Een tijdje terug had ik al verteld dat het niet zo goed meer ging met onze tank (wij noemen onze auto altijd “onze tank” J), we kregen de koffer niet meer open en als het regent, is de binnenkant nat, soit … tijd om eens rond te gaan zien voor een andere. En na goed rondgekeken te hebben, is de knoop doorgehakt. We hebben een nieuwe auto gekocht. Begin volgend jaar zouden we hem hebben. Omdat we maar met ons tweetjes zijn en onze woef overal gemakkelijk willen meenemen is het de nieuwe Berlingo lichte vracht geworden.

De verkoper keek nogal raar op toen we auto’s in de garage aan het bekijken waren en tegen elkaar bezig waren dat er genoeg plaats moest zijn voor ons Kira daar achterin (we waren naar lichte vrachten aan het kijken J). Hij dacht waarschijnlijk dat we onze kleine daar gingen zetten of zo JJJ En toen we hem zeiden dat we het over onze hond hadden, keek hij nog raarder, omdat we een auto aan het kiezen waren in functie van onze hond J

Soit, na verschillende keren gepland te hebben om de auto van onze keuze te gaan bestellen (moesten we elke keer geweest zijn dat we van plan waren om te gaan, hadden we nu zeker 4 nieuwe auto’s J), zijn we hem uiteindelijk eind augustus gaan bestellen.

En nu zijn we aan het bedenken of we onze woef mee gaan nemen wanneer we de nieuwe auto gaan halen of dat we ze met de nieuwe auto zullen laten kennis maken wanneer we er mee thuis komen J

’t Is dat we nog wat tijd hebben om daaruit te komen hé

Bibi en de woef gingen eens alleen wandelen op een mooie zondagmorgen. We waren vroeg vertrokken en het was gewoon zaaalig  Zo rustig en stil, we kwamen amper auto’s of andere mensen tegen. Alleen ik en mijn woef zonder leiband.

Wij hebben meer dan een uur rondgewandeld !! Ik moet wel toegeven dat dat vooral kwam omdat ik verloren gelopen was  Ik wou een beetje avontuurlijk doen en ben ergens een straatje ingegaan waar ik nog nooit geweest was en dan nog een en nog een en voor ik het besefte … Yep! Verloren … Ik had geen idee meer waar ik was en naar waar ik moest gaan om terug thuis te komen

Ik had mijn GSM al in mijn hand om naar mijn ventje te bellen om mij te komen redden (  Ik weet het . Maar anderzijds nogal een geluk dat ik altijd mijn GSM bij heb als ik alleen op stap ben hé ), toen ik een straatnaam zag die me toch wel bekend in de oren klonk. Ik besloot om toch eerst eens die straat uit te checken vooraleer ik me belachelijk zou maken bij mijn ventje. Maar ik herkende niets

Dapper toch maar een beetje verder gegaan en dan zag ik aan mijn woef dat we terug op meer bekender terrein waren. De woef was zich trouwens rot aan het amuseren  Snuffelen en plaatsjes markeren … Ik vraag me af waar al dat water vandaan komt  Ik bedoel: op een bepaald moment moet daar toch gewoon een eind aan komen, niet?

En na een tijdje herkende ik eindelijk ook iets  Nu ja … een joekel van een veld, ik kon er gewoon niet naast zien  Ik was zooo opgelucht en blij en ik kon niet vlug genoeg vooruit richting huis gaan! En! Ik was toch ook wel een beetje fier op mezelf dat ik uiteindelijk NIET naar mijn ventje heb moeten bellen

Op een bepaald moment tijdens het naar huis snelwandelen ( ) ging de woef toch wel heeel snel al snuffelend en nog steeds plaatsjes markerend vooruit …  ze ging een hoek om en ik kon haar niet meer zien. Het was op een weggetje waar geen auto’s rijden, maar toch … Wij hebben haar geleerd om altijd te stoppen aan een hoek en te wachten tot we zeggen dat het OK is om verder te gaan. Stoute woef! Foei!

Ik besloot daarop om te stoppen waar ik was en te wachten (wetende dat onze woef dan zou beginnen panikeren omdat ze alleen is en dan zou ze komen terugrennen en niet meer vergeten dat ze moet wachten ). En terwijl ik daar stond te wachten, deed ik alsof ik hier en daar naar een blaadje of een sprietje gras aan het kijken was (omdat ik me toch wel een beetje belachelijk voelde om daar zomaar stil te blijven staan en te wachten op mijn hond ). En ik maakte een stapje naar links en een stapje naar rechts en … Merde! Letterlijk en figuurlijk … Ik stapte in een hondendrol  Bweik !! En gelukkig had ik mijn rubber laarsjes aan, maar toch … als een hyper actief geobsedeerd konijn begon ik mijn laars schoon te vegen in het gras … En wanneer ik eindelijk tevreden was met eindresultaat, lees: mijn laarsje volledig proper  keek ik op en daar stond mijn woef heel geïnteresseerd te kijken naar wat ik daar nu weer aan het doen was  Ik voelde me voordien al een complete idioot, nu voelde ik me een super complete idioot  Ja … dan wilt ge uw hond eens een lesje leren … Wie heeft er hier een lesje geleerd hé

Op een morgen wanneer we de vroege shift hadden (lees: mijn ventje begint te werken om 6uur ‘s morgens), ging ik zoals gewoonlijk tegen half tien naar buiten voor de ochtendwandeling met de 3 musketiers en ik zag dat het licht op onze kleine kamer nog brandde …

-“Huh? Was mijn ventje op het toilet toen ik vertrok??”

