Ik had me voor dit weekend voorgenomen dat slapen m'n belangrijkste trainingen zouden moeten worden. De voorbije week was nog niet super intensief, maar er komen nu wel drie intensieve weken op rij aan. Dus ik kan er mmar beter voor zorgen dat ik nu al niet te vermoeid geraak. Die twee belangrijkste trainingen heb ik gelukkig al bij al goed kunnen afwerken ;-). Ik kreeg het deze week niet anders georganiseerd dan dat zaterdag de enige rustdag was: een Depeche Mode concert in het Stade de France (foto). We hadden besloten om er meteen een volledig dagje Parijs van te maken. Met het fantastische zomerweer dat we erbij kregen, is het een even vermoeiende dan prachtige dag geworden. Maar wat het sporten betreft, heb ik al betere rustdagen gehad. Ik had met momenten het gevoel dat ik evenveel kilometers aan het doen was dan al m'n loopkilometers in de voorbije week tesamen. Voor vandaag zondag stond er enkel nog een lange looptraining op het programma: alles extensief behalve het stuk van km 10 tot 15 aan 4:00 per km. Ik heb dan ook even getwijfeld of het wel een goed idee was om deze morgen - na de vele autokilometers, het dagje stappen in Parijs en het in het holst van de nacht thuis arriveren - deze training te doen ... op m'n nuchtere maag. Ik heb het dan toch maar gedaan en ben deze morgen met een klein drinkbusje water en een Squeezy gelletje vertrokken naar Bornem. Het moet zijn dat ik ondertussen toch wel stilaan onder stoom begin te geraken. Want op geen enkel moment voelde het lastig aan. Alhoewel ik, eerlijk gezegd, tijdens de laatste kilometer aan 15 km/h per toch content was dat ik terug een wat rustiger tempo kon lopen. Ik had wel de pech dat het moeilijkste stuk - met heel wat stukken bergop en vals plat - net in die snelle 5 km zaten. Dat gaf de training nog wat extra pit. Maar ook dan lukte het dus toch goed. Het was weer één van die trainingen die me een enorme mentale boost heeft gegeven. Alles voelt gewoon heel goed aan tijdens het lopen. En dat voorspelt alleen maar veel goeds voor binnen vijf weken.
Dit is mijn weer. Of beter: dit is bijná mijn weer. Doe er nog een graad of tien bij en het is perfect ;-) Daarnet ben ik een rustig looptrainingetje gaan doen. Lekker bakken en braden onder een tropisch zonnetje. What more can life bring us? Laat het op 2 augustus maar gerust meer van dat zijn. Ik ben trouwens stilaan bezig om mijn doelen voor de Antwerp Ironman 70.3 te bepalen. Met doelen bedoel ik de tijden die ik denk of hoop te kunnen halen in het zwemmen, fietsen en lopen. Ik ben er nog niet volledig uit en wil het natuurlijk ook op zeker nog met Rudi en Mieke checken. Veel zal afhangen van de weersomstandigheden. Vooral voor het fietsen dan. Als ik hetzelfde kl*teweer krijg dan in Hamme wordt het moeilijk. Toen ik een paar weken geleden op de website van de Antwerp Ironman ging kijken, werd ik aangenaam verrast door het fietsparcours dat ze haden uitgestippeld. Dat ging potverdorie grotendeels op mijn eigenste trainingsparcours: 90 km van Linkeroever, langs de Expressweg, naar Wachtebeke en terug. In het begin en op het einde wel een beetje minder goed wegdek, maar wel heel veel stukken lang rechtdoor, met weinig bochten. Dus ideaal om een mooi gemiddelde te kunnen rijden. Maar, blijkbaar heb ik te vroeg victorie gekraaid. Toen ik vorige week opnieuw op hun website ging kijken, zag ik tot m'n grote verbazing een totaal ander parcours beschreven. Ik heb dan contact opgenomen met de organisatie en kreeg te horen dat ze het parcours op Linkeroever niet konden waarmaken door - guess what? - wegenwerken in Moerbeke, die niet op tijd klaar zullen geraken. Daarom hebben ze het parcours noodgedwongen verlegd naar rechteroever, grotendeels door de Antwerpse haven. Minder rechte banen in elk geval. Maar wat me meer zorgen baart: met heel dikwijls treinsporen die we zullen moet dwarsen. Dan wordt het nog belangrijker dat het droog blijft. We zien wel. Niets aan te doen. Na een rustweek vorige week, begint m'n trianingsvolume, langzaam maar zeker, toe te nemen. Ik heb al 5 zwemkilometers achter de rug deze week. Er staat me nog een serieus lange fietstraining (> 100km) te wachten. En ook nog een lange, pittige looptraining. Met of zonder tropische temperaturen: opgewarmd geraken zal dus geen probleem zijn.
Ik ben m'n wanprestatie tijdens het zwemmen zondag nog niet vergeten. Maar het is wat het was en that's it. De "room for improvement" is daardoor nog enorm groot. Maar anderzijds vergeet een mens soms te snel waarvan hij vertrokken is. Het is immers wel zo dat ik in het zwemmen ook al heel wat progressie gemaakt heb. Gelukkig maar. En dat heb ik voor mezelf vanmorgen nogmaals bevestigd. In het schema van Rudi en Mieke zat op het einde een reeks van 4 x 100 m , die ik progressief per 100 m moest zwemmen. M.a.w. elke 100 m sneller dan de vorige 100 m. De eerste twee heb ik zonder pull buoy gedaan, de laatste twee met. De tijden waren: 2:07, 1:57, 1:46 en 1:40. Wetende dat ik een paar maanden geleden nog overgelukkig was toen ik een 100 m net binnen de twee minuten kon zwemmen, ben ik best wel tevreden met die tijden. Keep on training en alles nog eens rustig bespreken met Rudi en Mieke en misschien verbaas ik mezelf op 2 augustus wel in het zwemmen .... en daarna in het fietsen .... en in het lopen.
