Ik heb een paar maanden terug al vermeld dat ik problemen met mijn hormonen heb ..

En omdat de chemische dinges van de pil ook niet je dat zijn voor mijn gezondheid en ik ons maandelijks gemiddelde toch wel wil blijven halen zonder verrassingen  Edus … snip-snip, of in mijn geval klip-klip

Het is allemaal eigenlijk heel vlug vooruit gegaan. Eind juni naar de gynaecoloog in Gasthuisberg Leuven om het te bespreken en gisteren is de ingreep gebeurd.

Mijn bezoek bij de gynaecoloog was bij momenten best wel grappig. Ik had zo’n jong assistentje, best wel knap, maar te jong voor mij  Ik heb het eerder voor het George Clooney type J ’t Is niet omdat ik mijn bord voor mij liggen heb, dat ik niet meer op de menukaart mag kijken hé

Hij legde uit dat er ook andere manieren zijn om niet zwanger te worden en dat ik ervan uit moet gaan dat een sterilisatie definitief is. Maar toen ik hem zo’n beetje mijn geschiedenis verteld had, begreep hij dat dat juist de bedoeling was.

Hij legde me dan de hoe en de waar uit en checkte mijn binnenkant om te voelen of alles daar in orde was.

Het zou via daghospitalisatie (dus ’s morgens binnen komen en als alles goed gaat rond de middag al terug naar huis) gebeuren en onder volledige narcose, dus ik ga niks merken van wat ze daar allemaal gaan uitspoken .. Wat ik super vond

De ingreep zelf wordt met een kijkbuis-operatie gedaan. Er zou een klein sneetje onder de navel gemaakt worden en eentje vlak boven mijn euhm … pluimen down under  Dan wordt de buik gevuld met koolzuurgas, zodat ze een goed zicht kunnen hebben op de eileiders en de baarmoeder. En dan wordt de kijkbuis ingebracht en de weet ik veel wat, wat nodig is om de ingreep uit te voeren. (het afsluiten van de eileiders met een klipje)

Als ze iets abnormaals zien tijdens de operatie, gaan ze me dat vertellen na de operatie. Ze mogen niet zomaar iets weghalen zonder mijn toestemming. “ Dus je gaat niet wakker worden zonder baarmoeder of zo” grapte hij J

De ingreep zou niets veranderen aan mijn eigen hormonenhuishouding. Ik zal nog steeds mijn maandelijkse bazaar krijgen, maar omdat de eileiders dus afgesloten zijn, zal er geen eitje meer kunnen “springen”.

Ik ben “veilig” onmiddellijk na de operatie, maar hij dacht niet dat ik aan vrijen zou denken die dag na de ingreep  Ik had toch gezegd dat hij best wel grappig was

Alle details werden dan in de computer ingevoerd en ik zou later bericht krijgen wanneer de operatie zou kunnen uitgevoerd worden.

Ik kreeg nog een foldertje mee met uitleg en bibi kon naar huis. Ging alles in het leven maar zo vlotjes hé

Een weekje later werd ik dan per brief geïnformeerd dat de ingreep donderdag 17 juli zou gebeuren en dat ik een afspraak met de dienst anesthesie moest maken voor die dag.

Hoe dikwijls ik het de voorbije weken had over de dienst euthanasie in plaats van anesthesie … ontelbaar. Op den duur had ik het gewoon over “in slaap doen” omdat ik bang was mij weer te vergissen. Tot groot plezier van mijn ventje natuurlijk

Bij de anesthesist ging het over wat ik allemaal heb (“ik ben precies de madame van de syndromen J”) en waar ik allergisch aan ben en wat voor medicijnen ik neem. Hij was even blij als ik dat ik een lijstje gemaakt had

De anesthesie ging iets lichter zijn dan normaal, omwille van de cvs en in mijn fantasie zag ik mij al “Euhm… Joehoe! Ik ben wakker …” zeggen tijdens de ingreep J, maar daar moest ik mij geen zorgen over maken, ik zou wel goed in slaap zijn

Ik kreeg terug een paar foldertjes mee met uitleg over het chirurgisch dagcentrum en “oh ja en dan ga ik u nog vlug testen op de ziekenhuisbacterie, dat is vlug gedaan hoor” en huh zonder waarschuwing komt hij daar aan met zo een lang wattenstokje, wreef ermee in mijn neus en voor ik het goed en wel besefte was het al gedaan.

De 14 dagen voor de operatie ging het vrij goed met de zenuwen. Ik keek er eigenlijk eerder naar uit, hopende dat het een goede oplossing was voor mijn hormonenprobleem.

Alleen de dag ervoor begon het toch wel te kriebelen. Ik had de brochure over wat er nu juist allemaal ging gebeuren de dag zelf nog eens goed doorgenomen en toen viel me pas op dat het allemaal nogal vooruit ging gaan. Binnen komen, zo een operatiekleedje aandoen, een infuus steken, … !! Huh !! Paniek !! Een infuus??  Ik ben niet graag een speldenkussen!! ;-) en dan zelf naar de operatiezaal stappen en daar wordt je dan in slaap gedaan en gaan ze hun ding doen … Naar de ontwaakkamer en eens goed wakker naar een apart kamertje en na ok van anesthesist en gynaecoloog zou ik dan naar huis mogen gaan.

En dan begon mijn fantasie natuurlijk op hol te slaan … wat als ik niet meer wakker zou worden … En als zot dingen in orde gebracht (zoals de laatste rekeningen betalen enzo) zodat mijn ventje daar ten minste geen last van zou hebben … Ik ben heel goed in scenario’s maken, wist je dat al??

In de namiddag werd ik dan opgebeld door het chirurgisch dagcentrum om mij te vertellen dat ik de volgende morgen om 7.30h daar verwacht werd en dat ik vanaf middernacht niets meer mocht eten, drinken en roken.

Gisteren was het vroeg opstaan en me klaarmaken (Ik had mijn valiesje gelukkig de dag ervoor al klaargemaakt J), dan een wandeling gaan maken met de woef en wij weg.

Naarmate we dichter bij het ziekenhuis kwamen werd ik stiller, terwijl mijn ventje begon te ratelen over van alles en nog wat

De wachtkamer van het daghospitaal was af. Toffe zeteltjes, een grote televisie, computers met internet die je kon gebruiken, … sjiek

Mijn naam werd afgeroepen en we gingen met een verpleger mee. Ik kreeg mijn ‘operatiejuppeke’ en moest mij onmiddellijk omkleden en dan mee naar een hokje waar ik een douchekapje over mijn hoofd kreeg, plakkers op mijn borstkas en dat beruchte infuus dus ingestoken kreeg. Verschrikkelijk! J En ik voelde die dus goed steken hoor, amai  Mijn ventje mocht bij mij in dat hokje blijven wachten tot de operatiezuster mij kwam halen. Wij daar onnozel zitten doen en lachen met de onnozelste dingen eerst ;-) Zo had mijn ventje bijvoorbeeld spijt dat we geen camera mee hadden om “ne schone foto van mij te trekken in mijn juppeke en met mijn kappeke op mijn kop”, hij entertainde mij ook met een dansje te maken met zijn piepende schoenen op de vloer en toen we een karretje hoorde voorbij rijden deed hij alsof hij de garçon riep voor een koffie

Dan kwam de operatiezuster mij halen en was het veel minder  Mijn ventje moest terug naar de wachtkamer en ikke mee naar de operatiezaal. Ik moest zelf op de operatietafel kruipen en zag dat grote licht boven mij zoals je ziet in de film. Eng …  De verpleegsters waren heel vriendelijk en vertelden me wat ze met mij aan het doen waren. Machines verbinden aan die plakkers op mijn borstkas voor mijn hart, spuitje hier en daar in mijn infuus steken. Dan werden mijn armen in een soort omhulsel gestoken, werd er een mini zuurstofmasker voor mij neus gehouden met die afschuwelijke rubberen geur die eruit komt en dan zeiden ze mij dat het middel om mij in slaap te doen door mijn infuus aan het lopen was en dat dat een beetje pijn kon doen. Een beetje?? Een beetje heel veel ja  Maar ik was te suf om er iets van te zeggen ;-) Ik hoorde iemand nog in de verte “Slaap lekker” zeggen en het volgende wat ik me kan herinneren is dat ik wakker gemaakt werd door een verpleegster die me zei dat het al allemaal voorbij was. “Oef, ik ben toch wakker geworden” ging er door mij heen en dan ben ik terug in slaap gevallen

Toen ik daarna terug wakker was, werd me gevraagd hoe ik me voelde en omdat ik heel veel pijn aan mijn linkerkant had, kreeg ik pijnstillers. Maar de pijn bleef en ik kreeg nog pijnstillers en nog … en pas nadien besefte ik dat de pijn van mijn heup kwam. Ik had geen last van mijn buikje. Ik had ondertussen ook al zitten piepeloeren onder mijn deken om te zien hoe het er daar uitzag, maar buiten een grote pleister over mijn navel zag ik niets. “Hoe? En die snede boven mijn pluimen?”  Maar niets … Alleen dat verband over mijn navel.