-“Nee zotteke! Dat kan uw ventje niet zijn, die is op het werk.”

-“Ohw juist” … en dan paniekerig: “Maar wacht eens even … wie is er dan op ons toilet??”

En dan kwam Miss Marple bij mij aan en zei dat ik het licht op het toilet vergeten was. “Haa jaa … Ik ben naar het toilet geweest net voor ik vertrok.” Ging door mijn hoofd, gevolgd door “Gij Stommerik!”

 

Je weet dat je CVS en/of Fibro hebt wanneer je:

-          optimistisch blijft en blijft hopen dat er een dag komt waarbij iemand “Ik heb ervan gehoord, waarom ga je niet even zitten” of  “Dat verklaart waarom je dit of dat niet kunt doen!” zegt.

-          je bedenkt bij herhalingen op televisie: “ze komen soms een beetje bekend voor, maar geen idee wat er nu gaat gebeuren”.

-          alles “op zijn plaats” wil gaan leggen, afgeleid wordt door iets anders wat je ook nog wou doen en als je dan iets gaat halen, tja … dan ben je het kwijt.

-          het moeilijk hebt om streng te blijven kijken als je het ‘streng zijn’ serieus verpest hebt door iets belachelijks te zeggen en je voor een keer weet dat je het streng zijn verpest hebt.

-          regelmatig door het afval gaat om zeker te zijn dat je iets belangrijks NIET weggegooid heb.

-          Mensen die je kennen je bellen in de vooravond en vragen of ze je wakker gemaakt hebben

-          Lijfje beter is in het weer te voorspellen dan eender welke weerman of –vrouw

-          je niet meer kunt herinneren wat er op het vuur staat, maar je er sowieso van kunt uitgaan dat het meer zout kan gebruiken

-          Het je niet kan schelen waar je partner naartoe gaat, zolang je maar niet mee moet gaan

-          opstaat met het katergevoel, hoewel je de avond voordien niets gedaan hebt

-          moet gaan zitten om je tanden te poetsen

-          Een van de “normale” kussens op je bed een warm-water-fles is.

-          een dutje moet doen na het eten, omdat eten (als in het werkwoord J) vermoeiend is.

-          Alles dat werkt, pijn doet en dat wat geen pijn doet, tja … gewoon niet werkt

-          een gesprek niet kan afmaken omdat je niet meer weet waar je het over had

-          Mensen die 15 jaar en plus ouder zijn dan jij, meer kunnen doen dan jij in een weekend

-          pyjama vlugger verslijt dan je nylonkousen

-          je snijdt aan elke vorm van papier dat je vastpakt

-          vergeet  wat je aan het zien bent op televisie en honderden keren terug moet opzoeken waar je nu weer juist naar aan het kijken was (digitale televisie met TV-gids … een luxe !!J)

-          de ene minuut nog op je stoel zit en de andere minuut op de grond. Alsof je gewoon je evenwicht verloren hebt, al zittend op een stoel!!

-          Wanneer iemand je vraagt wat er gebeurd is en als antwoord op je verwarde en vragende blik naar een blauwe plek wijst waar je niets van afwist

-          in slaap valt tijdens het jaarlijkse vuurwerk van je dorp omdat je zo moe bent

-          hetzelfde koosnaampje hebt voor iedereen

-          je haren kort laat knippen omdat het te vermoeiend en pijnlijk is om het altijd te wassen en te kammen

-          blijft kijken naar iets wat je al gezien hebt op televisie omdat de afstandsbediening niet binnen handbereik is

-          opnieuw en opnieuw oefent op wat je gaat zeggen aan de telefoon wanneer je moet bellen om een defect te melden en je je kluts volledig kwijtraakt wanneer de persoon aan de andere kant van de lijn je naam en telefoonnummer vraagt om je te kunnen terugbellen om een afspraak te maken. (Niet alleen had je dat antwoord niet verwacht en dus niet ingeoefend, maar vooral wat is je telefoonnummer nu ook al weer??)

