Nog een paar januari verhaaltjes

Begin al maar te lachen … het ziet ernaar uit dat ik ofwel net-wel ofwel net-niet een tenniselleboog heb J Yep, het is dat ik zéker 2 keer per dag tennis speel ;-) Nee, nee, ik weet dat je geen tennis hoeft te spelen om een tenniselleboog te krijgen, maar komaan … ;-) Ik?? Een tenniselleboog??!!

Ha !! Je moet toch toegeven dat ik dàt nog niet gehad heb hé J Tja … wat kan ik zeggen … het gaat erom om origineel te blijven J

 

Een tenniselleboog is dus een ontsteking van de pezen aan ja hoor (J) de elleboog. Men noemt het zo omdat mensen die veel tennis spelen het regelmatig kunnen krijgen. Het heeft iets te maken met een verkeerde beweging dat je altijd maakt met je arm als je iets doet en de dingetjes in de arm vinden dat dus niet tof en protesteren ;-) In mijn geval zou het kunnen komen van het tokkelen op de computer (volgens de kine), mijn ventje denkt dat het komt van het slapen met mijn arm gewrongen in een euhm … “rare” positie of door het fietsen. Rarara … wie heeft er gelijk J

Ik weet het niet … ik heb echt geen idee wat ik gedaan heb om dit te krijgen … het enige wat ik je kan vertellen is dat het serieus pijn doet, amai !! Yep, weeral iets nieuws waar ik nog moet aan wennen, dus nu kan ik klagen tegen de sterren op ;-)

Ik word verondersteld om mijn arm zo weinig mogelijk te gebruiken om “het” de kans te geven om te genezen, wat natuurlijk weer makkelijker gezegd dan gedaan is … Ik bedoel maar: om mij aan te kleden heb ik dus wel mijn 2 handen en bijgevolg mijn 2 armen nodig hé ;-) Oh wat ben ik slim J

Ik heb een stretch-ding dat helpt tegen de pijn, maar natuurlijk gaat na een tijdje de fibro dan weer protesteren, omdat mijn lijfje het niet kan verdragen om in-gestrech-ed te zijn (dichterlijke vrijheid J). De kine had mij verteld dat in sommige gevallen de arm in het gips wordt gezet om de arm stil te houden, maar dat is dus absoluut “out of the question” voor mij!! Ik zou gek worden!! … ok, of nog gekker dan ik al ben ;-)

Maar geloof me … Ik gebruik mijn arm niet veel !! ;-) ’t is dat ik het voel als ik iets doe, dus ik ben alweer een heeel braaf meisje J

<<<<<>>>>> 

Doornroosje is terug ;-) De laatste tijd ben ik meer aan het slapen dan dat ik wakker ben … En dan gebruik ik nog wel mijn grootste vijand, de wekker om op bepaalde tijden wakker te worden … Pilletjes moeten genomen worden en er moet gewandeld worden met de woef …

Wanneer ik wakker ben, entertain ik mijn huisgenoten door rond te schuifelen in huis om mijn superspieren in beweging te houden en om wakker te blijven, maar ik ben toch zooo moe ;-) (ik moet toegeven dat ik het grappig vind om te klagen dat ik moe ben … “Hallo-oo! Dat is een groot onderdeel van uw ziekte meid!!” J)

<<<<<>>>>> 

Ik heb er niet echt een verklaring voor, maar om een of andere reden slaag ik er altijd in om alleen de dingen van mijn ventje stuk te maken … Wanneer ik mijn lievelingstas liet vallen, helemaal niets aan te zien. De dag nadien glipte mijn ventje zijn tas uit mijn handen … lap … 10 stukken!

Wanneer ik door een roddelboekske blader in bad, geen probleem. Maar toen mijn ventje zijn magazine aan me gaf om iets grappigs te lezen, liet ik het toch wel in het water vallen zeker!

Zo heb ik de laatste tijd ook zijn glas melk omgestoten, weeral een sweater geruïneerd en per ongeluk iets opgenomen over een voetbalmatch dat hij nog wou zien … Op een bepaald moment heeft hij me gevraagd wat ik tegen hem had ;-)

Niets … helemaal niets … Het waren allemaal kleine ongelukjes, maar omdat mijn “kleine ongelukjes” altijd ten koste van hem zijn, wil hij me niet echt geloven … ;-)

<<<<<>>>>> 

Mijn hersencelletje bevindt zich de laatste tijd terug in hogere sferen … Yep, het is weer mistig in mijn hoofd, met allerlei bloopers en versprekingen en stotteren tot gevolg J

Bij momenten lijkt het wel alsof ik over mijn tong struikel wanneer ik iets wil vertellen aan mijn ventje en natuurlijk helpt mijn ventje me door me aan te moedigen door dingen te zeggen als “Zeg het maar hoor Mieke, je moet niet verlegen zijn” J

Van de week vroeg hij me waar de zakdoeken waren (ik had ze nog niet in de kast gelegd) en wanneer ik probeerde uit te leggen waar ze waren, zat ik daar “bl … bl … bl …” en ik werd zo kwaad op mezelf dat ik het maar niet gezegd kreeg dat ik gewoon “foert!” zei .. Mijn ventje vroeg met een uitgestreken gezicht: “Als de foert in orde is, zou je me dan een zakdoek willen geven?” J

<<<<<>>>>> 

Ik dacht dat ik laatst een complimentje van de kine gekregen had …

Hij zei me dat hij mij altijd wel als patient zou willen hebben, omdat mijn specifieke situatie (alles bij elkaar en hoe alles een invloed heeft op elkaar)  in geen enkel boek kan teruggevonden worden en daardoor is het altijd een uitdaging voor hem om me te helpen. Heeey … cool hé!! Ik ben echt wel origineel !! J Ik zei ook iets dergelijks tegen hem en hij antwoordde al zuchtend en lachend tegelijk “Ja, ge kunt er echt wel fier op zijn dat je zooo origineel bent” J

Hmm … misschien toch niet ;-)

<<<<<>>>>> 

ik wou naar het dorp gaan om allerlei zaken te regelen en te doen (je weet wel … bank, ziekenfonds en kleine boodschapjes), maar omdat ik fysiek de heen EN terug niet aankan voor het ogenblik, heeft taxi ‘mijn ventje’ mij en mn fiets naar het dorp gebracht en ben ik zelf terug naar huis gefietst.
Kwestie van toch nog een beetje onafhankelijk te zijn ;-) Zo kon ik op mn gemakje de dingen doen die ik wou doen, zonder me schuldig te voelen omdat mijn taxi op mij moest wachten ...

Uiteindelijk in de gietende regen moeten terugkomen, maar dat was zooo zalig !!! Moest ik me beter gevoeld hebben, ik had mn mutsje afgezet en me helemaal laten natregenen J Auto's die me kruisten zullen zeker wel gedacht hebben wat een onnozel kind daar nu al lachend in de regen aan het fietsen was ;-)

<<<<<>>>>> 

Ik heb een paar nieuwe uitdrukkingen geleerd J

Awap: (as well as possible) zo goed als het kan, het lijk me wel “eerlijk” om gewoon awap te zeggen als iemand me vraagt hoe het gaat, niet? ;-) En het klinkt gewoon grappig ook ;-)

Brainfog: Yep … er bestaat dus echt een uitdrukking voor fibro’s wanneer de hersenen mistig zijn J

<<<<<>>>>> 

Hoe het met me gaat? Wel het gaat awap en ik ben brainfogged J

Daarbij heb ik ook eens een “normale” ziekte … Ik ben grieperig. Jipie !! Ik ben toch niet zo abnormaal als gedacht J

Jammer genoeg heeft dat grieperig zijn ook een effect op mijn wervels … Het lijkt wel alsof mijn ruggegraat in elkaar gestuikt is. En er is ook een kans dat mijn armproblemen veroorzaakt worden door een geblokkeerde wervel in mijn nek in plaats van tennis te spelen ;-)

Soit, ik moet voorzichtiger zijn met ALLES wat ik doe (zelfs slapen ??!!), omdat mijn wervels toch wel aan het overdrijven zijn met hun geplop … “Jaja … ik zal het proberen …” en ik zal maar niet vertellen wat ik er verder van dacht ;-)

Sinds een tijdje heb ik terug contact met mijn nichtje. Ik ga regelmatig op haar blog kijken om te zien hoe het met haar gaat en groot was mijn verbazing toen ik ontdekte dat ze zwanger was. Eerst had ik wel wat bedenkingen omdat ze nog zo jong is (19), maar toen ik zag hoe blij en gelukkig ze wel is, ben ik ook blij voor haar J

Het is wel altijd een beetje stressen voor mij om met haar te chatten. Het is in het Frans te doen, en als je al brainfogged bent en niet goed uit je woorden komt in je eigen taal … laat staan in een andere taal hé ;-) En omdat ik nog van de oude stempel ben voor sommige dingen:  … en maar heen en weer bladeren in mijn woordenboek ;-)

En afgelopen dinsdag ben ik met zuske naar de dijk hier verderop geweest. Het was de eerste keer sinds lang dat ik zo’n lange wandeling gemaakt had … ikke fier J We waren een anderhalf uur weg (mét de nodige zit- en rustpauzes, ik ben superwoman niet hé J) en ik was zooo enthousiast dat ik nog wel een stukje verder had kunnen

wandelen tot zuske me erop wees dat we ook nog terug moesten gaan ;-)

en ze had gelijk ... ik was uitgeput eens ik thuis was, maar blij!

Ik ben graag bij water ... geeft me zo hetzelfde gevoel als uitwaaien aan zee ...

De dagen nadien was ik stram en stijf en pijntjes hier en daar, maar dat was te verwachten ... blijven bewegen en niet overdrijven en dan komt het wel goed

De prinses op de erwt

-Een sprookje van Hans Christian Andersen

Er was eens een prins die zo graag een prinses wilde hebben, maar het moest een echte prinses zijn. Hij reisde de hele wereld rond om er één te vinden, maar overal kwam er iets tussen. Prinsessen waren er genoeg, maar of het échte prinsessen waren, daar kon hij nooit helemaal achter komen, altijd was er iets dat niet helemaal in de haak was. Toen kwam hij weer thuis en was erg bedroefd, want hij wilde graag een heuse prinses hebben.

Op een avond brak er een verschrikkelijk onweer los; het bliksemde en donderde, de regen stroomde neer: het was vreselijk!
Toen werd er aan de stadspoort geklopt en de oude koning ging opendoen.
Het was een prinses die buiten stond. Maar, lieve hemel, wat zag ze eruit door de regen en het noodweer! Het water liep uit haar kleren en haren, bij de punt van haar schoen liep het erin en bij de hiel er weer uit; zij zei dat ze een echte prinses was.

"Ja, daar zullen we wel achter komen!" dacht de oude koningin, maar ze zei niets. Ze ging haar slaapkamer binnen, nam al het beddengoed weg en legde een erwt op de bodem van het bed, nam toen twintig matrassen, legde die boven op de erwt en toen opnieuw twintig veren bedden boven op de matrassen. Daar moest de prinses nu 's nachts op liggen.

