geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
24-07-2009
halfweg
Dat er zoiets als gedachten lezen bestaat, wist ik al. Maar iemands lichaam lezen? Het zal alleen weggelegd zijn voor goede trainers, voor straffe coaches. Bij m'n schema's van deze en volgende week schreef Rudi immers: "... en je lichaam zal je soms het gevoel geven noodzaak aan training te hebben. Probeer dit te negeren, dit is supercompensatie." Die "probeer" had hij er natuurlijk wel van tussen kunnen laten ;-) Maar voor het overige is het wel redelijk de nagel op de kop. Dat 2 augustus maar snel voorbij is ;-) Een beetje minder trainen en ik heb - zowel fysiek en mentaal - veel te veel goesting om er een ongelofelijke lap op te geven. Wat zou ik nu graag hebben dat die trainingen iets langer zouden duren, iets sneller zouden gaan, ... maar nu dus niet. Dat gaat wat geven volgende week met nog minder te trainen ;-) Gelukkig heb ik voor dit weekend nog een fietstraining van 100 km en een looptraining van 15 km te goed. En wat doet een mens dan zoal als er minder trainingen aankomen en als die trainingen minder lang duren? Nog niet teveel piekeren over de Antwerp Ironman 70.3. Dat heb ik al genoeg gedaan en daar heb ik trouwens nog genoeg tijd voor. Vooruit kijken dan maar naar wat komen gaat. En ja hoor, de knoop is doorgehakt. Antwerpen wordt in meer dan één betekenis een halve Ironman voor mij. Want ik zal op 2 augustus ook exact halfweg zijn op "My road to Iron". Amper één week na het openen van de inschrijvingen voor de editie van 2010, hebben al meer dan 1.500 triatleten zich ingeschreven. Dus ik kon maar beter snel zijn.
Anmeldung IRONMAN SWITZERLAND Triathlon, powered by ewz - 01.08.2010 Kategorie: Ironman - TM 40 Person: Hank Mees, 14.10.1970, M Wettkampf: IRONMAN SWITZERLAND Triathlon, powered by ewz - 01.08.2010 Veranstalter: BK Sportpromotion AG, CH-Schlieren (MWST-Nr. 386 376)
Hoe fris kan een mens zich voelen na drie zware, intensieve trainingsweken? Nogal een geluk dat ik, toen ik vorig weekend ziek ben geworden, geen medicijnen heb moeten nemen, want ik zou nu beginnen denken dat er iets "goed" ingezeten zou hebben ;-) Met pijn in het hart moet ik vaststellen dat het zware trainingswerk erop zit. Er wachten mij alleen nog een relatieve rustweek en dan een echte rustweek. Tedjuu toch. Ik zal heel hard m'n best doen om er toch wat van te proberen genieten ;-) Op zo'n momenten ben ik blij dat ik met schema's van Rudi en Mieke train. Dat ik verstandig train. Ik zou anders volledig op m'n gevoel afgaan en me waarschijnlijk bezondigen aan overdaad. Gisteren zou dat vast en zeker het geval geweest zijn. Omdat het vorige week de intensieve fietsweek was, voorzag m'n schema deze week gewoon twee extensieve fietstrainingen. Op zeven kilometer na, heb ik me daar gisteren behoorlijk aan gehouden. Maar een beetje gezondigd dus. Toen we, na meer dan anderhalf uur sterke tegenwind, aan het zgn. "vrije gedeelte" kwamen, bleek de wind, voor het eerst in de rit wel goed te zitten. Tijdens het eerste gedeelte schuin in de rug, in het tweede gedeelte volledig in de rug. Ik had me voorgenomen om rustig mee te freewheelen in de wielen. Maar toen ik na een paar minuten al op kop kwam, kon ik me toch niet houden. Even testrn hoe snel het kon, met de wind in de rug. En het kon snel. Sneller dan ik gedacht had. Het eerste gedeelte tot 47-48 km/h. Het tweede gedeelte zelfs boven de 50 km/h. En dat is echt wel kicken. De laatste kilometer ging het net niet aan 55 km/h. Goeie benen? Ik zal het maar op de wind steken. Bezondigen aan overdaad. Dat zou ook vandaag ook vast en zeker het geval geweest zijn zonder schema. Er stond een dubbele looptraining op het programma. Ik ben eens in m'n logboek gaan neuzen en dat is potverdorie al van februari vorig jaar geleden, dat ik nog eens twee looptrainingen op één dag gedaan heb. Ik was vooral benieuwd hoe vlot de tweede training zou gaan. De eerste training, van iets meer dan 18 km, ging even vlot en gemakkelijk dan de vorige trainingen. De training van vanavond moest aan wedstrijdtempo. We hadden afgesproken dat dat 4:30 per km zou zijn. En wat kan je meer verlangen dan dat je zoveel mogelijk op het gevoel probeert te lopen en kilometer na kilometer moet vaststellen dat je te snel loopt. Op het gevoel lopen, dat is min of meer lopen op basis van je hartslag. En vermits die vooraan in de 130 bleef hangen, voelde dit als het juiste tempo aan. Wat het dus eigenlijk niet was. Alle kilometers gingen aan ongeveer 4:25/km km. En de laatste twee kilometers rond de 4:20/km, waarbij de hartslag dan wel boven de 140 kwam. Ook al waren dat km 27 en 28 die dag. Als de benen nog zo goed aanvoelen, moet ik mezelf enorm intomen om niet nog sneller te gaan. Twee dagen na mekaar een beetje gezondigd. Maar net niet teveel, hoop ik, opdat de coach nog tevreden zou blijven. Een goed gevoel hebben, de "goeie moral" vinden. Dat is op z'n minst even belangrijk dan alle trainingsschema's mooi afwerken. Ook al moet je daar dan een klein beetje voor zondigen.