-          Een gesprek in “namen noemen” kan veranderen omdat je niet meer weet hoe een bepaald ding heet

-          stuntelt, struikelt en zwalpt terwijl je “even” een frisse neus gaat halen

-          je bloopers niet meer kunt herinneren wanneer je neerzit om ze neer te schrijven … (vandaar de luxe van post-its J)

Het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg (KCE) en de Hoge Gezondheidsraad (HGR) maakten een balans op van de werking van de referentiecentra voor CVS. Begin oktober verschenen een paar artikels in de pers en zelfs Ter Zake besteedde er aandacht aan:"Patiënten met CVS voortaan in de kou?" Wat ik ervan vind volgt later ...

*Het KCE is een autonome instelling van openbaar nut, opgericht in 2003 en actief sinds 2004. Het voert wetenschappelijke studies en analyses uit om de overheid bij te staan in haar beslissingen i.v.m. gezondheidszorg en ziekteverzekering. Het KCE is niet betrokken bij de besluitvorming zelf, noch bij de uitvoering ervan, maar het heeft wel de opdracht om de weg te wijzen naar de best mogelijke oplossingen. En dit in een context van een optimaal toegankelijke gezondheidszorg van hoge kwaliteit rekening houdend met de groei aan noden en budgettaire beperkingen.

Chronisch Vermoeidheidssyndroom: zorgverleners moeten meer samenwerken

Het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg (KCE) en de Hoge Gezondheidsraad (HGR) maakten een balans op van de werking van de referentiecentra voor CVS (Chronisch Vermoeidheidssyndroom), die opgericht werden in 2002. De behandelresultaten van de centra waren eerder teleurstellend en er bestaat tot hiertoe geen enkel wetenschappelijk bewijs dat diagnose en behandeling best in dergelijke centra gebeuren. Bovendien zijn de centra er niet in geslaagd om een zorgorganisatie op te zetten in samenwerking met de eerstelijnszorg (huisartsen, kinesitherapeuten, psychologen…) en nabijgelegen ziekenhuizen. Dit was nochtans één van hun belangrijkste doelstellingen. Het KCE en de HGR bevelen aan om het verder zetten van de referentiecentra strikt te koppelen aan het uitbouwen van een gestructureerd zorgnetwerk. Dit moet gepaard gaan met een wetenschappelijke evaluatie van de resultaten.

In 2002 richtte de Belgische overheid 5 referentiecentra voor CVS op. Ze was daarmee één van de koplopers in Europa. De referentiecentra zijn verbonden aan een universitair ziekenhuis (UCLouvain, UZ Leuven, UZ Antwerpen, UZ Gent voor volwassenen; en UZ Brussel voor kinderen en jongeren). Ze bieden een multidisciplinaire behandeling aan door artsen, kinesitherapeuten, psychotherapeuten, enz. Uit een onderzoek van het RIZIV in 2006 blijkt dat hun resultaten beperkt blijven: de patiënt klaagt wel minder van vermoeidheid, maar op gebied van levenskwaliteit, werkhervatting en inspanningscapaciteit is er geen duidelijke verbetering. Binnenkort vervalt de financieringsovereenkomst tussen het RIZIV en de centra. De vraag is of de financiering moet voortgezet worden of dat er een andere aanpak bestaat die betere resultaten biedt.

De oorzaak van CVS is nog altijd niet gekend. De meest geschikte benadering is die van het biopsychosociale model: CVS zou worden uitgelokt door fysieke én psychosociale klachten die elkaar in stand houden en versterken. Essentieel voor de diagnose van CVS, is een invaliderende vermoeidheid gedurende 6 maanden. Gemiddeld 7 % van de CVS patiënten herstelt zonder behandeling, meestal binnen de eerste 5 jaar. Zonder medische tussenkomst verergeren de symptomen bij 5 tot 20 % van de gevallen. Een behandeling kan bij 40 % van de CVS gevallen de situatie verbeteren, maar garandeert geen genezing. Jongeren hebben meer kans om te genezen dan volwassenen. Hoe vroeger CVS wordt behandeld, hoe meer kans er is om met de aandoening een normaal leven te kunnen leiden.

Wat zeker duidelijk is, is dat er tot hiertoe geen enkele medicatie bestaat die CVS kan genezen. De Belgische centra passen cognitieve gedragstherapie en graduele oefentherapie toe. Daarvan is wel bewezen dat ze voordelen bieden, tenminste als ze aangepast zijn aan de specifieke situatie van CVS en geleid worden door ervaren therapeuten. De resultaten in de centra vallen echter tegen en de reden hiervoor is niet duidelijk. Daarom dringt een strikt wetenschappelijke evaluatie zich op.
Bij de oprichting van de centra was één van de belangrijkste doelstellingen dat ze een zorgcircuit zouden organiseren in samenwerking met huisartsen, therapeuten en ziekenhuizen. Tot nu toe werd deze doelstelling niet door de centra gerealiseerd. Zowel het stellen van de diagnose, als de volledige behandeling gebeurden tot hiertoe uitsluitend in de referentiecentra zelf.