Wat moet ik hier nu mee? Ik zal het maar als één van de vele voordelen van deze mooie sport zien. Het feit dat je er totaal niets van bakt en toch niet met een compleet slecht gevoel zit achteraf. Enkele dagen geleden leek alles nochtans rozegeur en maneschijn. Ik was klaar voor m'n laatste voorbereidingswedstrijd voor de Antwerp Ironman 70.3. Eentje in tropische temperaturen, zoals ik het graag heb. En met het ganse gezin zouden we er een leuke daguitstap van maken. Vanmorgen bleek van dat alles niets in huis te komen. Het liep al mis bij het opstaan trouwens: keelpijn, verstopte neus, een slecht gevoel en daardoor geen deftig ontbijt kunnen nemen. En uiteindelijk konden we niet anders dan beslissen om zonder kinderen richting Hamme te vertrekken in de gutsende regen. M'n goede voornemens om er een ongeloofelijke lap op te geven kon ik meteen vergeten. Degenen die me kennen, weten dat ik niet de man ben om risico's te nemen en dat ging ik tijdens het fietsen dan ook absoluut niet doen, wetende dat het daardoor natuurlijk minder snel zou gaan. Volledig verzopen aan de start. Maar laat dat nu net niet het probleem zijn als je moet beginnen zwemmen ;-) Ook al was ik de vorige keer in Geel bij het zwemmen heel diep gegaan, toch hoopte ik om hier op z'n minst even goed te doen. Tot zover m'n droom. De realiteit trok in de verste verte op niets van dat alles. Slecht. Verschrikkelijk. Erbarmelijk. Beschamend. Ik vind er geen woorden voor. En ik heb er geen verklaring voor, maar de eerste honderden meters gingen gewoon niet. Niet een beetje. Niet slecht. Gewoon niet. Het was op het verzuipen af. Ik vond gewoon geen adem. Ik had me nochtans nog iets verder naar achter gelegd in de start dan in Geel om wat minder last te hebben van al het gejoel. Maar dat heeft niet mogen baten. Ik heb mentaal nog nooit zo'n dreun gekregen in een wedstrijd. Never. Ik voelde dat ik op dat moment bij de allerlaatsten was. Ik merkte de laatste boot verschrikkelijk dicht in m'n buurt komen. Beschaamd. Dat was het enige gevoel dat ik op dat moment voelde. Iets wat ik nog nooit gevoeld heb tijdens een wedstrijd. Maar nu dus wel. Stoppen op verder sukkelen. Geen keuze dus. Pas na een paar honderden meters ben ik in m'n gewone ritme kunnen beginnen zwemmen. Het kalf was natuurlijk al lang verdronken. Ik heb nog wel een paar atleten kunnen inhalen, maar kwam uiteindelijk na meer dan 29 minuten uit het water. Even choco als ik Geel. En dat is eigenlijk nog het ergste. Dat je dan diep bent gegaan voor zo'n beschamende tijd. Tijdens de wissel was ik even m'n kluts kwijt. Iets nieuw deze keer: geen kramp, maar wel draaierig. Het was dan ook niet zo'n bijzonder snelle wissel. Over het fietsen kan ik heel kort zijn. Met momenten een technisch moelijk parcours dat er dan nog eens nat bij lag. Ik wist op voorhand dat ik daardoor nooit dezelfde snelheid zou kunnen halen dan in Oostende of Geel, ook al was stayeren deze keer toegelaten. Geen 40 km, maar slechts 35 km en tegen een gemiddelde van amper 35 km/h. Het resultaat van m'n voorzichte aanpak. Maar dat stoort me eerlijk gezegd minder. De omstandigheden zijn was ze zijn. Ook al ging het minder snel, door al het remmen, soms bijna stilstaan en dan telkens weer optrekken had ik absoluut niet het gevoel dat ik frisser aan het lopen zou kunnen beginnen. Het enige wat me nog restte was daarom te testen wat ik in een kwarttriathlon nog waard ben op 10 km. Met de 43:30 in Geel was ik niet tevreden. Maar misschien kon ik in een kwarttriathlon gewoon niet sneller. En toch moest het sneller, kost wat kost. En ja hoor. Wat is er mooier dan een wedstrijdverslag te mogen afsluiten met een happy end. Het lopen ging goed. Veel beter dan in Geel. Ik merkte het al meteen vanaf de eerste kilometer. Die ging net boven de 4:00. En deze keer kon ik het tempo min of meer aanhouden. De coach had om een negatieve split gevraagd en of hij er een gekregen heeft. Graag gedaan Rudi ;-) De eerste ronde van 5 km ging aan een gemiddelde van 4:12 per km, de tweede 5 km net onder de 4:00 per km. Yes! Net wat ik nodig had op dat kl*tegevoel van het zwemmen even te doen vergeten. Niet voor lang, want m'n blik staat al 100 % richting Antwerpen 2 augustus en daar wil ik niet dezelfde erbarmelijke start meemaken.
