Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
Deze thermografische kaart is een gezamenlijk project van 21 steden en gemeenten in de Antwerpse regio, met steun van de Vlaamse Gemeenschap. Deze kaart geeft een indicatie van het warmteverlies van de daken op het ogenblik dat de opnames gebeurden. (vier koude nachten, begin maart 2009).
Mijn dak bleek alvast redelijk goed te isoleren, al kan het natuurlijk altijd beter. Let wel, als je bovenste vedieping uit louter onverwarmde zolder bestaat, krijg je uiteraard een vertekend beeld!
Op maandag 26 oktober ben ik op de radio te horen, samen met mijn collega-ECHT'ers. In het programma Het Vrije Woord babbelen we over de ECHT krant & club. Let vooral niet op ons gehakkel, gebrabbel, gestotter en gestruikel over woorden het was de eerste keer he!
De voorbije weken is het ziekelijke schoonheidsideaal van maatje 34 (of liefst nog kleiner) meermaals in het nieuws geweest. Eerst verklaarde de hoofdredacteurs van het Duitse vrouwenblad Brigitte dat ze niet meer met professionele modellen wensen te werken, aangezien ze achteraf altijd een hele rotklus hadden aan het via photoshop "verdikken" van de graatmagere schoonheden. Ontwerpen Karl Lagerfeld bleek het daar niet mee eens te zijn, we citeren: "Niemand wil vrouwen met ronde vormen zien. Negentig procent van de modellen zijn volkomen normale, goed geproportioneerde meisjes, met minder vet maar meer spieren. Meisjes die hamburgers en pizza eten." (ik heb vaak wilde verhalen gehoord van modellen die leven op sla, coke en champagne maar blijkbaar klopt dit helemaal niet ) Toeval of niet, maar in de Libelle stond net een modereportage voor vrouwen "met een maatje meer". Het ene model was zwaar maar zeker niet kogelrond, het andere model net een beetje dikker dan ik. Blijkbaar kan ik me dus maar beter in gaan schrijven voor de Miss Maxi -verkiezing Maar vandaag volgt de klap op de vuurpijl: Het Zweedse model Filippa Hamilton werd voor een recente advertentie van Ralph Lauren gephotoshopt tot een soortement buitenaards wezen (linkse foto) om daarna doodleuk ontslagen te worden wegens "te dik". Hamilton is 1m79 en weegt 54 kilo...
Het artikel over Hamilton staat in een katern waarin ook bericht wordt over de toenemende hongersnood in de wereld, met foto's van kindjes die even mager zijn als het model. Nu vraag ik me af waarom we strijden tegen hongersnood in de Derde Wereld terwijl vrouwen in onze eigen maatschappij even dun moeten zijn. Wat is het nut van voedselhulp sturen als we hier dit schoonheidsideaal toelaten? Net zoals we vinden dat vrouwenbesnijdenis tegen de mensenrechten ingaat, maar labiaplastie tegelijkertijd aanmoedigen aangezien alle vrouwen een "perfecte vagina" moeten hebben. Dat is zo paradoxaal aan onze maatschappij.
Gelukkig is er ook goed nieuws: in Frankrijk is er een wetvoorstel ingediend om een melding te plaatsen bij elke gepubliceerde foto die gephotoshopt is. Op die manier kunnen vrouwen zich niet meer spiegelen aan een realiteit die niet bestaat. En wat mij betreft, mag dat wetsvoorstel er in ons land ook komen en indien mogelijk in alle landen ter wereld!
Gisteravond was ik wat gymnastiek aan het doen in de woonkamer toen ik plots een vreemd hoopje zag bewegen in onze achtertuin. Ik dacht eerst dat er een boomstronk tot leven was gekomen maar het was natuurlijk een egel Lang geleden dat we er nog eentje gezien hadden in de tuin! Hij sloeg helaas op de vlucht door een of ander geluid bij de buren, maar ik heb nog net deze (onzuivere) foto kunnen maken.
