|
Hallo Amy en Zoë,
Iedereen vraagt mama om een foto te zien van Amy,
en ik was er eigenlijk bang voor om reacties te krijgen,
maar ik heb mezelf voorgenomen het mij niet aan te trekken,
iedereen met het hart op de juiste plaats weet dat dit voor
mij een kindje is.
Mijn babytje...
Ik heb vandaag een slechte dag achter de rug,begon deze
morgen al niet te goed,en eigenlijk kon ik wel verwachten
dat hij slecht zou eindigen.
Ik heb telkens miserie met opstaan en slapen gaan,
maar elke dag voel ik mij slechter en slechter worden.
Ik heb nog altijd van die verschrikkelijke hoofdpijn,
en blijkbaar is dat inwendige stress.
Ik voel me ook echt ziek worden,alhoewel ik anders niks
mankeer.
Is dit nu een beetje depressief worden,ik weet het niet.
Ik moet het ook elke dag verbergen voor alles en iedereen,
en eigenlijk ben ik dat beu.
Het huilen staat mij dikwijls nader dan het lachen,
en ik heb geen zin meer om het tegen te houden.
Vandaag een dipje gekregen bij de kascontroleur.
Ik was gans het verhaal aan het doen van de bevalling
van jouw Amy,en toen ik in detail ging kon ik het niet houden.
Moest zo huilen!
Eens ze dan weg was sloeg mijn kopke open en toe,
ik kon niks meer verdragen,mijn hart bonkte bijna uit mijn keel
en mijn avond was verpest.
Ik moest mij sterk houden want moest nog werken,en iedereen
die rond mij staat hoeft niet te weten hoe slecht ik mij op dat moment
wel voelde.
Had zo zin om er vandaag de brui aan te geven,om te roepen!
Om te zeggen,fuck it allemaal,ik ga naar huis en pak ontslag!
Zo slecht was mijn dag!
En ik weet nochtans..dat ik prachtige bazen heb,goede collega's
en dat ik mijn werk super goed doe,maar die druk..
Die druk is er even te veel aan.
En ik weet dat ik mag thuis blijven als ik voel dat het niet meer
gaat,maar iedereen maakt weleens iets mee,en ik mag geen misbruik
maken van de goedheid van mijn bazen.
Ik heb ervoor gekozen te gaan werken,en zal dat blijven doen.
Ik stel mijzelf echter wel de vraag,kan ik dit nu nogmaals aan?
Als ik voel dat ik nu zou durven craschen,en geloof mij,ik heb niet veel
meer nodig,want ik sta op ontploffen.
Ik denk dat een avondje uit mij eens goed zou kunnen doen.
Weg van de zorgen,weg van de sleur!
Maar weet je wat;dan is het de dag erna weer van datte,
ik val dan even in slaap,en als ik dan wakker word,dan is het daar weer,
dat verdriet die mij telkens weer komt lastig vallen.
En hoe meer ik mij verzet,hoe erger het soms word.
Het heeft mij misschien niet zo zwaar getroffen de eerste dagen na de bevalling,
maar nu is het daar wel hé?!
Ah ja..ik ben naar huis gereden al huilen..
Ik stak mijn ruitenwissers aan,wanneer het mijn richtingaanwijzers moeten zijn.
Ik rijd de rondpunten op,en vergeet te kijken,ontdek het pas als ik er al bijna
af rijd,van tiens,ik moest kijken,oeps vergeten.
Thuis praat papa tegen mij,en als hij me vraagt,wat heb ik net gezegd,
ben ik het helemaal vergeten,of heb ik het niet eens gehoord!
Op het werk tel ik het geld,en nog geen twee seconden later ben ik vergeten
welke briefjes ik heb geteld.
Ik begin serieus te denken dat er iets mis is met mij.
Wat heb ik toch zo ineens.???????????????????????
Nu...Ik heb het tegen papa verteld,en ook op het werk..
Misschien was het te vroeg om al te starten op het werk,
maar nu ik er ben ga ik toch doorgaan.
Ik kan niet anders,vroeg of laat moet je toch gaan werken.
En verdriet zal er altijd zijn.
Vanavond toen ik thuis kwam heb ik alles verteld wat op mijn lever
lag,en heb gehuild..
Ja ik weet het..Ik huil wel veel de laatste maanden en nu sinds kort
dubbel zo veel.
Eens ik tussen het volk zit kan dat allemaal gaan,maar alleen en vooral
bij langdurige gesprekken over jullie mijn kindjes,
loopt het weleens mis met mama.
Er is nog geen reden tot paniek,maar het word tijd dat ik eens een beetje denk
aan mijzelf.
Ik dacht dat ik sterker was dan dit,dat alles wel zou goed komen.
Maar ik durf nu te zeggen dat ik het even niet meer aan kan.
De boodschap is...opletten en rusten.
En vooral mijn gedachten verzetten.
Ik mis jullie gewoon zo verschrikkelijk.
Het verdriet is ondraagelijk.
De pijn is inmens.
En hoe moet ik nu verder met mijn pijn en verdriet?
Zal het beteren,zal de pijn vervagen en of ooit weggaan.
Wie kent deze situaties?
En wie kan je er door helpen.
Ik weet het allesins niet,maar ik kan wel een duwtje gebruiken
in de goede richting.
Slaap lekker kleine meisjes.
Ik hou van jullie
p.s dankuwel voor iedereen die lij steunt in deze moeilijke tijden.
Bren ,mama
|
