Op deze blog worden mijn wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Vandaag gingen we eens een bezoekje brengen aan onze Noorderburen. We reden naar Sluis, waar de plaatselijke wandelclub Voor de Wind er hun jaarlijkse Rondje Sluis organiseren. Sluis is een gemeente in de provincie Zeeland. Tot 1995 was Sluis een zelfstandige gemeente, op 1 januari 2013 had de stad Sluis 2377 inwoners. De start van deze wandeling was aan het sportcomplex van de gemeente Sluis.Toen we aankwamen was er al wat volk, de meeste mensen waren natuurlijk Belgen. We dronken eerst nog een kopje koffie vooraleer we vertrokken. We keken naar het parcours en de tocht ging naar het naburige Retranchement en Cadzand en terug naar Sluis en dan nog de vesten van Sluis . De zon was al vroeg van de partij en het beloofde een mooie tocht te worden.
Het parcours van de 30km
De voetbal kantine als startzaal. Een rustig begin van deze wandeling. Heel veel afwisseling tijdens het eerste gedeelte van de wandeling.
Er was geen wind tijdens de doortocht in de polders.
De koeien beloerden de talrijke wandelaars
grenspaal Hier zijn we aangekomen in Retranchement.
Retranchement is een plaats in de gemeente Sluis in het westen van Zeeuws-Vlaanderen die ligt aan de grens met België tussen het Belgische Knokke-Heist en het Nederlandse Cadzand. Het dorp telt 360 inwoners(30-12-2014). Retranchement is het Franse woord voor verschansing in de vorm van een aarden wal zonder vaste vorm. Hier moesten we 2x langs komen. De 1x gingen we richting Cadzand via mooie paden en rustige glooiende wegen.
De rustpost in Retranchement. Na het verlaten van de rustpost trokken we verder richting Cadzand.
Ook nu kregen de wandelaars mooie zichten en rustige paden.
Hier zien we een deel van het Zwin
Aangekomen in Cadzand.
Het plezier haventje van Cadzand.
Een zicht op zee De rustpost was gelegen in Cadzand net buiten Cadzand-bad.
Rechtover de molen hadden we een rustpost in een plaatselijk café. Na de rust stapten we terug richting Retranchement.
Hier een aandenken voor de wereldvrede Een mini-Bieb
Mooie weidse vlakten.
Terug aangekomen in Retranchement De Retranchementse Molen is een houten standerdmolen uit 1643.
Ja Doortje ruik er maar aan. Zicht op de woonkern van Retranchement. Nu vertrokken we via de wallen , aangelegd volgens het oud Nederlands vestingstelsel vormen een natuurgebied dat veel landschapselementen met elkaar verbindt. Zoals dijken,weiden,hagen en bomen. Restanten van de forten "Oranje" en "Nassau" zijn er nog te vinden. Over deze wallen ligt een wandelroute van ca. 4,5km. Die hebben we een tijdje gevolgd. Aangekomen in Sluis moesten we nog een rondje wandelen via de vesten . Hier zien we een zicht via die vesten. De grootste blikvanger van Sluis is het stadhuis, dat als enige in Nederland is voorzien van een Belfort, een versterkte toren met vier hoektorentjes. Het stadhuis werde in 1390 als symbool van de stedelijke vrijheid gebouwd naar het voorbeeld van de belforten in Gent en Brugge. In 1944 liep het zware schade op, waarna het in 1956 werd herbouwd. Hele mooie zichten vanop de vesten.
Over de brug , dan gingen we richting centrum naar het laatste pad
Na het verlaten van dit laatste pad was het nog wat kris kras door enkele kleine straatjes en waren we terug aan de startzaal.
Na gisteren te hebben gewandeld in Ingooigem gingen we vandaag naar Torhout, om er deel te nemen aan de August Demaere tocht. Deze wandeling ging door op het domein Wijnendaele. Het was een rustige wandeling met heel wat variatie. Centraal stond het Kasteeldomein van Aertrijke in de kijker.
Vandaag gingen we wandelen in Geraardsbergen. Een stad in de provincie Oost-Vlaanderen. De stad ligt in de Denderstreek, aan de Dender en tegen de Oudenberg aan. In het wielermilieu is de stad berucht omwille van de steile en hobbelige helling van de Muur van Geraardsbergen. Ook gekend om hun mattentaarten. De wandelaars werden ontvangen in de ruime refter van het Koninklijk Atheneum. We kozen voor de 26km vandaag. Volgens de plannetjes was er veel natuur voor deze omloop. Het parcours heeft een glooiend landschap, met op het einde de befaamde Muur.
Via het station vertrokken we richting Boelare via enkele typische kleine straatjes. Daarna kregen we enkele mooie stukjes natuur zoals de Boelaremeersen en het domein De Gavers. Onze rust was in Onkerzele.
Hier zijn we aan de Boeverie van Boelare
Eenmaal daarbuiten trokken we door de Boelaremeersen. De Boelaremeersen in de Dendervallei in Geraardsbergen bestaan uit een mozaïek van natte ruigten, rietvelden, valleibosjes en bloemrijke weilanden. Het was genieten van het open landschap.
Heel mooi om er door te wandelen.
Ondertussen krijgen we het domein De Gavers inzicht. De Gavers is een recreatiedomein in Oost-Vlaanderen(niet hetzelfde als in Harelbeke). Het domein ligt ten noordwesten van het stadscentrum, langs de Dender in de deelgemeente Onkerzele. Het domein ligt rond een 20ha grote waterplas. Het biedt ruimte voor wandelen of fietsen, en het heeft een strand en een sport-en recreatiecomplex en enkele terrassen en cafetaria's. Daarnaast bevinden zich ook een camping, trekkershutten, bungalows en een jeugdherberg.
Aangekomen in Onkerzele, een deelgemeente van Geraardsbergen, konden we genieten van een heerlijke kop koffie. De grootste afstanden deden hier een extra lus. We begonnen verder aan deze tocht en stapten richting Raspaillebos via enkele mooie dreven.
Ondertussen heeft het al enkele keren gedonderd, maar zonder gevolgen. Terug mooie vergezichten. Op weg naar het Raspaillebos.
Het Raspaillebos(met aangrenzende Moerbekebos en Karkoolbos)is een bosgebied en natuurreservaat in de Vlaamse Ardennen in het Zuiden van OOst-Vlaanderen. Het bosgebied van 50ha ligt op het grondgebied van Geraardsbergen, vlak bij de provinciegrens met Galmaarden in Vlaams-Brabant.
Het Raspaillebos ligt op de steile Pajottenland, met glooiende heuvels en diep ingesneden dalen. Het 50ha grote Raspaillebos behoort, samen met het Moerbekebos en het Karkoolbos, tot een 150ha groot bosgebied op de flanken van de Bosberg. Hier kregen we terug een zicht op Onkerzele, waar we voor de 2°maal naar de rustpost wandelden. Na de rust gingen we terug richting Geraardsbergen, via allerlei mooi paden en wat kleinere natuurstukjes.
Hier een bekend koppeltje. Nicole en Omer. Alles stond in bloei. Na dit kapelletje hadden we een splitsing, en wij gingen nu naar de befaamde muur.
