe,mijn kindjes. Ik sta er nooit bij stil dat anderen dit kunnen lezen. Ik zie als ik mijn blogje open enkel en alleen dat er bijvoorbeeld drie bezoekers op dit moment zijn. Vraag me dan natuurlijk weleens af wie dat zou zijn,maar voor de rest weet ik niets,en dat maakt mij ook niks uit. Ik schrijf naar deze site alles wat op mijn lever ligt. Natuurlijk zijn er altijd dingen die ik hier niet schrijf,ik heb nog een beetje privé in mijn leven die ik heel graag geheim houd. Maar ik deel heel veel met de ganse wereld. Natuurlijk blijft iedereen welkom op ons blogje,want wij zijn er allemaal trots op om om onze kleine engeltjes te tonen. En ik zelf..ben blij dat ik mijn verdriet zo kan uiten. Zolang ik schrijf,blijven jullie in mijn gedachten,en daar horen jullie. De naam papa zien jullie niet veel vallen,maar dat is omdat papa liever uit de schrijnwerpers blijft met zijn verdriet,hij uit ook alles helemaal anders dan wij vrouwen,wij willen hiermee geconfronteerd blijven, althans ik toch. Maar iedereen weet dat zelfs papa zijn meisjes mist,en dat hij heel veel van jullie houd,dat zien wij als familie,en ik als zijn vrouwtje weet dat wel.Wij hebben ook van die dagen dat wij in de zetel zitten en zomaar kunnen staren naar de wolken en ons afvragen waar jullie nu naartoe zijn,en wij huilen dan.. Maar het is zo..Wij moeten dit blijven aanvaarden. Papa leest ook nooit wat ik schrijf,hij wil niet weten wat een verdriet ik nog steeds heb,omdat hij verder wil met zijn leven. De enige die dus weten wat ik voel ,zijn jullie. En ik bedoel dit niet slecht,papa is gewoon zo!
Laat mij toe om te zeggen dat ik een mooie dag achter de rug heb, hoe saai de dag ook wel kon zijn op werkvlak,ik heb mij goed gevoeld,had geen tijd om aan verdriet te denken,geen tijd om stil te staan bij mijn eigen leven,en dat voelde voor die ene keer fantastisch. Na gisteren en de afgelopen weken mij verschrikkelijk ambetant en verdrietig te voelen,heb ik het echt vandaag nog eens mogen meemaken hoe mooi het leven wel kan zijn. Ik keek ens positief tegen de wereld aan,en vergat even die duistere periode. Al kan dit morgen alweer voorbij zijn,dat ik morgen weer zal pijn hebben dat ik weer zal huilen,wat ik vandaag heb gehad kunnen ze mij zeker niet meer afnemen. En dit gaat dan om een simpele werkdag!
Wat een mens allemaal niet kan hebben hé? Het leven kan soms om banale dingen zo mooi zijn. Het was vandaag de top kweetnie hoeveel op de radio, wij hebben keelgaten luid gezongen en gedanst in de winkel, het was plezant,net zoals ik voorheen was,nog toen ik niet zwanger was. Nog voor alles zo zinloos leek.. Toen ik nog gelukkig was.. Dansen en springen,lachen en juichen.. En mijn oogjes glinsterden van geluk.. Vandaag was net zo een dag.. En vraag mij echt niet waarom..Kan ik helaas toch geen antwoord op geven.
Ik verlang naar een feestje,meestal met papa zijn werk is dat leuk.. Dus moesten er mensen van tml dit lezen,wanneer gaan we nog eens uit? Plan dit maar in jullie agende,we zullen er nog eens op uit moeten gaan. Ik heb zin om te dansen en te lachen,weg uit dit donker gaatje. Ook nog bedankt voor de kaartjes die ik heb gekregen deze week voor het verlies van Amy,dank u xxx
Zoë , Amy.. Mijn kindjes ,ik zal jullie met spijt in mijn hart dan een beetje moeten laten. Ik ga nu een beetje tv kijken,en dan eens vroeg slapen, want morgen komt de sint naar school,moet ik vroeg op, want het huishouden wacht mij op.. En ik moet nog eens met papa samen voor de buis zitten. Maar je weet wel..Dat ik altijd aan jullie denk!
Bedankt voor de positieve reacties die ik heb gekregen op de foto's van Amy. Ik had deze foto's gisteren geplaatst en vandaag was ik er helemaal kapot van dat ik ze geplaatst heb omwille van de slechte reacties die ik zou kunnen krijgen. Ik moet bij deze even persoonlijk gaan,en dat is naar jouw toe Anita; dank u voor het blijve lezen van mijn site,ook al ken ik jou niet, ik heb het gevoel dat jij ook heel wat hebt meegemaakt,en ook weet wat een mama als mij moet voelen,nu ik mijn twee kindjes heb afgestaan aan dat verschrikkelijke lot van ons! Toch wil ik je wel zeggen dat wat jij hebt meegemaakt,jouw miskraam... Het moet verschrikkelijk zijn geweest,het moet moeilijk zijn te aanvaarden. Ikzelf kan mij ook niet in die wereld van miskramen gaan voorstellen wat het moet voelen,de ene kijkt daar anders op neer dan de andere. Ik weet dat het verschrikkelijk is je babytje te verliezen,en dat is dan ook alles wat wij als zelfde hebben ervaren. Het verdriet er rond blijft hetzelfde,miskraam,doodgeboorte enzoverder, alles is hetzelfde om te verwerken. Ik hoop dat jij niet in de put zit voor wat zeven jaar geleden is gebeurd. Onze Amy ziet er voor jou een echte mini baby uit,en dat is ook zo! Jij was acht weken zwanger,dan is dat nog een groot verschil van uitzicht met onze Amy,die was namelijk 13 weken ,ik wil jou niet kwetsen met de foto van Amy te plaatsen,jij denkt nu vast dat je dit hebt laten curreteren wat je nu ziet, helaas meisje is dat niet zo,vier weken op een embryotje is een groot verschil. Dus laat het nu niet aan je hartje komen,het babytje die in jouw buikje gestorven is zal er zeker niet zo uitgezien hebben. Je mag je nu niet laten gaan. Ik heb alvast voor jou de foto op de voorpagina verwijderd,zodat je niet steeds terug moet denken aan jouw baby. We zijn er voor elkaar meid,als je dat maar weet! Trouwens ik ben je zeer zeker dankbaar omdat je mijn verdriet en mijn ganse leven hier komt lezen,leuk om weten dat het 'boeiend 'is al is dit het juiste woord niet. Als er iets is,je mag mij altijd mailen en aangezien deze site voor familie vrienden en kenissen is,hier heb je mijn nr 0495315786 Je mag altijd smsen... Veel liefs Bren
December...de feestmaand?! We zijn al ver weg aan het gaan van juni 2009,en we zijn al weer vandaag 2 weken verder dan de bevallingsdag van Amy'tje. Wat lijkt de tijd snel te gaan als je er niet bij stil staat. En als je niet echt besef meer hebt van de tijd. Deze morgen redelijk opgestaan,was niet alleen,papa was thuis. Moest later beginnen,en dan start mijn dagje niet eenzaam,en ook niet depressief. Ik kan voor één keer naar mijn werk gaan met geen zware kop. Alhoewel mijn hoofdpijn er alweer is. Ben gisterenavond gaan slapen met barstend hoofdpijn,en sta er telkens weer mee op. Zal binnenkort eens langs gaan bij de dokter,dit kan niet zo verder. Voor de rest zie ik mijn dagje dus goed zitten,alleen mag het niet tegen steken van s'morgens vroeg al,dus ik hoop dat er geen problemen zijn in mijn filiaal van nu al. Nu ben ik nog thuis,en straks vertrekken we naar school en dan rijd ik door naar mijn werk,normaal ga ik vroeger,maar vandaag zal ik eens op het gewone uur gaan.
