Klaar voor het derde traject: van Vireux-Molhain (Franse Ardennen) tot ...?
Al maanden vragen bijna alle vrienden die we ontmoeten wanneer we nu onze Compostelatocht verderzetten. Tja ..., het enige nieuws dat er te vertellen viel, was dat van de pelgrimszegen. Die mochten we op 21 februari ontvangen in de Sint-Romboutskathedraal, samen met een paar honderd Vlaamse Compostelagangers van dit jaar.
Vijf maanden onderbreken is (te) lang. We wilden in de krokustijd al verder, zodat we de kraanvogels zouden kunnen zien aan het Lac du Der (een tip van Jurgen). Maar bij de kou van die dagen ontbrak ons echt de zin. Maar nu is het gemeend: woensdag 8 april wordt onze 15de dag van de tocht, het begin van meteen al het derde traject. Maar hopen dat er wat kraanvogels en andere op ons gewacht hebben!
Dat we in het noordelijk deel van Frankrijk een stuk zouden fietsen stond al van voor het vertrek in september vast. Marina's voetprobleem, het verhaal van Roel (interessante streek, de overgang tussen Ardennen en Champagne, maar eerder fiets- dan wandelstreek) en de dun gezaaide accommodatie sterken ons in die keuze.
Toch onderbreken we het wandelen met wat spijt. Hoezeer écht pelgrimeren (te voet dus) rust schept, afstand van al wat men ons als belangrijk verkoopt en je nader brengt tot wezenlijker dingen én tot dankbaarheid, valt moeilijk uit te leggen. We zullen proberen ons niet te laten verleiden tot kilometertjes afleggen; we willen nog altijd elke bocht in de weg zien, elke boom en elk dorpspleintje passeren. We nemen ons ook voor te fietsen in eigen tred.
We hebben niet te zwaar in fietsspul geïnvesteerd: een stel Thule-fietstassen voor Paul en voor allebei wat fietsondergoed van de Aldi. Wouter en Annemie vertrouwden ons hun fietshelmen toe.
We mikken de volgende 2 weken op pal zuid en hopen doorheen de Franse Ardennen en de Champagnestreek te geraken, tot op de grens met Bourgondië. Afwachten wat de weg ons dit keer brengt...
Terugblikkend op het tweede traject (Lustin (B) â Vireux-Molhain (F))
We zijn vooral blij dat we die F nu kunnen tikken. Zal het ooit een E worden? Zo niet, dan is het toch ook mooi geweest.
Dit was wellicht ons kortste Compostelatraject ooit. We hebben het dan nog met 1 dag ingekort omwille van de overbelastingsproblemen aan Marina haar voet. Ondanks de misère aan het einde was het een mooie 'voetreis in de herfst'!
We volgden bijna ononderbroken de via monastica. Daarbij wisselden we al eens af tussen de GR 654, die in grote slingers langs bosranden, hellingen en uitzichtspunten voert, en stukjes RAVel, rechter, bijna vlak, maar weinig afwisselend. We liepen 77 km. De totale tellerstand na 14 wandeldagen staat daarmee op 246 km. (Met de auto geraak je in het Franse Vireux-Wallerand in een flinke 2 uur; wij hebben aan alle bossen, akkers, vergezichten, ontmoetingen en soms godverlaten gehuchten veel meer tijd kunnen besteden, wat een luxe!)
Wandelend in eigen pas viel ons weer de vriendelijkheid op van de mensen (op rustige plekken word je zelfs door een allicht onwillige puber vriendelijk gegroet; wanneer de bus Givet-Dinant, waarmee we terugkeerden, met haar 20 passagiers in Dinant stopt, roept de helft ervan de chauffeur bij het uitstappen een 'merci' toe). Minder vonden we dan weer de zich in de Waalse en Franse Ardennen verschrikkelijk opdringende halloween-liefde. Zowat één op drie huizen tooit zich met halloweendecoratie en dat gaat tot wansmakelijkheden als zogezegd menselijke harten en hersenen op schaaltjes. Ook de ontvolking (en daardoor de zeer vele te koop staande huizen) sprong ons in het oog.
Aan Marina haar voet is er alleszins geen stressfractuur zoals we even vreesden. Na radiologie blijkt het te gaan om enthesiofytvorming.
Als je dat googelt, vind je maar één resultaat: 'enthesiofytvorming: verlies van het hyaliene kraakbeen en een ontsteking van de omliggende structuren. Deze aandoening treft 1 op 5 volwassen honden.' Bron is de Universiteit Gent. WOEF!