Hier boven zagen we reeds de kapel. We stapten rond deze kapel en verlieten langs de achterkant de muur, nu richting het centrum.
Aangekomen op de markt, waar het oudste Manneke Pis staat werden we getrakteerd door de plaatselijke wandelclub in samenwerking met het stadsbestuur. Iedere deelnemer werd getrakteerd op een kop koffie of een glaasje water met een halve mattentaart.
De Bellenman van dienst. De laatste 6km gingen langs een stukje van de Dender en een deel door het Moerbekebos.
Ook dit is een rustig stukje natuur.
Eénmaal aangekomen aan de startzaal was er veel volk. Er waren allerlei standjes opgesteld.
Zicht op de overvolle speelplaats. Er waren meer dan 5000 wandelaars aanwezig. Proficiat aan de wandelclub en ook aan al hun medewerkers om alles in goede banen te leiden. Een hele mooie tocht.
Vandaag gingen we wandelen aan de kust. De wandelclub Buencamino Step Forward gaf hun Lentewandeling in De Panne. Uit het verleden was dit altijd een hele mooie wandeling, daarom gingen we terug naar ginder.Het beloofde een mooie dag te worden aan de kust. Toen we aankwamen in De panne waren er al wat wandelaars op pad. De start was vanuit de polyvalente zaal De Boare. Er was een grote parking bij de zaal en die was...GRATIS. Eénmaal binnen in de zaal deden we onze plicht(kaartje kopen), keken naar het parcours, deze tocht bestond uit een viertal lussen,allen met een verschillende kleur gemarkeerd. We begonnen met de langste lus, die bestond uit een deel bos en duinen en een heel stuk op het strand. Daar de zon nog niet op haar maximale hoogte stond begonnen we aan deze lus.
Eerst wat door de wijken wandelen alvorens men de duinen kon bereiken.
Af en toe wat lastig door het mulle zand We kregen ook enkele mooie vergezichten te zien.
Net uit de duinen , en komen we aan het vissersdorp.
Nadien wat langs het strand. Er was geen wind en de zee was kalm, zalig!!!
Dit is het rondpunt aan de zaal. Het traject van de eerste lus na iets te hebben gedronken, begonnen we aan de tweede lus, die was gemarkeerd met oranje. Deze bestond uit Bos en duinen. Direct na het verlaten van de zaal hadden we de splitsingen. Eerst wat door enkele mooie straatjes en dan waren we op weg naar de Oosthoekduinen
De Oosthoekduinen vormen een 80ha groot duin en bosgebied waar droge mosduinen en duingraslanden de toon zetten. Laat je verrassen door de mooie intermezzo's van de zangvogels en de mooi bloeiende struiken. Kinderen kunnen naar hartelust ravotten in één van de speelzones van het gebied8 langsheen het schilderachtige Artiestenpad ontdek je de prachtige Duinzoom Oosthoek. Dit is één van de weinig intact gebleven duinpolder overgangen.
Heel rustig om er door te wandelen. Geniet nog even mee.
Hier waren we terug op weg naar de zaal.
Terug aangekomen in de zaal was het tijd om iets te eten en te drinken. na deze begonnen we aan de derde lus, deze was met de blauwe kleur gemarkeerd. Deze lus bestond overwegend uit bos. We wandelden door het Calmeynbos.
Het Calmeynbos bevindt zich op het grondgebied van De Panne. Het bos wordt doorsneden door de kerkstraat, die de verbinding vormt tussen De Panne en Adinkerke. Het oostelijk deeel van het Calmeynbos (20ha) is eigendom van de gemeente De Panne en sluit aan bij de Oosthoekduinen. Dit deel van het bos wordt samen met de Oosthoekduinen, Duinzoom Oosthoek als Vlaams Natuurreservaat beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos. Het westelijk deel van het Calmeynbos(46ha) is eigendom van de intercommunale Waterleidingsmaatschappij Veurne-Ambacht.
Het Calmeynbos werd aangeplant in 1903, deels op de duinen met intact reliëf, deels op genivelleerde voormalige akkers. Dit gebeurde op initiatief van de landbouwingenieur Maurice Calmeyn. Hij was geïnteresseerd in de groeimogelijkheden van bomen in kalkrijke duinen en liet daarom een loofbos van 85ha aanplanten.
Het Calmeynbos is een goed ontwikkeld abelen-iepenbos met spontane verjonging en een grote biotische en abiotische variabiliteit. Vandaag groeien er 25 soorten bomen en 40 soorten heesters. Het bos is rijk aan mossen, korstmossen en zwammen. Het bos biedt broedmogelijkheden aan bosvogels zoals de wielewaal en verschillende soorten spechten. het Calmeynbos is sinds 1935 beschermd als landschap en maakt deel uit van Natura-2000 netwerk.
Na het verlaten van dit stuk natuur was het nog een klein stukje tot aan de zaal. Dit was even genieten van dit mooie stukje natuur. We dronken nog iets en begonnen dan aan de laatste lus en die leidde ons naar de dijk en terug. Dit was een mooie wandeling aan onze kust.
Zoals gewoonte, neem ik de trein als ik ga wandelen naar Zottegem. Toen we stonden te wachten op onze, weergalmde er een stem om ons te verwittigen dat de trein zo'n 25minuten later zou komen. Voila, dit is het aanprijzen van het openbaar vervoer. We zijn zo met een halfuur later vertrokken in Zottegem. De start was deze keer vanuit de voetbalkantine van Zottegem. Het weer was ideaal, we dronken eerst nog een kopje koffie en dan begonnen we aan de tocht. De centrale rustpost was gelegen in Grotenberge.
Nog eerst iets drinken vooraleer we vertrokken. We kregen veel afwisseling tijdens het eerste gedeelte. We stapten een gedeelte door het natuurdomein Breivelde.
De wandelaars doorkruisten dit prachtig park via mooie paden.
Ook mooie vergezichten ontbraken niet.
Na dit stukje natuur kregen we enkele trage verharde wegen.
en enkele mooie dreven.
Het parcours varieerde onafgebroken, even wat verhard om daarna over te gaan in onverharde paden.
Ook deze emoe kwam ons een goede dag zeggen. Hier zijn we dan aangekomen aan onze rustpost Ten Berg in Grotenberge. Grotenberge is een dorp en deelgemeente van de stad Zottegem. Grotenberge is ruim 466ha groot en telt ongeveer 1300 inwoners. Grotenberge kent de wijken Wolvenhoek, Pardassenhoek, Klabot en recent de Bijloke. Tot de jaren 1970 was Grotenberge een vrij landelijke gemeente in de Vlaamse Ardennen. Met de aanleg van de N42, het industrieterrein(38ha) en de wijk Bijloke is daar behoorlijk verandering in gekomen. Grotenberge maakt voor een groot stuk deel uit van het kleinstedelijk gebied van Zottegem. Het parcours met de km-tabel. Hier maakten de 2 grootste afstanden een mooie lus richting Leeuwergem en terug. We begonnen aan de lus, terug heel wat afwisseling betreft het parcours.
Onverharde paden was een leidraad in deze lus.