Eén grote mentale opkikker. Dat was de training van vanavond. En net wat ik nodig had in deze hectische weken. Ik zag het eigenlijk niet echt zitten toen ik vanavond thuis kwam. Maar dat gebeurt wel meer en ondertussen weet ik het net door te sporten is dat ik volledig weer opkikker. Dat was deze keer niet anders. Dat de training zelf enorm goed ging zal er ook wel voor iets tussen zitten. Ik weet niet hoe lang het al geleden was dat ik nog een dergelijke intervaltraining gedaan heb. Het was er wel één met voldoende recuperatie, dus eerlijk gezegd niet zo'n heel zware training. Maar de versnellingen gingen wel lekker snel. Iets sneller zelfs dan wat het schema vroeg. Maar vooral veel sneller dan wat ik de laatste maanden gewoon ben geweest. Dat kwam dan weer omdat ik het gewoon moeilijk vind om zomaar een bepaalde snelheid te lopen. Het werd niet 10 keer 400 m aan 3:50 per km maar steeds rond 3:30 per km. Ook al zijn zware trainingen achteraf de leukste om gedaan te hebben. Soms betekent het toch ook dat ik na een paar versnellingen al begin af te tellen naar het einde, in de vrees dat einde niet te halen. Maar nu was het omgekeerd. Halverwege het aantal versnellingen had ik spijt dat ik er nog maar enkele mocht doen. De 12 km waren voorbij voor ik het goed en wel besefte. Het gevoel tijdens de training was gewoon super. En ik zit nu nog na te genieten. Genieten en supertevreden omdat ik de trainingen kan doen die ik wil zonder noemenswaardige ongemakken. That's what it's all about. Meer heb ik niet nodig.
Ik heb daarnet m'n schema van Rudi en Mieke voor volgende week gekregen. Deze keer was het iets meer dan gewoon een schema. Ze hadden de moeite gedaan om uitvoerig te beschrijven hoe ik de komende wedstrijd van volgende week zondag in Hamme moet aanpakken, waarvoor dank. Zoals steeds, was ook nu de boodschap duidelijk, meer dan duidelijk. Gaan! Niet gewoon gaan, maar diep gaan, heel diep gaan. "Aankomen is kapot gaan". Mooi toch? ;-) En ik zie het volledig zitten. Was het maar al zondag ... Zoals voor elke wedstrijd had ik voor mezelf ook wel al geanalyseerd met welke resultaten ik tevreden zou zijn. En eigenlijk is het deze keer niet zo moeilijk. Hetzelfde in Geel maar het lopen moet sneller. Ik was enkel echt tevreden van m'n laatste twee km. Nu nog de eerste acht ;-) Het zal natuurlijk ook vooral in het lopen zijn dat het alles of niets wordt. Het absolute verval of net het omgekeerde. Wie niet waagt, niet wint. Het zwemmen in Geel was - voor mijn doen althans - heel goed. Dus dat wil ik evenaren. Ook al ben in toen heel diep gegaan, toch wil ik onder de grens van 2:00 per 100 m blijven. Mocht ik dat in Hamme kunnen bevestigen, kan ik stilaan beginnen dromen van dezelfde snelheid in Antwerpen voor een iets langere afstand. Het fietsen zal moeilijker te vergelijken worden. Het ene parcours is het andere natuurlijk niet. Maar vooral omdat in Hamme stayeren toegelaten is. Niets voor mij. Maar ik ga er mij niets van aantrekken. Gewoon m'n eigen ding doen en zien wat ik waard ben. Als dat dan minder snel gaat dan mocht ik uit de wind in één of andere wiel hebben kunnen zitten, dan is dat maar zo. De einduitslag van de wedstrijd interesseert me niet. Wel m'n eigen tijd, die ik op eigen kracht heb kunnen realiseren. En wat dat schema - of beter de mail - betreft die ik daarnet kreeg. Ik had de mail eigenlijk niet moeten openen om te weten hoe laat het was. "Ik wil schuim zien" was de subject van de mail. Goed gevonden ;-) Van 't bier zal het al zeker niet zijn. Hopelijk niet alleen van het douchen achteraf. Ik zal mijn best doen. Promised.
Ik val in herhaling als ik zeg dat m'n rustweek net op tijd komt. De trip naar London van afgelopen weekend zal er ongetwijfeld ook wel voor iets tussen zitten. Vrijdagmorgen vertrokken en zondagmiddag terug thuis. Verschikkelijk veel kilometers gedaan: gewandeld welteverstaan. En daar word je dus ongelooflijk moe van. Ik voel de vermoeidheid nu nog steeds in m'n ganse lichaam. Nochtans waren niet alle kilometers wandelkilometers. Zowel zaterdagmorgen als zondagmorgen ben ik immers een toertje gaan lopen in Regents Park. Genieten in het kwadraat. Je kan het je gewoonweg niet voorstellen. Ik had oorspronkelijk alleen voor zaterdagmorgen een training gepland. Maar ik kon me zondagmorgen gewoon niet houden. Trainen onder een stralende ochtendzon in een oase van groen en rust en dat in m'n lievelingsstad. Wat moet een mens nog meer hebben? Met het voorbije weekend sloot ik bovendien weer een geslaagde trainingsmaand af. Zowel in het fietsen als in het lopen was mei de maand met de meeste kilometers dit jaar. Wetende dat m'n trainingen ook kwalitatief in orde waren, kan dat alleen maar m'n conditie ten goede komen. Ik voel me absoluut klaar voor m'n derde voorbereidingswedstrijd in Hamme binnen twee weken. Eerst nog wat rusten om klaar te geraken om m'n goede resultaat in Geel te bevestigen.
