Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
01-12-2009
Dinsdag 1 december 2009
Hallo Zoë en Amy...
Ik ben terug van een lange werkdag... Heb geen pijn in mijn hoofd:-P voor de eerste keer sinds 17 november! Ik ben blij!Blij dat ik eens niet met een zware kop thuis kom.
Vandaag werd mij gezegd dat ik eigenlijk een aparte site had kunnen aanmaken voor jou Amy,helaas is dat niet mogelijk,ik heb het destijds geprobeerd voor Toby,en dit ging niet. Trouwens..Ik heb meer dan genoeg werk met deze site,het is de belangrijkste site voor mij,en al wat er bij komt zal bij jou ,Zoë ,worden toegevoegd. Ik heb het echt heel druk met het schrijven van mijn dagboek, heb amper tijd om te eten omdat ik telkens weer wat wil schrijven. Neen...één site is voldoende. Het is ook niet de bedoeling dat dit een publiciteitsstunt is, het is en blijft iets wat ik schrijf naar jullie toe,mijn kindjes. Ik sta er nooit bij stil dat anderen dit kunnen lezen. Ik zie als ik mijn blogje open enkel en alleen dat er bijvoorbeeld drie bezoekers op dit moment zijn. Vraag me dan natuurlijk weleens af wie dat zou zijn,maar voor de rest weet ik niets,en dat maakt mij ook niks uit. Ik schrijf naar deze site alles wat op mijn lever ligt. Natuurlijk zijn er altijd dingen die ik hier niet schrijf,ik heb nog een beetje privé in mijn leven die ik heel graag geheim houd. Maar ik deel heel veel met de ganse wereld. Natuurlijk blijft iedereen welkom op ons blogje,want wij zijn er allemaal trots op om om onze kleine engeltjes te tonen. En ik zelf..ben blij dat ik mijn verdriet zo kan uiten. Zolang ik schrijf,blijven jullie in mijn gedachten,en daar horen jullie. De naam papa zien jullie niet veel vallen,maar dat is omdat papa liever uit de schrijnwerpers blijft met zijn verdriet,hij uit ook alles helemaal anders dan wij vrouwen,wij willen hiermee geconfronteerd blijven, althans ik toch. Maar iedereen weet dat zelfs papa zijn meisjes mist,en dat hij heel veel van jullie houd,dat zien wij als familie,en ik als zijn vrouwtje weet dat wel.Wij hebben ook van die dagen dat wij in de zetel zitten en zomaar kunnen staren naar de wolken en ons afvragen waar jullie nu naartoe zijn,en wij huilen dan.. Maar het is zo..Wij moeten dit blijven aanvaarden. Papa leest ook nooit wat ik schrijf,hij wil niet weten wat een verdriet ik nog steeds heb,omdat hij verder wil met zijn leven. De enige die dus weten wat ik voel ,zijn jullie. En ik bedoel dit niet slecht,papa is gewoon zo!
Laat mij toe om te zeggen dat ik een mooie dag achter de rug heb, hoe saai de dag ook wel kon zijn op werkvlak,ik heb mij goed gevoeld,had geen tijd om aan verdriet te denken,geen tijd om stil te staan bij mijn eigen leven,en dat voelde voor die ene keer fantastisch. Na gisteren en de afgelopen weken mij verschrikkelijk ambetant en verdrietig te voelen,heb ik het echt vandaag nog eens mogen meemaken hoe mooi het leven wel kan zijn. Ik keek ens positief tegen de wereld aan,en vergat even die duistere periode. Al kan dit morgen alweer voorbij zijn,dat ik morgen weer zal pijn hebben dat ik weer zal huilen,wat ik vandaag heb gehad kunnen ze mij zeker niet meer afnemen. En dit gaat dan om een simpele werkdag!
Wat een mens allemaal niet kan hebben hé? Het leven kan soms om banale dingen zo mooi zijn. Het was vandaag de top kweetnie hoeveel op de radio, wij hebben keelgaten luid gezongen en gedanst in de winkel, het was plezant,net zoals ik voorheen was,nog toen ik niet zwanger was. Nog voor alles zo zinloos leek.. Toen ik nog gelukkig was.. Dansen en springen,lachen en juichen.. En mijn oogjes glinsterden van geluk.. Vandaag was net zo een dag.. En vraag mij echt niet waarom..Kan ik helaas toch geen antwoord op geven.
Ik verlang naar een feestje,meestal met papa zijn werk is dat leuk.. Dus moesten er mensen van tml dit lezen,wanneer gaan we nog eens uit? Plan dit maar in jullie agende,we zullen er nog eens op uit moeten gaan. Ik heb zin om te dansen en te lachen,weg uit dit donker gaatje. Ook nog bedankt voor de kaartjes die ik heb gekregen deze week voor het verlies van Amy,dank u xxx
Zoë , Amy.. Mijn kindjes ,ik zal jullie met spijt in mijn hart dan een beetje moeten laten. Ik ga nu een beetje tv kijken,en dan eens vroeg slapen, want morgen komt de sint naar school,moet ik vroeg op, want het huishouden wacht mij op.. En ik moet nog eens met papa samen voor de buis zitten. Maar je weet wel..Dat ik altijd aan jullie denk!