Het waren maar weinige maar wel heel mooie dagen met serieus moeilijke parcours. We nemen zeker de beelden mee waarvan hier foto's volgen:
* Van de 10 de dag de Ardennen voor het eerst in de regen, ook langs gladde modderpaden mooi, en de vele strenge arduinen gevels in de dorpen
* Van de 11 de dag het kasteel van Freyr, soms slecht zichtbaar in zijn spiegeling in de vredige Maas en de steile rotsen daar
* Van de 12 de dag de geploegde en geëgde akkers in de ochtendzon op de hoogtes bij Falmignoul en het herfstlicht op Waulsort bij de Maas
* Van de 13 de dag de Maas in de ochtendnevel vanuit onze hotelkamer niet ver van Heer-sur-Meuse en de volkomen stilte op wegen die dorpen met mekaar verbinden
* Van de 14 de dag het gesukkel van Marina om toch maar de Franse grens over te geraken (waarvoor de dokter haar een medaille van volharding én foute keuze wilde geven) en de nogal bijzondere sfeer van de kamer die we toegewezen kregen met de bongobon in hotel Saint-Hubert.
Het volgend stuk fietsen we, zoals voorzien: van Vireux-Molhain verder de Maas langs en de Champagne in. Dat doen we in de lente.
Gisteren in de late namiddag al kreeg Marina erge pijn achteraan in haar rechtervoet, die het stappen erg moeilijk maakte. Die pijn is vanmorgen niet weg, elke stap doet pijn. Wat doen we? Marina: ' Ik ga nu tot over de grens, al is het op handen en voeten.'
Dat wordt het dan ook zo ongeveer. Vanuit onze eenvoudige chambre d'hôtes in Mazée is het, over een heuveltje, gelukkig maar anderhalve km tot aan de Franse grens. Geen taxi dus, maar te voet verder op weg. We voelen ons aangesproken door de richtlijnen voor 'moutons en semi-liberté': dit is ons pad. En inderdaad, een paar honderd meter verder kan een gepijnigde Marina de 18de-eeuwse grenspaal innig omarmen.
Vanop de hoogte zien we Frankrijk voor ons liggen. En steekt ginder ver aan de horizon ook al geen toren van Compostela uit??
We zijn nu de grens over. Meteen duikt de soms in zuurtjeskleuren beschilderde Franse gezellige slordigheid op. Over de 4 km tot aan de Maasoever doen we 3 uur, Marina, soms wat op Pauls hand steunend, meestal zelfstandig sukkelend met de rechtervoet in alle mogelijke richtingen. Een stok die we in het bos vinden, helpt niks.
In Vireux-Molhain sluiten we dit tweede, korte traject naar Compostela af. We zijn nu alvast tot in Frankrijk geraakt, tot waar de 'voie verte Trans-Ardennes' langskomt, een fietspad langs de Franse Maas. We maken er de eindtraject-foto. Als God het wil, in de lente verder!
We gaan iets verderop overnachten in Haybes. We hebben daar immers geboekt, gebruik makend van de Bongobon die Paul bij zijn afscheid van de collega-directeurs van de Scholengemeenschap Mechelen kreeg. Ze trakteerden ons op 'Pittoresk logeren'.Het hotelletje is nogal schilderachtig te noemen, het onthaal is warm en enigszins guitig. De kamer is bijzonder en, eerlijk gezegd, te associëren met het overschrijden van alweer andere grenzen. In de kast is niet veel meer plaats dan voor 2 stelletjes kleren... Bedankt, collega's: we ronden ons tweede traject in bijzondere stijl af.
Bedankt aan Herman Verstraete (wiens gouden tips bij peesontsteking we pas zonet lazen) en aan alle blogreageerders!
In Heer-sur-Meuse zit je op de Franse grens en dat merk je: de Waalse, Belgische en Franse vlag hangen in het dorp broederlijk naast mekaar, de bakker profileert zich met 'Delices de la frontière' en de flessen Leffe staan in de winkel naast de baguettes.
Vanuit Heer-Agimont lopen we een stukje Ravel dat net binnen de Belgische grens blijft. Voor fietsers gemaakt, maar zo stappen we enkele km gemakkelijk, in de buurt van plaatsjes met sappige namen als Pesches, Foisches en Petit Doische. In Doische houden we halt in het enige, afgeleefde café. Mariette heeft het 'ferme'-bordje weggeborgen achter een tekstje dat ons verzekert dat we 'Chez Mariette à Doische' zijn en zet voor ons koffie 'comme je le fais pour moi-meme'.
We komen weer op de GR, die hier zelfs met een echte Sint-Jacobsschelp wordt aangegeven. Hij duikt de bossen in, naar de diepte. We leren uit onze Franstalige gids dat dit 'un thalweg' is. De Franstaligen kunnen echt wel Duits...
Na Vaucelles lopen we naar Mazée, nog steeds vlakbij de Franse grens, de laatste 5 km over de dorpsverbinding. We zien onderweg juist evenveel auto's, maar wel 100 ganzen die zijn neergestreken om te rusten en evenveel koeien, die die twee passanten van vandaag belangstellend nakijken.