Door pc- en internetproblemen heb ik in geen maanden geblogd. Maar sinds vandaag ben ik terug! Een gloednieuwe laptop zal me helpen bij het bloggen. En we gaan meteen van start met wat foto's van mijn reis in Thailand. Thailand is een prachtig land, ideaal om op vakantie te gaan. Mooie natuur, vriendelijke mensen, lekker en gezond eten, goede voorzieningen, tempels, olifanten, paradijselijke eilanden...Wat wil een mens nog meer. Ik heb Thais gekookt, op een olifant door het oerwoud gereden, een bamboe-rafting gedaan, gaan tuben, gaan snorkelen, ik heb tussen gekko's geslapen en ik ben gaan fuiven op één van de beruchte Full Moon Parties op Koh Phangan. Allemaal onvergetelijke ervaringen! En ik heb zeker zin om ooit nog eens terug te gaan. Ik vat mijn reis verder samen in 5 foto's:
Tempelbezoek in Chiang Mai
Fietstocht door de buitenwijken van Bangkok
Show met transseksuelen Werelderfgoed-Boeddha te Sukhothai
Eindelijk is het zover...Over enkele dagen bevind ik me op het Aziatische continent. Nu maandag reis ik van Brussel naar Istanbul en van Istanbul naar Bangkok! Van daaruit maak ik met GO-26 een 24-daagse reis doorheen het noorden, centrum en zuiden van Thailand. Ik verwacht me aan prachtige tempels, een woeste jungle, paradijselijke eilanden, olifanten, lekker weer en nog lekkerder eten in het land van de glimlach. Mijn bagage staat klaar, ik hoef het enkel nog in te pakken. Ik ben eerlijk gezegd wel een beetje zenuwachtig!
Ik ben dus weg van 20 juli tot 12 augustus. Tot dan!
Met deze beelden nemen we afscheid van het mooie Al-Andalus. Ik vond het een hele leuke reis en zou graag nog eens terug gaan naar die streek. Sevilla, Cordoba, Ronda en Estepona staan nog op m'n verlanglijstje. Maar dat is iets voor in de toekomst. Zeer binnenkort ben ik weeral weg, en dit keer brengt de stalen vogel mij naar...Thailand!
Het Alhambra is een echt wonder dat maar moeilijk te bevatten is in een foto. Toch ga ik jullie proberen enkele indrukken te geven van deze Moorse parel:
In het eerste deel over Malaga konden jullie een pareltje van de Moorse architectuur bewonderen, maar vandaag gaan we het eens hebben over een christelijk gebouw dat de stad siert: kathedraal La Manquite ("de eenarmige vrouw", aangezien er niet genoeg geld was om de kerk twéé torens te geven). De kathedraal werd - zoals zo vaak in Andalusië - gebouwd op de restanten van een moskee, van de 16e tot de 18e eeuw. Dat betekent dat de kerk uit drie stijlen bestaat: gothiek en vooral renaissance en barok. Dat geeft deze kathedraal een voor ons beetje vreemd uitzicht maar indrukwekkend is ze zeker!
Sinds gisteravond ben ik terug van een prachtige reis doorheen het zuiden van Spanje. Het weer was goed en ik heb me geweldig geamuseerd, dus wat wil een mens nog meer? Ik wil zeker nog eens terug naar Andalusië; Sevilla en Cordoba zijn twee steden die nog op mijn verlanglijstje staan. Dat zal echter niet voor morgen zijn, maar ik kan alvast wegdromen bij de 770 foto's die ik getrokken heb. De komende weken zal ik hier af en toe enkele leuke kiekjes posten, zodat jullie kunnen meegenieten. Vandaag krijgen jullie een eerste selectie uit Malaga!
Al deze foto's zijn genomen in het Alcazaba, een Moors fort/paleis op een heuvel boven Malaga. Je kan zeggen wat je wil, maar smaak hadden die Moorse heersers wel! Voor mij mogen ze ook wel eens een villa in die stijl bouwen!