De Antwerp Ironman kan dit jaar rekenen op een indrukwekkend deelnemersveld. Er komen maar liefst zes winnaars van een Ironman aan de start. Er komen vijf Belgische toppers aan de start op 2 augustus. Rutger Beke, Marino Vanhoenacker, Luc Van Lierde, Frederik Van Lierde en Bert Jammaer strijden voor de titel van beste Belg. Jammaer won dit jaar nog de Ironman van Lanzarote. Met de Est Ain Alar Johanson en de Australiër Mitchell Anderson strijden er ook buitenlandse toppers mee voor de overwinning. Een mens zou van minder gemotiveerd geraken. En ook al heb ik eigenlijk nog niet echt iets gepresteerd, toch geeft het een gevoel van trots dat ikzelf ook deel ga mogen uitmaken van dit sportevenement.
De Geel triathlon is ondertussen bijna twee weken geleden. En ik ben nog altijd een beetje aan het genieten. Maar daarom niet minder aan het trainen, integendeel. Vorige week - de week onmiddellijk na de wedstrijd - heb ik wel zelf aan Rudi en Mieke gevraagd om een rustweek in te plannen. Een mens wordt wijzer met de jaren. Het moet zo zijn, want zoiets zou ik vroeger nooit uit mezelf gevraagd hebben. Nu dus wel. M'n lichaam smeekte echt om rust. Niet alleen omwille van de wedstrijd. Maar evenzeer door de hectische week en de trainingen ervoor. Daarom werd deze week in elk geval een intensieve week. En dat komt eigenlijk ook prima uit met die twee dagen verlof erin, gisteren en vandaag. Ik denk dat het zelfs de meest intensieve week is tot nu toe. Want zowel in het zwemmen, het fietsen als het lopen mogen de trainingen en vooral het volume er zijn. Vooral in het fietsen, is deze week geen week als een ander. Met de training van zondagmorgen erbij, zal ik net boven de 300 km uitkomen. Het is al jaren geleden dat ik nog zo'n weektotaal bijeen fietste. En dan zaten er bovendien nog eens twee pittige trainingen in. Een korte training met 10 keer een redelijk lange helling (Temse Veldstraat) stoempend op de grote plateau naar boven. Maar die was niets vergeleken met veruit de zwaarste training deze week: 120 km met daarin 6 keer een kwartier aan wedstrijdtempo. Tja, in het schema stond "zeker 4 keer", dus heb ik het zekere voor het onzekere genomen en het 6 keer gedaan ;-). Neen serieus, in het fietsen kan ik me zoiets wel permitteren. In het lopen zou ik zoiets niet (meer) doen. Ik heb het dan ook wel mogen voelen achteraf. Toen ik thuis kwam, was het vat echt wel af. Maar de recuperatie was wel ok en gaf me een goed gevoel. Morgen ga ik m'n derde looptraining deze week doen: 20 km. Ik zie er ongeloofelijk naar uit om nog eens meer dan anderhalf uur te mogen lopen. Het is dan ook al geleden van juni vorig jaar - toen de marathon van Eindhoven nog op m'n planning stond - dat ik nog eens een dergelijke afstand gelopen heb. Lange duurlopen zullen vanaf nu al eens meer op de planning staan, denk ik. En dat zal ook wel moeten als ik begin augustus nog een deftige halve marathon uit m'n benen wil kunnen schudden. Ik vind het ook wel een tof gevoel dat m'n trainingen stilaan meer en meer in functie van de Marc Herremans Classic beginnen te staan. Sinds enkele dagen zijn er trouwens weinig of geen trainingen meer waarbij 2 augustus niet een paar keer door m'n gedachten gaat. Op 10 weken van D-day mag dat ook wel.
De eerste kilometers op de fiets gingen niet zoals ik gehoopt had. Ik reed wel de snelheid die ik wou rijden, maar met veel te veel moeite. Te veel moeite om een dik uur te kunnen volhouden. Ik was waarschijnlijk wat teveel opgewarmd geraakt tijdens het zwemmen ;-) Gelukkig duurde dat mindere gevoel niet echt lang en geraakte ik na een tiental minuten toch deftig in mn ritme. Het was wel iets heel anders dan in Oostende. En dan heb ik het niet over de afstand die nu het dubbele was, maar over het parcours. Een aanloopstrook van 12 km en dan twee rondes van ongeveer 14 km. Ik weet trouwens niet waar de organisatie die 38,6 km vandaan haalde, maar ik heb, op enkele honderden meters na, wel 40 km gefietst. Afstand meten blijkt niet hun sterkste kant te zijn, want ook de beloofde 9,6 km lopen bleek, op enkele tientallen meters na, wel 10 km te zijn. Het fietsparcours dan. Gelukkig zaten er wel mooie rechte stukken in. Maar ook heel wat bochten, vooral rond de wisselzone. Er zat ook één kleine helling in, die we drie keer over moesten. Zoals verwacht werd het fietsen voor mij één grote inhaalrace. Zalig! Dat heeft er natuurlijk alles mee te maken dat ik laat uit het water kom. Maar op die moment doet dat er niet toe en geeft het, keer op keer als ik iemand inhaalde, een goed gevoel. Zelf werd ik door niemand ingehaald, enkel helemaal op het einde door de eerste vier in de wedstrijd. De eerste had dan ook een gemiddelde van 42 km/h. Jawadde. Mijn eigen gemiddelde was uiteindelijk beter dan ik verwacht had: 36,6 km/h. Dat is bijna hetzelfde dan in Oostende voor het dubbele in afstand. Het moet zijn dat de wind dan toch een hele grote rol gespeeld heeft in Oostende, want daar heb ik amper zes bochten moeten nemen en zat er, buiten een kleine stukje vals plat, niets van hellingen in. En ik