Het is een afgelegen uithoek hier, met dorpen met grijze natuurstenen huizenrijen. Nogal wat huizen staan te koop. Maar we zijn nog in België. Borden met Belgisch erfgoed bewijzen dat: ' Pour nos enfants, roulez prudemment'. Waar is de tijd dat ze, in hun variant in een soort Nederlands, Vlaamse wegen sierden? In de verte ligt al de chambre d'hôtes waar we de dag afsluiten.
We zetten 27 321 stappen, goed voor een flinke 20 km.
Meer foto's volgen later omwille van de zeer slechte internetverbinding.
Van Falmignoul naar Heer-sur-Meuse: klein, maar met venijn!
Aan Crétia, niet ver van Famignoul, nemen we afscheid van de GR 126, die we van aan de Brusselse Sint-Goedelekerk gevolgd hebben. We volgen nu de GR 654, die tot het Bourgondische Vézelay loopt. De weg gaat hier over de hoge rotsen langs de Maas. Het is veel stijgen en dalen, dikwijls op modderige bospaden (waarbij Paul enkele keren uitglijdt), maar met heerlijke uitzichten op Waulsort en omgeving. Gelukkig maar dat we op dit moeilijke traject niet teveel kilometers wandelen. Op deze zonnige dag toont de herfst zich op zijn mooist.
Een volkse dame met vrolijk gekleurd haar met wie we in gesprek raken, zegt dat ze ook wel graag naar Compostela zou stappen als ze ook nog wat jaartjes jonger was. Ze is 56 jaar. Een opsteker voor Marina!
Gek eigenlijk, pas op deze 12de dag langs langeafstandspaden komen we voor het eerst een echte wandelaar tegen (voorlopig: wandelend figuur met rugzak = echte wandelaar). Het zijn er zelfs twee na mekaar: Gunnar en Geert. De eerste is dan nog meteen een Compostelaganger, met schelp aan de rugzak natuurlijk. Gunnar is al in Compostela geraakt. Hij wandelt nu met stukjes van de Nederlandse tot de Franse grens en interviewt andere 'echte wandelaars'. Ook wij zijn binnenkort te horen en te zien op de website van Radio Buen Camino, zo zegt hij.
We stappen nog eens flink berg-op berg-af via Blaimont en sparen zo een meander van de Maas uit.
We eindigen met wat pijnlijke knieën bij Heer-sur-Meuse, vlakbij de Franse grens. In een afgelegen kasteeltje aan de boord van de Maas krijgen we kamer 1 toegewezen. Hier worden we teruggeflitst naar het nobele leven van 1910. Chique voor pelgrims, maar men kan zich hier echt eens Heer Ser-Meuse voelen, avec madame biensûr.
We zetten vandaag wel 20356 stappen, maar veel kleintjes. We wandelden / wankelden / gleden 12 km.
Van Lisogne naar Falmignoul: tweede dag, zerevoetendag!
Voor het vertrek uit Lisogne gaat celebrity Paul nog even op de foto met mevrouw van Outryve d'Ydewalle en krijgen we nog een boek cadeau. Lief, maar: nog wat meer gewicht voor de rugzak
Het weer is mooi, meestal zonnig. In Leffe zien we de meest geliefde kerktoren van België, althans bij bierdrinkers. We kunnen ook de abdijkerk bezoeken en krijgen een stempel van de abdij.
In Dinant houden we natuurlijk even halt bij de bakker voor een befaamde couque. We nemen er geen van een sint of een druiventros, maar kiezen resoluut voor een stadsgezicht. Vanop de hoogte zien we even later de stad zo liggen. Een groepje vriendelijke jongelui wil ons daar fotograferen en wordt vervolgens met een stukje van de couque beloond. Het in de zomer zo drukke Anseremme ligt er nogal verlaten bij. De gastronomische activiteit blijkt er in deze periode van het jaar beperkt tot een kopje Royco minute soep. Maar met een zelf meegebracht granenkoekje erbij is dat een best lekkere lunch.
We volgen de Maasoever zuidwaarts: langs de oude priorij van Anseremme (dit deel van de Compostelaweg heet niet voor niks Via Monastica), langs de rotsen van Freyr ( waar heel wat alpinisten hangen te bengelen) en door een lange drassige weidestrook (waar Paul leert dat het niet wijs is de kaart te bestuderen terwijl je door een rijkelijk van koeien voorziene wei stapt).
We draaien van de Maas weg naar het boerendorpje Falmignoul. Bij schemering, maar nog zonder pull, bereiken we er het enige hotel-restaurant, waar we ons na het everzwijn van gisteravond allicht op ander wild zullen moeten storten. Hopelijk vergeet Marina dan even haar zere voeten.
Morgen doen we een wat kortere afstand, maar we vertrekken niet te laat, want, zo luidt het hier, "de kamer zal voor 10 u. bevrijd moeten worden"
We zetten 27 034 stappen, goed voor een flinke 20 km.
