geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
03-09-2009
snelheid
Ziezo. Als het in Zürich volgend jaar met dezelfde snelheid zal gaan, als diegene waarmee ik nu mijn boekingen voor volgend jaar heb kunnen wijzigen en bevestigd heb gekregen, dan moet ik misschien tegen begin oktober volgend jaar nog iets extra boeken. In een heel warm land, ver, ver weg van hier ;-) En zelfs mijn grootste supporters hebben hun reisplannen gewoon aangepast omdat onze Zwitserse vrienden het nodig vonden alles een weekje te vervroegen. Life can be simple. Life can be beautiful.
Dan is een mens er eens vroeg bij om alles te regelen en alles te boeken. Een leuk gevoel dat ik me daar alvast geen zorgen meer over moest maken. Tot het e-mailtje van gisteren.
"Due to several construction sites, the transfer of the Züri-Fäscht (Zurich feast) on the competition site Landiwiese Zurich and other unexpected difficulties in relation with the 1st of August (national holiday), the organizer had to reschedule the date of the competition of the 14th Ironman Switzerland, powered by ewz, to the 25th of July, 2010 (instead of August 1st, 2010)."
En ik kan van vooraf aan beginnen. Damned. Om nog maar te zwijgen van die week minder trainen ;-)
Een rustmaand met daarin nog twee weken verlof. Het verschil met het normale doordeweekse gerush om alles afgewerkt te krijgen was enorm groot. Een verschil waarvan ik met volle teugen genoten heb. Een mens wordt aan zoiets blijkbaar snel gewoon. En het had niet veel gescheeld of ik had aan m'n rustmaand, willens nillens, nog een vervolg moeten breien. Gisterenmiddag ben ik immers, op m'n blote voeten, met m'n kleine teen frontaal tegen de hoek van een bedlade geknald. Jezelf een paar honderd maal verwensen en een paar keer na mekaar doodgaan van de pijn. Het zag er niet goed uit. En het ziet er nog steeds niet goed uit. Dat vond ook m'n sportdokter. Maar gelukkig deed een iets grondiger onderzoek haar toch besluiten dat ik ik niets gebroken was. Gewoon heel zwaar gekneusd. En niets aan te doen. Gewoon laten genezen en wachten tot het betert. Zwemmen: geen probleem. Fietsen: geen probleem. Lopen: we'll see ... Pas vandaag besefte ik eigenlijk dat ik me gelukkig mag prijzen zo'n stommiteit geen maand vroeger tegen te komen. Kwestie van niet veel nodig te hebben om gelukkig te zijn ... Morgen is niet alleen voor m'n twee kleine spruiten het begin van een nieuw schooljaar. Voor mezelf begint morgen een nieuwe sportjaar. Antwerpen ligt ondertussen al een tijdje achter me. Morgen begint het aftellen van exact elf maanden richting Zürich. Elf maanden puzzelen, elf maanden rushen. Elf maanden met te veel werk, te weinig tijd en te weinig slaap. Elf maanden met niet te veel en niet te weinig, maar net voldoende kilometers zwemmen, fietsen en lopen. Een nieuw jaar. Ik ben er ongeloofelijk klaar voor. Nu al? Ja, nu al ;-)
Het wordt me de laatste weken niet gemakkelijk gemaakt om m'n zwemtrainingen in te plannen. Augustus mag dan wel een rustmaand zijn. Twee zwemtrainingen per week moet toch kunnen. Het Wezenberg zwembad is drie weken gesloten. En het Sinbad is tot het einde van de maand pas vanaf 's middags open. Het is klassiek dat je pas naar alternatieven begint te zoeken als je ze nodig hebt. En ook deze keer is het van dat. Ik ben al twee keer gaan zwemmen in het zwembad van het provinciaal domein Puyenbroeck in Wachtebeke. Trainen in een 50m zwembad buiten onder een stralende zomerzon. Wat moet een mens nog meer hebben? Spijtig dat het eigenlijk wat te ver rijden is, want het is echt wel de moeite. Het toeval wou, dat ik de tweede keer, tijdens het wachten om binnen te mogen, eventjes aan de praat geraakte met een andere triatleet. Een echte triatleet. Hij had zich eerder dit jaar in Bolton (Engeland) gekwalificeerd voor Hawaï en was zich nu volop aan het voorbereiden. Als je even later bij het baantjes trekken, ook nog eens keer op keer verblind wordt door een schitterende zomerzon, is het moeilijk om niet weg te dromen. Het was een zalige training. Het was een zalige droom. En maar goed ook dat zo'n droom af en toe (maar soms ook wel net iets te veel ;-) door m'n gedachten gaat. Want op 2 augustus ging er met de halve Ironman in Antwerpen een kleine droom in vervulling. En hopelijk zorgt Zürich er voor dat, volgende jaar deze tijd, een grote droom in vervulling is gegaan. Weer een droom armer. En stel je voor dat er dan geen droom meer zou overschieten. Ook als is dat dan een droom, die altijd een droom zal blijven. Frankly, my dear, I don't give a damn.
