|
woensdag 22 oktober 2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
The Way
Regelmatig hoorde ik van andere pelgrims over de film
The Way vertellen op de camino. Dat
boeide me wel. Vele Canadezen,
Amerikanen en zelfs Australiërs waren rechtstreeks of onrechtstreeks in contact
gekomen met de pelgrimsroute door deze film.
Ik trok naar de bib om deze film te huren. Via t internet had ik ontdekt dat die
aanwezig was in ARhus.
Martin Sheen speelt de hoofdrol. Als vader van Daniël (verongelukt in een
storm in de Pyreneeën tijdens zijn eerste etappe van de camino) stapt hij nu,
in plaats van zn zoon, de camino.
Onderweg strooit hij beetje bij beetje de as van Daniël uit, nu eens op
een km-paal, dan op een kruisje of een grafzerk, soms op een heuvel,
Gaandeweg leert hij anderen kennen op zn
tocht en beleeft hij
beetje bij beetje de pelgrimstocht anders
Een geromantiseerd verhaal, dat wel, maar de beelden van
de streek zijn mooi. Tijdens de film zag
ik plaatsen waar ik ook gewandeld, gestaan of gezeten had. He, misschien zat ik wel op dezelfde stoel
op dat pleintje
, ja, bij dat beeldhouwwerk heb ik ook een foto
genomen,
Die strobalen liggen er nog
steeds
Deze film straalt voor wie zelf de camino gewandeld heeft
iets meer uit, zeker wat de tocht betreft, denk ik, dan wie dit niet meegemaakt
heeft.
De realiteit bij de aankomst in Compostela was helemaal
verdwenen. Bij ons was het een
overrompeling van volk, pelgrims, toeristen,
Zij, in de film stonden
praktisch alleen in die grote kathedraal.
Voor hen stonden de deuren wagenwijd open, terwijl ze voor ons dicht
bleven tot 11.00u. Eenmaal open duwden
en drumden de mensen om een plaatsje te bemachtigen. Bewakers sloten delen van de kathedraal af. Wij konden niet ten volle genieten van de
schoonheid, de kunst, de rust, ...
De vier pelgrims uit de film mochten het voetstuk van St.
Jakob nog aanraken. Vandaag de dag is
dit verboden (en afgezet). Wij hebben
het zelfs niet eens kunnen bewonderen, zon drummen en duwen was het bij het
binnendringen in de kathedraal.
Het wierookvat zwierde door de film vlak voor de ogen van
de vier pelgrims. Wij zagen van op een grote afstand het vat door de lucht zwaaien.
Ok, wat raak beschreven misschien, maar zo voelde ik het
wel tijdens het bekijken (van het slotfragment) van the Way
Niemand kan echter My Wayafnemen. Ik heb mijn pelgrimstocht tot het einde toe
gewandeld, mijn weg gezocht doorheen de camino francés. Ik heb mijn stappen gezet, in de zon, door de
regen, door het glooiende, prachtige landschap, vaak met een lach, soms met een
pijnlijke grimas. Ik heb mijn droom gerealiseerd,
bijgestaan door Willy, moeder op mn schouder en vele andere pelgrims.
Het filmverhaal eindigt in Muxia. Daar strooit vader de laatste assen van zn
zoon uit
Ook wij trokken tot
Finisterre en Muxia. Dààr eindigde mijn
pelgrimsroute. Dààr startte onze
terugweg
|