We naderen kerstmis,en ik hoop dat ik die dag toch een beetje vrolijker ben dan ik nu ben. Ik hoop ook dat ik op die dagen niet al te veel verdriet heb. Ze zeggen dat het normaal is rond de feestdagen dat je een beetje down bent,omdat we op dat moment zullen ondervinden dat er twee babytjes te kort zijn in ons gezinnetje. Die dagen zijn al een beetje gevoelig aan alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd,en ik zou niet willen dat ik mijn eigen kerstmis en oudejaar verpest aan verdriet. Hoe dan ook zal het toch te boven komen,maar zal het goed verstoppen als dat moment er is. Vooral ik hecht heel veel belang aan die momenten, ik wil mijn feestdagen altijd liefdevol doorbrengen en probeer alles wat met ruzie,verdriet of pijn te maken heeft zoveel mogelijk te vermijden,want ik onthoud dat mijn verdere leven lang heel goed. Ik zal mij dan klaarmaken om te vertrekken,brr de koude dagen staan alweer voor de deur,ik zou liever een beetje in mijn bedje liggen onder mijn warme donsdekentje naar een dvdke kijken. Met niks of niemand contact en geen last! Dat zou pas eens een mooie dag zijn. Zo,ik ga je nu laten,pipi langkous is gedaan op tv en we gaan naar school. Tot later kleine meisjes, mis jullie xxxxxxxx
Iedereen vraagt mama om een foto te zien van Amy, en ik was er eigenlijk bang voor om reacties te krijgen, maar ik heb mezelf voorgenomen het mij niet aan te trekken, iedereen met het hart op de juiste plaats weet dat dit voor mij een kindje is. Mijn babytje...
Ik heb vandaag een slechte dag achter de rug,begon deze morgen al niet te goed,en eigenlijk kon ik wel verwachten dat hij slecht zou eindigen. Ik heb telkens miserie met opstaan en slapen gaan, maar elke dag voel ik mij slechter en slechter worden. Ik heb nog altijd van die verschrikkelijke hoofdpijn, en blijkbaar is dat inwendige stress. Ik voel me ook echt ziek worden,alhoewel ik anders niks mankeer. Is dit nu een beetje depressief worden,ik weet het niet. Ik moet het ook elke dag verbergen voor alles en iedereen, en eigenlijk ben ik dat beu. Het huilen staat mij dikwijls nader dan het lachen, en ik heb geen zin meer om het tegen te houden. Vandaag een dipje gekregen bij de kascontroleur. Ik was gans het verhaal aan het doen van de bevalling van jouw Amy,en toen ik in detail ging kon ik het niet houden. Moest zo huilen! Eens ze dan weg was sloeg mijn kopke open en toe, ik kon niks meer verdragen,mijn hart bonkte bijna uit mijn keel en mijn avond was verpest. Ik moest mij sterk houden want moest nog werken,en iedereen die rond mij staat hoeft niet te weten hoe slecht ik mij op dat moment wel voelde. Had zo zin om er vandaag de brui aan te geven,om te roepen! Om te zeggen,fuck it allemaal,ik ga naar huis en pak ontslag! Zo slecht was mijn dag! En ik weet nochtans..dat ik prachtige bazen heb,goede collega's en dat ik mijn werk super goed doe,maar die druk.. Die druk is er even te veel aan. En ik weet dat ik mag thuis blijven als ik voel dat het niet meer gaat,maar iedereen maakt weleens iets mee,en ik mag geen misbruik maken van de goedheid van mijn bazen. Ik heb ervoor gekozen te gaan werken,en zal dat blijven doen. Ik stel mijzelf echter wel de vraag,kan ik dit nu nogmaals aan? Als ik voel dat ik nu zou durven craschen,en geloof mij,ik heb niet veel meer nodig,want ik sta op ontploffen. Ik denk dat een avondje uit mij eens goed zou kunnen doen. Weg van de zorgen,weg van de sleur! Maar weet je wat;dan is het de dag erna weer van datte, ik val dan even in slaap,en als ik dan wakker word,dan is het daar weer, dat verdriet die mij telkens weer komt lastig vallen. En hoe meer ik mij verzet,hoe erger het soms word. Het heeft mij misschien niet zo zwaar getroffen de eerste dagen na de bevalling, maar nu is het daar wel hé?! Ah ja..ik ben naar huis gereden al huilen.. Ik stak mijn ruitenwissers aan,wanneer het mijn richtingaanwijzers moeten zijn. Ik rijd de rondpunten op,en vergeet te kijken,ontdek het pas als ik er al bijna af rijd,van tiens,ik moest kijken,oeps vergeten. Thuis praat papa tegen mij,en als hij me vraagt,wat heb ik net gezegd, ben ik het helemaal vergeten,of heb ik het niet eens gehoord! Op het werk tel ik het geld,en nog geen twee seconden later ben ik vergeten welke briefjes ik heb geteld. Ik begin serieus te denken dat er iets mis is met mij. Wat heb ik toch zo ineens.??????????????????????? Nu...Ik heb het tegen papa verteld,en ook op het werk.. Misschien was het te vroeg om al te starten op het werk, maar nu ik er ben ga ik toch doorgaan. Ik kan niet anders,vroeg of laat moet je toch gaan werken. En verdriet zal er altijd zijn. Vanavond toen ik thuis kwam heb ik alles verteld wat op mijn lever lag,en heb gehuild.. Ja ik weet het..Ik huil wel veel de laatste maanden en nu sinds kort dubbel zo veel. Eens ik tussen het volk zit kan dat allemaal gaan,maar alleen en vooral bij langdurige gesprekken over jullie mijn kindjes, loopt het weleens mis met mama. Er is nog geen reden tot paniek,maar het word tijd dat ik eens een beetje denk aan mijzelf. Ik dacht dat ik sterker was dan dit,dat alles wel zou goed komen. Maar ik durf nu te zeggen dat ik het even niet meer aan kan. De boodschap is...opletten en rusten. En vooral mijn gedachten verzetten.
