Vanavond is het Kerstavond! Dit is een tijd van vrede en vergeving, kerststalletjes en sneeuw (alhoewel? ), overal lichtjes en versiering, lekker eten en drinken, warmte, gezellig samenzijn met familie en vrienden. Laten we ook eens stilstaan bij de talloze oorlogen in de wereld en vooral hun slachtoffers: miljoenen burgers overal ter wereld die de oorlogsgevolgen (hongersnood, armoede, geweld, massaslachtingen, aanslagen, verkrachting...) mogen dragen - maar ook de soldaten die nu ver van huis zitten, ook zíj hebben gewoonlijk niet om deze oorlogen gevraagd. Al deze mensen kunnen geen Kerstmis of een aanverwant feest volgens hun religie vieren. Het ultieme kerstcadeau kan je in geen enkele winkel - zelfs niet in Wijnegem Shopping Center of Harrods London - vinden: overal vrede op aarde!
Ik wens mijn bloglezertjes alvast veel vrede toe in 2007, en ik ga dat eens doen in zoveel mogelijk talen zie (je bent taalkundige of je bent het niet)! Eerst krijg je een aantal woorden voor vrede in allerlei talen, en daaronder staat mijn kerstwens geschreven - ik veronderstel dat iedere lezer ter wereld hem wel zal kunnen lezen, want ik heb het in zoveel mogelijk wereldtalen opgezocht. En zeg nu zelf: het is toch mooi he: al die verschillende talen en geschriften.

Khanaghutyun                                 Pau                            Nyeinjanyei     
                                        
                                                              Tsumukikiatu                      Hetep                           peace        
Rauha                            paix                                            Hasiti
 
            Sholem                                Alaafia                                                 uxolo        

                                           Ukuthula                            سلام                                              Amaithi         

Asomdwoe         

Ik vraag me af wie dit zou aandurven: een DVD ontlenen in een bibliotheek of videotheek, en als je hem nadien terugbrengt, plots bezorgd uitroepen: "Oh nee, ik ben hem vergeten terug te spoelen! Is dat erg?" Benieuwd of de bediende in de bib of videotheek daarin zou trappen ! Mijn moeder trapte er in ieder geval wél in. Ik ging vandaag een ontleende DVD van Star Wars terug brengen naar de bib. Net voordat ik vertrok, riep ik onthutst uit: "Oei, ik heb hem nog niet teruggespoeld!!!". De reactie bleef niet uit: mijn ma kwam binnen en zei: "Oh nee, nu moet je hem eerst nog helemaal gaan terugspoe...- zeg,dat is toch niet nodig bij een DVD?!?". Ik moest mijn vertrek naar de bibliotheek uiteindelijk dan toch nog even uitstellen, want het volgende kwartier had ik nodig om bij te komen van het lachen. Het is zo grappig om mensen in zulke valstrikjes te laten lopen .

Ik zou hetzelfde wel eens willen proberen in een bibliotheek. Ik vraag me écht af of die "professionals" er ook in zouden lopen. Wie weet antwoordt zo'n nietsvermoedende bibliotheekbediende wel: "Oh maar dat is niet erg hoor, dat zullen wij dan wel doen...". Dit is wel een geweldig ideetje voor een verborgen camera-programma denk ik ...

Het leven moet niet altijd serieus zijn ...