Het aantal reacties, felicitaties en complimenten na de Antwerp Ironman 70.3 was enorm. Aan iedereen die, op welke manier dan ook, gereageerd heeft, nog eens heel erg bedankt. Jullie zorgden voor de kers op de taart. Ook al heb ik al enorm genoten na de wedstrijd en doe ik dat nog steeds, toch staat m'n blik al volledig richting Zürich. Het is nog lang, I know. But that's me. Misschien wel even een fysiek dipje na de wedstrijd. Maar in elk geval geen mentale dip. Ik ben onmiddellijk begonnen om het ganse logistieke reilen en zeilen te regelen. En geloof me, dat is heel wat en ook knap lastiger dan ik gedacht had. Na heel wat avondlijk - en net geen nachtelijk - gesurf, zijn we er dan toch in geslaagd een verblijf ter plaatse te boeken. Slechts enkele kilometeres van de start en ideaal om een paar dagen vóór de wedstrijd te kunnen aklimatiseren. Een meevaller dat dit nu allemaal al geregeld en achter de rug is. Nog een grotere meevaller is dat er zelfs een aantal supporters meereizen. Daar had ik natuurlijk nooit op gerekend. Jullie kunnen er vanop aan dat het de moeite waard zal worden. Wat de trainingen betreft, heeft Rudi me aangeraden geen rustweek, maar een rustmaand te voorzien. Net voor zo'n dingen heeft iemand als ik een coach nodig. Wat een verschil als ik dat vergelijk met wanneer en hoe ik terug ben beginnen trainen na de Hel van Kasterlee enkele jaren geleden. Weinig verrassend dat daar nadien vodden van kwamen. Aan zin om te sporten ontbreekt het niet, integendeel. Maar verstandig opbouwen zichting Zürich is nu al m'n eerste prioriteit. En dat kan alleen nu al beginnen door m'n lichaam voldoende te laten recupereren van de vijf uur knallen in Antwerpen en de vele maanden training die daar aan vooraf gegaan zijn. Rusten is natuurlijk relatief en betekent niet dat ik nu meer aan het sporten ben. Zwemmen was natuurlijk de eerste training die ik (drie dagen na de wedstrijd) ik heb gedaan. Maar het is vooral in het fietsen en nog meer in het lopen dat ik nu eventjes met de rem op train. Alle trainingen zijn volledig extensief en duren vooral niet te lang. Vorige week ben ik één keer gaan losfietsen, amper anderhalf uur. En voor het lopen heb ik gewacht tot zondag. Deze week mag het al iets meer zijn: zwemmen, twee keer fietsen en twee keer lopen. Ook al is de ganse voorbereiding en de wedstrijd zelf blessurevrij verlopen. De lessen die ik geleerd heb uit het verleden , ben ik zeker nog niet vergeten. Een mens wordt blijkbaar wijzer met de jaren. Gelukkig maar, dat compenseert misschien de fysieke aftakeling ;-)
Beginnen bij het begin. Zo gaat dat meestal. Ook met wedstrijdverslagen. En vooral op het einde het bedankwoordje niet vergeten aan iedereen die met je heeft meegeleefd en je heeft bijgestaan. Wel, laat het me deze keer eens andersom doen. Er wordt al genoeg binnen de lijntjes gekleurd. Ik wou trouwens nog een paar dagen of weken wachten met m'n verslag. Kwestie van genoeg te recupereren ;-) Maar de druk wordt te groot. Er zijn er een paar - en niet van de minsten - die ongeduldig worden. En ik ga hun geduld dan maar niet langer op de proef stellen. Ik ga ze niet langer uitdagen, want wie weet waar ik ze nog allemaal voor nodig ga hebben ;-) De coach. Na zondag begin ik me stilaan af te vragen waarom ik m'n wedstrijden eigenlijk nog meedoe. Hij weet toch al op voorhand mijn eindtijd. Mijn levende championchip ;-) Deze keer zat hij er echt bal op. En net deze keer dacht ik echt wel dat hij me (weer) een keertje te hoog inschatte. Niet dus. Vakmanschap heet zoiets zeker? Thanx. Christel. Een jaar lang - eigenlijk al veel langer natuurlijk- steunt ze me en zorgt ze er mee voor dat ik al die trainingen en opofferingen kan doen die ik wil doen en die nodig zijn om zo'n wedstrijden tot een goed einde te brengen. Many, many thanx baby. London, Ilse, Ingrid, Sara, Sofie, Wim, Roeland en ook Vegas, moeke en vake. De talrijke supporters ter plaatste die me af en toe deden vergeten dat het pijn deed en me telkens opnieuw die energieboost gaven waar ik op zat te wachten. Vooral op het einde, toen ik de laatste energie in m'n lichaam niet meer wou en ook niet meer kon gebruiken om in het voorbij lopen vriendelijk te lachen. Thanx. De aanmoedigingen per sms en per mail waren nauwelijk nog te tellen. Aan al diegenen onder hen die dit verslag lezen. Weet dat elk sms'je, elke e-mail enorm veel deugd heeft gedaan Thanx. Terug naar zondagmorgen dan maar. Of beter naar zaterdag. In m'n hoofd was de wedstrijd dan al volop bezig, weliswaar op de foute manier. Naast de koolhydratenstapeling was het checken van het weerbericht zaterdag immers m'n voornaamste bezigheid. En dat had ik beter niet gedaan. Want de voorspelling van een zondvloed, een halve dag lang, en dat midden tussen twee weken tropisch zowerweer, maar net op "mijn" halve dag. Dat was er iets te veel aan. Het effect op m'n humeur zaterdag, kan je al raden. Bij deze nog eens een dikke sorry. Gelukkig lukte het me, van bij het opstaan zondagmorgen, dan toch om me gewoon bij de weersomstandigheden neer te leggen en me volledig op de wedstrijd te focussen. Iets te veel misschien. De wedstrijd was nog niet bezig of ik had m'n eerste stommiteit al achter de rug. Te voet van de wisselzone T2 (de Zuiderdokken) naar de start (het Galgenweel) in de gietende regen ... zonder paraplu. Als een verzopen kieken en klappertandend stapte ik de wisselzone binnen. Als verschillende mensen van de organisatie zodanig medelijden met je beginnen te krijgen dat ze je moed beginnen in te spreken, je spontaan warm beginnen te wrijven, .... dan ben je waarschijnlijk toch niet zo goed bezig. Volgende hindernis: de wetsuit. Waar ik voor vreesde, kwam uit. Omdat m'n lichaam al volledig nat was, bleek het een hel om de wetsuit deftig aan te krijgen. Gelukkig was de tijd nog niet aan het lopen, of ik was in die proef vast en zeker buiten tijd aangekomen ;-) Uiteindelijk dan toch naar de start. De tips van Rudi deden duidelijk z'n werk. Van de abominabale start zoals in Hamme was geen sprake. En toch, even later was het tijd voor de volgende stommiteit. Net toen ik dacht dat het allemaal best meeviel met het gejoel en het gestamp tussen zoveel andere zwemmende atleten, kwam een kajak heel dicht naast me varen en gebood me vriendelijk maar kordaat de andere kant op te zwemmen. Ik was waarschijnlijk aan de verkeerde kant van de boei beginnen zwemmen. Even later kon ik terug bij de groep aansluiten. Wat op zich een redelijk goed teken was. Toen ik uiteindelijk het water uitkwam, checkte in omniddellijk m'n chrono en stelde tot m'n grote verbazing vast dat ik er maar iets meer dan 37 minuten over