Omdat mijn zuurstofopname niet al te schitterend was, heb ik ook een tijdje zuurstof  bij gekregen. (ook zoals in de film met die kleine buisjes in je neus en darmpjes rond je oren J)

Natuurlijk eens ik goed wakker was, moest ik gaan pitstoppen. Maar omdat ik zoveel pijnmedicatie gekregen had, vonden de verpleegsters het beter dat ik het met de bedpan ging doen om zeker te zijn dat ik niet ging vallen … Ik weet niet hoe het er bij anderen aan toegaat, maar ik kan mijn ding dus NIET met een bedpan doen hé … En ik moest echt waar heeel dringend. (Ik heb dat thuis ook: eens ik publiek heb, kan ik niet plassen. En publiek is dan de woef of de poes hé )

Ondertussen was er ook een klein kindje dat geopereerd was aan haar amandelen in de ontwaakzaal en omdat ik goed wakker was, vonden de verpleegsters het beter om mij naar mijn hokje te rijden, zodat ik rustig lag, want dat klein meisje zette nogal een keel op ;-)

En dan mocht mijn ventje eindelijk bij mij !!  Ik was op slag in orde en klaar om naar huis te gaan

Hij mocht met mij naar het toilet gaan, wij arm in arm -terwijl hij mijn infuus vasthield- naar de kleine kamer van opluchting  waar mijn ventje mijn infuus aan een haakje hing en mooi buiten ging wachten  Haa! Wat een opluchting JJJ het voelde aan alsof ik er liters uitperste ;-) Wat een zalig gevoel om “leeg” te zijn

Ik kreeg een bekertje water en als ik dat helemaal op kon drinken en niet ziek werd, mocht het infuus eruit. Ik geef toe dat eens de verpleegster weg was ik geprobeerd heb om vals te spelen door te vragen aan mijn ventje of hij soms geen dorst had, maar hij had mij door …  Met kleine zipjes mijn bekertje dan toch leeg gekregen en ik voelde me nog altijd goed. Dus dat vervelend infuus kon er eindelijk uit !!  Ha! Nog een stapje dichter naar het naar huis gaan

Ik bleef veel last hebben van mijn heup en ondertussen begon mijn rug ook nog op te spelen, dus het begon wel stilletjes aan tijd te worden om écht naar huis te gaan. Mijn ventje ging polsen bij de verpleegster en zij ging checken met de dokter. De assistente van de gynaecoloog is dan langs geweest en ze vertelde dat alles goed gegaan was en dat alles er goed uitzag daar vanbinnen en dat het op een tiental minuutjes gepiept was. Omdat ik geen problemen had in mijn buikje, maar wel meer last begon te krijgen aan mijn heup en rug mocht ik naar huis. Jipie !!  De verpleegster kwam nog vlug het verband aan mijn navel verversen en nieuwsgierig als ik was, dat toch eens goed van dichtbij bekeken  Er was niet veel te zien hoor, alleen 2 draadjes die uit mijn putteke kwamen en ik had mijn putteke nog en ik kon ook zien dat er niet geprutst was aan de gaatjes van mijn piercing (want die moest er natuurlijk uit voor de operatie)

Terwijl mijn ventje daarna de auto ging halen, kleedde ik me om (ik denk zelfs dat ik mijn persoonlijk record verbroken heb, zo vlug heb ik me nog nooit kunnen omkleden J) en dan heb ik mezelf verwend met … Raad eens?? Yep! Een njammie chocotoff!! JJJ Ik had er eentje meegesmokkeld in mijn valiesje

Dan hebben we de ontslagpapieren en brief voor de dokter en een verzorgingsetje voor mijn navel meegekregen en een briefje met uitleg over welke pijnstiller ik wanneer kon nemen rekening houdend met wat ik al gekregen had, en dan konden we vertrekken !!!

Het was half 2 toen wij terug thuis waren. Enthousiast opgewacht door onze meisjes, die even blij waren als wij dat we terug thuis waren

Mijn ventje heeft mij in mijn zeteltje geïnstalleerd, ervoor gezorgd dat ik mijn pijnstiller nam en nog geen 5 minuutjes later was ik al dromenland J Een paar uur later ben ik dan wakker geworden met een poes die op mijn benen lag te slapen en een woef die naast mij op de grond lag.

En tja … ik voelde me redelijk goed, dus ik kon niet meer stil blijven liggen hé Maar daar ben ik na een paar uurtjes toch op moeten terugkomen, omdat alles zo langzaam aan wakker aan het worden was en toch wel gevoelig werd.

’s Avonds hebben we samen naar een Pink Panther film gezien (maar de betere hé, die met Peter Sellers ) … Kwestie van een mooi einde te breien aan een spannende dag … hoewel … lachen is dus nog een probleem …

Hoe gaat het nu?

Wel ik heb me al beter gevoeld, maar ook al veel slechter, dus …

Rond 9 uur vanmorgen heb ik telefoon gekregen van het chirurgisch dagcentrum om te horen hoe het met me gaat. Wat een service hé? Ik was aangenaam verrast.

Vandaag, de dag nadien, is alles wakker hé … Het voelt aan alsof mijn middenrif en sleutelbeen en schouders gekneusd zijn … yep, spierpijn.  Maar dat zou komen door het koolzuurgas waarmee mijn buik opgeblazen geweest is. De restjes koolzuurgas moeten mijn lichaam nog verlaten.

Ik ben ook wat kortademig, ik zou heel graag eens heel diep willen in- en uitademen, maar dat gaat nog niet omwille van de spierpijn.

In het buikje zelf gaat het redelijk. Het blijkt nu dus dat ze alles via het gaatje in mijn navel gedaan hebben. (Ik dacht begrepen te hebben dat ze via mijn navel en down under gewerkt hadden.) Ik ga dus ook geen littekens hebben. Kleine pijntjes hier en daar en tja, ik moet nu niet direct gaan beginnen dansen en springen hé  Er is daar uiteindelijk in geprutst hé

Als er iets te vieren valt bij ons, halen we Chinees. Wel ja … het woord “vieren” is vrij relatief geworden nu … Vroeger haalden we alleen Chinees voor speciale gelegenheden (je weet wel: verjaardag, feestdagen en zo), wanneer we nu zin hebben in Chinees verzinnen we gewoon iets als speciale reden. Het is een spelletje geworden dat verzinnen van iets als reden

Dit weekend was de speciale reden dat ik geopereerd ben en dat de eetkamer van mijn ventje terug in orde is  1 klein probleempje: onze favoriete Chinees was gesloten wegens jaarlijkse vakantie Maar omdat we toch zo’n zin hadden, dan maar de nummer van een andere Chinees opgezocht en een bestellinkje geplaatst en een half uurtje later mochten we ons eten komen afhalen.

Super loyaal als we zijn, hadden we nog nooit onze Chinees ‘bedrogen’ en we hadden dus ook geen idee waar die andere Chinees was. Maar we hadden het adres, dus dat kon toch geen probleem zijn hé

Right … Wij hebben dus met het schaamrood op onze wangen mogen ontdekken dat er hier (en let nu goed op!! J) 1 straat is met 2 straatnamen die allebei eindigen op “- baan” en dat er in die ene straat 2 Chinezen zijn die … Ja hoor!! elk op een andere “- baan” (in diezelfde straat dus!!) wonen en het is nog niet gedaan, ze hebben alle twee dezelfde huisnummer …  Echt! Dit is veel te ingewikkeld voor mij, dat ik dat zou kunnen verzinnen

“En de naam van de Chinees dan?” Wel … ik was al heel fier op mezelf dat ik het adres kon onthouden, de naam was er ietsje te veel aan

" ... maar wel hoe je ermee omgaat "

Mooi in theorie maar in de praktijk … hola ...