Het KCE en de Hoge Gezondheidsraad pleiten daarom voor een meer gestructureerde, wetenschappelijk gefundeerde zorgorganisatie, met een centrale rol voor de eerste lijnszorg (huisarts, kinesitherapeut, psycholoog…), in samenwerking met de tweede lijnszorg (nabijgelegen ziekenhuizen, centra voor geestelijke gezondheidszorg, …) en het referentiecentrum. Zoals vermeld werd in een rapport  van de Hoge Gezondheidsraad (Advies van de HGR nr 7814/2005) zal men daarbij met een aantal belangrijke knelpunten rekening moeten houden.

Persbericht Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg (KCE)  

Centra voor chronisch vermoeiden staan ter discussie

De werking van de vijf centra in ons land voor de behandeling van mensen met het chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS), moet worden bijgestuurd. “De resultaten zijn teleurstellend en ze werken

nauwelijks samen met huisartsen en regionale ziekenhuizen”, zegt arts-expert Marijke Eyssen van het Federaal Kenniscentrum Gezondheidszorg (KCE). De centra zelf ontkennen de beschuldigingen.

In ons land hebben naar schatting tussen de 20.000 en 25.000 patiënten af te rekenen met een vorm van CVS, een aandoening gekenmerkt door aanhoudende vermoeidheid die geen aanwijsbare oorzaak heeft. De oorzaak van de ziekte is nog altijd niet bekend. Speciaal voor deze patiënten werden in 2002 vijf CVScentra opgericht, waarvan een in het UZ Antwerpen. “We moeten nu vaststellen dat deze centra tot weinig concrete resultaten hebben geleid. In al die jaren is er niet één patiënt genezen verklaard”, zegt dokter Marijke Eyssen. Het Kenniscentrum Gezondheidszorg tilt er ook zwaar aan dat de CVS-centra nauwelijks samenwerken met andere hulpverleners.

Wél effectief

Bij de CVS-centra reageren ze ontzet op het rapport. “We boeken wel degelijk resultaten. Zowat 40% van de patiënten kan na gemiddeld vijf jaar weer deeltijds aan de slag. Heel wat meer kunnen hun sociaal leven weer oppikken. Genezen moet ruimer worden bekeken dan weer in staat zijn om buitenshuis te werken, zoals het Kenniscentrum doet”, zegt professor Greta Moorkens van het Antwerpse referentiecentrum.

Bron: gazet van antwerpen 01/10/2008

Financiering centra in vraag gesteld door kenniscentrum

'Amper resultaat in strijd chronische vermoeidheid'

De vijf universitaire referentiecentra waar patiënten met het chronische vermoeidheidssyndroom

terechtkunnen, behalen amper resultaten met de behandeling. Dat besluit het federaal kenniscentrum voor de gezondheidszorg in een rapport. De negatieve evaluatie stelt verdere financiering ter discussie.

Brussel l Professor Dirk Vogelaars van het Gents centrum ontkent dat ze geen resultaten behalen. 'Het doel van de overheid was om CVSpatiënten professioneel weer te reïntegreren, maar ik vrees dat dat een illusie is.'

Patiënten met chronisch vermoeidheidssyndroom lijden aan een invaliderende vermoeidheid

gedurende minstens zes maanden. De oorzaak van CVS is nog altijd niet bekend en er bestaat geen

enkele medicatie die CVS kan genezen. In 2002 richtte de Belgische overheid vijf referentiecentra voor

CVS op verbonden aan universitaire ziekenhuizen in Leuven, Antwerpen, Louvain-la-Neuve, Gent en

Brussel. Ons land was daarmee een van de koplopers in Europa.

In de centra krijgen de patiënten cognitieve gedragstherapie en graduele oefentherapie. Daarvan is wél bewezen dat ze voordelen bieden als ze aangepast is aan de specifieke situatie van CVS en geleid wordt door ervaren therapeuten. De behaalde resultaten in de centra vallen echter tegen,besluit het rapport van het kenniscentrum. De door de patiënten ervaren vermoeidheid verbeterde wel enigszins na behandeling, maar de resultaten op de fysieke inspanningsproef gingen er niet op vooruit. Ook professioneel raakten de

patiënten nadien niet geïntegreerd. Er is bovendien geen aanwijzing dat diagnose en behandeling het

best in die centra gebeuren. Bijkomende kritiek: de centra maakten geen werk van een samenwerking

met de eerstelijns- en tweedelijnszorg, wat nochtans bij aanvang een van hun belangrijkste

doelstellingen was.

Voor eind dit jaar moet het RIZIV beslissen of de financieringsovereenkomst met de centra wordt

verdergezet of niet. "Voorlopig geven we de centra nog het voordeel van de twijfel", zegt Marijke

Eyssen, experte van het kenniscentrum. "Maar als de behaalde resultaten niet beter worden en er geen

samenwerking wordt uitgebouwd, dan zal verdere financiering zeker opnieuw bekeken moeten

worden."

