zaterdag 27 september  2014

El Burgo Ranero – Puente Villarente 26 km

Vandaag was het voor mij een mindere dag.  Vooreerst had ik slecht geslapen.  Ik had iedereen horen snurken, alle bedden horen piepen en kraken, iedereen naar ’t WC horen gaan en zelf ook meerdere keren moeten opstaan.  Bovendien raasden mijn gedachten aan 120/uur door m’n hoofd, ik voelde mijn pijnlijke teen, … kortom een nacht om vlug te vergeten.  (Trees, ik begrijp je volkomen als je zegt dat zo’n nachten je kapotmaken.)

De tocht zelf was ook niet spectaculair.  Die viel een beetje te vergelijken met gisteren.  Praktisch de volledige etappe lag langs de verbindingswegen tussen de dorpjes. Op een gegeven moment was het de spoorweg, de autoweg en ons camino-pad: alle drie naast elkaar. 

M’n linker schouder- en nekspieren deden verschrikkelijk veel pijn.  Meerdere malen moest ik m’n rugzak even afnemen om wat te bekomen.  Gelukkig gaf Thomas (Noor) me enkele interessante tips mee hoe je het best een rugzak goed draagt.  Hij hielp me daarbij.  Inderdaad, ’t beterde, maar zwaar bleef die wel aanvoelen!

In het stadje Mansilla de las Mulas kocht ik wat fruit + koeken en bij de eerste zitbanken laste ik een pauze in.

In ieder dorp staat wel ergens een pelgrim, geschilderd, in steen, brons, … Ieder dorp is trots een caminodorp te zijn en … ’t brengt ook geld in ’t laatje.

’t Was vandaag 26 km en da’s de moeite!  ‘k Was serieus content toen ik de brug zag waar Willy en ik afgesproken hadden.  Willy stond echter nog een beetje verder.        ’t Was de eerste keer dat we niet op een camping stonden.  In een restaurant, aanpalend bij een aubergue vroeg ik m’n stempel.  Samen moesten we het vandaag wat primitiever beredderen, maar ook dat lukte!

Willy houdt ervan steeds op zoek te gaan naar vogeltjes, kleine beestjes, …

27-09-2014 om 15:49 geschreven door christine bentein  

vrijdag 26 september  2014

Sagagún – El Burgo Ranero 18,5 km

Eerst en vooral: een extra fotootje van één van Willy’s dagtaken: koken!

Gisterenavond maakten we nog kennis op de camping met Tobias, een jongen uit Duitsland.  Willy had die jongen reeds meerdere dagen na elkaar gezien.  Ik sprak hem aan: “doe je ook de camino?”  Hij antwoordde positief en was zeer verwonderd dat ik ook pelgrim was.  We babbelden wat samen.  Hij trok met een klein tentje verder.  Tijdens zijn camino zou hij zich bezinnen over z’n toekomst. (Hij was voor ’t ogenblik werkloos.)

Beter gewapend tegen de kou vertrok ik uit de camping.  (2 truien, sjaal rond m’n hoofd en nek, handschoenen en daarboven een KW)  Willy’s thermometertje wees 6,5°C aan.  Toen ik afscheid nam van Willy (7.15u.) stapte Thomas (Noor, ontmoet in Fromista) net voorbij.  Samen wandelden we enkele kms verder.  Mijn ritme was iets sneller.  Met een “Buen Camino” en “See you soon” namen we afscheid. 

Deze keer moest ik oppassen.  Er waren twee routes uitgestippeld.  Mijn slaapplaats lag op de “Real Camino Francés”.  Ik mocht zeker de autostrade niet over.

Plots stak een man met een hond mij voorbij: korte broek, korte mouwen en geen hoofdbescherming.  Hoe doet die dat? Zo koud.  Maar, … we mogen nog steeds niet klagen.  ’t Weer is nog steeds helder, zonnig en overdag warmt het nog goed op.

Veel viel er niet te beleven langs de route.  We volgden praktisch de volledige etappe de oudere, kleine weg naar de eindbestemming: El Burgo Ranero.

Soms hoor je pelgrims neuriënd, fluitend of zingend voorbijkomen.  Vaak stap ik ook op het ritme van een liedje verder.  (Francine, jij zult dit ook nog wel goed kennen) vandaag stapte ik op de melodie van het CM lied (van de kampen) verder: “holderiariaho”… Raar hé!

Ik kwam te vroeg in het dorpje aan.  De aubergue was nog niet open?.  Ik at rustig m’n meegebrachte koeken op en wachtte aan de ingang.  Wie kwam dààr als tweede aan?  Thomas.

Na installatie en douche kon ik weer genieten van een deugddoende, zonnige namiddag. 

Op een terrasje ontmoette ik het vriendelijke, Zuid Koreaanse meisje Kena.  Dagelijks zag ik haar wel ergens.  Vandaag genoten we samen van een sangria en tappas.  Voor haar stopt de camino in Léon. (nog twee dagen).

In de tuin van de aubergue stonden ligstoelen.  Wat zalig in de Spaanse zon! 