Nu ik 22 ben, heb ik eindelijk ook mijn eerste oorbellen gekregen. Dat klinkt raar, want in België is het de gewoonte om meisjes ofwel als baby te piercen en oorbellen te geven, ofwel ten laatste toch rond het begin van de lagere schooltijd. Bij mij was dat niet zo. Toen mijn moeder mij, toen ik 6-7 jaar was, vroeg of ik gaatjes wou laten steken in mijn oren, zei ik nee. Die keuze werd gerespecteerd, ondanks herhaaldelijk aandringen van andere vrouwen in mijn omgeving. Later kreeg ik wel vaak opmerkingen zoals "eeeeh gij hebt geen gaatjes in uw oren" en dergelijke, maar dat verminderde met de jaren. Vaak beginnen gaatjes in de oren te ontsteken/zweren/whatever pijnlijks dat ermee kan gebeuren en dus nam het aantal leeftijdsgenoten met oorbellen af naarmate ik ouder werd (behalve bij de jongens dan ). 
Ik heb nu wél leuke oorbellen, echter nog steeds geen gaatjes in mijn oren! Dat komt omdat ik al een tijdje op zoek was naar oorbellen met knijpertjes ipv stekertjes, zoals ze zoiets noemen. Mijn zoektocht kende weinig succes, maar vorige week gaf een goeie vriendin mij een godsgeschenk: een paar stoere oorbellen mét knijpertjes! Ik was vreselijk opgetogen en heb er de rest van de avond mee rondgelopen. De dag erna ben ik naar de winkel gegaan waar zij die oorbellen heeft gekocht, en heb ik me meteen een tweede paar aangeschaft! Mijn eerste paar oorbellen waren lekker stoer en gevaarlijk, terwijl ik mijn tweede paar dan weer "winteroorbellen" noem. Ik kan ze dus alleen in de winter dragen maar dat geeft niet: dan haal ik in de lente toch gewoon een nieuw paar?
Er is een hele nieuwe wereld voor mij opengegaan. In het begin deden de oorbellen nog wel wat pijn, maar ik vermoed dat dat zo is bij élk paar oorbellen. En ik draag ze nog maar net he. Ondertussen ben ik er al goed aan gewend en voel ik soms niet meer dat ze inzitten. 

Ik voel me er heel erg goed bij (^_^) en ik weiger dan ook nog de deur uit te komen zonder oorbellen!!! Lang leve mijn oren, de oorbel met knijpertjes en de vriendin die die oorbellen aan mij heeft gegeven!

Fools!

http://www.dekleinekunst.be/

Ondertussen hebben de Britse onderzoekers zich als bloedhonden vastgebeten in de Zaak Litvinenko. Zo heb ik het graag! Het lijkt er steeds meer op dat we terecht zijn gekomen in een James Bond-film.
In Londen is nu al op 12 verschillende plaatsen radioactieve straling vastgesteld. Ook is er straling aangetroffen in enkele toestellen van British Airways. British Airways heeft, voor alle zekerheid, contact opgenomen met de 33 000 (!!!) reizigers die de afgelopen maand op vluchten met die toestellen hebben gezeten, "ook al is er eigenlijk geen echt gevaar".
Maar er is meer. Een oud-premier uit Rusland en gematigd tegenstander van Poetin, Yegor Gaidar, is volgens dokters ook vergiftigd. Gaidar werd ziek tijdens een bezoek aan Ierland, de dag dat Litvinenko stierf. Met wat Gaidar dan vergiftigd zou zijn, is nog niet bekend.
Erger is dat ook Scaramella, de man die Litvinenko ontmoette in de Sushi bar, besmet is. Maar daar blijft het niet bij: ook Litvineko's vrouw is lichtjes besmet. Scaramella (rechts op de foto) zou er echter veel erger aan toe zijn, volgens de Brits pers heeft ook hij geen enkele overlevingskans meer. Dit is echter nog niet officieel bevestigd door de Britse politie.
De moordenaars van Litvinenko zouden 5 Russen zijn, die in die periode speciaal naar the UK zijn overgevlogen om een voetbalmatch bij te wonen. Het polonium - 210 zou, volgens the Daily Telegraph, in een Russische kernreactor vervaardigd zijn.

Hoeveel mensen moeten er sterven om gewoon één Rus het zwijgen op te leggen?
Ik vind dit hoe dan ook een zéér eigenaardige zaak. Ten eerste de samenloop van omstandigheden: Rusland was net de banden met Engeland aan het aanhalen, Litvinenko had nog maar pas het staatsburgerschap van dat laatste land gekregen, zijn contactpersoon Scaramella wil hem spreken over het feit dat zij beiden op een dodenlijst voorkomen - en hop: Litvinenko wordt kort daarop zwaar ziek! En nu blijkt ook Scaramella besmet te zijn. Hoe kan dat??? Alle sporen van het Polonium - 210 leiden naar Rusland, Litvinenko zou al eerder die dag vergiftigd zijn. Hoe heeft hij dan Scaramella kunnen besmetten???

Ik vraag me eigenlijk af of ze ons wel volledig hebben ingelicht over het bestralingsgevaar. Wat als er in Litivenko nu eens iets nog ergers zat dan Polonium - 210? Iets dat anderen kan besmetten door gewoon in de buurt te komen, misschien wel de veel gevaarlijkere β-stralen ipv die zogenaamde α-stralen? Uiteraard gaat de Britse politie niet doodleuk verkondigen dat er vreselijk gevaarlijke straling is vrijgekomen in Londen. Misschien hebben ze daarom wel British Airways die 33 000 mensen laten contacteren: omdat er wel degelijk gevaar kan zijn!