"Zestig tot zeventig procent van de patiënten verbetert wel: hun levenskwaliteit gaat erop vooruit en

hun frustraties nemen af", reageert professor Dirk Vogelaars van het universitaire referentiecentrum in

Gent. Al betekent dat niet dat ze weer actief deelnemen aan het sociaal en professioneel leven. "Soms

kunnen ze wel weer wat huishoudelijke klusjes doen. Een kleine groep gaat ook weer professioneel aan

de slag, maar dat is vaak niet op hetzelfde niveau als voordien."

"We hebben een leerproces doorgemaakt", nuanceert Vogelaars verder. "In het begin kregen we veel

patiënten met langdurige lichamelijke klachten, daar was de kans à a-priori klein om veel succes te

boeken. Ook werden veel patiënten ten onrechte met de diagnose CVS naar de centra gestuurd. Dan

bleek het te gaan om psychiatrische klachten, depressies of slaapstoornissen. We hebben geleerd

juistere diagnoses te stellen. "Het doel van de overheid was om CVS-patiënten weer professioneel te

kunnen reïntegreren. Dat is een illusie. Zulke mensen blijven hun kwetsbaarheid behouden. Het is alsof

je een veer te ver hebt uitgerekt, die krijg je ook heel moeilijk weer in dezelfde staat als voordien",

besluit Vogelaars. "Ik hoop dat de overheid blijft investeren in deze groep patiënten en dat dit rapport

geen alibi is om dat niet langer te doen."

Bron: De Morgen 02/10/2008

Nadat ‘dit nieuws’ zich verspreid had kon ik op verschillende fora lezen over de teleurstelling van cvs-ers hoe “CVS weer eens werd afgeschilderd” en hoe “de vooroordelen tegen deze ziekte weer werden opgeflakkerd”. Ik las zelfs ergens dat er hiervoor “een wicht gebruikt werd dat denkt dat ze ME/CVS heeft” en dan volgden er meningen over wie nu wel CVS heeft of niet.

Hmm … Als er een ding duidelijk is dan is het dat men nog altijd niet zeker weet wat cvs nu juist is (de ene zegt dit, de andere zegt dat), waarom juist die of die persoon het krijgt, maar vooral wat je eraan kan doen. Er wordt nog altijd naar antwoorden gezocht. Als dit om te beginnen al allemaal zo onduidelijk is dan is het zeker niet aan ons om te gaan oordelen over anderen of die nu wel of niet CVS heeft.

Door de klachten die ik heb, heb ik voor mezelf uitgemaakt dat CVS iets anders is dan gewoon iets tussen mijn oren. Je kan je gewoon niet inbeelden hoe gelukkig ik zou zijn om terug te kunnen gaan werken en mijn hersencelletje opnieuw te kunnen gebruiken zoals het hoort en gewoon terug alle dingen te kunnen doen die ik zou willen doen wanneer IK ze wil doen. Maar zolang er geen -voor mij- bevredigend antwoord komt op wat er nu juist mis is met mij en wat ik eraan kan doen, zit er niets anders op dan te roeien met de riemen die ik heb en in mijn geval is dat er gewoon het beste van proberen te maken en proberen beter te worden op eender welke manier. En geloof me, op sommige dagen is dat echt wel heel moeilijk en bijna onmogelijk tot gewoon onmogelijk.

Ik heb ondertussen begrepen dat het in ons land heel eenvoudig is: het RIZIV bepaalt de spelregels en willen of niet, we hebben gewoon geen keuze dan die spelregels te volgen. We kunnen proberen en blijven proberen om iets aan de dingen te veranderen, maar ik vrees dat dit niet gaat lukken door elke keer dat er iets in de pers verschijnt moord en brand te gaan roepen. Het is juist door elke keer opnieuw boos te zijn op alles en iedereen op zo’n moment dat we overkomen als klagerige, betweterige mensen die niets beters te doen hebben dan constant te klagen en wedstrijdje te houden over wie nu wel of niet cvs heeft.

Als we dan toch wedstrijdje gaan spelen: in de groep waar ik zat om revalidatie te volgen, was ik de “winnaar” met de slechtste fysieke quotiënt (en neen ik zeul geen tientallen kilos te veel mee of was geen patattenzak voor ik ziek geworden ben.), ik had/heb het dus zwaar te pakken. Ik heb hier al verschillende dingen verteld over hoe ik veranderd ben sinds ik ziek geworden ben, maar ik weet dat er mensen zijn die het nog zwaarder hebben dan ik. En ik besef ook dat er mensen zijn die het niet zo zwaar te pakken hebben. Net zoals niet iedereen zich even belabberd voelt bij een verkoudheid ben ik ervan overtuigd dat er ook verschillende gradaties zijn in het cvs-er zijn. Maar dat geeft ons niet het recht om te veronderstellen en op sommige fora zelfs gewoon te beschuldigen dat die of die geen CVS heeft. Wie denken we wel dat we zijn? Wanneer er iemand verbetert of zelfs geneest door dit of dat, ben ik blij voor die persoon en zelfs een beetje jaloers. Ik wou dat ik ook serieus beterde, laat staan dat ik genezen was. Maar ik begin dan zeker niet te denken dat “die persoon zeker geen CVS zal gehad hebben, want verbeteren en/of genezen dat kan gewoon niet!”

