Bijlagen:
st jacobschelp-.jpg (34.7 KB)   

maandag 2 februari 2015

Vandaag, ’t is trouwens Erics verjaardag (proficiat hé), valt alles weer een beetje in de juiste plooi.

Zaterdag was het immers m’n verjaardagsfeestje in de nieuwbouw van 't BuSO St. Idesbald!

En ‘k ben gelukkig.  ’t was best gezellig.

Met een stevig schema vorige week was alles netjes gepland: wanneer, wat, hoe, … qua bestellingen, klaarzetten, afhalen, … van al het nodige om het feestje vlotjes te laten verlopen.  Lies en Willy hebben me geholpen met inkopen en klaarzetten, Bert zorgde voor een play-list om tijdens de avond goeie muziek te laten weerklinken en de drie mannen tezamen (Willy, Bert en Ward) bakten de braadworst op de bbq.

Ook m’n godsdienstcollega’s staken de handen uit de mouwen.  Ilse stond in voor de versiering van (haar) het lokaal en samen met de anderen voorzagen ze de genodigden van spijs en drank. 

Mag ik mij gelukkig achten omringd te zijn door zoveel lieve, helpende zielen!

Tijdens de avond kreeg ik van Katrien, de vlotst (door een micro) sprekende van de bende,  lovende woorden over me heen.  In “De BRON” hadden ze een mooi Mariabeeldje aangekocht.  De manier waarop Katrien de diepere waarde van de 3 symbooltjes (die erbij zaten) koppelde aan m’n carrière en onze vriendschap, pakte me wel.

Daarna vertelde ik aan de hand van een aantal geselecteerde foto’s m’n Compostela-verhaal.  Ik voelde het: ’t was alsof ik weer over de Pyreneeën trok, door de prachtige steden stapte, door de uitgestrekte Meseta wandelde, heerlijke ontmoetingen had met de vele pelgrims, in de kathedraal van León m’n kaarsje liet branden,  overnachtte in een of andere aubergue of camping, genoot van de prachtige verzichten, de heerlijke rioja wijn proefde, een nieuwe stempel kreeg in m’n stempelboekje, het wierookvat in Compostela zag zwieren door de kerk,… ja, ik ging zo op in m’n verhaal dat Willy me kwam verwittigen: “zet er wat vaart in, de braadworsten zijn klaar”.  En inderdaad, een eindje later stond Bert met een volle schaal geurende worsten in de deuropening. 

De aanschuiftafel met “broodje/braadworst” had succes. 

Er werd nog gezellig  nagepraat…  Sommigen zien het ook zitten om die stap te wagen, om de camino als pelgrim te bewandelen.  Ze voelden m’n enthousiasme!  En ze kunnen zeker bij mij terecht om info, weetjes en documentatie.

Onze kleine Mill was er ook.  Wat verandert dat ventje toch, dag na dag.  Hij is reeds 4 weken oud!  Wat vliegt de tijd. 

Gisteren ruimden we het lokaal op,…  ook dat verliep vlotjes.  We waren blij thuis te komen na enkele drukke uurtjes.  Ik bewonderde  m’n bloemen, geschenkjes, …  Eentje trok toch extra m’n aandacht: een fijne creatie van Ilse: een theelampje, gemaakt met 4 kadertjes, elk gevuld met een foto van mij (eentje met Milltje, met Trees, met de godsdienstcollega’s en eentje van m’n pelgrimstocht) op doorschijnend perkament.  Echt tof!  Dat krijgt een ereplaatsje.  Deze kleine attentie zal me steeds glimlachend doen terugkijken op dat voorbije feestje, m’n voorbije pelgrimstocht, die vele toffe momenten met m’n collega’s,  m’n voorbije leven. 

Vanaf nu kan ik ook rustig vooruitkijken, genieten van wat komen zal. 

Hopelijk beleef ik nog vele schitterende, mooie momenten, samen met al wie me dierbaar zijn.

02-02-2015 om 14:34 geschreven door christine bentein  

woensdag 7 januari 2015

Vandaag heb ik m’n mailtjes verstuurd naar familie, vrienden, buren en (ex-)collega’s om hen uit te nodigen voor m’n verjaardagsfeestje en m’n pensioenviering. Intussen ben ik oma geworden.  Dat is een fantastisch gebeuren.  Wel, ook dat wil ik vieren, samen met velen!

Een ideaal moment om wat over Compostela te vertellen, m'n tocht, m'n ervaringen...
Ik heb een ppt gemaakt en via deze beelden hoop ik vlotjes m'n heerlijke belevenissen enthousiast te kunnen vertellen. 

Hopelijk wordt het een aangenaam gebeuren op 31 januari.  Nu al dank ik allen die een handje toesteken.

07-01-2015 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Zondag 23 november 2014

Een tweetal weken geleden vroeg de priester van het St. Jozef instituut in Ieper me of ik op de laatste zondag van het kerkelijk jaar wat wilde vertellen over m’n pelgrimstocht naar Compostela in de eucharistieviering.  Dit zou dan de preek van die week vervangen.

Dat heb ik dan ook gedaan.

Met een klein en bonzend hartje (tot in m’n keel) begon ik te vertellen.  Maar gaandeweg voelde ik me goed in m’n verhaal.  Ik vertelde eerlijk en oprecht hoe ik die caminotocht beleefd heb.

Hieronder vind je m’n verhaal:

 Beste mensen,

Graag wil ik jullie wat meer vertellen over mijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostela in Spanje.

Op 6 september vertrokken Willy en ik met de wagen naar het zuiden van Frankrijk.  We reden in twee dagen naar een mooi, klein bergdorpje in de Pyreneeën: St Jean Pied de Port. (Unesco werelderfgoed)  Daar vertrekken trouwens zeer veel mensen naar Compostela.  Het krioelde dan ook van de vele pelgrims.  In het bureau voor de pelgrims in de hoofdstraat kreeg ik m’n eerste stempel.  Iedere pelgrim heeft een stempelboekje.  Dat boekje heb je nodig op het einde van je reis om in Compostela je “credential” te kunnen ontvangen.  Voor mij is dit boekje een zeer belangrijk document geworden, bijna een soort relikwie van de Camino Francés. 

Op 8 september was het dan zo ver.  Ik vertrok ’s morgens vroeg, ’t was nog donker.  Geladen met een goed gevulde rugzak waarin het hoogstnoodzakelijke zit voor de volledige camino af te stappen: slaapzak, wasgerief, voorraad eten en drinken, reservekledij en schoenen, je stempel- en infoboekje, hoofdlampje en wat eerste hulp bij ongevallenspulletjes.  Daarmee moet je het doen. 

Zo trok ik die eerste dag samen met twee dames (een uit Wales en één uit Engeland) over de Pyreneeën.  We kozen wel voor de veilige route, want het had de avond ervoor zodanig geonweerd dat men het ons afraadde om over de toppen van de bergketen te trekken. 

Het waren twee aangename dames.  Ik heb die nadien nog vaak ontmoet, leuke babbels mee gehad en samen getafeld.

Ja, de camino is internationaal, het brengt veel mensen samen.  Ik heb mensen ontmoet van over de ganse wereld.  Vooreerst bijna alle Europese landen: zeker Spanjaarden, maar ook mensen uit Frankrijk, Duitsland, Nederland, Polen, Bulgarije, Hongarije, Estland, IJsland, Italië, … En dan uit de andere werelddelen: Amerikanen, Canadezen, Zuid-Afrikanen, Vietnamezen,  Zuid-Koreanen,  Australiërs, …  De meesten kunnen zich redden met wat Engels of Frans te praten.  Ik ook trouwens. 