Van Lustin naar Lisogne: entre les tours de N'mur et D'nant
We komen om 10.30 uur in Lustin aan. Daar nemen we ons tweede traject op, precies op de plaats waar het eerste eindigde. Een foto van Paul aan het stationsnaambord, zoals vorige keer, dient als bewijs (voor wie het ooit zou vragen).
Dit hele traject staat in het teken van de Maas. We volgen die dus richting Dinant, langs Annevoie en Yvoir. De nieuwe Ravel 2 volgt altijd de linkerboord, makkelijk stappen dus. Na 10 km krijgen we regen, voor het eerst op onze reis. Het wordt dus een sfeervolle picknick onder een viaduct, wel met vue sur la Meuse. Gelukkig hebben we vlak voor ons vertrek nog regenbroeken gekocht. Die bewijzen al meteen hun kwaliteit. De abdij van Leffe, die Compostelagangers ontvangt, had onze overnachtingsplaats kunnen zijn. Maar de e-mailcorrespondentie die Paul, met een kritische Marina in de rug, met naamgenoot pater Paul voerde, heeft tot een negatieve deliberatiebeslissing geleid: de 'afwasbare hoes op de matras' zonder laken was toch iets minder dan nodig. Het werd dan het enige hotel in de buurt met nog een vrije kamer: de Moulin de Lisogne, op 4 km van de Maas.
In Houx draaien we dus de heuvels in, langs Awagne de GR 654 volgend. De regen houdt niet op en de modder maakt 'sjwap'-geluiden, maar onze kledij houdt ons goed droog.
Bij aankomst in de moulin blijkt het 'Petit Séminaire de Malines' alweer onontwijkbaar: eigenaar is meneer van Outryve (wat we helemaal niet wisten), vader van enkele (oud)-leerlingen van BimSem. Hij identificeert Paul meteen als 'de man van de cupsong'.
's Avonds: weer extra genieten van gezelligheid en droogheid. De wildgerechten zullen ons op dit herfsttraject langs de Maas om de oren geslagen worden, zo merken we al.
Terugblikkend op het eerste traject (Bonheiden âLustin)
Zo, terug thuis na het eerste traject van onze Compostelatocht. De linkervoeten (elk één) ontzwellen, maar in ons hoofd blijft deze voettocht nog helemaal hangen.
Het was een proef: hoe zou dat meerdaagse stappen ons meevallen? We kozen bewust voor GR-routes, al kronkelen die nogal. We namen in Rijmenam het Dijlepad en maakten al meteen de grote boog van de GR 128, om toch maar op de GR 12 (Amsterdam-Parijs) te geraken. Dat maakte dat we na 24 km - voor ons anderhalve dag - in ... Zemst-Bos stonden. Maar GR-paden zijn goed uitgestippeld en, op een stukje GR 128 na, zeer goed bewegwijzerd. Toch kom je er, in ons land en begin september, nauwelijks een mens tegen.
We leerden
* dat het goed was de bagage erg te beperken (8 en 6 kg): toiletartikelen in mini-formaat, lichte kleding, sandalen, als avondlectuur elk een "dwarsligger", ... Een hyperlichte linnen pantoffel voor 's avonds moet volgende keer wél mee;
* dat voeten enorm goed moeten worden verzorgd. Voorkomen is beter dan genezen;
* dat de 2de en 3de dag de zwaarste zijn, daarna word je het gewoon (ook de pijn aan de voeten ...);
* dat we (met gevulde rugzakken) niet méér aankunnen dan een 20-tal km per dag. En het best zullen we zowat om de 5 dagen een rustdag voorzien. Nordic walking sticks hebben we niet gemist, maar zijn in trajecten met steile afdalingen allicht toch een hulp;
* dat zulk trekken te voet - we kenden het wel uit onze jonge jaren - voor wie er open wil voor staan een heerlijke manier van reizen is: je neemt afstand van alle haast en van een aantal zotte "vanzelfsprekendheden" die men ons aanpraat, je geniet meer van heel gewone dingen, je vindt tijd (die er zoveel jaren te weinig geweest is).
We nemen zeker de beelden mee waarvan hier foto's volgen:
* van de eerste dag: de ons vertrouwde Dijle-oevers
* van de tweede dag: de bij het verlaten van een bos plots opdoemende abdij van Grimbergen, en het even plots vanachter de kolen opduikende atomium
* van de derde dag: de Brusselse kerk van Laken achter het groen en de Sint Goedelekathedraal
* van de vierde dag: het prachtige en ietwat mysterieuze Zoniënwoud
* van de vijfde dag: het invallende morgenlicht in het Zoniënwoud en de groene dorpspleintjes van Ransbeck en Ohain
* van de zesde dag: de abdijruïnes van Villers-la-Ville
* van de zevende dag: de glasramen van het Kongolomemoriaal
* van de achtste dag: de landschappen in de voormiddagnevel
van de negende dag: de prachtige (fruit)bomen van Naams Haspengouw
We zijn erover verbaasd hoeveel mensen onze blog blijkbaar volgen. Zo'n ongelooflijke avonturen hebben we nu ook weer niet te vertellen. We hadden de URL aan enkele mensen gemeld, wel met toelating hem door te geven. Niet iedereen reageert op de blog zelf, maar we hebben wel genoten van de reacties die we kregen. Bedankt!