's Morgens vroegen ze haar hoe ze had geslapen. "O, verschrikkelijk slecht!" zei de prinses, "ik heb de hele nacht bijna geen oog dicht gedaan! De hemel weet wat er in mijn bed lag. Ik heb op iets hards gelegen en ik ben over mijn hele lichaam bont en blauw! Het is afschuwelijk!"

Toen konden ze zien dat het een echte prinses was omdat ze dóór de twintig matrassen en de twintig veren bedden heen de erwt gevoeld had. Zó teer van huid kon alleen maar een heuse prinses zijn.
De prins nam haar toen tot vrouw, want nu wist hij dat hij een echte prinses had, en de erwt kwam in het museum waar ze nu nog is te zien, als tenminste niemand haar weggenomen heeft.

* * * EINDE * * *

Met fibro wordt je elke morgen wakker en ga je elke avond slapen met pijntjes hier en daar.  Iemand heeft op haar franstalige blog geopperd dat we misschien wel eens zouden moeten kijken of niemand een erwtje onder onze matras heeft gestopt ;-)

Zonder dat we het beseffen hebben we misschien wel héél speciaal bloed door onze aderen stromen …  namelijk blauw bloed ;-)

Misschien is het daarom wel dat er bij onderzoeken over het algemeen niets bijzonders in ons bloed gevonden wordt, dat onze problemen kan verklaren ;-)

Ik moet een prinses op de erwt zijn, dàt is de reden van alle pijntjes en probleempjes ;-)

Mijn lijfje en ik proberen te wennen aan alweer een nieuw plan om routine te brengen in mijn interessant leventje als “desperate housewife” ;-) Ik kan vrij goed functioneren, maar dat huishouden hé … Na de zoveelste paniekaanval van “sh*t zeg, ik zou dit moeten doen, en dat, en oh ja dat ook, …” heb ik pen en papier op een makkelijk-te-vinden plaats gelegd om alle “to do’s” neer te schrijven. En amaaaii !!  Er zijn toch wel meer dingen die ik zou willen doen dan ik dacht …

Vol goede moed eraan begonnen en zo fier als een gieter zijn als ik dan eens een puntje of soms zelfs 2 puntjes kon doorstrepen op mijn lijstje J

Er gaat hier iets grieperigs rond waar veel mensen over klagen, terwijl ik vorige week nog zo trots was dat ik iets “normaals” had, remember?? Wel … het trots zijn om is langzaam aan in het veranderen naar het geïrriteerd zijn om ;-) Want “het” is nog altijd in mijn lijfje, maar lijkt niet echt te willen uitbreken … Wanneer je voelt dat je ziek aan het worden bent, ben je een paar dagen later echt ziek-ziek en dan is het voorbij en weg … Wel, ik ben nog altijd aan het wachten op het “voorbij en weg” gedeelte ;-)

Hmm … het is dus niet leuk meer …*mok mok mok* ;-)

En het weer helpt ook niet echt … Mooi weer, grijs weer, dan weer mooi weer, maar barkoud … brrrr ;-)

Vanmorgen was het zelfs nog aan het vriezen, maar verblindt worden door de zon, maakte veel goed J

Uiteindelijk (zoals te verwachten ) toch wel de fout gemaakt door te veel op een dag te willen doen …

Sinds een week ging ik witloofsoep voor mijn ventje maken, maar het kwam er niet van, dus besloot ik te gaan kokkerellen op dezelfde dag dat ik de douche eens goed onder handen ging nemen … Fout meid! J

In de voormiddag de douche dus onder handen genomen met een spritsbus ( hoe heet dat … ach een [psjjjt-psjjjt] in bibi-taal J), na een paar keer spritsen moest ik al van hand wisselen want kramp … Jaja, supermuis aan de top J Dan even wachten om het middel te laten inwerken een dan vol goede moed aan het kuisen gegaan. Hmm… de geur was toch wel iets te sterk voor de ondertussen al gekrompen supermuis, maar dapper voort blijven doen en tegen dat supermuis trots was op het eindresultaat, was ze nog een mini-supermuis ;-)

Na de lange rustpauze (ok … slaappauze J) vol goede moed naar de keuken gegaan om de soep voor mijn ventje te gaan maken.  en als ik dan toch bezig was, kon ik evengoed een groentensoepje maken voor mezelf en me evengoed aan de groene kool zetten om daar [stoemp] van te maken ...

“gelukkig bestaat er zoiets als een mixer met handige hulpstukken, het zal rap gepiept zijn hihi” dacht ik nog ;-)

Wel … een paar uurtjes later was het allemaal gepiept ;-) Ik was uitgeput, MAAR … propere douche en potjes met soep en stoemp in de diepvries. Ik had zelfs dingen verkeerd ingeschat en had nog een paar potjes over die ik niet meer kwijt kon in de diepvries. Geen probleem, ik ben ze de volgende dag kwijtgeraakt aan zuske en heb er in ruil soepballetjes voor gekregen, wat super handig is, want balletjes rollen gaat niet zo vlotjes meer J

De kookdag zelf had ik er een paar gerold … Mijn ventje is verzot op balletjes in de soep, ikke natuurlijk niet ;-)

Dus ik mijn best gedaan om toch balletjes te hebben voor mijn ventje en van de rest van het gehakt had ik grotere balletjes gerold, want ik eet wel eens graag balletjes in tomatensaus met groentjes en puree, maar eigenlijk zijn grote balletjes rollen nu eenmaal makkelijker dan soepballetjes rollen ;-)

Om zoveel mogelijk afwas te vermijden, had ik ze allemaal samen in een kookpot gedaan en na een tijdje de soepballetjes eruit gevist en in een potje in de koelkast gezet om ze goed te houden. Mijn balletjes waren ondertussen lustig verder aan het springen in het kokende water.

Op een gegeven moment komt mijn ventje in de keuken, ziet de balletjes koken en vraagt me of ik van plan ben om al die “ballen” te laten gaar koken … Ik antwoordde hem dat “die ballen” voor mij waren en dat zijn “ballekes”

Al lang klaar waren en in de koelkast waren J “Natuurlijk zijn de “ballekes” van mij, ik denk zelfs dat ge ze in de vriezer gestoken hebt in plaats van in de frigo” J

CVS hebben betekent, willen of niet, dat dingen veranderen en je je moet aanpassen. Een hele hoop van die veranderingen en aanpassingen zijn onzichtbaar voor diegenen die niet dag in dag uit met mij samenleven.
Willen of niet, die veranderingen en het aanpassen aan zijn nu de hoofdonderwerpen van mijn gedachten geworden. Wat niet wil zeggen dat ik het niet leuk meer vind om mensen te horen praten over hun dagelijkse leven (in tegendeel zelfs!!) of dat ik niet meer inzit met vrienden en familie.

Pijn hebben: (liefkozend mijn pijntjes genoemd, ze zijn ten slotte een heel belangrijk deel van mijn leven geworden J) Het is moeilijk om te omschrijven wat voor soort pijntjes ik heb. Er zijn zoveel verschillende soorten pijn hé ;-) Ik kan alleen maar omschrijvingen gebruiken waarvan ik denk hoe het zou voelen voor iemand die het niet heeft … Zoals “aangereden zijn door een vrachtwagen” bijvoorbeeld ;-)

Pijn is ook iets heel subjectief vind ik, wat voor persoon A pijn is, is het daarom nog niet voor persoon B. Vroeger had ik een hele hoge pijngrens. Me tot bloedens toe aan iets snijden en ik voelde niets. Nu pikt het en voel ik het “kloppen” waar ik me gesneden heb, alsof mijn vinger eraf is. Fibro-pijn kun je vergelijken met als je jezelf nijpt in je huid tussen duim en wijsvinger, daar is ergens een plekje dat onaangenaam voelt als je daar nijpt. Probeer je nu voor te stellen dat je dat continu voelt in je arm of je been ofzo. Probleem bij fibro is ook dat de pijn niet altijd op dezelfde plaats blijft. Vandaag kan het in mijn schouder zijn, morgen in mijn been en overmorgen kan die pijn weg zijn en plaats maken voor een andere pijn. Verwarrend niet? ;-)

Moe zijn: Is niet gewoon moe zijn, het is meer totaal uitgeput en krachteloos zijn, een lappenpop zijn of zo. Op slechte dagen heb ik zelfs geen kracht meer om bestek vast te houden bijvoorbeeld. En hoe hard ik mezelf dan ook probeer op te peppen, “Komaan, niet flauw doen!”, het helpt gewoon niet want mijn lijfje kan echt niet meer. Vijf minuten kunnen staan betekent niet dat ik tien minuten of een uur kan staan. Waarschijnlijk heb ik met die vijf minuten mijn energie opgebruikt en moet ik recupereren.

Net zoals de pijn varieert dit van dag tot dag en van uur tot uur (hey, soms zelfs van minuut tot minuut). Het ene moment kan ik gaan wandelen, maar het andere moment geraak ik zelfs niet van de living naar het toilet, bijvoorbeeld.

Het grootste probleem is nog altijd het doseren … Als ik me goed voel, wil ik meer doen. Bijvoorbeeld de hele living stofzuigen in een keer of de afwas in een keer doen of eens een langere wandeling gaan maken met de woef. Maar de dagen erna lig ik krom van de pijn of heb ik een week nodig om bij te slapen.

Elke fysieke, mentale of emotionele activiteit is een activiteit voor mij die energie kost. Bijvoorbeeld: mezelf wassen en aankleden, een bezoekje van een vriend, een telefoongesprek, de afwas doen, lezen, mijn haar kammen, schrijven voor mn blog, ruzie maken (J), noem maar op ;-)

Daardoor blijft er niet veel over om spontaan te zijn. Met alles moet ik rekening houden en plannen zodat ik nadien nog kan functioneren. Daardoor is het heel moeilijk voor mij om activiteiten te combineren … Naar een feestje gaan bijvoorbeeld is letterlijk een aanslag op mijn hele lijfje en daarna ben ik geen mens meer gedurende zeker een week. En dat bedoel ik letterlijk: ik ben helemaal op, uitgeput en verga van de pijn.