Begin deze maand was het de verjaardag van mijn kleine man en … het doet nog altijd veel pijn

Het valt echt op … sinds ik terug ben van het dagcentrum heeft onze poes het nogal erg voor mijn buik. Ik veronderstel dat er niets aantrekkelijker is voor een poes dan een opgezwollen buik, waar je NIET aan mag komen

Na haar een paar keer (lief, maar ferm) duidelijk gemaakt te hebben dat mijn buik echt wel verboden terrein is voor haar, is ze nu van tactiek veranderd … Ze wacht totdat ik slaap en komt dan stiekem via mijn benen naar mijn buik geslopen  Moest ze het daarbij laten zou het niet echt een probleem zijn, maar we hebben het hier natuurlijk over ons kleinste en zij doet niets liever dan eerst een heel tijdje rond te dabben (met de voorpootjes op en neer gaan om te masseren) en dan naast het dabplaatsje te gaan liggen. Yep, ons kleinste

Dat dabben is er nu natuurlijk te veel aan, ik word wakker van de druk opmijn buik en dan vliegt ze terug naar mijn benen ...

Soms ‘betrapt’ mijn ventje haar, wanneer ze dapper de volgende poging onderneemt om naar mijn buik te sluipen, en dan pakt hij haar voorzichtig op om mij niet wakker te maken. Maar afgelopen nacht lag hij ook al goed in zijn sofa, dus dacht hij ‘het probleem’ op te lossen door zachtjes “Sssssokssssie !!” te zeggen … Met als gevolg dat ik een halve meter omhoog sprong van het verschietend wakker worden en dat ons klein in paniek van mij afsprong richting woef die naast mij op de vloer lag te slapen en de woef met een luide blaf wakkerschoot …  Kids … you got to love them

Sinds ik ziek geworden ben, ben ik niet meer op BH jacht geweest. En vermits ik al sinds 2004 thuis ben … Yep, het is al 5 jaar geleden …

En geloof me, nu was het écht wel dringend tijd om op zoek te gaan naar de nodige steun. De wet van de zwaartekracht hé  Ok, we zijn bijlange nog niet op kniehoogte, laat staan navelhoogte, maar ik vind het toch niet zo leuk als ik zie welke richting ze uitgaan

Ondertussen is er natuurlijk veel met mijn lijfje gebeurd (waaronder een paar kilootjes erbij, terug eraf, terug erbij), waardoor ik absoluut geen idee meer had wat mijn juiste maat nu is. En ik moest ook wel op zoek gaan naar de juiste steun die me geen pijn zou doen. Er zijn namelijk momenten dat ik geen BH kan verdragen omdat de bandjes een drukkende pijn aan mijn schouders geven en dan loop ik rond met een bikini en een nauwsluitend topje om alles gewoon op zijn plaats te houden. Kwestie dat mijn boobs geen eigen leven beginnen te leiden als ik beweeg

Ik had dus de nodige hulp nodig op mijn zoektocht, edus hup naar de boetiek  Ik legde uit aan de verkoopster waar ik naar op zoek was, de juiste maat werd bepaald* en de verkoopster ging op zoek naar modelletjes in mijn maat.

*De juiste maat vind je door jouw onder- en bovenwijdte te meten. De onderwijdte (het getal) is de omvang van je lichaam direct onder je borsten. De bovenwijdte of cupmaat is de omvang van je lichaam op het volste deel van je borsten. Bij een goede BH zitten de borsten comfortabel binnen de cup, de voorkant van de BH ligt plat tegen je lichaam aan en de BH is stevig maar zit niet te strak.

Wel … Het vinden van een goed passende BH is niet altijd even gemakkelijk. De juiste pasvorm en het juiste type, kun je eigenlijk alleen bepalen door een BH aan te passen … Ik heb er dus meer dan 20 gepast en samen met de verkoopster (die echt eerlijk was door te zeggen of dit of dat modelletje bij mij -of beter gezegd mijn boobs- paste of niet) had ik er daar een 10-tal van uitgekozen.

En dan had mijn ventje te zware verantwoordelijkheid om uit die10 een paar te kiezen die me goed stonden en ik mee naar huis zou nemen. Uiteindelijk kan een man toch wel ietsje beter zien of een BH je goed staat of niet hé  Dus yep … de 10 finalisten opnieuw om beurten aanpassen en laten keuren  En daar zijn dan 5 winnaars uitgekomen

Omdat ik echt geen deftige BH meer had (de rek was er uit ), heb ik ze dan maar alle 5 meegenomen. Wel even serieus geslikt bij het afrekenen, maar dat woog toch niet op tegen het feit dat ik “mijn boobs” terug had

Natuurlijk wisten de wandelvriendinnen wat ik ging doen. Ik was er dan ook wel vol van en BH’s waren de topic van onze gesprekken tijdens de laatste wandelingen  Dus de volgende morgen Bibi zo fier als een gieter “Heej! Kijk eens!! Ik heb mijn boobs terug!! J”  En ze gaven me nog gelijk ook  Er was toch wel een verschil te zien met het oud vodje dat ik de dag voordien nog aanhad, ze zijn terug op hun plaats

Zo sindsdien loop ik dus trots rond met boobs op de juiste plaats (en neen, ze zijn niet gepusht tot achter mijn oren J).

Sinds mijn ventje met tram 4 meerijdt, zijn zijn verjaardagen “dikke rampen!” J Hij rijdt nog maar 2 jaar mee met deze tram, maar toch … Het liefst van al wil hij dat die dag in alle stilte voorbij gaat zonder al te veel tralala er rond en mosselen gaan eten J

Hij is echt verzot op mosselen. En ikke natuurlijk niet JJJ Bweik! Diegene die dat uitgevonden heeft …

Zaterdag was het zover … Wij tweetjes samen iets gaan eten, laaaang geleden J Het was spannend om kleren uit te kiezen en me op te lappen zodat ik er niet al te ziekelijk uitzag, want nu dat ik mijn boobs terug op de juiste plaats heb, moet de rest van het plaatje ook wel kloppen hé ;-)

We hebben een tof plaatsje waar ik kan gaan eten zonder al te veel problemen en waar het ook lekker is. Een restaurant met een groot terras dat overdekt is met een soort tent-dak en wanneer we op een uur gaan eten wanneer de meeste mensen niet gaan eten … super! J

We waren allebei wat uitgelaten: “De eerste keer terug gaan eten sinds lange tijd” J

Na een goed plaatsje uitgekozen te hebben (een beetje afgezonderd van de paar andere mensen die er nog waren), ikke geïnstalleerd (stoel zo dicht mogelijk tegen de tafel zodat ik volop de steun van de stoel kan gebruiken om mij recht te houden) en besteld te hebben, amuseerden we ons met het observeren van de mensen en de omgeving.

Het was redelijk warm en mijn ventje vroeg of alles goed was met mij en ik goed zat hier buiten. “Ja hoor en ik heb mijn “golfje” mee voor moest ik het koud krijgen” antwoordde ik. “Mijn golfje, zegt ze … Ge hebt uw moonboots toch ook wel meegebracht voor moest ge te koud krijgen hier in de volle zon hé?” J

Onze drankjes werden gebracht en er was ook een schoteltje met radijsjes bij. Terwijl mijn ventje een radijsje nam zei hij verlekkerd “mmm … radijsjes!”, “Hoe? Lust jij dat dan?” vroeg ik verbaasd. “Neen, maar ik heb honger” was het antwoord J

Terwijl we een zipje van ons drankje namen, hadden we het over hoe lang het wel geleden was dat we nog eens samen uit eten geweest zijn. En stelden we vast dat het een jaar geleden was, vorig jaar hebben we ook mosselen gaan eten voor de verjaardag van mijn ventje.

We waren aan het denken hoe het kwam dat we maar 1 keer gaan eten waren:

-          Uw tanden?

-          Neen, dat was vanaf februari

-          Ikke dan waarschijnlijk?

-          (twijfelend) Hmm …  waarschijnlijk  J

Maar dan schoot het ons terug te binnen, mijn ventje zijn rugproblemen .. En dus toostte ik “Allee dan … op ons en op minder problemen om met een positieve noot te eindigen J”

“Noot?? ‘Peanut’ zeker J Laat ons op een dikke kokosnoot toosten J”

En zo bleven we de hele tijd verder grappen en lachen met onnozele dingen J Het eten was goed. Ik miste een slaatje bij mijn kip, maar ik heb goed gegeten en mijn ventje was natuurlijk in de zevende hemel met de mosselen ;-)

Kort nadat we gedaan hadden met eten, was het tijd om terug naar huis te gaan, zodat ik kon gaan rusten. Het lukte me niet om discreet de aandacht te trekken van de ober, maar mijn ventje had meer geluk.