Ik logeerde deze keer niet in de municipal.  Dat ontdekte ik pas toen ik met Kena in ’t dorpje was.  ’t Viel me “lichtjes” op dat de meeste pelgrims hier net een tikkeltje “meer luxe” gewend zijn.  Praktisch iedereen had vooraf gereserveerd.  In de namiddag zag en hoorde je ze druk doende om de volgende reservaties vast te leggen.  Sommigen laten hun zware rugzak overbrengen naar hun volgende bestemming.  Ook delen van de camino leggen ze met de bus of taxi af.  Straks kun je de camino niet meer als “gewone pelgrim” beleven.  En hoe dichter je bij Santiago komt, hoe drukker. (Ook al heb je niet altijd die indruk bij het wandelen!!!)  Ja, dat ergerde me een beetje!

Het dorpje was klein.  Veel viel er niet te bespeuren. 

Om 19.00u. konden we in het plaatselijke restaurant de pelgrimmenu nemen.  Het gezelschap aan mijn tafel was Franstalig.  4 mensen uit Canada (Quebec) (één ervan was Lorainne, de vrouw zonder lampje in Castrojeriz.  Ook Benoît had ik reeds eerder ontmoet.),  1 Franse dame en ik.  Het avondmaal blijft een aangenaam ontmoetingsmoment.  Bovendien zijn de pelgrimmenu’s echt lekker.

26-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

donderdag 25 september  2014

Ledigos – Sahagún 16 km

Willens, nillens werd ik véél te vroeg wakker.  In de slaapzaal zag je de zaklanpen en hoorde je “gekrevel” van de eerste pelgrims, zeker reeds om 5.15u.. Dus ben ik ook maar op stap gegaan, in het pikdonker, alleen, zo rond 6.45u.  Midden de velden vond ik niet onmiddellijk de gele pijl.  Met m’n zaklamp speurde ik de boorden van de veldweg af, zoekend naar de wegwijzer.  Op dat moment liepen kleine diertjes verschrikt weg.  Ik had hen verstoord met het felle licht van m’n hoofdlamp.  Gelukkig nam ik de juiste weg en bereikte vlot het volgende dorpje.  Het was verschrikkelijk koud!  Om wat op te warmen kocht ik in het volgende dorpje een koffie met croissant.  Ik zat binnen, warmde m’n handen aan de koffie.  Ik kon er weer tegenaan.  Tweemaal maakte ik vandaag iets mee dat me deed nadenken:  een gedenksteen van 2013  “in memorium” … een pelgrim, gestorven langs de camino en een dame die na me zo lelijk gevallen was.  Ze moet uitgegleden zijn over losse stenen en recht op haar gezicht gevallen zijn.  Haar tand was afgekraakt en ze bloedde hevig.  Met enkele andere pelgrims brachten we haar de eerste zorgen toe.  Ze beweerde opnieuw te kunnen lopen.  In Sahagún zou ze haar man telefoneren. De camino zat er voor haar noodgedwongen op. 

Heel vaak zie je kapotte schoenen langs de route.  Maar deze hadden toch wel een heel speciaal plaatsje weten te bemachtigen.  Wie dat voor mekaar gekregen had ... (zie foto)

Bij een klein monumentje langs de route zag ik een Bulgaarse vrouw.  Zij droeg een lintje in de driekleur van haar land.  Telkens ze voorbij iets belangrijks kwam, knipte ze een stukje van dat lint af en legde het erbij.  Ik nam een foto van haar, zij van mij.

Met Jean, een man uit de VS, wandelde ik ook enkele kms samen.  Op het eind van m’n tocht praatte ik nog met een meisje uit Argentinie.  (Nu woont ze tijdelijk in Parijs.)  Ze kende ons manneke Pis uit Brussel, en “Belgium, that’s a good beer-land” wist ze me te vertellen.

Toeval, toen ik de N-120 moest oversteken, kwam Willy net voorbij, op weg naar de camping in Sahagún.  Hij kwam echter te vroeg aan op de camping.  Spaanse uren zijn zeer rekbaar …  ’t Komt er niet op aan!

Samen zitten we nu op ons gemakjes.  Gisteren had Willy een nieuwe compagnon om hem gezelschap te houden.  Het roodborstje at bijna uit z’n hand, zo dicht durfde dat beestje bij Willy komen.

25-09-2014 om 15:37 geschreven door christine bentein  

woensdag 24 september  2014

Carrion de los Condes  - Ledigos 23 km

Deze morgen om 7.00u. nam ik afscheid van Willy.  Door het park, over het marktpleintje tot aan de Calle Mayor, dààr liepen de pelgrims.  (Willy en ik hadden gisteren ook dat blokje omgelopen.  Tijdens deze korte stadswandeling kwamen we vele bekenden tegen.  Ik stelde Willy aan Richarda voor.) 

Vandaag liepen we kms ver over een bijna kaarsrechte weg door de eindeloze landerijen.  Slechts één klein dorpje lag er tussen begin en eind van m’n etappe vandaag.  Pelgrim na pelgrim… ’t leek af en toe op een file van pelgrims.