Van Bonheiden tot het stationnetje in Lustin wandelden we 169 km. (Met de auto is dat er maar 102.) We deden dat in 9 dagen. We gaan zeker te voet verder, vanop datzelfde perron. Wanneer precies weten we nog niet. Naar Vézélay via de GR 654 is het nog 750 km. Van daaruit is het 1878 km naar Santiago de Compostela langs Limoges. Misschien nemen we een wat langere route, via Le Puy-en-Velay. Waarschijnlijk fietsen we ook een deel in Noord-Frankrijk.
In de authentieke Ferme de Reumont ontmoeten we een Vlaming die hele week autobusherstellingen komt doen in Wallonië en praten we bij het ontbijt met 2 bejaarde Zuid-Franse dames die hun kersverse achterkleinkind komen bezoeken. We vertrekken al meteen met zonneschijn voor een wandeling door dit hooggelegen uiteinde van het land tussen Samber en Maas. Het is een lieflijke streek met veel weiden.
In Bois-de-Villers branden we een kaarsje voor Sint-Rochus. We vinden er vervolgens een kop koffie. Na eerder La Charlerie passeren we verder La Sibérie, met het eerste echte panorama over de Maasvallei.
Voor het eerst zien we ook een Compostela-wegwijzer en even later ook een tweede. We ontmoeten geen enkele wandelaar. Door de bossen volgen we kilometerslang een hoogtepad tot aan Profondéville, daarna dalen we af naar de Maasoever in Burnot.
We steken de Maas over naar Lustin. In het stationnetje daar eindigt het eerste traject van onze Compostela-tocht. We zetten vandaag 21 837 stappen, goed voor 16,4 km.
We krijgen weer een mooie nazomerdag met tot middagtijd sfeervolle nevel. Toch mogen de pulls al vlug uit. We doen onze langste trip tot nu toe: een flinke 23 km met nogal wat stijgen en dalen, vooral rond de Sambervallei. De GR 126 leidt ons weer vakkundig over akkers, achter hagen en door bossen. Een stil gehucht is er ook wel eens bij. We mogen zeggen dat we geen enkel café gepasseerd zijn zonder er iets te drinken (dus niets) en geen enkele winkel zonder iets te kopen (1).
Gelukkig passeren we heel wat pruimenbomen, dus aan fruit geen gebrek. Van de industrie in de Sambervallei zien we zo goed als niets. We eindigen in Reumont, zowat de alpenweide van Namen, waar we in de ruime oude Ferme de Reumont logeren. Voor een hapje 's avonds moeten we wel weer de 200 hoogtemeters omlaag, maar zonder rugzak zijn we ze weer omhoog zonder het goed en wel te beseffen. Morgen houden we het wat beperkter voor de laatste tocht van ons eerste traject.
Van Villers-la-Ville naar Balâtre: des granges comme des navires...
Op deze warme nazomerdag lopen we urenlang in de zon tussen glooiende velden met suikerbieten, aardappelen, stoppels, soms eens maïs. Warm en een beetje saai eigenlijk.
Bij Gentinnes bezoeken we het Kongolo-memoriaal, dat herinnert aan de missionarissen die in Kongo bij de onafhankelijkheid vermoord werden. Wat verder lopen we de provincie Namen in: geen chique villa's meer, wel verder stille dorpjes, die er met hun vele natuurstenen huizen plots wat 'ardenser' uitzien. We leren dat populieren zo kunnen ritselen dat het helemaal klinkt alsof het regent en ondervinden dat letterlijk iedereen die je hier tegenkomt je vriendelijk groet.
De vruchtbaarheid van dit land is ongewoon: we kunnen langs de weg stiekem pruimen en dikke appels plukken, aan de weg liggen graankorrels van de voorbije oogst.
B&B Le haras de l'Orneau is een grote kasteelhoeve met nog andere boerderijen en graanschuren in de omgeving. Nu is het een kunstencentrum, waar we ons proberen te verweren tegen de neiging een lithografie van Corneille te kopen, die hier blijkbaar zowat kind aan huis was. Morgen zal blijken of dat lukt...
We zetten vandaag 28 573 stappen, goed voor bijna 22 km.
Van Couture-Saint-Germain naar Villers- la-Ville: de Dijle over!