Tijdens m’n camino sliep ik af en toe bij Willy op een camping.  Soms was er geen camping in de buurt.  Dan deed ik zoals de andere pelgrims en overnachtte in een aubergue.  Op de camino tref je overal slaapgelegenheden aan .  Vroeger (in de middeleeuwen) moest de pelgrim zelf op zoek gaan naar een bed en wat eten.  Dit werd de pelgrim vaak aangeboden door kloosterzusters, - paters of parochiepriesters.  Nu zijn die uitgegroeid tot grote slaapgelegenheden.  In sommige kleine dorpjes vind je nog die authentieke opvangplaatsen.  Dit zijn meestal de meest gezellige, intensieve bijeenkomsten.   Vaak word je op zo’n plaatsen ook uitgenodigd om de eucharistie mee te vieren.   Het mooiste moment van zo’n viering is steeds de vredeswens.  Dat moment straalt zo’n warmte uit! Iedereen omhelst daar elkaar.  Je krijgt een dikke knuffel van de mensen rondom jou.   Op het eind van zo’n viering geeft de priester iedereen de pelgrimzegen.  Eén maal, in Los Arcos, waar de aubergue uitgebaat wordt door het Vlaamse genootschap van de camino, kreeg ik zelfs een Nederlandstalig pelgrimgebed.  Dit was dan ook de eerste en enige keer!  Dààr werd ik hartelijk (en in het Vlaams) ontvangen.

Het mooie van  m’n pelgrimstocht is niet het eindpunt, maar het “onderweg” zijn.  Je ontmoet zoveel verschillende, boeiende mensen.  Je legt prachtige contacten met zeer uiteenlopende pelgrims.   Je loopt door magnifieke streken, golvende, glooiende landschappen, prachtige, kleine, authentieke dorpjes.  Eigenlijk zou ik hier enorm lang kunnen uitweiden maar dat zou m’n woordje véél te lang maken.  Ik kan alleen maar zeggen:  je beleeft de camino met al je zintuigen:

Je voelt dat je onderweg bent:  Je lichaam verwittigt je vaak: soms zere knieën, heupen, je rug, die pijnlijke voeten, kuiten, je schouders … wees gerust, je voelt de tocht door en door!  Maar de andere zintuigen maken zoveel goed:

Je ziet die mooie streek, de dorpjes, de bloemen, struiken bossen, de kleine diertjes, de schapen, geiten en koeien in de bergen, het glooiende landschap, de bergtoppen, de magnifieke  zonsopgang, echt prachtig! …  Je ziet de andere pelgrims, slaat babbeltjes ermee.

J e ruikt de omgeving.  Op een bepaald moment, ’t was nog donker, rook ik de wilde venkel.  Met hopen stonden ze langs het paadje waarop ik wandelde.  Een sterke anijsgeur, heerlijk.  Maar ook de koeienvlaaien, de landbouwgeuren, de natuur, je ruikt het, heerlijk!

Je hoort het gekwetter, geroep, gefluit van de vele soorten vogels, echt wondermooi.  Je hoort de vele andere pelgrims, de natuurgeluiden.

Je proeft de lekkere vruchten langs de camino en eet de heerlijke pelegrino-menús.  Zo aten we eens zelfgeplukte, verse vijgen, op een plaats waar een vrouw dagelijks aan alle pelgrims een stempel gaf bij het binnenwandelen van Logroño. Op die speciale stempel van haar staat een vijg, water en liefde. Haar moeder heeft tot haar 92^ste jaar die stempel gegeven aan de pelgrims die daar voorbij kwamen.  Ter ere van haar hangt aan de muur een herdenkingsplaat.  Ook druiven, braambessen, riojawijn, … proefden we langs de baan.  Een wijnboer bevestigde op een plaats twee kraantjes: eentje met helder, gezond bronwater (zoals we zo vaak tegenkwamen) en eentje met wijn.  Je kunt denken welk een plezante attractie dit voor de pelgrims was! 

Je beleeft die wandeling, je denkt na, je bent soms in gedachten verzonken, je stapt op het ritme van een lied, van je gedachten, …  Ik kan moeilijk beschrijven wat ik ervaren heb.

Graag wil ik nog 3 mooie momenten uit m’n route meegeven:

De camino (de weg) heeft iets met steentjes.  Ik had zelf twee steentjes mee: vooreerst een eigen steentje van uit onze tuin.  Trouwens, bijna  iedere pelgrim had zo’n keitje mee.  Zo ongeveer halverwege de tocht liet iedereen dit achter bij “le Cruz de Ferro”.  Het ijzeren kruis.  Die plaats heeft iets.  Weet je, die plaats is zeker al meer dan 10m hoger dan normaal, zoveel steentjes en keitjes liggen er op die plaats van overal op de wereld.  En dat doet iets met een mens!  Dat doet iets me je.  Toen ik daarop stond en m’n eigen keitje daar neerlegde dacht ik ook: misschien sta ik wel op het keitje van m’n collega die hier een paar jaar geleden was.  Ik kon het niet laten een SMS te sturen naar hem met de boodschap: “misschien sta ik vandaag wel op jouw steentje bij “le cruz de ferro”  Besef dat er daar stenen van over de ganse wereld onder je voeten liggen!  M’n tweede steentje heb ik nog steeds:  het is er eentje met een “bescherm-engeltje” in verwerkt.  Dit had ik van een goeie vriendin meegekregen.

Een tweede heel aangenaam moment was in een aubergue: het moment waarop ik de eerste Vlamingen ontmoette.  Plots hoorde ik voor een aubergue Vlaams praten.  Ik kon het niet laten die mensen aan te spreken.   Ik kon dus die dag voor het eerst weer eens in het Vlaams praten.  Dat deed deugd.  We hadden een gezellige, warme namiddag doorgebracht op het terras met nog andere aangename mensen (vanuit Canada en Australië)   ’s Avonds genoten we met z’n allen van één grote paella-schotel!  Gezellig en lekker.  Trouwens dat was in een dorpje dat bijna uitgestorven was.  Vele huizen zagen er scheef, ingezakt, verlaten uit.  Alleen de aubergues stonden nog overeind.  Er komt weer leven in die streek, dank zij de vele pelgrims die de Camino francés wandelen.

Een derde zeer belangrijk moment voor mij was op zondag 28 september.  (maar dat was dan zeer persoonlijk voor mij en niet voor de andere pelgrims)  Ik wilde op die zondag om 10u zeker in de grote kathedraal zijn in León.  En dat was ook zo!  Op dat moment zaten jullie hier ook allemaal samen rond moeder, want op dat moment was de jaarmis voor haar.  Ik stak een kaarsje aan voor moeder.  Op dat moment was ik ook een beetje bij jullie en moeder.  Trouwens, moeder speelde tijdens m’n ganse pelgrimstocht een grote rol.  ’t Was alsof ze steeds op m’n schouders zat en me begeleidde.  Ik heb zeer veel met haar gesproken tijdens m’n wandelingen.

En dan kom je na meer dan 800km gewandeld te hebben, in Santiago de Compostela aan.  Het doet je wel iets als je daar staat voor de kathedraal.  Je denkt: ik heb het gehaald! Ik heb m’n doel bereikt.  Toch moet ik zeggen dat het eindpunt halen niet dé meeste voldoening gaf.  Neen, het onderweg zijn, het wandelen met die vele andere pelgrims, het genieten van alles om en rond de tocht, was véél waardevoller dan het aankomen zelf.  (zoals ik al verteld had)

Trouwens, de kathedraal zelf ontgoochelde wel een beetje.  Ze stond volledig in de steigers, en dat oogde niet zo mooi.  Bovendien was de kathedraal niet altijd open.  En het was een drummen en aanschuiven om een plaatsje te bemachtigen in de kathedraal.  Echt genieten van de rust, stilte en schoonheid van die grote kerk kon je niet echt.