Hier waren we op weg naar het kasteel van Leeuwergem. Leeuwergem is een dorp en deelgemeente van Zottegem. Het dorp ligt in de Denderstreek en is vooral bekend om de nabijheid van het Kasteel van Leeuwergem. Hier een prachtig zicht op dit kasteel. Het Kasteel van Leeuwergem is een omwald kasteel op het grondgebied van Elene, een deelgemeente van Zottegem. Het kasteel in de stijl van de classicistische barok bevindt zich tussen de dorpscentra van Elene en Leeuwergem. Terug aangekomen in Grotenberge, aten we een braadworst, alom gekend bij de Zottegemse wandelclub. Hier, naast de rustpost is het museum voo folklore gevestigd. Nu gingen we terug richting startzaal. via paden en nog een stukje van het domein Breivelde.
Eenmaal aangekomen in het domein, was het heel aangenaam om te wandelen, we hadden wat schaduw, want de temperatuur was al flink gestegen. Het domein Breivelde of park van Breivelde is een kasteeldomein met park in Grotenberge. Het glooiende park werd aangelegd in Engelse stijl op het einde van de 19° eeuw. In het domein(landschaptuin met parkbos en bos) liggen een kasteel, tien vijvers, een fontein en een cascade. Het uitgestrekte grasveld reikt tot aan de imitatierivierbocht, waarin het kasteel wordt weerspiegeld zodat deze vijver al eens als spiegelvijver wordt omschreven.
Het domein omvat ook een speelbos en enkele nieuwere bosuitbreidingsgebieden. In de ijskelder van het kasteel breivelde leven vleeermuizen. Het domein stond vroeger onder de namen 'Warande' en 'Heiligenborre' bekend en werd gebruikt als lustbos voor de jacht en de visvangst. Sinds 1970 is het domein eigendom van de stad Zottegem.
Nog even een vlonderpad onder de voeten
En zo kwamen we weer terecht aan de voetbalkantine waar het vanmorgen begon. We dronken nog wat en begaven ons terug naar het station. We namen de trein tot Kortrijk waar we moesten overstappen, maar die werd afgeschaft en we moesten een uur wachten op de volgende. Met de trein ben je altijd op tijd, is het vandaag niet ,dan is het morgen wel. Heb tocht genoten van deze wandeling.
Vandaag was het even dit bij huis. We gingen naar Geluveld waar de wandelclub uit Zonnebeke er hun 1° Bossentocht gaven. De start was vanuit het O.C. 't Gelevelt in Geluveld. De wandelaars konden kiezen uit een zestal afstanden, dus keuze genoeg voor elk wat wils. Wij kozen voor de langste afstand, de 30km maar die was bijna 33km.Na iets te hebben gedronken, begonnen we aan de tocht. Er was nog een lichte mist aanwezig, maar de zon begon al beetje bij beetje tevoorschijn te komen. Het beloofde een natuurwandeling te zijn met ook heel wat geschiedenis.
Een hele mooie wandeling , hebben alles gekregen wat de streek te bieden heeft.Proficiat aan de parcoursbouwers.
Vandaag gingen we wandelen in de provincie Oost-Vlaanderen, nl in Waarschoot. deze gemeente ligt in de regio Meetjesland en telt ruim 7500 inwoners. De bestuursmeerderheid in Waarschoot rondde in september 2017 gesprekken af met de gemeenten Lovendegem en Zomergem om samen over te gaan tot een vrijwillige fusie. De fusiegemeente Lievegem zou op 1 januari 2019 onstaan en circa 26000 inwoners tellen. De startplaats van deze wandeling was naast de Openbare Bibliotheek.Voor we begonnen aan deze tocht dronken we eerst nog een kopje koffie.We deden de 21km.
Het eerste gedeelte ging via rustige wegen en enkele mooie paden tot het Leen. Er was eerst nog wat nevel, maar éénmaal de mist was opgetrokken kwam de zon te voorschijn en was het aangenaam wandelweer.
Het te volgen traject Zicht op de kerk van Waarschoot Mooie tulpenboom. Hier aan het kapelletje was het de laatste strook verhard en dan waren we vertrokken via enkele mooie onverharde paden tot aan het natuurdomein Het Leen.
We kregen ook enkele mooie vergezichten. Heel rustig om te wandelen. Af en toe wat modderpaden.
Hier waren we aangekomen aan het provinciaal domein Het Leen. Het provinciaal domein Het Leen is een 262 ha groot boscomplex en bevindt zich op het grondgebied van de Belgische gemeenten Zomergem, Waarschoot en Eeklo. Het is grotendeels bebost met een gemengd loofbos. Het Leen is Europees beschermd als onderdeel van Natura2000-gebied 'Bossen en heiden van Zandig Vlaanderen. In de buurt van Het Leen liggen de Lembeekse bossen en het Bellebargiebos. Hier gaan we na een tijdje door de rozentuin alvorens men het arboretum binnen gaat.
In het Leen zijn er 36km wandelwegen aanwezig waarvan de helft verhard zijn.
Heel prachtig, geniet even mee.
Er is ook een arboretum en het omvat meer dan 7000 soorten houtachtige gewassen en vaste planten. Het arboretum is alle dagen vrij toegankelijk.
Na het verlaten van dit domein kwamen aan de rustpost, die vlak aan het Leen ligt. Ondertussen hadden we een 8tal km gewandeld. Na iets te hebben gedronken begonnen we aan het 2°gedeelte van deze tocht. Nu ging het richting Lembeke via Kaprijke en de Lembeekse bossen tot aan de volgende rust.
Ook hier kregen we een gevarieerd parcours.
en ook mooie vergezichten. Hier stapten we een deel door de Lembeekse bossen. De Lembeekse bossen zijn een natuurgebied in het Meetjesland in Oost-Vlaanderen. Het versnipperde bosgebied van 305ha ligt op het grondgebied van de gemeenten Waarschoot, Kaprijke(deelgemeente van Lembeke) en Assenede (deelgemeente van Oosteeklo). Het bosgebied sluit aan op het Bellebargiebos(Kwadebossen) en ligt in de buurt van Het Leen. De Lembeekse bossen zijn eigendom van de Vlaamse Maatschappij voor Watervoorziening en privé-personen en worden beheerd in samenwerking met privé-boseigenaars en het Agentschap voor Natuur en Bos. Ook hier is het heel rustig om er door te wandelen.
Net buiten het bos hadden we onze laatste rustpost. Onze teller stond op 16km. Nu wat eten en drinken, daarna nog wandelen tot het einde.
Het was een mooie wandeling , hebben heel wat natuur gekregen en het weer was heel goed.
Vandaag was het wandelen dicht bij de deur. We namen deel aan de promotocht(vroeger wisselbeker) van de wandelclub de 7 Mijlstappers uit Moorsele. Moorsele is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Moorsele is, net zoals buurgemeente Gullegem, sinds 1977 een deelgemeente van Wevelgem. . De naam Moorsele is afkomstig van Mortsella, wat een samenvoeging is van het Frankische sella en het Keltische mort of maret. Het eerste deel, mort, betekent hoog, terwijl sella Frankisch is voor een hut. Met de naam werd dus een hooggelegen verzameling van hutten en andere gebouwen bedoeld. De Moorselenaren worden ook Stekselgaten genoemd. Deze naam is afkomstig van de Stekselpap, een pap van gezuurd deeg dat door thuiswevers gebruikt werd om garen in de pappen. De thuiswevers veegden hun handen geregeld af aan hun achterwerk of gat dat blonk van de stekselpap, vandaar "stekselgaten". De start was vanuit het OC De Stekke. De wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. Wij gingen voluit voor de langste afstand. Het weer zag er voorlopig goed uit. Het eerste gedeelte was een lokale lus samen met de kleinste afstand zodat we na 6.2km terug aan de startzaal waren.