“Zal ik betalen” vroeg ik, “Awel ja … ikke hem roepen en gij betalen, wat gaat hij niet van mij denken” … Ik lag in een deuk van het lachen met de ijdelheid van mijn ventje J “Weet ge wat? Zal ik de volgende keer dan betalen” zei ik grootmoedig en we moesten daar allebei om lachen omdat het uiteindelijk toch allemaal uit dezelfde pot komt en we absoluut geen idee hadden wanneer we nog eens uit eten zouden gaan ;-)

Eens terug thuis werden we natuurlijk enthousiast verwelkomd door een zeurende poes en een piepende woef met een balletje in haar mond en na hun allebei de nodige aandacht gegeven te hebben, heb ik me omgekleed en heb ik me uitgeput neergeploft in de zetel.

Nadien wakker geworden met barstende hoofdpijn, maar ik gunde het die hoofdpijn echt niet om mijn dag te verpesten. Nah! J

Niet dat ik verwacht dat mijn vrienden dat nu allemaal gaan doen voor ons ;-) Neen, dit lijstje is eigenlijk een samenvatting van wat vrienden al allemaal voor ons gedaan hebben EN doen en een paar tips om jullie te helpen om te gaan met iemand uit je kennissenkring die ook een chronische ziekte heeft.

xxx 

Allereerst, niet vergeten dat ze ziek zijn. Een beterschapkaartje of een geschenkje krijg je niet de hele tijd als je chronisch ziek bent. En behalve misschien wanneer een verblijf in het ziekenhuis nodig is, is het vrij makkelijk te vergeten dat iemand ziek is. Als je weet dat iemand met een chronische ziekte een dipje heeft of een terugval of gewoon “daarom”, stuur een kaartje of een smsje. Het hoeft niet groot of bijzonder te zijn, maar het gedacht alleen kan deugd doen.

Zieken zijn niet altijd geneigd om hulp te vragen, hoewel ze het soms wel nodig hebben. Als je wil helpen probeer dan niet “Wat kan ik doen?” te vragen of “Bel maar als ik iets kan doen.” te zeggen. Automatisch is het antwoord toch “Oh niets” of “Jaja, zal ik doen” en wordt het toch niet gedaan, ook al omdat het betekent dat de zieke erover moet nadenken en dat is niet altijd zo eenvoudig. Bedenk in de plaats iets dat je zou kunnen of willen doen voor de zieke en vraag “Is het OK dat ik … voor je doe?”.

Wanneer de zieke kinderen of huisdieren heeft, vraag of ze af en toe eens een break willen. Je hoeft de kinderen/huisdieren zelfs niet te komen halen, gewoon iemand die eens langs wil komen en op hen wil passen kan al veel betekenen (bijvoorbeeld tijd voor een deftig slaapje of een lang ontspannen bad …).

Als je dichtbij woont, kunnen gemakkelijke maaltijden in een doosje ook al eens helpen. Vooral als je je doosje niet onmiddellijk terug moet hebben zodat het kan ingevroren worden. Let er wel op dat je op voorhand weet wat de zieke al dan niet kan en mag eten. Veel chronische ziektes komen met speciale diëten en die kunnen regelmatig veranderen.

Wees flexibel en laat ze zich niet schuldig voelen over dingen die ze niet kunnen. Chronische ziektes komen niet

met een agenda waar terugvallen of dipjes in staan. Ze weten dus nooit op voorhand hoe ze zich gaan voelen.

Vraag of je een boodschap kan doen of iets meebrengen voor je langskomt.

Luister gewoon … zieken hebben meestal allerlei dingen aan hun hoofd, maar voelen zich meestal schuldig omdat ze er anderen niet lastig mee willen vallen. Laat hun weten dat ze met je kunnen praten en dat je ook zal luisteren.

Geef iets om ze op te beuren nadat je terug weggaat van een bezoekje. Een grappige cartoon, een beertje, … het hoeft niet groot zijn.

Blijf volhouden met ze uit te vragen voor een spontaan iets, zelfs iets simpels als gewoon een tripje naar de stad. Hoewel het lijkt dat ze nooit ergens heen kunnen zonder een hoop planning op voorhand, kan je ze een immens plezier doen als je ze op een goede dag hebt.

Probeer te begrijpen dat ze dag in dag uit leven met het constant maken van keuzes en beslissingen (Is dit goed voor me of niet? Kan ik het aan om dit te doen of niet?) en dat ze niet altijd weten dat ze de juiste keuze of beslissing gemaakt hebben.

Ga zelf een beetje op zoek naar info over hun ziekte. Het helpt al veel als ze niet elk klein ding van hun ziekte moeten uitleggen zodat je de dingen beter begrijpt.

Maar gebruik je kennis niet om ze proberen te genezen. Veel zieken zijn ondertussen zelf experts in hun ziekte geworden, toen ze zelf op zoek waren naar antwoorden en … ze blijven verder zoeken.

Als je info vindt dat interessant kan zijn, stuur dan het artikel of de link door naar de zieke met een “No-pressure ik heb dit of dat gevonden en denk dat dat misschien interessant is voor jou” berichtje.

Vergeet de partners niet die voor een zieke zorgen. Als je de partner hier en daar kan helpen, kan die beter voor de zieke zorgen en de zieke zal zich niet zo schuldig voelen omdat de partner altijd voor hun moet zorgen.

Zorgen dat de partner af en toe een break heeft, vragen “En hoe gaat het met JOU?” en hun hun hart laten luchten zoals je zou doen voor de zieke vriend kan veel helpen.

Eenvoudig, kleine gebaren zoals bijvoorbeeld deuren open houden (Die kunnen heeel zwaar zijn ;-)) kunnen gewoon super zijn.

Probeer niet om symptomen te minimaliseren als troost. De meeste zieken hebben al de neiging om de dingen te minimaliseren naar de buitenwereld toe. Je kan er dus van uitgaan dat als een chronisch zieke laat zien dat hij bijvoorbeeld pijn heeft, dit meestal wil zeggen dat hij HEEL VEEL pijn heeft en niet gewoon even de dramaqueen wil uithangen.

Accepteer dat de chronische ziekte er voor de rest van hun leven kan zijn en niet meer weggaat. Als ze leren het te aanvaarden wil dat niet zeggen dat de ziekte de strijd aan het winnen is en dat ze eraan toegeven en hun laten gaan. Neen, ze zijn gewoon realistisch.

Ga er niet van uit dat ze iets niet meer kunnen doen. Het kan zijn dat het iets is wat ze wel kunnen doen als ze een goede dag hebben of dat het voor hen de moeite is om dagen ervoor en erna al rustend door te brengen.

Check welk moment van de dag goed is voor bezoek of telefoontjes. Het kan zijn dat ze overdag slapen op een bepaald tijdstip of dat ze zich slechter voelen op een bepaald moment van de dag.

Wees bewust dat wat lijkt als ‘peanuts’ voor jou, een groot iets kan zijn voor een zieke. Wandelen van winkel naar winkel bijvoorbeeld, kan een immense inspanning zijn. Stel zelf voor om even te gaan zitten en te rusten. Ze willen er meestal zelf geen ophef over maken en dat jij op die manier aan hun denkt kan een groot verschil maken.

Zeg nooit dat ze geluk hebben en dat je ook wel de hele dag zou willen thuiszitten. De meeste chronisch zieken zouden dolgraag zelf terug kunnen gaan werken en onafhankelijker zijn. Trouwens letterlijk “gewoon thuiszitten” kan best wel frustrerend zijn als dat het enige is wat je kan doen ;-)

Wees niet lastig als je vriend een speciaal evenement in je leven mist. Kom langs met foto’s en vertel er alles over zodat de zieke weet dat je nog altijd wil dat hij/zij een onderdeel van je leven is hoewel ze er die dag niet bij konden zijn.

Als je langskomt of als je van plan bent om samen ergens heen te gaan, bel nog even om te vragen of het nog altijd OK is vooraleer je vertrekt.

Vraag altijd of het kan vooraleer je iemand aanraakt of knuffelt en geef ze niet zomaar een sterke handdruk of een klapje op de schouder. Veel chronisch zieken hebben veel pijn, waarbij elke aanraking voor meer pijn kan zorgen. Dit varieert constant, dus niet stoppen met knuffelen, maar even op voorhand checken en doe het voorzichtig aan.

Heb er begrip voor dat pijn en extreme moeheid iemand geïrriteerd kan maken en dat verschillende medicijnen het gedrag kunnen beïnvloeden. Heb jij nooit gebeten naar iemand toen jij ziek in bed lag??

Check of je parfum/aftershave/deo te doen is voor hun. Veel mensen met een chronische ziekte kunnen overgevoelig zijn aan geuren en kunnen echt fysiek ziek worden van bepaalde geuren. Ze zullen je zelf niet willen beledigen zelfs als je ze onbewust zieker maakt.