Wat veel goedmaakte, toch voor vele pelgrims, was het wierookvat dat door de kathedraal van de ene kant naar de andere slingerde.  Dat is werkelijk iets heel typisch voor Santiago de Compostela.  Naar het schijnt was dit vroeger om de slechte zweetgeur van de vele vervuilde pelgrims weg te werken.  Nu is dit eerder een attractie!  Maar het doet je wel iets.

Wie in het jaar 2014 de pelgrimstocht onderneemt naar Santiago de Compostela heeft geluk.  Want als je aankomt, ontvang je een Compostela-oorkonde.   (Een bewijs dat je deze inspanning geleverd hebt.)  Wel, dit jaar krijgt iedereen er nog een tweede bij.  Daarvoor moest je naar de kerk ter ere van St. Franciscus gaan.  Het is juist 800 jaar geleden dat ook Franciscus van Assisi deze pelgrimstocht ondernomen heeft.  Dus ik ben ook de bezitter van zo’n tweede oorkonde.  Ik ben daar wel een beetje fier op.

Ik ben zeer blij en dankbaar dat ik dit heb mogen en kunnen ondernemen.  Ik ben ook Willy dankbaar dat hij me de ganse tocht gesteund heeft.  

Dank je wel voor jullie aandacht.

23-11-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zondag 2 november 2014

Allerheiligen, Allerzielen

Aan mijn rugzak hing een St. Jakobsschelp (zoals bij de meeste pelgrims, trouwens). Willy had die stevig vastgemaakt.  Maar voor de veiligheid hadden we er nog twee extra mee, je weet maar nooit!

Die twee extra schelpen heb ik nu verwerkt in een bloemstukje voor op ’t graf, zowel voor moeder in Poelkapelle als voor pa en ma in St Juliaan. 

De camino telt enkele keitjes minder, sedert ik er gepasseerd ben.  Nu en dan raapte ik kleine steentjes op.  Toen reeds wist ik dat deze op de graven zouden terecht komen, zo was ik met die keitjes begaan…  “De camino heeft iets met steentjes”… dat schreef ik op 19 september en daar is iets van aan!

Bovendien blijft het moment van le “Cruz de Ferro” in m’n geheugen geprent: die zonsopgang, dat opkomend, oranje licht toen ik boven op al die andere steentjes stond en  m’n keitje van thuis op de “berg” legde.  Op zo’n moment voelde je je verbonden met pelgrims van over de hele wereld…

Op vrijdagvoormiddag knutselde ik, met de hulp van Willy,  m’n bloemstukjes tot een behoorlijk resultaat.  Kort na de middag bracht ik de twee creaties naar de kerkhoven.

Daar Willy’s (schoon)broers en zussen bij ons de hoogdag kwamen doorbrengen trokken we slechts op Allerzielen naar het kerkhof om een zalige hoogdag te wensen aan pa en ma en moeder.  Een babbel met enkele bekenden, een klein kruisje/gebed bij het graf, een (goed)keurend oog op die vele prachtige, kunstige bloemstukjes en kleurrijke chrysanten vulden onze korte momentjes op het kerkhof.

Freddy en Rita, wie weet zijn we volgend jaar weer tezamen in de Lindenlaan!  We hopen dat jullie er dan zeker opnieuw bij kunnen zijn.  Daar geloven we in!  Nu duimen we alvast voor de positieve evolutie van Freddy’s ziekte. 

02-11-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

woensdag 22 oktober 2014

“The Way”

Regelmatig hoorde ik van andere pelgrims over de film “The Way” vertellen op de camino.  Dat boeide me wel.  Vele Canadezen, Amerikanen en zelfs Australiërs waren rechtstreeks of onrechtstreeks in contact gekomen met de pelgrimsroute door deze film. 

Ik trok naar de bib om deze film te huren.  Via ’t internet had ik ontdekt dat die aanwezig was in ARhus. 

Martin Sheen speelt de hoofdrol.  Als vader van Daniël (verongelukt in een storm in de Pyreneeën tijdens zijn eerste etappe van de camino) stapt hij nu, in plaats van z’n zoon, de camino.  Onderweg strooit hij beetje bij beetje de as van Daniël uit, nu eens op een km-paal, dan op een kruisje of een grafzerk, soms op een heuvel, …  Gaandeweg leert hij anderen kennen op z’n tocht en beleeft hij … beetje bij beetje de pelgrimstocht anders …

Een geromantiseerd verhaal, dat wel, maar de beelden van de streek zijn mooi.  Tijdens de film zag ik plaatsen waar ik ook gewandeld, gestaan of gezeten had.  “He, misschien zat ik wel op dezelfde stoel op dat pleintje…”, “ja, bij dat beeldhouwwerk heb ik ook een foto genomen,…”  “Die strobalen liggen er nog steeds …” 

Deze film straalt voor wie zelf de camino gewandeld heeft iets meer uit, zeker wat de tocht betreft, denk ik, dan wie dit niet meegemaakt heeft.

De realiteit bij de aankomst in Compostela was helemaal verdwenen.  Bij ons was het een overrompeling van volk, pelgrims, toeristen, … Zij, in de film stonden – praktisch – alleen in die grote kathedraal.  Voor hen stonden de deuren wagenwijd open, terwijl ze voor ons dicht bleven tot 11.00u.  Eenmaal open duwden en drumden de mensen om een plaatsje te bemachtigen.  Bewakers sloten delen van de kathedraal af.  Wij konden niet ten volle genieten van de schoonheid, de kunst, de rust, ...

De vier pelgrims uit de film mochten het voetstuk van St. Jakob nog aanraken.  Vandaag de dag is dit verboden (en afgezet).  Wij hebben het zelfs niet eens kunnen bewonderen, zo’n drummen en duwen was het bij het binnendringen in de kathedraal.

Het wierookvat zwierde door de film vlak voor de ogen van de vier pelgrims. Wij zagen van op een grote afstand  het vat door de lucht zwaaien. 

Ok, wat raak beschreven misschien, maar zo voelde ik het wel tijdens het bekijken (van het slotfragment) van “the Way”…  Niemand kan echter “My Way”afnemen.  Ik heb mijn pelgrimstocht tot het einde toe gewandeld, mijn weg gezocht doorheen de camino francés.  Ik heb mijn stappen gezet, in de zon, door de regen, door het glooiende, prachtige landschap, vaak met een lach, soms met een pijnlijke grimas.  Ik heb mijn droom gerealiseerd, bijgestaan door Willy, moeder op m’n schouder en vele andere pelgrims.

Het filmverhaal eindigt in Muxia.  Daar strooit vader de laatste assen van z’n zoon uit …  Ook wij trokken tot Finisterre en Muxia.  Dààr eindigde mijn pelgrimsroute.  Dààr startte onze terugweg …

22-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

maandag 20 oktober  2014

bijna een weekje terug thuis

Beetje bij beetje komen we weer tot onze positieven!  Je komt uit een andere wereld! 

Ward en Joke kwamen ’s avonds laat op onze eerste thuiskomstdag binnengewaaid van hun huis.  Daar zijn ze druk bezig met alles klaar te stomen voor de komst van de kleine spruit.  Jokes buikje is al aardig dik!  In onze living staat een kinderwagen en -zitje.  Alles moet nog de weg vinden naar Houthulst.