Dingen vergeten: Ik heb een nieuwe uitdrukking geleerd: “brainfog of fibrofog”. Het lijkt wel alsof ik bij momenten geen hersenen meer heb, of dat het letterlijk mistig is in mijn hoofd. Onlangs was ik aan de telefoon met mijn zusje en ze vroeg me wat we graag eten, want ze wou ons trakteren voor haar verjaardag. “Euhm??” echt geen idee hé … er schoot me gewoon niets te binnen J

Op andere momenten heb ik gewoon geen kort-termijn-geheugen meer. Iets wat een paar seconden voordien tegen me gezegd is, ben ik dan al vergeten. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik in de auto nog vlug overloop wat ik moet gaan halen bij de bakker en tegen dat het mijn beurt is om bediend te worden sta ik daar met mijn mond vol tanden. Ofwel weet ik niet meer wat ik ging kopen of (nog erger) weet ik niet meer dat een brood, “brood” heet en sta ik daar als een klein kind “Dat daar” aan te wijzen. Gelukkig kent de bakkersvrouw me ondertussen al goed en weet ze meestal wel wat ik bedoel of kan ze mijn gebrabbel ontcijferen ;-) (hetzelfde bij de frituur trouwens J)

Mijn onhandigheid: Op sommige momenten tijdens de dagelijkse ochtendwandeling, lijkt het wel dat ik het voorzien heb op zuske of Miss Marple. Ik bots wel 10 keer tegen hun  … Neen, ik heb niets tegen jullie !! J Soms heb ik geen controle over mijn lijfje en ben dan wibbeli wobbeli. Net zoals ik telkens opnieuw Michael Jackson imiteer met pleistertjes rond mijn vingers als ik in de keuken bezig ben geweest met een mes J

Het overgevoelig zijn en niet kunnen verdragen van …: Ik kan “het” bij momenten gewoon niet verdragen en de “het” hangt af van dag tot dag. Vandaar dat ik soms in putteke winter blits zit te wezen gekleed als een eskimo met zonnebril bijvoorbeeld of in de verduisterde living met zonnebril aan naar de televisie aan het kijken ben J Kleine kindjes vermijd ik het liefst zoveel mogelijk, want de decibels die zij kunnen voortbrengen is een garantie voor een migraine-aanval. En koken kan soms een foltering zijn omdat mijn maag draait van alle geuren die mij tegemoet walmen ;-)

Ik kan niet tegen wat voor mij aanvoelt als zijnde te warm. Ik word er letterlijk misselijk en draaierig van en begin te zweten als een paard. Bweik!! ;-) Op andere momenten kan ik niet tegen wat voor mij aanvoelt als zijnde te koud. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik in putteke zomer met mijn dikke jogging en sokjes onder een donsdeken buiten lig in de zon ;-)

Vandaar de nadruk dus op wat voor MIJ aanvoelt als zijnde te warm of te koud ;-) Een van de voorbije dagen bijvoorbeeld, zat ik te puffen in topje in de living omdat ik het veeel te warm had ;-) Yep … mijn thermostaat die flipt ;-)

Soms kan ik aanrakingen niet verdragen en dat kan soms wel echt belachelijke proporties aannemen: regen op mijn huid, een knuffel (of zelfs gewoon al een streling) van mijn ventje, de lucht die verplaatst wordt wanneer mijn woef te dicht in mijn buurt staat te hijgen, …

De goede dagen: Als ik lach en vrij normaal functioneer (voor zover ik dat kan J Ja ik zal het zelf maar zeggen J), wil dat jammer genoeg niet altijd zeggen dat ik me beter voel of dat ik genezen ben. Geloof me, ik heb die fout zelf ook genoeg gemaakt ;-) “Been there, done that and got a T-shirt” zoals mijn ventje zou zeggen.

Wat ik heb is iets chronisch, wil dus zeggen dat het er altijd is, maar ik heb natuurlijk ook goede dagen en weken. Het zijn die goede momenten waar ik de kracht uithaal om voort te blijven gaan tijdens de minder goede momenten die spijtig genoeg wel in de meerderheid zijn. Vandaar dat ik zo positief ben aheum, aheum ... ;-) Bedenk even dat eender welke uitstap ook, veel rust voordien heeft gevraagd en achteraf nog eens extra veel recuperatie zal vragen.

Maakt het (nog) uit wat anderen van me denken? Hmm … tricky … enerzijds niet omdat ik het geluk heb om mensen in mijn omgeving te hebben die me begrijpen en rekening houden met hoe ik ben. Anderzijds word ik soms geconfronteerd met reacties van mensen die me minder goed kennen dan gedacht of gewoon van vreemden wanneer ik iets niet kan wat je verondersteld wordt van wel te kunnen. Ik zeg maar iets, muntstukken oppakken bijvb. ;-)

Ik kan me wel ergeren aan de houding van sommige cvs'ers die zich onbegrepen voelen of vinden dat alles, maar dan ook alles tegen zit en dat het leven geen zin meer heeft. Dat is ook de hoofdreden waarom ik zelf een blogje heb opgestart, om te laten weten dat het ook anders kan. Begrijp me niet verkeerd, soms ben ik ook aan het dippen en voel ik me ook rotslecht, maar mij helpt het echt niet om te klagen en mijzelf zielig te vinden. In plaats van al mijn energie daarin te steken, steek ik ze liever in iets positiefs, blij zijn met wat ik wel nog kan bijvoorbeeld. Zelfs de dagen dat ik mijn bed amper uitraak, kan ik toch wel genieten van de kleine dingen. Ik heb het al zo dikwijls gezegd hé, maar “iets” is echt wel beter dan “niets” hoor !!

Valentijnsdag, love it or hate it …
Wel … ik ben er niet echt voor dat er door anderen beslist wordt wanneer we aan elkaar moeten laten zien dat we elkaar graag zien. Ik vind dat die dingen spontaan moeten komen en niet op één bepaalde dag …

En ja, ik haal ook mijn wenkbrauwen op en lach en rol met mijn ogen als ik al die voor-gefabriceerde kaartjes en beertjes
en weet ik nog wat allemaal met die typische rode hartjes zie.
Maar hoewel wij Valentijn nooit echt vieren, zal ik toch altijd een kaartje in elkaar prutsen
met heel veel rode hartjes en “de groetjes van Valentijn” ;-)
Gewoon omdat ik weet dat ik mijn ventje op die manier aan het lachen breng J

Het is inderdaad een commercieel iets geworden …
maar alleen omdat er een markt voor is hé.
Als niemand dergelijke dingen zou kopen, zouden we er ook niet door overladen worden …

De enig bloemen die ik graag zie zijn paasbloemen en meiklokjes. Ik ben dol op de geur van meiklokjes!! J
Jammer genoeg kan de geur ervan bij momenten te sterk zijn voor mij en
kan ik dus niet echt genieten van de bloemetjes in huis.

Vorig jaar heeft mijn ventje zonder dat ik er iets van wist, meiklokjes gepland in een grote bloembak en
ze voor me verstopt tot de bloemetjes uitkwamen.
Op een dag in mei riep hij me naar buiten om iets te laten zien en daar stond hij bij de bloembak vol met meiklokjes !! J

Hij zei me dat op die manier ik naar mijn bloemetjes kon gaan wanneer ik wou om van hun geur te genieten.
Zooo lief !!! J Dàt is Valentijn voor mij JJJ

De kine zei me gisteren dat ik geluk had met een geblokkeerde wervel in mijn onderrug, want het was heel ‘close’ of de zenuw zat gekneld en dan had ik Valentijn niet kunnen vieren J Toen de wervels terug min of meer op hun plaats waren zei hij: “Voilà! Het zou nu in orde moeten zijn, maar houdt er alstublieft wel rekening mee dat ik moeilijk bereikbaar ben de komende dagen, want ik heb cursus.” J Het is dat we er altijd mee moeten lachen, omdat hij kan zien aan de manier waarop ik in zijn praktijk binnenkom of ik al dan niet een nummertje gemaakt heb en dan kan hij me uit de nood helpen … JJJ

En dat brengt me naar de spannende titel van deze bijdrage: Seksualiteit en cvs/fibro ;-)

Ik denk dat het ondertussen al vrij duidelijk is dat ik niet meer alles kan doen wat ik wil en wanneer ik wil en een nummertje maken hoort daar jammer genoeg dus ook bij. Wanneer je niets mankeert heb je een andere relatie met je lichaam. Echt oppassen doe je niet, waarom zou je ook? Als je moe bent ga je gewoon een keertje vroeger naar bed en als je hoofdpijn hebt neem je een pilletje en dat was het, de volgende dag is alles terug in orde. Dat wordt wel ietsje anders als je cvs/fibro hebt ;-) Je lijf doet bijna altijd en overal pijn en het beperkt je in bijna al je functioneren, alsof het je constant tegenwerkt. Spontaan een nummertje maken is er dus niet meer bij, in tegendeel … alles moet gepland worden en het vraagt sérieus wat planning om alles zo prettig en zo goed mogelijk te laten verlopen. En keuzes maken hé, “Kan ik het aan als …?”, neem maar van me aan: als je vergaat van de pijn, is het laatste waar je aan kunt denken een nummertje maken ;-) 

En daar gaan we weer hé … aanpassen. Dat is niet vanzelf gegaan, maar gebeurde met veel frustraties. Je bent jong en wil daarnaar leven, maar dat gaat dus niet meer. Keer op keer word je wel weer teruggefloten naar de realiteit L Meestal is het zelfs al een pijnlijke zaak en vermoeiend om gewoon samen te liggen en het elkaar naar de zin te maken, laat staan om “Tarzan & Jane” uit te gaan hangen ;-)

Je moet dus wel allerlei houdingen uitproberen en super-creatief wezen en net zolang proberen totdat je de minst pijnlijke houding gevonden hebt om toch samen plezier te hebben. Bepaalde houdingen kan ik niet volhouden, omdat ze zoveel energie en concentratie kosten dat ik niet meer kan genieten of gewoon omdat ze te pijnlijk zijn. En dan heb ik het nog maar over “eenvoudige” standjes hé … Geen speciallekes meer voor ons ;-) Maar dan proberen we gewoon een andere houding en zien we wat dat geeft. Enne … Het voelt zooo goed als we bepaalde dingen wel kunnen doen, of wanneer alles gewoon gaat zoals het zou moeten J

En ja … hoe voorzichtig we ook zijn, dikwijls ben ik nadien zo uitgeput en verga ik van de pijn dat ik echt wel geen mens meer ben en is het soms wel heel frustrerend om je zo ellendig te voelen na iets wat plezant was. Maar … wat we gehad hebben, kan ons niet meer afgenomen worden J

Zeker in het begin van mijn ziek zijn, koos ik voor wat ik dacht de gemakkelijkste oplossing: niets meer. Omdat ik wist hoe ellendig ik me nadien zou voelen, dacht ik gewoon: "Dat wil ik niet meer" en vermeed ik alles wat zou kunnen uitdraaien op een nummertje.  Maar het doet langs de andere kant ook wel zooo goed om op die manier samen te zijn, en stapje voor stapje ben ik me over mijn angst voor de extra pijn aan het zetten. Met de nadruk op stapje voor stapje …

De pijn en het moe zijn … die zijn er toch altijd, waarom dan niet proberen te genieten van de dingen waar je nog wel van kan genieten hé J

Zaaalig niet?? Tot dinsdag was het hier schitterend, warm weer overdag. Alsof het al volop lente was, blauwe lucht en zon zon zon !! J Na een tijdje buiten in het zonnetje zitten kon ik zelfs 1 van mijn truien uitdoen !! Cool hé ;-) terwijl Ik het al super vond dat ik af en toe zonder muts buiten kon zijn ;-)

Dan hebben we een paar grijze dagen gehad, maar sinds vrijdag is het zonnetje weer terug !! ok, het is bijlange zo warm niet meer als vorig weekend, maar zon is zon hé J Nog efkes en ik huppel rond als een bambi ;-)

Wat gezondheid betreft wordt mijn leventje nog steeds beïnvloedt door wervels (en dus ook de bijhorende zenuwen) die blokkeren, dit gekruid met de nodige fibro-ongemakken zorgt ervoor dat er geen dag voorbij gaat dat ik me zéér bewust ben van mijn lijfje … J

Alles redelijk goed met het buikje … Ik eet dan ook wel supergezond … zo gezond dat het mijn oren uitkomt ;-)

Mijn ventje is ook nog steeds thuis met zijn rug … Ze hebben nu eindelijk (!!) uitgedokterd dat de hernia die hij jaren geleden gehad heeft er nog steeds is en verkalkt is. Er wordt altijd met een operatie gezwaaid, maar daar bedanken wij voor. De planning is nu dat hij de maand februari nog meer oefeningetjes gaat doen en vanaf 1 maart gaat hij terug werken.