Voor mij was het heel simpel: de controledokter van mijn ziekenfonds zei me dat mijn werkonbekwaamheid door CVS alleen maar aangenomen zou worden door het RIZIV als ik mij zou laten onderzoeken door een referentiecentrum en van hun de bevestiging kreeg dat ik CVS had en ik de revalidatie zou volgen in een referentiecentrum. Edus, dan heb ik dat maar gedaan. Ik heb hier eerder al verteld hoe het gegaan is en wat ik ervan vond. En ik blijf er bij: iets is echt wel beter dan niets. De meeste mensen van Pellenberg die hun tijd in mij gestoken hebben, hebben zich daar echt wel voor meer dan 100% ingezet. De wil om te helpen was er daar echt wel.

Ik probeer nu elke avond mee te gaan met mijn ventje en de woef voor de avondwandeling. Om een frisse neus te halen net voor het slapen gaan en ook zodat mijn ventje en ik een beetje tijd samen hebben  We babbelen over ditjes en datjes en maken grapjes en doen een beetje onnozel en lachen veel af  Die avondwandelingen zijn echt “ons” kwartiertje geworden waarbij we pijntjes en ongemakken en dingen die moeten gedaan worden voor even thuis proberen te laten. Gewoon super! Kan ik iedereen aanraden

In het weekend staat de televisie bijna de hele dag aan voor achtergrond geluid: muziek, het nieuws … wel, gewoon iets van geluid  En op een zaterdag speelden ze de film “The Commitments” nog eens. “Ons” liedje is de “Try a little tenderness” versie vanuit “The Commitments”. En wanneer ons liedje begon te spelen, stopte mijn ventje met spelen aan de computer en ik stopte met schrijven in mijn zetel en we zaten daar gewoon … zo ver van elkaar, maar toch zo heel dicht bij elkaar tegelijkertijd … alsof de wereld voor eventjes stilstond (wel, toch zo lang als ons liedje duurde ) … alle twee ineens met iets in ons oog

En dan was ons liedje gedaan en deden we terug voort waarmee we bezig waren

Ik had de oren van mijn ventje zijn hoofd gezaagd of hij niet een dagje verlof op mijn verjaardag zou kunnen nemen. Maar omdat het vrij druk was op het werk, had mijn ventje me gezegd dat dat vrijwel onmogelijk was … Ik had me er bij neergelegd dat hij niet thuis zou zijn die dag ... Groot was de verrassing die maandag morgen dan ook wanneer zijn wekker afliep om op te staan, dat hij zijn wekker afzette, mij een gelukkige verjaardag toewenste en dat zijn cadeau voor mij was dat hij toch wel een dagje verlof had!! En dan draaide hij zich om en viel terug in slaap Het was dan ook wel half vijf ’s morgens  Lief! Niet?? Zie, af en toe heb ik toch wel een super ventje hé !!

Op een avond waren we mopjes aan het voorlezen aan elkaar en mijn ventje vertelde ook wat verhalen uit zijn legerdienst … Gelachen dat we hebben  Wij waren zo hard aan het lachen dat de tranen over ons gezicht liepen en de woef verward heen en weer tussen ons aan het gaan om ons hondenkusjes te geven tegen de tranen

En ik zie dat het alweer een hele tijd geleden is dat ik je nog iets heb laten weten … tja, je zal mijn trucje ondertussen wel al kennen zeker?? ;-) Als het minder goed gaat, verschijn ik hier ook minder. Maar vermits ik er nu ben … yep, het gaat terug de goede kant uit J

Ondertussen zijn we van herfstweer naar echt winterweer gegaan en terug. En hoewel ik echt genoten heb van de sneeuw, mijn lijfje vond dat veel minder … Maar beginnen bij het begin. Kort samengevat kan ik zeggen dat er de afgelopen tijd verschillende fases waren in mijn interessant bestaan ;-)

Zo was er de overgevoeligheid en barstende hoofdpijn fase. Dan was er de snif en snotter fase, gevolgd door een kreun en steun fase. Gelukkig was er gedurende een paar dagen een bezige bij fase, die (natuurlijk) spijtig genoeg overgegaan is in een dipperdedip en ziek zijn fase. Maar na zonneschijn komt regen en hoewel ik nu de fibro fase doorspartel gaat het alweer beter in het koppeke.