had nu zelfs het gevoel dat het nog iets sneller kon, maar met de 10 km lopen die nog moesten komen, heb ik toch een heel klein beetje reserve gehouden. Houd het stil, want dat zal Rudi niet graag horen ;-) Wat het geweest zou zijn, mocht ik tijdens het fietsen echt tot tegen mn limiet gereden zou hebben, weet ik niet. Maar achteraf gezien, bleek dat beetje reserve houden, toch niet zon slechte beslissing. Het bleek immers zelfs onvoldoende om een deftige 10 km te lopen.Ik was nochtans beter van plan. De eerste honderden meters ben ik begonnen aan 4:00 per km. Maar ik kon het tempo gewoon niet aanhouden. De eerste kilometer bleek ik uiteindelijk nog maar aan 4:18 gelopen te hebben. En dan ging het verder bergaf. Ik was al tevreden dat ik mn snelheid niet lager moest laten zakken dan 4:30 per km. Waar ik voor gevreesd had ... de maag. Maar het was niet alleen de maag. De benen konden ook gewoon niet meer mee.Halverwege ben ik er dan toch in gelukt om terug wat sneller te lopen en ging het terug richting 4:15 per km. Maar na een goeie kilometer, moest ik het terug bekopen en zakte mn snelheid terug.Het rare was wel dat ik me mentaal wel ok voelde. Misschien kwam het omdat ik toch regelmatig nog lopers kon inhalen. Misschien ook omdat ik ook het gevoel had dat ik - alhoewel ik niet sneller kon - ook niet verder zou moeten vertragen om die 10 km ging kunnen uitlopen. Daar was ik zeker van. De derde en laatste ronde, kreeg ik zelf het gevoel dat ik terug sneller zou kunnen. Eindelijk opgewarmd ;-) Zo leek het wel. Het bleef immers niet bij een gevoel. Langzaam maar zeker kon ik ook terug versnellen. Tot mijn grote verbazing ging de voorlaatste kilometer terug aan 4:10 per km en de laatste kilometer zelfs aan 3:48 per km. Strange. Maar terzelfdertijd gaf - en geeft het me ook nu nog, een enorm goed gevoel. En ik hoop dat het een teken is dat ik geen schrik moet hebben van de langere afstand. Integendeel. Laat die halve Ironman maar komen ... als opwarmer voor meer.
Een doorwinterde triatleet zal elke wedstrijd die hij of zij doet waarschijnlijk in enkele korte zinnen kunnen samenvatten. Voor een groentje als mij ligt dat iets anders. Ik heb nog zoveel te leren. En gelukkig heb ik zondag in Geel ook heel veel geleerd dat ik in één verslag niet alles verteld krijg. Daarom ga ik het deze keer enkel over het zwemmen hebben. Maar eerst toch even mijn totale resultaat: 182ste van 305 deelnemers met een eindtijd van 2u20'43". Neen, ik ben niet tevreden. Ik ben héél tevreden. Het zwemmen dan. De eerste keer in open water was sowieso een enorme uitdaging voor mij. Ik dacht dat het altijd betekende dat we rond een boei zouden moeten zwemmen: heen en terug. Maar Rudi had me al te kennen gegeven dat het ook kon zijn dat we gewoon anderhalve kilometer rechtdoor zouden moeten zwemmen. En het was inderdaad van dat. Heel goed als je met de stroming mee mag zwemmen. Guess what? Niet deze keer, alhoewel er gelukkig wel heel weinig stroming stond. Ik had me in de start niet volledig achteraan gezet, maar toch voldoende achteraan in de hoop om vanaf de start zo correct mogelijk te kunnen zwemmen. Me niet opblazen maar focussen op m'n techniek. Zwemmen? De eerste minuten alvast niet. Alles uit de kast halen om niet te verzuipen. Jongens toch. Techniektraining zwemmen? Nog nooit van gehoord. Daar kreeg ik gewoon geen enkele kans voor. Voeten, knieën, ellebogen, ... Noem maar op. Alles heb ik gezien. Alles heb ik gevoeld. Ademhalen? Naar adem happen, tussen een paar borrels door. Om de drie slagen ademhalen zat er ook al niet in. Ik denk dat het wel vijf minuten geduurd heeft vooraleer ik het gevoel kreeg dat ik een beetje deftig aan het zwemmen was en me effectief om m'n techiek kon concentreren. Nog twee dingen gingen toen niet zoals ik het wou. M'n ademhalng zat niet goed. In de tumultueuze start - voor mij althans - had ik me volledig opgeblazen. Een tweede probleem is dat ik extra meters aan het zwemmen was: alles behalve rechtdoor. Ook hier hadden zowel Rudi als Mieke me gewaarschuwd. Het weten is één. Het doen is nog iets anders. Niets aan te doen. Gewoon doorgaan en wel zien waar ik uit kom. Uiteindelijk het het water gesukkeld, nadat ik met m'n appel tegen één van de laatste boeien gezwommen was, in plaats van direct in de richting van het trapje te zwemmen. Toen ik uit het water kwam en in de wisselzone liep, merkte ik dat ik echt wel diep gegaan was. Al half choco en de wedstrijd moest - voor mij zeker - nog beginnen. Toen ik in de wisselzone m'n wetsuit aan het uittrekken was, schoot er al een kramp in m'n rechterkuit. Dat zal waarschijnlijk door het koude water (15°) geweest zijn, denk ik. Na een paar aanmoedigingen van Christel, London, m'n pa en Roeland, de fiets op. Achteraf hoorde ik dat m'n pa me tijdens de wissel vertelde dat ik minder dan 30 minuten gezwommen had. Normaal zou ik zoiets onmiddellijk horen, nu niet. Ik vertrok op m'n fiets zonder enig besef van m'n tijd in het zwemmen. Klaar om de beentjes te laten werken. Klaar om er een lap op te geven. Zonder het te beseffen was het zwemmen dus wel heel goed gegaan: net onder de 28 minuten. Alhoewel de eerlijkheid me gebied te zeggen dat Rudi aan de eindtijd van de eerste ziet dat het minder dan 1.500 meter geweest moet zijn. Hoeveel minder weet ik niet. Misschien voor mij niet echt veel minder met al dat zigzaggen, in plaats van rechtdoor te zwemmen ;-)
