Zondag 23 november 2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een tweetal weken geleden vroeg de priester van het St. Jozef instituut in Ieper me of ik op de laatste zondag van het kerkelijk jaar wat wilde vertellen over m’n pelgrimstocht naar Compostela in de eucharistieviering.  Dit zou dan de preek van die week vervangen.

Dat heb ik dan ook gedaan.

Met een klein en bonzend hartje (tot in m’n keel) begon ik te vertellen.  Maar gaandeweg voelde ik me goed in m’n verhaal.  Ik vertelde eerlijk en oprecht hoe ik die caminotocht beleefd heb.

Hieronder vind je m’n verhaal:

 Beste mensen,

Graag wil ik jullie wat meer vertellen over mijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostela in Spanje.

Op 6 september vertrokken Willy en ik met de wagen naar het zuiden van Frankrijk.  We reden in twee dagen naar een mooi, klein bergdorpje in de Pyreneeën: St Jean Pied de Port. (Unesco werelderfgoed)  Daar vertrekken trouwens zeer veel mensen naar Compostela.  Het krioelde dan ook van de vele pelgrims.  In het bureau voor de pelgrims in de hoofdstraat kreeg ik m’n eerste stempel.  Iedere pelgrim heeft een stempelboekje.  Dat boekje heb je nodig op het einde van je reis om in Compostela je “credential” te kunnen ontvangen.  Voor mij is dit boekje een zeer belangrijk document geworden, bijna een soort relikwie van de Camino Francés. 

Op 8 september was het dan zo ver.  Ik vertrok ’s morgens vroeg, ’t was nog donker.  Geladen met een goed gevulde rugzak waarin het hoogstnoodzakelijke zit voor de volledige camino af te stappen: slaapzak, wasgerief, voorraad eten en drinken, reservekledij en schoenen, je stempel- en infoboekje, hoofdlampje en wat eerste hulp bij ongevallenspulletjes.  Daarmee moet je het doen. 

Zo trok ik die eerste dag samen met twee dames (een uit Wales en één uit Engeland) over de Pyreneeën.  We kozen wel voor de veilige route, want het had de avond ervoor zodanig geonweerd dat men het ons afraadde om over de toppen van de bergketen te trekken. 

Het waren twee aangename dames.  Ik heb die nadien nog vaak ontmoet, leuke babbels mee gehad en samen getafeld.

Ja, de camino is internationaal, het brengt veel mensen samen.  Ik heb mensen ontmoet van over de ganse wereld.  Vooreerst bijna alle Europese landen: zeker Spanjaarden, maar ook mensen uit Frankrijk, Duitsland, Nederland, Polen, Bulgarije, Hongarije, Estland, IJsland, Italië, … En dan uit de andere werelddelen: Amerikanen, Canadezen, Zuid-Afrikanen, Vietnamezen,  Zuid-Koreanen,  Australiërs, …  De meesten kunnen zich redden met wat Engels of Frans te praten.  Ik ook trouwens. 

Tijdens m’n camino sliep ik af en toe bij Willy op een camping.  Soms was er geen camping in de buurt.  Dan deed ik zoals de andere pelgrims en overnachtte in een aubergue.  Op de camino tref je overal slaapgelegenheden aan .  Vroeger (in de middeleeuwen) moest de pelgrim zelf op zoek gaan naar een bed en wat eten.  Dit werd de pelgrim vaak aangeboden door kloosterzusters, - paters of parochiepriesters.  Nu zijn die uitgegroeid tot grote slaapgelegenheden.  In sommige kleine dorpjes vind je nog die authentieke opvangplaatsen.  Dit zijn meestal de meest gezellige, intensieve bijeenkomsten.   Vaak word je op zo’n plaatsen ook uitgenodigd om de eucharistie mee te vieren.   Het mooiste moment van zo’n viering is steeds de vredeswens.  Dat moment straalt zo’n warmte uit! Iedereen omhelst daar elkaar.  Je krijgt een dikke knuffel van de mensen rondom jou.   Op het eind van zo’n viering geeft de priester iedereen de pelgrimzegen.  Eén maal, in Los Arcos, waar de aubergue uitgebaat wordt door het Vlaamse genootschap van de camino, kreeg ik zelfs een Nederlandstalig pelgrimgebed.  Dit was dan ook de eerste en enige keer!  Dààr werd ik hartelijk (en in het Vlaams) ontvangen.