Wat me opviel was, hoe verder je op de camino wandelt, hoe méér de pelgrims in hun ééntje verder lopen, verzonken in hun eigen gedachten. (Alleen de duo’s/koppels/groepjes lopen je babbelend voorbij.)

Zo liep ik ook vandaag, kms ver, met mijn eigen mijmeringen.

Eerst en vooral was ik bij Rik vandaag.  Wij konden niet op jouw afscheid zijn.  Je had zo’n rijk gevuld leven.  We beleefden mooie momenten samen.  Nu ben je bij Marijke.  Ik weet zeker dat ze je stond op te wachten.  Maar je zult daar beslist ook ons moeder ontmoeten.

Ook de dood van Cyrieltje (uit St Jozef Ieper) hield me bezig.

Moeder trekt elke dag met me mee.  Altijd weet ik haar wel iets te vertellen.  Ik voel steeds haar beschermende hand op m’n schouder.

Iedereen passeerde vandaag de revue: welke dienst zou Lies hebben?  ’t Is woensdag, zou ze vandaag, zoals ze vaak doet, naar pepe gaan?  Hoe verloopt het in de leefgroep van Bert dit schooljaar?  Hoe beleven Ward en Joke hun zwangerschap?  We zijn zo benieuwd!  Hoe ver staat hun huis?  Hoe voelt Freddy zich?  Zou Claudia vandaag gekomen zijn?  Zijn Nico en Els vertrekkens-klaar voor hun missie naar India?  Zijn er nieuwtjes van het thuisfront?  En hoe stellen m’n schoolvrienden het? …Ja, je hebt tijd zat om na te denken en rond te kijken.  Het landschap blijft fascineren.  Vlak voor het einde van m’n tocht ontmoette ik een man uit Hawaï.  Toen hij hoorde dat ik uit België kwam, vertelde hij me dat hij het leprozeneiland Molokaï bezocht had en een grote bewondering had voor Pater Damiaan en z’n werk.

Na de lange tocht kwam de verdiende rust: middagmaal, notities nemen, wat rusten op bed, dorpje verkennen (zeer klein, bijna uitgestorven, buiten de Aubergue is er niets), op het terrasje (van die aubergue) genieten van een drankje.  Een koppel uit Zwitserland vergezelde me aan dat tafeltje.   Ook hier stelde ik vast dat sommige pelgrims te laat toekwamen en geen bed meer hadden.  Zo zag ik die Baskische priester (met z’n hondje) en nog 3 lotgenoten: ze moesten noodgedwongen nog een dorp verder.  (De camino wordt zo druk, te commercieel!  Sommigen reserveren vooraf hun plaats, anderen nemen taxi’s voor enkele kms!  Het echte pelgrim-gevoel zit bij sommigen héél ver weg.  Spijtig!)

Plots was er grote beroering in de tuin.  Een nest muizen.  De baas bestormde ze met de tuinslang.  Grote hilariteit!

Voor het eerst merkte ik in m'n boekje dat de reeds gepresteerde kms méér zijn dan die ik nog moet wandelen.  Hier was ik dus net over de helft!  Dit gaf me een serieuze boost.

’s Avonds om 19.30u. mochten we met z’n allen (toch zeker 30) een eetzaal binnengaan.  Iedereen kreeg een pelgrimmenu: soep, twéé koteletten met frietjes en een ijsje als dessert.  Dit alles voor €9.00.  Echt lekker.  Dit is het moment van verbroedering.  We zaten samen aan een gezellige tafel: 4 mensen van VS, 2 vrouwen van Duitsland (waaronder Richarda) en ik, nog steeds enige Belg.) Voor Richarda was het haar voorlaatste dag. Waarschijnlijk zal ik haar niet meer terugzien.  We namen dan ook hartelijk afscheid van elkaar voor we gingen slapen.

24-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

dinsdag 23 september  2014

Fromista – Carrion de los Condes  19 km

Vandaag was het een iets mindere dag, niet zozeer omwille van mijn eigen fysieke of mentale gesteldheid, want dat zit nog steeds snor!  Zelfs m’n klein teentje drukte minder!  Maar de route was weinig spectaculair.  Vele kms liepen langs de gewone autoroute.  Bovendien lagen er zoveel plassen en modder dat we best naar beneden keken om ’t ergste te vermijden. 

Ik stapte opnieuw kms alleen.  Dan gaan m’n gedachten, zoals ik vroeger reeds meldde, naar België.  En Freddy, jouw situatie houdt mij, maar ook Willy serieus bezig.  We hopen dat de resultaten van je onderzoeken gunstig zijn.

Een minpuntje van de drukke camino:  om 5.00u ’s morgens begint het lawaai reeds in de slaapzaal.  Veel te vroeg maakt iedereen zich klaar.  Vóór 6.00u. vertrekken sommige pelgrims.  Te lang loop je dan in het donker.  Maar, … en hier komt de reden: wanneer je te laat in de volgende bestemming bent, riskeer je geen bed meer te verkrijgen in de aubergue, alle bedden zijn volzet.  Zo druk is het op de camino!!!!  Naar het schijnt is dit het gevolg van een film, die wereldwijd werd vertoond: “My way” (Een pelgrimverhaal waarin alle prachtige beelden van op de pelgrimsroute te zien zijn.)