En dat allemaal omwille van een Rus die het niet kon nalaten geregeld scherp uit te halen naar Poetin en de zijnen. Ofwel zijn ze in Moskou krankjorum geworden, ofwel was Litvinenko toch wel heel belangrijk. Als ze iedere tegenstander van het regime het zwijgen willen opleggen, gaan ze nog véél werk hebben!

"You may succeed in silencing me but that silence comes at a price. You have shown yourself to be as barbaric and ruthless as your most hostile critics have claimed.You have shown yourself to have no respect for life, liberty or any civilised value. [...] You may succeed in silencing one man but the howl of protest from around the world will reverberate, Mr Putin, in your ears for the rest of your life. "
(Alexander Litvinenko, 21 november 2006)



Linke boel! Dit wordt ongetwijfeld vervolgd...

Vorige week was wel turbulent zeg! Volkswagen Vorst, het drama op de Zesdaagse van Gent, een vondeling in het station van Essen, nieuwe gevechten in het oosten van Congo enz... Maar wat mij nog het meest heeft geraakt is de dood van ex-spion Alexander Litvinenko. Blijkbaar kan het eten van sushi de gezondheid ernstig schade toebrengen...

Litvinenko werd een spion voor de Russische KGB in de jaren '80. Hij schopte het tot luitenant-kolonel in deze organisatie en had dus een heel belangrijke functie, hij had ongetwijfeld toegang tot heel véél informatie. De KGB werd begin jaren '90, na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, de FSB. Litvinenko's job was het bestrijden van de georganiseerde misdaad en terrorisme.
Maar de FSB werd een steeds machtigere, en helaas ook corruptere, organisatie. Ondertussen kunnen we zelfs spreken van "een staat binnen een staat". Het is nog maar de vraag of het Kremlin überhaupt nog enige controle heeft over de FSB.
Litvinenko zelf viel in ongenade tegen het einde van de jaren '90. Litvinenko was niet erg opgezet met de corruptie binnen de FSB en zijn onderzoek hierover bezorgde hem ongetwijfeld veel vijanden. In 1998 kreeg hij de opdracht een Russisch zakenman te elimeneren. Litvinenko weigerde, en maakte de zaak ook openbaar. Dat werd hem niet in dank afgenomen: Litvinenko werd ontslagen en in de gevangenis gegooid, maar kon naar het buitenland vluchten toen hij weer voorlopig in vrijheid was gesteld in afwachting van zijn proces.
Vanaf 2000 woonden hij en zijn familie in Groot-Britannië; in 2006 kreeg hij het staatsburgerschap van dat land. In tussentijd had Litvinenko ook niet stilgezeten. Hij had veel kritiek op de Russische president Poetin en diens beleid. In 2002 bracht hij een boek uit: "Blowing up Russia: Terror from within". Daarin kaarte hij de problematiek met Tsjetsjenië aan: de Russische overheid zou zelf aanslagen hebben gepleegd (of op z'n minst er toch aan hebben meegewerkt) om angst te zaaien onder de bevolking voor het Tsjetsjeense gevaar en op die manier hun acties tegen die regio te rechtvaardigen. Als je wil weten wat de Russen zoal hebben gedaan in Tsjetsjenië, ga dan maar eens naar de hoofdstad Grozny...als daar tenminste nog één steen op een andere staat.
Litvinenko was ook nog met andere zaken bezig. Zo onderzocht hij onder andere ook de moord op journaliste Politovskaya, ook een tegenstander van Poetin. Op 1 november had hij een afspraak met verscheidene informanten die er meer over zouden weten. Het is hem fataal geworden. Na het inmiddels beruchte bezoek aan de sushi bar werd hij al gauw ziek. Zijn haar begon uit te vallen en zijn keel zwol op. Oorspronkelijk dacht men aan rattenvergif, maar uiteindelijk bleek Litvinenko vergiftigd met polonium - 210. Op de foto kan je het verschil zien tussen Litivinenko bij leven en welzijn  (links) en Litivinenko nog bij leven maar niet meer bij welzijn (rechts). Ronduit schokkend.