Het mooie van  m’n pelgrimstocht is niet het eindpunt, maar het “onderweg” zijn.  Je ontmoet zoveel verschillende, boeiende mensen.  Je legt prachtige contacten met zeer uiteenlopende pelgrims.   Je loopt door magnifieke streken, golvende, glooiende landschappen, prachtige, kleine, authentieke dorpjes.  Eigenlijk zou ik hier enorm lang kunnen uitweiden maar dat zou m’n woordje véél te lang maken.  Ik kan alleen maar zeggen:  je beleeft de camino met al je zintuigen:

Je voelt dat je onderweg bent:  Je lichaam verwittigt je vaak: soms zere knieën, heupen, je rug, die pijnlijke voeten, kuiten, je schouders … wees gerust, je voelt de tocht door en door!  Maar de andere zintuigen maken zoveel goed:

Je ziet die mooie streek, de dorpjes, de bloemen, struiken bossen, de kleine diertjes, de schapen, geiten en koeien in de bergen, het glooiende landschap, de bergtoppen, de magnifieke  zonsopgang, echt prachtig! …  Je ziet de andere pelgrims, slaat babbeltjes ermee.

J e ruikt de omgeving.  Op een bepaald moment, ’t was nog donker, rook ik de wilde venkel.  Met hopen stonden ze langs het paadje waarop ik wandelde.  Een sterke anijsgeur, heerlijk.  Maar ook de koeienvlaaien, de landbouwgeuren, de natuur, je ruikt het, heerlijk!

Je hoort het gekwetter, geroep, gefluit van de vele soorten vogels, echt wondermooi.  Je hoort de vele andere pelgrims, de natuurgeluiden.

Je proeft de lekkere vruchten langs de camino en eet de heerlijke pelegrino-menús.  Zo aten we eens zelfgeplukte, verse vijgen, op een plaats waar een vrouw dagelijks aan alle pelgrims een stempel gaf bij het binnenwandelen van Logroño. Op die speciale stempel van haar staat een vijg, water en liefde. Haar moeder heeft tot haar 92^ste jaar die stempel gegeven aan de pelgrims die daar voorbij kwamen.  Ter ere van haar hangt aan de muur een herdenkingsplaat.  Ook druiven, braambessen, riojawijn, … proefden we langs de baan.  Een wijnboer bevestigde op een plaats twee kraantjes: eentje met helder, gezond bronwater (zoals we zo vaak tegenkwamen) en eentje met wijn.  Je kunt denken welk een plezante attractie dit voor de pelgrims was! 

Je beleeft die wandeling, je denkt na, je bent soms in gedachten verzonken, je stapt op het ritme van een lied, van je gedachten, …  Ik kan moeilijk beschrijven wat ik ervaren heb.

Graag wil ik nog 3 mooie momenten uit m’n route meegeven:

De camino (de weg) heeft iets met steentjes.  Ik had zelf twee steentjes mee: vooreerst een eigen steentje van uit onze tuin.  Trouwens, bijna  iedere pelgrim had zo’n keitje mee.  Zo ongeveer halverwege de tocht liet iedereen dit achter bij “le Cruz de Ferro”.  Het ijzeren kruis.  Die plaats heeft iets.  Weet je, die plaats is zeker al meer dan 10m hoger dan normaal, zoveel steentjes en keitjes liggen er op die plaats van overal op de wereld.  En dat doet iets met een mens!  Dat doet iets me je.  Toen ik daarop stond en m’n eigen keitje daar neerlegde dacht ik ook: misschien sta ik wel op het keitje van m’n collega die hier een paar jaar geleden was.  Ik kon het niet laten een SMS te sturen naar hem met de boodschap: “misschien sta ik vandaag wel op jouw steentje bij “le cruz de ferro”  Besef dat er daar stenen van over de ganse wereld onder je voeten liggen!  M’n tweede steentje heb ik nog steeds:  het is er eentje met een “bescherm-engeltje” in verwerkt.  Dit had ik van een goeie vriendin meegekregen.