’s Anderendaags sprong Bert binnen om ook eventjes te horen hoe we het gesteld hadden.  Weet je, de eerste momenten kun je daar niet echt “geordend” over vertellen.  Je springt van de hak op de tak, je wil dit, maar ook dat vertellen, …  Ja, alles moet nog een plaatsje krijgen. 

Rond 16.00u. ging ik moeder bedanken.  Dat kreeg voorrang op al het werk dat op ons stond te wachten.  Moeder had steeds tijd voor mij gehad, nu maakte ik tijd voor haar.  Moeder zat vaak op m’n schouder, sloeg een babbeltje met me, … ongelooflijk hoe vaak … zelfs toen ik steentjes opraapte van de Camino zei ik: “moeder, dat is er eentje voor jou,  een steentje als aandenken voor jou!”

Terug thuis slaat de realiteit je wel direct om de oren.  Er moest dringend gewassen worden.  Valiezen vol gebruikte kledij, wasgerief, beddengoed, … De wasmachine draaide op volle toeren, … Gelukkig viel het weer hier goed mee en kon ik veel buiten laten drogen. 

In de tuin stond het onkruid behoorlijk weelderig te groeien en bloeien…  Trostomaatjes in overvloed in de serre… Bonenstruiken hingen droog en dor rond de staken,… Ja, werk was er genoeg voor de eerste dagen.  Ook onze auto maakten we leeg.  Alles kreeg een poetsbeurt en verdween op  z’n vertrouwde plekje in de garage…

Veel tijd om alles rustig te laten bezinken hadden we niet.  Positief was: ’t weer viel reuze mee, (de warmste 18^de oktober in 100 jaar!) en we hadden alle tijd voor ons.

Ook Lies kwam na haar werkuren nog eens piepen en luisteren. 

Op 17 oktober om 19.00u. genoten we van de prachtige uitzending op Canvas over het “LICHTFRONT”: een magnifiek herdenkingsmoment langs de frontlijn van WO I.  Van Nieuwpoort tot Ploegsteert stonden vrijwilligers met fakkels de frontlijn te verlichten.  Daarmee brachten ze eer aan de zovele oorlogsslachtoffers.  

Vaak vertelde ik langs de Camino aan mensen van verschillende nationaliteiten over die Westhoek, over de evenementen die er nu (100 j geleden) plaats hebben, over de vele herdenkingsplaatsen, oorlogsmonumenten, -kerkhoven, -musea, …  Sommigen hadden reeds de Westhoek bezocht, anderen wilden dit wel eens komen bekijken.  Wie weet kunnen we voor hen gids zijn, …

Zondag 19 oktober zag ik vader terug.  ’t Was een emotioneel weerzien.  We waren er beiden van ge”pakt”.  In de eucharistie waren ze ook tevreden hun “voorlezer” terug te horen en zien.  De priester sprak zelfs over … een “magere” steunpilaar kan ook goed ondersteunen … Hij vroeg voor me te applaudisseren om m’n geleverde prestatie.  Eerlijk?  Het deed me wel wat! 

’s Middags genoten we van het najaarsfeest in Huize Sint Jozef.  Daar zag ik m’n (schoon)broers en (schoon)zussen terug (Benteins).  Ook hier was het eerste terugzien een emo-momentje!  ’t Werd een gezellige en lekkere drukte.  Spijtig dat Mireille er niet bij was.  Haar moeder is nog steeds (behoorlijk) ziek.

Maandag, 20 oktober, een nieuwe week, het gewone ritme komt met mondjesmaat  terug.  

20-10-2014 om 21:13 geschreven door christine bentein  

16-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

woensdag 15 oktober  2014

deel drie terugweg – Villedômer - thuis

Deze morgen werden we wakker gemaakt door arbeiders.  Op de camperplaats stonden kranen, tractors, werkalaam, …  Rond 7.00u. kwamen die mannen hun machines ophalen om te vertrekken naar hun werkterrein.  Voor ons het signaal om ook te vertrekken. 

De ganse dag was het miezerig weer.  Gelukkig was het grootste deel reeds achter de rug, nog 485km voor de boeg.

Eenmaal we op Belgische bodem waren stuurden we Lies, Bert en Joke (Ward) een Sms’je.  Eenmaal thuis belden we onmiddellijk naar vader.  ’t Was Bea die opnam.  Wat waren ze ook mee gelukkig dat we goed en wel thuisgekomen waren.

Nog ferm aan het uitladen, kwamen Charlien en Stijn (met Kytho), onze buren, ons ook goeiedag zeggen.  Tof dat er zoveel mensen ons verhaal gevolgd hebben en ons gesteund hebben.

Dikke merci!

15-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

dinsdag 14 oktober  2014

deel twee terugweg Santander - Villedômer

Rond 3.00u. in de morgen wilden we verder trekken.  Veel konden we toch niet meer slapen.  Gelukkig regende het niet meer. Daar er vaak autosnelwegen waren en weinig verkeer was ’s morgens vroeg, vlotte onze tocht goed.  Maar tijdens de spitsuren en wanneer we over gewone baantjes en in drukke centra’s moesten rijden, verliep alles nogal traagjes en vermoeiend.  Willy rustte opnieuw wat, ergens op een parking in ’t midden van een stadje.

Aan de grens tussen Spanje en Frankrijk hield de douane-politie ons tegen.  “Waar rijden jullie naartoe?  Vanwaar komen jullie?”  Toen we hen vertelden dat we op de terugweg waren na m’n pelgrimstocht naar Compostela was alles ok.  Ze wensten ons verder een goede reis en we mochten vertrekken.  (!?!)  

’t Weer viel heel goed mee.  Af en toe een stop, wat eten en drinken, …We geraakten tot over Tours in een klein dorpje Villedômer waar er een camperplaats was.

14-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

maandag 13 oktober  2014

Santiago de Compostela – Finisterre – Muxia – start terugweg

Om 9.30u., na de gebruikelijke ochtendrituelen (wassen – eten – wat orde op zaken stellen in onze auto) en de afrekening bij de camping trokken Willy en ik verder naar Finisterre.  Dit zou reeds in de Romeinse tijd “Finis Terrae”, het “eind van de wereld” genoemd worden.   Daar ergens zou het graf van de H. Jacobus gevonden zijn. 

Het weertje was ons weer niet zo gunstig gezind.  Mistig, af en toe regen tijdens onze rit ernaar toe.  Het landschap was opnieuw zoals m’n laatste voettochten: veel bos, vooral die eucalyptusbomen, berglandschap, …

Langs de weg kwamen we een aantal supermarkten tegen.  We deden onze inkomen voor de laatste dagen.  Daar zagen we die typische “tietjes”kaas liggen.  We konden het niet laten er eentje te kopen.  Het is een specialiteit van de regio. Het gaat om die Queixo-kaas, (vermeld op donderdag 9 okt) maar dan in de vorm van een vrouwenborst!!!!  “Queixo Tetilla”.  Het verhaal erbij is terug te vinden in de kathedraal van Compostela.  Rond het beeld van St. Jacob staan 4 profeten.  Een ervan, de profeet Daniel, lacht!  Men beweerde dat hij glimlacht omdat hij kijkt in de richting van een beeld met blote borst.  De kerkelijke overheid vond dit zo gênant dat ze de bewuste boezem afvlakten!  De boeren uit de omgeving protesteerden op hun manier: ze bewerkten hun kaas in de vorm van een vrouwenborst.  Tot op vandaag is dit te koop en zelfs een specialiteit geworden!

Op Finisterre liepen we tot het eind van de wereld.  Daar vonden we de km-paal van de Camino met 0,00 km. 