Het vergiftigen van dissidenten is een wel meer voorkomende tactiek in Oost-Europa. Voorbeelden van andere vergiftigde opposanten zijn legio. Wie herinnert er zich niet de poging tot vergiftiging van Viktor Joesjtsjenko, ondertussen president van Oekraïne. Joesjtsjenko had het "geluk" dat hij er slechts een verminkt uiterlijk aan heeft overgehouden. Litvinenko was minder fortuinlijk. Hij overleed op 23 november in een ziekenhuis in Londen, na zo'n drie weken goed afzien. Polonium werkt trager dan rattenvergif maar is veel dodelijker als het in je lichaam terechtkomt. Het is een radioactieve stof, dus ik denk dat Litvinenko een soort extreem aggresieve kanker heeft gekregen die in drie weken zijn lichaam van binnenuit heeft vernietigd - maw: waar andere kankers enkele jaren over doen, dat alles samengebald in slecht drie weken. Het moet verschrikkelijk, gruwelijk pijnlijk zijn geweest!
De vraag is: wie is verantwoordelijk voor dit alles? Litvinenko beschuldigde vanop zijn doodsbed uiteraard Poetin. Dat is één mogelijkheid. Het is echter waarschijnlijker dat oude vijanden van de FSB - en hij had er nogal wat! - dit op eigen initiatief hebben gedaan. Dat is een zo mogelijk nog rampzaliger scenario, want dat betekent dat de FSB, en niet het Kremlin, de werkelijke macht heeft in Rusland.
Het is en blijft een nogal eigenaardige zaak. De timing is vreemd: Rusland probeerde nu net de banden aan te halen met Europa. De manier van de vergiftiging is vreemd: Litivinenko is slechts langzaam gedood, zodat er veel gemakkelijker onderzoek kan gedaan worden in deze hele zaak. De ex-spion heeft zelfs nog de tijd gehad om wat dossiers aan de politie te geven.
Hoe mysterieus deze hele affaire ook is, het staat vast dat een machtige organisatie de hand heeft in de vergiftiging. Polonium - 210 is niet zomaar iets dat je eventjes bij de apotheker op de hoek gaat halen.

Ik hoop hoe dan ook dat ze de daders kunnen vinden en berechten! Ik ben iemand die enorm veel belang hecht aan de waarheid - misschien is dat ook wel de reden waarom ik zo getroffen ben door Litivinenko's dood. Vanaf dat ik het nieuws hoorde van zijn vergiftiging, heb ik stilletjes elke dag gehoopt dat hij het toch zou redden. Nu weet ik uiteraard dat hij een vogel voor de kat was...

Het Westen mag niet toelaten dat vreemde mogendheden hier vuile zaakjes komen opknappen! Onlangs is er in Rusland nog een wet goedgekeurd die het elimeneren van "staatsgevaarlijke" Russen in het buitenland toestaat. In Litvinenko's vaderland zal er dus niet veel gebeuren, maar ik hoop dat het Westen niet zomaar een oogje dicht gaat knijpen.

Ik wil niet dat "een broodje polonium eten" een vaste uitdrukking wordt op dit continent!



PS: de Vlaamse media besteden er in ieder geval wel genoeg aandacht aan. Buiten de dagelijkse verwijzingen in het nieuws, is de zaak ook al besproken in "de Zevende Dag" en de uitzending van "Koppen" van vanavond wordt er ook al aan gewijd. Iedereen kijken!!! Voor wie graag meer wil lezen: surf naar http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/6180432.stm 

Ik heb net het examen EHBO achter de rug in het Rode Kruisgebouw te Beveren. Ik ga jullie niet in spanning houden ivm de uitslag. Ik ben...


GESLAAGD !!!