gedaan had. M'n doel was binnen de 40 minuten te blijven. In een fractie van een seconde leek het doel van 5 uur misschien toch terug haalbaar. Gewoon even vergeten dat het aan het regenen is. Moeilijker is dat eigenlijk niet. Na een veel te lange wissel, de fiets op voor 90 km. Amper een paar kilometers verder, deed een voorbij stuivende ambulance me beseffen dat het toch niet gemakkelijk zou zijn in deze kletsnatte omstandigheden een deftig gemiddelde te halen. Een paar minuten later ging het in de Waaslandtunnel dan weer aan 63 km/h, zo bleek achteraf op m'n fietscomputertje. Kicken. En dat was eigenlijk het verhaal van de ganse 90 km. Snel waar het kon. Traag en heel voorzichtig waar het moest. Het aantal treinsporen dat we moesten dwarsen was enorm. Echt niet normaal. Buiten het risico op valpartijen, haalde het me telkens weer volledig opnieuw uit m'n ritme. En naarmate de kilometers vorderden deed het optrekken na elke spoorovergang meer en meer pijn. Toen iemand op de zoveelste spoorovergang, net voor mij, onderuit ging, moest ik al m'n stuurmanskunsten boven halen en had ik vooral het geluk aan m'n kant of ik had er ook bij gelegen. Al bij al ging het eigenlijk redelijk goed. Ik merkte dat de wind zeker nog niet de ganse tijd in m'n voordeel stond en m'n gemiddeld lang toch nog boven de 34 km/h. Het maakte dan ook dat ik uiteindelijk de wisselzone binnen kwam na net geen 2u30. Voor 90 km, en volgens de officiële uitslag, een gemiddelde van precies 36 km/h. Maar dat is niet helemaal correct, want zowel m'n Garmin als m'n fietscomputertje gaven ruim een kilometer minder aan. Toch nog een gemiddelde van 35,5 km/h. Na het zwemmen, bleef ik met het fietsen ook ruim onder m'n beoogde tijd. Een nieuwe energieboost. In tegenstelling tot de eerste wissel (van het zwemmen naar het fietsen), ging de tweede wissel (van het fietsen naar het lopen) wel redelijk vlot. Het had nog vlotter gegaan als ik die referee me niet terecht had gewezen dat ik m'n helm al had losgemaakt vooraleer ik m'n fiets had weggezet. Gelukkig bleef het enkel bij een vermaning en de vraag om m'n helm terug vast te maken, waardoor ik maar een paar seconden verloor. En dan was ik klaar voor de 21 km lopen. Noem het op zo'n moment vooral geen halve marathon, maar gewoon 21 km, dat klinkt veel gemakkelijker ;-) Ik wist dat ik zonder te crashen m'n doel van vijf uur in het bereik had. Een heel goed gevoel. Alleen wist ik absoluut niet welke snelheid ik nu die 21 km lang zou kunnen aanhouden. Het gevoel in m'n kuiten voorspelden nochtans niet veel goeds. Tijdens het fietsen had ik in elke kuit al een keertje kramp gekregen. Ik voelde ook nu dat krampen niet veraf waren en het onderste deel van m'n beide kuiten hadden duidelijk niet veel zin in nog eens 21 km lopen. Tijdens de eerste kilometers, had ik echt het gevoel dat ik tijdens het fietsen misschien toch iets te diep gegaan was. Ik kon alleen maar hopen dat het puur met de overgang van fietsen naar lopen te maken had. En dat bleek ook zo. De tweede loopronde - waarvan ik vooraf dacht dat het mentaal de moeilijkste zou worden - ging, wat het gevoel betreft, beter dan de eerste en uiteindelijk ook betere dan de derde en laatste. Ik kon m'n gemiddelde snelheid van rond de 4:30 per km goed aanhouden. Dan eens erboven, dan weer eronder. Maar al bij al redelijk gelijkmatig. Toen m'n maag tot twee keer toe het nemen van een gelletje goed verdroeg, wist ik het zeker dat ik binnen de vijf uur zou finishen. Met nog vijf kilometer te gaan, heb ik dan nog geprobeerd te versnellen. Maar met weinig succes. Het vat was af. Ik lukte er wel in om de laatste kilometeres allemaal onder de 4:30 te lopen, maar daarmee was het ook gezegd. Als toemaatje bleek het dan nog bijna 22 km te zijn i.p.v. 21km. Dat maakte dat met een gemiddelde snelheid van 4:33 per km ik uiteindelijk zo'n 1u39 nodig had. Maar dat kon de pret echt niet drukken. Na 4 uur 50 minuten en 57 seconden overhandigde Marc Herremans mij m'n eerste (halve) Ironman finisher medaille. Dankuwel mijnheer, die heb ik, meer dan wie ook, echt verdiend.
Binnen een paar dagen is het zover. De trainingen zitten er zo goed als op. Rusten is nu het belangrijkste. Ik had me mijn voorbereiding niet beter kunnen voorstellen. Ik weet voor mezelf dat ik - binnen m'n eigen fysieke mogelijkheden en binnen de beschikbare tijd - alles heb gedaan wat ik kon doen. Dus dan kan ik niet anders dan tevreden zijn. Ik ben in de eerste plaats heel tevreden omdat ik, sinds m'n opbouw einde vorig jaar, blessurevrij heb kunnen trainen. Af en toe wel eens een gevoel dat "het op het randje was". Maar ik zal zondag topfit aan de start staan. Dat is op zich al een droom die uitkomt. Ongetwijfeld heeft de begeleiding van Rudi en Mieke hier een belangrijke rol in gespeeld. Thanks guys! Heel tevreden. Dat wel. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik over de wedstrijd zelf geen verwachtingen zou hebben. Integendeel. Omdat het "maar" een halve Ironman is, kan ik me niet echt tevreden stellen met "het willen uitdoen van de wedstrijd". Ook al zal het, in vergelijking met een kwarttriathlon, heel wat meer doseren worden. Meerdere keren heb ik de wedstrijd in m'n gedachten al de revue laten passeren en me afgevraagd wat kan en wat niet kan. En met het mooist haalbare als doel, zal ik zondagmorgen aan de start verschijnen: finishen binnen de 5 uur. Een heel ambitieus doel, als je het mij vraagt. Alles, maar dan ook alles, zal moeten meezitten om dit te kunnen halen. Het belangrijkste is dat het zondag droog blijft om tijdens het fietsen voluit te kunnen gaan. Als dat het geval is, zal ik waarschijnlijk na het zwemmen al weten hoe laat het is. Letterlijk en figuurlijk. Om die 5 uur grens te halen, heb ik immers gerekend met 40' zwemmen, 2u40' fietsen en 1u40' lopen. Eigenlijk zelfs sneller, want ik moet natuurlijk twee keer wisselen ook. Als ik in één van de drie teveel tijd verlies, lijkt het me niet haalbaar om ergens anders voldoende tijd terug te pakken. Zwemmen aan 2:05 per 100m, fietsen aan 34 km/h en lopen aan 4:45 per km. Het is moeilijk in te schatten hoe haalbaar dat is. Als het zwemmen vlot zoals in Geel, zit dat wel goed. Hopelijk krijgen we, wat het zwemmen betreft, geen herhaling van Hamme. Maar het minst zeker ben ik van het fietsen. Omdat ik niet weet wat het verschil in snelheid wordt als de afstand verdubbelt. En nog veel minder zicht heb ik op het verval dat 90 km fietsen gaat geven in die halve marathon. Gelukkig denk ik dan maar. Want als ik het op voorhand allemaal zo goed al zou weten, zou de helft van de fun er al af zijn. En that's what it's all about ... 5 uur fun.
