maandag 13 oktober  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Santiago de Compostela – Finisterre – Muxia – start terugweg

Om 9.30u., na de gebruikelijke ochtendrituelen (wassen – eten – wat orde op zaken stellen in onze auto) en de afrekening bij de camping trokken Willy en ik verder naar Finisterre.  Dit zou reeds in de Romeinse tijd “Finis Terrae”, het “eind van de wereld” genoemd worden.   Daar ergens zou het graf van de H. Jacobus gevonden zijn. 

Het weertje was ons weer niet zo gunstig gezind.  Mistig, af en toe regen tijdens onze rit ernaar toe.  Het landschap was opnieuw zoals m’n laatste voettochten: veel bos, vooral die eucalyptusbomen, berglandschap, …

Langs de weg kwamen we een aantal supermarkten tegen.  We deden onze inkomen voor de laatste dagen.  Daar zagen we die typische “tietjes”kaas liggen.  We konden het niet laten er eentje te kopen.  Het is een specialiteit van de regio. Het gaat om die Queixo-kaas, (vermeld op donderdag 9 okt) maar dan in de vorm van een vrouwenborst!!!!  “Queixo Tetilla”.  Het verhaal erbij is terug te vinden in de kathedraal van Compostela.  Rond het beeld van St. Jacob staan 4 profeten.  Een ervan, de profeet Daniel, lacht!  Men beweerde dat hij glimlacht omdat hij kijkt in de richting van een beeld met blote borst.  De kerkelijke overheid vond dit zo gênant dat ze de bewuste boezem afvlakten!  De boeren uit de omgeving protesteerden op hun manier: ze bewerkten hun kaas in de vorm van een vrouwenborst.  Tot op vandaag is dit te koop en zelfs een specialiteit geworden!

Op Finisterre liepen we tot het eind van de wereld.  Daar vonden we de km-paal van de Camino met 0,00 km. 

Bij de vuurtoren verbrandden de vroegere pelgrims hun (stinkende) kledij.  Blijkbaar steken moderne pelgrims ook op vandaag nog een deel van hun kleren in brand, want achter de vuurtoren troffen we kleine brandhaardjes aan.

Het kerkje, Iglesia de Santa Maria das Areas, op Finisterre was gesloten.  Toen ik terug naar de auto liep (slechts 20 m) was ik kletsnat!  Zo’n hevige regenvlaag stortte op me neer.  Het haventje, het strand, het stadje, … we konden het niet bezoeken. 

Dus trokken we verder naar ons laatste doel: Muxia.  Volgens de legende zou de H. Maagd in een stenen schip aan Jacobus verschenen zijn toen hij tijdens zijn missie-werk de moed dreigde te verliezen.  We reden de totale route in regenweer.  Bij het uitstappen was het nog steeds van dadde en onze goesting om veel rond te lopen begon weg te zinken.  ’t Werd een zéér kort bezoekje. 

Onze bedoeling was dààr nog een nacht te blijven, maar we vonden er niets aan.  We vatten de terugweg aan.

En eenmaal we dit beslist hadden, wilden we dan ook écht naar huis. Diezelfde avond waren we reeds een heel eind opgeschoven langs de noordkust van Spanje.  ’t Was lastig rijden voor Willy.  De ganse tijd kronkelde de weg, ’t landschap was er zeer bergachtig en ’t bleef maar regenen.  We sliepen een paar uur op een wegparking ergens vóór Santander.