Sommige mensen vinden de boeken van Dan Brown crap (meeslepende fictie is natúúrlijk verwerpelijk in vergelijking met de hoogstaande literatuur van Claus, Mulisch of James Joyce ), maar ik vind dit soort literatuur super! Een beetje (kunst)geschiedenis, een beetje wetenschap, wat detectivewerk overgoten met een sausje romantiek, wat heeft een mens nog meer nodig om zich helemaal te laten meeslepen door dat soort boeken? Daarom ook kijk ik altijd uit naar de verfilmingen van Browns werk, dan kan ik het nog eens allemaal beleven. Helaas vallen de filmversies blijkbaar altijd wat licht uit tegenover het boek. Ik heb de film The Da Vinci Code gezien toen ik het boek nog niet gelezen had, en toen vond ik de filmversie wel goed. Ik snapte niet echt dat iedereen de film zo afkraakte. Nadat ik het boek had gelezen, begreep ik inderdaad dat sommigen kritisch waren over de film. Het boek had daarentegen een meliger einde. Met de film Angels & Demons was het tijd voor een herkansing. Dit keer heb ik wél het boek gelezen voordat ik naar de film ging zien, wat de film natuurlijk direct een stuk minder spannend maakte. Bovendien zat ik de gebeurtenissen in boek en film voortdurend te vergelijken - ik zou eerder zeggen dat de filmversie "losjes" is gebaseerd op het boek. In het boek gebeuren er veel meer zaken, krijg je veel meer achtergrond en zijn er veel meer personages en plotwendingen. Bij de film had ik de indruk dat sommige zaken krmapachtig in elkaar gezet worden. Het is natuurlijk niet gemakkelijk om een boek met zoveel info te verfilmen - Angels & Demons is beter dan de Da Vinci Code maar ook veel ongeloofwaardiger. Bovendien lag ook het Vaticaan dwars en kreeg de filmcrew geen toestemming om te filmen in Vaticaanstad. Met deze verzachtende omstandigheden kan ik zeggen dat Angels & Demons ok is; een goede introductie op Browns werk en je krijgt er nog wat mooie plaatjes van Rome bovenop. Alle wegen leiden naar Rome, en nu ik de film gezien heb, vind ik dat ik die stad toch maar eens uitgebreid moet gaan bezoeken.
Ondertussen is er alweer een nieuw boek van Dan Brown in de maak: The Lost Symbol. Na respectievelijk de Illuminati en de Tempeliers krijgt professor Robert Langdon dit keer te maken met de Vrijmetselarij. Dat belooft!
Ik ben onlangs Sheba een bezoekje gaan brengen bij haar nieuwe baasjes. Het was al zeker 3-4 maand geleden dat ik het beestje nog gezien had, maar ik heb bewust een tijdje afstand gehouden. Nu is het echter tijd voor een visite zo nu en dan, want het contact met een huisdiertje geeft toch een opkikker. Met Sheba bleek alles goed te zijn; ik heb echt de perfecte baasjes gevonden. Af en toe zijn er wel spanningen tussen haar en Pimpernel, die graag de baas speelt. In het begin was Sheba de dominante caaf, maar na een tijd heeft ze de macht toch maar weer teruggegeven aan Pimpernel. Met Ivo komt ze het best overeen: even lui en (bijna) even dik Maar het was duidelijk dat de drie caafs enorm veel pret beleven. Tijd voor wat kiekjes:
Ivo, Pimpernel en Sheba ruiken eten!
Time for a nap!
Sheba en Ivo Ivo stort zich op het eten, terwijl Sheba en Pimpernel op de achtergrond een beetje kibbelen
De wereldberoemde buste van Nefertete, de mooie gemalin van farao Echnaton, komt tegenwoordig wel vaker in het nieuws. Onlangs nog bleek dat de maker flink aan het hoofd heeft zitten sleutelen en dat de oorspronkelijke versie een minder fraaie koningin voorstelde. Het oorspronkelijke beeld had min of meer een facelift gekregen van zijn maker, denkelijk de kunstenaar Tutmoses. Nu blijkt dat de schepper van de buste misschien helemaal niet Tutmoses was, maar de Duitser Gerardt Marks - die de buste zou gefrabiceerd hebben tijdens de Amarna-opgravingen in 1912. Nefertete zou dus een vervalsing zijn! Het volledige artikel van De Morgen vind je op http://www.demorgen.be/dm/nl/992/Wetenschap/article/detail/844043/2009/05/05/Beroemde-buste-van-Nefertiti-is-vals.dhtml
Of het echt een vervalsing is, weet ik niet. Verder onderzoek moet dat maar uitwijzen. Ik vind het in ieder geval wel ongelooflijk dat de wereld decennia lang in de ban is geweest van het raadsel van Nefertete's universele schoonheid, haar ontbrekende linkeroog, terwijl het beeld misschien wel gewoon fake is
Het blijft hoe dan ook een mooi kunstwerk. Ik hoop toch dat de buste authentiek is. En zoniet is er weer een nieuw raadsel om eindeloos veel boeken over te publiceren: waarom liet Gerardt Marks haar linkeroog weg?