En eerlijk gezegd, het lijkt me geen slecht idee ;-) Want waar normaal om beurten een minder goed humeur naar boven komt, lijken ze de laatste weken dezelfde momenten uit te kiezen … Hmm … 2 mensen die niet goed te been zijn met een rothumeur in dezelfde kamer … geen goed idee J  Een paar minuten na de uitbarsting is alles wel weer terug koek en ei, maar het discussiëren (en eens lekker uitrazen) kost toch wel veel dierbare energie. Maar ik mag niet klagen, deze week zijn we terug de beste vriendjes J

Omdat het zo schitterend weer was de laatste tijd, ben ik meer met de woef gaan wandelen. Na de ochtendwandeling en rusten en slaapjes doen, ging ik in de namiddag alleen met mijn woef nog een frisse neus halen. En tijdens een van die rustige, al dromende wandelingen had mijn woef me bijna een hartaanval bezorgd.

Op een bepaald ogenblik tijdens de wandeling konden we kiezen tussen naar rechts gaan (kortere weg naar huis) of naar links gaan (en bijgevolg een iets langere weg naar huis J). Ik wou naar links gaan, maar mijn woef naar rechts. “Ik zal mijn woef uittesten en toch naar links gaan en haar willetje negeren” dacht ik bij mezelf … Omdat we ‘in the middle of nowhere’ waren, liep mijn woef los. Edus, ik negeerde haar en liep dapper verder (dapper, want ik ben dus overbezorgd als het over de beestjes gaat ;-)) en ik verwachtte zo een beetje dat mijn woef vrij vlug terug naast mij zou lopen … Niet dus ;-) Na een paar metertjes begon ik toch wel al serieus bezorgd te zijn, dus ik stopte en bleef maar uitkijken naar de plek waar we gesplit waren … Nog altijd geen woef, ok … nu was het tijd om écht bezorgd te zijn … ;-) Ik bleef maar staren en staren (mijn ventje had me gezegd dat ik gewoon moest wachten en dat de woef dan wel terug zou komen) en me afvragen of ik toch wel niet eens zou teruggaan om te kijken waar mijn woef dus bleef … tot ik een geluidje achter mij hoorde … Ik draaide me om en raad eens? Een paar meter achter mij stond mijn woef als een echte ook te staren naar de plek waar ik naar het staren was J

Moet ik het écht zeggen dat ik me vrij onnozel voelde J Enne … geen “uittesten” meer voor mij ;-)

Alles gaat goed met de poezen … net als de woef zijn ook zij terug een beetje actiever geworden met het goede weer. In plaats van overdag naar boven te gaan om daar te gaan slapen, zoeken ze nu een warm plekje buiten in de zon om te gaan slapen J Ik zei dus “een beetje actiever” J

Wat mijn super huishoudelijk-werk-plan betreft: een (klein) beetje opgerommeld en lakens-overtrekken-plaids gewassen en buiten opgehangen om te drogen, want er is toch wel een groot verschil tussen buiten laten drogen of droogkas ... de was ruikt dan zo fris … jammer genoeg besefte ik altijd pas wanneer het donker was dat ik de was nog moest binnenhalen en omdat ik geen held ben in het donker … morgeuh ;-)

En deze week is er zelfs een namiddag geweest waar ik zowaar gelopen heb in de tuin !! J De woef was mij aan het achtervolgen in de hoop dat ik haar bal zou gooien en ikke maar weglopen OK, na een goeie 5 minuten was ik bekaf maar hé !! Ik heb gelopen !! En vannacht pijntjes hier en daar, maar heb ik al vermeld dat ik gelopen heb ??? Kinderlijke euforie alom hihi

Ik herinner me nu ook weer een blooper die ik deze week gemaakt had … J Ik was me klaar aan het maken om in de namiddag te gaan wandelen en zei tegen me ventje dat ik mijn gsm ging meenemen voor het geval er iets zou gebeuren “ … moest ik flauwvallen ofzo  …” absoluut niet door hebbende wat ik juist gezegd had ;-) En mijn ventje antwoordde daarop dat het een goed idee was, want zo kon de woef naar huis bellen J

Afgelopen donderdag heb ik een smsje gekregen van mijn beste vriend die ons uitnodigde voor zijn verjaardagsfeestje.

Ik zeg nog altijd mijn beste vriend maar eigenlijk hebben we elkaar al een hele tijd niet meer gezien. (zal zo rond de 5 jaar zijn) Ik heb een woordenwisseling per sms met zijn toekomstige gehad toen ze gingen trouwen (ik zat toen in Italië voor het werk en kon niet op de huwelijksplechtigheid aanwezig zijn) en sindsdien gaat het niet zo super meer. Ik weet zelfs niet of hij weet in welke “staat” ik nu ben … het ziek zijn enzo. Wij hebben elkaar nog een keer gezien nadien, maar ik kan me niet meer herinneren wanneer dat was L Net voor of in het begin van mijn ziek zijn, was dat denk ik.

 Ik vind het verschrikkelijk dat ik heb moeten antwoorden dat mijn gezondheid het niet toeliet om naar zijn feestje te komen en ik heb het adres van mijn blog gegeven zodat hij misschien eens zou willen komen piepeloeren en het begrijpen en niet verkeerd opvatten … maar ik weet het niet …

En om te eindigen … de 3 musketiers gaan uitbreiden J De woef van zuske heeft er een zusje bijgekregen.

In het begin maakte ik me wel een beetje zorgen om mijn nichtje, hoe zou zij reageren op de nieuwe huisgenoot, maar alles gaat goed J Ik had nog nooit een puppy van dichtbij gezien en ben volledig gecharmeerd door dat klein enthousiast ontplofte bolletje wol op 4 pootjes J Zooo lief en zooo schattig J

De eerste kennismaking met mijn woef ging niet zo goed … Mijn held had bang van dat klein over-enthousiaste dingetje, maar gisteren zijn ze elkaar terug tegengekomen en het ging super, ze hebben elkaar afgesnuffeld en hebben zelfs samen zitten spelen. Onvoorstelbaar … dat pupje is nog zo jong en zo klein en was zowaar mijn woef al aan het drijven. (het pupje is ook een border) J

Ik kan niet wachten tot ze groot genoeg is om samen met de 3 musketiers te gaan wandelen en spelen J

En nu me gaan klaarmaken voor de wandeling met Miss Marple ... Miss Marple heeft een beetje pech met timing de laatste tijd ;-) Elke keer dat wij naar buiten kwamen om iets te gaan doen (een boodschap of zo) was zij juist in haar keukentje en zagen we elkaar Ze begon zich al een beetje zorgen te maken dat wij dachten dat ze constant alles in het oog aan het houden was, maar "Neen hoor Miss Marple, maak je maar geen zorgen !!"

When I am dead, cry for me a little.

Think of me sometimes, but not too much.

It is not good for you or your wife or your husband or your children

to allow your thoughts to dwell too long on the dead.

Think of me now and again as I was in life,

at some moment which is pleasant to recall, but not for long.

Leave me in peace as I shall leave you, too, in peace.

While you live, let your thoughts be with the living.

Ishi – de laatste Yahi Indiaan - (1862- 1916)

Yep … het ergste wat kon gebeuren, is gebeurd …

Mijn kleine, grote man is niet meer …

Zijn lijfje is gevonden op de grote baan hier in de buurt,

Wat hij daar deed zal altijd een mysterie blijven, die baan was echt niets voor hem …

Is hij opgejaagd geweest ?? Is hij bang geworden van iets en in paniek binnen rennen ??

We weten het niet …

Wat we wel weten is dat de klap heel hard moet zijn geweest,

Zijn kopje was onherkenbaar en hij is zijn bandje kwijt gespeeld.

Hij zal dus op slag dood zijn geweest …

Ik wou zijn lijfje nog zien, om zeker te weten dat het mijn kleine man was

Maar dat kon niet meer … mocht niet meer …

Het doet pijn … verschrikkelijk veel pijn !!

Je weet op voorhand wanneer je een poes in huis haalt en hem vrij laat rondlopen

Dat dit ooit zou kunnen gebeuren …

Het eerste jaar hou je daar immens veel rekening mee …

Later niet meer …

En wordt hij een stukje van jezelf … is hij een stukje van jezelf …

Jefke was geen ‘gewone’ poes … hij was een poes die regelmatig dacht dat hij een hond was …

Hij was “ons Jefke “ … en we missen hem verschrikkelijk !!

Het kleine jochie februari

Draagt voor een maand een tragisch lot

Temidden van zijn broers en zusjes

Is hij het mikpunt van hun spot

“Geen strenge kou!” hoont januari

“Geen lente!” hoont zijn zusje maart

“Alleen het zuiden kent jouw feesten!”

Bromt oom december uit zijn baard

Maar één keer in de zoveel jaren

Steekt hij met iedereen de draak

Die dag die niemand kan bevatten

Is februari’s zoete wraak.

Maartje Duin

# Ik ben een zondag mee met zuske naar de hondenschool geweest. Elke zondag gaat ze daar oefenen in agility met haar woef. Agility is het lopen over en tussen dingen en springen over dingen enzo … De hond hé !! J
En ze wou de puppy ook meenemen en ik ging babysitten op de puppy J

Heel veel kwam er zowat tegelijkertijd op me af … Wat is de hondenschool eigenlijk, wat doen ze daar allemaal … Ik heb zuske zien rondrennen en enthousiast doen alsof ze elk moment zelf een horde ging nemen J terwijl ze de oefeningen met haar woef deed en ondertussen zat ik dus de puppy gezelschap te houden.