Dit is de eerste dag zonder echte zon. Hij begint licht nevelig, maar wat waterzon en temperaturen boven de 20 graden maken dat we het voor de abdijruïne van Villers-la-Ville zonder mystieke sluiers moeten stellen. We houden het vandaag bij een korte trip, vooral om alle tijd te hebben op onze bestemming. Het wordt weer een mooie tocht, door beukenbos en langs glooiende bietenvelden. In Bousval steken we in een valleitje de Dijle over. Bergop stappen met bagage valt toch wat tegen. Maar we genieten verder van heerlijke dagen van puur geluk! We raken zo in het trage reizen dat het ons lijkt alsof auto's altijd met een rotvaart passeren. Na het bezoek aan de abdijruïne trekken we naar 'la forge d'Hollers', een authentieke B&B met een prima Vlaamse gastvrouw. Een plek om te bekomen...
Van Groenendaal naar Couture-Saint-Germain: andere dan voetperikelen!
Van de bosrand trekken we langs de vijvers weer het ochtendlijke Zoniënwoud in. We wandelen de kilometerslange Sint-Corneliusdreef af, die uitloopt op het kasteel van Argenteuil. Een eerste ongeval: het altijd zuinigjes met kraanwater bijgevulde drinkflesje van Paul, dat even op de grond was blijven staan, wordt door een tractor van Bosbeheer geprakt. Aan de poort van Argenteuil maken we onze eerste selfie, geen groot succes. Waals-Brabant is echt mooi: ingeslapen gehuchten, heuvels en heggen, velden en soms ... zeer chique villa's op grote percelen. Aan de groene, driehoekige dorpspleintjes van Ransbeck en Ohain is nog te zien hoe het middeleeuwse drieslagstelsel 'rond het dorp draaide'. Uiterst rustig is het ook: op 21,5 km hebben we langs de GR126 maar 1 bakker, 1 kaaswinkel en 1 cafeetje gezien - hoe ellendig dat ook is - die alle drie van onze klandizie hebben genoten.
Bij aankomst in onze B&B doet zich een volgend klein ongeluk voor: verkeerd geboekt en geen plaats. Gelukkig wil de overbuur voor Compostelagangers B & B spelen. Een zeer chique villa met voorname lui - neefjes zijn op school geweest in 'Le petit séminaire de Malines', dat zegt al wat!
Een goede afloop! Goed dat we Sint-Servaas en Sint-Michiel - allebei met een kaarsje omgekocht - aan onze kant hebben. Houden zo. We zetten 28 925 stappen en deden 22 km. .
Van Elsene naar Groenendaal: zachtjes zuidwaarts...
We verlaten Brussel langs de vijver van Elsene, het Ter Kamerenbos en zigzaggend door weinig aansprekende verkavelingsbuurten van Watermaal-Bosvoorde. Het Tournay-Solvaypark, met Ernest Solvay zijn reusachtige villa, spreekt wel aan. We verlaten de Brusselse drukte zoals we ze betreden hebben: door een voetgangerstunnel. Dan wacht de schoonheid van het Zoniënwoud, met zijn statige beuken. Hier dichtte Ruusbroec. Vandaag wandelen we er al 7 km door en zien nauwelijks een mens. We komen weer in Vlaanderen en stoppen in Groenendaal. Op 200 m van Wallonië kunnen we voor de nacht terecht in "Hyppo droom". Demain la Wallonie? We zetten, door wat omweggetjes, 23 293 stappen, goed voor 17,5 km.
Van de Heizel naar Elsene: pelgrims op het kronkelpad
We kronkelen van meer dan 'de nord' tot meer dan 'de midi' met onbevangen blik door onze hoofdstad langs de GR 12 en... zien op die manier (eigenaardig genoeg) een aantrekkelijke stad. We beginnen langs het atomium door het park van Laken, aan Filip zijn deur voorbij en dan plots door een zeer allochtone buurt. De zwarte apotheker doet uitermate zijn best om ons als blarenplakkerkopers in het Nederlands te woord te staan en... schenkt Marina ook nog een royaal staal shampoo. Een stille wenk misschien toch? We komen onder de indruk van de Brusselse Kruidtuin en vinden Sint-Goedele en Sint-Michiel thuis. Wat voorbij de Grote Markt vinden we nog herinneringen aan het Sint-Jakobshospitaal en we ontmoeten onze favoriete heilige weer in Sint-Jakob- op-den-Koudenberg. De pastoor geeft ons een stempeltje en wenst ons goede reis. Na een zuinige nacht doen we het nu poepchique (maar in de ramsj - vandaar). Zondige luxe voor een pelgrim, maar wacht ons in Compostela geen volledige aflaat? Vandaag deden we 19 368 stappen ofte 14,5 km.
Vanuit Eppegem moet het even noordwaarts om bij Zemst-Bos op de GR 12 aan te sluiten, daar draaien we resoluut Brusselwaarts. Het is een mooi traject, jammer dat Marina haar zeer pijnlijke verkrampte linkervoet haar de hele dag parten speelt. Schitterend hoe bij het verlaten van een bos plots de abdij van Grimbergen verschijnt. We krijgen er de eerste stempel in ons stempelboekje, van de abt zelf!
