Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
03-11-2009
Dinsdag 03 november 2009
Hallo meisje, Hier ben ik weer.. Ik weet niet eens wat ik moet schrijven,ik wou gewoon hier zijn.. Bij jouw.. Ik heb zoveel in gedachten die ik wil schrijven,maar zou niet weten waar te beginnen,en tenslotte zal alles weer naar hetzelfde leiden, naar jouw,naar jou geboorte,naar ons verdriet. We kunnen niet over andere dingen schrijven,want die zijn er voorlopig niet in ons leven. Wij kunnen maar aan 1 ding denken,en daar kunnen we maar over schrijven. Ik geef er ook niet om of deze site op de hoogste plaats zou staan van de meest bekende en beste blogs die er zijn,omdat dit geen publiciteitsstunt is. Ik schrijf niet voor anderen,ik schrijf nar jou mijn meisje, ik schrijf graag wat ik denk,en wat ik voel op dit eigenste moment. En wat er in mijn omgeving gebeurd,en in mijn gezin. Ook al kan ik niet alles schrijven wat er gebeurd,het belangrijkste vertel ik jou toch altijd. Ik zag het gastenboek dat nichtje Kelly ons heeft geschreven, dat ze zicht afvraagt of jij al gegroeid zou zijn,of jij daarboven gelukkig bent. Ik neem aan van wel ,ik denk niet dat jij gegroeid bent,of dat jij veranderd bent, maar ik weet wel dat jij daar gelukkig bent,dat je het nu hebt kunnen aanvaarden dat jij nog niet klaarwas voor deze wereld. Jouw lichaampje was te fragiel om door te kunnen gaan. Maar weet je,we weten nu allebei dat we de beste keuze hebben gemaakt. Dat jij naar hierboven moest om verschillende redenen,en dat ze je daar met liefde behandelen,en het allerbelangrijkste is,dat je niet alleen bent. Er zijn nog duizenden andere engeltjes die naast je staan,zitten of liggen, en allemaal hebben ze een mama en een papa die ze moeten missen, en omgekeerd ook,en die zijn ook gelukkig daarboven. Zij zijn sterk ,net zoals hun mama en papa,en ook wij Zoë,wij moeten dat nu ook doen. Wij moeten bewijzen aan de wereld dat we dit overleefd hebben,dat wij sterk zijn. Wij mogen aan de hele wereld ons verdriet tonen,zolang we het maar te boven komen. En dat doen we,stap voor stap en elk op onze eigen manier.
Wij hebben nog een heel lang leven voor de boeg om het nu al aan zijn eind te laten komen. Wij zullen nog voor zoveel moeten vechten ,en zullen nog veel pijn en leed kennen. Niemand denkt daar graag aan,en niemand gelooft dat,maar toch is het zo. Je hele leven lang zal je moeten vechten met pijn. Wij hebben er nu kunnen kennis mee maken,en heel leuk was dit niet. Het heeft ons leven,en onze gedachten tegenover het leven heel wat veranderd. Je krijgt een andere kijk op het leven. Bij kleine akkefietjes hadde we vroeger ruzie gemaakt,nu is het ,het spreken niet meer waard. Nu denken we dat er ergere dingen in het leven zijn,waarvoor we ons zorgen mogen maken. Nu maken we ons niet meer druk in die kleine dingen. Alleen de grote dingen kunnen ons nog treffen,en ons in ons hart raken.
Onze gevoelens zijn ook helemaal anders dan voordien. Kleine dingen maken grote dingen los bij ons,en vooral bij mij als mama. Bijvoorbeeld televisie kijken ,een film bekijken die gevoelig is,maar waar ik normaal gezien niet ga bij huilen,daar moet ik nu wel bij huilen. Als er iets niet goed zit in de familie ,kan ik er dagen lang over wakker liggen, en dan denk ik,er zijn ergere dingen dan dit.. Ah ja.ik heb een groter hartje gekregen sinds de komst van jou mijn kleine meid. Sinds ik jouw kwijt ben,is het alsof de wereld vergaat,alsof ik mijn leven nu helemaal anders zie,en nog steeds zie ik geen toekomst.. Ik zie niks waarvan ik denk dat ik gelukkig zal worden. Ik kan nu nog niet zeggen dat ik heel gelukkig ben. En zou het ook nog niet graag direct uit mijn mondje horen ook. Daarvoor is het nog steeds te vroeg.
Ik zal mijzelf en mijn gezin wel altijd de kans geven om alles weer opnieuw op te bouwen, en wat we nu kwijt zijn een plaats te geven in ons leven,die ons hopelijk in de toekomst verder zal brengen,dan waar we nu staan. Ik zal er altijd zijn voor mijn gezinnetje,want ik zie ze allemaal graag. En ik weet..het is niet alleen ik die iemand verloren heb,we zijn allemaal iets kostbaars kwijt. En we missen allemaal dat deeltje in ons leven,maar hoe wij het ook draaien en keren, we krijgen het nooit meer terug. We kunnen er nog minuten,uren en dagen,en weken over praten,jij komt niet terug. Ik kan alleen maar treuren om jou,jou missen en jouw liefhebben. Dat is het minste wat ik voor jou kan doen,en altijd zal blijven doen. Je kunt je niet voorstellen wat een gemis dat oplevert diep vanbinnen. Wat een emoties dat het voor mij als mama geeft. Wat een pijn dat het kan doen vanbinnen om je kindje te moeten afgeven in een materniteit,en niet weten wat er thuis te wachten staat als je met lege handen in dat kille huis binnen komt. Nooit wil ik dit nog meemaken,en nooit zal ik het vergeten,al wil ik de mooie momenten die ik nu nog elke dag koester aan jou,helemaal niet vergeten,ze zijn o zo uniek. En ik zal mezelf nooit kunnen verwijten dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, want ik ben zodanig sterk gebleven in het ziekenhuis.. Dat er genoeg tijd en plaats was om van jou afscheid te kunnen nemen, en je in mijn gedachten op te nemen zoals je werkelijk was. Ik wil bij deze nog steeds de materniteit bedanken voor de goeie steun, ondanks de pijn die ik daar heb moeten lijden,waren ze er allemaal een voor een voor mij, en de ontvangst was er super,en dank u voor de tijd die ik met mijn kleine meid daar nog heb kunnen doorbrengen,al wou ik jou nog uren bij mij houden, ik moest jou afgeven,want anders stonden we nu nergens,en had ik nooit kunnen weten wat er eigenlijk allemaal was gebeurd met jou in je ontwikkeling in mijn buikje. Er zal altijd iets in mij gebroken zijn,maar ik zal het met andere dingen in mijn leven moeten lijmen,niks zal ooit nog hetzelfde worden,maar ik kan het proberen om een beter iemand te zijn voor mensen die net hetzelfde hebben meegemaakt en hun te steunen,in wat zij met hun kinderen meemaken. Ik weet ondertussen al dat ik niet de enige ben die het verlies van hun kindje moet verwerken,maar wij zijn er voor iedereen. En vooral voor jou kleine meid. Ik vergeet jou niet dikke knuf ,mama