Ik mis jullie gewoon zo verschrikkelijk. Het verdriet is ondraagelijk. De pijn is inmens. En hoe moet ik nu verder met mijn pijn en verdriet? Zal het beteren,zal de pijn vervagen en of ooit weggaan. Wie kent deze situaties? En wie kan je er door helpen. Ik weet het allesins niet,maar ik kan wel een duwtje gebruiken in de goede richting.
Slaap lekker kleine meisjes. Ik hou van jullie
p.s dankuwel voor iedereen die lij steunt in deze moeilijke tijden. Bren ,mama
Amy Verstraete Geboren op 17 november 2009 22u10 stedelijke materniteit dokter gyneacologe Watty K 10 cm 60 gram Zusje van bengeltje Toby en engeltje Zoë
Mama had het gisteren redelijk zwaar.. Zijn met tante Wendy en nonkel Dominiek gaan kaarten voor het voetbal van neefje Baptiste. Kreeg tijdens een gesprek met tante een grote krop in mijn keel, kon het huilen niet tegen houden,het bleef maar komen. Ik was zeer gekwetst te horen dat sommige mensen denken dat ik hun kindje wil afnemen,wat helemaal niet waar is. Ze zijn allemaal bang dat als ik voor hun kindjes zorg,dat ik zou denken dat het mijn kindje is. Ik besef nog altijd wat van mij is en wat niet. Tante Wendy denkt er niet zo over,maar kan mij wel voorstellen dat als de geruchten er zijn,ze er ook even bij stil staat dat als haar baby er zal zijn,ze zal schrik hebben dat ik dat wel zou doen. En die geruchten zijn in mijn ogen lelijke grote leugens. Ik heb nog geen enkele keer iemands kindje willen afnemen,laat staan er voor zorgen. Ik zal het zelfs nog lelijker zeggen,maar is wel de waarheid,ik heb geen enkel interesse in een andermans kindje,ik heb al verdriet genoeg om jullie,om er dan met mijn neus nog op gedrukt te moeten worden. Het doet gewoon verschrikkelijk veel pijn dat er zo een pijnlijke geruchten de ronde doen. Waar ze het vandaan halen,begrijp ik helemaal niet,maar ik heb er wel serieus om gehuild gisteren,en voor mij mocht de avond dan meteen eindigen. Ik heb toen ik thuis kwam in mijn bedje nog lang wakker gelegen hierover, en heb zelfs nog heel wat traantjes gelaten. Ik ben er echt niet goed van. Wat moeten de mensen nu gaan denken van mij? Straks denken ze nog dat ik paranoia ben of word!!! Dat ik waanvoorstellingen heb,komaan zeg,ik ben nog steeds wie ik ben. En ik ben het zo beu om altijd maar gekwetst te worden. De meesten bedoelen het wel niet slecht,maar er zitten er altijd tussen die mij toch dieper in de put willen steken dan het nodig is,en die mensen schijnen dus in hun opzet te slagen ,want nu maak ik mij druk,kan niet goed slapen ween er om,dus ze zijn gelukt! En dan stel ik mij enkel de vraag;waarom? Waarom wil een mens mij kwetsen,terwijl ze weten dat ik zoveel verdriet heb, en zoveel dingen heb die ik moet verwerken,zoveel pijn heb om alles wat er al is gebeurd,en daarmee moet kunnen leven. Deze onzin kan er echt niet bij hoor,en ik hoop dat ik er niet verder zal aan denken want nu durf ik nergens niet meer naar een kindje te kijken,want straks denken ze er allemaal zo over. Ik geef toe dat ik niet graag naar een babytje ga kijken die pas geboren is, dat is volkomen normaal,maar dan nog weet ik dat dit een andermans kind is. Wat ik kwijt ben,kan niemand anders vervangen,niemand is gelijk aan jullie mijn kindjes,jullie kunnen niet omgeruild worden! Als jullie dat maar weten. Op den duur stel ik mezelf gewoon de vraag,is er nu echt iets mis met mij? Ben ik nu echt zo aan het doordraaien dat mensen die dingen zeggen? De twijfel aan mezelf begint er te komen..Maar ben vast en zeker overtuigd,dat ik dat niet doe! Brrr het is om er ambetant te van worden! En heb geen goesting meer om er over door te draven,het moet ophouden!
En zo zie je maar,dat mijn weekendje niet al te best is geslaagd,en hoop dat het volgende weekendje veel beter is,want dan komt sinterklaas en ik heb geen goesting om daar dan te zitten janken. Is voor Toby ook niet leuk als hij telkens moet zien hoe mama in de put zit.