Ik voelde me echt wel hulpeloos bij momenten … Ik spreek dus duidelijk geen puppy-taal  Dat arme schaapje probeerde me een paar keer iets duidelijk te maken en ik had echt geen idee wat ze wou … Bleek dus dat ze wou drinken en later wou slapen … Arm dutske …

Het dutske begon ook nogal veel te piepen als ze haar bazinneke of zusje niet meer zag en ik kon niet veel doen om haar te troosten. Moeilijk en een beetje stressy voor een softieke zoals ik! Dus op een gegeven moment haar maar opgepakt en gedaan alsof ze een mensen-babietje was en haar in mijn armen gehouden en er mee rondgewandeld enzo en het hielp! Yes! toch iets goeds gedaan J

Ik was blij toen ik weer thuis was nadien, want het was toch wel een zwaar uitje voor mij geweest. Maar ga ik zeker nog eens doen !! Al is het maar om met zuske te lachen … hehe

# Elke dag blijf ik dapper wandelen met de woef en de andere musketiers. Er zijn dagen bij dat we een goed uur onderwege zijn. Ha! Goed voor mijne fysiek ;-)

En het is dat onze gespreksonderwerpen altijd zo interessant zijn J Vandaag bijvoorbeeld ging het over de “hondenliefde” J Hoe kleine hondjes er toch maar in lukken om grote honden te verleiden enzo ;-)

En vorige week ben ik ook elke avond mee gaan wandelen met mijn ventje en onze woef. Tja … het was nog licht hé ;-) In het donker krijgen ze mij niet mee J

De maandag is dé dag van zuske en mij, dan is het tateren en zot doen na het weekend. Soms zijn we zelfs gekker dan onze woedkes J

En de zondag is de dag van Miss Marple en mij. Wij maken dan een andere wandeling waarbij we ook ons best doen met het tateren, gevolgd door het spelen met de bal (als mijn woef geen problemen heeft met haar heup). Tja wat kan ik zeggen … de drie musketiers zijn héél goed in het babbelen J

Mijn woef ziet zuske graag. Of is het misschien het snoep dat ze altijd bij heeft ?? ;-)

En mijn woef ziet Miss Marple graag. Of is het misschien de bal die ze meestal bij heeft ?? ;-)

Edus … het verschrikkelijkste dat kon gebeuren voor mij, is gebeurd … Mijn kleine man is niet meer …

We wisten vrijdagavond meteen dat er iets niet klopte. Jefke is een overdreven gewoonte-beestje en toen we vrijdagavond beseften dat hij de hele dag al weg was, wisten we genoeg … maar toch verdring je die gedachten en blijf je hopen …

Zaterdagmorgen heb ik naar het asiel gebeld om te checken of er een kat was binnengebracht, maar nope. We zijn dan ook direct beginnen zoeken in de omgeving … En omdat hij zelf niet naar huis gekomen was, wisten we dat we aan het zoeken waren naar zijn lijfje … Maar niets te vinden op de plaatsen waar hij altijd uithing. Zondag dan flyers gemaakt en overal in de buurt gaan verspreiden en tegen beter weten in toch nog gaan zoeken naar hem ...

Maandagmorgen vertelde zuske mij dat er een kattenlijfje op de grote baan hier in de buurt lag vrijdagmorgen. We zijn de omgeving nog gaan onderzoeken op zoek naar, maar niets meer te vinden.

Omdat ik toch wel meer wou weten ben ik beginnen rondbellen. Eerst naar de politie en de technische dienst van mijn gemeente, zij wisten van niets en hadden geen kattenlijfje opgehaald de laatste dagen. Dan naar de dienst van de naburige gemeente gebeld en zij hadden inderdaad een lijfje opgehaald afgelopen vrijdag. De beschrijving klopte, behalve dat de kat geen bandje aanhad. Ik vroeg om het lijfje te zien zodat ik zeker kon zijn of het al dan niet mijn kat was, en dan kon ik hem eventueel een deftige begrafenis geven, maar dat raadden ze me af omdat het hoofdje zwaar toegetakeld en onherkenbaar was.

Toch blijven aandringen en ze gingen checken met de mensen van de loods waar het lijfje was heengebracht. Later werd ik teruggebeld en bleek het lijfje al opgehaald te zijn door het afval-verwerkingsbedrijf.

In de namiddag heb ik telefoon gekregen van een vrouw die op de grote baan woonde, en zij vertelde me dat er vrijdagmorgen een kattenlijfje bij haar huis lag en dat het voldeed aan de beschrijving en foto’s van op onze flyer, maar zonder halsbandje.

Hoewel ik me eraan verwachtte, was het toch nog een zware slag … Elke vezel in mijn lijfje schreeuwde “niet mijn kleine man” …

En dan is het dus het nieuws laten weten aan onze omgeving … vooral zodat onze omgeving zou weten waarom we ons afsluiten van de buitenwereld en begrijpen waarom we niet “je dat” zijn. Lees: bibi ;-)

Het spijt me dat het misschien zo onpersoonlijk leek (zo via een algemeen bericht op mijn blog), maar ik kan en wil de rechtstreekse confrontatie met steunbetuigingen en emoties niet aangaan, maar wou “het” toch wel laten weten aan mensen die belangrijk zijn voor ons …

Hoewel er ook wel een paar mensen waren die dachten dat ik reclame of zo voor mijn blog aan het maken was. Niet dus ;-) En ja … diegene die ik bedoel: voel u maar aangesproken! J

Toen ik vorige week een vriend zag bijvoorbeeld, die ook de link naar mn blog gekregen had voor het nieuws, reageerde hij enthousiast. Het was goed gedaan en grappig … Ikke mijn kluts kwijt … Voorzichtig gepolst of hij het wel gelezen had. En ja hoor, niet alles maar het zag er goed uit en met sommige dingen moest hij echt lachen … euhm … ikke nog meer mijn kluts kwijt ;-) Soit, bleek dus dat hij vanalles had zitten bekijken en lezen, behalve dàt wat hij had moeten lezen, zodat ik mijn verhaal geen 100 keer zou moeten doen ;-) hmm … hij heeft het de hele tijd mogen horen hoor J

Ik heb tijd nodig om dit (voor mij) heel zware verlies te verwerken.

Jefke was mijn alles, mijn boeleke, mijn charmeurke, mijn steun, … gewoon alles en ik loop weg van alle omstandigheden waarbij ik zou kunnen geconfronteerd worden met … en dat “het” echt tot me door zou dringen en dan janken als een klein kind. Ik kan en wil niet over hem praten als het niet over neutrale dingen gaat en ik ben dus vrij koel in het alles ...

Niet goed, ik weet het, maar ik kan hem nog niet laten gaan. Komt nog wel … maar ik wil het nu gewoon nog niet. Ik heb al mijn gevoelens weggestopt in een doosje en dat doosje blijft dicht!

Gelukkig begrijpen de meeste het wel en laten ze me doen en zijn ze er gewoon voor mij. Een paar heel close vrienden polsen af en toe om te zien hoe het nu met me gaat en naargelang mijn reactie weten ze wat te doen of niet. Mijn ventje begrijpt me gelukkig en laat me doen en is er voor me wanneer ik hem nodig heb en wanneer ik iets eruit flap.

Sommigen begrijpen ook gewoon niet wat er door me heengaat, omdat “het maar een dier is” of “dat kan gebeuren als je een kat hebt” of “het is maar een kat”. Dingen die dus écht wel niet helpen hoor! Of we krijgen overdreven reacties uit de andere richting. Mensen die doen alsof ze zelf 3 katten ineens verloren hebben … zo dramatiserend … Kortom, weinigen kunnen “goed” reageren voor mij of waarschijnlijk ben ik gewoon te veeleisend? Het zal dat laatste wel zijn … want ik ben mezelf hier serieus aan het tegenspreken … Hoe kunnen mensen begrijpen wat er door me heengaat als ik er niet over wil praten? Hallo-oo kieken !!

Zoals wel duidelijk is, ben ik momenteel gewoon boos op de hele wereld. Bij momenten zelfs razend als ik dergelijke reacties hoor … want onze kat was niet gewoon maar een kat! Nee, hij was onze kleine man en mijn alles!

Als we alle puzzle-stukjes bij elkaar voegen, komt het erop neer dat (voor een reden die we nooit zullen weten) hij in de compleet tegenovergestelde richting was van waar hij normaal altijd is wanneer hij naar buiten gaat. Is hij opgejaagd of verjaagd in die richting? Is hij bang geworden van iets en beginnen rennen als gek? We zullen het wellicht nooit weten … Maar we weten wel dat hij NOOIT zomaar naar die grote baan zou gegaan zijn, omdat hij zo een schrikkepietje is.

De klap moet dus zo hard geweest zijn dat hij onmiddellijk dood was, gebaseerd op de details van hoe hij gevonden is en we gaan ervan uit dat hij zo ook zijn bandje kwijt geraakt is …

Ik kan dit allemaal zo gevoelloos neerschrijven omdat het lijkt alsof ik het niet over mijn kleine man heb. Ik leg de link niet echt tussen wat hierboven staat en mijn kleine man. Het dringt nog niet door … en ik wil het ook gewoon niet, punt! … Niet mijn kleine man !!!!!

Ik wou dat het allemaal gewoon een heel heel nare droom is en dat alles in orde is wanneer ik wakker word …

Sinds vorige week is mijn ventje terug aan het werk. Hij werkt in shifts en vorige week hadden we de vroege shift.

“Wij”, want natuurlijk kon ik -perfect huisvrouwtje- hem toch niet aan z’n lot overlaten J Koffietje zetten en dergelijke en er zeker voor zorgen dat hij niet zou merken dat ik doodmoe was en direct terug zou gaan slapen als hij vertrok

Hoewel … eens hij goed en wel vertrokken was, ben ik eigenlijk direct in actie geschoten en heb ik terug de “goede” routine aangevat. (Ha! de mensen in Pellenberg zouden tevreden zijn  ) Ik was verbaasd van mezelve ;-) En tegen de middag had ik de dingen gedaan die ik wou doen in het huishouden. Nu .. je er niet te veel van voorstellen, gewoon opgerommeld, gestofzuigd en voorbereidingen gemaakt voor het middageten voor wanneer mijn ventje terug thuis zou komen.

Voor onze woef was het een groot drama. Piepen en janken en droevig kijken naar mijn ventje … In mijn fantasie probeerde ze hem duidelijk te maken om haar “alstublieeeeft niet alleen te laten met dat rare mens” ;-) Na een uurtje had ze zich er dan uiteindelijk bij neergelegd dat ons ventje weg was en niet direct ging terugkomen en heeft ze zo wat liggen mokken op haar lievelingsplaatsje, ondertussen mij -dat rare mens- niet uit het oog verliezend …

In de namiddag is mijn beste vriend langs geweest. Ik was er eerst een beetje bang voor … zo lang elkaar niet meer gezien, waar moeten we over praten en zo … maar die rare, ongemakkelijke stiltes zijn er eigenlijk nooit geweest. Hij had trouwens zijn huiswerk heel goed gemaakt en wist bij manier van spreken beter dan ik hoe het leven hier zijn gangetje gaat ;-) Van de eerste seconde waren we aan het kletsen op dezelfde losse manier zoals vroeger en het ging heel vlot J

Hij zag er goed uit ook trouwens … en dat voor zijn oude dag

Mijn ventje was ook heel blij om hem terug te zien na al die tijd en heeft hem zowat overrompeld vrees ik met vanalles en nog wat over de bonsai en WoW J Maar voor de meeste zal dat wel geen verrassing zijn, mijn ventje “smijt” zich nogal gemakkelijk als hij het over dingen heeft die hij graag doet ;-)

Echt plezant dat we de dingen gewoon terug konden oppikken en [tetteren] … en naarmate de namiddag verstreek durfden we het ook aan om meer “serieuzere” onderwerpen aan te snijden, wat ik zie als een teken van vertrouwen.