En vooral: hoewel hulp altijd welkom is, maak geen project van een chronisch zieke. Of op het minst niet dat ze het zelf merken. Constant suggesties en tips geven over van alles en nog wat, kan ook stress veroorzaken bij de zieke omdat die zich schuldig voelt (omdat die er niet aan gedacht heeft of omdat het gewoon niet lukt).

Wees dus subtiel …

Af en toe wanneer ik een poging doe om aan iemand te vertellen dat ik “CVS, het chronisch vermoeidheidsyndroom” heb, krijg ik  “de”  blik en de zuchtende mededeling als antwoord: “Jaah, ik ben ook moe”. “Maar met een beetje slaap of rust of oefeningen (of andere ‘goed bedoelde’ adviezen), gaat dat wel weer over.”

Dokters vinden het ook niet altijd even “spannend” als je met het woord ‘moe’ aankomt. Ook wel een beetje begrijpelijk als je weet dat het een van de meest gehoorde klachten is. Meestal komt het door overwerkt te zijn, stress, slecht slapen of iets simpels waar je van moet uitzieken zoals een snotvalling.

En af en toe zijn ze een beetje verrast als het moe zijn langer duurt dan verwacht en dan wordt er een beetje verder gekeken zoals naar “Eet je wel gezond?”, “Heb je een ziekte?” of naar het beruchte “d” woord: depressie. En soms is dat het ook gewoon en is de naam chronisch vermoeid. Valt het je op dat “syndroom” ontbreekt?? ;-)

Want soms is het toch niet zo simpel en heb je spierpijnen, griepachtige toestanden en werkt het koppeke niet meer zoals het moet en dan hoort “syndroom” er wel bij.

Het lijkt wel hetzelfde, er is alleen maar dat ene woord verschil, maar wanneer het neerkomt op wat je eraan kan doen en niet te vergeten hoe het je leven beïnvloedt, is dat derde woord toch wel iets belangrijker …

 Wat is dan het verschil tussen chronisch vermoeid en chronisch vermoeidheidsyndroom?

Bij zowel chronisch vermoeid als chronisch vermoeidheidsyndroom is het moe zijn extremer en altijd aanwezig. Ook al slaap je erg veel, je wordt niet meer uitgerust wakker. Zelfs zodanig dat het je het moeilijk maakt (of soms zelfs onmogelijk) om gewoon te functioneren. Denk eens even terug aan die tijd dat je serieus ziek was, een serieuze slaapachterstand had of dat je net uit een algemene verdoving komt … dat is de soort van “moe zijn” wat ik bedoel.

Wanneer je chronisch vermoeid bent, is het meestal een symptoom van iets anders zoals:

- auto-immune chronisch inflammatoire aandoeningen (b.v. multiple sclerose) of kanker;

- bacteriële, parasitaire, HIV- of schimmelinfecties;

- chronische long-, hart-, maag-, darm-, lever-, nier-, bloed- of endocrinologische aandoeningen;
- neuromusculaire aandoeningen;
- bekende psychiatrische aandoeningen of slaapstoornissen;
- bijwerkingen van geneesmiddelen, misbruik van drugs of alcohol;
- blootstelling aan toxische stoffen.

- depressie

Wanneer je het chronisch vermoeidheidsyndroom hebt, ben je meer dan uitgeput of moe gedurende een periode van 6 maand of langer …  De vermoeidheid is niet te vergelijken met de 'gewone' vermoeidheid, die gezonde mensen wel eens voelen na een grote inspanning, maar is te omschrijven als lichamelijke uitputting; alle energie die uit het lichaam is weggezogen. Vaak is het zo dat je dagen of zelfs weken moet herstellen van een feestje of een dagje winkelen.

Je hebt ook last van op zijn minst 4 van de volgende dingen:

- beperkingen in korte termijngeheugen en/of concentratieproblemen; (dingen vergeten die men je zojuist nog had verteld, vaak ontzettend vergeetachtig zijn en daardoor slecht nieuwe informatie kunnen op nemen. Hoe meer uitgeput een patiënt is hoe moeilijker het wordt om helder te zijn en hoe verwarder en vergeetachtiger de patiënt is. Ook gekend als “brainfog” J Niet alleen fysieke maar ook mentale inspanning kan erge uitputting veroorzaken.)

- keelpijn;

- gevoelige hals- of okselklieren;

- spierpijn of gewrichtspijn zonder zwelling of roodheid;

- hoofdpijn;

- slaapklachten;

- malaiseklachten na inspanning die langer dan 24 uur duren.

Daarnaast zijn er nog een hele hoop symptomen die kunnen afwisselen: je voelt je vaak erg ziek, alsof je griep hebt, je kan last hebben van misselijkheid, duizeligheid en evenwichtsproblemen, allergies en overgevoeligheid, keelpijn en pijnlijke hals- of okselklieren, rillingen, spierzwakte of spierpijn, en vaak heb je een wisselende lichaamstemperatuur. (Vaak reageer je sterk op kou of erge hitte, en heb je het snel koud.). Wat ook erg vaak voorkomt zijn spijsverteringsproblemen zoals constipatie, diarree, een opgeblazen gevoel en pijn in de buik, vaker moeten plassen en door je ziekte kan je ook emotionele problemen en soms zelfs depressies* krijgen.

*CVS is geen depressie
Ook al lijken ze er wat op, de typische cvs-klachten wijzen op iets anders dan op een depressie. Je bent wel degelijk lichamelijk ziek. Iemand met CVS zegt niet ‘Ik zie het niet meer zitten’, maar ‘Ik wil wel, maar mijn lichaam wil niet meer mee.’ Heel wat mensen waren vlak voor ze ziek werden net heel dynamisch, echte doordouwers die er altijd tegenaan bleven gaan. Net het tegenovergestelde van een depressieve mens.
Wel kun je als gevolg van de ziekte een bijkomende depressie ontwikkelen. Je vecht immers de hele tijd tegen uitputting en pijn, moet misschien stoppen met werken en krijgt daardoor financiële problemen. Voeg daarbij het onbegrip dat vaak nog heerst. Je zou van minder depressief worden.

Tot nu toe is er nog altijd geen wondermiddel voor gevonden, maar het ziet er wel naar uit dat men meer middelen begint te steken in de zoektocht naar … (nu ja, vooral in het buitenland J)

Te koud … te warm …

Gisteren, toen het zo plakkerig bweik! warm en laf was, had ik het eindelijk ook te warm. Jippie !!J

Wel … toch voor even ;-) Na een uurtje was de fun er wel al af ;-) De fibro kan duidelijk ook niet tegen de warmte, amai L En geprotesteerd dat die heeft !! ;-) Het voelde aan alsof ik zo opgezwollen was dat ik uit mijn voegen zou barsten. Toen mijn ventje me vroeg wat er was en ik zei dat ik last van pijntjes had, hadden we de volgende conversatie:

-Te koud … te warm … ’t is ook wel altijd iets met uw lijf hé

-Tja … oud en versleten hé J

-met opgetrokken wenkbrauwen: “Wie is er oud hier??”

-Op papier misschien wel, maar fysiek en psychisch …

-Psychisch ... ahum …

-‘No doubt’ zeker? J

-Nee, nee, nee … ‘no contest’ J

De laatste tijd amuseert mijn ventje zich rot door ofwel zo’n doordenkertjes te verzinnen of door het rammelen met mijn hersencelletje J

De kinesist is daar ook goed in:

De week voor de snip-snip bel ik naar hem om mijn afspraak komende donderdag om 9h af te zeggen, omdat ik een afspraak met de euthanasist … euhm anasthasist … shoot, hoe noemt dat nu ook al weer? Soit .. De dokter om mij in slaap te doen …

Kine: Geen probleem, laat me eens kijken … Wat denk je van donderdag 9h?

