geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
14-06-2009
Hamme
Wat moet ik hier nu mee? Ik zal het maar als één van de vele voordelen van deze mooie sport zien. Het feit dat je er totaal niets van bakt en toch niet met een compleet slecht gevoel zit achteraf. Enkele dagen geleden leek alles nochtans rozegeur en maneschijn. Ik was klaar voor m'n laatste voorbereidingswedstrijd voor de Antwerp Ironman 70.3. Eentje in tropische temperaturen, zoals ik het graag heb. En met het ganse gezin zouden we er een leuke daguitstap van maken. Vanmorgen bleek van dat alles niets in huis te komen. Het liep al mis bij het opstaan trouwens: keelpijn, verstopte neus, een slecht gevoel en daardoor geen deftig ontbijt kunnen nemen. En uiteindelijk konden we niet anders dan beslissen om zonder kinderen richting Hamme te vertrekken in de gutsende regen. M'n goede voornemens om er een ongeloofelijke lap op te geven kon ik meteen vergeten. Degenen die me kennen, weten dat ik niet de man ben om risico's te nemen en dat ging ik tijdens het fietsen dan ook absoluut niet doen, wetende dat het daardoor natuurlijk minder snel zou gaan. Volledig verzopen aan de start. Maar laat dat nu net niet het probleem zijn als je moet beginnen zwemmen ;-) Ook al was ik de vorige keer in Geel bij het zwemmen heel diep gegaan, toch hoopte ik om hier op z'n minst even goed te doen. Tot zover m'n droom. De realiteit trok in de verste verte op niets van dat alles. Slecht. Verschrikkelijk. Erbarmelijk. Beschamend. Ik vind er geen woorden voor. En ik heb er geen verklaring voor, maar de eerste honderden meters gingen gewoon niet. Niet een beetje. Niet slecht. Gewoon niet. Het was op het verzuipen af. Ik vond gewoon geen adem. Ik had me nochtans nog iets verder naar achter gelegd in de start dan in Geel om wat minder last te hebben van al het gejoel. Maar dat heeft niet mogen baten. Ik heb mentaal nog nooit zo'n dreun gekregen in een wedstrijd. Never. Ik voelde dat ik op dat moment bij de allerlaatsten was. Ik merkte de laatste boot verschrikkelijk dicht in m'n buurt komen. Beschaamd. Dat was het enige gevoel dat ik op dat moment voelde. Iets wat ik nog nooit gevoeld heb tijdens een wedstrijd. Maar nu dus wel. Stoppen op verder sukkelen. Geen keuze dus. Pas na een paar honderden meters ben ik in m'n gewone ritme kunnen beginnen zwemmen. Het kalf was natuurlijk al lang verdronken. Ik heb nog wel een paar atleten kunnen inhalen, maar kwam uiteindelijk na meer dan 29 minuten uit het water. Even choco als ik Geel. En dat is eigenlijk nog het ergste. Dat je dan diep bent gegaan voor zo'n beschamende tijd. Tijdens de wissel was ik even m'n kluts kwijt. Iets nieuw deze keer: geen kramp, maar wel draaierig. Het was dan ook niet zo'n bijzonder snelle wissel. Over het fietsen kan ik heel kort zijn. Met momenten een technisch moelijk parcours dat er dan nog eens nat bij lag. Ik wist op voorhand dat ik daardoor nooit dezelfde snelheid zou kunnen halen dan in Oostende of Geel, ook al was stayeren deze keer toegelaten. Geen 40 km, maar slechts 35 km en tegen een gemiddelde van amper 35 km/h. Het resultaat van m'n voorzichte aanpak. Maar dat stoort me eerlijk gezegd minder. De omstandigheden zijn was ze zijn. Ook al ging het minder snel, door al het remmen, soms bijna stilstaan en dan telkens weer optrekken had ik absoluut niet het gevoel dat ik frisser aan het lopen zou kunnen beginnen. Het enige wat me nog restte was daarom te testen wat ik in een kwarttriathlon nog waard ben op 10 km. Met de 43:30 in Geel was ik niet tevreden. Maar misschien kon ik in een kwarttriathlon gewoon niet sneller. En toch moest het sneller, kost wat kost. En ja hoor. Wat is er mooier dan een wedstrijdverslag te mogen afsluiten met een happy end. Het lopen ging goed. Veel beter dan in Geel. Ik merkte het al meteen vanaf de eerste kilometer. Die ging net boven de 4:00. En deze keer kon ik het tempo min of meer aanhouden. De coach had om een negatieve split gevraagd en of hij er een gekregen heeft. Graag gedaan Rudi ;-) De eerste ronde van 5 km ging aan een gemiddelde van 4:12 per km, de tweede 5 km net onder de 4:00 per km. Yes! Net wat ik nodig had op dat kl*tegevoel van het zwemmen even te doen vergeten. Niet voor lang, want m'n blik staat al 100 % richting Antwerpen 2 augustus en daar wil ik niet dezelfde erbarmelijke start meemaken.
Reacties op bericht (4)
15-06-2009
genieten ...
Beschouw het als een goede training , en geniet in Antwerpen !!
15-06-2009 om 21:26
geschreven door erik
Verzopen kiekskes...
...en toch ben ik zeer trots dat je in deze weersomstandigheden niet hebt opgegeven! Of beter, dat je er toch aan begonnen bent. Ik was nog zo fier toen je die drie zwemmers voor je inhaalde! Super! Dacht ik nog bij mezelf, daar zal hij wel voldoening uithalen I love you, super goed gedaan. Nog heel even doorbijten en dan koop ik die doos Speculoosijs of euhm dat pak Marsen of euhm ...whatever you say, I'll buy xxx (foodwise hé!)
15-06-2009 om 20:19
geschreven door Christel
Op naar Antwerpen!
De fierheid wanneer Marc Herremans je medaille om je nek hangt zal onbeschrijfelijk zijn!
15-06-2009 om 12:01
geschreven door Wim
14-06-2009
focus!
Ik begrijp je teleurstelling maar vind het heel knap dat je reeds focust op Antwerpen en je dus niet laat ontmoedigen. That's the spirit! Enne, zoals ik vind, warm weer is nergens goed voor!