Goh, je kan je niet indenken hoe opgelucht ik me nu voel. Ik heb zo naar dit diploma gestreefd, ik wilde het zóóó graag Vanaf nu ben ik dus Helper in de EHBO. Ik voel me eigenlijk best trots nu. Niet dat ik er echt goed in ben hoor, want ik heb best wel stomme foutjes gemaakt op het examen. Ik heb altijd moeite gehad met fouten, ik ben dan ook een enorme perfectioniste. Maar het is een troost dat zelfs de voorzitter, die het examen ook moest afleggen, flaters heeft begaan. Het leukste onderdeel vond ik natuurlijk de verbandjes. Blijkbaar vind ik het inpakken van mensen nog leuker dan het uitpakken;-). Op een gegeven moment moest ik een vrouw verzorgen met een serieuze snijwond in de hand, dat was natuurlijk een kolfje naar mijn - euh- hand he! Ik denk dat instructeur Fabian wel tevreden was over mij . Ik heb hem en het arme slachtoffer ook aan het lachen gekregen! Dat is heel wat, je moet maar eens een slachtoffer met een snijwond proberen laten lachen. Die mensen is het lachen meestal wel vergaan. Over de reanimatie ben ik ook tevreden. Ik heb zelfs geen pijnlijke knie (toch altijd een teer punt bij mij), maar ik had dan ook mijn voorzorgen genomen. Ik had mijn langste sokken aangetrokken en daarboven nog mijn knieband aangebracht. Het heeft geholpen. Na het examen mochten we nog even met de voorzitter babbelen "op den bureau" over de verdere mogelijkheden bij het Rode Kruis  -iets dat ik voorlopig aan mij voorbij moet laten gaan wegens mijn studie. En daarna kregen we een koffiekoek om wat te bekomen. Ten slotte was het proclamatie in de bar ( alle instructeurs waren erbij!!!) en hoorde ik mijn naam. Joe-hoe!!!

In juni is het diploma-uitreiking op Cortewalle! Ik hoop dat er een leuk ceremonietje is (^_^). Hou tijdens die maand ook de streekkrant in de gaten, want er zal een groepsfoto getrokken worden. Leuk om te bewaren.

Tot slot wil ik nog graag alle mensen die de afgelopen maanden (gewillig?) slachtoffer speelden zodat ik op hen kon oefenen, nog eens bedanken! Zonder jullie had ik het er vast niet zo goed vanafgebracht. Als er mensen zijn die graag wat verbandtechnieken van mij willen leren, you are very welcome! Want verbandjes aanleggen is het liefste wat ik doe.

Helper Dopsie groet u!

Tegenwoordig is elke dag wel de "internationale dag" van iets. Volgens de scheurkalender van De Druivelaar is het vandaag de Werelddag van de Televisie. Televisie bestaat eigenlijk best wel al lang hoor. De fundamentele ontdekkingen die de basis vormen voor het concept televisie werden zelfs reeds in 1873 en 1884 gedaan. De electromechanica die noodzakelijk is voor televisie werd in de jaren '30 en '40 van de 20e eeuw ontwikkeld. De eerste demonstratie van een uitzending in kleur vond plaats in 1928. Het zou wel nog even duren voordat kleurentelevisie ingeburgerd zou raken. Het eerste patent voor een kleurentelevisiesysteem werd pas in 1940 toegekend. Er waren echter al regelmatig (zwart-wit)tv-uitzendingen voor Wereldoorlog II in de Verenigde Staten, Groot-Britannië, Frankrijk, Duitsland en de Sovjet-Unie. In de jaren '50 veroverde het televisietoestel definitief zijn plaats in de Amerikaanse huiskamers. Vanaf 1953 had Vlaanderen ook een eigen zender, de toenmalige NIR (later BRT, BRTN en VRT). Vanaf de jaren '70 verdrong de kleurentelevisie stilletjes aan de zwart-wit-toestellen.

Wie er meer over wil lezen, zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Television

Zelf kijk ik eigenlijk weinig televisie. Ik heb het meestal te druk, de beste uitzendingen beginnen te laat op de avond en ik kan niet zo goed tegen de straling van het toestel. Ergens is dat wel jammer, want buiten de ongeloofelijke rommel zijn er ook veel mooie en interessante programma's. Maar ik vind een goed gesprek hebben met iemand, wat bewegen of een boek lezen gewoon interessanter, gezonder en leerrijker dan de hele avond onderuitgezakt liggen voor de tv. De mensen zouden wat meer met elkaar moeten praten ipv naar "bewegende mannetjes" te kijken. Erg storend vind ik de reclameblokken, waarin we maar al te vaak een immoreel beeld door de strot geramd krijgen van hoe de wereld zou moeten zijn. Natuurlijk zijn er wél nog zenders waar je in feite naar zou kunnen blijven kijken  (^_^). Mijn favoriete zenders zijn Canvas, National Geographic Channel en de BBC natuurlijk! Sorry voor de trouwe volgers van "Undercover Lover" of "De Pfaffs" die mij nu ongeloofelijk saai vinden.