Dat er zoiets als gedachten lezen bestaat, wist ik al. Maar iemands lichaam lezen? Het zal alleen weggelegd zijn voor goede trainers, voor straffe coaches. Bij m'n schema's van deze en volgende week schreef Rudi immers: "... en je lichaam zal je soms het gevoel geven noodzaak aan training te hebben. Probeer dit te negeren, dit is supercompensatie." Die "probeer" had hij er natuurlijk wel van tussen kunnen laten ;-) Maar voor het overige is het wel redelijk de nagel op de kop. Dat 2 augustus maar snel voorbij is ;-) Een beetje minder trainen en ik heb - zowel fysiek en mentaal - veel te veel goesting om er een ongelofelijke lap op te geven. Wat zou ik nu graag hebben dat die trainingen iets langer zouden duren, iets sneller zouden gaan, ... maar nu dus niet. Dat gaat wat geven volgende week met nog minder te trainen ;-) Gelukkig heb ik voor dit weekend nog een fietstraining van 100 km en een looptraining van 15 km te goed. En wat doet een mens dan zoal als er minder trainingen aankomen en als die trainingen minder lang duren? Nog niet teveel piekeren over de Antwerp Ironman 70.3. Dat heb ik al genoeg gedaan en daar heb ik trouwens nog genoeg tijd voor. Vooruit kijken dan maar naar wat komen gaat. En ja hoor, de knoop is doorgehakt. Antwerpen wordt in meer dan één betekenis een halve Ironman voor mij. Want ik zal op 2 augustus ook exact halfweg zijn op "My road to Iron". Amper één week na het openen van de inschrijvingen voor de editie van 2010, hebben al meer dan 1.500 triatleten zich ingeschreven. Dus ik kon maar beter snel zijn.
Anmeldung IRONMAN SWITZERLAND Triathlon, powered by ewz - 01.08.2010 Kategorie: Ironman - TM 40 Person: Hank Mees, 14.10.1970, M Wettkampf: IRONMAN SWITZERLAND Triathlon, powered by ewz - 01.08.2010 Veranstalter: BK Sportpromotion AG, CH-Schlieren (MWST-Nr. 386 376)
Hoe fris kan een mens zich voelen na drie zware, intensieve trainingsweken? Nogal een geluk dat ik, toen ik vorig weekend ziek ben geworden, geen medicijnen heb moeten nemen, want ik zou nu beginnen denken dat er iets "goed" ingezeten zou hebben ;-) Met pijn in het hart moet ik vaststellen dat het zware trainingswerk erop zit. Er wachten mij alleen nog een relatieve rustweek en dan een echte rustweek. Tedjuu toch. Ik zal heel hard m'n best doen om er toch wat van te proberen genieten ;-) Op zo'n momenten ben ik blij dat ik met schema's van Rudi en Mieke train. Dat ik verstandig train. Ik zou anders volledig op m'n gevoel afgaan en me waarschijnlijk bezondigen aan overdaad. Gisteren zou dat vast en zeker het geval geweest zijn. Omdat het vorige week de intensieve fietsweek was, voorzag m'n schema deze week gewoon twee extensieve fietstrainingen. Op zeven kilometer na, heb ik me daar gisteren behoorlijk aan gehouden. Maar een beetje gezondigd dus. Toen we, na meer dan anderhalf uur sterke tegenwind, aan het zgn. "vrije gedeelte" kwamen, bleek de wind, voor het eerst in de rit wel goed te zitten. Tijdens het eerste gedeelte schuin in de rug, in het tweede gedeelte volledig in de rug. Ik had me voorgenomen om rustig mee te freewheelen in de wielen. Maar toen ik na een paar minuten al op kop kwam, kon ik me toch niet houden. Even testrn hoe snel het kon, met de wind in de rug. En het kon snel. Sneller dan ik gedacht had. Het eerste gedeelte tot 47-48 km/h. Het tweede gedeelte zelfs boven de 50 km/h. En dat is echt wel kicken. De laatste kilometer ging het net niet aan 55 km/h. Goeie benen? Ik zal het maar op de wind steken. Bezondigen aan overdaad. Dat zou ook vandaag ook vast en zeker het geval geweest zijn zonder schema. Er stond een dubbele looptraining op het programma. Ik ben eens in m'n logboek gaan neuzen en dat is potverdorie al van februari vorig jaar geleden, dat ik nog eens twee looptrainingen op één dag gedaan heb. Ik was vooral benieuwd hoe vlot de tweede training zou gaan. De eerste training, van iets meer dan 18 km, ging even vlot en gemakkelijk dan de vorige trainingen. De training van vanavond moest aan wedstrijdtempo. We hadden afgesproken dat dat 4:30 per km zou zijn. En wat kan je meer verlangen dan dat je zoveel mogelijk op het gevoel probeert te lopen en kilometer na kilometer moet vaststellen dat je te snel loopt. Op het gevoel lopen, dat is min of meer lopen op basis van je hartslag. En vermits die vooraan in de 130 bleef hangen, voelde dit als het juiste tempo aan. Wat het dus eigenlijk niet was. Alle kilometers gingen aan ongeveer 4:25/km km. En de laatste twee kilometers rond de 4:20/km, waarbij de hartslag dan wel boven de 140 kwam. Ook al waren dat km 27 en 28 die dag. Als de benen nog zo goed aanvoelen, moet ik mezelf enorm intomen om niet nog sneller te gaan. Twee dagen na mekaar een beetje gezondigd. Maar net niet teveel, hoop ik, opdat de coach nog tevreden zou blijven. Een goed gevoel hebben, de "goeie moral" vinden. Dat is op z'n minst even belangrijk dan alle trainingsschema's mooi afwerken. Ook al moet je daar dan een klein beetje voor zondigen.