Kortom .. Zeker voor herhaling vatbaar !! J

Maar voor de rest van de avond (en in mijn geval de hele week ) was onze kaars uit. Ik was “impressed” hoe mijn ventje de avonden gepland had; tijd met ons, zijn meisjes J, natuurlijk WoW (!!) en daarna de avondwandeling en het avondritueel voor het slapen gaan. En hij heeft zich er de hele week aan gehouden.

Het was ook wel nodig … na maanden thuis zijn waar je kan gaan slapen en opstaan wanneer je maar wil, was het nu terug rond vieren dat de wekker afliep ’s morgens. Pijnlijk J

Wat het gaan werken betreft gaat het redelijk … de ene dag wat meer last van zijn rug dan de andere, maar het lijkt doenbaar. Hij was wel blij om al de collega’s terug in levende lijve te zien.

Naarmate de week verder ging werd ik wel moe-er en moe-er en tegen het einde van de week kon ik nog amper wakker blijven. Ik was even blij als mijn ventje dat het weekend was. Zuske had hem vrijdag gezien toen hij van het werk kwam en hij had een grote glimlach omdat het weekend was J

Deze week hadden wij de late shift. Super voor mijn ventje die absoluut geen ochtendmens is …  ;-) Omdat ik echter meer pif heb in de voormiddag was dat dus wel wennen voor mij ... Waar we vorige week al rond negenen aan het snurken waren, was het nu pas rond half elf dat mijn ventje thuis kwam. En ja … om goed te zijn zou ik mij altijd moeten houden aan “de routine” en op hetzelfde uur opstaan en gaan slapen, maar als ik wat quality-time met mijn ventje wil hebben gaat dat dus niet. Dus ik heb ook 2 shiften J

Later gaan slapen betekent natuurlijk ook later opstaan, maar daar ons kleinste er van bleef uitgaan dat we de vroege shift hadden, kwam daar niet veel van terecht. Ik MOEST om 4 uur opstaan.

Ik heb nog de truc uitgeprobeerd van me om te draaien en haar te negeren, maar geloof me … Zij wordt niet graag genegeerd en geeft je bijgevolg ook de kans niet om haar te negeren ;-) Er is een uitdrukking die zegt dat er geen “snooze” knop staat op een kat in de morgen … awel … die uitdrukking klopt dus als een bus J

Wanneer we de late hebben, is het de bedoeling dat ik mijn huishoudelijke klusjes in de namiddag doe nadat mn ventje vertrokken is. Ik kan moeilijk om 8 uur al beginnen stofzuigen wanneer hij nog in dromenland is ;-) … hmm … hoewel … ;-)

Maar echt gelukt is dat dus niet deze week … de laatste dagen en het weekend voordien was ik al doodmoe - kapot - op en had ik bijna altijd geslapen. Ik kon gewoonweg niet meer wakker blijven.

Maandag heb ik veel en lang aan de telefoon gehangen en dat heeft me geen deugd gedaan. We zijn bezig om een Pellenberg-reünie te houden. (De dames die samen revalidatie gevolgd hebben in Pellenberg) We zijn met 5 die geïnteresseerd zijn (van de oorspronkelijke 9) en bedoeling was om dinsdag samen te komen in Leuven, maar door snotvallingen en klop van de hamer hebben we het uitgesteld en gaan we een nieuwe poging ondernemen volgende maand.

Eerst mezelf voorbereiden (post-itje met naam, telefoonnummer en wat ik wil zeggen, yep zelfs voor zoiets eenvoudigs als iemand verwittigen *zucht*) en dan het bellen zelf … Kramp en pijn in mijn hand van de telefoon vast te houden, hoofdpijn van de stem aan de andere kant die door mijn oor schiet en uitgeput van het concentreren op het gesprek. Jaja … het is nogal wat “effe bellen” J

Met als gevolg dat ik de rest van de dag ‘out’ was met verschrikkelijke hoofdpijn. Toen ik het er later over had met een vriendin kwam zij met de wijze woorden: “Sms-sen was te gemakkelijk zeker?” Shoot! Dat ik daar niet aan gedacht had! ;-)

Bwah … nieuw poging op dinsdag dan maar, niet? ;-) Maar helaas … *heel dramatische zucht* J dinsdag ging me ook niet goed af. Rond de middag terug barstende hoofdpijn, dus ben ik maar gaan onderduiken onder mijn dekentje. Later op de dag toen ik terug bij de levenden kwam, had ik helemaal geen pif om ook maar iets te doen wat dicht bij het woordje ‘actief’ kwam, dus maar wat tokkelen en prutsen op mn laptopje.

Met frisse moed dan begonnen aan de woensdag en dat ging vrij goed. Ik heb een paar huishoudelijke dingen kunnen doen, op het gemakje zonder te overdrijven. En wanneer mijn ventje vertrokken was, heb ik me geïnstalleerd voor een bekwikkelend middagdutje …

Wel … dat viel serieus tegen. Ik was compleet ‘out’ voor 3 uur en toen ik wakkerschoot was ik volledig gedesoriënteerd en in de war … “Waar ben ik? Aha … living. Hoe laat is het? Half vijf. Dag of nacht? Effe denken, het is licht buiten, dus het kan geen nacht zijn. Dus het zal wel dag zijn. Is het wel dag?? Effe tv opzetten … Bon! Geen herhaling van het journaal, dus het is dag! J”

Ik ging een frisse neus halen in de tuin en ondertussen wat balletjes gooien voor de woef, maar omdat ik me nog altijd zo verward en niet al te goed voelde besloot ik maar een douche te nemen.

En ik weet niet goed wat er juist gebeurd is, maar onder het warme water besefte ik opeens dat mijn kleine man er niet meer was en dat hij nooit meer zou terugkomen en dat was een slag in mijn gezicht L

… dikke tranen kwamen gewoon en wouden niet meer stoppen !! L Daar waar ik al die tijd voor weggelopen had, overkwam me gewoon enne … alles behalve plezant … Hoelang ik daar in de douche gezeten heb weet ik niet meer … ’t Is dat mijn lijfje ook zo goed meewerkte hé ;-) Pijntjes en ongemakken hier en daar en daar en hier. 

En alsof dat nog niet genoeg was belde mijn ventje ’s avonds van het werk om te vertellen dat hij zijn brug (met voorste tanden) gebroken had … Ping! Knopje omdraaien, want onmiddellijk afspraak bij de tandarts regelen en hem terugbellen zodat hij het met het werk kon regelen.

Donderdag was dus een vrij hectische dag. Naar de kine (En tja … mijnen “breakdown” van de vorige dag, was zich dus volledig aan het uiten in mijn lijfje hé. Als ik iets doe, doe ik het goed ;-) Dus volledig opgespannen en amper los te krijgen, hyper-overgevoelig (zelfs gewoon al naar mij wijzen deed pijn bij manier van spreken J) …), gaan wandelen met de woef, naar de bakker en toen ik langs het boekhoudkantoor reed besefte ik dat ik nog papieren moest gaan afhalen, dus daar ook even gestopt en een babbeltje gemaakt. Natuurlijk ontglipt haar naam me nu, maar daar is een vrouw die altijd zo een goed humeur heeft en zo vriendelijk is dat je er zelf goed gezind van wordt. Ze heeft een klein wit hondje dat zich soms gedraagt alsof het een grote waakhond is. Maar het is een schatje J

En dan was het vol spanning afwachten op het verdikt van de tandarts … Het goede nieuws is dat het gefixt kan worden. Het minder goede nieuws is dat het een tijdje gaat duren en het prijskaartje. Mijn ventje keek er tegenop dat het toch wel een aantal weken gaat duren voor zijn “sale à manger” terug in orde gaat zijn en ik probeerde positief te blijven en hem te doen uitkijken naar het moment dat het effectief terug allemaal in orde zal zijn.

Ondertussen begon ik meer lichamelijke probleempjes te krijgen, keelpijn erbij en de klieren in mijn keel waren net paaseitjes (kwestie van bij de tijd te blijven J) en dan ook nog problemen van onderen beginnen te krijgen, oh ja en weer een ploppende wervel. Yep … My body rules J

Mijn ventje raadde me aan om toch maar naar de kine te bellen om te zien of het mogelijk was om langs te gaan met mijn ploppende wervel. Ik heb het al eens gezegd dat je “gewoon” wordt aan pijn die je altijd hebt, maar een “nieuwe” pijn die er opeens bijkomt, is te veel … Dus vrijdagmorgen maar gebeld en de kine had nog een gaatje rond de middag. Bleek dat er weer een wervel vastzat. Ik ben blij dat hij me heeft kunnen helpen en de pijn verzachten, maar anderzijds voelde ik me immens schuldig. Hij heeft het al zo druk en dan kom ik hem ambeteren met mijn onnozele wervel ;-)

Omdat het stocktelling was voor mijn ventje, hadden we vrijdag de gewone dagshift. Bedoeling was om vrijdagavond zo een beetje op adem komen na de drukke week, maar daar dacht mijn lijfje natuurlijk weer anders over … Ik kreeg meer en meer pijn van onderen dat ik amper nog kon zitten, dus maar naar de huisarts gebeld met de vraag wat ik zou kunnen doen. Het leek hem beter om me te onderzoeken, dus huppekee … wij naar de dokter. Zelfs toen ik gezonder en kwieker was, had ik het nooit zo begrepen op die onderzoekstafel met beugels. Het gedoe voor ik goed en wel geïnstalleerd was … ho maar …J Laat staan om daar nu op te raken als je lijf je volledig tegenwerkt en bijna alles pijn doet. Het deed me denken aan een of ander ingenieus foltertuig uit de Middeleeuwen J Soit, blijkt dus dat ik een serieuze candida infectie heb daar beneden. Oh tof !! … Neen hoor!! ;-)

Maar met een pilletje dat een superbom zou zijn en een behandeling met speciale zalf zou alles terug in orde moeten komen. Ik heb ook nog een voorschrift gekregen voor een andere zalf (met cortison in) voor het geval zalf 1 niet zou helpen … Laat ons maar hopen dat het wel werkt, ’t is dat cortisone zo goed is voor mij ;-) Later nog in een deuk gelegen met het gepruts met de zalf die ik moet gebruiken (ligt het aan mij of zou iedereen daar zo mee knoeien??) en nu maar hopen dat het vlug terug in orde komt daar beneden ;-)


Meer info over candida:

Wat is candida?

Candida is eigenlijk een gistcel die van nature in het menselijk lichaam voorkomt (Deze zit op je huid, in je darmen, vagina en mond.) en  zolang het normaal kan functioneren en onder controle van het menselijke afweersysteem en de darmflora staat, geeft het geen problemen.