Verderop komt plots het Atomium boven de groenten uitkijken. Tadaa ..., we betreden het Brusselse Gewest. Hier doen we het deze nacht met budgetaccommodatie, wat (gelouterde en) nederige pelgrims niet misstaat.
Aan het eind van de straat draaiden we vanmorgen naar rechts. Daarna langs Rijmenam en de Dijleboorden en via Hever, Hofstade en Weerde naar Eppegem, onze eerste overnachtingsplaats. Mariette van "The white house" verwelkomt ons zeer vriendelijk en kookt nog voor ons ook. We hebben vandaag eens met de ogen van een wandelaar naar onze eigen streek gekeken. We deden vandaag 24 712 stappen, goed voor 18,5 km. We voelen het wel aan onze voeten!
Vandaag verder routes uitgestippeld en voor de eerste 3 nachten B&B's gereserveerd. Ook rugzakken gepakt: alles zo minimaal mogelijk, want wat we meenemen, moeten we allemaal dragen. Dus maar 1 paar schoenen voor ieder, 2 extra paar wandelkousen, 1 extra wandelbroek en 2 extra T-shirts, een trui, een regenjasje, een avondoutfitje en 5 setjes ondergoed. We kunnen onderweg een wasje doen. Ook de toiletzak moest beperkt blijven en dat was niet simpel, want vanaf een zekere leeftijd neemt het aantal zalfjes, pilletjes en aanverwanten alleen maar toe.
Maar nu is alles ingepakt en begeven we ons morgen op weg naar onze eerste overnachtingsplaats: het exotische Eppegem!
Op 1 september 2014 starten we niet het zoveelste schooljaar. We draaien aan het eind van onze straat niet naar links, zoals altijd al, maar naar rechts.
Het doel: een weg gaan. Dat Santiago de Compostela uiteindelijk aan het eind ervan ligt, zal wel. Maar het is ons om de weg te doen.
We zullen hem in stukken wandelen of soms fietsen. In hoeveel tijd? We zien wel...
We gaan op tocht, met Sint-Jacob als motief én beschermheilige.
Van Santa Marin~a tot O Logoso: 20 koeien per inwoner
De weersvoorspelling voor vandaag was negatief. Wanneer Paul de man van ons verblijf vroeg of het zou gaan regenen, antwoordde die binnen de twee seconden "No!" En hij krijgt gelijk. Het is bewolkt, 18°, nevelig boven de hoogtes, maar droog.
's Morgens passeren we de laatste berg van onze tocht de Monte Aro.Hoger dan tot 450m hoeven we niet.
In deze dunbevolkte streek met minuscule dorpjes staan er ongelooflijk veel reusachtige runderstallen, telkens met een bandencentrale ernaast. Verder is er alleen ´ogen de keuken van de koeien: eindeloze maïsvelden.
De bergen, soms met brem en heide bedekt, zien er heel stoer uit, al zijn ze hier geen 500m meer hoog. In Olveiroa, het iets grotere dorp waar we langskomen, zien we voor het eerst één van de heel grote horreos die vanaf nu voorkomen. Het ding is 10m lang, volledig uit natuursteen en staat op poten waarlangs zelfs de flinkste rat ´iet naar boven geraakt. We zijn in drie dagen zeker langs wel 100 horreos gestapt.
Sint Jakob en de beleving omtrent Compostela zijn la gsm de Camino de Fistera niet meer zo sterk aanwezig. We zien wel eens een gedachtenisplaatje waar mensen een foto of kaartje achterlaten van een dierbare die ze verloren hebben.
We eindigen met een echte hoogteweg boven de Rio Xallas, weer langs heuvels die bergen lijken. In O Logoso stoppen we in bergnevel.
Al maanden vragen bijna alle vrienden die we ontmoeten wanneer we nu onze Compostelatocht verderzetten. Tja ..., het enige nieuws dat er te vertellen viel, was dat van de pelgrimszegen. Die mochten we op 21 februari ontvangen in de Sint-Romboutskathedraal, samen met een paar honderd Vlaamse Compostelagangers van dit jaar.
We komen om 10.30 uur in Lustin aan. Daar nemen we ons tweede traject op, precies op de plaats waar het eerste eindigde. Een foto van Paul aan het stationsnaambord, zoals vorige keer, dient als bewijs (voor wie het ooit zou vragen).
In de authentieke Ferme de Reumont ontmoeten we een Vlaming die hele week autobusherstellingen komt doen in Wallonië en praten we bij het ontbijt met 2 bejaarde Zuid-Franse dames die hun kersverse achterkleinkind komen bezoeken. We vertrekken al meteen met zonneschijn voor een wandeling door dit hooggelegen uiteinde van het land tussen Samber en Maas. Het is een lieflijke streek met veel weiden.