Gisteren gaf Plan België het startschot voor de campagne tegen kindermishandeling in het Zuiden. Niet alleen hier bij ons, maar ook in de Derde Wereld worden kinderrechten nog altijd met de voeten getreden. In De Morgen van 05/05/09 staat een artikel over geweld tegen kinderen in Senegal. Een lerares had één van haar leerlingen zodanig geslagen dat de jongen eens spoedoperatie in Frankrijk moest ondergaan opdat zijn oog gered kon worden. Ik ben zelf in Senegal geweest en moet inderdaad beamen dat dit allesbehalve een kindvriendelijk land is. Zolang het kind gezoogd wordt (meestal tot 2 jaar), is er geen vuiltje aan de lucht. De baby is constant bij mama, wordt enorm veel geknuffeld en verzorgd en komt niks te kort. Eens ze van de borst af zijn, wordt de situatie helemaal anders. De dreumes moet de mama maar niet meer voor de voeten lopen en mag zeker niet lastig zijn. Meestal houden de oudere broertjes en vooral de zusjes zich bezig met de peuters en kleuters. De moeders hebben wel wat beters te doen: vaak is er al een nieuwe baby en bovendien moeten ze het huishouden draaiende houden en voor een inkomen zorgen. Ik heb gezien wat er gebeurt wanneer zo'n dreumes toch lastig komt doen. Ik was in een Fulani-dorp toen een peuter huilend rondliep op zoek naar iemand die hem zou troosten. De moeder stond bij de andere vrouwen en keek met een mengeling van boosheid en onverschilligheid naar haar kind verderop. Plots vond ze het welletjes en stoof schreeuwend op het kind af, trok wat twijgen van een boom en sleurde al ranselend het jongetje het hele dorp door. Een ouder broertje en zusje probeerden de moeder te kalmeren, maar je kon aan hen zien dat ze te veel respect (of schrik?) hadden voor hun mama om echt iets te durven doen. We zijn later bij een Fulani-gezin gaan logeren en daar gebeurde net hetzelfde. Of toch niet helemaal, het kind was daar nóg jonger. Na een dag waren we er min of meer aan gewend: als we een kind hoorden huilen, zeiden we berustend tegen elkaar "zometeen krijgt er weer iemand van langs".
Oudere kinderen heb ik nooit zien huilen.
De kinderen in Senegal waren enorm gehoorzaam aan hun ouders. Als een van de volwassenen tegen de hoop dorpskinderen zei: "de blanken mogen dit huis binnen, jullie blijven buiten" dan bléven ze ook buiten, alsof ze een onzichtbare lijn niet durfden te overschrijden. Van kinds af aan wordt de kleintjes geleerd respect te hebben voor hun ouders en andere volwassenen (en zeker voor oudere mensen), en in principe kan ik daar niet tegen zijn. Daar heb je geen kleuters die urenlang aan een stuk brullen omdat ze zogezegd lijden aan de "kleuterpubertijd" of aan andere onzin, daar zullen geen kinderen hardnekkig bij mama zeuren om een snoepje, geen brutale jochies die denken dat zij de baas thuis zijn, geen tienjarigen die de leerkracht of de buschauffeur mores leren, terwijl het hier in het Westen wél uit de hand aan het lopen is. Eigenlijk zou er een gulden middenweg moeten zijn...maar dan liefst wel zonder klappen of stokslagen.