Bij een mooi klooster nam ik een pauze.  Spijtig was dat gesloten.  

Annemarie, een Canadese vrouw nam een foto van mij (en ik van haar) met het verkeersbord waarop de afstand naar Santiago op te zien was: nog 463 km.  

We naderen, beetje bij beetje, voetje voor voetje, stap na stap.  

Annemarie was daar met haar dochter.  Omwille van haar gestorven moeder stapten ze nu samen de camino.  

En ik voeg vandaag nog een land toe aan m’n reeds rijk gevuld lijstje: Ijsland.  Met een Amerikaan en twee Ijslanders wandelde ik de laatste kms vóór onze eindbestemming.  

In Carrion de los Condes stond Willy me op te wachten.  Hij nam een foto van me bij de pelgrim (eerst samen met een kamergenoot en dan nog een van mij alleen).

Samen zitten we nu op de camping.  Het weer valt behoorlijk mee.  Op één van de foto’s kun je zien wat Willy’s bezigheid is … (na het harde werk: MOEST IK ER ZEKER BIJSCHIJVEN VAN WILLY).

23-09-2014 om 15:55 geschreven door christine bentein  

maandag 22 september  2014

Castrojeriz – Fromista 23 km

Gisteren was ik zo vroeg op de camping dat we samen ons middagmaal nog konden nemen.  Daarna vulde ik dadelijk m’n blog aan.  Nadien wandelden Willy en ik nog wat in het dorpje. Wat zien sommige huizen er armzalig, vervallen uit!  ’s Avonds genoten we van een lekkere paëlla.  Op dat moment regende het pijpenstelen.  In de cafetaria hingen mooie knoflookvlechten.  Blijkbaar bestaat , in dit dorpje, een wedstrijd in het maken van de mooiste (en langste).

Deze morgen zorgde Willy opnieuw voor de ontbijttafel op ’t moment dat ik me klaarmaakte.  De camping lag vlak bij de camino.  (Er verbleven zelfs andere pelgrims op de camping).  Gisteren zochten Willy en ik tevergeefs naar 2 stenen doodshoofden  (bij de verkeerde kerk).  Deze morgen zag ik ze in de verlichte straat aan de Iglesia de Santa Domingo.

Op het einde van de stad stond een Canadese vrouw te wachten op de eerste pelgrim met een lampje, (want eenmaal buiten het dorp is het pikdonker.)  Samen stapten we verder.  M’n hoofdlamp bracht “verlichting”.  Met Camilla, een Italiaans meisje beklom ik de Tafelberg.  Best een serieuze beklimming.  Een wijds uitzicht was onze beloning.  Stijgen betekent ook dalen.  18%, da’s de moeite, geloof me!  Dan weer  volgde het ene glooiende taferelen na het andere.  Ik stak m’n hoofd binnen in een klein kerkje: San Nicolas.  Ik werd daar zo gastvrij ontvangen door de conciërge(?)/Hospita(?)/priester(?).  Het was tegelijk een kerk en aubergue. (Vooraan het altaar, in ’t midden een tafel voor ontvangst en achteraan eet- en slaapgelegenheid).  De man bood me melk en koek aan en ik kreeg een speciale stempel van dit plaatsje. 

Plots zag ik Richardo (die Duitse dame die me drop gaf) terug.  Een warme, emotionele en hartelijke vrouw.  ’t Voelde echt goed met haar een babbel te hebben.  In ’t laatste dorpje voor Fromista (Boadilla) bestelde ik een koffie, at m’n croissant op en maakte gretig gebruik van hun WC.

Nog 6 kms te gaan. 

Ik voel me nog steeds prima.  M’n gewrichten, m’n spieren, m’n rug, m’n geest: alles ok!  Alleen m’n kleine teen baart me wat zorgen.  Die duwt en nijpt enorm in m’n schoenen.  Hopelijk nekt dit me niet. 

De laatste kms liep ik met twee jonge gasten uit Parijs.  Deze keer moest ik m’n beste Frans bovenhalen …!...

Eenmaal aan de Aubergue Municipal ontmoette ik weer vele bekenden.  Elk kwam, de ene al wat meer dan de andere, moe en versleten toe, maar na een douche en wat eten voelden de meesten zich weer opperbest. 

Het sobere kerkje in Fromista (uit 1066): Iglesia de San Martin draagt prachtige kraagstenen: mensen, dieren, duivels, erotische taferelen, bloemen, fabelfiguren, … Ook binnenin zie je boven de zuilen prachtige motieven. 

3 Ieren en 1 Noor nodigden me uit aan hun tafel op een terrasje.  Voor de Ieren zat de camino erop.  Volgend jaar vervolgen ze hun pelgrimsroute.  Het was een plezante namiddag.  De hevige regen joeg ons naar binnen. 

Met diezelfde mensen at ik ’s avonds een pizza. 