Bibi: stilte … (wel behalve in mijn hoofd, waar alles op volle toeren aan het draaien was, want er klopte      iets niet J)

Bibi: (nadat mijn euro gevallen is) … euhm  … Zeg! Ge bent met mijn voeten aan’t rammelen!! En niets anders dan gelach aan de andere kant van de lijn …

Wanneer ik het bij momenten over pijn heb (die ik ironisch-liefkozend “mijn pijntjes” noem), heb ik soms het gevoel dat andere mensen denken dat ik een watje of softieke ben. OK … Ik geef toe dat wanneer ik een slecht moment heb (bijvoorbeeld midden in de nacht wanneer ik mijn super pijnstiller heb genomen en nog altijd ongelooflijk veel pijn heb en dus niet kan slapen), ik mezelf ook wel een heel groot watje vind … ;-)

Het is niet makkelijk om uit te leggen wat “pijn” nu is. Gewoon omdat pijn verschilt van persoon tot persoon. Ik heb mettertijd al verschillende voorbeelden gegeven hier op mn blog in een poging om een vergelijking te maken tussen mijn pijn en “normale” pijn. Maar ik weet en begrijp ook dat het heel moeilijk is om de pijn van iemand anders te begrijpen. Omdat iedereen pijn op een andere manier ervaart. ‘Jouw pijn’ is ‘mijn pijn’ niet en ‘mijn pijn’ is ‘jouw pijn’ niet, dus hoe kunnen we dan elkaar’s pijn begrijpen?

Het is waar dat wij, fibro-ers pijn voelen wanneer anderen dat niet voelen. Maar anderzijds moeten fibro-ers ook wel met meer pijn omgaan dan andere mensen en -al zeg ik zelf- kunnen ze dat over het algemeen toch wel heel goed in vergelijking met anderen. (Mijn ventje bijvoorbeeld doet alsof hij gaat doodbloeden wanneer hij in zijn vinger gesneden heeft J)

Het gaat hier dus om het verschil tussen de pijngrens (of drempel) en de pijntolerantie. De pijngrens is het punt waarop een persoon zegt dat dit of dat (dus een bepaald iets, stimulans) pijn doet. Pijntolerantie is dan weer de hoeveelheid pijn die een persoon kan verdragen.

Dus ja …mijn pijngrens is onvoorstelbaar gekrompen en laag geworden ;-) Wanneer ik geconfronteerd word met bepaalde stimulansen dat de lichamen van andere mensen beschouwen als onschadelijk, gaat er een groot alarm af in mijn zenuwstelsel en wordt de volumeknop van “pijn” naar omhoog gedraaid. Het is heel moeilijk voor mij om iets uit de diepvries te nemen bijvoorbeeld, verschrikkelijke pijnscheuten die via mijn handen tot in mijn ellebogen schieten. Maar wat de pijntolerantie betreft (of ‘het omgaan met pijn’) daarentegen, kunnen anderen nog iets van mij leren ;-) Ik moet dag in, dag uit met zoveel pijn omgaan, dat het gewoon een stukje geworden is van wie ik ben. “Ik ben bibi en ik ben een zotte mie en ik heb pijn.” Ik word wakker met pijn, doe huishoudelijke dingen met pijn, schrijf met pijn, speel met de beestjes met pijn en ik ga slapen met pijn. En pas als het echt niet meer te houden is (zoals bijvoorbeeld midden in de nacht wanneer ik mijn super pijnstiller heb genomen en ik roze olifantjes zie voorbij vliegen en ik nog altijd ongelooflijk veel pijn heb en niet kan slapen) zal ik toegeven dat ik wat last van pijntjes heb ;-)

Ons kleinste heeft een nieuw spelletje uitgevonden … Een spelletje dat zij heel graag speelt, maar waar ik de muren van oploop ;-)

Je herinnert je misschien nog wel dat naar buiten gaan via de voordeur een absolute no-go is voor de katten? Wel … raad eens?? ;-)

Ja hoor … het nieuwe spelletje is om naar buiten te sprinten als de voordeur open is en dan kat en muis met mij te spelen om terug naar binnen te komen en ik ben niet de muis ;-)

Omdat we niet willen dat de poes buiten blijft op onze oprit en misschien verleid wordt om de straat over te steken (auto’s !!), is het de bedoeling om haar terug binnen te krijgen. Langs achteren mag ze naar buiten zoveel en zo dikwijls als ze wil, maar langs voren … ho nee!

En natuurlijk heeft ze ondertussen al door dat wanneer ze op de oprit is, wij alle moeite van de wereld doen om te proberen haar terug binnen te krijgen. Wel … ik moet alle moeite van de wereld doen, want natuurlijk moet mijn ventje maar 1 keer zeggen dat ze moet komen en dan is ze direct daar.

De regels van haar spelletje zijn keer op keer anders:

-         Ik roep haar en ze komt en we gaan samen naar binnen

-         Ik roep haar en ze komt en blijft in sluiphouding naast de voordeur liggen en ik moet haar naar binnen lokken door een geluid te maken (haar bijnaam is niet voor niets “de kleine Miss Marple”, ze is heel nieuwsgierig J)

-         Ik roep haar en ze komt en blijft in sluiphouding naast de voordeur liggen en weerstaat de verleiding van het nieuwsgierig zijn, waarop ik haar dan moet pakken en naar binnen dragen

-         Ik roep haar en ze komt, blijft naast de voordeur liggen en als ik haar wil pakken springt ze een half metertje opzij en blijft zo voort springen tot ik het moe moet opgeven … en na een kwartiertje rusten ga ik terug en sleep een touw of de riem van mijn badjas over te grond en terwijl zij dat probeert te vangen ga ik terug naar binnen met een kat aan de lijn ;-)

-         Ik roep haar en ze komt niet, maar blijft zitten waar ze is. En dan moet ik naar haar gaan, mooie woorden geven en strelen en dan kan ik haar oppakken

-         Ik roep haar en ze komt niet, maar kruipt onder de auto en bekijkt me met een “Ha! Nu kan je me niet pakken” air en dan kan ik op mijn knieën mooie woorden geven totdat ze er genoeg van heeft en spinnend kopjes komt geven en dan gaan we samen naar binnen

-         Ik roep haar en ze komt niet en blijft zitten net tot het moment dat ik bij haar ben en dan begint ze enthousiast rond te lopen en te springen en ik erachter tot ik haar kan oppakken

Ik moet toegeven dat ze veel afwisseling brengt in haar spelletje, als het haar gelukt is om naar buiten te rennen, maar de laatste tijd vindt ze het toch wel heel plezant om het laatste te “spelen” tot grote ergernis van mij natuurlijk, want ik zit maar als een onnozele geit achter haar te stappen en we weten allebei dat IK de onnozele geit ben J

Ik weet dat negeren eigenlijk het beste resultaat geeft als ze haar “met mijn voeten rammelen” kuren heeft, maar ik ben zo bang dat ze de straat op zou lopen …

Vorige week hadden we het tijdens de ochtendwandeling over de manier waarop je iets tegen je hond zegt zodat hij/zij zou luisteren. Schreeuwen en een heel verhaal vertellen haalt bijvoorbeeld niets uit, het ligt hem aan het commando en de klank van je stem.

Softieke als ik ben heb ik altijd meer de neiging om een verhaal te vertellen en dingen te vragen aan mijn woef in plaats van kort en bondig een woord te commanderen. Commanderen ligt niet echt in mijn natuur. Wel … tenzij ik een slecht humeur heb

Mijne woef is bijvoorbeeld verzot op apporteren, ik gooi iets en zij gaat het halen en brengt het terug en verwacht dat ik het terug weggooi zodat zij het opnieuw kan gaan halen en terug brengen en zo blijven we bezig  Nu ja verzot … eerder geobsedeerd is ze

Op een keer tijdens de zondagse wandeling (elke zondag gaan we met Miss Marple en haar woef ergens anders wandelen) zat mijn woef enthousiast rond de mensjes te springen om ons te vertellen dat we iets (lees: een bal) moesten weggooien zodat zij dat kon halen en terug brengen, maar omdat we geen bal bij hadden die dag, ik haar “verteld” dat we vandaag niet zouden kunnen spelen, omdat ik niets bij had.

Komt ze een paar minuutjes later toch met een lege plastieken fles aan die ze hier of daar in het bos gevonden had en die ze ostentatief voor mijn voeten neerlegde .. En natuurlijk kon ik haar dat niet weigeren …

Maar dan komen we uit op een weggetje dat we gebruiken om een stukje op straat te wandelen en over-beschermend als ik ben … “Laat de fles mooi los en dan spelen we straks voort als we terugkomen” tegen mijn woef gezegd en ze liet effectief de fles los en we wandelden verder.

Groot was mijn verbazing dat ze haar fles direct terug voor onze voeten zette, eens we terug aan dat weggetje kwamen. Amai! Ik heb echt wel een slimme woef hé !!