Gisteravond ontvingen we met ECHT de grote hypnotiseur Patrick Pickart. (°_°) Bij het woord hypnose vertonen de meeste mensen al een schrikreactie, maar nu ik het van zo dichtbij heb gezien, moet ik zeggen dat het eigenlijk helemaal niet gevaarlijk is (tenminste als het door een vakman gedaan wordt). Hypnotiseur Patrick ís een vakman, en we hebben dan ook ontzettend genoten van de show. Terwijl we wachtten tot het publiek begon toe te stromen, warmde Patrick ons alvast op met wat leuke goocheltrucs. Sommige trucjes doen mij nog steeds verbazen . De deelnemers waren hierdoor alvast in de juiste stemming, en het werd tijd om aan het grote werk te beginnen. In de zaal klonk reeds etherische, rustgevende muziek terwijl de hypnotiseur ondertussen een inleiding gaf om ons gerust te stellen. Hypnose blijkt vooral te berusten op suggestie, inleving en je open stellen, en dat heb ik ook persoonlijk gemerkt. Tijdens de eerste oefeningetjes ging ik er echt in mee: we moesten onze ogen sluiten en ons inbeelden dat er op één van onze gestrekte armen een groot gewicht rustte, en inderdaad, mijn arm ging naar beneden. Ook kregen we de suggestie dat onze handen aan elkaar vastplakten. Ik had inderdaad de indruk dat ik de mijne niet zomaar uit elkaar zou krijgen. Griezelig dat precies "iets anders" macht heeft over je ledematen, maar uiteindelijk doe je dat toch allemaal zélf. Deze oefeningen stelden mij gerust: er gebeurden grappige dingen met mij maar toch behield ik steeds het gevoel dat ik er zo weer uit kon stappen. In mijn handen had ik het gevoel dat ze vastzaten, maar als ik daar even tegenin ging leek de betovering zo gebroken en daardoor bleef ik ook kalm. Ik voelde dat ik de macht had mijn handen terug uit elkaar te trekken als ik echt wou, maar deed dat niet, gewoon omdat het leuk was nog even in die "betovering" te blijven zitten. Daarna was het tijd voor échte hypnose. De twee proefkonijnen voor mij leken daar zó in mee te gaan, ongelooflijk. Ik wou dat ik zo gemakkelijk in slaap kon vallen. Wat al duidelijk maakt dat het bij mij minder goed lukte. Je moet je ontspannen en gehoorzamen, twee dingen waar ik minder goed in ben Ik heb bij de kinesist juist geleerd dat ik mij, met mijn knie- en voetproblemen, steeds moet concentreren in mijn benen om ongevallen te voorkomen. As a matter of fact, mijn spieren zijn nóóit ontspannen, zelfs in rust krijgen ze nog impulsen door. Op een gegeven moment leek het toch even te lukken, maar zodra Patrick ophield, kreeg ik mijn volle bewustzijn weer terug. Ik was dan ook veel te nieuwsgierig naar wat hij deed met de anderen. Ondertussen zat mijn buurman wezenloos voor zich uit te staren, die was dus echt wel wég. Daarna was het grappig om te zien hoe de "slachtoffers" deelnamen aan een F1-race, op een typmachine werkten, hun naam of het getal 4 vergaten en getransformeerd werden in een plank. Ik vind het jammer dat ik zelf niet goed onder hypnose geraakte, maar ik moet zeggen dat het wel erg ontspannen werkte. Ik zie het wel zitten om naar een hypnotherapeut te gaan, in eerste instantie om te leren tot rust te komen en daarna misschien om bepaalde pijnklachten te verminderen.
De ECHT-leden vonden het alvast een geslaagde activiteit! (^_^)
De katholieke kerk heeft de laatste tijd weer op een negatieve manier van zich doen spreken. Eerst was er de ban door de katholieke kerk in Brazilïe. Een 9-jarig(!) meisje en haar moeder werden uitgeband, omdat het meisje haar zwangerschap van een tweeling had laten afbreken. Ook de medische hulpverleners werden in de ban gedaan, omdat ze de abortus hadden uitgevoerd. De verkrachter van het arme wicht, haar stiefvader nota bene, werd NIET uitgeband. Dit is niet alleen weer zo'n typisch geval van dubbele moraal, maar eveneens een onmenselijke behandeling van dat kind. Had ze dan als 9-jarige moeder moeten worden, van ineens twéé baby's dan nog wel? Was de verkrachting op zich nog niet erg genoeg? Hier in België betekent het natuurlijk niks om door de kerk geband te worden, maar in Latijns-Amerika leeft het kerkgebeuren natuurlijk nog heel erg en dan is zo'n maatregel wel ingrijpend. De kerk zou beter oproepen die verkrachtingen te stoppen. In Brazilië wordt er enorm veel verkracht en 80% van de gevallen gebeurt door de vader, stiefvader of een ander mannelijk familielid. Benieuwd hoeveel inteeltkinderen er rondlopen dankzij de kerkelijke afwijzing van abortus. En dan was er natuurlijk de uitspraak van de paus tijdens zijn bezoek in zwart Afrika, nl. dat condooms niet beschermen tegen HIV. Even de feiten op een rijtje zetten: 2 miljoen AIDS-doden per jaar, waarvan minstens een derde in Afrika. Tussen de 20 en 30 miljoen Afrikanen zijn momenteel besmet met HIV. In Botswana is 24% van de werkende bevolking besmet, in Zuid-Afrika 20%, in Lesotho 29% en in Swaziland draagt 38% van de zwangere vrouwen het HIV-virus! Is het afkeuren van condooms soms een pauselijke strategie om iets te doen aan de overbevolking in Afrika?