Bij m'n vorige wedstrijd in Oostende had ik mezelf voor elk van de drie onderdelen een doel gesteld. Dus waarom zou ik dat voor de wedstrijd van aanstaande zondag in Geel niet doen? Wel, misschien omdat ik eigenlijk één grotere betrachting heb: uitgerust aan de start verschijnen. De voorbije week is al het één en het ander geweest. Iets te veel van het goede. Niet zo zeer wat trainingen betreft, maar al de rest. Voor het werk drie business trips en ook nog eens naar een Depeche Mode concert in Luxemburg en dat allemaal op vijf dagen. Geen echte verrassing dat de fut er op dit moment eventjes uit is. Ik heb al één (zwem)training laten vallen. En misschien had ik beter nog een andere training laten vallen. Maar voor een schemafreak zoals ik moet er nu eenmaal al heel wat gebeuren vooraleer ik minder train dan wat het weekschema voorschrijft. In ieder geval staat het al vast dat ik, vanaf nu tot zondag - buiten een uurtje losfietsen zaterdag - niets meer doe. Op die manier moet het wel lukken om zondag toch fit aan de start te verschijnen. Dus back to business ... de doelen voor zondag: - zwemmen: minder dan 33 minuten - fietsen: 35 km/h gemiddeld - lopen: binnen de 42 minuten Als ik er dan ook nog eens in slaag om niet te veel tijd te verliezen tijdens de wissels, zou een eindtijd van tweeëneenhalf uur een heel mooi resultaat zijn. Dat zou dan bovendien zeven minuten beter zijn dan zes jaar geleden op de Steratlon in Sint-Niklaas, waar dan tijdens het fietsen zelfs nog gestayerd mocht worden. Zes jaar later en zeven minuten sneller. The future looks bright ...
Triathlon en verrassingen. Voor mij zijn het twee dingen die blijkbaar onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. In Oostende was het al bingo toen ik een uur vóór de start te horen kreeg dat er zonder wetsuit gezommen moest worden. Nu is Geel blijkbaar aan de beurt. M'n wedstrijdplanning voor dit jaar was immers heel zorgvuldig opgemaakt, volledig in functie van de Ironman 70.3 in Antwerpen op 2 augsutus. Eerst in Oostende 800 m zwemmen, dan in Geel 1.000 m - de eerste keer in open water - en tenslotte in Hamme 1.500 m. Een mooie, geleidelijke opbouw om me voor te bereiden op de 1.900 m zwemmen in het Galgenweel op Linkeroever. Dat dacht ik maar. Ik las zonet op de site van de Geelse triathlon dat het potverdorie 1.500 m zwemmen is. Als ik terug denk aan die 800 m in Oostende, kan ik maar één ding zeggen: sh*t, dat is veel te vroeg. Voor die afstand - en dan nog in open water - ben ik nog niet klaar. Niets aan te doen, I know. En beter dat ik het nu weet, dan dat ik het pas zondag te horen zou krijgen. M'n wetsuit zal meer dan ooit mijn steun en toeverlaat moeten worden om me drijvende te houden. Ik heb nog niets terug gevonden in hun reglement over limiettijden voor het zwemmen. Hopelijk zijn die er niet, want dat zou pas een echte verrassing zijn. Eentje waar ik minder om zou kunnen lachen.
Sinds kort is de website van Marc Herremans volledig vernieuwd. Er staat een filmpje op over zijn deelname aan de Ironman in 2006. Over een kippenvelmoment gesproken ... Niet te doen. Ik mag niet te veel naar van die dingen kijken of ik zou mij nog durven inschrijven voor een volledige Ironman dit jaar ;-)
Een uitgebreidere analyse van een wedstrijd, dan wat Rudi en Mieke, op m'n blog hebben achter gelaten, kan een mens zich nauwelijks wensen. En toch zou ik er nog één ding aan willen toevoegen. Want als er iets is wat ik afgelopen zaterdag in Oostende heb geleerd, is het dat ik nog heel veel te leren heb. Nogal een geluk dat we het een beetje als een daguitstap naar zee hadden opgevat en daardoor vrij vroeg arriveerden. Want die tijd heb ik meer dan nodig gehad. Het was bij momenten hilarisch hoeveel keer ik heen en terug naar de auto ben gemoeten om iets te gaan halen, iets te gaan terug leggen, iets te halen dat ik vergeten was, ... Ik had nochtans een checklist gemaakt. Zonder checklist was het waarschijnlijk nog erger geweest. Het was dan ook niet verrassend dat de wissels zelf, vooral die van het zwemmen naar het fietsen, klungelachtig verliepen. Maar dat viel dan eigenlijk nog mee in vergelijking met de tijd die ik nodig had om me voor te bereiden en alles in de wisselzone klaar te zetten. De eerste keer in de wisselzone ben ik teruggekeerd omdat ik, eens m'n fiets daar weggezet, m'n fiets niet meer mocht terugnemen om te gaan opwarmen. Toen ik me de tweede keer aanbood, mocht ik niet binnen omdat ik m'n koershelm niet goed op had. En ga zo maar door. Het leek met momenten wel het Uur van de prutser (voor de niet-kenners, click on the link). Maar gelukkig bleek ik achteraf wel een tevreden prutser te zijn. En hoe meer dingen ik nog kan bijleren, hoe liever ik heb. It keeps me going.