Het enige programma dat ik momenteel trouw volg is "Stanley's Route", en de reden moet ik waarschijnlijk niet meer uitleggen . Afrika!
Wat is jouw favoriete zender eigenlijk? Vertel dat gerust in je reactie op dit bericht! En hebben jullie nog in zwart-wit gekeken? Ik heb dat nog meegemaakt hoor! Dat was met een oud toestel als vervanging van onze tv die kapot was. It's been ages, however. Maar ik vond dat best leuk. Zwart-wit is ook mooi. Televisie moet voor mij heus niet colourful zijn !

Wil je eens ervaren wat de orde van de dag is op een plaats zoals, pakweg, Bagdad? Ga dan kijken naar de film "Children of Men"! Bomaanslagen, ontvoeringen, getto's, miserie, angst en moslimterrorrisme, het komt er allemaal in voor. Deze film speelt zich echter niet af in het Midden-Oosten anno 2006, maar in het Engeland van 2027. De situatie is als volgt: er woedt een enorme wereldbrand, alles wat er fout kan lopen loopt ook echt fout, overal heerst terreur en miserie, en de mensen zijn onvruchtbaar geworden. Alleen Groot-Britannië weet zich nog enigzins te handhaven, maar de prijs die ervoor betaald dient te worden is hoog: er heerst een vreemdelingenpolitiek die doet denken aan Nazi-Duitsland, en de overheid handhaaft een schrikbewind dat wel een imitatie lijkt uit de Sovjet-Unie! Foogies, de zogenaamde illegalen, worden meedogenloos opgejaagd en in kampen gestopt. Toch blijft ook the UK niet gespaard van de ellende die rest van de wereld treft: ook hier worden geen kinderen meer geboren, hele veestapels moeten geregeld verbrand worden, het land wordt geteisterd door aanslagen van moslimterroristen. Er broeit al een hele tijd een opstand in de verpauperde, islamitische wijken in de grote steden. En dan zijn er nog de Fishes, die het niet erg begrepen hebben op het inhumane vreemdelingenbeleid en die geen enkel middel schuwen om dat duidelijk te maken. Het gevolg van dit alles is dat de meerderheid van de Britse onderdanen een nogal hopeloze levensvisie hebben. Zo ook ambtenaar Theo Faron, die in een vorig leven toch een activist was.

En dan komt er plots toch een lichtpuntje in Theo's leven, als de Fishes willen dat hij Kee, een foogie, in veiligheid brengt. Kee is namelijk...zwanger! Een waar mirakel dat ook veel gevaar inhoudt. Wat zal er immers gebeuren als men ontdekt dat er toch nog iemand zwanger is kunnen worden? Wat zullen ze met haar baby doen? Hoe zal de overheid reageren als blijkt dat enige zwangere vrouw behoort tot een "soort" die ze met hand en tand proberen te bestrijden? Een helse tocht volgt! Algauw blijkt dat nu eens werkelijk NIEMAND te vertrouwen is, dat dragers van dreadlocks niet per definitie leuke, gezellige alternatievelingen zijn en dat niet alle moslims tot een terroristische organisatie behoren. De film eindigt in een hallucinant, apocalyptisch hoogtepunt als het Britse leger een opstand in de moslimwijk van Bexhill op een wel heel drastische manier onderdrukt.

Dit is zeker geen feelgood-movie. De toeschouwer blijft dan ook achter met een zeer wrang gevoel. Sommige scenes zijn ook werkelijk shockerend - niet omdat er veel bloot of expliciet geweld in komt, maar omdat wij westerlingen ons niet kunnen indenken dat zulke dingen ook hier kunnen gebeuren. De algemene toon van deze film is erg somber. Soms wordt die somberheid even verdreven door een rustig moment, dat dan echter algauw weer ruw verstoord wordt door de volgende, genadeloze gebeurtenis. De kijker krijgt dan ook weinig gelegenheid om zich illusies te maken.
Ik heb sommige mensen achteraf horen zeggen dat dit toch wel heel ongeloofwaardig was voor in 2027. Ik weet het nog zo niet. Kijk een week naar de journaals op tv en dan krijg je toch het gevoel dat de wereld stilaan naar zo'n toestand aan het evolueren is. De collectieve angst in de samenleving, de toenemende onverdraagzaamheid van beide kanten, de milieuproblematiek en de verminderde vruchtbaarheid...het kunnen allemaal voortekenen zijn van de wereld waarvan we in deze film een glimp opvangen. "Children of Men", dat gebaseerd is op een boek van P. D. James uit 1992, is dan ook letterlijk een brandend actuele film!

www.childrenofmen.net