Gelukkig kwam er vanuit alle hoeken van de wereld reactie op dit soort ongein van de paus. Zo stuurde Spanje, toch een uiterst religieus land, een massale hoeveelheid condooms naar Afrika en op Facebook bestaat er al een applicatie "gooien met condooms naar de paus". Momenteel roept de Humanistisch-Vrijzinnige Vereniging op tot een dodenwake voor de bisschoppelijke paleizen in de Vlaamse regio's. Bedoeling is dat iedereen daar samenkomt op Goede Vrijdag 10 april om 20u, met een kaars én een condoom Ik heb nog wel een hele voorraad met allerlei smaakjes, wat mij betreft mag de kerk die hebben Misschien geven ze die wel aan hun priesters, dan kunnen die tenminste "veilig" misdienaartjes misbruiken
het was de eerste keer he! 
De voorbije weken is het ziekelijke schoonheidsideaal van maatje 34 (of liefst nog kleiner) meermaals in het nieuws geweest. Eerst verklaarde de hoofdredacteurs van het Duitse vrouwenblad Brigitte dat ze niet meer met professionele modellen wensen te werken, aangezien ze achteraf altijd een hele rotklus hadden aan het via photoshop "verdikken" van de graatmagere schoonheden. Ontwerpen Karl Lagerfeld bleek het daar niet mee eens te zijn, we citeren: "Niemand wil vrouwen met ronde vormen zien. Negentig procent van de modellen zijn volkomen normale, goed geproportioneerde meisjes, met minder vet maar meer spieren. Meisjes die hamburgers en pizza eten." (ik heb vaak wilde verhalen gehoord van modellen die leven op sla, coke en champagne maar blijkbaar klopt dit helemaal niet
Lang geleden dat we er nog eentje gezien hadden in de tuin! Hij sloeg helaas op de vlucht door een of ander geluid bij de buren, maar ik heb nog net deze (onzuivere) foto kunnen maken.
Sommige mensen vinden de boeken van Dan Brown crap (meeslepende fictie is natúúrlijk verwerpelijk in vergelijking met de hoogstaande literatuur van Claus, Mulisch of James Joyce
), maar ik vind dit soort literatuur super! Een beetje (kunst)geschiedenis, een beetje wetenschap, wat detectivewerk overgoten met een sausje romantiek, wat heeft een mens nog meer nodig om zich helemaal te laten meeslepen door dat soort boeken? Daarom ook kijk ik altijd uit naar de verfilmingen van Browns werk, dan kan ik het nog eens allemaal beleven. Helaas vallen de filmversies blijkbaar altijd wat licht uit tegenover het boek. Ik heb de film The Da Vinci Code gezien toen ik het boek nog niet gelezen had, en toen vond ik de filmversie wel goed. Ik snapte niet echt dat iedereen de film zo afkraakte. Nadat ik het boek had gelezen, begreep ik inderdaad dat sommigen kritisch waren over de film. Het boek had daarentegen een meliger einde. Met de film Angels & Demons was het tijd voor een herkansing. Dit keer heb ik wél het boek gelezen voordat ik naar de film ging zien, wat de film natuurlijk direct een stuk minder spannend maakte. Bovendien zat ik de gebeurtenissen in boek en film voortdurend te vergelijken - ik zou eerder zeggen dat de filmversie "losjes" is gebaseerd op het boek. In het boek gebeuren er veel meer zaken, krijg je veel meer achtergrond en zijn er veel meer personages en plotwendingen. Bij de film had ik de indruk dat sommige zaken krmapachtig in elkaar gezet worden. Het is natuurlijk niet gemakkelijk om een boek met zoveel info te verfilmen - Angels & Demons is beter dan de Da Vinci Code maar ook veel ongeloofwaardiger. Bovendien lag ook het Vaticaan dwars en kreeg de filmcrew geen toestemming om te filmen in Vaticaanstad. Met deze verzachtende omstandigheden kan ik zeggen dat Angels & Demons ok is; een goede introductie op Browns werk en je krijgt er nog wat mooie plaatjes van Rome bovenop. Alle wegen leiden naar Rome, en nu ik de film gezien heb, vind ik dat ik die stad toch maar eens uitgebreid moet gaan bezoeken. 