Ook papa vind dat niet altijd leuk dat er geroddeld word. Terwijl ze ons een klein beetje rust mogen gunnen. Mensen zeggen lelijke dingen,en mensen willen altijd met hun woorden uitdrukken wat ze denken,en soms zwijgen ze gewoon beter. Want nu en dan zeggen ze dan dingen om er bij te horen,en die dingen zijn vaak nog het slechtste over te komen bij een ander. Want zij denken niet na,en zij weten niet wat verdriet is.
Mama heeft al een ganse week serieuse koppijn,dacht dat het door de stress kwamhet verdriet enzoverder..maar ik vermoed dat het komt omdat mijn eerste maandstonden eraan kwamen. Ik ben dus sinds vandaag voor de eerste keer sinds lange tijd weer ingesteld. Is eigenlijk al bij al fantastisch nieuws,want dat wil zeggen dat ik over twee weken weer mijn eerste eisprongetje heb,en dat ik vanaf dan weer kan starten om een nieuwe poging tot zwanger worden. Ik ben eigenlijk wel blij,anderzijds is het niet zo leuk ongesteld te zijn, en zeker niet in mijn geval,want na een bevalling zijn de eerste keren regels verschrikkelijk lastig voor mij,ik ben dan zo ziek als een hondje, en heb een humeurtje van hier tot in Tokio! Maar dat moeten wij en anderen er dan maar bij nemen,en ik vermoed dat er weinig mensen dit wel doorhebben Op het werk gaat alles goed,het verloopt zoals ik het wens,en ze laten mij grotendeels met rust. Ik heb het moeilijk met aandacht geven naar mijn personeel toe, omdat mijn gedachten nog ver zitten,maar de moeilijkste job die ik nu heb is thuis mijn gedachten verzetten. Eens ik thuis kom val ik weer in die dagelijkse sfeer,en al dat verdriet komt dan weer zwaar te boven,en dan blijf ik eigenlijk liever zo veel mogelijk werken nu ik nog kan. Het slapen gaan en het opstaan is voor mij nu de hardste taak die ik moet vervullen. Ik ga slapen met tranen,en ik sta op half depressief,en zeker om een werkdag te starten op een positieve manier is lastig. Zeker als ik net een mooie droom heb gehad,over babytjes kan dit wel eens zwaar beginnen doorwegen. Hoe dan ook als ik slaap,slaap ik vast en er mogen wonderen gebeuren, ik heb het nooit gehoord of gezien. Ik denk gewoon dat ik als ik slaap,teveel droom en dan s'morgens moeite heb met de realiteit en ook..Het verdriet die ik moet verwerken ,verwerk ik in mijn slaap,en dan ben ik s'anderendaags verschrikkelijk moe.
Met Toby gaat alles goed,wij zijn woensdag naar het ziekenhuis geweest en eigenlijk is zijn gehoor verslecht,of heb ik dat al gezegd? Hoe dan ook,binnen twee weekjes moet hij naar het ziekenhuis voor zijn buisjes te laten insteken. Dus daar zijn we ook al goed mee bezig.
Met papa gaat het ook redelijk goed,behalve dat hij dus ook zijn verdriet een plaatsje moet geven,en alles wat er nog bij komt kijken is voor hem heel moeilijk. Toch zijn wij er voor elkaar en kunnen elkaar veel beter steunen dan de vorige keer,het is raar om te zeggen,maar misschien hebben wij dit al te veel meegemaakt en raken wij gewend aan die donkere en duistere tijden. En hebben wij geleerd hoe wij daar mee moeten omgaan. Ik weet hoe dan ook...dat wij er sterker zijn door geworden, en dat wij om prulletjes geen discussie meer aangaan,want al die banale dingen zijn zinloos om er woorden aan vuil te maken, en dat is het belangrijkste,dat wij onze weg hebben gevonden om er ons door te slaan,het verdriet een plaats geven,en alles aanvaarden zal dan wel vanzelf komen. Wij blijven hopen op een wonder,en ik ben ervan overtuigd,dat alles wel in orde komt. Elke dag denken wij aan onze twee kleine wondertjes,en elke dag denken wij eraan dat zij nu in ons midden hadden kunnen zijn. De pijn die ik op dit mometn voel is omringd door boosheid en onbegrip, maar ooit zal ik daar anders tegenover kijken. EN ik blijf mij ervan bewust,dat het zijn redens had om jullie twee van mij weg te halen,het laat niet weg dat ik niet mag verdrietig zijn daarom. Ik mis jullie heel erg, slaaplekker en tot zondag!