Overgevoelig zijn gevolgd door barstende hoofdpijn

Ik ben het ondertussen zo wat gewoon worden dat ik hoofdpijn krijg tijdens de week van de maandelijkse toestanden. En als ik er even over nadenk: die hoofdpijn is even origineel als ik zelf ben J De ene dag is het aan de rechterkant van mijn hoofd en de andere dag de linkerkant. Het kloppend gevoel in mijn hoofd waar je de muren van kan oplopen … Buiten pijnstillers heb ik (natuurlijk J) een originele manier gevonden om dat geklop in mijn hoofd draaglijk te maken ;-) Een zwaar kussen zetten daar waar het geklop in mijn hoofd is en de druk van dat kussen verzacht de pijn een beetje. En door dat kussen op mijn hoofd is het ook gemakkelijk voor mijn ventje om te zien wanneer hij mij met rust moet laten: “Aha! Er ligt een kussen op haar hoofd, ze heeft hoofdpijn.” J

Daardoor kan ik zeggen dat de hoofdpijn/migraine toestanden mij eerst nogal verrast hadden, want het was niet de maandelijkse-toestanden-week ;-) En voor ik het goed en wel besefte was de hoofdpijn overgegaan in een ferme migraine aanval L En hoewel ik een schrikkepiet in het donker ben, wil ik toch wel toegeven dat ik heel blij was dat ik op zo’n momenten een liggend standbeeld kon zijn in het donker ;-)

Maar nu niet meer!! Van zodra ik iets merk of voel opkomen (Mijn ogen die raar beginnen te doen, waardoor ik niet goed meer kan zien. Of een raar gevoel in mijn buikje of in mijn hoofd.), neem ik meteen iets in, hopende dat ik op tijd was en geen lelijke aanval krijg ;-) Dit tezamen met het heel rustig aan doen, mijn ogen beschermen (Ik ben dan opnieuw ‘cool’ met mijn zonnebril op.), geen pioeter, geen radio of televisie en niet lezen en erop letten dat er geen (voor mij) bweik! geuren zijn en ook heel belangrijk: mijn hoofd warm houden (dus altijd iets op mijn hoofd: is het geen pet dan is het een muts of sjaal.), helpen meestal wel om erge aanvallen te voorkomen. Ik zou eens geen “professional” zijn zeker J

Nu gaat het terug beter, maar ik ‘voel’ nog wel dat ik voorzichtig moet zijn, omdat het nog altijd terug kan komen.

Oppassen dus ;-)

Sniffen en snotteren

Na de hoofdpijn fase was het tijd voor het echte herfst- en winterweer plezier: de snotvalling fase J

En natuurlijk is ‘het origineel zijn’ hier ook weer heel belangrijk: die vieze kleine beestjes zijn zo graag bij mij, dat ze gewoon niet meer weg willen gaan! ;-) Er is geen week voorbij gegaan dat ik niet een paar dagen aan het sniffen en snotteren en koortsig was en me belabberd en grieperig voelde … Dan terug een paar dagen snottervrij en huppekee … terug van dat ;-)

En wanneer ik zo’n snottermoment doormaak, heb ik een heel klein lontje … Euhm … mijn huisgenoten en wandelgenoten kunnen er van meespreken, want ze hebben het aan den lijve mogen ondervinden *bloos, bloos* …

De grote uitbarstingen heb ik kunnen vermijden, maar geloof me, ik heb een paar keer op ontploffen gestaan ;-) Gewoon … bijna niets tot niets kunnen verdragen hé … ;-)

Zo heb ik een paar pogingen ondernomen om mijn ventje de ‘silent treatment’ te geven (lees: mokken en doodzwijgen J) maar omdat ik ziek was, moest ik bij momenten om hulp vragen en daar ging ‘the power of the silent treatment’ JJJ En ik … ik was omdood te vallen JJJ

Maar ondertussen alles terug in orde hoor, we zijn nog altijd goede vriendjes ;-)

Ik ben ook een paar keer niet naar de kine kunnen gaan omdat ik me te belabberd voelde … Het deed me denken aan de tijd dat ik gezonder was en nog kon gaan werken. Voor het eerst in een paar jaar moest ik bellen naar iemand om te zeggen dat ik niet kon komen omdat ik (te) ziek was ;-)

Wiskundig bezien heb ik dat grieperig gevoel tot de tweede macht wanneer ik ook de snotvalling fase heb ;-)

Het cvs/fibro griep-gevoel én het grieperig griep-gevoel en als je weet hoe blä je bent wanneer jij grieperig bent … Je niet afvragen hoe het voelt tot maal twee ;-) Gosh, waar ik allemaal aan denk hé J Maar gelukkig kan ik niet klagen, die periodes zijn gelukkig kort en alles is weer normaal: lees griep-gevoel maal 1 JJJ

Kreunen en steunen

Hoewel ik er niet zo veel last van had (“I’m still hot !!” J), hebben de koude temperaturen mijn lijfje toch wel aangetast … Heel raar: hoewel ik meestal geen kou had, in tegendeel: ik had het veel te warm ;-) Hebben mijn spieren en gewrichten toch wel problemen met de koude. Yep: mijne thermostaat is weer op tilt geslagen en dus is het seizoen van de ploppende wervels opnieuw begonnen J