22-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zondag 21 september  2014

Hornillos del Camino – Castrojeriz 20,5 km

Vandaag wandelde ik praktisch de volledige afstand alleen.  Ook dat is pelgrim zijn!  Raar, maar de meeste gekende gezichten van de eerste etappes zag ik niet meer.  Ofwel stapten die veel sneller en zijn die reeds verder op de camino ofwel moesten ze noodgedwongen stoppen (verlof ten einde).  Dat doet wel iets, je had een soort band opgebouwd …

Maar het alleen zijn hinderde me zeker niet vandaag, ik voel me (voorlopig) nog steeds in prima doen!

Deze morgen, toen ik wakker werd was m’n eerste gedachte: “wanneer ontmoet ik eens een BELG?”

Toen ik om 6.45u. vertrok was het bitter koud. (Willy vertelde me later dat het slechts 10°C was rond 8.00u.)  maar de sterrenhemel was prachtig.  Zoveel sterren kunnen we in België nooit zien!  Veel te veel verlichting.

Eenmaal het kleine dorpje verlaten, trok het wegeltje weer door uitgestrekte velden.  ’t Was als een soort hoogvlakte.  In de verte zag je grote windmolenparken.  In het schemerdonker leek het op kerstversiering: de lichtjes knipperden aan – uit – aan - uit telkens de wieken boven de lampjes draaiden.

11 km ver liep het pad vóór we het eerste dorpje binnenwandelden.  Ik kocht er een koffie en at er m’n ontbijtkoek op(de dag voordien gekocht, want op zondag zijn geen winkels open).  Opnieuw 10 km verder met weinig huizen.  Op zo’n momenten, wanneer je alleen wandelt, gaan je gedachten naar thuis.  Zou vader het goed stellen aan de kust?  Hoe klaren Lies, Bert en Ward het in ons huis?  Hoe dik zou het buikje van Joke al zijn? Zijn Ward en Joke al verhuisd?  Wat met m’n vrienden van school?  … Ja, op de camino heb je tijd zat om na te denken. 

Het was nog geen 12.00u. en ik was reeds op de camping.  Als alles zo verder vlot, dan hoop ik die eindmeet toch te halen!

21-09-2014 om 14:50 geschreven door christine bentein  

zaterdag 20 september  2014

Burgos – Hornillos del Camino 20 km

(Tel daar nu maar die resterende kms bij van de vorige dag, want ’t was behoorlijk ver van de camping tot aan de camino.)

Gisteren met de (Nederlandse) receptionist van de camping de route via internet opgezocht om van de camping vlot terug op de camino te geraken.  Ik moest de rivier vinden en die dan  steeds blijven volgen.  Willy en ik hebben gisterenavond een korte wandeling gemaakt tot aan de rivier!  Voor mij een geruststelling!

Om 6.45u. vertrok ik dus op het donkere pad langs de Rio Arianzón.  Het was ver, alleen!  Burgos ontwaakte, de straatvegers waren nog aan ‘t werk.  Eindelijk zag ik de pelgrims wandelen, een verademing voor mij!  De eerste stapper waartegen ik praatte was André, een Fransman.  Plots zag ik een golden retriever  Als twee druppels water geleek hij op Tobber.  Ik kon het niet later die een dikke knuffel te geven.  Een kort babbeltje met z’n baasje en ik kon weer verder.  Hier en daar langs de Camino zag ik een affiche hangen van “Child focus”.  Dit trok mijn aandacht want de vermiste jongen was het laatst in Antwerpen gezien.  Spontaan, op basis van deze affiche, kwam ik in gesprek met twee Zuid-Afrikanen, Morian en Susan.  Wat me opviel was dat ik veel nieuwe gezichten ontmoette.  (Ofwel namen sommigen een of twee dagen rust in Burgos, ofwel waren anderen reeds verder op de route of zelfs naar huis.)  Benoit uit Canada praatte met iedereen, ook al kan hij geen woord Spaans.  Met een glimlach kom je overal zei die.

We liepen lange tijd door de voorsteden of –dorpjes van Burgos.  Dat was minder aantrekkelijk.  Plots was er verwarring.  Een gele camino-pijl duidde links aan, maar iedereen ging rechts.   Door grote wegenwerken was de pelgrimroute blijkbaar onderbroken en moest een noodweg genomen worden.  Een Spaans vrouwtje (die een beetje Engels kon) zette ons weer op de goede weg.  We liepen dwars door de velden!

De laatste kms waren opnieuw prachtig!  Jammer dat die mooie, heldere gele en blauwe vlinders zo vlug weg fladderden, hen fotograferen lukte echt niet. 

Eenmaal in de Aubergue deed de douche weer deugd.  Op een terrasje met de andere pelgrims weer bekomen en bijkletsen.  Ik kocht een broodje met ham, maar die was zo groot dat ik de rest hield voor het avondeten.    Met Richarda uit Duitsland at ik samen in het keukentje van de Aubergue m’n broodje op.  We genoten samen en in gebroken Engels hadden we een leuke babbel.  Ze gaf me wat drop.   Zij had er hopen mee.  Ze was er verzot op.

Ik slenterde nog wat in het dorpje, maar méér dan die ene straat was er niets.

We zaten met z’n allen nog wat samen op het marktpleintje voor het slapen gaan.  Iedereen kroop gewoon vroeg tussen de lakens want morgen wacht weer een vroege dag!