Zaterdag was het zover. Mijn eerste triathlonwedstrijd van dit jaar: 800 m zwemmen, 20 km fietsen en 5 km lopen. 800 m zwemmen is voor mij wel een behoorlijke afstand. In tegenstelling tot het fietsen en het lopen.Dat is echt wel kort voor mijn doen. Bijgevolg was het advies van de coach weinig verrassend: vlammen! En als de coach iets zegt ...
Ik was er volledig klaar voor en had er verschrikkelijk veel zin in.Even kwam er toch een kleine domper op de feestvreugde, toen een klein uurtje voor de start Het is verboden met wetsuit te zwemmen plots door de luidsprekers schalde. Lichte (lees: grote) paniek. 800 m zonder wetsuit, zonder pull buoy. Hoe moest ik dat in godsnaam voor mekaar spelen? Niets aan te doen. Ik had niet veel keuze. Try not to drown en gewoon even niet meer aan mn eerste doel bij het zwemmen onder de 18 minuten blijven denken. Well see. Verdomme toch.
Exact om 14u22 begon ik eraan. Na amper een paar minuten werd ik al door de volgende triatleet die een halve minuut na mij gestart was ingehaald. Niet dat ik daar van wakker lag. Er zouden er nog wel meer volgen, dacht ik. Een raar genoeg duurde het tot helemaal op het einde voor een volgende atleet me voorbij zwom. Of het moet zijn dat ik het gewoon niet gemerkt heb. Ik probeerde gewoon zo goed mogelijk te zwemmen. Een echt slecht gevoel had ik niet. Maar met momenten ging ik toch wel zo diep gelukkig niet letterlijk ;-) dat ik af en toe serieus naar adem moest happen om verder te kunnen. Toen ik uit het zwembad kwam, controleerde ik onmiddellijk mn tijd: 17 minuten en een paar seconden. Hé? Een eerste adrenalinestoot.
Al lopend naar de wisselzone en bijna op mn smikkel gegaan. Na een veel te lange wissel, zat ik eindelijk op mn fiets en kon ik beginnen aan 3 toeren van 6,66 km. Het eerste stuk van elke toer met de wind op kop. Het tweede stuk terug met de wind in de rug. Wind, wind, wind. Geen polderwind, maar zeewind. Man, man, man. Op een bepaald stuk vals plat tegen de wind ik, lukt het me één keer zelfs niet om boven 30 km/h te blijven rijden. Op een ander stuk meewind, lukte het me dan wel om 50 km/h te halen. Een tweede adrenalinestoot. Klagen doe ik niet, want eigenlijk heb ik het graag zo en is dat echt wel mn ding. Wat van veel anderen precies niet gezegd kon worden. Vooral in het stuk tegenwind, haalde ik de ene na de andere in. Ik ben de tel kwijt geraakt. Zalig. Een paar keer checkte ik ook mn gemiddelde snelheid. En die zat goed. Heel goed. Achteraf bleek het net geen 37 km/h te zijn. Ook al was het maar 20 km, maar wel zonder stayeren. Daar ben ik best tevreden mee.
De tweede wissel (van het fietsen naar het lopen) ging wel vlot. De lock laces deden heel goed hun werk. Vanuit de wisselzone ging het direct de zeedijk op met de wind pal op kop gedurende 2,5 km om dan rechtsomkeer te maken. De eerste kilometer ging goed, misschien zelf iets te goed. Want de volgende kilometers kreeg ik wat moeilijker en ging mn snelheid lichtjes naar beneden. Ik had mezelf voorgenomen de laatste kilometer nog aan 4:00 per km te lopen. Dat was dan wel in de veronderstelling dat ik de ganse 5 km niet binnen de 20 minuten zou kunnen lopen. Uiteindelijk bleek het 19:19 te zijn. Yes! Net zoals bij het fietsen. De ene na de andere oprapen. Een derde adrenalinestoot.
Na 1 uur 15 minuten en 32 seonden was het gedaan met de fun. Moe maar voldoen. En heel tevreden. In alle drie de disciplines mn doelen lichtjes verpulverd. Een mooier debuut kon ik me niet wensen. Op naar de volgende wedstrijd.
Ik zou aan mezelf beginnen twijfelen, mocht ik niet stilaan voor mezelf uitgemaakt hebben wat m'n doel is voor aanstaande zaterdag in Oostende. De wedstrijd uitdoen ... yeah right. Om te beginnen misschien wel, maar niet om te eindigen. Wat dan wel? Here we go: - Zwemmen: Minder dan 18 minuten, ook al zegt de coach dat ik het, met wetsuit, op 16 minuten moet kunnen. Geen klein verschil in verwachtingen. - Fietsen: Gemiddeld 35 km/h, wat maar een beetje minder is dan wat de coach vindt wat ik moet kunnen (36 km/h). Ik denk dat de zeewind meer zal bepalen hoe snel het kan gaan. - Lopen: Beginnen aan een deftig tempo en m'n laatste kilometer aan 15 km/h zou mooi zijn. Ook al ik het voor de coach pas goed als ik de 5 km op minder dan 20 minuten doe. Voilà. Meer valt er niet te doen zaterdag. Twee wedstrijdverslagen en dat nog voor de wedstrijd begonnen is. Het is eens wat anders.