Het te volgen parcours. Het bijna voltooide plein voor het OC
De hemel zag er niet al te rooskleurig uit. het eerste gedeelte van de tocht was een plaatselijke lus tezamen met de6km.
Na een tijdje begon het te regenen. Hier wandelden we door het Groen Lint Het Groen Lint in Moorsele is een herinrichtingsproject van de Heulebeekvallei in het centrum van Moorsele. Het werd heringericht naar aanleiding van de noodzakelijke collectorwerken van Aquafin, maar ook de aanleg van waterzuiveringsinstallaties en de aanpak van de overstromingsproblematiek van de Heulebeek. Het Groen Lint is een groene valleizone met ruimte voor recreatief gebruik, waterberging en natuurontwikkeling. Het verbindt ontbrekende schakels in het provinciaal fietsroutenetwerk. Lokale verbindingen worden gelegd tussen de kern en noordelijke woonwijken.
Na het verlaten van de startzaal voor de 2°maal begaven we ons richting Gullegem waar de centrale rustpost was. Die bereikten we via enkele trage wegen en enkele mooie stukjes natuur. We volgden dit stukje natuur een tijdje.
We kregen ook enkele vergezichten. Ondertussen probeerde de zon door de wolken te klieven.
Na aangekomen in de rustpost, het plaatselijk schooltje, moesten we een lus maken. Het was parcours was afwisselend,autoluwe wegen en enkele paden.
Aangekomen in de controlepost dronken we wat en daarna begonnen we aan het laatste gedeelte van deze tocht.
We stapten dan richting natuurdomein de Bergelen.
Hier zijn we aangekomen aan één van de ingangen van het domein.
Het Provinciedomein Bergelen in Wevelgem groeide rond een kunstmatig aangelegde zandwinningsput van 10ha. Het zand werd gebruikt voor de aanleg van de autoweg E403(A17) begin de jaren 70°. De gemeente kocht de put met omliggende gronden aan in de periode 1989-1995. Verschillende plantacties en tal van beheerswerken werden uitgevoerd door het gemeentebestuur. Zo ontstond een klein maar zeer interessant natuurgebiedje. In 1996 werd de hoeve en de 29ha landbouwgrond eromheen aangekocht door de provincie en werden grote delen van het nieuwe aangekochte gebied bebost.
In 1999 sloot de provincie een erfpacht af met de gemeente voor het beheer van de Bergelenput en omgeving. Zo onstond het provinciedomein Bergelen waarvan de oppervlakte momenteel 47ha bedraagt. langs het domein loopt de Heulebeek, die daar nog een grotendeels natuurlijke loop heeft.
Je vindt er ook de Bulskamphoeve, die een eerste keer in Gullegem vermeld werd in 1549. Het is een historische hoeve waarvan de gebouwen in hoefijzervorm binnen de omwalling staan. De hoeve werd verschillende malen door oorlogsgeweld vernield en daarna heropgebouwd of verbouwd. De huidige bebouwing zou van 1775 dateren. In die omgeving staat eveneens een beschermd monument, nl. de Meiboom. Dit is een geheel van 6 lindebomen met in het midden een groot ijzeren kruis. De kikkerpoel Zicht op het meer.
Op weg naar het einde
Aangekomen aan de startzaal waar ze waarschijnlijk een nieuw standbeeld zullen plaatsen
Nogmaals eens een tocht van de wandelclub Land van Rhode, deze maal was de start in Burst. Burst is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Erpe-Mere. Burst heeft 2968 inwoners (1 januari 2003) en de oppervlakte van de deelgemeente is 3,83 km². Burst ligt in de Denderstreek aan de Molenbeek en wordt omringd door Bambrugge, Aaigem, Ressegem (deelgemeente Herzele), Borsbeke (deelgemeente Herzele), Vlierzele (deelgemeente Sint-Lievens-Houtem) en Zonnegem (deelgemeente Sint-Lievens-Houtem). Aan Burstenaren gaf men de bijnaam "De Stro-zekers" (stroeizjikers). Er wordt ingeschreven in het Parochiaal Centrum St.-Martinus, vlakbij de gelijknamige kerk. Alle afstanden wandelen samen richting Vlekkem via onverharde paden. Het parcours was heel gevarieerd en de wandelaars genoten van de eerste echte warme dag. Het tere groen komt voorzichtig tevoorschijn, bomen staan in bloei. Langs vele mooie paden, dreven en een enkele modderwegels, wordt Vlekkem bereikt.
Het parcours Afstandstabel We verlaten de dorpskern van Burst De opkomende zon
Vele mooie onverharde paden volgden elkaar snel op
De eerste echte lentezon deed deugd.
Enkele mooie vergezichten.
De Sint Lambertuskerk van Vlekkem Interieur van een kapelletje Onze centrale rustpost St Janshof. Na een kop koffie te hebben gedronken moesten de grootste afstanden hier een mooie lus maken rond Ottergem. Ook hier was er heel veel variatie op het parcours En enkele mooie vergezichten...
Af en toe wat modder behoort er ook bij.
Terug aangekomen aan de rustpost, tijd aangebroken om iets te nuttigen. er waren ook wat bekenden in de zaal. Na een tijdje begonnen we aan het laatste gedeelte van deze tot hier heel mooie tocht. Nu nog een 7 tal km te gaan.
Terug enkele onverharde en verharde paden
Hier een bekende koppel
Nog wat genieten van de zon en natuur.
De laatste km van deze tocht alvorens de startzaal te bereiken. Een hele mooie tocht en een prachtig lenteweer maakte het plaatje kompleet.
Maandagmorgen, ons laatste ontbijt, bagage inladen en we nemen afscheid van de Duitse Moezelvallei. Via een ommetje stoppen we even in het grensstadje Monschau, waar we tot een uur of drie vrij kunnen kuieren en iets te eten. Daarna is er geen weg terug meer en rijden we onherroepelijk richting Lauwe.We hebben een pracht weekend gehad en kijken al uit naar het volgend verlengd weekend ergens in mei.