Bij de vuurtoren verbrandden de vroegere pelgrims hun (stinkende) kledij.  Blijkbaar steken moderne pelgrims ook op vandaag nog een deel van hun kleren in brand, want achter de vuurtoren troffen we kleine brandhaardjes aan.

Het kerkje, Iglesia de Santa Maria das Areas, op Finisterre was gesloten.  Toen ik terug naar de auto liep (slechts 20 m) was ik kletsnat!  Zo’n hevige regenvlaag stortte op me neer.  Het haventje, het strand, het stadje, … we konden het niet bezoeken. 

Dus trokken we verder naar ons laatste doel: Muxia.  Volgens de legende zou de H. Maagd in een stenen schip aan Jacobus verschenen zijn toen hij tijdens zijn missie-werk de moed dreigde te verliezen.  We reden de totale route in regenweer.  Bij het uitstappen was het nog steeds van dadde en onze goesting om veel rond te lopen begon weg te zinken.  ’t Werd een zéér kort bezoekje. 

Onze bedoeling was dààr nog een nacht te blijven, maar we vonden er niets aan.  We vatten de terugweg aan.

En eenmaal we dit beslist hadden, wilden we dan ook écht naar huis. Diezelfde avond waren we reeds een heel eind opgeschoven langs de noordkust van Spanje.  ’t Was lastig rijden voor Willy.  De ganse tijd kronkelde de weg, ’t landschap was er zeer bergachtig en ’t bleef maar regenen.  We sliepen een paar uur op een wegparking ergens vóór Santander.

13-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zondag 12 oktober  2014

Santiago de Compostela

Gisterenavond waren we van plan te eten in ’t restaurant van de camping maar ’t was behoorlijk duurder dan we gewend waren en we konden slechts om 20.30u. aan tafel.  Dus beslisten we naar stad te gaan.  Bij het eerste restaurant langs de caminoroute bleven we.  We kregen een serieus menu: groot bord soep, daarna mocht Willy 4 vissen naar binnen werken en ik een groot bord spagetti.  Als dessert tiramisau of flan.  De drank (meer dan één glas) was er zoals gewoonlijk gratis bij.  Dit alles voor 12€.  Eigenlijk mogen we, qua eten niet klagen op de camino!

Deze morgen geen wekker om 6.45u en toch lag ik reeds wakker!  M’n gedachten dwarrelden rond... toch nog maar eens draaien in bed.

Om 8.00u. was het welletjes! 

We vertrokken te voet rond 9.30u. naar het oude stadsgedeelte.  Het regende.  Dat hadden we de avond voordien via internet gezien. 

Met m’n plannetje in de hand bereikten we gemakkelijk de kathedraal.  We bewonderden alle zijden.  De muren zijn rijkelijk versierd.  Op en rond het plein en in de smalle straatjes zijn talrijke verkoopsstandjes, souvenirwinkeltjes, bars, restaurants, …  Je kunt het een beetje vergelijken met Lourdes.  Het verschil is wel: hier zijn het (praktisch) allemaal gezonde stappers, wandelaars die het domein bezoeken.  (In Lourdes ontdek je ook heel veel zieken, gehandicapten, …)Plots ontmoetten we Rob en Helma.  Zij zouden reeds binnengaan (10.45u).  Ze beweerden dat dit nodig was, wilde je een redelijk plaatsje bemachtigen voor de viering van 12.00u.  Dus beslisten Willy en ik ook maar aan te schuiven aan de (nog) gesloten kerkpoort.  Om 11.00u. ging die open.  We moesten dus zeker nog een uur geduld hebben vóór de viering.  De viering zelf duurde ook behoorlijk lang en daar dit in het Spaans verliep was dit wel wat langdradig.  Iedereen wachtte op het moment waarop het wierookvat zou door de lucht zwieren…  Ook al mochten er geen foto’s genomen worden, de camera’s en GSM’s flitsten langs alle kanten. 

Een echte pelgrim heeft pas z’n tocht volledig beëindigd, wanneer je achter het altaar het beeld van de H. Jacobus omarmd hebt.  Daarvoor hadden we opnieuw véél geduld nodig, want de rij voor ons …

Toen wilden we nog kaarsjes laten branden.  Echte kaarsjes waren er niet te vinden, wel elektrische.

Eerst en vooral wilde ik een dank-kaarsje aansteken voor de goeie afloop.  Ik ben zo blij en gelukkig dat ik dit heb kunnen verwezenlijken en dit zeker dank zij de hulp en steun van Willy.

Onze volgende kaarsjes waren bestemd voor vader en moeder.  Moeder trok altijd met me mee, en dat deed me zo’n deugd.  En van vader weet ik hoe graag hij ons verhaal volgde op de voet.

Drie extra kaarsjes waren voor Freddy, Joost en Maria.  Hopelijk geven ze sterkte en kracht aan hen.  We weten ook wel, deze vlammetjes zullen het genezingsproces niet beïnvloeden, maar weet, je staat er niet alleen voor!  We zijn met jullie begaan!

Ilse en Jan (C), jullie beloofde kaarsjes branden ook!

Een klein vlammetje was bestemd voor ons klein baby’tje op komst.

En dan hebben we er nog eentje aangestoken voor iedereen!  Jullie steun, jullie bekommernis om ons deed deugd.  Dit vlammetje is voor jullie!

Bij het buitenkomen scheen de zon.  Jammer, ’t was maar van korte duur.  Al gauw begon het opnieuw (hevig) te regenen.  We zagen enkele bekenden.  Glen wist ons te vertellen dat het dit jaar 800 jaar geleden was dat Franciscus van A. ook de pelgrimstocht ondernomen had en men daarom (elke 100j) een extra oorkonde uitreikt in de St Franciscuskerk.

Ik had m’n stempelboekje niet bij.  Samen trokken Willy en ik naar de camping.  Ditmaal met de bus.  Ik stapte terug met m’n stempelboekje naar de St. Franciscuskerk en inderdaad, daar kreeg ik een tweede credential. 

Ik ontmoette er nog de Bascische priester bij het buitenkomen.  Het deed me deugd die man terug te zien.

De rest van de avond bleven Willy en ik op de camping.  Het weertje was afwisselend, niet echt aangenaam te noemen.

Morgen trekken we verder naar Finisterre.  Vanaf dan hebben we geen WIFI meer.  De rest van ons verhaal zal dan maar van thuis uit gebeuren.

12-10-2014 om 19:42 geschreven door christine bentein  

zaterdag 11 oktober  2014

O Pedrouzo – Santiago de Compostela 20 km

Ik heb het gehaald!  Mijn einddoel is bereikt!  Wie had dat gedacht!!!  ’t Gaf me een heel goed gevoel op het plein voor de kathedraal te staan!  Het beeld van de kathedraal zelf ontgoochelde wat: die staat volledig in de steigers.

Tijdens het wandelen zond ik een SMS naar Joost. Het is vandaag z’n verjaardag.  Ik wens Joost het aller-aller-allerbeste toe in z’n (derde poging) nieuwe kuur tegen z’n hardnekkige kanker.  Hopelijk is deze kuur voor jou, Joost, een echt levenselixir, zodat je straks weer het leven hoopvol en positief tegemoet kunt gaan!

Deze morgen, na het verorberen van m’n restjes (van gisteren), trok ik om 7.15u. helemaal alleen op stap.  Zolang ik in de stad was, scheen het licht van de straatlampen.  Maar toen kwam ik op een bospaadje, zó donker, zó pikdonker dat zelfs m’n hoofdlampje onvoldoende was om écht goed m’n weg te vinden.  Bovendien was dat wegeltje modderig.  Eerlijk, ik voelde me niet 100% op m’n gemak.  Gelukkig staken 2 jongere gasten me voorbij.  Ik probeerde ze zo lang mogelijk bij te benen.  Af en toe gaf de maan me ook wat “verlichting”.  ’t Werd beetje bij beetje klaarder.  Oef!