20-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

vrijdag 19 september  2014

San Juan de Ortega – Burgos 27,5 km

(Eerst moet ik zeggen dat ik die 27,5 niet volledig gelopen heb, daar de camping op de route lag … dus morgen moet ik die extra kms erbij nemen!)

Ik had geen zo’n goeie nacht achter de rug.  Ik dacht aan en voelde m’n blaren steeds.  Dat zat me dwars.  Deze morgen bracht ik nog een nieuwe “compeed”pleister aan … het werkte prima vandaag.  Opnieuw op stap in het donker.  Gelukkig waren er twee mannen bij me: één voor me, één achter me.  Zoekend met onze hoofdlamp baanden we ons een weg door het donker.  Zo voelde ik me veilig, want de eerste kms waren weer door een bos.  Niemand sprak een woord.  De stilte was onze bondgenoot.   Bij het eerstvolgende dorp stopten ze aan een bar om een koffie te nemen.   Ik trok verder.  Intussen was het reeds “klaarder”.  Later haalde één van de twee mannen me nog in, Remco uit Nederland.  Hij bedankte me voor het licht van m’n hoofdlamp, ik bedankte hem voor m’n veilig gevoel bij he(n)(m).

Alleen – samen – opnieuw alleen – bekende gezichten – nieuwe gezichten – mooie valleien – kleine dorpjes, alles schoof weer voorbij …

Plots kwam Ed (Canadees) bij me lopen en samen trokken we de volledige tocht verder tot aan de camping in Burgos.  Een aangename man.  In het dorpje Cardeñuela Riopoco namen we ook een laat ontbijt.  ’t Deed ons deugd. 

De Camino heeft iets met stenen.  Overal stapelen pelgrims stenen op elkaar tot torentjes of kunstwerkjes.  Deze keer lag op het hoogste punt (van vandaag) de “Matagrande” een grote stenen spiraal, gevormd door keitjes van de vele pelgrims die er voorbij komen.  Vanaf vandaag ligt er dus ook een steentje bij van mij! 

Om 13.00u kwam ik op de camping aan.  Willy was er niet.  Hij stond me op te wachten op een andere plaats.  Een klein misverstandje!  Werd na een SMS vlug opgelost.

Bij het lezen van m’n berichtjes las ik dat Rik Morisse gestorven is.  Ik was daar toch mee bezig.  Dat liet me niet direct los.  We hebben ook zoveel samen meegemaakt.  Ik vind het dan ook heel spijtig dat ik niet aanwezig zal kunnen zijn op zijn uitvaartdienst.

De rustige periode op de camping werd af en toe onderbroken door wat regen, nooit erg veel, maar toch storend om het aangenaam te houden.  Ja, de zonnige dagen zijn voorbij. 

19-09-2014 om 19:12 geschreven door christine bentein  

donderdag 18 september  2014

Belorado – San Juan de Ortega 24 km

Iedere stad probeert op een originele manier de camino aan te duiden.  Hier vond ik het wel mooi: tussen de straatstenen waren afdrukken van handen en voeten te vinden.  Samen met een man uit Mallorca zocht ik de route, nog in het donker, (eenmaal we buiten het centrum kwamen).  We moesten zelfs door een benzinestation langs de N-120 lopen.  Samen genoten we dan ook van de opkomende zon.  In het volgende dorpje (Tosantos) kwam Ed, een Canadees uit een zijstraatje bij me gewandeld.  Hij had de avond ervoor een mooie ervaring meegemaakt in de Aubergue.  Samen met de pastoor hadden ze in een kerkje (in de rotsen uitgehouwen) de mis meegemaakt en dan allen samen het eten klaargemaakt en gegeten.  Ed liep een stuk vlugger dan ik!  Trouwens, velen liepen vandaag vlugger dan ik.  Het was praktisch de volledige tocht bergop, meestal langzaam stijgend, maar soms ook heel steil.  Het gaf me geen goed gevoel.  Bovendien begonnen m’n voeten steeds meer pijn te doen.  De druk op m’n twee blaren werkte op m’n gemoed.  ’t Was een mindere dag, vandaag.  Iedereen stak me voorbij.  Ik kreeg een klopje van de hamer.  Kms ver moesten we door een bos, er kwam geen eind aan, altijd voort, altijd hetzelfde, vaak alleen.  Gelukkig waren er weer kraampjes langs dit pad.  Het gaf me wat verfrissing en het beurde me een beetje op.  Toch hield Tracy me nog een eindje gezelschap, maar ook hij bleef niet de hele tijd bij me.  Ik kwam  voorbij een monument waarop het jaartal 1936 stond.  Dit was ter ere van de Republikeinse gefussioneerden tijdens de burgeroorlog.  Wat was ik blij toen ik eindelijk het kerkje van San Juan de Ortega zag.  M’n voeten deden echt pijn.  Hopelijk worden die blaren voor de rest van m’n tocht geen “dood”steek!  ’t Hield me wel bezig!