Totdat ik het later aan mijn ventje vertelde en hij me antwoordde dat toen ik haar vroeg om de fles los te laten en dat we verder gingen spelen als we terug kwamen, zij alleen maar “blablabla los blablabla” hoorde en dat toen we terugkwamen zij haar fles zal zien liggen hebben en opnieuw zal willen spelen hebben …

“Hmm … misschien, maar toch hebben we een heel slimme woef” was mijn koppig antwoord

Soit … Miss Marple ging de proef op de som nemen met haar woef tijdens de ochtendwandeling  Er is een stukje weg (daar aan dat huis met “het gras” ) waar we de honden vastleggen om er zeker van te zijn dat ze niet op “het gras” gaan rondrennen en pakkertje spelen en zo het mos gaan los lopen en eens we daar voorbij zijn mogen de honden terug een stukje los rondrennen en hun ding doen.

Miss Marple zegt tegen haar woef “staan”, de woef wil naar onze honden gaan die ondertussen al los waren. Met een strengere stem “STAAN”, de woef tot de orde geroepen en ze blijft staan en dan om de theorie uit te testen dat het commando belangrijker is dan de volume waarop je iets zegt, fluistert ze “vrij” zodat haar woef weet dat ze mag gaan en … er gebeurde niets  Haar woef bleef gewoon staan en zuske en ik in een deuk van het lachen

Nog eens al fluisterend geprobeerd en de woef deed één klein stapje naar voren en … bleef dan terug staan met een hele grote vragende blik naar haar vrouwtje …  Wij konden ondertussen al niet meer van het lachen en dan toch maar op de gewone manier “vrij” gezegd en de woef … die hopte gelukkig naar de andere honden

We hebben al een boompje verloren en er zijn er 3 anderen in quarantaine die ook ziek zijn en waar we geen goed oog op hebben L Mijn ventje is dus in de rouw ;-)

Te vochtig weer en veel te weinig zon hebben ervoor gezorgd dat sommige boompjes schimmels zijn beginnen krijgen en hoewel ze daartegen behandeld worden, zijn er toch een paar die het erg te pakken hebben. Diegene die we al verloren hebben, heeft niet meer kunnen genezen van wortelrot² … (blaadjes verliezen en de worteltjes zagen eruit als plat gekookte spaghetti) en de andere zijn aangetast door meeldauw³. Veel bomen en jonge scheuten in onze omgeving zijn erdoor aangetast en we kunnen die dingen nu eenmaal niet uit onze tuin houden hé.

Het probleem is dat we ze niet kunnen verpotten, omdat ze ofwel het verpotten nu in de zomer niet gaan overleven en moesten ze het wel overleven dan zijn de wortels niet sterk genoeg om eventuele vriestemperaturen in de winter te overleven … aaarghhh !!!

Het enige wat we nu kunnen doen is de geïnfecteerde bomen weg zetten van de andere, diegene die niet aangetast lijken behandelen en hopen …

Wortelrot²: De symptomen verschijnen als het vergelen van bladeren en een progressieve, algemene afsterven van takken. De schimmel doordringt de wortels en/of de schors op grondniveau en omringt geleidelijk aan de basis van de plant.

Meeldauw³: Sterke temperatuurschommelingen, evenals vochtig warm weer, bevorderen de echte meeldauw of witziekte. De bladeren, bloesems en jonge loten zijn bedekt met een fijn, wit poedervormig schimmellaagje. Bij een sterke infectie verdrogen de bladeren en vallen deze af.

En daarnaast hebben we ook een aantal boompjes die zo in de war zijn door het tekort aan zon, dat ze al in herfstkleur aan het gaan zijn.

Kortom … het gaat echt wel niet goed in bonsailand L

Maar alles gaat goed met mijn ventje en de meisjes J

Ok … zij hebben het allemaal veel te warm, maar geen mysterieuze ziektes of zo ;-)

Hoewel … ons klein heeft een dansend buikje J We hebben haar niet echt-echt verwend, maar misschien toch wel een beetje. Toen iemand me vroeg of ze zwanger was, zag ik het pas en sindsdien zijn we onmiddellijk gestopt met het niet echt-echt verwennen en we zorgen ervoor dat ze meer beweegt.

Wanneer we al spelend “Ik ga u pakken hè” zeggen tegen haar en doen dat we haar gaan pakken, gaat ze in een mini-looppasje weg van ons en wij blijven dan achter haar stappen en doen dat we haar gaan pakken J

En ik heb ook een oplossing gevonden voor het balspel:

Ik laat de woef zitten en wachten, roep de poes haar naam en gooi de bal, ze hopt er enthousiast achter en wanneer ze er mooi naast gaat zitten, mag de woef de bal gaan zoeken, pakken en terug brengen J Heej … slim gezien van mij hé J En 3 blije meisjes JJJ

Mijn buikje is nog serieus opgezwollen, maar geen last meer van druk en krampen in het buikje. Ik heb begrepen dat ikgeduldig moet zijn. Een kennis die ook de snip-snip heeft laten doen heeft ook nog altijd last van een opgezwollen buik en bij haar was het al 3 weken geleden en … ze is toch wel aan de gezondere kant dan ik ;-) En omdat het bij mij pas 2 weken geleden zal zijn morgen … 

Vandaag zijn de draadjes eruit gehaald en dat voelde wel raar aan. Of helemaal niet om het duidelijker te stellen, ik heb helemaal niets gevoeld van de draadjes eruit te halen, alsof mijn putteke ongevoelig was. Maar nadien had ik er wel een semi-pikkend gevoel in, dus ik ben niet compleet ongevoelig J

Wel sinds vanmorgen een probleempje: daar waar de plakker kleeft op mijn buikje om mijn putteke te beschermen, heb ik nu een allergische reactie. Rode boebels die een onaangenaam gevoel tussen jeuk en irriteren geven L

Voor de rest veel last van het drukkend warme weer hé L En daardoor ook problemen sinds een paar dagen met mijn bloeddruk. Ik ben al 2 keer bijna flauwgevallen en dat is niet zo goed hé. Dus geen trappen doen of alleen douchen voor mij voor de moment  zonder babysit L En het lijkt alsof ik nog steeds enorm opgezwollen gewrichten hebben, waardoor ik ze niet zo goed kan gebruiken en pijntjes heb hier en daar..

Dus het héél kalmpjes aandoen hé … In de voormiddag wanneer het nog koel is (natuurlijk te koel voor mij J Wat had je verwacht J) probeer ik kleine dingetjes in en rond het huis te doen en natuurlijk gaan wandelen met de woef en de wandelvriendinnen en in de namiddag is het platte rust.

Niet alleen om ongelukken te vermijden, maar ook omdat ik dan helemaal geen pif meer heb. Alsof alles aan mijn lijfje loodzwaar geworden is. Zelfs een arm bewegen kost dan veel energie. Hopelijk gaat dit gevoel vlug voorbij. De pijn daar “wen” je op een of andere manier aan, je leert ermee leven, maar als je helemaal geen pif meer hebt … hmm …

Zullen we eens een meerkeuzevraag doen?? OK, hier komt de vraag: Waarom was ik er de afgelopen maand niet?

1. te lui
2. mij laten gaan
3. te veel weg geweest
4. te veel op internet gezeten

“Ziet ge wel! Ik wist het wel!! Ze heeft maar wat verzonnen om aandacht te krijgen!” … Maar helaas, mis poes !!

Stout hé  Ha! … ’t is niet omdat mij lijfje niet meewerkt en mijn hersencelletje verloren gelopen is in de mist, dat ik niet meer sarcastisch of ironisch (wat is het nu ook alweer … och, ik ben goed gezind waarom niet gewoon allebei J) kan zijn

Anyway … Zal ik maar gewoon opnieuw beginnen??

De fibro doet nog steeds zijn best om mijn leven extremer te beheersen dan “normaal” en slaagt daar jammer genoeg nog in ook  Lees: toch wel een beetje te veel pijntjes dan echt goed voor me is. En het weer werkt ook niet echt mee hé … Frank en Sabine kunnen met pensioen gaan, ik zal de weersveranderingen wel voorspellen ..

Daarnaast nog steeds problemen in de slaapafdeling … Op een of andere manier mislukt mijn plan om bij te slapen … euhm, even denken … wel … eigenlijk altijd L  ’t Is dat ik zo licht slaap meestal, dus het kleinste geluidje krijgt me wel wakker. De lieve buurman die de haag komt knippen, “Knip! Knip!” … een feestje bij de buren waarbij gillende kinderen natuurlijk niet konden ontbreken, een uil die midden in de nacht zijn “oehoe” lied zingt, regendruppeltjes die naar beneden vallen, en ga zo maar door … Ik hoor alles, maar ja, ben dan natuurlijk ook supermuis hé

En om het allemaal nog wat spannender te maken ook, is het serieus mistig in mijn koppeke. Zo mistig zelfs dat ik een mistlamp nodig heb ;-) Ik raak in de war van alles en niets … heej, ik kan zelfs mezelf verwarren zonder daar mijn hand voor te moeten omdraaien ;-)

Iemand misschien een mistlamp op overschot?? J Iemand ???