De eerste kms liep ik nog vaak door bos.  Door een van de laatste dorpjes stroomt een klein riviertje.  Volgens overlevering wasten de vroegere pelgrims zich hier grondig om toch niet te véél te “stinken” vóór ze de kathedraal van Compostela binnengingen. 

Naar het einde van de pelgrimroute veranderde het landschap geleidelijk aan.  Het pad leidde rond de luchthaven van Santiago (aeropuerto de Labacolla).  Daar babbelde ik met Walter, een 68-jarige Duitser die de route du Nord (kustroute) gekozen had.  Hij had 600 kms gewandeld.  Dit pelgrimpad komt samen met de Route Francés in Arzúa. 

Hoe dichter bij Compostela, hoe meer industrie, grote routes en bebouwing.. Samen met Bill, (Amerikaan) trok ik de stad in.  En dan sta je, na 800 kms wandelen, plots op je eindbestemming: voor die grote kathedraal.  Waw!

Ik had beloofd aan Willy om morgen met hem de binnenstad en de kathedraal te bezoeken. Ook de mis om 12.00u zouden we samen bijwonen.  Daarom trok ik vandaag onmiddellijk naar het pelgrimbureau om m’n “welverdiende” credential op te halen.  Ik stond er in een meterslange file, meer dan een uur, aan te schuiven, samen met Bill.  Ik zag er nog bekenden, die content de eindmeet gehaald hadden. 

Hier en daar spreken mensen je langs de baan aan: “proficiat!” (in Engels of Spaans).  Dat doet deugd!

 Vandaar trok ik naar het toeristenbureau om een plannetje.

2 kms terug (opnieuw klimmen) lag de camping, dat kon er dus ook nog bij!   Maar ‘k was wel moe!  ’t Was net of alle pijn en vermoeidheid dan op je valt!

Veel meer dan m’n blog aanvullen kwam er niet meer bij!  Wat rusten … en genieten van m’n geleverde prestatie!!!!!

11-10-2014 om 18:05 geschreven door christine bentein  

vrijdag 10 oktober  2014

Ribadiso da Baixo – O Pedrouzo 21,5 km

Vandaag verstuurde ik een SMS-je naar Nelly in naam van Willy en ik: “gelukkige verjaardag!” Geniet van je dag, Nelly!

’t Liefst vertrek ik ’s morgens, daar het nog donker is, met anderen.  Vandaag was het mistig en Bill, (Amerika) vergezelde me in die ochtenduren.  We trokken door het stadje Arzúa en over de eerste boswegeltjes.  Intussen vertelden we wat over ons voorbije werk.  Daarna stapte hij sneller dan ik verder.  De streek was reeds een paar dagen gelijk: zeer groen, veel bossen met vooral kastanje- en eucalyptusbomen, maar ook eiken en sparren.  Zelfs palm- en bananenbomen trof ik aan op de weg.

Ik wandelde door kleine dorpjes, op holle wegen, langs melkveebedrijven en vaak bars/restaurants (om de vele pelgrims te voorzien van eten en drinken). John, (Australië) vergezelde me ook enige tijd.  Hij liet z’n bagage telkens ophalen…

Hoe dichter ik bij m’n einddoel kwam,  hoe meer pelgrims met kleine rugzakjes of zelfs zonder me voorbij staken!

Vandaag had ik geluk, geen regen.  Rond 13.00u. kwam ik in O Pedrouza aan bij een grote aubergue (120 bedden);  Voor het eerst voelde ik de verwarming in ’t gebouw.  Na m’n douche kocht ik in het supermarktje ernaast wat eten en at een eerste deel op in de eetzaal van de aubergue.  De rest hield ik voor morgenvroeg.  Ik slenterde wat door het stadje, o.a. om de camino-weg voor morgen te ontdekken. 

Isabelle,(Can) Peter en Debby (Costa Rica) en Christine (Can) sliepen ook op m’n slaapzaal.  Samen trokken we naar een restaurant, aten de peregrino-menú en beseften dat dit de laatste aubergue vóór Santiago was!!!  Peter keek en verstond het nieuws op de tv.  Hij zag en vertaalde de ernst van het ebola-probleem in Spanje.

Peter, Debby en ik volgden om 19.00u. de pelgrimmis met –zegen in de iglesia de la Concha a Arca.  De pastoor vertelde nadien dat hij ook leraar geweest was in scholen voor gehandicapte kinderen.  Hij moet een missionaris geweest zijn want toen hij vertelde in hoeveel verschillende ontwikkelingslanden hij werkzaam was ...

Na de viering was het foto-time … we naderden het einde … iedereen wilde herinneringen … emailadressen werden uitgewisseld … Ik besef ook wel, dit zal slijten, vervagen, maar op dat moment vonden we dat allemaal heel belangrijk!

10-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

donderdag 9 oktober  2014

Palas de Rei – Ribadiso da Baixo 23 km

Bij de eerste stappen voelde ik onmiddellijk: vandaag wordt het weer stukken beter dan gisteren.  En inderdaad, het wandelen vlotte veel beter!  Deze morgen startte ik om 7.30u. na eerst een koffie en croissant te nemen in de aubergue.

De maan lachte volmondig naar me.  Ik was blij dat we toch in het droge konden starten.  Het bleef de volledige voormiddag droog.  Het groene, heuvelachtige landschap toonde zich weer op z’n best. 

Vaak liep ik door bosrijke gebieden. Daar het klimaat er zeer mild is groeien er veel eucalyptusbomen.  Heel eigenaardig, de schors valt gewoon van de stam af.

Toch trokken mistige wolkenzones opnieuw dichter en dichter.  Ik kocht in Melide drank, een koek en wat fruit en kon, bij een van de vele pelgrimkruisen m’n maaltijd, nog in het droge opeten.

Wisselende gesprekspartners langs m’n route zorgden voor verstrooiing, nu eens Jean en Russ, dan eens Rob en Helma.  Vele anderen staken me voor, passeerden me, de tocht vlotte behoorlijk goed.

In het kleine kerkje van het dorpje Boente kon je een stempel krijgen.  Het portaal hing vol met heiligenprentjes.  En in de kerk stond een fraai St. Jakobsbeeld.

Op m’n route kwam ik een kudde tegenliggers tegen.  Zij zijn de leveranciers van de koeienmelk, basisproduct van de queixo (een specialiteit van de streek: een grote, ronde, zware kaas)

Rond 12.00u. was het mooie liedje weer uitgezongen, want de regendruppels verstoorden de pret.  Plots stak John, een jonge gast uit Ierland me voorbij.  Hij sliep de vorige nacht boven mij.  Daar het regende wilde hij zo vlug mogelijk een aubergue vinden.

Zeer merkwaardig, ik zag 2 Zuid-Koreanen biddend wandelen.  De vrouw bad voor, de man antwoordde het gebed.  Dat was toch de eerste maal dat ik zoiets zag en hoorde.

Tot ik bij Willy aankwam regende het opnieuw aan een stuk door.  Op de afgesproken plaats stond hij me reeds op te wachten, maar bij de aubergue zelf was geen gelegenheid om de wagen te plaatsen. 

Wij vroegen in het restaurant (dat er net voor lag) of we de nacht mochten doorbrengen op hun parkeerplaats.  Dit bleek geen enkel probleem te zijn. 