Hallo mijn lieve meisjes Zoë en Amy'tje, Hier ben ik dan weer.. Mama heeft al elke dag verschrikkelijke hoofdpijn, ik ga elke dag vroeg slapen,maar het gaat maar niet over. Ik denk dat mijn kopke vol zit met zorgen,en vandaar.. Mama heeft al weer veel kaartjes gekregen van mensen die hun steun willen tonen,waarvoor dank. Het zal allemaal een plaatsje krijgen in je albumpje met jouw foto's . Er zijn veel mensen die mij vragen of ik jouw foto's op mijn blogje zal plaatsen,helaas heb ik daar nu nog geen zin voor,het is het enige wat ik nog niet kan delen met gans de wereld,heb er zo mijn redens voor. Het is niet dat ik jou minder graag zie,maar wil het discreet houden. Ik weet dat mensen benieuwd zijn naar jouw Amy, maar zoals ik al zei,het is geen Zoë en voor mij ben jij een echte baby dat ik in mijn handen heb gehouden, voor de mensen zou dit misschien een andere betekenis kunnen hebben,dus bespaar ik mezelf van de misschien erge reacties daarop. Wij liggen nog steeds met onszelf in de knoop,van hoe dit nu opnieuw kon gebeuren,en waarom het nu alweer bij een meisje is gebeurd,toch wijst de autopsie telkens uit dat het bij een jongen kan voorvallen. Het is nu een wonder dat het opnieuw een meisje is geworden. Ik denk wel dat de jongetjes sterker zijn in mijn lichaam bij het opbouwen naar een menselijk lichaampje en dat mijn meisjes er daardoor niet door geraken. Kan maar niet geloven dat er nu alweer een probleem was met nummertje zeven in mijn buikje,en toch is het zo! Het is moeilijk verwerken en elke dag word ik er mee geconfronteerd,elke dag moet ik mijzelf opkrikken en tegen mijzelf zeggen dat het allemaal wel in orde zal komen, dat er nu geen andere weg is dan mijn verdriet een kans te geven. Ik moet alles verwerken,en ik moet er weer tegenaan kunnen gaan. Ik houd mijzelf recht met de gedachte dat er nog een tijd komt waar ik zal gelukkig zijn,en dat ik toch nog dat babytje zal krijgen waar ik al zolang naar verlang. Rondom mij is het nu al een gans jaar een dikke babyboom. Mensen zijn gelukkig,mensen die mijn vrienden zijn, en ik kan hen niet eens een dikke proficiat wensen, ik moet mezelf heel wat opofferen om een smsje te sturen. Ook al weet ik dat zij er allemaal niks kunnen aan veranderen en dat zij voor mij hun geluk niet kunnen opzij schuiven, maar het doet zo verdomd veel pijn in mij hartje als ik er nog maar aan denk dat in die huisjes waar lichtjes branden er een wiegje staat,met een klein wondertje in.. Je kan je niet voorstellen wat dat voor mij allemaal doet. Je zou van alles beginnen denken en doen,en toch.. het maakt niets uit..mijn twee kindjes zijn hierboven, of ze over mij waken weet ik niet.. of ze ergens zijn..weet ik ook niet.. maar ze zullen wel ergens zijn. En misschien ..was Zoë daar te eenzaam,en wou ze nog een zusje bij haar,zodat zij verder kan gaan zonder mama en papa. Als ik het zo bekijk..dan neem ik er vrede mee.want mijn schaapkes zijn niet meer eenzaam,en ik zou het niet willen ook. Ik hoop gewoon dat het nu voorbij is met al dat ongeluk, misschien kan ik alles nog wel eens aan,maar het blijft telkens een zware dobber om te verwerken,ook al wisten we waar we aan begonnen,niemand had dit nog eens verwacht. Tot later meisjes.. kusje en knuf mama xxx
Ik ben heel blij dat ik terug thuis ben.. Vandaag mijn eerste werkdagje sinds de geboorte van Amy. Ik moest eigenlijk nog niet direct weer aan de slag,maar is altijd beter voor jezelf om verder te gaan met het dagelijks leven,ook al wil ik dat zelf niet. Ik heb eigenlijk eens echt goesting om bij de pakken neer te blijven zitten. Om eens echt in mijn bed te luieren en verdrietig te zijn,dagen na elkaar. Ik heb geen zin in die dagelijkse sleur,en al die dingen waar je altijd maar mee bezig moet zijn,ik wil gewoon even op een andere planeet zijn. Waar ik mij van niks hoef aan te trekken,en mijn tranen de vrije loop kan geven. Ik voelde mij zelfs vreemd in mijn eigen winkel vandaag. Ik voelde mij er niet meer thuis,wat ik anders wel heb. Ik had ook geen zin in praatjes met collega's en vooral niet met klanten. Maar het is mijn werk,en dan kan je niet anderd. Ik heb mij bewust weg gehouden van de kinderafdeling,heb er zelfs geen blik naar toe geworpen,omdat ik zoiets had van;nu wil ik even niet geconfronteer worden. Ook mijn collega's weten amper wat te zeggen tegen mij,en begrijpen ook grotendeels niet van wat er eigenlijk gaande is in mijn lichaam. Zij begrijpen niet dat alles niet zomaar in orde kan komen voor mij. En zij denken ook dat ik mijn verdriet al over ben omdat ik daar al terug sta. Helemaal niet dus! Ik voel me nergens op mijn gemak,en de gedachte dat niemand mij begrijpt doet mij ook zo eenzaam voelen. Het is hard om altijd maar op jezelf te kunnen rekenen,je zou eigenlijk iemand moeten hebben die voelt wat ik voel,die je elke dag een opkikkertje kan geven, maar dat kan ook niet,niemand kan mijn handje vasthouden. Alleen ikzelf kan mezelf weer er bovenop helpen. Ik had ook de kracht niet om zonder papa te zijn vandaag,hij was alweer vroeg gaan werken,en het opstaan was zo eenzaam en raar. Weet je..telkens ik slapen ga is alles zo moeilijk en als ik opsta,dan is alles weer zo moeilijk. En vooral als ik alleen ben,Toby mag dan nog bij mij zijn,het voelt eenzaam. En Toby kan dan ook nog eens lastig zijn op de kop toe,dan kun je dat op dat moment echt wel missen hoor. Ik krijg inderdaad veel reacties dat ik er nu voor Toby moet zijn,en dat ik mij aan hem moet rechttrekken,maar dat is simpelder uitgelegd dan gedaan gekregen. Dat manneke weet niet eens wat wij doormaken,voor hem is het leven een speeltuin. Ik zie mijn venteke doodgraag,maar helaas is dit niet goed genoeg om enkel met hem door te gaan,ik wil kost wat kost nog een baby,en zolang mijn biologische klokt tikt, zal ik doorgaan,ook al moet ik het nog tien leer ondergaan. Ik weet dat mensen mij nu niet meer gaan steunen,ik kreeg nu al bijlange zo veel geen steun meer als toen ik van Zoë zwanger was,maar toch ben ik sterk genoeg om door te gaan. Mijn laatste zwangerschap van jou nu Amy waren er veel mensen tegen,en de mensen die nu horen dat het weeral is verkeerd gelopen reageren nu van;ja waarom heb je dat nu dan nog eens geprobeerd,als je wist dat er zoveel kans was dat het zou mislopen. Wel mijn enige verklaring hiervoor is,als ik het niet probeer zal ik mij later beklagen want ik zal mijzelf altijd de vraag blijven stellen dat wat als ik nu toch nog eens een baby had kunnen krijgen,zou dat dan geen zonder zijn? Iedereen die dit meegemaakt heeft zoals wij nu,willen niks liever dan terug zwanger zijn, ook al is de vrees groot,en de pijn vreselijk zwaar,zolang je die drang hebt naar een baby, zal je die pijn wel kunnen overheersen,ik blijf ervan overtuigd dat een mens veel aan kan. En ik zal dat de komende maanden en jaren bewijzen. Ook al zal mijn leven soms bergaf gaan,en soms bergop,mijn moed soms wat minder zijn, en mijn humeur soms de wensen over laat,ik zal blijven proberen,en ooit... Ooit zal ik het geluk terug vinden in die kleine baby die in mijn armen zal liggen. Het zal misschien niet voor volgend jaar zijn,maar wel in de loop der jaren. Zolang papa ons steunt,blijven wij vechten tegen ons lot! En Toby..die komt er wel! Wij zijn nog steeds zijn papa en mama,en wij houden van hem en beseffen heel goed dat hij het beste is wat ons kon overkomen,hij ziet niet af van ons verdriet,want wij zijn er voor hem,ik heb hem al alles gegeven wat zijn hartje verlangde,in de mate van het mogelijke. Ik voel mij zeker geen slechte mama voor hem,want ik hou van hem en dat toon ik elke dag. Als hij stout is,is hij stout,en dat mag geen rol spelen in ons verdriet,en hij mag daar ook niet uit profiteren. Iedereen zorgt voor kleine broer,maar hij voelt natuurlijk de duwtjes die we krijgen. Ik weet dat hij later trots zal zijn op zijn mama en papa.