Het was weer niets vandaag in de Tour de France. Ik had nochtans gedacht dat deze rit door de Vogezen iets zou brengen. Dat op zijn minst één van de grote kanonnen iets zou proberen. Maar niets van dat alles. Het zal dan toch alleen maar stilte voor de storm zijn. Ik kan me moeilijk voorstellen dat er zondag, met aankomst bovenop een berg van eerste categorie, niets gaat gebeuren. Ik ben reuzebenieuwd hoe Armstrong het ervan af gaat brengen. Sinds het begin van de Tour doet iedereen zo euforisch over hem. En dat begrijp ik eigenlijk niet. Ik hoop dat ze allemaal gelijk hebben. En wat hij al laten zien heeft de voorbije weken is inderdaad ook wel straffe kost en maakt zijn comeback nu al geslaagd. Maar het is nog wel iets anders dan meespelen voor een nieuwe eindoverwinning. Ook al is de Tour al twee weken bezig. Ze hebben hem nog niet echt kunnen testen in het hooggebergte. Dus weet eigenlijk nog niemand hoe goed hij eigenlijk is en goed Contador zal zijn. Soit. Wat mezelf betreft. Die paar trainingsloze dagen hebben me precies nog geen eens zo'n slecht gedaan. Ik heb ondertussen al terug twee zwemtrainingen, een fietstraining en twee looptrainingen achter de rug. Bij m'n looptrainingen had ik bewust m'n hartslagmeter nog eens aangedaan om te kunnen zien waar ik sta. Ook al waren het maar twee korte, extensieve trainingen. Het gevoel was heel goed. En de hartslag toonde toch ook aan dat m'n conditie, op twee weken van D-day, ok is. Daarnet liep ik m'n laatste twee kilometers onder de 5:00 per km aan een hartslag die net onder de 120 bleef. Zondag ga ik m'n hartslagmeter ook aandoen om te zien wat het geeft tijdens m'n tweede looptraining 's middags of 's avonds. Een training aan wedstrijdtempo. Dat zal dan meteen een beetje een test zijn om te zien of dat tempo inderdaad m'n wedstrijdtempo zal kunnen worden.
Terug van even weg geweest. Gelukkig even maar. Ik ben ondertussen terug kunnen gaan werken. En dat betekent dus ook terug kunnen trainen. De laatste intensieve week is natuurlijk niet begonnen zoals gepland. Maar dat is op zicht niet erg. Rudi heeft voor een aangepast schema gezorgd zodat het uiteindelijk toch nog een serieuze loopweek zal worden richting 50 km, met in het weekend een dubbele looptraining voor in totaal een kleine 30 km en daarin een groot stuk aan wedstrijd tempo. Ik kijk er al naar uit. En wat doet een mens zoals als hij lusteloos zit te wachten tot hij terug normaal kan functioneren en tot hij terug de energie vind om terug te trainen. Denken over wat komen gaat natuurlijk. En dat gaat dan over wat zowat m'n doel zal worden voor binnen twee weken. Maar ook over wat volgend jaar gaat brengen. Dat lijkt misschien heel vroeg om daar nu al mee bezig te zijn. En eigenlijk is het dat ook. Ik vind het zelf een beetje raar om m'n doel voor volgend jaar al te moeten vast leggen nog vóór dat ik dit jaar mezelf serieus heb kunnen testen. Maar ik heb geen keuze. De keuze die ik heb is ondertussen trouwens al kleiner geworden, zonder dat ik dat wou. Eén van de mogelijkheden voor volgend jaar was immers de Ironman in Frankfurt. Maar die kan ik dus al vergeten, want hij is ondertussen al uitverkocht. Hetzelfde voor die in Klagenfurt (Oostenrijk). Inschrijven in de Ironman in Nice gaat (voorlopig) nog wel. Ook al zou die ik heel graag doen. Daar zijn andere reden voor om die toch niet te verkiezen. Anyway, misschien dan toch maar "first things first" en m'n blik volledig richting Antwerp Ironman 70.3, of althans voor 90 %. Ik ga alles nog eens rustig op een rijtje zetten en dan voor mezelf bepalen voor welke eindtijd(en) ik wil - of beter gezegd: denk te kunnen - gaan.
De voorlaatste intensieve trainingsweek zit erop. Na de intensieve week met het accent op zwemmen, lag de voorbije week het accent op fietsen. In aantal uren training betekent dat de zwaarste week. Ik had dan ook een dagje extra verlof genomen omdat het anders praktisch niet te regelen viel om m'n volledige trainingschema af te werken. In tegenstelling tot de week daarvoor, met volop zon en temperaturen tot 30 graden, was het deze keer armoede troef. Afgezien van de fietstraining van maandag, heb ik het geen enkele training droog kunnen houden. Het is dan ook een heel zware trainingsweek geworden. De klap op de vuurpijl was de fietstraining van vrijdag. Maandag was ik al naar de zee gefietst, goed voor net geen 100 km. Wel constant tegenwind, maar de wind blies niet zodanig hard dat het uiteindelijk wel meeviel. Vrijdag was het anders. Ik was niet via de kortste weg naar zee gereden, maar volledig om via Nederland (Terneuzen - Breskens - Cadzand). Om half acht 's morgens - na amper een half uur fietsen - was ik al volledig doorweekt. Een uurtje later is het dan gelukkig wel voorgoed opgehouden met regenen, zodat ik de rest van de training droog heb kunnen afwerken. Het is wel een heel zware training geworden. Méér dan vijf uur beuken tegen de wind in. Wind die verschrikkelijk hard blies. Dat had er natuurlijk alles mee te maken dat ik het grootste deel in de polders en langs de Westerschelde fietste. Wat het dan ook tot een bijzondere training maakte, omdat je gewoon bent om na een tijdje tegenwind wat te kunnen recuperen met wind in de rug. Deze keer dus niet. Er waren stukken bij waar ik flirtte met de 20 km/h grens. Dat zegt genoeg ... Ik weet niet of het iets te maken heeft met het voorbije zware trainingswerk. Misschien zat het al in m'n lijf en is het er nu wat sneller uitgekomen. Zaterdagmorgen was ik nog gaan zwemmen en op de middag had ik nog een looptraining gedaan. 's namidddag begon ik me slechter en slechter te voelen. Spierpijn en moe. Zondagmorgen heb ik de fietstraining wijselijk gelaten voor wat ze was. 's middags had ik 38 ° koorts. Ondertussen begint het stilaan beter te gaan en is de koorts verdwenen. Een kleine, ongewilde onderbreking, van m'n laatste intensieve trainingswerk. Beter nu dan binnen drie weken, denk ik dan maar.