’s Avonds aten we dan ook bij hen ons pelgrimmenu.

09-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

woensdag 8 oktober  2014

Portomarin – Palas de Rei 22 km

De zon kwam gisteren toch af en toe eens piepen.  Daar maakten we gebruik van om: 1. Een korte wandeling te maken naar die brede vallei van de rivier.  ’t Was echt een mooie, brede bedding.  ’t Water stond zo laag!  2. Ook buiten te eten.  Terwijl we aten lag de hond trouw te wachten op de restjes en liepen de paarden naast ons te grazen op de camping. 

We hadden geluk, pas ’s avonds begon het te regenen, toen zaten we opnieuw in de auto.  Voor de eerste keer hadden we moeite om de GPS gegevens te vinden voor de volgende ontmoetingsplaats.  Maar met Google Earth lukte het ons toch.  De moderne techniek hé!

Willy voerde me deze morgen naar het rond punt waar ik gisteren de camino verlaten had om naar de camping te trekken.  Gelukkig had ik de dag voordien uitgedokterd wààr de pelgrimroute verder liep.  Zo moest ik vandaag in ’t donker dit niet meer doen. 

Vandaag was het niet echt m’n dagje.  Ik startte onmiddellijk met m’n regenkledij aan, maar vrij vlug had ik het véél te warm.  KW en boventrui uit en enkel m’n regencape boven m’n T-shirt.  Dat voelde beter.  Galicië is wel een natte streek maar kent een mild klimaat.  Dus koud was het niet!

Nog vlotte m’n tocht niet echt. Ik wandelde niet vlug.  Iedereen stak me voorbij.  Ik voelde pijn, … hier en daar … ik kwam mezelf tegen, … of nog erger … ik botste op mezelf!  Jean (Austr) wilde wat met me praten, maar haar tempo lag hoger dan dat van mij en dat voelde ik des te meer!  ’t Was boven m’n ritme!

Leo, een jongen uit Keulen, wilde me opvrolijken door te vertellen dat hij gisteren ook zo’n rotte dag had en hij zich vandaag stukken beter voelde.

Ramp o ramp, Galicië toonde zich van z’n meest typische kant: regen, regen, regen!  Met bakken viel het uit de lucht.  Iedereen en alles werd druipnat.  En het stopte niet.

Niemand genoot nog van de omgeving.  Iedereen keek naar de grond om zoveel mogelijk de plassen en het stromende water te vermijden. (zeker op die smalle keienpaadjes)  Misschien maar best dat we vandaag vaak langs de gewone weg liepen. 

Weinig of geen foto’s werden genomen.  Alleen in ’t begin toen de zon m’n flauwe bondgenoot en af en toe de regenboog liet zien, nam ik wat foto’s.  Ook de opkomende wolken in het mistige landschap probeerde ik op beeld vast te leggen.

Richard (Austr) liep de ganse tijd met een paraplu.  Dat moet toch ook niet gemakkelijk zijn.  Wel was het een aangename, vriendelijke man.  Hij hielp me om m’n opzwiepende cape beter boven m’n rugzak te trekken, zodat die toch ten minste droog zou blijven en hij loodste mij ook veilig door de meest droge zones op het wegeltje.

Veel bekenden stopten in Palas de Rei.  Iedereen had het wel gehad die dag!

Allen kwamen doorweekt in de aubergue aan.  (Die waar ik in logeerde was nieuw van 2013.)  Sommigen betaalden voor een droogkast, maar ook alle wasrekjes, trapleuningen en beddenboorden hingen vol natte spullen. 

Hopelijk regent het morgen toch (zo veel) niet!

De warme douche deed deugd.  Om 18.00u. zochten we met Glen en Louise, Jean en Russ en John een restaurantje en aten het pelgrimmenu. 

08-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

dinsdag 7 oktober  2014

Barbadelo – Portomarin 17 km

Reken bij die 17 km maar een extra kilometertje bij, want de camping lag niet echt op de camino-route!

Deze ochtend was ik nog maar net vertrokken (7.30u.) of ’t begon weeral te regenen.   M’n regenbroek en –cape maar weer aangetrokken en zo verder gewandeld.  Deze nacht had het ook behoorlijk veel geregend en gewaaid.  Je kunt dit weertje hier ‘t best vergelijken met ons Belgisch, miezerig, druilerig herfstweer.

Maar de vele vogeltjes bezorgden me een pittige morgenstemming, bijna à la “Grieg”.

En dan plots kom je aan die magische “100”.  Toch wel de moeite hé, nog 100 km en ik kom in Santiago de Compostela aan!  Wie had dat gedacht!  Ook Willy passeerde de “100” langs de baan.  Sedert we in Galicia gekomen zijn, staan om de 500m een km-paal zodat de pelgrim stap voor stap weet hoe dicht hij bij z’n einddoel nadert!

Je hebt van die dagen waarop je vele contacten legt en je hebt er waarop je geen enkele babbel slaat!  Vandaag was het zo’n dag!  Ik wandelde alleen!  Af en toe stak iemand me voorbij, maar zonder een praatje te slaan.  Het deerde me niet! Ik genoot van het landschap en de heerlijke paadjes.  Ieder perceel (weide, akker, grond) wordt met een stenen omheining afgeboord.  Dat heeft iets!

Ook het weer verbeterde.  Het bleef wel bewolkt maar ’t regende niet meer.

Vóór ik naar de camping trok, haalde ik in ’t stadje Portomarin m’n stempel.  Noch het toeristenbureau, noch de kerk was open.  Om toch maar aan die stempel te geraken kocht ik in een plaatselijk supermarktje een “mars” (da’s toch goed om m’n calorieën aan te vullen!!!) en kreeg aan de kassa m’n stempel.  

Toen ik Portomarin binnenwandelde, stapte ik op de brug over de Rio Miño.  Ik had een prachtig zicht over de rivier,  zo’n brede bedding! 

In Spanje (of toch zeker om en bij de Camino) lopen inderdaad veel honden.  Iedereen had me gewaarschuwd (vooraf) zeker een wandelstok mee te nemen om je te kunnen verdedigen tegen die dolle honden.  Voorlopig is dit helemaal niet nodig.  De meeste honden liggen lui te kijken naar die vele pelgrims, anderen lopen je gewoon voorbij of nog anderen laten zich gretig aaien.  Van kwade of dolle honden is zeker geen sprake.

Op de camping stonden wij als enige met onze wagen.  Wel verhuurden ze kamers, waar ook gasten aanwezig waren.  Maar het was er zeer rustig.

07-10-2014 om 16:23 geschreven door christine bentein  

maandag 6 oktober  2014

Triacastela – Barbadelo 23 km

Na het intikken van m’n blog wandelden Willy en ik gisteren nog eens door het dorpje.  Om 18.00u. was er in de Iglesia de Santiago een viering met zegening voor de pelgrims.  Je voelde dat de priester het volk kon animeren.  Dat hoorde en zag je aan de mensen die het Spaans begrepen.  Het Emmaüs-verhaal werd in 4 talen (Spaans, Italiaans, Frans en Engels) voorgelezen door 4 pelgrims.  Iedereen gaf elkaar een dikke knuffel tijdens de vredeswens.  Willy zat niet bij de pelgrims.  Ik verliet even de groep om ook hem die warme knuffel/zoen te geven. Ik ben hem zo dankbaar dat hij die pelgrimstocht samen met mij wilt meemaken.  Die viering straalde warmte uit.  Het deed deugd die mee te beleven.

Na de mis trokken we verder door het stadje.  We bewonderden een zéér oude notelaar.  Daarna bestelden we ons peregrino menu in een plaatselijk restaurant.  Na vééééééééééééél geduld kregen we eindelijk onze maaltijd.  Maar het smaakte. 