We krijgen weer een mooie nazomerdag met tot middagtijd sfeervolle nevel. Toch mogen de pulls al vlug uit. We doen onze langste trip tot nu toe: een flinke 23 km met nogal wat stijgen en dalen, vooral rond de Sambervallei. De GR 126 leidt ons weer vakkundig over akkers, achter hagen en door bossen. Een stil gehucht is er ook wel eens bij. We mogen zeggen dat we geen enkel café gepasseerd zijn zonder er iets te drinken (dus niets) en geen enkele winkel zonder iets te kopen (1).
Op deze warme nazomerdag lopen we urenlang in de zon tussen glooiende velden met suikerbieten, aardappelen, stoppels, soms eens maïs. Warm en een beetje saai eigenlijk.
Dit is de eerste dag zonder echte zon. Hij begint licht nevelig, maar wat waterzon en temperaturen boven de 20 graden maken dat we het voor de abdijruïne van Villers-la-Ville zonder mystieke sluiers moeten stellen. We houden het vandaag bij een korte trip, vooral om alle tijd te hebben op onze bestemming. Het wordt weer een mooie tocht, door beukenbos en langs glooiende bietenvelden. In Bousval steken we in een valleitje de Dijle over. Bergop stappen met bagage valt toch wat tegen. Maar we genieten verder van heerlijke dagen van puur geluk! We raken zo in het trage reizen dat het ons lijkt alsof auto's altijd met een rotvaart passeren. Na het bezoek aan de abdijruïne trekken we naar 'la forge d'Hollers', een authentieke B&B met een prima Vlaamse gastvrouw. Een plek om te bekomen...
Van de bosrand trekken we langs de vijvers weer het ochtendlijke Zoniënwoud in. We wandelen de kilometerslange Sint-Corneliusdreef af, die uitloopt op het kasteel van Argenteuil. Een eerste ongeval: het altijd zuinigjes met kraanwater bijgevulde drinkflesje van Paul, dat even op de grond was blijven staan, wordt door een tractor van Bosbeheer geprakt. Aan de poort van Argenteuil maken we onze eerste selfie, geen groot succes. Waals-Brabant is echt mooi: ingeslapen gehuchten, heuvels en heggen, velden en soms ... zeer chique villa's op grote percelen. Aan de groene, driehoekige dorpspleintjes van Ransbeck en Ohain is nog te zien hoe het middeleeuwse drieslagstelsel 'rond het dorp draaide'. Uiterst rustig is het ook: op 21,5 km hebben we langs de GR126 maar 1 bakker, 1 kaaswinkel en 1 cafeetje gezien - hoe ellendig dat ook is - die alle drie van onze klandizie hebben genoten.
We verlaten Brussel langs de vijver van Elsene, het Ter Kamerenbos en zigzaggend door weinig aansprekende verkavelingsbuurten van Watermaal-Bosvoorde. Het Tournay-Solvaypark, met Ernest Solvay zijn reusachtige villa, spreekt wel aan. We verlaten de Brusselse drukte zoals we ze betreden hebben: door een voetgangerstunnel. Dan wacht de schoonheid van het Zoniënwoud, met zijn statige beuken. Hier dichtte Ruusbroec. Vandaag wandelen we er al 7 km door en zien nauwelijks een mens. We komen weer in Vlaanderen en stoppen in Groenendaal. Op 200 m van Wallonië kunnen we voor de nacht terecht in "Hyppo droom". Demain la Wallonie? We zetten, door wat omweggetjes, 23 293 stappen, goed voor 17,5 km.
Vanuit Eppegem moet het even noordwaarts om bij Zemst-Bos op de GR 12 aan te sluiten, daar draaien we resoluut Brusselwaarts. Het is een mooi traject, jammer dat Marina haar zeer pijnlijke verkrampte linkervoet haar de hele dag parten speelt. Schitterend hoe bij het verlaten van een bos plots de abdij van Grimbergen verschijnt. We krijgen er de eerste stempel in ons stempelboekje, van de abt zelf!
Aan het eind van de straat draaiden we vanmorgen naar rechts. Daarna langs Rijmenam en de Dijleboorden en via Hever, Hofstade en Weerde naar Eppegem, onze eerste overnachtingsplaats. Mariette van "The white house" verwelkomt ons zeer vriendelijk en kookt nog voor ons ook. We hebben vandaag eens met de ogen van een wandelaar naar onze eigen streek gekeken. 
Vandaag verder routes uitgestippeld en voor de eerste 3 nachten B&B's gereserveerd. Ook rugzakken gepakt: alles zo minimaal mogelijk, want wat we meenemen, moeten we allemaal dragen. Dus maar 1 paar schoenen voor ieder, 2 extra paar wandelkousen, 1 extra wandelbroek en 2 extra T-shirts, een trui, een regenjasje, een avondoutfitje en 5 setjes ondergoed. We kunnen onderweg een wasje doen. Ook de toiletzak moest beperkt blijven en dat was niet simpel, want vanaf een zekere leeftijd neemt het aantal zalfjes, pilletjes en aanverwanten alleen maar toe.