De voorbije week was een fantastische trainingsweek. Het was de eerste van een reeks van drie zware, intensieve weken, als voorbereiding op 2 augustus. Deze week lag het accent op zwemmen, volgende week op fietsen en de week daarna op lopen. En of ik gezwommen heb deze week: 9 km in totaal. Als je weet dat ik voor zo'n totaal normaal 2 of 3 weken nodig heb, is het niet verwonderlijk dat dit de eerste keer is dat ik de vermoeidheid in m'n lijf voel door m'n zwemtrainingen. Natuurlijk ook door de combinatie met het gewone aantal fiets- en loopkilometers. Het zal niet gemakkelijk zijn de komende twee weken om alle trainingen te kunnen doen zoals gepland. Maar dat maakt het extra uitdagend en ik weet dat het achteraf voor een enorm tevreden gevoel zal zorgen dat het weeral gelukt is. Tegelijkertijd zal ik, vanuit m'n luie zetel, zoveel mogelijk de Tour de France proberen volgen en zien hoe er nog zoveel anderen zijn, die nog veel meer afzien dan mij. Dan stellen mijn zware, intensieve weken ineens heel wat minder voor. En het is niet alleen genieten van de koers zelf, maar ook van het ganse circus er rond: speculaties wie de beste is, terugblikken op de voorbije rit, voorspelling voor de rit die komen gaat, ... Zolang ze maar niet teveel terugblikken op 1969, want dat hangt al serieus mijn voeten uit. Neen, ik ben geen Boonen fan. Maar je moet mij het verschil eens uitleggen tussen iemand die nog nooit gepakt werd voor doping - ook al deed hij tot drie keer iets wat absoluut niet goed te praten is - en waar velen zo'n schande over spreken. En iemand die, 40 jaar geleden, in hetzelfde jaar dan dat hij gepakt werd voor doping in de Giro, wel mocht starten in de Tour, die Tour won en nu als de grootste aller tijden wordt bejubeld. Gelden er dan nu totaal andere waarden en normen dan vroeger? Als we dan toch willen terugblikken, dan vond ik alvast de prestatie van Armstrong stukken indrukwekkender .... op 21 juli 1969. Dat was pas buitenaards.
Ik had me voor dit weekend voorgenomen dat slapen m'n belangrijkste trainingen zouden moeten worden. De voorbije week was nog niet super intensief, maar er komen nu wel drie intensieve weken op rij aan. Dus ik kan er mmar beter voor zorgen dat ik nu al niet te vermoeid geraak. Die twee belangrijkste trainingen heb ik gelukkig al bij al goed kunnen afwerken ;-). Ik kreeg het deze week niet anders georganiseerd dan dat zaterdag de enige rustdag was: een Depeche Mode concert in het Stade de France (foto). We hadden besloten om er meteen een volledig dagje Parijs van te maken. Met het fantastische zomerweer dat we erbij kregen, is het een even vermoeiende dan prachtige dag geworden. Maar wat het sporten betreft, heb ik al betere rustdagen gehad. Ik had met momenten het gevoel dat ik evenveel kilometers aan het doen was dan al m'n loopkilometers in de voorbije week tesamen. Voor vandaag zondag stond er enkel nog een lange looptraining op het programma: alles extensief behalve het stuk van km 10 tot 15 aan 4:00 per km. Ik heb dan ook even getwijfeld of het wel een goed idee was om deze morgen - na de vele autokilometers, het dagje stappen in Parijs en het in het holst van de nacht thuis arriveren - deze training te doen ... op m'n nuchtere maag. Ik heb het dan toch maar gedaan en ben deze morgen met een klein drinkbusje water en een Squeezy gelletje vertrokken naar Bornem. Het moet zijn dat ik ondertussen toch wel stilaan onder stoom begin te geraken. Want op geen enkel moment voelde het lastig aan. Alhoewel ik, eerlijk gezegd, tijdens de laatste kilometer aan 15 km/h per toch content was dat ik terug een wat rustiger tempo kon lopen. Ik had wel de pech dat het moeilijkste stuk - met heel wat stukken bergop en vals plat - net in die snelle 5 km zaten. Dat gaf de training nog wat extra pit. Maar ook dan lukte het dus toch goed. Het was weer één van die trainingen die me een enorme mentale boost heeft gegeven. Alles voelt gewoon heel goed aan tijdens het lopen. En dat voorspelt alleen maar veel goeds voor binnen vijf weken.
Dit is mijn weer. Of beter: dit is bijná mijn weer. Doe er nog een graad of tien bij en het is perfect ;-) Daarnet ben ik een rustig looptrainingetje gaan doen. Lekker bakken en braden onder een tropisch zonnetje. What more can life bring us? Laat het op 2 augustus maar gerust meer van dat zijn. Ik ben trouwens stilaan bezig om mijn doelen voor de Antwerp Ironman 70.3 te bepalen. Met doelen bedoel ik de tijden die ik denk of hoop te kunnen halen in het zwemmen, fietsen en lopen. Ik ben er nog niet volledig uit en wil het natuurlijk ook op zeker nog met Rudi en Mieke checken. Veel zal afhangen van de weersomstandigheden. Vooral voor het fietsen dan. Als ik hetzelfde kl*teweer krijg dan in Hamme wordt het moeilijk. Toen ik een paar weken geleden op de website van de Antwerp Ironman ging kijken, werd ik aangenaam verrast door het fietsparcours dat ze haden uitgestippeld. Dat ging potverdorie grotendeels op mijn eigenste trainingsparcours: 90 km van Linkeroever, langs de Expressweg, naar Wachtebeke en terug. In het begin en op het einde wel een beetje minder goed wegdek, maar wel heel veel stukken lang rechtdoor, met weinig bochten. Dus ideaal om een mooi gemiddelde te kunnen rijden. Maar, blijkbaar heb ik te vroeg victorie gekraaid. Toen ik vorige week opnieuw op hun website ging kijken, zag ik tot m'n grote verbazing een totaal ander parcours beschreven. Ik heb dan contact opgenomen met de organisatie en kreeg te horen dat ze het parcours op Linkeroever niet konden waarmaken door - guess what? - wegenwerken in Moerbeke, die niet op tijd klaar zullen geraken. Daarom hebben ze het parcours noodgedwongen verlegd naar rechteroever, grotendeels door de Antwerpse haven. Minder rechte banen in elk geval. Maar wat me meer zorgen baart: met heel dikwijls treinsporen die we zullen moet dwarsen. Dan wordt het nog belangrijker dat het droog blijft. We zien wel. Niets aan te doen. Na een rustweek vorige week, begint m'n trianingsvolume, langzaam maar zeker, toe te nemen. Ik heb al 5 zwemkilometers achter de rug deze week. Er staat me nog een serieus lange fietstraining (> 100km) te wachten. En ook nog een lange, pittige looptraining. Met of zonder tropische temperaturen: opgewarmd geraken zal dus geen probleem zijn.