Eenmaal ik me ingeschreven had in de Aubergue en na de douche voelde ik me al heel wat beter.  Op een terrasje babbelden we wat bij met enkele gekenden van de camino.  Ik bezocht het kerkje, veel soberder dan alle vorige kerken. (Daar ligt een praalgraf en de graftombe van San Juan, blijkbaar een grote voortrekker van de pelgrimsroute).  ’s Avonds om 18.00u. was er een mis met zegening voor alle pelgrims.

Als extraatje kreeg iedereen er looksoep!  Vroeger was er een priester die aan alle pelgrims die soep uitdeelde.  Men wil deze traditie voortzetten.  Nu wordt het geserveerd aan tafel bij de maaltijd in de Aubergue.  Daarna kregen we lekkere paëlla, vervolgens vlees/visschotel en eindigend met een dessert.  Voor 7.5€ is dit heel lekker en veel!

Karen uit Denemarken kwam bij ons aan tafel zitten.  Zij vertelde dat ze het laatste bed gekregen had.   Nochtans kwamen er later nog pelgrims binnen.  Zij kregen een matras op de grond.  Wanneer je ’s nachts naar ’t WC moest, was het opletten geblazen!!!

18-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

woensdag 17 september  2014

Santo Domingo de la Calzada – Belorado 23 km

Ik was wat ontgoocheld deze morgen.  De camping was hermetisch afgesloten en we konden pas naar buiten om 7.45u.  Veel te laat om te starten met de Camino.  Willy voerde me tot aan het dorpje.  Daar ontmoette ik Blanca uit Barcelona.  Samen stapten we verder en hadden een leuke babbel.  Dat maakte m’n humeur weer wat beter.  Nieuwe ontgoocheling: ik had vergeten m’n batterij op te laden en ik moest voor 3 dagen alleen op stap!  Na enkele telefoontjes met Willy konden we elkaar vinden in het dorpje Grañon.  We spraken daar af wààr Willy me mijn opgeladen batterij zou kunnen teruggeven.  Bij het buitengaan van het dorpje wenste een dorpeling me vriendelijk goeie morgen, gaf me de hand, voelde dat die van mij koud waren en nam toen met beide handen de mijne vast om ze op te warmen.  Ik denk dat vele bewoners langs de Camino de pelgrims gunstig gezind zijn.  Voor ik vertrok wenste hij me: “buen Camino”.  Ik kon er weer tegenaan!  De mooie glooiende landschappen volgden elkaar weer op.  Vaak troffen we infoborden aan langs de route.  Willy passeerde nu en dan langs de camino en af en toe wachtte hij me op… een opkikker!  Zo toeterde hij van op de N-120 naar ons en zwaaide.  Een Frans koppel voor me zwaaide terug en ze zeiden verwonderd: “regarde, c’est une voiture de la Belgique”.  Ik reageerde spontaan “oui, c’est mon marie” et voilà, we waren weer op dreef.  Zo zie je vaak oude bekenden terug of ontmoet je nieuwe mensen.  Ik liep vandaag ook vele kms alleen.  Het deerde me niet, je laat alles eens bezinken.  Vlak voor het laatste stadje stond Willy me op te wachten met de volle batterij.  Hij filmde toen ik arriveerde.  Juist op dat moment haalde ik Gill en Jacky in.  Het was opnieuw een leuke ontmoeting.  Boven onze hoofden zweefden talrijke roofvogels.  Ik nam afscheid van Willy en hij vertrok naar een camping in Burgos.  Wij zochten in Belorado onze Aubergue op.  ’s Avonds zat iedereen zo wat samen in een onthaalruimte.  De een wat lezen, de anderen kaarten, nog anderen waren bezig met hun I-phone.  Daar stond ook een Pc.  Toen ik vroeg aan een Ier, Tracy, of die pc voor iedereen toegankelijk was, bood hij me spontaan zijn I-phone aan en kon ik de mails van mij controleren op zijn toestel.  ’s Avonds aan tafel was het weer een zeer internationaal gezelschap: Australië – Costa Rica – New Mexico – Hongarije – Frankrijk – België.  Het blijft me verbazen!  En voor 8€ kregen we een heerlijk pelgrimmaal (slaatje tonijn, daarna kip met groenten en brood en als dessert pudding).  Om 8.45u. zat ik reeds in bed.

17-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

dinsdag 16 september  2014

Nájera – Santo Domingo de la Calzada 21 km

Voor ik start met m’n verhaal wensen Willy en ik Ignace een dikke proficiat met z’n verjaardag!

Om 21.00u probeert een mens te slapen, maar de stad denkt daar anders over!  Groot feest: fanfare door de straten, muziekanten, zangers, woelig, feestvierend volk… en dit ging door tot laat in de nacht, neen, tot vroeg in de morgen.  Om 23.30u. was er zelfs nog een spectaculair vuurwerk!

Toen we, zoals gewoonlijk rond 6.30u 's morgens vertrokken, stonden de laatste feestvierders nog aan de bars in de nauwe straatjes verder te “lallen”.  Een jonge gast, waarschijnlijk nog wat nuchter(der), wist me toch de juiste richting te tonen om uit de stad te geraken.  Met Marianne en Maria (een Noorse moeder en dochter) trok ik verder tot het volgende dorpje.  Intussen was de zon weeral op!