Na twaalf techniektraingen zou ik er klaar voor moeten zijn. Elke techniektraining heeft op me op haar manier iets bijgeleerd. Veel bijgeleerd. Heel veel om te onthouden. Niet teveel. Want het onthouden lukt best wel. Maar het ook effectief uitvoeren, dat is een ander paar mouwen gebleken. Dat ik nooit een straffe zwemmer zal worden, dat wist ik al. Dat het nog heel veel meters zwemmen en uren geduld zal kosten om beter te worden dan nu, dat staat vast. En volgende zaterdag zal ik nog meer bijleren. In de eerste van m'n vier triathlonwedstrijden dit jaar, zal ik een idee krijgen wat voor mij in wedstrijden een normale zwemsnelheid blijkt te zijn. Logisch dat ik daar enorm benieuwd naar ben. Maar nog meer benieuwd ben ik naar tal van andere dingen. Of de wissels wat ordentelijk gaan verlopen. Hoe het fietsen me gaat vergaan. En hoe, na de fietsproef, m'n benen tijdens het lopen gaan aanvoelen. Het zal misschien het gedacht van de moment zijn. Maar - ook al is het maar een 1/8 triathlon wedstrijd - toch zie ik er meer naar uit dan naar de loopwedstrijden, die ik de voorbije jaren heb meegedaan. Een groot verschil is dat nu alles kan en niets moet. Met een loopwedstrijd was er altijd wel een snelheid of een tijd, die ik moest verbeteren. Lukte dat niet, dan had ik achteraf een slecht gevoel. Gelukkig is dat niet teveel gebeurd. Maar nu zal dat zeker niet het geval zijn. Van de eerste tot de laatste seconde wordt het genieten. En na de wedstrijd blijft het genieten en al uitkijken naar de volgende wedstrijd.
Ja, ik ben zelf ook wel reuzebenieuwd naar m'n zwemtijd in Oostende met wetsuit. Heel stiekem droom ik van een tijd onder de 16 minuten voor die 800m. Maar ik besef ook dat ik me dat doel eerder stel als motivator dan als iets wat ik nu reeds kan bereiken. Ik zie wel waar ik uit kom. Wat ik moet verwachten van die 20 km fietsen, daar heb ik eigenlijk niet echt een idee van. De reacties op m'n "outing" dat ik in Oostende tijdens het lopen niet voluit wil gaan, kunnen tellen. Bedankt Rudi en Wim. Dan wilt een mens al eens verstandig doen ;-) Terug over dat zwemmen. In het zwemschema voor m'n eerstvolgende training stond iets waar ik toch wel even van schrok. Ik heb al een paar keer lengtes gezwommen waarbij ik maar om de vijf slagen kom ademen, i.p.v. om de drie slagen. Niet gemakkelijk. Maar na een paar trainingen ging het wel al beter dan in het begin. In m'n zwemschema staat nu een oefening waarbij ik om de zeven slagen maar mag komen ademen. Jawadde. Ik zal de redder alvast op voorhand verwittigen wat ik van plan ben ;-) Wordt vervolgd ... hopelijk ;-)
Ook de tweede week van de Paasvakantie wordt een intensieve week. Volgende week wordt een rustweek in afwachting van m'n eerste traithlonwedstrijd in Oostende zaterdag 25 april. Alhoewel het wel niet zo'n erge rustweek zal zijn, denk ik, omdat het toch maar om een 1/8 triathlon gaat. Een intensieve week of niet. Ik zal deze week in ieder geval geen 7 km zwemmen zoals vorige week. Alhoewel ik vandaag wel al goed begonnen ben. Tot mijn eigen verbazing stelde ik gisteren vast dat het Wezenberg zwembad vandaag, op Paasmaandag, toch open was. En het werd warempel m'n eerste zwemtraining in het Wezenberg zwembad met echt weinig volk. Ik had er beetje op gehoopt omdat het zo'n rare dag was. En ik was vanmorgen niet alleen de eerste in het zwembad, maar toen ik gedaan had, rond acht uur, waren er nog steeds maar een tiental zwemmers. Echt zalig om eens zo rustig te kunnen zwemmen in een 50m bad. Vóór de middag ben ik nog 70 kilometer gaan fietsen. Rustig aan. Behalve een stuk van ca. 15 kilometer dat redelijk intensief ging. Ik was sowieso van plan om een stukje van de training wat harder te rijden. Na zo'n 40 kilometer zag ik (in de Polder) in de verte plots een klein pelotonnetje rijden. Een ideale gelegenheid om te versnellen en er naar toe te rijden. Alhoewel het wel even tegen viel. In het begin had ik de indruk dat ik niet echt dichterbij kwam en dan wordt het mentaal even lastig. Tot op het moment dat je merkt dat je toch, beetje bij beetje, nadert. Toen ik erbij kwam, zat ik zo goed in m'n tempo dat het "erop en erover was". En m'n gedacht werd bevestigd dat ze zelf toch ook redelijk goed doorreden. Goed voor de moral ;-) Ook deze week ga ik het, qua lopen, nog zeker rustig aan doen en geen enkel risico nemen. De voorbije week heb ik maar 25 km gelopen en dat zal deze week niet anders zijn. Gelukkig merk ik wel al een beetje verbetering, in die zin dat het ambetante gevoel in m'n knie buiten het sporten toch wel al verbeterd is. Tijdens het lopen zelf, hindert het nog steeds, maar gelukkig is het nog steeds geen pijn, ook al ben ik ondertussen toch blijven lopen. Over m'n tijd in Oostende moet ik me alvast niet teveel zorgen maken. Spijtig, maar ik ga tijdens het lopen zeker niet voluit gaan. Geen kwestie van kunnen, maar van niet willen. Hoe ik het ga aanpakken, weet ik nog niet goed. Daar kan ik nog rustig een week over (na)denken i.p.v. te denken aan alle chocolade eieren die sinds enkele dagen ons huis teisteren ;-(
