geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
16-07-2009
Terug van even weggeweest
Terug van even weg geweest. Gelukkig even maar. Ik ben ondertussen terug kunnen gaan werken. En dat betekent dus ook terug kunnen trainen. De laatste intensieve week is natuurlijk niet begonnen zoals gepland. Maar dat is op zicht niet erg. Rudi heeft voor een aangepast schema gezorgd zodat het uiteindelijk toch nog een serieuze loopweek zal worden richting 50 km, met in het weekend een dubbele looptraining voor in totaal een kleine 30 km en daarin een groot stuk aan wedstrijd tempo. Ik kijk er al naar uit. En wat doet een mens zoals als hij lusteloos zit te wachten tot hij terug normaal kan functioneren en tot hij terug de energie vind om terug te trainen. Denken over wat komen gaat natuurlijk. En dat gaat dan over wat zowat m'n doel zal worden voor binnen twee weken. Maar ook over wat volgend jaar gaat brengen. Dat lijkt misschien heel vroeg om daar nu al mee bezig te zijn. En eigenlijk is het dat ook. Ik vind het zelf een beetje raar om m'n doel voor volgend jaar al te moeten vast leggen nog vóór dat ik dit jaar mezelf serieus heb kunnen testen. Maar ik heb geen keuze. De keuze die ik heb is ondertussen trouwens al kleiner geworden, zonder dat ik dat wou. Eén van de mogelijkheden voor volgend jaar was immers de Ironman in Frankfurt. Maar die kan ik dus al vergeten, want hij is ondertussen al uitverkocht. Hetzelfde voor die in Klagenfurt (Oostenrijk). Inschrijven in de Ironman in Nice gaat (voorlopig) nog wel. Ook al zou die ik heel graag doen. Daar zijn andere reden voor om die toch niet te verkiezen. Anyway, misschien dan toch maar "first things first" en m'n blik volledig richting Antwerp Ironman 70.3, of althans voor 90 %. Ik ga alles nog eens rustig op een rijtje zetten en dan voor mezelf bepalen voor welke eindtijd(en) ik wil - of beter gezegd: denk te kunnen - gaan.