De wereldberoemde buste van Nefertete, de mooie gemalin van farao Echnaton, komt tegenwoordig wel vaker in het nieuws. Onlangs nog bleek dat de maker flink aan het hoofd heeft zitten sleutelen en dat de oorspronkelijke versie een minder fraaie koningin voorstelde. Het oorspronkelijke beeld had min of meer een facelift gekregen van zijn maker, denkelijk de kunstenaar Tutmoses. Nu blijkt dat de schepper van de buste misschien helemaal niet Tutmoses was, maar de Duitser Gerardt Marks - die de buste zou gefrabiceerd hebben tijdens de Amarna-opgravingen in 1912. Nefertete zou dus een vervalsing zijn! 
Gisteravond ontvingen we met ECHT de grote hypnotiseur Patrick Pickart. (°_°) Bij het woord hypnose vertonen de meeste mensen al een schrikreactie, maar nu ik het van zo dichtbij heb gezien, moet ik zeggen dat het eigenlijk helemaal niet gevaarlijk is (tenminste als het door een vakman gedaan wordt). Hypnotiseur Patrick ís een vakman, en we hebben dan ook ontzettend genoten van de show. Terwijl we wachtten tot het publiek begon toe te stromen, warmde Patrick ons alvast op met wat leuke goocheltrucs. Sommige trucjes doen mij nog steeds verbazen 
. De deelnemers waren hierdoor alvast in de juiste stemming, en het werd tijd om aan het grote werk te beginnen. In de zaal klonk reeds etherische, rustgevende muziek terwijl de hypnotiseur ondertussen een inleiding gaf om ons gerust te stellen. Hypnose blijkt vooral te berusten op suggestie, inleving en je open stellen, en dat heb ik ook persoonlijk gemerkt. Tijdens de eerste oefeningetjes ging ik er echt in mee: we moesten onze ogen sluiten en ons inbeelden dat er op één van onze gestrekte armen een groot gewicht rustte, en inderdaad, mijn arm ging naar beneden. Ook kregen we de suggestie dat onze handen aan elkaar vastplakten. Ik had inderdaad de indruk dat ik de mijne niet zomaar uit elkaar zou krijgen. Griezelig dat precies "iets anders" macht heeft over je ledematen, maar uiteindelijk doe je dat toch allemaal zélf. Deze oefeningen stelden mij gerust: er gebeurden grappige dingen met mij maar toch behield ik steeds het gevoel dat ik er zo weer uit kon stappen. In mijn handen had ik het gevoel dat ze vastzaten, maar als ik daar even tegenin ging leek de betovering zo gebroken en daardoor bleef ik ook kalm. Ik voelde dat ik de macht had mijn handen terug uit elkaar te trekken als ik echt wou, maar deed dat niet, gewoon omdat het leuk was nog even in die "betovering" te blijven zitten.
De katholieke kerk heeft de laatste tijd weer op een negatieve manier van zich doen spreken. Eerst was er de ban door de katholieke kerk in Brazilïe. Een 9-jarig(!) meisje en haar moeder werden uitgeband, omdat het meisje haar zwangerschap van een tweeling had laten afbreken. Ook de medische hulpverleners werden in de ban gedaan, omdat ze de abortus hadden uitgevoerd. De verkrachter van het arme wicht, haar stiefvader nota bene, werd NIET uitgeband. Dit is niet alleen weer zo'n typisch geval van dubbele moraal, maar eveneens een onmenselijke behandeling van dat kind. Had ze dan als 9-jarige moeder moeten worden, van ineens twéé baby's dan nog wel? Was de verkrachting op zich nog niet erg genoeg? Hier in België betekent het natuurlijk niks om door de kerk geband te worden, maar in Latijns-Amerika leeft het kerkgebeuren natuurlijk nog heel erg en dan is zo'n maatregel wel ingrijpend. De kerk zou beter oproepen die verkrachtingen te stoppen. In Brazilië wordt er enorm veel verkracht en 80% van de gevallen gebeurt door de vader, stiefvader of een ander mannelijk familielid. Benieuwd hoeveel inteeltkinderen er rondlopen dankzij de kerkelijke afwijzing van abortus.
Misschien geven ze die wel aan hun priesters, dan kunnen die tenminste "veilig" misdienaartjes misbruiken 