Tijdens de nacht lag ik een paar uurtjes wakker.  Dan gingen m’n gedachten naar huis.  Eigenlijk verlang ik wel iedereen terug te zien. Vooral denk ik dan aan moeder, aan ons klein toekomstig Selschottertje en aan Freddy. 

Deze morgen stond ik opnieuw voor de keuze.  Ik had de avond voordien uitgemaakt de kortste route te nemen want beiden stonden beschreven als mooi.  Ik moest de juiste pijl en veldweggetje zien te vinden naar San Xil.  Gelukkig was er Carolyne (Canada).  Zij trok ook die richting uit.  (Later zag ik dat de meesten die route namen, want ik kwam veel bekenden tegen.)

Ik trok een ganse tijd samen met Isabelle (Canada), Peter en Debby (Costa Rica) verder.  Het weertje veranderde steeds meer.  ’t Werd typisch voor Galicië: mistig, winderig en regen.  Het drietal stopte aan een bar, ik trok verder. 

Nu eens alleen, dan met bekenden, maar nooit lang.  Plots zag ik Anton (Bulgarije) terug.  Hij liep zeer traag.  Blijkbaar had hij pijn aan z’n rechter kuit en zou het rustig aan doen.

De regen werd heviger.  We moesten onze cape aantrekken.  Plezant is anders!  Maar dat wisten we. 

Eenmaal in Sarria haalde ik een stempel in het toeristenbureau.  Ik kreeg een plannetje van de stad.  Veel viel er niet te beleven.  Alle kerken waren gesloten.  Ik had meer van dat stadje verwacht.  (Inge,  hier heb ik aan jou gedacht!  Dat is jouw startplaats!  Overweeg toch maar eens of je niet de totale camino wilt wandelen!  Zo’n rijke, mooie ervaring!!!!  En ik weet zeker: jij kunt dat!)

De laatste kms liep ik met Oscar, een man uit Gran Canaria.  (Hij woont en werkt momenteel wel in Madrid.)  Beiden in gebroken Engels konden we elkaar toch begrijpen.  We wandelden door een prachtig loofbos met zeer oude, grillig gevormde, vol mos-hangende bomen.  Je ziet duidelijk dat dit een vochtige streek is. 

Aangekomen in Barbadelos stond Willy reeds met de wagen op de parking van een aubergue.   Via mail (vooraf) wisten we dat we dààr konden staan en genieten van de faciliteiten van de aubergue.  We mochten er ook gebruik maken van hun WIFI.

Deze avond aten we daar het pelgrimmenu.  En eigenlijk viel dat goed mee, want het weertje was niet zo best om buiten te eten.

Willy en ik verkenden ook nog het kleine dorpje.  Veel viel er echter niet te beleven en daar het nogal regenachtig was maakten we ons tochtje kort!

06-10-2014 om 16:19 geschreven door christine bentein  

zondag 5 oktober  2014

La Laguna – Triacastela 24 km

Om 7.00u., nog pikdonker, verliet ik de aubergue. En ja, ik kon vertrekken in het droge.  Er blonken opnieuw heldere sterren.  Alleen zocht ik m’n weg door dat stille bergdorpje.  Vóór O Cebreiro stond de grote steen met de nieuwe (laatste) provincie op: Galicia.  Toen ik door het dorpje O Cebreiro wandelde kwam de zon op.  Dit dorpje is (bijna) een museum op zich, mooi, maar m’n camera kon de donkerte nog niet aan.  Ik had ogen te kort om te genieten van de pracht van moeder aarde.  Ik liep boven de wolken (in het dal). 

Tot driemaal toe moesten we klimmen naar een Alto.  Bij de Alto de San Roque posseerde ik naast een grote bronzen pelgrim die zich schrap zet tegen de wind.  Op de derde Alto (do Poio) ontmoetten Willy en ik elkaar toevallig.  Willy was op weg naar de nieuwe slaapplaats en ik kwam juist uit het steile bergpad op de top.  We dronken er samen een potje koffie in de plaatselijke bar.

Na die laatste pas ging het bergaf tot Triacastela.  Onderweg stond een vrouwtje met pannenkoeken voor de pelgrims. 

Ik babbelde ook wat met twee Deense vrouwen (Ilse en Loane) tijdens het wandelen.  De natuur bleef fascineren.  Galicia is zeer groen.  Er valt dan ook, in vergelijking met andere delen van Spanje, veel regen in Galicia.  Waarschijnlijk zullen we er ook nog mee te maken krijgen.

We stonden op een grote weide vóór een aubergue.  Niets bijzonders, maar ik kon gebruik maken van de douches en toiletten.  En dat is toch ook best meegenomen!

05-10-2014 om 17:14 geschreven door christine bentein  

zaterdag 4 oktober  2014

Villafranca del Bierzo – La Laguna 27 km

Achteraan de camping stroomde de Rio Cúa.  Dat was een zalig, rustgevend plekje.  Jammer dat Willy er geen Spaanse visvergunning had. 

De baas van de camping wist ons in z’n beste Engels te vertellen dat we ’s morgens vroeg (7.00u.) zeer stil moesten zijn en van de avond ervoor onze auto moesten klaar zetten met de lichten naar de uitgang toe.  Dit om zeker niemand te storen.  (Er stonden amper 4 andere campingcars/tenten!!!!)

Willy voerde me in het donker via de autostrade naar de vlotst te bereiken plaats op de camino.  Dit had 2 gevolgen: ten eerste werd ik op een paar kilometertjes afstand van m’n vorige stopplaats afgezet en ten tweede moest ik noodgedwongen de minder boeiende route volgen.

Inderdaad,  tot Vega de Valcarne viel er niet veel te beleven.  Steeds wandelde ik naast de N-VI.  De autostrade was altijd wel ergens, nu eens links, dan weer rechts. Een (schrale) troost, de rivier hoorde en zag je ook wel altijd.

Elk kerkje dat open was, ging ik binnen.  In Spanje vereren ze heel sterk Maria.  Overal merk je mooie beelden met kaarsjes ervoor van haar.  Meestal is er vooraan een prachtig versierd, barok hoofdaltaar.

Ik was reeds voor 11.30u. in Ruitelàn, m’n eindbestemming.  Daar kon ik de aubergue maar om 13.00u. binnen.  Ik at er m’n middagmaal op en besliste verder door te trekken.

Vanaf toen begon de klim.  Een serieus keien/rotspad bracht me van 630m tot 1200 m hoogte.  In het boekje waarschuwden ze voor de koeienvlaaien. (uitglijden)  Inderdaad, er lagen grote … Hoeveel keer moeten deze dieren die steile paden op en af?

Hoe vermoeiend het ook was, de uitzichten beloonden me telkens opnieuw.

In de aubergue trof ik weer veel bekenden aan.  Ik praatte ook enige tijd met een psychotherapeute, Kirsten, uit Nederland over de eenvoud van de camino en de luxe waarin we normaal baden.

Rond 18.00u. gingen we samen eten.  Een lekkere en gezellige tafel.  Terwijl we aten zagen we door het raam de schapen over de straat lopen.   Ze werden naar hun stal gebracht door het boertje te paard en z’n hond.  Ook de koeien (je hoorde de bellen van heinde en ver) werden binnengebracht.  Dit is echt nog een oud boerendorpje, hoog in de bergen.

Plots kwam de mist (lagere wolken) boven het dorpje hangen.  We zaten in de wolken.  Het regende.  Hopelijk kunnen we morgen in het droge starten!

04-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein