Jaren geleden was er de ALS Ice Bucket Challenge op de sociale media. Je moest telkens drie mensen nomineren om het verder te zetten. Dat gaf dus de machtsverheffing van drie, en moet je eens kijken hoe snel dat uitbreidt: 1 x 3 = 3 -> 9 -> 27 -> 81 -> 243 -> 729 -> 2187 -> 6.561 -> 19.683 -> 59.049 Bij de 10e stap zit je dus al aan 19.683 personen en bij de 11e aan 59.049. Kun je je voorstellen hoe snel corona zich verspreidt als mensen feestjes met 20 personen organiseren! Om verder te gaan met de machtsverheffing van drie 11e stap: 59.049. 12e stap: 177.147 13e stap: 531.441 14e stap: 1.594.323 15e stap: 4.782.969 16e stap: 14.348.907 -> al meer dan België 17e stap: 43.046.721 -> al meer dan de meeste landen 18e stap: 129.140.163- > meer dan Japan 19e stap: 387.420.489 -> meer dan de VS 20e stap: 1.162.261.467 21e stap: 3.486.784.401 -> de halve wereldbevolking 22e stap: 10.460.353.203 -> iedereen op aarde heeft het dan, en we hebben nog wat overschot voor de marsmannetjes
Veel heeft dit met de onderwerpen van deze blog niet te maken, maar ik wil het toch vermelden: vanmorgen kreeg ik het bericht dat er in mijn familie een overlijden door corona is.
Ik had de man al een hele tijd niet meer gezien, en vroeg me enkele maanden geleden af hoe het met hem was.
Het blijkt nu dat hij in een woonzorgcentrum zat. En dat verklaart waarom ik hem al een hele tijd niet meer had ontmoet.
Daar heeft hij dus corona opgelopen, en hij is er vannacht aan gestorven.
Waarom dit bericht?
Omdat er nog altijd mensen zijn die beweren dat corona een hoax is, dat het niet zo erg is als wordt beweerd, dat het maar een griepje is, zelfs dat het een wereldwijde samenzwering is om ons vanalles te laten doen. Allemaal leuke ideeën voor een scenario, maar zo is het dus niet.
Als je in je eigen kring geen mensen kent die aan corona zijn gestorven, wordt het gemakkelijk een reeks onheilsberichten die zich alleen maar in het nieuws en de media afspelen, het wordt een ver-van-mijn-bed-show die niet echt aansluit bij de realiteit. Een beetje zoals de verkiezingen in de V.S.: je bent er wel mee bezig, maar uiteindelijk heb je er weinig mee te maken.
En dan wordt het moeilijk de maatregelen op te volgen. Het voelt te gemakkelijk aan als een wit voetje willen halen bij de schoolmeester.
Maar dat is het dus niet.
Corona is er wel degelijk, en slaat wel degelijk toe.
Deze dode morgen: Luister naar die stem, studiën en kritieken, door Albert Westerlinck
Luister naar die stem, studiën en kritieken, door Albert Westerlinck
bespreker: Peter Motte
Albert Westerlinck (Geel, 17 februari 1914 - Kasterlee, 30 april 1984) was een Vlaams dichter, schrijver en priester. Naast poëzie publiceerde hij vooral literaire kritieken en literatuurwetenschappelijke essays en studies.
"Luister naar die stem" is een bundel van zes essays over poëzie. De eerste vijf behandelen een dichter: P.G. Buckinx, René Verbeeck, Paul de Vree, Jan Vercammen en Willem Elsschot.
Westerlinck hecht veel belang aan de ontwikkeling van de dichter als dichterlijke persoonlijkheid. Daar moet voorzichtig mee worden omgesprongen. Toen John Thawn (Inspector Morse) stierf, zei zijn vrouw: "Mensen houden niet van John, ze houden van inspecteur Morse." Hetzelfde geldt voor schrijvers en dichters: ook zij zijn niet noodzakelijk zoals ze in hun werk naar voren komen. Albert Westerlinck merkt dat wel eens op, maar naarmate de lectuur van zijn essays vordert, vergeet de lezer dat gemakkelijk, en wordt Westerlincks behandeling van de dichterlijke kwaliteiten gemakkelijk een behandeling van de kwaliteiten van de mens achter de dichter. Het is een val, die vaak dichtklapt. Ook voor mensen die dagelijks met literatuur en kunst bezig zijn, zelfs als het hun beroep is. Vandaar dat als Westerlinck de poëzie van Paul de Vree wat simpel vindt, dat toch het gevoel ontstaat dat hij dat hij ook Paul de Vree zelf wat simpel vindt. Het enige essay dat op dat vlak goed lijkt te zijn uitgewerkt, is het stuk over Willem Elsschot. Hij behandelt Elsschot vanuit het cynisme van de auteur. Aangezien Elsschot meer proza dan poëzie schreef, ontkomt Westerlinck niet aan de behandeling van het prozawerk. Van enkele andere auteurs heeft hij trouwens ook het proza behandelt, omdat hij er vaak belangrijke aanwijzingen in vindt over hun persoonlijkheid. Bij Elsschot wijst hij erop dat er een groot verschil is tussen de schrijver als dichter, en de schrijver als mens. Met enkele getuigenissen van vrienden en kennissen, toont hij aan dat Elsschots cynisme een masker is, waarachter een erg gevoelige ziel schuilt. Hij vindt dat in de gedichten terug, al is het in Elsschots werk niet overdadig rondgestrooid. Daarbij blijf ik me afvragen hoe sterk Westerlinck het onderscheid dichter/mens eigenlijk wel wil maken. In zijn essay over Elsschot wordt toch duidelijk een link gelegd tussen de mens en zijn werk.
Het stuk over Elsschot is ook een van de meest toegankelijke van de bundel. De behandeling van Paul de Vree lijkt zich soms te verliezen in opsommingen van abstracta, in een poging om zo nauwkeurig mogelijk te omschrijven wat hij precies bedoelt. En dan wordt het wel eens moeilijk om er de aandacht bij te houden. Die voorkeur voor abstracta ontstaat ook omdat Westerlinck een erg psychologische benadering van de dichter en dichtkunst heeft. Alhoewel hij vaak verkondigt dat de vorm van een gedicht een rol speelt, schrijft hij weinig over versrythme, rijm, enjambementen, alliteratie en dergelijke. Meestal gooit hij enkele citaten uit de gedichten op papier, en richt hij zich vooral op de woordenschat en de betekenis. Met zijn psychologiserende benadering is dat niet te vermijden. Maar op zulke momenten dreigt zijn benadering ook de objectiviteit te verliezen, want ze is gebonden aan de interpretatie, die onvermijdelijk een persoonlijk en dus subjectief element bevat. Ook dat is in tegenstelling met zijn vaak vermelde opvatting dat literaire kritiek objectief moet zijn, en zijn verwijt aan soommigen dat ze dat juist niet zijn.
Hij sluit af met "Nederlandsche letterkunde van volksch standpunt gezien. Overpeinzingen over de methode van literatuurbeschouwing", dat eigenlijk een reactie is op een lezing van Wies Moens met dezelfde titel. Moens krijgt er flink van langs, en Westerlincks beoordeling snijdt ook hout.
De argumenten van Westerlinkc zijn het overwegen waard, ondanks zijn wat gecamoufleerde subjectiviteit (als priester heeft hij ook duidelijk voorkeuren waarvan hij niet lijkt te willen inzien dat ze niet objectief zijn, net zoals sommigen beweren dat het "natuurlijk" is dat mensen in god geloven, zonder te willen toegeven dat ze dat doen omdat het hen van jongsaf is verteld en ze daardoor niet anders meer kunnen denken - het is niet zonder reden dat er in België een schoolstrijd geweest is). Zelfs als hij dichters afkeurt, hoeft je dat niet tegen te houden om ze toch te willen lezen. Ik kreeg belangstelling voor P.G. Buckinx' vroege werk, ondanks de afkeuring door Westerlinck.
Het boekje is tegenwoordig alleen nog maar tweedehands verkrijgbaar (o.a. bij mij), het lot van veel literatuur, zeker als het literair-wetenschappelijk is. Dat is een beetje een ongelukkige toestand, want het bevat veel inzichten voor de studie van de dichters die Westerlinck hier behandelt.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:bespreking Tags:Luister naar die stem, studiën en kritieken, Albert Westerlinck, deze dode morgen, bespreking, boek
Ezzulia lees-uitdaging november 2020
Het is een goed moment om als uitdaging van de maand november 2020 van Ezzulia de leden te vragen om samen 15 boeken te lezen van een Vlaams auteur.
De minister van cultuur van de Vlaamse Gemeenschap Jan Jambon roept immers een nieuwe Vlaamse literatuurprijs in het leven. In 2017 werd voor de laatste keer een literatuuprijs van de Vlaamse Gemeenschap uitgereikt.
De prijs moet worden georganiseerd door het boekenfonds Literatuur Vlaanderen.
Er zullen twee prijzen zijn: de eerste pijs is voor volwassenen en behelst zowel fictie als non-fictie. De tweede prijs is voor het beste kinder- of jeugdboek.
De nieuwe prijs heeft nog geen naam. Hij wordt toegekend vanaf 2022, en wordt telkens in februari uitgereikt.
Deelname en inschrijving is gratis, net als registratie voor het forum. Link naar regitratie
De challenge van oktober 2020 bij Ezzulia was heel simpel en voortbordurend op de challenge van septemberd: Kies een titel met de beginletter uit het woord "OKTOBER"
Gelezen boeken: 1 The Secret Garden, door Linda Chapman 2 Bas Banning en de mysterieuze kabelbaan, door A. van Aardenburgh 3 Bloemen van de duisternis, door Tatiana de Rosnay 4 Bas Banning en de Zwarte Ruiter, door A. van Aardenburgh 5 Terug naar Kongo, door Lieve Joris 6 Bas Banning en de schatgravers, door A. van Aardenburgh 7 Rookgordijn, door Philip Margolin 8 Onhoudbaar, door Linwood Barclay 9 Oost, west, thuis, door Linda Holmes 10 Terug naar Tarvod, door Boris O. Dittrich 11 Broeders van het zwaard, door Diana Gabaldon 12 Bevroren goud, door Cilla en Rolf Börjlind
Deze dode morgen Bas Banning en de Zwarte Ruiter, door A. van Aardenbrug
Voor de Ezzulia-uitdaging van deze maand konden we een boek kiezen waarvan de TITEL BEGINT MET EEN LETTER UIT HET WOORD OKTOBER, dus de naam van de maand. Erg inspirerend lijkt dat niet te zijn: er zijn maar weinig lezers bezig, en momenteel zijn er nog maar 6 boeken gelezen. Ik nam van de gelegenheid gebruik om mijn voorraadje Bas Banning uit te lezen, een jongensboekenserie uit de jaren 1950. Wat! 1950! Dat is 70 jaar oud! Dat kan niet deugen! Nou, misschien niet, maar Shakespeare is 400 jaar oud, en Homeros 2500. Dus laten we niet te snel conclusies trekken.
Merk je dat Bas Banning uit de jaren 50 dateert? Jazeker, maar dat is ook een deel van de charme ervan. Toen ik eind 2019 - nog vóór corona - "Bas Banning en de zweefmannen" las, was ik verrast door de schrijfkwaliteiten van A. van Aardenburg. DIe man kan echt wel een scène neezetten. Toegegeven: net daarvoor had ik een Hardy Boys gelezen, en dat is om van weg te lopen. Op zulke momenten is het sneu te merken dat er nog altijd nieuwe delen van The Hardy Boys verschijnen, terwijl Bas Banning in de vergetelheid dreigt weg te zinken.
"Bas Banning en de Zwarte Ruiter" wordt net als de rest van de reeks voorgesteld met de ondertitel "spannende avonturen van een doodgewone jongen", waardoor het automatisch in de jongensboeken valt, en op de achterflap staat er bovendien "Voor jongens en meisjes", en bij dit deel expliciet zelfs "Deze jeugdboeken". Maar deze aflevering, het eerste deel waarin persfotograaf Heiliger voorkomt, is een spannende thriller die alle leeftijden zal aantrekken. Sterker nog: dit boek is wel leesbaar voor de jeugd van de tijd (geen erotische scènes of zo), maar lijkt daar niet eens specifiek voor te zijn geschreven. Dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat de enige jeugdige persoon die echt een rol speelt in dit boek, Bas Banning zelf is, terwijl in veel van de andere delen ook nog zijn (oudere) broer Rob en zijn zus Paula voorkomen. De andere delen brengen het hele gezin Banning naar voren, zodat ze meer aanvoelen dan een jeugdboek. Al zul je me niet gauw Bas Banning en de Zweefmannen een flauwe aflevering horen noemen. Van Aardenburg heeft ook de plot goed in elkaar gestoken: halverwege het verhaal begonnen, zelfs zo goed als tegen het eind, middenin een actiescène, waardoor het verhaal een vaart krijgt dat het in de rest van het boek niet meer verliest, om bij het incipit de lezer over de onvermijdelijke trage gang van het begin gemakkelijk heen te trekken. Een truc die trouwens Homeros al kende, en gebruikte in de Ilias. Een deel van het verhaal speelt zich af in de V.S., maar mijn opmerking in Bas Banning en de Schatgravers, dat Van Aardenburg nogal clichés rondstrooit als er buitenlanders bij worden betrokken, wordt hier niet bevestigd. Ik moet eerlijk toegeven dat de clichékijk op de buitenlanders in het vliegtuig eigenlijk van Bas zelf komt, en niet noodzakelijk van de auteur. Hij mag er dus misschien wel van worden verschoond. Wat natuurlijk niet wegneemt dat hij er nogal wat Rolls Royces en Bentleys in gooit. Het moet ook worden toegegeven dat Van Aardenburg er uitstekend in slaagt de infodump over diamant niet als infodump te doen aanvoelen. Maar het is natuurlijk wel zo dat ik dit boek in één dag tijd uitlas, en dan valt dat vijftal pagina's tussen de rest natuurlijk niet zo op. Al bij al vind ik dit het meest geslaagde deel van de hele reeks, al moet ik toegeven dat ik er maar vier heb gelezen. Echt een snelle, goed geschreven thriller met realistische actie en bedreigingen voor het hoofdpersonage waaraan iedere lezer plezier kan beleven.
De Ezzulia-challenge van september 2020 werd niet gehaald. Toen kozen we boeken waarvan de auteursnaam begint met 1 van de letters uit het woord SCHOOL.
Dit werd er gelezen:
1 Lynn Flewelling: Tamir-serie "Prins van eer" 2 Salman Rushdie: "Quichotte" 3 Suzanne Vermeer: "Waterland" 4 Lynn Flewelling: Tamir-serie "Het koninklijk orakel" 5 Cassandra Clare: "Schaduwheer" 6 Simone van der Vlught: "De kaasfabriek" 7 Salman Rushdie: "The Enchantress of Florence" 8 Colleen Hoover: "Confess" 9 Joelle Charbonneau: "Tijdbom" 10 Herman J. Claeys: "Het geluid" 11 Robin Hobb: "Fool's quest" 12 Martina Cole: "De wraakneming" 13 Sander Kollaart: "Stadium IV"
(afbeelding: boekhandel Livraria Lello & Irmao in Porto, Portugal)
Van de 39 boeken die ik dit jaar al heb gelezen is Salman Rushdie's "Quichotte" ongetwijfeld de beste fictie.
Het duurt wel tot ongeveer p. 80 voor het echt boeiend wordt. Daarvoor worden personages vaak voorgesteld met biografieën van enkele pagina's, die op de duur de indruk wekken dat Rushdie aan infodump doet, en de regel "show, don't tell" vergeten is.
Net als in zijn andere werken doet hij ook iets wat mij al vanaf het lager onderwijs werd verboden als ik opstellen moest schrijven: opsommen.
Vreemd genoeg is Rushdie heel sterk in opsommingen. Het wordt in stijlboekjes dikwijls omschreven als een gebrekkig stijlmiddel, iets dat alleen maar de verveling van de lezer kan opwekken. Maar Rushdie slaagt er juist in om er veel vaart in te steken, en het verhaal een rijkdom aan details mee te geven die helemaal niet stoort.
Wie herinnert zich niet de opsomming van lichamen en voorwerpen die uit de lucht naar beneden tuimelen uit het in tweeën gebroken passagiersvliegtuig waarmee De Duivelsverzen (The Satanic Verses) opent?
Zijn gewiekst gebruik van opsommingen kan echter niet verhinderen dat de lezer van Quichotte toch even op de tanden moet bijten om eindelijk de boeiende ontwikkelingen in het verhaal te bereiken. Je moet er dus wel even overheen dat het aanvankelijk "weer een verhaal over migratie" is, een uitspraak waarmee hem oneer wordt aangedaan. Zijn personages zijn wel migranten, maar eigenlijk is dat maar één aspect van het boek.
Rushdies boeken proberen altijd veel cultuur en culturele achtergronden door elkaar te weven, een gevolg van zijn eigen migratieachtergrond waardoor hij in zijn leven altijd verschillende culturen met elkaar in contact bracht, en een verklaring van zijn voorkeur voor opsommingen, want verschillende uiteenlopende elementen met elkaar versmelten kan niet, maar je kunt ze wel naast elkaar zetten.
Die verscheidenheid aan achtergronden is immens groot. Het gaat niet alleen om bijv. Indisch en Westers, maar ook om hoge en lage cultuur, haut couteur en confectie, en haut cuisine en fastfood.
Ook opvallend is dat hij altijd recente fenomen in zijn boeken verwerkt, en dat is hier misschien nog het belangrijkste aspect. Alhoewel hij heel wat anecdotes kan inwerken om over racisme te vertellen, is het echte onderwerp het verschil tussen werkelijkheid en fantasy, tussen echt nieuws en fake news, en vandaar ook het tussendoor vermelden van presidenten en veel aandacht voor de opioidencrisis die enige tijd geleden in de VS aan het licht kwam en een verklaring was voor de vele doden door verkeerd gebruik van medicijnen.
Evenmin verwonderlijk is het dus dat een schrijver het sturende personage van Quichotte is. Zou Rushdie die geschreven hebben vanuit het besef dat het misschien zijn laatste roman is? Hij was ten slotte al 72 toen Quichotte verscheen, en dat de sturende hoofdpersoon, de auteur, hoopt nog lang genoeg te leven om zijn boek te voltooien, lijkt een echo van Rusdies eigen angst het niet af te krijgen.
Een van de bindende thema's in het boek is het verhaal "The Nine Billion Names of God", een sf-verhaal van Arthur C. Clarke, een sf-auteur die door een van de personages als belangrijk wordt beschouwd. Er zitten trouwens nog veel meer verwijzingen in naar sciencefiction, en dat hoeft niet te verwonderen: Rushdies debuut, Grimus, werd als sf gepubliceerd. Daarmee maakt hij dus ook de cirkel voor zichzelf rond: zijn eerste boek was sf met een scheut fantasy, net als zijn voorlopig laatste.
Of het zijn laatste is, kunnen we nog niet weten, maar één ding is wel zeker: een ouderdomswerk is dit niet.
Voor de leesuitdaging van september 2020 doe ik de administratie, maar het idee komt van @Minnie. De inspiratie is de start van het nieuwe schooljaar: lees een boek waarvan de auteursnaam begint met 1 van de letters uit het woord SCHOOL.
De vorige challenge werd niet gehaald, wat verrassend is, omdat het
eerste boek van een trilogie populair genoeg moet zijn om de hele
trilogie uit te geven.
Ik hoop dat het deze maand algemeen genoeg is om meer mensen aan te trekken.
Deze dode morgen, Vorm en geest door Urbain van de Voorde
bespreker: Peter Motte
Achterin het boek staat een bibliografie van Urbain van de Voorde, en daarin worden enkele poëziebundels vermeld. Dat verduidelijkt voor een deel zijn aanpak: hij kan nogal bevlogen en persoonlijk over schilderijen en beelden schrijven. Maar dat wil niet zeggen dat "Vorm en geest" alleen maar persoonlijke impressies bevat
Het is eigenlijk een bundel van zes essays over zes kunstenaars: Henri de Braeckeleer, Jacob Smits, Henri Evenepoel, Rik Wouters, Constant Permeke en Henry van de Velde. De laatste is vooral bekend als architect, maar was ook designer.
Elk essay begint met een algemene schets van de kunstenaar in zijn tijd, en behandelt dan de specifieke elementen die de betrokkene utzonderlijk en kwalitatief maken. Het is vooral bij de beschrijving van de afzonderlijke kunstwerken dat Van de Voorde zijn dichterlijke talenten in stelling brengt, met een meeslepende, vlotte stijl.
Laat je niet afschrikken door de alinea's: die zijn lang, Als ik me goed herinner heb ik een alinea van wel zes bladzijden geteld. Maar door de vlotte stijl valt dat allemaal mee.
Het boek is van 1939, en dat betekende dat ik weer eens katernen moest opensnijden. Achteraan staan er 8 z/w-foto's.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:vorm en geest, urb van de voorde, urbain van de voorde, deze dode morgen, beeldende kunst, plastische kunst, essay, bundel
01-08-2020
Ezzulia leesuitdaging augustus 2020
Een nieuwe maand, een nieuwe uitdaging bij Ezzulia.
Deze keer is de uitdaging: lees een trilogie.
Aangezien een trilogie drie boeken telt,
is een volledig gelezen trilogie dus ook het maximum dat je deze maand
kunt lezen (maar je leest natuurlijk zo veel je wilt terwijl we niet
kijken).
Mijn keuze is Les Fourmis van Bernard Werber, een geweldig succes in de jaren 1990.
Van de 39 boeken die ik dit jaar al heb gelezen is Salman Rushdie's "Quichotte" ongetwijfeld de beste fictie.
Een nieuwe maand, een nieuwe uitdaging bij Ezzulia.