We nemen afscheid van ons verblijf Hotel Vergissmeinnicht Groepsfoto Aangekomen in het stadje Monschau Typische huisjes Mooi koppeltje Monschau is een plaats in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen gelegen op een hoogte van ongeveer 420 meter in de stadsregio Aken. De stad ligt aan de rand van de Eifel aan de bovenloop van de Roer. De stad telt een kleine 12.000 inwoners. Een van de kerkjes. Hallo meneer de uil? Monschau ligt in de smalle en diepe vallei van de Roer, op amper 4 km van de Belgische grens. Het is oorspronkelijk een Waalse plaats in het hertogdom Limburg. Rond de 30°jarige oorlog verduitste het stadje door de toevloed van protestantse Duitstalige vluchtelingen op zoek naar godsdienstvrijheid. Het stadje hoorde hierna bij het Hertogdom Gulik. In de Franse tijd was Montjoie een kantonhoofdplaats in het Roerdepartement. Pas in 1918 veranderde het stadje onder keizerlijk bevel zijn naam van Montjoie naar de Duitse uitspraak hiervan: Monschau. Genieten van het lekker dessert. Mooie fontein Het stadje kent een grote hoeveelheid vakwerkhuizen. OLV met kindje
Zicht vanop de panoramaweg
Ook hier een mooi zicht vanop deze weg.
Zicht op de ruïne Eén van de bezienswaardige gebouwen is het ' Rode Huis(Rotes Haus). De ligging in een diep dal langs een riviertje, de historische architectuur en het vele groen maken Monschau populair bij de toeristen.
Na het verlaten van dit leuke grensstadje rijden we nu terug naar ons thuisfront in Lauwe
We vertrokken na de maaltijd voor een wandeling naar Cochem. Onderweg zette de bus de wandelaars af en reed dan verder met de mensen die Cochem wilde bezoeken. We namen nu de Apolloweg onder de loep, een wandeling met heel veel variatie en op het einde een wat steile afdaling naar Cochem. We kregen mooie uitzichten te zien. Geniet even mee.
Hier vertrokken we met de bus aan het hotel Na een kwartiertje werden de wandelaars gedropt langs de weg voor hun avontuurlijke wandeling richting Cochem. We kregen al meteen enkele mooie zichten op de Moezel. We waren op alles voorzien, ook opzichters deden hun werk. Op deze wandeling veel variatie.
Heerlijk wandelen in het zonnetje. Op en neer
Hele mooie zichten
Af en toe een kleine rustpauze zodat alle wandelaars terug samen waren.
Heerlijk om te wandelen.
Hier de splitsing van deze wandeling, verder of terug! Eventjes wat drinken. Nu was het dalen tot aan de Moezel. Eventjes goed uitkijken om niet te glijden. Zicht op de Moezel Een kijklustige zwaan Zicht op het kasteel van Cochem
De laatste dalers Aangekomen in Cochem en op zoek naar de toeristen.
Het water van de Moezel stond hoog.
Nog een zwaan
Hier nog een zicht op het kasteel. Daarna de bus opzoeken en terug naar het hotel. het was een mooie wandeling van een 10tal km. Eenmaal in ons hotel, iedereen naar zijn kamer voor een opsmukje. Daarna een heerlijk avondmaal en dan een leuke quizavond met de nodige ambiance.
Zondagmorgen, Pasen en we hadden bezoek van de Paashaas, die deelde aan al de wandelaars een mooie chocolade vis (1april) uit. We kregen daarna een goedgevuld ontbijtbuffet aangeboden. Na het lekker ontbijt, konden we kiezen uit een voormiddag wandeling van een kleine 7km of vrij te zijn om Belstein te bezoeken. De wandeling ging naar Valwigerberg, een rustige wandeling zonder al te grote moeilijkheden. We waren terug tegen de middag, want in de namiddag stond er nog een wandeling op het programma naar Cochem, ook hier kon men kiezen de wandeling of op eigen tempo Cochem bezoeken. Wij gingen in de voormiddag wandelen.
Een heerlijk uitgebreid ontbijtbuffet werd ons aangeboden. Ook de Paashaas was van de partij. Eénmaal afgezet in Valwigerberg, begonnen we aan de voormiddag wandeling. We kregen wat motregen te verwerken. Hopelijk is het niet voor de hele dag die regen.
Na een tijd was het gedaan met de regen en konden we weer genieten van het landschap. De zon was terug van de partij en dit deed deugd.
Hier was de paashaas langs geweest.
Bos en openvelden volgden elkaar op.
Na de weldoende wandeling keerden we terug met de bus naar ons hotel. Een foto genomen vanuit de bus Aangekomen in het hotel konden we terug aan tafel gaan voor een lichte maaltijd.
Na de maaltijd nog even uitrusten op het terras, alvorens we vertrekken voor de wandeling in de namiddag.
Dit jaar ging de wandelclub uit Lauwe in het Paasweekend naar de Moezel. Met een volle bus reden we zaterdagmorgen vroeg richting Duitsland, naar Ellenz-Poltersdorf. Onderweg rond de omgeving van Luik hadden we een koffiestop. Daarna reden we via Prum en Gerolstein naar het hotel voor een licht middagmaal en na de kamerverdeling hadden we een mooie namiddagwandeling in Morsdorf. In dit dorpje is de langste hangbrug van Duitsland gelegen, men kon dan kiezen uit 2 mogelijkheden. Ofwel een avontuurlijke wandeling over de brug van 8km, of door het bos en dorp van 5km. Wij kozen voor de avontuurlijke tocht. Geniet even mee van de mooie beelden.
De paashaas was ook aanwezig op de bus. Eénmaal aangekomen op onze bestemming konden we direct gaan eten.
Ons verblijf voor het weekend. Na het eten was het tijd om onze bagage uit te laden en alles onze kamer te brengen. Een kwartiertje later konden we beginnen aan onze wandeling.De bus bracht ons naar het dorpje Mörsdorf. Hier een zicht op Mörsdorf.
Hier waren we aangekomen aan de fameuze hangbrug.
De Geierlay of de hangbrug Geierlay is een hangbrug voor voetgangersz tussen Hunsrüker plaatsen Mörsdorf en Sosberg. De brug overspant het Mörsdorfer Bachtal en geldt met een lengte van 360 meter als langste voetgangershangbrug van Duitsland. Het idee om een hangbrug te bouwen ontstond in het kader van de dorpsvernieuwing in 2006,maar werd afgewezen omdat het niet te realiseren zou zijn. Drie burgers uit de gemeente, waaronder de latere burgermeester, pakten het idee in 2010 opnieuw op. Nog in hetzelfde jaar besloot de gemeenteraad het idee om te zetten in een plan. Eind mei 2015 werd begonnen met de bouw van de brug, die op 2 oktober 2015 werd geopend. Het gewicht van de brug bedraag 57 ton, de afstand van de grond tot de brug is 100meter. De uitvoering en de planning van de constructie van de bouw lag bij een Zwitserse onderneming uit Chur. Kostprijs 1.14 miljoen
Een typische orgeldraaier. De wandeling ging verder via enkele mooi paden beneden en onder de brug. Hier kregen we een mooi zicht op Mörsdorf via een open plek in het bos.
verder was de wandeling heel gevarieerd. Zicht vanop de grond
Mooi zicht vanop de begane grond. Regelmatig een klimmetje
Nu op weg naar het café waar onze bus stond. Alvorens de terugweg aan te vangen dronken we nog consumptie in het dorpje
Daarna was het tijd om te vertrekken naar ons hotel. Na de wandeling en de weldoende douche kon men genieten van het avondmaal , een pintje of wijntje en wat bijpraten over onze dag. Tot morgen.
