Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
10-12-2009
Donderdag 10 december 2009
Gisteren nog een bewogen dagje voor mama... Toen papa gisteren thuis kwam van zijn werk was hij helemaal niet aangenaam..Was eerder een beetje prikkelbaar,boos.. Ik begreep niet waarom en kan dan wel wat lastig doen als hij zomaar uit het niets boos doet terwijl ik ook maar mijn best doe, maar al snel wist ik het antwoord op al mijn vragen.. Papa had een dipdagje..Kerst en oudejaar zijn in zicht en dan moeten we vieren,papa heeft geen zin. Ook weet hij de laatste tijd niet meer wat hij moet doen. Ik heb mijn blogje om te schrijven,papa heeft niks om zijn gevoelens te uiten,hij kan niet spreken,zijn hart niet luchten,en vooral niet wenen! Tot gisterenavond..Hij huilde opeens zo hard,zag even zijn leven niet meer zitten.. Ik zag ook even geen weg meer.. Huildetoen ook..en daar zaten we dan,samen te huilen in elkanders armen,zo verschrikkelijk lastig,zoveel pijn,zoveel verdriet.. Geen mens kan ons begrijpen.. Komt op dit moment verschrikkelijk hard aan als ook papa het nu niet meer aankan.Ik wist ook totaal niet wat te zeggen ,ik kon hem alleen maar troosten en zeggen dat er nog lastige dagen voorbij zullen gaan, en dat we allebei sterk moeten zijn. Dat als hij nu crasht ,ik er ook niet meer zal geraken. Maar we houden ons sterk,ik was tergelijkertijd wel blij dat papa zijn gevoelens eens kon uiten,en dat hij erover sprak. Misschien deed het eens deugd,en kan hij vandaag weer verder. Het is voor ons allemaal zo moeilijk om door te gaan met ons leven, het ligt zo helemaal overhoop. Moeten wij nu gelukkig zijn? Ik weet het ook allemaal zelf niet meer hoor,ik houd mij recht aan de gedachte dat er nog een kindje komt,en dat ik dan pas alles zal kunnen laten rusten,hoe moeilijk dat ook is,ik ben overtuigd dat er nog geluk komt. Vergeten zullen wij jullie nooit,dat kan helemaal niet maar wij kunnen het toch een plaats geven,en nu lukt ons dat nog steeds niet! Ik zelf ben redelijk goed deze week,heb dipjes maar zijn van korte duur, of ik verberg ze.. Heb het nu te druk om stil te staan,om verdriet te hebben. En ik weet..Ik zal er nog veel hebben..
Ondertussen vandaag.. Net thuis van mijn werk,en ik vermoed dat papa het al weer een beetje beter ziet zitten,het moest er volgens mij gewoon eens uit, eventjes uitblazen,uitrazen en nu kunnen we terug verder. Met een beetje liefde,zullen wij zeer ver geraken. Zo,ik moet nu afsluiten want ik moet nog douchen en broertje Toby vraagt ook een beetje tijd. Dikke kus,van mama ,papa,en broertje Toby