Het was weer niets vandaag in de Tour de France. Ik had nochtans gedacht dat deze rit door de Vogezen iets zou brengen. Dat op zijn minst één van de grote kanonnen iets zou proberen. Maar niets van dat alles. Het zal dan toch alleen maar stilte voor de storm zijn. Ik kan me moeilijk voorstellen dat er zondag, met aankomst bovenop een berg van eerste categorie, niets gaat gebeuren. Ik ben reuzebenieuwd hoe Armstrong het ervan af gaat brengen. Sinds het begin van de Tour doet iedereen zo euforisch over hem. En dat begrijp ik eigenlijk niet. Ik hoop dat ze allemaal gelijk hebben. En wat hij al laten zien heeft de voorbije weken is inderdaad ook wel straffe kost en maakt zijn comeback nu al geslaagd. Maar het is nog wel iets anders dan meespelen voor een nieuwe eindoverwinning. Ook al is de Tour al twee weken bezig. Ze hebben hem nog niet echt kunnen testen in het hooggebergte. Dus weet eigenlijk nog niemand hoe goed hij eigenlijk is en goed Contador zal zijn. Soit. Wat mezelf betreft. Die paar trainingsloze dagen hebben me precies nog geen eens zo'n slecht gedaan. Ik heb ondertussen al terug twee zwemtrainingen, een fietstraining en twee looptrainingen achter de rug. Bij m'n looptrainingen had ik bewust m'n hartslagmeter nog eens aangedaan om te kunnen zien waar ik sta. Ook al waren het maar twee korte, extensieve trainingen. Het gevoel was heel goed. En de hartslag toonde toch ook aan dat m'n conditie, op twee weken van D-day, ok is. Daarnet liep ik m'n laatste twee kilometers onder de 5:00 per km aan een hartslag die net onder de 120 bleef. Zondag ga ik m'n hartslagmeter ook aandoen om te zien wat het geeft tijdens m'n tweede looptraining 's middags of 's avonds. Een training aan wedstrijdtempo. Dat zal dan meteen een beetje een test zijn om te zien of dat tempo inderdaad m'n wedstrijdtempo zal kunnen worden.
Terug van even weg geweest. Gelukkig even maar. Ik ben ondertussen terug kunnen gaan werken. En dat betekent dus ook terug kunnen trainen. De laatste intensieve week is natuurlijk niet begonnen zoals gepland. Maar dat is op zicht niet erg. Rudi heeft voor een aangepast schema gezorgd zodat het uiteindelijk toch nog een serieuze loopweek zal worden richting 50 km, met in het weekend een dubbele looptraining voor in totaal een kleine 30 km en daarin een groot stuk aan wedstrijd tempo. Ik kijk er al naar uit. En wat doet een mens zoals als hij lusteloos zit te wachten tot hij terug normaal kan functioneren en tot hij terug de energie vind om terug te trainen. Denken over wat komen gaat natuurlijk. En dat gaat dan over wat zowat m'n doel zal worden voor binnen twee weken. Maar ook over wat volgend jaar gaat brengen. Dat lijkt misschien heel vroeg om daar nu al mee bezig te zijn. En eigenlijk is het dat ook. Ik vind het zelf een beetje raar om m'n doel voor volgend jaar al te moeten vast leggen nog vóór dat ik dit jaar mezelf serieus heb kunnen testen. Maar ik heb geen keuze. De keuze die ik heb is ondertussen trouwens al kleiner geworden, zonder dat ik dat wou. Eén van de mogelijkheden voor volgend jaar was immers de Ironman in Frankfurt. Maar die kan ik dus al vergeten, want hij is ondertussen al uitverkocht. Hetzelfde voor die in Klagenfurt (Oostenrijk). Inschrijven in de Ironman in Nice gaat (voorlopig) nog wel. Ook al zou die ik heel graag doen. Daar zijn andere reden voor om die toch niet te verkiezen. Anyway, misschien dan toch maar "first things first" en m'n blik volledig richting Antwerp Ironman 70.3, of althans voor 90 %. Ik ga alles nog eens rustig op een rijtje zetten en dan voor mezelf bepalen voor welke eindtijd(en) ik wil - of beter gezegd: denk te kunnen - gaan.
De voorlaatste intensieve trainingsweek zit erop. Na de intensieve week met het accent op zwemmen, lag de voorbije week het accent op fietsen. In aantal uren training betekent dat de zwaarste week. Ik had dan ook een dagje extra verlof genomen omdat het anders praktisch niet te regelen viel om m'n volledige trainingschema af te werken. In tegenstelling tot de week daarvoor, met volop zon en temperaturen tot 30 graden, was het deze keer armoede troef. Afgezien van de fietstraining van maandag, heb ik het geen enkele training droog kunnen houden. Het is dan ook een heel zware trainingsweek geworden. De klap op de vuurpijl was de fietstraining van vrijdag. Maandag was ik al naar de zee gefietst, goed voor net geen 100 km. Wel constant tegenwind, maar de wind blies niet zodanig hard dat het uiteindelijk wel meeviel. Vrijdag was het anders. Ik was niet via de kortste weg naar zee gereden, maar volledig om via Nederland (Terneuzen - Breskens - Cadzand). Om half acht 's morgens - na amper een half uur fietsen - was ik al volledig doorweekt. Een uurtje later is het dan gelukkig wel voorgoed opgehouden met regenen, zodat ik de rest van de training droog heb kunnen afwerken. Het is wel een heel zware training geworden. Méér dan vijf uur beuken tegen de wind in. Wind die verschrikkelijk hard blies. Dat had er natuurlijk alles mee te maken dat ik het grootste deel in de polders en langs de Westerschelde fietste. Wat het dan ook tot een bijzondere training maakte, omdat je gewoon bent om na een tijdje tegenwind wat te kunnen recuperen met wind in de rug. Deze keer dus niet. Er waren stukken bij waar ik flirtte met de 20 km/h grens. Dat zegt genoeg ... Ik weet niet of het iets te maken heeft met het voorbije zware trainingswerk. Misschien zat het al in m'n lijf en is het er nu wat sneller uitgekomen. Zaterdagmorgen was ik nog gaan zwemmen en op de middag had ik nog een looptraining gedaan. 's namidddag begon ik me slechter en slechter te voelen. Spierpijn en moe. Zondagmorgen heb ik de fietstraining wijselijk gelaten voor wat ze was. 's middags had ik 38 ° koorts. Ondertussen begint het stilaan beter te gaan en is de koorts verdwenen. Een kleine, ongewilde onderbreking, van m'n laatste intensieve trainingswerk. Beter nu dan binnen drie weken, denk ik dan maar.