Een tweede heel aangenaam moment was in een aubergue: het moment waarop ik de eerste Vlamingen ontmoette.  Plots hoorde ik voor een aubergue Vlaams praten.  Ik kon het niet laten die mensen aan te spreken.   Ik kon dus die dag voor het eerst weer eens in het Vlaams praten.  Dat deed deugd.  We hadden een gezellige, warme namiddag doorgebracht op het terras met nog andere aangename mensen (vanuit Canada en Australië)   ’s Avonds genoten we met z’n allen van één grote paella-schotel!  Gezellig en lekker.  Trouwens dat was in een dorpje dat bijna uitgestorven was.  Vele huizen zagen er scheef, ingezakt, verlaten uit.  Alleen de aubergues stonden nog overeind.  Er komt weer leven in die streek, dank zij de vele pelgrims die de Camino francés wandelen.

Een derde zeer belangrijk moment voor mij was op zondag 28 september.  (maar dat was dan zeer persoonlijk voor mij en niet voor de andere pelgrims)  Ik wilde op die zondag om 10u zeker in de grote kathedraal zijn in León.  En dat was ook zo!  Op dat moment zaten jullie hier ook allemaal samen rond moeder, want op dat moment was de jaarmis voor haar.  Ik stak een kaarsje aan voor moeder.  Op dat moment was ik ook een beetje bij jullie en moeder.  Trouwens, moeder speelde tijdens m’n ganse pelgrimstocht een grote rol.  ’t Was alsof ze steeds op m’n schouders zat en me begeleidde.  Ik heb zeer veel met haar gesproken tijdens m’n wandelingen.

En dan kom je na meer dan 800km gewandeld te hebben, in Santiago de Compostela aan.  Het doet je wel iets als je daar staat voor de kathedraal.  Je denkt: ik heb het gehaald! Ik heb m’n doel bereikt.  Toch moet ik zeggen dat het eindpunt halen niet dé meeste voldoening gaf.  Neen, het onderweg zijn, het wandelen met die vele andere pelgrims, het genieten van alles om en rond de tocht, was véél waardevoller dan het aankomen zelf.  (zoals ik al verteld had)

Trouwens, de kathedraal zelf ontgoochelde wel een beetje.  Ze stond volledig in de steigers, en dat oogde niet zo mooi.  Bovendien was de kathedraal niet altijd open.  En het was een drummen en aanschuiven om een plaatsje te bemachtigen in de kathedraal.  Echt genieten van de rust, stilte en schoonheid van die grote kerk kon je niet echt.

Wat veel goedmaakte, toch voor vele pelgrims, was het wierookvat dat door de kathedraal van de ene kant naar de andere slingerde.  Dat is werkelijk iets heel typisch voor Santiago de Compostela.  Naar het schijnt was dit vroeger om de slechte zweetgeur van de vele vervuilde pelgrims weg te werken.  Nu is dit eerder een attractie!  Maar het doet je wel iets.

Wie in het jaar 2014 de pelgrimstocht onderneemt naar Santiago de Compostela heeft geluk.  Want als je aankomt, ontvang je een Compostela-oorkonde.   (Een bewijs dat je deze inspanning geleverd hebt.)  Wel, dit jaar krijgt iedereen er nog een tweede bij.  Daarvoor moest je naar de kerk ter ere van St. Franciscus gaan.  Het is juist 800 jaar geleden dat ook Franciscus van Assisi deze pelgrimstocht ondernomen heeft.  Dus ik ben ook de bezitter van zo’n tweede oorkonde.  Ik ben daar wel een beetje fier op.

Ik ben zeer blij en dankbaar dat ik dit heb mogen en kunnen ondernemen.  Ik ben ook Willy dankbaar dat hij me de ganse tocht gesteund heeft.  

Dank je wel voor jullie aandacht.