Ik ben m'n wanprestatie tijdens het zwemmen zondag nog niet vergeten. Maar het is wat het was en that's it. De "room for improvement" is daardoor nog enorm groot. Maar anderzijds vergeet een mens soms te snel waarvan hij vertrokken is. Het is immers wel zo dat ik in het zwemmen ook al heel wat progressie gemaakt heb. Gelukkig maar. En dat heb ik voor mezelf vanmorgen nogmaals bevestigd. In het schema van Rudi en Mieke zat op het einde een reeks van 4 x 100 m , die ik progressief per 100 m moest zwemmen. M.a.w. elke 100 m sneller dan de vorige 100 m. De eerste twee heb ik zonder pull buoy gedaan, de laatste twee met. De tijden waren: 2:07, 1:57, 1:46 en 1:40. Wetende dat ik een paar maanden geleden nog overgelukkig was toen ik een 100 m net binnen de twee minuten kon zwemmen, ben ik best wel tevreden met die tijden. Keep on training en alles nog eens rustig bespreken met Rudi en Mieke en misschien verbaas ik mezelf op 2 augustus wel in het zwemmen .... en daarna in het fietsen .... en in het lopen.
Wat moet ik hier nu mee? Ik zal het maar als één van de vele voordelen van deze mooie sport zien. Het feit dat je er totaal niets van bakt en toch niet met een compleet slecht gevoel zit achteraf. Enkele dagen geleden leek alles nochtans rozegeur en maneschijn. Ik was klaar voor m'n laatste voorbereidingswedstrijd voor de Antwerp Ironman 70.3. Eentje in tropische temperaturen, zoals ik het graag heb. En met het ganse gezin zouden we er een leuke daguitstap van maken. Vanmorgen bleek van dat alles niets in huis te komen. Het liep al mis bij het opstaan trouwens: keelpijn, verstopte neus, een slecht gevoel en daardoor geen deftig ontbijt kunnen nemen. En uiteindelijk konden we niet anders dan beslissen om zonder kinderen richting Hamme te vertrekken in de gutsende regen. M'n goede voornemens om er een ongeloofelijke lap op te geven kon ik meteen vergeten. Degenen die me kennen, weten dat ik niet de man ben om risico's te nemen en dat ging ik tijdens het fietsen dan ook absoluut niet doen, wetende dat het daardoor natuurlijk minder snel zou gaan. Volledig verzopen aan de start. Maar laat dat nu net niet het probleem zijn als je moet beginnen zwemmen ;-) Ook al was ik de vorige keer in Geel bij het zwemmen heel diep gegaan, toch hoopte ik om hier op z'n minst even goed te doen. Tot zover m'n droom. De realiteit trok in de verste verte op niets van dat alles. Slecht. Verschrikkelijk. Erbarmelijk. Beschamend. Ik vind er geen woorden voor. En ik heb er geen verklaring voor, maar de eerste honderden meters gingen gewoon niet. Niet een beetje. Niet slecht. Gewoon niet. Het was op het verzuipen af. Ik vond gewoon geen adem. Ik had me nochtans nog iets verder naar achter gelegd in de start dan in Geel om wat minder last te hebben van al het gejoel. Maar dat heeft niet mogen baten. Ik heb mentaal nog nooit zo'n dreun gekregen in een wedstrijd. Never. Ik voelde dat ik op dat moment bij de allerlaatsten was. Ik merkte de laatste boot verschrikkelijk dicht in m'n buurt komen. Beschaamd. Dat was het enige gevoel dat ik op dat moment voelde. Iets wat ik nog nooit gevoeld heb tijdens een wedstrijd. Maar nu dus wel. Stoppen op verder sukkelen. Geen keuze dus. Pas na een paar honderden meters ben ik in m'n gewone ritme kunnen beginnen zwemmen. Het kalf was natuurlijk al lang verdronken. Ik heb nog wel een paar atleten kunnen inhalen, maar kwam uiteindelijk na meer dan 29 minuten uit het water. Even choco als ik Geel. En dat is eigenlijk nog het ergste. Dat je dan diep bent gegaan voor zo'n beschamende tijd. Tijdens de wissel was ik even m'n kluts kwijt. Iets nieuw deze keer: geen kramp, maar wel draaierig. Het was dan ook niet zo'n bijzonder snelle wissel. Over het fietsen kan ik heel kort zijn. Met momenten een technisch moelijk parcours dat er dan nog eens nat bij lag. Ik wist op voorhand dat ik daardoor nooit dezelfde snelheid zou kunnen halen dan in Oostende of Geel, ook al was stayeren deze keer toegelaten. Geen 40 km, maar slechts 35 km en tegen een gemiddelde van amper 35 km/h. Het resultaat van m'n voorzichte aanpak. Maar dat stoort me eerlijk gezegd minder. De omstandigheden zijn was ze zijn. Ook al ging het minder snel, door al het remmen, soms bijna stilstaan en dan telkens weer optrekken had ik absoluut niet het gevoel dat ik frisser aan het lopen zou kunnen beginnen. Het enige wat me nog restte was daarom te testen wat ik in een kwarttriathlon nog waard ben op 10 km. Met de 43:30 in Geel was ik niet tevreden. Maar misschien kon ik in een kwarttriathlon gewoon niet sneller. En toch moest het sneller, kost wat kost. En ja hoor. Wat is er mooier dan een wedstrijdverslag te mogen afsluiten met een happy end. Het lopen ging goed. Veel beter dan in Geel. Ik merkte het al meteen vanaf de eerste kilometer. Die ging net boven de 4:00. En deze keer kon ik het tempo min of meer aanhouden. De coach had om een negatieve split gevraagd en of hij er een gekregen heeft. Graag gedaan Rudi ;-) De eerste ronde van 5 km ging aan een gemiddelde van 4:12 per km, de tweede 5 km net onder de 4:00 per km. Yes! Net wat ik nodig had op dat kl*tegevoel van het zwemmen even te doen vergeten. Niet voor lang, want m'n blik staat al 100 % richting Antwerpen 2 augustus en daar wil ik niet dezelfde erbarmelijke start meemaken.