Onze tocht liep opnieuw door een magnifiek landschap.  De wegeltjes slingerden door wijn-, stoppel- en andere lieflijke velden.  Nu en dan ontdekte je een kilometerpaal met daarop de afstand tot aan Compostela.

Voor me liepen twee jonge gasten (Piétro en Gianni) heel langzaam.  Ik zag dat de ene echt moeite had om te wandelen.  Inderdaad, hun pelgrimstocht zat er op.  Gianni’s  voeten waren zo kapot dat hij de rest van de Camino niet meer aankon.  “Maar volgend jaar vervolgen we onze tocht” zeiden ze beiden vol enthousiasme.  Eenmaal gebeten door die Camino-microbe geraak je er niet meer vanaf!

In Spanje zijn vele jongeren werkloos.  Vandaag stond zo’n werkloze langs de Camino met fruit, drankjes, koekjes, ….  Je mocht betalen wat je wilde.  Een poging om toch wat geld in ’t laatje te krijgen!

De laatste kilometers wandelde ik samen met een kranig (iets ouder) mannetje uit Tenerife.  Hij sprak alleen Spaans, ik kon geen woord.  Hoe wij samen gecommuniceerd hebben … ’t was spectaculair.  Maar toen hij zich inschreef in de Aubergue ( ik zou op een camping bij Willy overnachten) namen we hartelijk afscheid. 

Voor ik naar het punt van afspraak met Willy ging, trok ik eerst nog naar de kathedraal.  Daarin verblijven twee levende witte kippen.  Daar hangt een legende aan vast!  (Dit kun je op het internet wel terugvinden!)

De rest van de dag brachten Willy en ik door op de camping.  De superhete dagen zijn voorbij.  Vaak komen (donder)wolken opzetten.  Maar voorlopig blijft het droog en kunnen we nog buiten leven!

16-09-2014 om 16:01 geschreven door christine bentein  

maandag 15 september  2014

Logroño - Nájera   31 km

Moeder en Trees, jullie waren bij me van de eerste wakkere minuut! 

Vooral was ik bij moeder vandaag.  Weet dat we, ook al waren we niet lijfelijk in Poelkapelle, bij jullie en moeder waren tijdens de gedachtenismis.

En aan Trees stuurde ik een SMS: “Gelukkige verjaardag”.  Ik weet, ’t was voor jou een moeilijke maandag, maar ik hoop dat vele lieve collega’s jou in de watten gelegd hebben.  Dat verdien je!  Hopelijk heb je wat van je dag kunnen genieten.

Gisteren heeft het water gegoten, met bakken viel de regen uit de hemel!  Willy en ik waren op slechts 20m van onze auto en we konden er niet naar toe!  Toen het ergste toch voorbij was en we bij de wagen aankwamen stond alles onder water.  De riolen konden het niet slikken. (Ben, toch wel een mooie Belgische uitdrukking hé.)

Deze morgen kwam de security onmiddellijk loeren wat er bij onze wagen gebeurde.  Om 6.00u. ’s morgens is het ongewoon op een camping dat er reeds beweging is, vandaar!  6.30u. , m’n vast beginuur, was ik opnieuw op stap.  Twee Canadezen loodsten me mee door de stad.  Dreigende onweerswolken voorspelden niets goeds en inderdaad, korte tijd later liep iedereen met z’n regenkledij.  Tot rond 10.00u. duurde de regenperiode, daarna opnieuw stralende zon.  Ik liep een hele tijd met Ben.  (Hij had z’n vriend Peter uitgezwaaid,  die is met het vliegtuig vanuit Logroño terug naar Nederland.)  Zo zijn er meerdere pelgrims die enkele dagen een deel van de Camino wandelen en het jaar erop een volgend deel.

Ik raad het iedereen aan: wie voldoende tijd heeft en het lichamelijk aankan, de pelgrimstocht te ondernemen: prachtige natuur waar je middenin loopt, verrijkende ontmoetingen, historische gebouwen, lekker eten, … een aanrader.

Ik twijfelde deze morgen of ik 2 etappes in 3 dagen zou verdelen, maar het vlotte vandaag zo goed dat ik toch de tocht tot Nájero aankon.  Vele bekenden, nieuwe kennismakingen, soms ook eens alleen, … zo gevarieerd is deze camino.  In Nájero nam ik afscheid op een terrasje van Ben en Martin (ook Nederlander) want zij zouden nog tot het verdere dorpje trekken (+ 5,8km).  Ik schreef me in, in een Aubergue.  Een douche deed wonderen!  Nog even het traject van morgen overlopen en dan wilde ik m'n brood, toespijs en fruit kopen voor de volgende dag.  Maar ik vond niet onmiddellijk een winkeltje.  Een behulpzame Spaanse dame toonde me de weg.  (Taal blijkt echt geen probleem te zijn, met handen en voeten vertellen we wat we willen!)

Rond 18.00u. zou ik een paella gaan eten en … wie zat daar reeds aan een tafeltje?  Jawel, Gill en Jacky!  Een gezellige avond gehad.

15-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein