woensdag 8 oktober  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Portomarin – Palas de Rei 22 km

De zon kwam gisteren toch af en toe eens piepen.  Daar maakten we gebruik van om: 1. Een korte wandeling te maken naar die brede vallei van de rivier.  ’t Was echt een mooie, brede bedding.  ’t Water stond zo laag!  2. Ook buiten te eten.  Terwijl we aten lag de hond trouw te wachten op de restjes en liepen de paarden naast ons te grazen op de camping. 

We hadden geluk, pas ’s avonds begon het te regenen, toen zaten we opnieuw in de auto.  Voor de eerste keer hadden we moeite om de GPS gegevens te vinden voor de volgende ontmoetingsplaats.  Maar met Google Earth lukte het ons toch.  De moderne techniek hé!

Willy voerde me deze morgen naar het rond punt waar ik gisteren de camino verlaten had om naar de camping te trekken.  Gelukkig had ik de dag voordien uitgedokterd wààr de pelgrimroute verder liep.  Zo moest ik vandaag in ’t donker dit niet meer doen. 

Vandaag was het niet echt m’n dagje.  Ik startte onmiddellijk met m’n regenkledij aan, maar vrij vlug had ik het véél te warm.  KW en boventrui uit en enkel m’n regencape boven m’n T-shirt.  Dat voelde beter.  Galicië is wel een natte streek maar kent een mild klimaat.  Dus koud was het niet!

Nog vlotte m’n tocht niet echt. Ik wandelde niet vlug.  Iedereen stak me voorbij.  Ik voelde pijn, … hier en daar … ik kwam mezelf tegen, … of nog erger … ik botste op mezelf!  Jean (Austr) wilde wat met me praten, maar haar tempo lag hoger dan dat van mij en dat voelde ik des te meer!  ’t Was boven m’n ritme!

Leo, een jongen uit Keulen, wilde me opvrolijken door te vertellen dat hij gisteren ook zo’n rotte dag had en hij zich vandaag stukken beter voelde.

Ramp o ramp, Galicië toonde zich van z’n meest typische kant: regen, regen, regen!  Met bakken viel het uit de lucht.  Iedereen en alles werd druipnat.  En het stopte niet.

Niemand genoot nog van de omgeving.  Iedereen keek naar de grond om zoveel mogelijk de plassen en het stromende water te vermijden. (zeker op die smalle keienpaadjes)  Misschien maar best dat we vandaag vaak langs de gewone weg liepen. 

Weinig of geen foto’s werden genomen.  Alleen in ’t begin toen de zon m’n flauwe bondgenoot en af en toe de regenboog liet zien, nam ik wat foto’s.  Ook de opkomende wolken in het mistige landschap probeerde ik op beeld vast te leggen.

Richard (Austr) liep de ganse tijd met een paraplu.  Dat moet toch ook niet gemakkelijk zijn.  Wel was het een aangename, vriendelijke man.  Hij hielp me om m’n opzwiepende cape beter boven m’n rugzak te trekken, zodat die toch ten minste droog zou blijven en hij loodste mij ook veilig door de meest droge zones op het wegeltje.

Veel bekenden stopten in Palas de Rei.  Iedereen had het wel gehad die dag!

Allen kwamen doorweekt in de aubergue aan.  (Die waar ik in logeerde was nieuw van 2013.)  Sommigen betaalden voor een droogkast, maar ook alle wasrekjes, trapleuningen en beddenboorden hingen vol natte spullen. 

Hopelijk regent het morgen toch (zo veel) niet!

De warme douche deed deugd.  Om 18.00u. zochten we met Glen en Louise, Jean en Russ en John een restaurantje en aten het pelgrimmenu.