vrijdag 10 oktober  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ribadiso da Baixo – O Pedrouzo 21,5 km

Vandaag verstuurde ik een SMS-je naar Nelly in naam van Willy en ik: “gelukkige verjaardag!” Geniet van je dag, Nelly!

’t Liefst vertrek ik ’s morgens, daar het nog donker is, met anderen.  Vandaag was het mistig en Bill, (Amerika) vergezelde me in die ochtenduren.  We trokken door het stadje Arzúa en over de eerste boswegeltjes.  Intussen vertelden we wat over ons voorbije werk.  Daarna stapte hij sneller dan ik verder.  De streek was reeds een paar dagen gelijk: zeer groen, veel bossen met vooral kastanje- en eucalyptusbomen, maar ook eiken en sparren.  Zelfs palm- en bananenbomen trof ik aan op de weg.

Ik wandelde door kleine dorpjes, op holle wegen, langs melkveebedrijven en vaak bars/restaurants (om de vele pelgrims te voorzien van eten en drinken). John, (Australië) vergezelde me ook enige tijd.  Hij liet z’n bagage telkens ophalen…

Hoe dichter ik bij m’n einddoel kwam,  hoe meer pelgrims met kleine rugzakjes of zelfs zonder me voorbij staken!

Vandaag had ik geluk, geen regen.  Rond 13.00u. kwam ik in O Pedrouza aan bij een grote aubergue (120 bedden);  Voor het eerst voelde ik de verwarming in ’t gebouw.  Na m’n douche kocht ik in het supermarktje ernaast wat eten en at een eerste deel op in de eetzaal van de aubergue.  De rest hield ik voor morgenvroeg.  Ik slenterde wat door het stadje, o.a. om de camino-weg voor morgen te ontdekken. 

Isabelle,(Can) Peter en Debby (Costa Rica) en Christine (Can) sliepen ook op m’n slaapzaal.  Samen trokken we naar een restaurant, aten de peregrino-menú en beseften dat dit de laatste aubergue vóór Santiago was!!!  Peter keek en verstond het nieuws op de tv.  Hij zag en vertaalde de ernst van het ebola-probleem in Spanje.

Peter, Debby en ik volgden om 19.00u. de pelgrimmis met –zegen in de iglesia de la Concha a Arca.  De pastoor vertelde nadien dat hij ook leraar geweest was in scholen voor gehandicapte kinderen.  Hij moet een missionaris geweest zijn want toen hij vertelde in hoeveel verschillende ontwikkelingslanden hij werkzaam was ...

Na de viering was het foto-time … we naderden het einde … iedereen wilde herinneringen … emailadressen werden uitgewisseld … Ik besef ook wel, dit zal slijten, vervagen, maar op dat moment vonden we dat allemaal heel belangrijk!