En zo is mijn dagje voorbij,het dagje waar ik tegenop zag,,is gelukkig snel voorbij gegaan, ik werd met rust gelaten,kon mijn werk doen,en kreeg nog een opkrikkertje van mijn bazinneke, en ook van haar kreeg ik de grootste moed en zegen meegekregen voor een volgende keer. En dat kan mj alleen maar sterker maken! Ik mag zeker zeggen dat mijn werk één van de beste is!
En kleine Zoë en Amy, jullie beseffen niet wat jullie kleine kloppende hartjes bij ons hebben losgemaakt, die gevoelens en pijn die wij voelen voor jullie en voor onszelf is onbeschrijflijk, toch zijn wij trots te mogen zeggen dat wij twee engelendochtertjes hebben. En dat wij twee mooie kindjes hadden. Ook al zijn jullie niet bij ons,jullie zijn bij elkaar,en wij missen jullie evenveel. Jullie waren alle twee welkom,jullie hadden elk jullie eigen kamertje gekregen, ik had jullie met open armen ontvangen,en dat weten jullie. Jullie hebben mama's hartje voelen bonken,mijn stemmetje horen roepen, mij horen zingen,mij doen ziek voelen,jullie namen al mijn energie af om zelf tot een mensje te komen,en dan nog was ik trots op die kleine meisjes in mijn buik. Jullie moeten missen is het ergste wat mij kon overkomen,en ik zal het mijn hele leven nooit meer vergeten,ik hield al van jullie,en je waren er nog niet. Naar kleine Amy toe;kindje toch ,sorry dat ik mij niet wou hechten aan jou, sorry dat ik niet naar je echo's wou kijken,maar ik was zo bang,en terecht! Ik dacht met niet te kijken,en die band niet met jou te hebben,dat het verlies minder groot zou zijn,maar ah...Het verlies is even groot,en de schuldgevoelens die ik nu nadien heb,omdat ik niet eens met jou wou één zijn,zijn nu niet te harden. Ik moest verdorie veel meer aan jou gedacht hebben,ben egoïstisch geweest en heb alleen maar aan mezelf en mijn verdriet gedacht. Ik moest wel beter weten,sorry kleine meid.
Zoë... Jij was van dag 1 mijn engel,mijn schaapke,mijn kindje.. Jou ben ik verloren zonder te weten dat het fout liep. Ik heb jou gezien,gevoeld ...en ik heb over jou leven beslist in 1 dag.. In 1 uur,veel te vlug.. Jij was het die er eigenlijk nu had moeten zijn, mijn grootste pijn,het inmense verdriet die ik nu heb ligt nog deels bij jou,Amy'tje dat kleine schaapke,had die pijn niet moeten kennen. Maar het treft niemands schuld..Het is de natuur.. Nu heb ik jullie allebei pijn gedaan,ook al denken mensen dat jullie niks hebben gevoeld,papa denkt er nu ook anders over,wat als jullie allebei iets hebben gevoeld,dat wij jullie pijn deden,of dat de ontwikkeling jullie pijn deed,wie zal het zeggen,niemand die dat kan weten hé. Was er besef bij jullie,van jij Zoë zou ik zeggen ja,omdat ik voelde dat jij afscheid van mij nam,maar van Amy...ik weet het niet.. Vond het zo zielig dat het nog niet voldoende ontwikkeld was,en toch al een babytje was. Goh mijn kindjes toch,waarom moet ik jullie missen,en waar heb ik dit inmense verdriet aan te danken? Ik zou willen schreeuwen,maar dat helpt mij toch niet!
Ik hou van jullie meisjes,echt waar, al mijn tranen zijn voor jullie,dat betekend toch iets, ik mis jullie,en wou dat ik jullie nog een keer in mijn armen kon sluiten, dan was mijn pijn een beetje verdoofd omdat ik jullie nog een keer zou kunnen voelen,aanraken en bewonderen.
Ik was er altijd trots op dat ik zo snel zwanger raakte,en dat ik gezond was. Maar nu heeft het mij deze streek geleverd. Deze laatste bevalling van Amy heeft dat gevoel alleen maar sterker gemaakt en bevestigd mijn vermoeden alleen maar meer. Die onzekerheid..Die pijn ..het verdriet..