Vandaag reden we net over de taalgrens richting Escanaffles, waar de wandelclub uit Moeskroen les Hurlus en Ballade er hun Lentetocht doorging. Schalafie (Frans: Escanaffles) is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen, en een deelgemeente van de Waalse gemeente Celles. Schalafie was een zelfstandige gemeente, tot die bij de gemeentelijke herindeling van 1977 toegevoegd werd aan de gemeente Celles. De wandelaars konden kiezen uit een 4tal afstanden, wij kozen voor de 12km(had nog wat last van een kleine blessure). Het was een rustige tocht rondom Escanaffles.
Rustige landelijke wandeling met een prima lenteweertje.
Vandaag ging ik wandelen in Ronse, waar de Kijpetocht plaats vond. De wandelaars konden kiezen uit een 8tal afstanden, waaronder de gekende 60km. het beloofde terug een pittige tocht te worden, daar het de dagen ervoor veel water heeft gevallen. Ronse is een stad en faciliteitengemeente in Oost-Vlaanderen. De stad telt ruim 26000 inwoners. Sint Hermes is de patroonheilige van de stad. Ronse is gelegen in de zogenaamde Vlaamse Ardennen. Vanaf 1250 kende Ronse een opgang van de industrie en was vanaf de 13°eeuw een centrum van lakenindustrie mede door een privilege verleend door Jan I van Brabant. Op 26 maart 1478 plunderden de Franse troepen de stad en staken ze in brand. Maar de stad herstelde snel van de aanval dankzij deze lakenindustrie. Onder druk van de Engelse concurrentie schakelde Ronse over van wol naar vlasnijverheid en werd een belangrijk centrum van saquin, het grof linnen, dat op de lijnwaadmarkt van Oudenaarde en Ath via Spanje ook zijn weg vond naar de Nieuwe Wereld. In 1840, binnen het nieuw opgerichte Koninkrijk België, was meer dan 55% van de bewoners afhankelijk van de textielindustrie. De bloei in de textielnijverheid leidde tot een groeiende bevolking en welvaart. Maar een paar jaar later leidde deze afhankelijkheid door de toegenomen mechanisatie echter tot een diepe economische crisis. Veel inwoners verlieten daarop de stad om in Noord Frankrijk te werken. Tussen de twee wereldoorlogen in groeide Ronse uit tot het tweede textielcentrum in Vlaanderen, met nadruk op katoen. De neergang van deze industrietak begon na de 2°WO, maar raakte pas echt in grote moeilijkheden in de jaren 1960.
We begonnen aan onze tocht na de inschrijving. De tocht ging richting Instituut PI Heynsdale via enkele mooie onverharde en modderige paden.
Na de start, eerst enkele wegen om dan de onverharde paden te betreden. We kregen enkele mooie vergezichten.
Heel afwisselend parcours
Hier zijn we aangekomen op het domein Heynsdale.
Het domein is 43ha groot en bestaat voornamelijk uit een beschermd bos, een indrukwekkend stukje natuur in Zuid-Oost Vlaanderen. Vooraan staan er verschillende gebouwen in een parkomgeving. Deze gebouwen hebben functie binnen de school of het multifunctioneel centrum(MFC).De school(BUSO OV4) heeft in het hoofdgebouw verschillende theorielokalen, sportinfrastructuur en burelen. Daarnaast staan er op het terrein ook nog ateliers waar de praktijkvakken worden gegeven. Het MFC heeft verschillende gebouwen als leefgroepen ingericht en gebruikt in het hoofdgebouw voornamelijk burelen. Het MFC valt sedert 1 januari 2018 onder vzw Wagenschot. Na de rust in domein Heynsdale gingen we verder richting Kwaremont via het Beiaardbos en enkele mooie paden.
Het Beiaardbos en het Fonteinbos zijn natuurreservaten in de Vlaamse Ardennen en zijn 15ha groot en worden als bosreservaat beheerd door de Vlaamse overheidsdienst Agentschap voor Natuur en Bos en door Natuurpunt. De reservaten liggen op het grondgebied Kluisbergen, zijn Europees erkende Natuur2000-gebieden.
We kregen veel van deze wegels, gelukkig regende het niet.
Ook hier was het heel rustig om te wandelen.
Dit is gekend bij de wielrenners.
Het was op en af en uitkijken voor een glijpartij.
Hier zijn we dan aangekomen op de Kwaremont. De Kwaremont is een helling in de Vlaamse Ardennen , gelegen in de gemeente Kluisbergen. Langs de beklimming ligt het dorp Kwaremont, wat tevens de naam van de helling verkolaart. Ten westen van de top van de Kwaremont ligt de Knokteberg, ten oosten ervan de hogere Hotondberg. Na hier iets te hebben gedronken stapten we verder terug richting domein Heynsdale, nu via het Kluisbos. Eenmaal de steenweg over kwamen we terug in de natuur, opzoek naar de volgende weggetjes. Hier een flink stukje dalen naar het Kluisbos. terug mooie zichten. Eén van de zeldzame verharde paden. En nu volop genieten van de natuur.
Het Kluisbos is een natuurreservaat(deels domeinbos,deels openbaar bos,deels bosreservaat) in de Vlaamse Ardennen. Het bosgebied van 300ha ligt op het grondgebied van de gemeente Kluisbergen. Het natuurgebied ligt pal op de taalgrens en loopt naadloos over in het bos op de zuidflank van de Kluisberg. Ook hier was het heel rustig om te wandelen.
Men kan hier uren genieten van de stilte.
Hier en daar een uitkijk
Na enige tijd zijn we terug aangekomen in het domein Heynsdaele Na hier onze boterhammen te hebben opgepeuzeld was de tijd aangebroken om het laatste stuk te wandelen naar de eindstreep. Nog 7.5km te gaan Terug vele modderige paden te verwerken, uitkijken was nog altijd de boodschap.
Hier waren we aan de achterkant van de Hotond, een heel lang slijkpad voerde ons tussen enkele weilanden naar het Hotond-Scherpenberg natuurreservaat. Ook hier hadden enkele wandelaars kennis gemaakt met de modder. Het allerlaatste stukje natuur van deze mooie wandeling bracht ons naar de Hotond- Scherpenberg. Dit natuurreservaat ligt op de noordflank van de Hotondberg. Het reservaat bevindt zich op het grondgebied van de gemeente Kluisbergen.
Nog enkele modderige paden alvorens men Ronse binnenwandelde. Hier zicht op Ronse.
Dit was het resultaat van deze lastige maar mooie wandeling.
Veel kuiswerk aan de schoenen of zo in de kast wegsteken?
Kaster is een dorpje in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Anzegem. Tot de samenvoeging in 1977 was het een zelfstandige gemeente. Het dorp telt ruim 800 inwoners. Een van de bekendste plaatsen van Kaster is Varentstraat, een kasseistraat die zowel door Kerkhove en door Kaster loopt, ook wel bekend als de hel van Kaster. Deze straat is een restant van een heirbaan die vroeger door Kaster liep. Wielerwedstrijden zoals de Ronde van Vlaanderen , de E3 Prijs Vlaanderen en andere voorjaarsklassiekers gebruiken of gebruikten deze straat als schiftingsproef. Recent werd deze straat gerestaureerd omdat het wegdek in te slechte staat was geraakt.
