Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
01-11-2009
Zondag 1 november 2009
Hallo lieve Zoë,
Hier ben ik weer.. Het was een druk weekendje,zijn overal naartoe geweest en hebben alle huisbezoeken al afgelegd die we in de weekends zouden moeten doen. Met als gevolg dat we vandaag eens rustig kunnen thuis blijven. Ik heb lang kunnen slapen vandaag,en ben er blij om. Ik ben de laatste dagen verschrikkelijk moe,en de stress begint zijn tol te eisen. Het mag allemaal beginnen komen,en stilletjes aan voorbij gaan. Vandaag gaan wij niet naar het kerkhof,het is een dag dat iedereen zal gaan,en het zal er enorm druk zijn. Papa zou liever deze week gaan,dus zal mama ook wachten tot papa kan meegaan. Normaal gezien is papa geen kerkhofhanger,en zal hij ook nooit gaan,ook al ligt het hem nauw aan zijn hartje. Maar nu heeft hij beloofd dat hij zeker zal meegaan, ook al is het dan om mama een plezier te doen. Voor vandaag staat er dus heel weinig op het programma, een dvdke bekijken zal goed genoeg zijn. Zodat we uitgerust zijn om nog deze lange week te kunnen doorkomen,en dan maandag fris naar Brugge te rijden. Op hoop dat alles dan in orde zal zijn. We staan op dit moment een beetje tussen leven en dood hé, we kunnen niks plannen,en helemaal niet vooruitdenken, want straks weten we na vier dagen of het kindje mag blijven, of als het moet gaan. Je kunt in deze situatie enkel en alleen maar blijven hopen dat het nu niet mis loopt,en dat we voor onze verlangens en moed,eindelijk beloond kunnen worden. Mama denkt deze week nog altijd heel veel aan vanessa en Randy,die hun kindje nu ook kwijt zijn.. Het zijn sombere donkere dagen nu voor hen, maar de pijn zal wel verzachten eens ze er samen een beetje over zijn. Ik hoop dat ze met hun verdriet overal terecht kunnen. Het zal nu en dan een beetje moeilijk zijn,maar besef dat als het zo gegaan is,het zo moest zijn. En beter nu,dan later in je zwangerschap. Maar hoe dan ook,het neemt niet weg dat je geen verdriet mag en kan hebben. Het is en bijft een wondertje van jullie tweetjes die je nu niet meer hebt.
en mijn lieve Zoë, Ik blijf aan jouw denken mijn kleine meid, stel mezelf soms heel wat vragen,en ben nu en dan nog heel verdrietig om jouw,kan soms mijn tranen niet bedwingen. Maar ook dat zal ooit wel gaan slijten,zal ooit vervagen.. Die is nu al heel wat verminderd..Is nu al beter om mee om te gaan,maar soms nog o zo lastig. En het komt nog steeds in momenten waarop je het echt niet verwacht. Vrijdagavond zat ik bij Kimmie in hun café,ze draaiden er muziek, we zongen mee,hadden echt heel wat plezier,maar toen.. Bij een liedje..met veel betekenis achter..kwam het weer te boven, ik moest huilen,kon mijn traantjes niet stoppen.. En dan vind je dat een beetje ambetant.. Want mensen weten dat soms niet.. Voor de meesten al te lang geleden,zijn jouw al vergeten. Maar voor mama is dat alsof het gisteren gebeurde.. Maar ah...ik moet er ook door!