Eén grote mentale opkikker. Dat was de training van vanavond. En net wat ik nodig had in deze hectische weken. Ik zag het eigenlijk niet echt zitten toen ik vanavond thuis kwam. Maar dat gebeurt wel meer en ondertussen weet ik het net door te sporten is dat ik volledig weer opkikker. Dat was deze keer niet anders. Dat de training zelf enorm goed ging zal er ook wel voor iets tussen zitten. Ik weet niet hoe lang het al geleden was dat ik nog een dergelijke intervaltraining gedaan heb. Het was er wel één met voldoende recuperatie, dus eerlijk gezegd niet zo'n heel zware training. Maar de versnellingen gingen wel lekker snel. Iets sneller zelfs dan wat het schema vroeg. Maar vooral veel sneller dan wat ik de laatste maanden gewoon ben geweest. Dat kwam dan weer omdat ik het gewoon moeilijk vind om zomaar een bepaalde snelheid te lopen. Het werd niet 10 keer 400 m aan 3:50 per km maar steeds rond 3:30 per km. Ook al zijn zware trainingen achteraf de leukste om gedaan te hebben. Soms betekent het toch ook dat ik na een paar versnellingen al begin af te tellen naar het einde, in de vrees dat einde niet te halen. Maar nu was het omgekeerd. Halverwege het aantal versnellingen had ik spijt dat ik er nog maar enkele mocht doen. De 12 km waren voorbij voor ik het goed en wel besefte. Het gevoel tijdens de training was gewoon super. En ik zit nu nog na te genieten. Genieten en supertevreden omdat ik de trainingen kan doen die ik wil zonder noemenswaardige ongemakken. That's what it's all about. Meer heb ik niet nodig.
Ik heb daarnet m'n schema van Rudi en Mieke voor volgende week gekregen. Deze keer was het iets meer dan gewoon een schema. Ze hadden de moeite gedaan om uitvoerig te beschrijven hoe ik de komende wedstrijd van volgende week zondag in Hamme moet aanpakken, waarvoor dank. Zoals steeds, was ook nu de boodschap duidelijk, meer dan duidelijk. Gaan! Niet gewoon gaan, maar diep gaan, heel diep gaan. "Aankomen is kapot gaan". Mooi toch? ;-) En ik zie het volledig zitten. Was het maar al zondag ... Zoals voor elke wedstrijd had ik voor mezelf ook wel al geanalyseerd met welke resultaten ik tevreden zou zijn. En eigenlijk is het deze keer niet zo moeilijk. Hetzelfde in Geel maar het lopen moet sneller. Ik was enkel echt tevreden van m'n laatste twee km. Nu nog de eerste acht ;-) Het zal natuurlijk ook vooral in het lopen zijn dat het alles of niets wordt. Het absolute verval of net het omgekeerde. Wie niet waagt, niet wint. Het zwemmen in Geel was - voor mijn doen althans - heel goed. Dus dat wil ik evenaren. Ook al ben in toen heel diep gegaan, toch wil ik onder de grens van 2:00 per 100 m blijven. Mocht ik dat in Hamme kunnen bevestigen, kan ik stilaan beginnen dromen van dezelfde snelheid in Antwerpen voor een iets langere afstand. Het fietsen zal moeilijker te vergelijken worden. Het ene parcours is het andere natuurlijk niet. Maar vooral omdat in Hamme stayeren toegelaten is. Niets voor mij. Maar ik ga er mij niets van aantrekken. Gewoon m'n eigen ding doen en zien wat ik waard ben. Als dat dan minder snel gaat dan mocht ik uit de wind in één of andere wiel hebben kunnen zitten, dan is dat maar zo. De einduitslag van de wedstrijd interesseert me niet. Wel m'n eigen tijd, die ik op eigen kracht heb kunnen realiseren. En wat dat schema - of beter de mail - betreft die ik daarnet kreeg. Ik had de mail eigenlijk niet moeten openen om te weten hoe laat het was. "Ik wil schuim zien" was de subject van de mail. Goed gevonden ;-) Van 't bier zal het al zeker niet zijn. Hopelijk niet alleen van het douchen achteraf. Ik zal mijn best doen. Promised.
Ik val in herhaling als ik zeg dat m'n rustweek net op tijd komt. De trip naar London van afgelopen weekend zal er ongetwijfeld ook wel voor iets tussen zitten. Vrijdagmorgen vertrokken en zondagmiddag terug thuis. Verschikkelijk veel kilometers gedaan: gewandeld welteverstaan. En daar word je dus ongelooflijk moe van. Ik voel de vermoeidheid nu nog steeds in m'n ganse lichaam. Nochtans waren niet alle kilometers wandelkilometers. Zowel zaterdagmorgen als zondagmorgen ben ik immers een toertje gaan lopen in Regents Park. Genieten in het kwadraat. Je kan het je gewoonweg niet voorstellen. Ik had oorspronkelijk alleen voor zaterdagmorgen een training gepland. Maar ik kon me zondagmorgen gewoon niet houden. Trainen onder een stralende ochtendzon in een oase van groen en rust en dat in m'n lievelingsstad. Wat moet een mens nog meer hebben? Met het voorbije weekend sloot ik bovendien weer een geslaagde trainingsmaand af. Zowel in het fietsen als in het lopen was mei de maand met de meeste kilometers dit jaar. Wetende dat m'n trainingen ook kwalitatief in orde waren, kan dat alleen maar m'n conditie ten goede komen. Ik voel me absoluut klaar voor m'n derde voorbereidingswedstrijd in Hamme binnen twee weken. Eerst nog wat rusten om klaar te geraken om m'n goede resultaat in Geel te bevestigen.