Prachtige wandeling aan de rand van de Vlaamse Ardennen. De kortste afstand gaat naar Gijzelbrechtegem. De andere afstanden gaan via landwegen en paden naar Tiegem, of nog verder, via de Scheldevallei naar het Kluisbos.
De Aktivtocht maakt deel uit van de Leie-Scheldevrienden Trofee. Wij kozen voor de grootste afstand. Wij moesten eerst een lus maken van een kleine 5km en keerden terug naar de startzaal.
Het opkomen van de zon.
geniet even mee van enkele sfeerbeelden.
Terug zicht op de kerk van Kaster. Het vervolg van deze tocht ging dan richting Tiegem via enkele mooie paden en het Sint Arnolduspark
Een mooi domein om te wandelen. Het domeinSint Arnolduspark is gelegen op de Tiegemberg te Tiegem en bestaat uit diverse interessante biotopen: een vrij oud bos met typische bosflora, een aantal vijvers met een moeraszone en sterk hellende hooiweide. Door de gemeente Anzegem werd een beheersovereenkomst afgesloten met de beheerders van het domein,waarbij de gemeente instaat voor het natuurbeheer in het gebied, door de gemeente werd ook een bosbeheerplan en natuurinrichtingswerken uitgevoerd. Het domein is hierdoor voor het publiek toegankelijk.
In het domein werden verscheidene natuurinrichtingswerken uitgevoerd. De vijvers werden uitgebaggerd, oeverversteviging en wandelpad heraangelegd, kappingen werden uitgevoerd, een deel van hooiweide werd afgeplagd, een houtwal werd aangelegd.
Mooi zicht rond Tiegem
Aangekomen in het OC de Mensinde te Tiegem Het parcours van de 32km. Na het verlaten van Tiegem gingen we verder richting Ruien via het jaagpad en enkele mooie paden.
Aangekomen te Ruien. Na hier iets te hebben gedronken en wat gegeten, moesten we hier een mooie lus maken richting Kluisbos van een 7tal km. Het Kluisbos is een natuurreservaat in de Vlaamse Ardennen. Het bosgebied van 300ha ligt op het grondgebied van de gemeente Kluisbergen(deelgemeenten Ruien en Kwaremont). Het natuurgebied ligt pal op de taalgrens en loopt naadloos over in het bos op de zuidflank van de Kluisberg.
Het Kluisbos ligt op de flank van de getuigenheuvel Kluisberg. Het beukenbos ligt in het erg reliëfrijke landschap van de Vlaamse Ardennen en het Pays des Colinnes, met steile valleiwanden, glooiende heuvels en diep ingesneden dalen. In het Kluisbos staan "Peetje en Meetje". Dit zijn 2 grote rotsblokken die de voetstukken vormen van een dolmen, een offertafel van Keltische druïden. Een andere bezienswaardigheid is de Toren. Hier zouden bosgeuzen vroeger het volk toegesproken hebben om ze tot het protestantisme te bekeren. De katholieken maakten fel jacht op deze bosgeuzen, vandaar dat ze zich op moeilijke toegankelijke plekken, zoals in het Kluisbos, schuil hielden.
Na het verlaten van het bos stapten we verder terug richting Ruien. Hier op weg naar de rust in Ruien.Nadien gingen we verder via de Scheldeboorden richting Berchem
Sluizen van Kerkhove, over de brug van Kerkhove moest men eerst nog een controle passeren in Berchem en nadien terug over de brug van Kerkhove richting Kaster.
Een hele mooie tocht. Er waren meer dan 2000 wandelaars.
De start was vanuit de school St Joris te Menen.Menen is een stad in de Provincie West Vlaanderen en telt 33.000 inwoners. In de streek zelf wordt de stad Mjinde of Meende genoemd. De stad is ontstaan aan de Leie, op de handelsweg Brugge-Rijsel. De Leie speelde een belangrijke rol in de ontwikkeling tot een belangrijk lakencentrum. De oudste naamsvermelding stamt uit 1087. In de 16°eeuw was de stad beroem om zijn bier en telde toen 104 meester-brouwers. In 1548 werd een groot deel van de stad door brand verwoest. Als grensstad werd Menen al vroeg versterkt. De eerste omwallingen dateren ui 1578, nog tijdens de aanleg ervan werd Menen ingenomen door de Malcontenten. Tussen 1579 en 1830 werd Menen 22° keer belegerd. De belegeringen drukte zwaar op de welvaart van de stad, de bevolking was sinds 1578 massaal vertrokken naar Haarlem, de weefindustrie zou de komende 10jaren zelfs halveren. De wandelaars konden uit een 4tal afstanden kiezen. Wij besloten van de 12km te stappen, daar we vanmorgen al naar Tielt waren geweest om daar al te wandelen. We stapten richting barakken(de Barakken is een arbeiderwijk in de stad Menen, tussen de Leie en de Franse grens. De wijk ligt in tegenstelling tot Menen-Centrum op de zuidelijk oever van de rivier, en vormd een bebouwd geheel met de Franse stad Halluin(Halewijn). De Rijselstraat, de hoofdweg door de wijk, is vooral op zondagen erg druk, door het drukke winkeltoerisme door Noord Fransen. We stappen verder richting Halluin waar we een centrale rustpost hadden in het plaatselijk schooltje.
Start vanuit de St Joris school te Menen.
We volgden een tijdje de Leieboorden en enkele rustige wegen Hier kregen we een zicht op het Eilandje.
En kasseistrook op het Frans grondgebied Halluin. Aangekomen aan de rustpost in Halluin. Het parcours. Na iets te hebben gedronken begonnen we aan de terugweg richting Menen.
Via het natuurgebied gelegen op het Eilandje. Het Leie eiland dat deels op Frans en deels op Belgische bodem ligt. Heel rustig om er door te wandelen.
Zicht op de plezierhaven van Halluin.
Zicht op Menen vanop de Franse zijde.
Via het Sluizencomplex komen we terug op Belgische bodem. De oude sluizen bevinden zich aan de Leiearm die na WOI werd gecreëerd. De sluizen deden tot 1990 dienst. Door de rechttrekking van de Leie in 1980 ontstond een kunstmatig eiland, thans ingericht als een aangenaam park. Hier vind je ook de internationale plezierhaven Menen-Halluin.Via de loopbrug op de oude Sluizen kan je te voet of per fiets naar het grensoverschrijdend eiland gaan.
Opschrift aan de oude sluizen. Nu gaan we de oude vestingen op richting Kazematten. Via de warande gaan we verder. Hier zijn we dan aangekomen aan de Kazematten. In opdracht van de Zonnekoning Lodewijk XIV maakte Vauban van Menen een versterkte stad. De vestingen hadden een omtrek van 3 kilometer. Er waren 11 bolwerken(bastions) en vier stadspoorten. Deels door herhaaldelijke belegering van de stad en deels door bouwkundige ingrepen., bleven van de oorspronkelijke
vestigingen de fundamenten enkel bewaard. De huidige "Hollandse" vestigingen werden bovenop de fundamenten van de Vaubanversterking gebouwd. Menen lag toen aan de zuidgrens van het Koninkrijk der Nederlanden en diende tegen Frankrijk te worden beschermd. Je kunt bovenop de Nederlandse vestingsmuren wanelen en fietsen. Elf bomvrije, ondergrondse ruimten(kazematten) zijn voor het publiek opengesteld.