De voorbije week was een fantastische trainingsweek. Het was de eerste van een reeks van drie zware, intensieve weken, als voorbereiding op 2 augustus. Deze week lag het accent op zwemmen, volgende week op fietsen en de week daarna op lopen. En of ik gezwommen heb deze week: 9 km in totaal. Als je weet dat ik voor zo'n totaal normaal 2 of 3 weken nodig heb, is het niet verwonderlijk dat dit de eerste keer is dat ik de vermoeidheid in m'n lijf voel door m'n zwemtrainingen. Natuurlijk ook door de combinatie met het gewone aantal fiets- en loopkilometers. Het zal niet gemakkelijk zijn de komende twee weken om alle trainingen te kunnen doen zoals gepland. Maar dat maakt het extra uitdagend en ik weet dat het achteraf voor een enorm tevreden gevoel zal zorgen dat het weeral gelukt is. Tegelijkertijd zal ik, vanuit m'n luie zetel, zoveel mogelijk de Tour de France proberen volgen en zien hoe er nog zoveel anderen zijn, die nog veel meer afzien dan mij. Dan stellen mijn zware, intensieve weken ineens heel wat minder voor. En het is niet alleen genieten van de koers zelf, maar ook van het ganse circus er rond: speculaties wie de beste is, terugblikken op de voorbije rit, voorspelling voor de rit die komen gaat, ... Zolang ze maar niet teveel terugblikken op 1969, want dat hangt al serieus mijn voeten uit. Neen, ik ben geen Boonen fan. Maar je moet mij het verschil eens uitleggen tussen iemand die nog nooit gepakt werd voor doping - ook al deed hij tot drie keer iets wat absoluut niet goed te praten is - en waar velen zo'n schande over spreken. En iemand die, 40 jaar geleden, in hetzelfde jaar dan dat hij gepakt werd voor doping in de Giro, wel mocht starten in de Tour, die Tour won en nu als de grootste aller tijden wordt bejubeld. Gelden er dan nu totaal andere waarden en normen dan vroeger? Als we dan toch willen terugblikken, dan vond ik alvast de prestatie van Armstrong stukken indrukwekkender .... op 21 juli 1969. Dat was pas buitenaards.
Ik had me voor dit weekend voorgenomen dat slapen m'n belangrijkste trainingen zouden moeten worden. De voorbije week was nog niet super intensief, maar er komen nu wel drie intensieve weken op rij aan. Dus ik kan er mmar beter voor zorgen dat ik nu al niet te vermoeid geraak. Die twee belangrijkste trainingen heb ik gelukkig al bij al goed kunnen afwerken ;-). Ik kreeg het deze week niet anders georganiseerd dan dat zaterdag de enige rustdag was: een Depeche Mode concert in het Stade de France (foto). We hadden besloten om er meteen een volledig dagje Parijs van te maken. Met het fantastische zomerweer dat we erbij kregen, is het een even vermoeiende dan prachtige dag geworden. Maar wat het sporten betreft, heb ik al betere rustdagen gehad. Ik had met momenten het gevoel dat ik evenveel kilometers aan het doen was dan al m'n loopkilometers in de voorbije week tesamen. Voor vandaag zondag stond er enkel nog een lange looptraining op het programma: alles extensief behalve het stuk van km 10 tot 15 aan 4:00 per km. Ik heb dan ook even getwijfeld of het wel een goed idee was om deze morgen - na de vele autokilometers, het dagje stappen in Parijs en het in het holst van de nacht thuis arriveren - deze training te doen ... op m'n nuchtere maag. Ik heb het dan toch maar gedaan en ben deze morgen met een klein drinkbusje water en een Squeezy gelletje vertrokken naar Bornem. Het moet zijn dat ik ondertussen toch wel stilaan onder stoom begin te geraken. Want op geen enkel moment voelde het lastig aan. Alhoewel ik, eerlijk gezegd, tijdens de laatste kilometer aan 15 km/h per toch content was dat ik terug een wat rustiger tempo kon lopen. Ik had wel de pech dat het moeilijkste stuk - met heel wat stukken bergop en vals plat - net in die snelle 5 km zaten. Dat gaf de training nog wat extra pit. Maar ook dan lukte het dus toch goed. Het was weer één van die trainingen die me een enorme mentale boost heeft gegeven. Alles voelt gewoon heel goed aan tijdens het lopen. En dat voorspelt alleen maar veel goeds voor binnen vijf weken.
Dit is mijn weer. Of beter: dit is bijná mijn weer. Doe er nog een graad of tien bij en het is perfect ;-) Daarnet ben ik een rustig looptrainingetje gaan doen. Lekker bakken en braden onder een tropisch zonnetje. What more can life bring us? Laat het op 2 augustus maar gerust meer van dat zijn. Ik ben trouwens stilaan bezig om mijn doelen voor de Antwerp Ironman 70.3 te bepalen. Met doelen bedoel ik de tijden die ik denk of hoop te kunnen halen in het zwemmen, fietsen en lopen. Ik ben er nog niet volledig uit en wil het natuurlijk ook op zeker nog met Rudi en Mieke checken. Veel zal afhangen van de weersomstandigheden. Vooral voor het fietsen dan. Als ik hetzelfde kl*teweer krijg dan in Hamme wordt het moeilijk. Toen ik een paar weken geleden op de website van de Antwerp Ironman ging kijken, werd ik aangenaam verrast door het fietsparcours dat ze haden uitgestippeld. Dat ging potverdorie grotendeels op mijn eigenste trainingsparcours: 90 km van Linkeroever, langs de Expressweg, naar Wachtebeke en terug. In het begin en op het einde wel een beetje minder goed wegdek, maar wel heel veel stukken lang rechtdoor, met weinig bochten. Dus ideaal om een mooi gemiddelde te kunnen rijden. Maar, blijkbaar heb ik te vroeg victorie gekraaid. Toen ik vorige week opnieuw op hun website ging kijken, zag ik tot m'n grote verbazing een totaal ander parcours beschreven. Ik heb dan contact opgenomen met de organisatie en kreeg te horen dat ze het parcours op Linkeroever niet konden waarmaken door - guess what? - wegenwerken in Moerbeke, die niet op tijd klaar zullen geraken. Daarom hebben ze het parcours noodgedwongen verlegd naar rechteroever, grotendeels door de Antwerpse haven. Minder rechte banen in elk geval. Maar wat me meer zorgen baart: met heel dikwijls treinsporen die we zullen moet dwarsen. Dan wordt het nog belangrijker dat het droog blijft. We zien wel. Niets aan te doen. Na een rustweek vorige week, begint m'n trianingsvolume, langzaam maar zeker, toe te nemen. Ik heb al 5 zwemkilometers achter de rug deze week. Er staat me nog een serieus lange fietstraining (> 100km) te wachten. En ook nog een lange, pittige looptraining. Met of zonder tropische temperaturen: opgewarmd geraken zal dus geen probleem zijn.
Ik ben m'n wanprestatie tijdens het zwemmen zondag nog niet vergeten. Maar het is wat het was en that's it. De "room for improvement" is daardoor nog enorm groot. Maar anderzijds vergeet een mens soms te snel waarvan hij vertrokken is. Het is immers wel zo dat ik in het zwemmen ook al heel wat progressie gemaakt heb. Gelukkig maar. En dat heb ik voor mezelf vanmorgen nogmaals bevestigd. In het schema van Rudi en Mieke zat op het einde een reeks van 4 x 100 m , die ik progressief per 100 m moest zwemmen. M.a.w. elke 100 m sneller dan de vorige 100 m. De eerste twee heb ik zonder pull buoy gedaan, de laatste twee met. De tijden waren: 2:07, 1:57, 1:46 en 1:40. Wetende dat ik een paar maanden geleden nog overgelukkig was toen ik een 100 m net binnen de twee minuten kon zwemmen, ben ik best wel tevreden met die tijden. Keep on training en alles nog eens rustig bespreken met Rudi en Mieke en misschien verbaas ik mezelf op 2 augustus wel in het zwemmen .... en daarna in het fietsen .... en in het lopen.
Wat moet ik hier nu mee? Ik zal het maar als één van de vele voordelen van deze mooie sport zien. Het feit dat je er totaal niets van bakt en toch niet met een compleet slecht gevoel zit achteraf. Enkele dagen geleden leek alles nochtans rozegeur en maneschijn. Ik was klaar voor m'n laatste voorbereidingswedstrijd voor de Antwerp Ironman 70.3. Eentje in tropische temperaturen, zoals ik het graag heb. En met het ganse gezin zouden we er een leuke daguitstap van maken. Vanmorgen bleek van dat alles niets in huis te komen. Het liep al mis bij het opstaan trouwens: keelpijn, verstopte neus, een slecht gevoel en daardoor geen deftig ontbijt kunnen nemen. En uiteindelijk konden we niet anders dan beslissen om zonder kinderen richting Hamme te vertrekken in de gutsende regen. M'n goede voornemens om er een ongeloofelijke lap op te geven kon ik meteen vergeten. Degenen die me kennen, weten dat ik niet de man ben om risico's te nemen en dat ging ik tijdens het fietsen dan ook absoluut niet doen, wetende dat het daardoor natuurlijk minder snel zou gaan. Volledig verzopen aan de start. Maar laat dat nu net niet het probleem zijn als je moet beginnen zwemmen ;-) Ook al was ik de vorige keer in Geel bij het zwemmen heel diep gegaan, toch hoopte ik om hier op z'n minst even goed te doen. Tot zover m'n droom. De realiteit trok in de verste verte op niets van dat alles. Slecht. Verschrikkelijk. Erbarmelijk. Beschamend. Ik vind er geen woorden voor. En ik heb er geen verklaring voor, maar de eerste honderden meters gingen gewoon niet. Niet een beetje. Niet slecht. Gewoon niet. Het was op het verzuipen af. Ik vond gewoon geen adem. Ik had me nochtans nog iets verder naar achter gelegd in de start dan in Geel om wat minder last te hebben van al het gejoel. Maar dat heeft niet mogen baten. Ik heb mentaal nog nooit zo'n dreun gekregen in een wedstrijd. Never. Ik voelde dat ik op dat moment bij de allerlaatsten was. Ik merkte de laatste boot verschrikkelijk dicht in m'n buurt komen. Beschaamd. Dat was het enige gevoel dat ik op dat moment voelde. Iets wat ik nog nooit gevoeld heb tijdens een wedstrijd. Maar nu dus wel. Stoppen op verder sukkelen. Geen keuze dus. Pas na een paar honderden meters ben ik in m'n gewone ritme kunnen beginnen zwemmen. Het kalf was natuurlijk al lang verdronken. Ik heb nog wel een paar atleten kunnen inhalen, maar kwam uiteindelijk na meer dan 29 minuten uit het water. Even choco als ik Geel. En dat is eigenlijk nog het ergste. Dat je dan diep bent gegaan voor zo'n beschamende tijd. Tijdens de wissel was ik even m'n kluts kwijt. Iets nieuw deze keer: geen kramp, maar wel draaierig. Het was dan ook niet zo'n bijzonder snelle wissel. Over het fietsen kan ik heel kort zijn. Met momenten een technisch moelijk parcours dat er dan nog eens nat bij lag. Ik wist op voorhand dat ik daardoor nooit dezelfde snelheid zou kunnen halen dan in Oostende of Geel, ook al was stayeren deze keer toegelaten. Geen 40 km, maar slechts 35 km en tegen een gemiddelde van amper 35 km/h. Het resultaat van m'n voorzichte aanpak. Maar dat stoort me eerlijk gezegd minder. De omstandigheden zijn was ze zijn. Ook al ging het minder snel, door al het remmen, soms bijna stilstaan en dan telkens weer optrekken had ik absoluut niet het gevoel dat ik frisser aan het lopen zou kunnen beginnen. Het enige wat me nog restte was daarom te testen wat ik in een kwarttriathlon nog waard ben op 10 km. Met de 43:30 in Geel was ik niet tevreden. Maar misschien kon ik in een kwarttriathlon gewoon niet sneller. En toch moest het sneller, kost wat kost. En ja hoor. Wat is er mooier dan een wedstrijdverslag te mogen afsluiten met een happy end. Het lopen ging goed. Veel beter dan in Geel. Ik merkte het al meteen vanaf de eerste kilometer. Die ging net boven de 4:00. En deze keer kon ik het tempo min of meer aanhouden. De coach had om een negatieve split gevraagd en of hij er een gekregen heeft. Graag gedaan Rudi ;-) De eerste ronde van 5 km ging aan een gemiddelde van 4:12 per km, de tweede 5 km net onder de 4:00 per km. Yes! Net wat ik nodig had op dat kl*tegevoel van het zwemmen even te doen vergeten. Niet voor lang, want m'n blik staat al 100 % richting Antwerpen 2 augustus en daar wil ik niet dezelfde erbarmelijke start meemaken.
Eén grote mentale opkikker. Dat was de training van vanavond. En net wat ik nodig had in deze hectische weken. Ik zag het eigenlijk niet echt zitten toen ik vanavond thuis kwam. Maar dat gebeurt wel meer en ondertussen weet ik het net door te sporten is dat ik volledig weer opkikker. Dat was deze keer niet anders. Dat de training zelf enorm goed ging zal er ook wel voor iets tussen zitten. Ik weet niet hoe lang het al geleden was dat ik nog een dergelijke intervaltraining gedaan heb. Het was er wel één met voldoende recuperatie, dus eerlijk gezegd niet zo'n heel zware training. Maar de versnellingen gingen wel lekker snel. Iets sneller zelfs dan wat het schema vroeg. Maar vooral veel sneller dan wat ik de laatste maanden gewoon ben geweest. Dat kwam dan weer omdat ik het gewoon moeilijk vind om zomaar een bepaalde snelheid te lopen. Het werd niet 10 keer 400 m aan 3:50 per km maar steeds rond 3:30 per km. Ook al zijn zware trainingen achteraf de leukste om gedaan te hebben. Soms betekent het toch ook dat ik na een paar versnellingen al begin af te tellen naar het einde, in de vrees dat einde niet te halen. Maar nu was het omgekeerd. Halverwege het aantal versnellingen had ik spijt dat ik er nog maar enkele mocht doen. De 12 km waren voorbij voor ik het goed en wel besefte. Het gevoel tijdens de training was gewoon super. En ik zit nu nog na te genieten. Genieten en supertevreden omdat ik de trainingen kan doen die ik wil zonder noemenswaardige ongemakken. That's what it's all about. Meer heb ik niet nodig.
Ik heb daarnet m'n schema van Rudi en Mieke voor volgende week gekregen. Deze keer was het iets meer dan gewoon een schema. Ze hadden de moeite gedaan om uitvoerig te beschrijven hoe ik de komende wedstrijd van volgende week zondag in Hamme moet aanpakken, waarvoor dank. Zoals steeds, was ook nu de boodschap duidelijk, meer dan duidelijk. Gaan! Niet gewoon gaan, maar diep gaan, heel diep gaan. "Aankomen is kapot gaan". Mooi toch? ;-) En ik zie het volledig zitten. Was het maar al zondag ... Zoals voor elke wedstrijd had ik voor mezelf ook wel al geanalyseerd met welke resultaten ik tevreden zou zijn. En eigenlijk is het deze keer niet zo moeilijk. Hetzelfde in Geel maar het lopen moet sneller. Ik was enkel echt tevreden van m'n laatste twee km. Nu nog de eerste acht ;-) Het zal natuurlijk ook vooral in het lopen zijn dat het alles of niets wordt. Het absolute verval of net het omgekeerde. Wie niet waagt, niet wint. Het zwemmen in Geel was - voor mijn doen althans - heel goed. Dus dat wil ik evenaren. Ook al ben in toen heel diep gegaan, toch wil ik onder de grens van 2:00 per 100 m blijven. Mocht ik dat in Hamme kunnen bevestigen, kan ik stilaan beginnen dromen van dezelfde snelheid in Antwerpen voor een iets langere afstand. Het fietsen zal moeilijker te vergelijken worden. Het ene parcours is het andere natuurlijk niet. Maar vooral omdat in Hamme stayeren toegelaten is. Niets voor mij. Maar ik ga er mij niets van aantrekken. Gewoon m'n eigen ding doen en zien wat ik waard ben. Als dat dan minder snel gaat dan mocht ik uit de wind in één of andere wiel hebben kunnen zitten, dan is dat maar zo. De einduitslag van de wedstrijd interesseert me niet. Wel m'n eigen tijd, die ik op eigen kracht heb kunnen realiseren. En wat dat schema - of beter de mail - betreft die ik daarnet kreeg. Ik had de mail eigenlijk niet moeten openen om te weten hoe laat het was. "Ik wil schuim zien" was de subject van de mail. Goed gevonden ;-) Van 't bier zal het al zeker niet zijn. Hopelijk niet alleen van het douchen achteraf. Ik zal mijn best doen. Promised.
Ik val in herhaling als ik zeg dat m'n rustweek net op tijd komt. De trip naar London van afgelopen weekend zal er ongetwijfeld ook wel voor iets tussen zitten. Vrijdagmorgen vertrokken en zondagmiddag terug thuis. Verschikkelijk veel kilometers gedaan: gewandeld welteverstaan. En daar word je dus ongelooflijk moe van. Ik voel de vermoeidheid nu nog steeds in m'n ganse lichaam. Nochtans waren niet alle kilometers wandelkilometers. Zowel zaterdagmorgen als zondagmorgen ben ik immers een toertje gaan lopen in Regents Park. Genieten in het kwadraat. Je kan het je gewoonweg niet voorstellen. Ik had oorspronkelijk alleen voor zaterdagmorgen een training gepland. Maar ik kon me zondagmorgen gewoon niet houden. Trainen onder een stralende ochtendzon in een oase van groen en rust en dat in m'n lievelingsstad. Wat moet een mens nog meer hebben? Met het voorbije weekend sloot ik bovendien weer een geslaagde trainingsmaand af. Zowel in het fietsen als in het lopen was mei de maand met de meeste kilometers dit jaar. Wetende dat m'n trainingen ook kwalitatief in orde waren, kan dat alleen maar m'n conditie ten goede komen. Ik voel me absoluut klaar voor m'n derde voorbereidingswedstrijd in Hamme binnen twee weken. Eerst nog wat rusten om klaar te geraken om m'n goede resultaat in Geel te bevestigen.
De Antwerp Ironman kan dit jaar rekenen op een indrukwekkend deelnemersveld. Er komen maar liefst zes winnaars van een Ironman aan de start. Er komen vijf Belgische toppers aan de start op 2 augustus. Rutger Beke, Marino Vanhoenacker, Luc Van Lierde, Frederik Van Lierde en Bert Jammaer strijden voor de titel van beste Belg. Jammaer won dit jaar nog de Ironman van Lanzarote. Met de Est Ain Alar Johanson en de Australiër Mitchell Anderson strijden er ook buitenlandse toppers mee voor de overwinning. Een mens zou van minder gemotiveerd geraken. En ook al heb ik eigenlijk nog niet echt iets gepresteerd, toch geeft het een gevoel van trots dat ikzelf ook deel ga mogen uitmaken van dit sportevenement.
De Geel triathlon is ondertussen bijna twee weken geleden. En ik ben nog altijd een beetje aan het genieten. Maar daarom niet minder aan het trainen, integendeel. Vorige week - de week onmiddellijk na de wedstrijd - heb ik wel zelf aan Rudi en Mieke gevraagd om een rustweek in te plannen. Een mens wordt wijzer met de jaren. Het moet zo zijn, want zoiets zou ik vroeger nooit uit mezelf gevraagd hebben. Nu dus wel. M'n lichaam smeekte echt om rust. Niet alleen omwille van de wedstrijd. Maar evenzeer door de hectische week en de trainingen ervoor. Daarom werd deze week in elk geval een intensieve week. En dat komt eigenlijk ook prima uit met die twee dagen verlof erin, gisteren en vandaag. Ik denk dat het zelfs de meest intensieve week is tot nu toe. Want zowel in het zwemmen, het fietsen als het lopen mogen de trainingen en vooral het volume er zijn. Vooral in het fietsen, is deze week geen week als een ander. Met de training van zondagmorgen erbij, zal ik net boven de 300 km uitkomen. Het is al jaren geleden dat ik nog zo'n weektotaal bijeen fietste. En dan zaten er bovendien nog eens twee pittige trainingen in. Een korte training met 10 keer een redelijk lange helling (Temse Veldstraat) stoempend op de grote plateau naar boven. Maar die was niets vergeleken met veruit de zwaarste training deze week: 120 km met daarin 6 keer een kwartier aan wedstrijdtempo. Tja, in het schema stond "zeker 4 keer", dus heb ik het zekere voor het onzekere genomen en het 6 keer gedaan ;-). Neen serieus, in het fietsen kan ik me zoiets wel permitteren. In het lopen zou ik zoiets niet (meer) doen. Ik heb het dan ook wel mogen voelen achteraf. Toen ik thuis kwam, was het vat echt wel af. Maar de recuperatie was wel ok en gaf me een goed gevoel. Morgen ga ik m'n derde looptraining deze week doen: 20 km. Ik zie er ongeloofelijk naar uit om nog eens meer dan anderhalf uur te mogen lopen. Het is dan ook al geleden van juni vorig jaar - toen de marathon van Eindhoven nog op m'n planning stond - dat ik nog eens een dergelijke afstand gelopen heb. Lange duurlopen zullen vanaf nu al eens meer op de planning staan, denk ik. En dat zal ook wel moeten als ik begin augustus nog een deftige halve marathon uit m'n benen wil kunnen schudden. Ik vind het ook wel een tof gevoel dat m'n trainingen stilaan meer en meer in functie van de Marc Herremans Classic beginnen te staan. Sinds enkele dagen zijn er trouwens weinig of geen trainingen meer waarbij 2 augustus niet een paar keer door m'n gedachten gaat. Op 10 weken van D-day mag dat ook wel.
De eerste kilometers op de fiets gingen niet zoals ik gehoopt had. Ik reed wel de snelheid die ik wou rijden, maar met veel te veel moeite. Te veel moeite om een dik uur te kunnen volhouden. Ik was waarschijnlijk wat teveel opgewarmd geraakt tijdens het zwemmen ;-) Gelukkig duurde dat mindere gevoel niet echt lang en geraakte ik na een tiental minuten toch deftig in mn ritme. Het was wel iets heel anders dan in Oostende. En dan heb ik het niet over de afstand die nu het dubbele was, maar over het parcours. Een aanloopstrook van 12 km en dan twee rondes van ongeveer 14 km. Ik weet trouwens niet waar de organisatie die 38,6 km vandaan haalde, maar ik heb, op enkele honderden meters na, wel 40 km gefietst. Afstand meten blijkt niet hun sterkste kant te zijn, want ook de beloofde 9,6 km lopen bleek, op enkele tientallen meters na, wel 10 km te zijn. Het fietsparcours dan. Gelukkig zaten er wel mooie rechte stukken in. Maar ook heel wat bochten, vooral rond de wisselzone. Er zat ook één kleine helling in, die we drie keer over moesten. Zoals verwacht werd het fietsen voor mij één grote inhaalrace. Zalig! Dat heeft er natuurlijk alles mee te maken dat ik laat uit het water kom. Maar op die moment doet dat er niet toe en geeft het, keer op keer als ik iemand inhaalde, een goed gevoel. Zelf werd ik door niemand ingehaald, enkel helemaal op het einde door de eerste vier in de wedstrijd. De eerste had dan ook een gemiddelde van 42 km/h. Jawadde. Mijn eigen gemiddelde was uiteindelijk beter dan ik verwacht had: 36,6 km/h. Dat is bijna hetzelfde dan in Oostende voor het dubbele in afstand. Het moet zijn dat de wind dan toch een hele grote rol gespeeld heeft in Oostende, want daar heb ik amper zes bochten moeten nemen en zat er, buiten een kleine stukje vals plat, niets van hellingen in. En ik had nu zelfs het gevoel dat het nog iets sneller kon, maar met de 10 km lopen die nog moesten komen, heb ik toch een heel klein beetje reserve gehouden. Houd het stil, want dat zal Rudi niet graag horen ;-) Wat het geweest zou zijn, mocht ik tijdens het fietsen echt tot tegen mn limiet gereden zou hebben, weet ik niet. Maar achteraf gezien, bleek dat beetje reserve houden, toch niet zon slechte beslissing. Het bleek immers zelfs onvoldoende om een deftige 10 km te lopen.Ik was nochtans beter van plan. De eerste honderden meters ben ik begonnen aan 4:00 per km. Maar ik kon het tempo gewoon niet aanhouden. De eerste kilometer bleek ik uiteindelijk nog maar aan 4:18 gelopen te hebben. En dan ging het verder bergaf. Ik was al tevreden dat ik mn snelheid niet lager moest laten zakken dan 4:30 per km. Waar ik voor gevreesd had ... de maag. Maar het was niet alleen de maag. De benen konden ook gewoon niet meer mee.Halverwege ben ik er dan toch in gelukt om terug wat sneller te lopen en ging het terug richting 4:15 per km. Maar na een goeie kilometer, moest ik het terug bekopen en zakte mn snelheid terug.Het rare was wel dat ik me mentaal wel ok voelde. Misschien kwam het omdat ik toch regelmatig nog lopers kon inhalen. Misschien ook omdat ik ook het gevoel had dat ik - alhoewel ik niet sneller kon - ook niet verder zou moeten vertragen om die 10 km ging kunnen uitlopen. Daar was ik zeker van. De derde en laatste ronde, kreeg ik zelf het gevoel dat ik terug sneller zou kunnen. Eindelijk opgewarmd ;-) Zo leek het wel. Het bleef immers niet bij een gevoel. Langzaam maar zeker kon ik ook terug versnellen. Tot mijn grote verbazing ging de voorlaatste kilometer terug aan 4:10 per km en de laatste kilometer zelfs aan 3:48 per km. Strange. Maar terzelfdertijd gaf - en geeft het me ook nu nog, een enorm goed gevoel. En ik hoop dat het een teken is dat ik geen schrik moet hebben van de langere afstand. Integendeel. Laat die halve Ironman maar komen ... als opwarmer voor meer.
Een doorwinterde triatleet zal elke wedstrijd die hij of zij doet waarschijnlijk in enkele korte zinnen kunnen samenvatten. Voor een groentje als mij ligt dat iets anders. Ik heb nog zoveel te leren. En gelukkig heb ik zondag in Geel ook heel veel geleerd dat ik in één verslag niet alles verteld krijg. Daarom ga ik het deze keer enkel over het zwemmen hebben. Maar eerst toch even mijn totale resultaat: 182ste van 305 deelnemers met een eindtijd van 2u20'43". Neen, ik ben niet tevreden. Ik ben héél tevreden. Het zwemmen dan. De eerste keer in open water was sowieso een enorme uitdaging voor mij. Ik dacht dat het altijd betekende dat we rond een boei zouden moeten zwemmen: heen en terug. Maar Rudi had me al te kennen gegeven dat het ook kon zijn dat we gewoon anderhalve kilometer rechtdoor zouden moeten zwemmen. En het was inderdaad van dat. Heel goed als je met de stroming mee mag zwemmen. Guess what? Niet deze keer, alhoewel er gelukkig wel heel weinig stroming stond. Ik had me in de start niet volledig achteraan gezet, maar toch voldoende achteraan in de hoop om vanaf de start zo correct mogelijk te kunnen zwemmen. Me niet opblazen maar focussen op m'n techniek. Zwemmen? De eerste minuten alvast niet. Alles uit de kast halen om niet te verzuipen. Jongens toch. Techniektraining zwemmen? Nog nooit van gehoord. Daar kreeg ik gewoon geen enkele kans voor. Voeten, knieën, ellebogen, ... Noem maar op. Alles heb ik gezien. Alles heb ik gevoeld. Ademhalen? Naar adem happen, tussen een paar borrels door. Om de drie slagen ademhalen zat er ook al niet in. Ik denk dat het wel vijf minuten geduurd heeft vooraleer ik het gevoel kreeg dat ik een beetje deftig aan het zwemmen was en me effectief om m'n techiek kon concentreren. Nog twee dingen gingen toen niet zoals ik het wou. M'n ademhalng zat niet goed. In de tumultueuze start - voor mij althans - had ik me volledig opgeblazen. Een tweede probleem is dat ik extra meters aan het zwemmen was: alles behalve rechtdoor. Ook hier hadden zowel Rudi als Mieke me gewaarschuwd. Het weten is één. Het doen is nog iets anders. Niets aan te doen. Gewoon doorgaan en wel zien waar ik uit kom. Uiteindelijk het het water gesukkeld, nadat ik met m'n appel tegen één van de laatste boeien gezwommen was, in plaats van direct in de richting van het trapje te zwemmen. Toen ik uit het water kwam en in de wisselzone liep, merkte ik dat ik echt wel diep gegaan was. Al half choco en de wedstrijd moest - voor mij zeker - nog beginnen. Toen ik in de wisselzone m'n wetsuit aan het uittrekken was, schoot er al een kramp in m'n rechterkuit. Dat zal waarschijnlijk door het koude water (15°) geweest zijn, denk ik. Na een paar aanmoedigingen van Christel, London, m'n pa en Roeland, de fiets op. Achteraf hoorde ik dat m'n pa me tijdens de wissel vertelde dat ik minder dan 30 minuten gezwommen had. Normaal zou ik zoiets onmiddellijk horen, nu niet. Ik vertrok op m'n fiets zonder enig besef van m'n tijd in het zwemmen. Klaar om de beentjes te laten werken. Klaar om er een lap op te geven. Zonder het te beseffen was het zwemmen dus wel heel goed gegaan: net onder de 28 minuten. Alhoewel de eerlijkheid me gebied te zeggen dat Rudi aan de eindtijd van de eerste ziet dat het minder dan 1.500 meter geweest moet zijn. Hoeveel minder weet ik niet. Misschien voor mij niet echt veel minder met al dat zigzaggen, in plaats van rechtdoor te zwemmen ;-)
Bij m'n vorige wedstrijd in Oostende had ik mezelf voor elk van de drie onderdelen een doel gesteld. Dus waarom zou ik dat voor de wedstrijd van aanstaande zondag in Geel niet doen? Wel, misschien omdat ik eigenlijk één grotere betrachting heb: uitgerust aan de start verschijnen. De voorbije week is al het één en het ander geweest. Iets te veel van het goede. Niet zo zeer wat trainingen betreft, maar al de rest. Voor het werk drie business trips en ook nog eens naar een Depeche Mode concert in Luxemburg en dat allemaal op vijf dagen. Geen echte verrassing dat de fut er op dit moment eventjes uit is. Ik heb al één (zwem)training laten vallen. En misschien had ik beter nog een andere training laten vallen. Maar voor een schemafreak zoals ik moet er nu eenmaal al heel wat gebeuren vooraleer ik minder train dan wat het weekschema voorschrijft. In ieder geval staat het al vast dat ik, vanaf nu tot zondag - buiten een uurtje losfietsen zaterdag - niets meer doe. Op die manier moet het wel lukken om zondag toch fit aan de start te verschijnen. Dus back to business ... de doelen voor zondag: - zwemmen: minder dan 33 minuten - fietsen: 35 km/h gemiddeld - lopen: binnen de 42 minuten Als ik er dan ook nog eens in slaag om niet te veel tijd te verliezen tijdens de wissels, zou een eindtijd van tweeëneenhalf uur een heel mooi resultaat zijn. Dat zou dan bovendien zeven minuten beter zijn dan zes jaar geleden op de Steratlon in Sint-Niklaas, waar dan tijdens het fietsen zelfs nog gestayerd mocht worden. Zes jaar later en zeven minuten sneller. The future looks bright ...
Triathlon en verrassingen. Voor mij zijn het twee dingen die blijkbaar onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. In Oostende was het al bingo toen ik een uur vóór de start te horen kreeg dat er zonder wetsuit gezommen moest worden. Nu is Geel blijkbaar aan de beurt. M'n wedstrijdplanning voor dit jaar was immers heel zorgvuldig opgemaakt, volledig in functie van de Ironman 70.3 in Antwerpen op 2 augsutus. Eerst in Oostende 800 m zwemmen, dan in Geel 1.000 m - de eerste keer in open water - en tenslotte in Hamme 1.500 m. Een mooie, geleidelijke opbouw om me voor te bereiden op de 1.900 m zwemmen in het Galgenweel op Linkeroever. Dat dacht ik maar. Ik las zonet op de site van de Geelse triathlon dat het potverdorie 1.500 m zwemmen is. Als ik terug denk aan die 800 m in Oostende, kan ik maar één ding zeggen: sh*t, dat is veel te vroeg. Voor die afstand - en dan nog in open water - ben ik nog niet klaar. Niets aan te doen, I know. En beter dat ik het nu weet, dan dat ik het pas zondag te horen zou krijgen. M'n wetsuit zal meer dan ooit mijn steun en toeverlaat moeten worden om me drijvende te houden. Ik heb nog niets terug gevonden in hun reglement over limiettijden voor het zwemmen. Hopelijk zijn die er niet, want dat zou pas een echte verrassing zijn. Eentje waar ik minder om zou kunnen lachen.
Sinds kort is de website van Marc Herremans volledig vernieuwd. Er staat een filmpje op over zijn deelname aan de Ironman in 2006. Over een kippenvelmoment gesproken ... Niet te doen. Ik mag niet te veel naar van die dingen kijken of ik zou mij nog durven inschrijven voor een volledige Ironman dit jaar ;-)