En, en, en … JJJ

Ik moet toegeven dat het zo ongeveer vanaf de namiddag niet zo tof is om mij te zijn voor de moment, want dan is de fibro op zijn best, maar ik kan er meestal wel nog mee lachen. Het is dat of traantjes hé … en omdat ik niet graag een bleitkous ben …

Dat zijn zo een beetje de redenen dat ik er niet was de afgelopen maand … Niet zo leuk, maar tja …

Veel pogingen ondernomen om stukjes te schrijven, ’t is niet dat ik helemaal niets te vertellen had. Dat zou nog eens de dag zijn, bibi die niets te vertellen heeft  Maar om de dingen die rondzwerven in mijn koppeke ook op een deftige manier op papier (klinkt mooier dan op het scherm J) te krijgen … Ho maar!

Mijn beste vriendin liet me niet zo lang geleden weten dat ik wat specifieker moet zijn in het vertellen wat mijn probleempjes nu eigenlijk zijn, zodat zij ‘gezonde’ medemens beter zou kunnen begrijpen wat er nu juist met mij aan de hand is en waar ik doormoet.

Ik vind het superlief van haar dat ze echt wel moeite wil doen om de dingen te begrijpen, maar eigenlijk ben ik daar toch niet echt zo’n voorstander van … de grens tussen gewoon vertellen en de drama-queen uit te hangen is zo klein wanneer je het over een ziekte (of syndroom) hebt, vind ik.

Toen ik het laatst met haar over de weersveranderingen had bijvoorbeeld en we hier temperaturen overdag onder de 20°C hadden … Ik zou daar dus op 2 manieren over kunnen vertellen:

Scenario 1: Ik heb het koud en moet me warmer aankleden, want de koude doet geen deugd aan mijn gewrichten.

Scenario 2: Ik bevries … en ik bedoel echt BEVRIEZEN hé !! Ik ben al overgeschakeld op mijn warme flanellen pyjama’s en dikke sokken en gebruik nog net niet mijn warm waterfles ’s nachts. Tijdens de ochtendwandeling draag ik al handschoenen, omdat ik anders de hele dag pijn heb aan mijn gewrichten en bijna niets kan vastnemen en dan zwijg ik nog maar als ik per ongeluk mijzelf aanraak met mijn ijslollies van handen.

Snap je wat ik bedoel??

Natuurlijk vond mijn vriendin scenario 2 veel leuker, omdat het “entertainment level” veel hoger was ;-) Dus weer mislukt in het specifieker omschrijven …

Elke maand probeer ik rond te surfen op het net om dingen te vinden over mijn superziekte. Kwestie van onderwerpen te blijven vinden om mezelf interessant te houden, niet ;-) Neen, graptje !! Ik blijf gewoon dapper zoeken of er niet een of ander goed nieuwsje opduikt.

Maar omdat ik nog steeds thuis ben, kan je er dus vanuit gaan dat ik daar nog altijd niet in geslaagd ben ;-)

Tijdens een van zo’n zoektochten heb ik een mooie uitdrukking gevonden gemaakt door een Amerikaanse, die perfect omschrijft hoe ik me de laatste tijd voel: “Superwoman has left the body”J

Het rare en tegelijk verwarrende eraan is dat ik me beter voel in vergelijking met een jaar geleden, maar tegelijkertijd voel ik me niet al te best om het zachtjes uit te drukken …

Heel moe worden, naar het uitputtende toe na elk klein ding dat ik doe, dus ik slaap veel voor de afwisseling J

Ik slaap verschrikkelijk veel eigenlijk … , omdat ik te weinig slaap. Makes no sense hé ;-) Wacht, ik zal het anders uitdrukken: Ik slaap verschrikkelijk veel, omdat ik zo slecht slaap. Is dit beter te begrijpen?

En op sommige momenten is het echt wel eng: Ik kan gewoon niet wakker blijven, ik val gewoon in slaap en op andere momenten: wakker worden van de wekker, maar niet wakker genoeg raken om wakker te blijven …

Maar tegelijkertijd voel ik me niet zo erg slecht meer terwijl ik dat klein dingetje aan het doen ben. Ik ga tegenwoordig 2 keer per dag wandelen bijvoorbeeld. De dagelijkse ochtendwandeling met de vriendinnen en ’s avonds een frisse neus halen met mijn ventje en de woef. Nu ja, wandelen … De ochtendwandeling duurt zo tussen een half uur en een uur naargelang we de honden loslaten zodat ze eens goed gek kunnen doen met elkaar en de frisse neus ’s avonds duurt hoop en al een kwartiertje.

Dus zo super is het nu ook weer niet als je bedenkt dat op sommige dagen gaan wandelen letterlijk het enige is wat ik kan doen. Maar als je aan het wandelen bent, maak je een wandeling, niet?? Het maakt niet uit voor hoe lang, ben uiteindelijk toch wel in beweging en ga toch wel 2 keer per dag naar buiten. Ha! J

Ondertussen ook mijn eerste maandelijkse toestanden gekregen sinds de snip-snip en ik moet zeggen dat die super verliepen J Voordat ik ziek geworden ben, had ik geen enkel ongemak van die maandelijkse toestanden, wel … buiten een verschrikkelijk humeur dan ;-) Het was eerder zoiets als een “Oh, ik heb het zitten” verrassing en dat was alles.

Met het ziek worden (lees: sinds ik de harde klop van de hamer gekregen heb), waren de maandelijkse toestanden gewoon verschrikkelijk geworden. Krampen en pijn in het buikje om u tegen te zeggen die een paar dagen voordien al begonnen, erge hoofdpijn om de muren van op te lopen en dan zwijg ik nog van mijn rug …

En deze keer: wel een verschrikkelijk, maar dan ook erg verschrikkelijk humeur. Ik kon niets verdragen van niemand, ik ergerde me zelfs heel erg aan de beestjes en dat wil al iets zeggen hé ;-) En dan ineens uit het niets de “Oh, ik heb het zitten” verrassing. Ik wist wel ongeveer wanneer ik ze zou moeten krijgen, maar geen krampen, geen pijntjes, geen hoofdpijn om ze aan te kondigen bij manier van spreken. Wel last en pijntjes gehad maar dus minder lang dan voor de snip-snip, vandaar mijn euforie, ik ben een nieuwe vrouw J
En ben eens benieuwd naar de volgende maandelijkse afspraak

Buiten de ‘normale’ bijwerkingen van mijn ziek zijn, zoals het moe zijn en pijntjes hebben en mijn verstand dat niet gehalveerd is, maar de laatste tijd helemaal verdwenen lijkt te zijn, zijn er ook nog altijd de problemen met mijn spieren en gewrichten …

Een -voor mijn lijfje- verkeerde beweging en laps een of ander ding in mijn lijfje dat blokkeert en voor de beruchte djiing pijn zorgt.

Zo heb ik afgelopen zaterdag iets verkeerds gedaan tijdens het hakselen, (maar vraag me niet wat, absoluut geen idee) en sindsdien kan ik mijn linkerarm amper bewegen. Wel … ik kan mijn arm nog wel bewegen, maar ik voel het dan en niet een klein beetje, amai … De nieuwe manier voor mij om te meten of iets erg is of draaglijk of ik al dan niet misselijk en draaierig word van de pijn en euhm … dit is niet al te goed …

Ik moet nog altijd naar een specialist gaan om de problemen aan de linkerkant van mijn lijfje te laten onderzoeken, maar ik heb er gewoon geen pif voor. Ik denk wel dat ik al eens eerder verteld heb dat ik problemen heb aan mijn linkerarm en mijn linkerheup, niet? Anyway, in geval van … zit met geblokkeerde zaken daar en er zou moeten onderzocht worden vanwaar die dingen nu juist komen.

Komen de problemen in mijn arm van mijn nek (wervels) of van mijn arm zelf, heb ook een ‘voos’ gevoel in mijn pink en wat is er aan de hand met mijn heup. Komt dat van mijn heup/bekken zelf of van mijn rug.

Zolang dat niet uitgezocht is kan de kine niet meer doen dan door allerlei -in mijn ogen althans- magische dingen zodat ik even toch wat minder pijn heb.

Maar opnieuw … omdat ik naar het ziekenhuis moet gaan, de onderzoeken moet ondergaan en dan ook nog thuis moet raken, heb ik toch wel wat meer pif nodig dan ik nu heb …