E2nmaal de kazematten te hebben verlaten gaan via het belfort naar het Brouwerspark. Het Brouwerspark ligt aan de binnenzijde van de vesting. Deze groene long loopt van het Park ter Walle tot aan de brugstraat. De naam van het Brouwerspark verwijst naar de oude brouwerij die hier was gevestigd.
Na het verlaten van het park gingen we naar het einde van deze wandeling waar het deze voormiddag begon.
Deze keer ging ik met de trein naar Zottegem en vanaf het station te voet naar de rustpost in Leeuwergem. De tochten van de wandelclub de Egmont uit Zottegm, kan men ook starten vanuit hun controlepost. Leeuwergem is een dorp en een deelgemeente van Zottegem. Het dorp ligt in de Denderstreek en is vooral bekend om de nabijheid van het Kasteel van LeeuwergemNa ons te hebben ingeschreven en een kop koffie te hebben gedronken, begonnen we aan de tocht. We gingen dan richting Startzaal in Oombergen.
Sint Amanduskerk van Leeuwergem
Af en toe een stukje natuur.
Aangekomen in Oombergen. Na iets te hebben gedronken gingen we terug naar Leeuwergem via enkele mooie paden en vergezichten.
Het was heerlijk in het zonnetje
Terug aangekomen in Leeuwergem, nu nog een mooie lus
Nu gingen we richting Domein Breivelde Het Domein Breivelde of Park van Breivelde is een kasteeldomein met park in Grotenberge, een deelgemeente van Zottegem. Het glooiende park werd aangelegd in Engelse stijl op het einde van de 19°eeuw. In het domein(landschapstuin met parkbos en bos) liggen een kasteel, tien vijvers, een fontein en een cascade. Het uitgestrekte grasveld reikt tot aan de imitatierivierbocht, waarin het kasteel wordt omschreven. In het Domein Breivelde werden een dertigtal verschillende boomsoorten aangeplant. In de ijskelder van het kasteel Breivelde leven vleermuizen.(wikipedia)
Heel mooi om te wandelen.
Zicht op het Kasteel Breivelde.Het domein stond vroeger onder de namen'Warande' en 'Heiligenborre' bekend en werd gebruikt als lustbos voor de jacht en de visvangst. Rond 1852 werde waarschijnlijk de grote vijver aangelegd. August De Rouck kocht er verschillende gronden en liet in 1871 een landhuis bouwen dat als zomerverblijf werd gebruikt; hij stierf voor het park werd afgewerkt. Sinds 1970 is het Domein Breivelde eigendom van de stad Zottegem en staat het open voor het publiek. Sinds 1982 is het als landschap beschermd.
Na het verlaten van dit domein gingen we terug richting Leeuwergem.
We naderen nu stilaan het einde van deze mooie midweektocht. Eens de zaal te hebben bereikt, dronken we nog wat en gingen dan terug richting station.
Het was de 2°tocht dit jaar van de nieuwe wandelclub uit Zonnebeke en deze maal was de start vanuit het OC De Leege Platse te Beselare. Toen we aankwamen was er al heel wat volk in de zaal, we dronken eerst nog een koffie alvorens te starten.We gingen de langste afstand wandelen. Beselare is een dorp en deelgemeente van Zonnebeke in de Westhoek. De plaatsnaam zou afgeleid zijn van een benaming voor bosweide, een laar. Beselare is een oude plek, maar het dorp werd zo goed als verwoest tussen 1914-1918 tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het dorp is daarna heropgebouwd. Eerder in de geschiedenis in 1705, was het grondgebied van Beselare verheven tot markizaat door Lodewijk XIV. Het markizaat werd bestuurd dor de adellijke familie van der Woestine, die ook eerder al Beselare bestuurde. Beselare is ook bekend voor zijn heksen. Op het marktplein staat een bronzen heks. Dit standbeeld werd gerealiseerd door de "Zonnebeekse Heemvrienden" en het plaatselijke Heksencomité. De wandelaars konden kiezen uit een 5 tal afstanden, voor ieder wat wils. De langere afstanden stapten in het begin een deel mee met de mindere kms tot aan de rust in Zonnebeke(Zonnerad). Hier hadden wij al 6.7km afgelegd.
Het parcours van de langste afstand
Mooie vergezichten
We kregen heel veel natuurpaden.
Mooie zichten kregen we regelmatig te zien. Het was wat fris maar het was ideaal wandelweer
Af en toe wat modder maar dat schrikte de wandelaars niet af.
Hier zijn we bij de firma Plamenco, waar we eenmooie lus moeten maken. We moesten een 100tal meter langs de drukke baan stappen tot we het eerste pad links insloegen. Vanaf hier was het een en al natuur Op weg naar de gasthuisbossen via onverharde paden en heel mooie zichten.
Hier één van de vele oorlogskerkhoven.
Dit is het Sanctuary Wood Cemetery. Dit is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit WOI, gelegen in het dorp Zillebeke. De begraafplaats ligt nabij Hill62. Centraal op het terrein staat de Stone of Remembrance. Hier worden 1990 doden herdacht, waarvan 1353 niet meer geïdentificeerd konden worden.
Hill62
Na het verlaten van de Hill62 stapten we richting de Gasthuisbossen
De Gasthuisbossen zijn een provinciaal domein, deze bossen bestaan uit een aantal bosdomeinen ten zuidoosten van de stad Ieper. Ze liggen op de heuvelkam van de Ieperboog, op de waterscheidingslijn van de Ijzer en de Leie. De totale oppervlakte is meer dan 200ha . De Gasthuisbossen zijn Europees beschermd als onderdeel van het Natura2000-gebied 'West-Vlaams Heuvelland'. Geniet even mee van dit domein.
Hier en daar zakten onze schoenen in de modder en was wat ploeteren.
Het laatste stukje ploeteren alvorens we terug aan onze rust zijn.
Na de rust gaan we nu via onverharde paden terug richting Beselare.
We passeerden hier het Nonnenbosrestaurant.
Nu nog het Polynebos dwarsen Het Polygonebos , of Doelbos of Den Doel is een bos in de gemeente Zonnebeke. Het is na het Zoniënwoud het oudste domeinbos van België. Het bos is ongeveer 69ha groot. Net ten ZW van het bos loopt de snelweg A19. Het Polygoonbos is Europees beschermd als onderdeel van Natura2000-gebied'West-Vlaams Heuvelland'
Ook hier is het heel rustig om t wandelen.
Oppassen hier heks Sefa Bubbels staat hier te flitsen.
Het laatste paadje alvorens we de eindstreep bereiken.
Terug aangekomen aan de startzaal. Het was heel druk binnen.Terug een dikke proficiat aan de hele club uit Zonnebeke. Er waren 2917 wandelaars.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gestopt met werken,.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, tuinieren, fotografie.
ben aangesloten bij wandelclub de 12uren van Lauwe.