Het schijnt dat 95 % van de landelijker bevolking die slecht nieuws vernemen na een prenataal onderzoek dat hun kindje dus ernstige afwijkingen of zoals in onze beide gevallen geen levenskansen heeft na de geboorte de keuze maakt om de zwangerschap te onderbreken,dus wij zijn niet de enige die met schuldgevoelens kampen. Wat ik wel even wil duidelijk maken is dat er een verschil is bij een miskraam en een zwangerschapsafbreking. Bij een miskraam is de foetus al overleden in de baarmoeder,en word medisch gezien zelfs nog een embryo genoemd. Daar de baby normaal al een week of zelfs twee weken overleden is in de baarmoeder hoevenn zij niet echt spontaan te gaan bevallen,maar krijgen zij een curettage. Bij een geval zoals bij ons is de baby nog in leven,en moeten wij de foetus zelf gaan baren. Wij moeten dan ook zelf gaan beslissen of we de baby zullen wegdoen,of als we gewoon doorgaan met de zwangerschap. Hoe dan ook,het verdriet is er niet minder om! Normaal kom je in je zwangerschap dichter te staan bij je baby die in je groeit wij komen enkel maar dichter bij het afscheid toe. Ik denk wel dat bevallen een positieve invloed heeft op het verwerken van ons verdriet, het word meer als werkelijkheid beleefd en niet zo iets al ons vaag is overkomen. Wij kunnen niet op iets terugkijken wat ons vaag is overkomen. Op iets wat niet echt gebeurd is. En natuurlijk ben ik blij dat ik Zoë en nu ook Amy spontaan heb mogen baren. Dit kunnen ze mij in ieder geval al niet meer afpakken. De intense verdrietige ervaring te moeten bevallen van Amy waarvan wij wisten dat ook zij net zoals haar zusje zou overlijden tijdens de dracht of misschien net na de geboorte het mooie vooruitzicht om nieuw leven te schenken veranderd in een traumatische confrontatie met de dood. De dood aan het begin van het leven van ons eigen kind . Mijn bevalling was een mooi en emotioneel cadeau om mijn zwangerschap af te sluiten. Het meelevende en betrokkende gevoel van al de vroedvrouwen die er die avond en nacht waren heeft voor ons veel goedgemaakt. Ik heb daar bij hen voorla de kans gekregen om mijn angsten mijn onzekerheid en verdriet te tonen. Ook al kenden sommige mij daar niet,er zaten vroedvrouwen tussen die mij kenden van de vorige keer nog. Alhoewel het voor ons niet simpel was om onze gevoelens te tonen en te delen in een omgeving met onbekenden. En dan de bavalling zelf.. Amy was nog zo klein en fragiel in tegenstelling tot haar zusje Zoë.. En dat betekende natuurlijk ook dat ik ze helemaal alleen heb kunnen baren. De gyneacologe was te laat! Mijn persdrang was er zo plots en ik ben maar beginnen persen. En dan word je weer geconfronteerd met het verlies,want Amy huilde ook niet, ze bewoog niet!Die innerlijke stilte na de geboorte is dan zo indrukwekkend! Iedereen is dan stil!! Dan krijg je een mengeling van verdriet en opluchting,opgelucht omdat de bevalling voorbij is en verdriet met de eerste confrontatie met Amy. Sowieso heb je als mama een band met je kindje,of het nu groot of klein is, het zat in je,het beleefde alles samen met je. Als papa heb je pas contact als ze geboren zijn,maar voor papa was het contact er al bij de laatste echo die ze van je maakten toen we in Brugge waren. De eerste minuten en uren na je geboorte verloopt helemaal anders dan wanneer je een baby baart die leeft,hoe absurd het ook kan lijken ,precies daarom dat we hetzelfde moeten doormaken als van een gewone bevalling van een levende baby. Er moeten zoveel mogelijk dezelfde handelingen worden verricht. De bevalling is een mooi moment geweest net zoals van Zoë. Fijn dat ik weer alles kon doen zoals ik het zelf heb gewild. Je beseft dat je pijn moet hebben,maar tergelijkertijd heb je het gevoel van; ik heb voor dit kindje ook iets kunnen doen! Niet alleen emotioneel maar ook lichamelijk ,elke bevalling gaat gepaard met pijn, Ook al is die pijn in ons geval nutteloos geweest,want ik heb er niks voor in de plaats gekregen.
Er rest nu ons enkel nog verdriet te hebben om dit verlies. Het verwerken ervan gaat anders..maar het is nog steeds pijnlijk. Ik ben elke dag verdrietig en hoop mijn verdriet ook zijn plaatsje te kunnen geven. Morgen is het weer terug naar de realtiteit,wij zien er beiden tegenop. Het word weer zoals het dagelijks is,gaan werken en zorgen dat wij niet kopje onder gaan. Als wij eraan denken dat het morgen weer zover is,kunnen wij eerder huilen dan lachen. Wij weten als papa en mama dat alles weer zo snel vergeten zal worden, en dat kunnen wij voorlopig niet. Het zullen lastige dagen worden zonder elkaar.. Nu hebben wij elkaar nog om op te steunen en als het even niet meer gaat weten wij dat wij in elkanders armen terecht kunnen,helaas staan wij er morgen helemaal alleen voor,die gedachte maakt ons minder sterk om aan een nieuwe en eerste werkdag te beginnen zonder leven in de buik. Ik mis mijn kindjes allebei,en ik hoop dat ze elkander hierboven hebben gevonden. Ze liggen alvast al samen uitgestrooid. XXX Papa en mama xx
Ik heb spijt dat ik voor jou nooit iets gekocht heb van kleertjes of toffe babyspulletjes. Ik was veel te bang om jou weer te moeten verliezen, en dat is nu gebeurd. Toch laat het niet weg dat ik ongelooflijk veel schuldgevoelens heb dat ik ook jou leven heb beïndigd omdat wij de beslissing voor onszelf en voor jou hebben genomen dat je niet zou lijden in jou levensjaren,net zoals wij voor Zoë die beslissing hebben genomen. Wij konden de ene het leven niet afnemen en de andere wel een leven geven,dat is de keuze die wij vanaf het begin hebben genomen, en waar ik jammer genoeg zal moeten leren mee leven. Het blijft altijd maar pijn doen om te weten dat wij deze drastische dingen doen om onszelf te beschermen tegen pijn. Om te weten dat jullie allebei meer in een ziekenhuis zouden zijn dan dat jullie thuis zouden zijn. Te weten dat jullie misschien geen pijn hebben gevoeld, maar jullie allebei toch een sterk hartje hebben gehad. Gisteren zijn wij naar het café van Kimmie geweest,vreemd genoeg voelde ik er mij niet thuis. Ik kon niet lang op dezelfde plaats blijven zitten,want ik heb nog steeds pijn van de bevalling en de weeënopwekkers. Ik zag ook hoe de mensen onbezorgd lachten en plezier maakten, en dan denk ik bij mezelf,ik hoor hier niet thuis,ik heb zoveel verdriet en jullie weten dit niet eens. Er was daar iemand zwanger,ze had en mooi buikje en wreef er steeds aan. Ze was zo blij dat er leven in zich groeide,en ik was zo jaloers dat ik hier eigenlijk ook met een klein bolle buikje kon gezeten hebben. Ze kijkt mij nu en dan aan,we wisselen even oogcontact en ik lach even schuin weg. Ik ben blij voor haar dat ze een baby draagt,en gelukkig kan genieten van haar kindje die nu volop in haar groeit ,waar ze straks kan van genieten. Maar ik,zal ik dit ooit nog kunnen zeggen?