Bij een verzwakte afweer kan de Candida zich vermeerderen en veranderen in een schimmel  In eerste instantie nestelt de schimmel, zich in de slijmvliezen maar het kan zich ook uitbreiden naar ander weefsel en dan de oorzaak worden van ernstige infecties.

Een zeer veel voorkomende schimmelinfectie is de vaginale candida infectie.

In de vagina zijn vele verschillende nuttige bacteriën aanwezig die de inwendige geslachtsorganen beschermen tegen schadelijke invloeden van buitenaf. Ook de bron van schimmelinfecties, de gist Candida, is vaak al in de vagina aanwezig. Zolang er een natuurlijk evenwicht is tussen Candida en de bacteriën, is er niets aan de hand. Pas als de balans wordt verstoord, kan een schimmelinfectie ontstaan.

Een candida-infectie ontstaat vrijwel nooit door seksueel contact. Je kunt de gist wel bij seksueel contact doorgeven.

De infectie is niet ernstig en is meestal goed te behandelen. Het kan wel vervelend zijn en vaak terugkomen.

Als je een vaginale schimmelinfectie hebt, ben je heus niet de enige. Wel 75 procent van de vrouwen heeft er ooit last van.

Oorzaken kunnen zijn:

• Verminderde weerstand door ziekte of stress
• Antibiotica (die zijn over het algemeen niet kieskeurig: ze bestrijden niet alleen de bacteriën die infecties hebben veroorzaakt, maar ook de bacteriën die het lichaam beschermen en daar van nature thuishoren. De nuttige bacteriën in de vagina kunnen dus door een antibioticumkuur worden gedood. Candida kan helaas juist heel goed tegen de meeste antibiotica.)
• Teveel hygiënische maatregelen
  Iedereen wil graag schoon en fris zijn, maar je kan het ook overdrijven. Sommige hygiëne-producten veroorzaken juist problemen, omdat ze de natuurlijke bacteriebalans van de huid of de vagina verstoren. Met als gevolg: een reeks aan (huid)aandoeningen, van eczeem tot schimmels. De bacteriebalans in de vagina is uiterst gevoelig, daarom wordt aangeraden daar zo weinig mogelijk zeepachtige producten te gebruiken, met name inwendig. afgeraden. Wassen met lauw water geeft uiteindelijk hetzelfde resultaat en minder problemen.
• Verkeerde toilethygiëne (Candida huist meestal niet alleen in de vagina, maar ook rond de anus en in het maag-darmkanaal. Je kan jezelf dus steeds opnieuw besmetten bij toiletbezoek. Voorkom dat Candida van de anus naar de vagina verhuist en veeg altijd van voor naar achter.)
• Schommelingen in de hormoonhuishouding
  De menstruatiecyclus wordt beheerst door twee hormonen: oestrogeen en progesteron. Tegen de tijd dat je ongesteld moet worden, heb je een hoog gehalte van deze hormonen in het lichaam. En daar voelt Candida zich prettig bij.
  De pil kan ook de boosdoener zijn van schommelingen in de hormoonhuishouding.
  Het begin van een zwangerschap gaat samen met forse hormonale veranderingen.
• Beschadiging van de vaginawand
  Als de binnenzijde van de vaginawand beschadigd of geïrriteerd raakt, krijgt Candida makkelijker de kans om zich te ontwikkelen tot een schimmelinfectie. De wand van de vagina kan beschadigd raken door een bevalling, door gebruik van tampons of door geslachtsgemeenschap
• Knellende kleding
  Een strakke broek belemmert de ventilatie in de omgeving van de vagina. De temperatuur en de vochtigheidsgraad lopen op en zulke broeierige omstandigheden zijn ideaal voor de groei van Candida.
  Zoals mijn dokter het verwoordde: schimmels zijn graag daar waar het donker en vochtig is ;-)
• De rol van de partner
  Vaginale candidose kan ook voorkomen bij vrouwen die nooit seksueel contact hebben. Daarom wordt het dan ook geen seksueel overdraagbare aandoening genoemd. Indien er wel seksueel contact is en de klachten komen steeds terug, is het mogelijk dat de mannelijke partner toch een rol speelt. Het kan zijn dat de penis kleine wondjes veroorzaakt in het slijmvlies van de vagina of dat de partner drager is van Candida. In dat laatste geval moeten beiden worden behandeld met een geneesmiddel.

Wat kan je eraan doen?

Normaal gezien is een schimmelinfectie vrij onschuldig. Meestal gaat het uit zichzelf weer over. Behandeling is alleen nodig als er klachten zijn.

Er zijn lokale (via de vagina) geneesmiddelen. (middelen die er in diverse crèmes, ovules of vaginale tabletten zijn, die je met de hand of met hulp van een applicator in de vagina brengt.) Deze middelen moet je meestal een paar dagen gebruiken en kunnen alleen 's avonds voor het slapen gaan worden ingebracht. Er is ook een orale behandeling die maar 1 dag duurt: een capsule die wordt omschreven als de anti-schimmel-bom en die je gewoon met een beetje water inneemt.

Maar meestal komt het erop neer dat je een mix van de 2 behandelingen voorgeschreven krijgt (capsule en zalf).

Behandeling van de partner(s) is alleen noodzakelijk als die ook klachten heeft (hebben) en tijdens de behandeling is het beter om geen seks te hebben. Zo geef je je lichaam gelegenheid te herstellen.

Iets anders als het Candida Syndroom

Alternatieve behandelaars hebben het vaak over het Candida Syndroom. Dit zorgt voor allerlei klachten: hoofdpijn, darmklachten en depressies. De oorzaak ligt in sommige voedingswaren. Zij veroorzaken een Candida-infectie in de darmen. Om dit te verhelpen moet er een streng Anti-Candida-dieet worden gevolgd. Er mag geen suiker meer worden gegeten en geen voedingsproducten die schimmels of gisten in zich hebben: bijvoorbeeld champignons, kaas, bier en brood.

Het Candida Syndroom is alleen nooit wetenschappelijk bewezen. En door het dieet mis je belangrijke voedingsmiddelen. Dit kan klachten veroorzaken in plaats van verhelpen. Artsen uit het reguliere circuit erkennen dit syndroom niet.

Ik ben het nog volop aan het uitzoeken, ik kom er later nog wel op terug.

Het was zo’n mooie dag zaterdag! Zacht weer en zonnig hier bij ons, haa … ik voelde me op slag herboren !! J En blijkbaar ook de vele buren hier, want iedereen was al ijverig in zijn tuin bezig.

Op de terugweg naar huis van de ochtendwandeling, kwamen we de puppy tegen die met zuske ging wandelen JJJ Ze is al flink gegroeid amai en zo enthousiast !! Mooi om zien J

Rond de middag heb ik mijn ventje geholpen met kleine zaken met de bonsai. Voor de bonsai was het al een paar weken terug al volop lente en nu zijn ze bijna allemaal terug blaadjes aan het krijgen. En daarna heb ik onze meisjes zitten stalken in de tuin met mijn fototoestel ;-) Op aanraden van Miss Marple probeer ik zoveel mogelijk foto’s te nemen op de hoogte van de beestjes. Kwestie van een ander (en beter) resultaat te krijgen. Met de woef is dat nog best te doen, maar om op dezelfde hoogte te komen als een kat … het naar beneden gaan is niet zo een probleem, daarna terug recht komen … ;-)

Het goede weer had ook effect op onze kleinste: veel te veel energie en probeer ze dan maar te volgen J

Toen ik later aan het bekomen was van mijn “gymnastiek” en de resultaten van mijn pogingen aan het bekijken was, kwam een goede vriend langs. Hij springt zo om de 14 dagen eens binnen om bij te praten. De mannenzaken zoals voetbal en wielrennen en basket passeren dan de revue ;-), maar we babbelen ook over muziek en films enzo. Onze woef ziet hem doodgraag en is niet van hem weg te slaan als hij bij ons. Gelukkig is de liefde ook wederzijds J Afgelopen zaterdag kon de woef gewoon maar niet genoeg krijgen van het spelen met de bal. En ze wierp al haar charmes in de strijd om hem ervan te overtuigen om terug met haar te gaan spelen J

Ze zat nog met zoveel energie en dat werkte zo aanstekelijk, dat ik besloot naar de speelplaats te gaan met haar, nadat de vriend vertrokken was. Eerst een afspraakje gaan versieren bij Miss Marple voor onze zondagwandeling J en na een kort babbeltje met de achterbuur over Jefke en katten (hij ziet ze ook heel graag en het gaat niet lang meer duren voor we er een buurkat bij krijgen, jipie!! J) ben ik dan zot gaan doen met onze woef ;-)

En … de combinatie van het goede weer, de rust thuis en de kleine babbeltjes hier en daar werkten zo goed op mijn gemoed dat ik zowaar energie had om beginnen te rennen met onze woef. Een hond-mens versie van pakkertje spelen waarbij de woef altijd van en naar mij rende J Natuurlijk was ik na vijf minuutjes al stikkapot, maar ik had maar vijf minuutjes nodig om alle zorgen van de voorbije week van me af te rennen en ik kan terug de grote, boze wereld aan !! JJJ

We eindigen onze hectische week dus in schoonheid ;-)

Yep, dat is een onderdeel van mijn charme … Wel …Ik hoop toch dat dat charmant is, aangezien het een van de grootste kenmerken van mijn persoonlijkheid is

Ik weet eigenlijk niet goed waarom –waarschijnlijk omdat het al een hele tijd geleden was dat ik onafhankelijk was- maar er moesten boodschappen gedaan worden en bibi de koppigaard, kwam op het “lumineuze” idee om terug eens met de fiets naar het dorp te rijden om zelf de boodschappen te doen … * zucht * en nu ben ik kapot … J Nu … het voordeel aan het kapot zijn is dat ik geen pif meer kan doen nu, dus ik heb mij hier als een echte in de sofa geïnstalleerd met mn laptopje en ik kan jullie nu dus entertainen met mijn groot avontuur J

Zuske gaat sowieso elke dinsdag naar de markt met de fiets, dus na de ochtendwandeling, ikke mee met haar. Wel … met mijn eigen fiets hé

1 klein probleempje: Er is een stuk van de weg onderbroken om het dorp binnen te rijden en naar de supermarkt te gaan … Dus om het ons makkelijk te maken (wisten wij veel toen we dat bedachten) maakten we een “kleine” omweg en … moesten we al zigzaggend met onze fiets over de markt gaan. Iedereen in het dorp had blijkbaar ook besloten dat het vandaag een goede dag was om boodschappen te gaan doen … spannend!! En de uitdrukking “het onszelf makkelijker maken” kreeg een nieuwe betekenis J

Toen we aan het afrekenen waren aan de kassa van de supermarkt, stelde ik voor dat ik mijn boodschapjes al in mijn fietstassen ging zetten, omdat ik meer boodschappen had dan zuske en ik sowieso altijd langer prul om mijn tassen te vullen, zo zou ze niet op me moeten wachten om naar de markt te gaan. Yeah right! As if hé  Ondanks mijn serieuze voorsprong heeft ze toch nog mooi op mij mogen wachten J

Nadat we onze fietsen netjes geparkeerd hadden ( nee nee! Geen gezigzag meer J) gingen we een toertje over de markt maken. Trouwens toch even vermelden dat ikke zo fier als een gieter was, omdat mijn fiets niet omviel !! J Het heeft maanden oefenen gekost, maar nu kan ik mijn fietstassen eindelijk zo vullen dat mijn fiets in evenwicht blijft J Applaus voor mezelf J

Om onze marktwandeling interessanter te maken amuseerden we ons met het checken of de honden die we tegen kwamen op de markt jongetjes of meisjes waren … We zien ‘het gerief’ van jongetjes-honden niet zo graag hangen, dus het was een giechelspelletje met veel commentaar, bweiks en lachen J En arme honden, nu ik eraan terugdenk … En ja … als we een border tegenkwamen “Pah! Die van ons zijn toch mooier! J”

Wij gingen kip van het spit eten, bij zuske ging het vis zijn. Rauwe zalm om precies te zijn … bweik!! Rauwe vis!! Ik lust amper klaargemaakte vis, laat staan rauwe vis J Zuske vond dat zeer grappig en kon het niet laten om mij met haar rauwe vis te plagen J Tot in detail alles erover vertellen enzo … bweik!!