We zijn thuis,papa eet pitta,hij slokt het binnen, ik denk er even aan dat ik mijn vitaminen nog moet nemen, maar waarom zou ik? Ik hoef nu niks meer te nemen,er zit geen baby meer in mij. Jij bent er toch niet meer! Ik moet aan niks meer denken.
Voel nu en dan iets op mijn blaas drukken,maar het kan niet, jij zit er niet meer in,waarom heb ik dat gevoel toch nog steeds? Vreemd!
Elke dag gaat een beetje moeilijker sinds ik jullie kwijt ben. De dag zelf had ik geen besef van wat er ging gebeuren, de dag erna was ik zo moe van de bevalling en het ziek zijn tijdens de arbeid zelf dat ik het nog niet besefte,maar nu de dagen al wat voorbij zijn,besef ik dat ik alweer een kindje verloren heb. Ik blijf toch met vele vragen achter,waar ik denk dat ik geen antwoord op zal krijgen. Ik weet met mijzelf echt geen raad meer,en kan moeilijk vriendelijk zijn. Ik loop wat vies rond,en dan begrijpt niemand hoe dat komt. Ik heb moeite om mij te concetreren op andere dingen, die totaal niks met dit te maken hebben. Ik vraag mij gewoon af of ik het nu allemaal zal kunnen verwerken. Het zal weer zoveel tijd vragen,en zoveel kracht om er bovenop te komen. En dan rest mij de grote vraag;kan ik dit opnieuw aan? Ik kan daar nu misschien nog niet op antwoorden,omdat het nu nog allemaal zo emotioneel ligt,maar ik wil er toch bij stil staan. Mijn drang naar een baby is deze moeite denk ik wel waard. Als ik zou weten dat het de volgende keer wel zal goed zijn, dan zou ik er direct terug aan beginnen,maar dat is een groot vraagteken! En kan een mens nog zoveel verwerken,en op zo een korte tijd? Het is toch telkens weer een zware dobber om te verwerken. Het is zoals de gyneacologe zei,we zijn nog jong en hebben nog alle tijd om een baby op de wereld te zetten. Ook zij is ervan overtuigd dat ik over een paar maanden terug aan haar bureau zal staan met het goede nieuws dat ik terug zwanger ben. En ook ikzelf heb direct in het moederhuis gezegd dat ik zo snel mogelijk opnieuw zou proberen,maar als ik dan s'avonds in mijn bedje lig en eraan denk dat als ik zwanger ben,ik weer opnieuw die zware testen moet ondergaan,en die lange periode moet afwachten vooraleer ik kan genieten van een zwangerschap,dan heb ik heel veel schrik. Ik voel op dat moment mijn hartje uit mijn keel bonken. En dan stel ik mijzelf de vraag,kan ik dit nog aan.? Niemand kan hierop antwoorden,en niemand kan deze beslissing voor mij nemen,want alleen ik moet alles ondergaan, het is enkel het verdriet dat ik kan delen,en dan nog ligt dat voor buitenstaanders helemaal anders. Ook familie kan niet voelen wat wij voelen. Wij kunnen ons gezinnetje niet zomaar meer gaan uitbreiden, wij moeten daarvoor vele angsten doorstaan,wat vroeger voor ons zo simpel leek,valt nu allemaal in het water. Nooit had ik gedacht dat ik dit zou tegen komen,dat ik dat zou doormaken. Ja,wie wel hé?! Een leven zonder zorgen zou ik nu graag willen. Ik had veel liever een jaar moeten proberen om zwanger te worden, dan zo snel zwanger zijn en het telkens weer moeten afstaan. Het is toch telkens een baby die wij doen sterven hé,het is al geen vruchtje meer. Maar iedere keer weer een kind,die van ons uit liefde gemaakt is. Wij beslissen over leven die in ons groeit en dat maakt de pijn telkens weer zwaarder. Als ik dan naar Toby kijk,dan vraag ik mij af waarom ik daar geen genoegen mee neem. Waarom ik niet gewoon tevreden kan zijn met wat ik heb. Ik zie hem doodgraag,maar het gaat gewoon niet om te moeten beseffen dat het maar hem is dat ik ooit zal hebben. Dat hij later alleen zal moeten zijn,en misschien als wij er ooit niet meer zullen zijn,zal hij geen broerof zusje hebben waar hij heen kan gaan. Ook voor ons,te weten dat wij enkel op hem zullen kunnen rekenen als er iets is,of als er een feestje is,eens Toby de deur uit is, wat nu misschien nog lang lijkt,maar dan blijven wij weer alleen over. Ook ons kamertje boven blijft die kille uitstraling hebben, het staat leeg,babyspulletjes die op zolder liggen,nog nooit gebruikt zijn geweest,het doet allemaal zo verschrikkelijk veel pijn. En dan zeg ik tegen mijzelf,wij mieten dit nog eens proberen. Wat kunnn we nu nog meer meemaken dan we al gehad hebben. Voor die ene keer nog moeten we dit nu ook weer niet laten. Twee bevallingen achter de rug,en met lege handen naar huis gaan, dit kunnen we zeker en vast nog eens over doen,want we kennen nu de procedures al,voor als het slecht is. We zullen zien! In ieder geval,ik heb weer van die slapeloze nachten met veel zorgen en gejank,die niet zo vlug meer over zal gaan. Ik mis mijn kindjes allebei even veel,en voor mij zullen ze altijd in mijn hartje zijn,zoalsik altijd al zei,er is plaats genoeg voor al mijn kindjes! kusje mama xx