We passeerden het viskraam en zuske bleef verder lopen, dan stopte ze opeens en met een heel droevig en teleurgesteld gezicht zei ze dat haar kraam er niet was vandaag … Snugger als ik ben (aheum … aheum … J) vroeg ik al wijzend naar het viskraam dat we juist passeerden of deze niet goed was J “Zeg!” en met een stoute glimlach vroeg ze of ze voor mij ook een stukje vis moest meebrengen … Bweik!!!!!

Nadat we al onze boodschappen gedaan hadden, besloten we om via de onderbroken weg terug naar huis te gaan. En nadien bekeken omdat niemand anders gewoon zo avontuurlijk (of is het dom?) is aangelegd als wij. Het voelde aan alsof we een mountainbike circuit aan het doen waren … Amaaaii !! En natuurlijk moest en zou ik die hobbelwegen in het zand toch ook eens al rijdend op mijn fiets uitproberen hé … aangemoedigd door zuske ikke alles geven ;-) Ik was uitgeput toen we voorbij het onderbroken stuk waren en dan had ik nog ¾ te fietsen naar huis!! Ik was zooo blij toen we eindelijk in onze straat aankwamen !!

Nadien heb ik het als een klein kind wel mogen aanhoren van mijn ventje dat mijn tripje naar het dorp niet echt snugger was … “bwah … binnen een paar dagen ben ik terug beter en het was heel plezant, want ik heb veel gelachen met zuske J’

Al de hele week zag mijn ventje het niet zitten om naar de tandarts te gaan vandaag. Vorige week was er afgesproken dat vandaag de afgebroken tand/wortel uit zijn tandvlees zou gesneden worden … Vanmorgen probeerde hij nog klein jongensachtig “Ik heb echt zin om de afspraak af te bellen …”, maar hem toch kunnen overhalen om door te bijten (J) en dan zou hij al van deze stap af zijn en hup naar de volgende stap …

De hele tijd dat hij bij de tandarts was vol spanning gewacht en kramp in al mijn vingers van het duimen dat het goed zou gaan ;-) En toen hij dan eindelijk thuis kwam, viel er niet veel te vertellen, gewoon omdat hij zijn mond amper kon opendoen … Ruuustig dat het hier was J Neen, graptje!! Ik vond het heel erg en leefde erg mee.

Met handgebaren vroeg hij me of ik mee wou gaan naar de apotheek voor antibiotica, maar ik vond het zo erg hoe hij was, dus vastberaden geantwoord dat ik wel ‘vlug’ met de fiets zou gaan … ’t is dat hij niet kon protesteren hé ;-)

We hadden eerder al afwisselend regen, smeltende sneeuw en hagel gekregen, dus toen het zachtjes drupte, superwoman op haar fiets en hup naar de apotheek J

Mijn tripje heen en terug ging vrij vlotjes, tot een paar meter vooraleer ik mijn straat moest inslaan … Ik werd verrast door een korte, maar felle windstoot en poef! mijn petje weg! Die wind heeft gewoon mijn petje afgepakt!! Held als ik ben durfde ik niet de straat op te gaan om proberen mijn petje terug af te pakken van die rotwind …

Het verkeer op de baan was druk, het begon harder te regenen en niet vergeten dat ik ondertussen ook nog aan het klungelen was om mijn evenwicht te behouden op mijn fiets, want ikke natuurlijk mijn kluts kwijt en dus ook mijn concentratie … Dus ramp oh ramp! Ik ben mijn pet kwijt!!

Kwestie van de dingen in het juiste perspectief te plaatsen hé ;-)

Mijn ventje en zijn mond waarin serieus geprutst is door de tandarts <> Ikke mijn pet kwijt …
hmm …

Ik ben mijn pet kwijt !!!! JJJ

Vrijdag:21 maart 08

Buiten een paar ongemakkelijke ongemakken, gaat het vrij goed met mijn ventje. Heel belangrijk, want dat betekend dat ik het zelf ook rustiger kan aandoen … met het overbezorgd zijn en verpleegstertje spelen ;-)

De ochtendwandeling was best wel spannend vandaag … af en toe een beetje regen, dan wat hagelbuien … Nu dat ging Miss Marple en mij toch niet afschrikken zeker ;-) Ewa regen en hagel … pff … peanuts!

Maar dan een hevig gedonder … Euhm … ikke niet graag donder ;-) En mijne woef zeker niet! En Miss Marple en haar woef sloten zich aan bij onze mening, want opeens zonder iets te zeggen gingen we allemaal ineens toch wel een beetje sneller wandelen … en sneller J

En ja, zoals gewoonlijk … tegen de tijd dat we thuis waren, was er geen donder meer te horen J

Mijn vriendin van het werk kwam langs voor een kort bezoekje vandaag met een super-cadeau. Omdat ik afgeleid was door de woef die weer eens naar buiten wou lopen om het bezoek enthousiast te begroeten, had ik haar eerst niet herkend. Ik zei “hallo” en toen ik beter keek zag ik pas dat het mijn vriendin was  Maar dat ging ik natuurlijk niet toegeven hé … had de woef zich gedragen, had ik haar direct herkend J

Ze vroeg verschillende keren bezorgd hoe het met me ging … ok, ik geef het toe, ik zag er niet op mijn best uit (mijne sexy pijama/jogging en mijn haar nog niet kunnen kammen), maar ik vond dat het wel best goed ging met mezelf … maar ze kent me te goed, soms zelfs beter dan ik mezelf me ken, dus ze geloofde er niet al te veel van … djuh! ;-)

Ik kreeg een korte update hoe het op het werk ging en ik moet toegeven dat voor de eerste keer in al die jaren dat ik al thuis ben nu, ik eigenlijk wel blij was dat ik er niet meer ben.

Zaterdag:22 maart 08

Vandaag is het al 1 maand dat mijn kleine man er niet meer is … Zo raar … Met een schok gerealiseerd dat het AL een maand geleden gebeurd is … Waar zijn al die dagen naartoe??

Het weerbericht voorspelde serieuze vriestemperaturen voor de komende nacht, dus konden Kwik en Flupke weer eens gaan samenwerken om de bonsai-boompjes te prepareren voor de koude. Min vijf graden!! Allee!! Ik kan me zelfs niet herinneren dat we het zo koud gehad hebben tijdens de winter!!

Natuurlijk zijn alle bonai-boompjes al wakker geworden uit hun winterslaap en hebben ze allemaal fragiele baby-blaadjes en knopjes … dus we moesten dingen verzinnen om ze te beschermen …

Ze binnen in huis zetten was geen optie, omdat het verschil in temperatuur tussen binnen en buiten (zelfs als het niet vriest) te groot is en dan zouden sommige boompjes alsnog kapot kunnen gaan. (Dit klinkt heel slim van mij, maar ik herhaal gewoon de les die ik heb mogen aanhoren daarstraks toen ik voorstelde om de fragielste boompjes gewoon binnen in de living te zetten J)

Edus konden we ons alweer amuseren met het verzetten van kleine (maar oh zo zware!!) boompjes en hen bedekken met allerlei dekentjes en handdoeken (als dit allemaal hun niet warm zou houden, dan weet ik het ook niet meer hoor!) En we hebben het bonsaikot ook volledig afgesloten met 2 grote lakens, zodat de vries-dinges buiten zou blijven.  Fun, fun, fun !! NOT!! ;-) Zoals altijd wanneer wij samen moeten werken was dit stressy J

Hoe dan ook … bevroren vingers en overgevoelige zenuwen en protesterende ruggen later, konden we ons in huis gaan opwarmen en terug vriendjes worden ;-)

Zondag:23 maart 08

Mijn ventje was dolgelukkig dat er terug verwarming was, want hij was zowat aan het bevriezen in huis en kon het niet laten om grapjes te maken zoals “Waar is mijn muts, want ik ga gaan pitstoppen?” J, maar ikzelf heb er geen last van gehad … Mijn vapeurkes hé ;-)

En we zijn voor de afwisseling weer aan het snotteren en niezen en we bekijken de wereld weer met een glazige blik … yep, grieperig …

Zuske wou de ochtendwandeling wat spannender maken gisteren door voor de eerste keer de kleinste ook mee te nemen. Hoewel … kleinste … ze groeit als kool. Het klein bolletje wol is een lammetje geworden J

En ik … ik heb heel veel gelachen J De oudste woef die naar links wou gaan om haar ding te doen en de puppy die naar rechts wou gaan om haar ding te doen en zuske … wel die kreeg de nodige stretchoefeningen voor de armen J

Het wandelen op zich was ook wel amusant, omdat de puppy zo geïnteresseerd was in mijn woef en haar altijd probeerde de drijven alsof ze een schaap was … en ondertussen zuske en de oudste woef met haar meesleurend … Wanneer we op het stuk van de route kwamen waar mijn woef los mocht lopen, nam ze wraak en ging zij de puppy eens ronddrijven … en zo indirect ook ?? ;-)

De hondjes hadden zoveel plezier dat we besloten om ze te laten samen spelen bij zuske in de tuin. En dat ging goed … allee voor de hondjes dan toch J Als er buren waren die nog niet wakker waren, zouden ze dat nu wel geworden zijn van het lawaai dat de enthousiaste meisjes maakten ;-)

Hoe dan ook, toen we er zeker van waren dat alle buren wakker waren, was het tijd om te stoppen met spelen en om naar huis te gaan, want ik begon moe te worden J

Vandaag was het speeltijd op de open plek na de wandeling met de 3 vriendinnen in de sneeuw. Wat grappig was, het allereerste wat ze alledrie deden toen we op de open plek aankwamen na de wandeling was sneeuw eten J Maar daarna zijn ze er goed ingevlogen en hebben ze achter elkaar aan gezeten en aan hond-worstelen gedaan alsof hun leven ervan afhing J