Mijn ventje had meer last van de koude dan ik. Het enige waar ik last van had was de koude aan mijn hoofd, dus ik loop constant rond met iets op mijn hoofd, maar in een T-shirt ;-)

Toen we ons op een avond aan het klaarmaken waren voor de avondwandeling, zat mijn ventje rond te kijken voor een extra sweater. Ik was al buiten en zei hem dat het niet zo koud was. Hij kwam ook naar buiten, vroeg of ik soms gek geworden en draaide zich meteen terug om, om de extra sweater toch maar aan te doen. Ik kreeg al gewoon vapeurekes van hem zo warm aangekleed te zien voor de korte avondwandeling J

Hoewel het me op een gegeven moment gelukt was om zelf een verkeerde wervel in mijn rug terug te ploppen.

Na een korte avondwandeling met een klein djing probleem terug thuis gekomen. (djing: de korte, hevige pijnscheut die door mijn lijf gaat wanneer ik beweeg met een geblokkeerde zenuw) De dag nadien heel voorzichtig gevallen bladeren aan het ruimen op ons terras (ik moest maar eens uitglijden en vallen J) en terwijl ik ijverig aan het borstelen was, een display voor een bonsai boompje niet gezien en daarover gestruikeld en ik kan je vertellen dat ik voor heel even aan het vliegen was J Het was mij nog net gelukt om niet plat op mijn gezicht te gaan (waar ik trouwens heel trots over was, toch enige reflexen aanwezig in mijn lijfje J), maar de struikel- en vliegactie heeft een klik in mijn rug gemaakt en de djing pijn was weg J

De kinesist heeft me echter afgeraden om mijn plop-probleem zelf te blijven oplossen op deze manier ;-)

Dit jaar heeft mijn ventje de verhuis van de bonsais naar hun winterverblijf veel beter georganiseerd in vergelijking met vorig jaar. Hij heeft een paar vrienden opgetrommeld die de boompjes in kartonnen dozen gezet hebben en verhuisd hebben naar het bonsaikot, zoals wij hun winterverblijfplaats noemen.

En terwijl de mannen de boompjes aan het verslepen waren, heb ik me geamuseerd met de voederplaatsen voor de vogeltjes en ons eekhoorn koppel in orde te zetten. Veel lichter werk ;-)

We hebben uiteindelijk 3 boompjes verloren door het slechte weer in de zomer, maar anderzijds zijn we heel blij dat het ons gelukt is 3 andere er terug bovenop te krijgen. Waaronder mijn lievelingetje: het kleine appelboompje J

Doordat de puppy van zuske een paar keren mee gaan wandelen is de laatste, heb ik met een schok moeten vaststellen dat onze woef niet meer zo piep is. De puppy is bijna een jaar oud en is ook een border en het valt echt op hoe ze altijd naar elkaar trekken en meestal alleen maar met elkaar willen spelen. Maar onze woef moet toch wel meer rustpauzes inlassen de laatste tijd. In januari wordt ze al 7 jaar (help! Waar zijn al die jaren naartoe!!J) en vanaf dan moeten we ook overschakelen op eten voor oudjes bijvoorbeeld. Voelt raar aan …

Nu dat het kouder geworden is (in vergelijking met de zomer) spenderen de meisjes de namiddag ook in de sofa om een middagdutje te doen J Eens 2 uur is het hier tegenwoordig dus heeeel rustig, want ik oefen terug volop voor de titel van Doornroosje ;-)

Ondertussen ook een nieuwe samenzweringstheorie ontdekt JJJ

Na de rokers (zogezegd) te willen doen stoppen met roken door de prijs van sigaretten te verhogen (maar ondertussen vullen wij wel de schatkist J), heeft men nu een nieuwe manier gevonden om rokers te pesten.

De aansteker met een ‘kinderslot’: aanstekers die te moeilijk zijn voor kinderen om te kunnen gebruiken ;-)

Tof om te vermijden dat kinderen met een aansteker kunnen spelen … niet dat ik begrijp waarom verantwoordelijke ouders sigaretten en aanstekers zonder toezicht bij kinderen zouden laten liggen. Maar ja … er is zoveel dat ik niet begrijp wanneer het gaat over ouders en kinderen ;-)

Soit! The aanstekers zijn nu zo veilig voor kinderen dat zelfs ik ze niet meer kan gebruiken J Ik doe mijn handen dus pijn of ik heb er gewoon de kracht niet voor om dat verdomde vlammetje aan te krijgen om een sigaret op te steken!

Voor een tijdje kon ik nog de automatische aanstekers krijgen (waarbij je gwoon moet klikken en hup: een vlam J), omdat ik gewoon de kracht niet heb om een aansteker met een wieltje aan te krijgen. Maar nu hebben ze dus ook een ‘kinderslot’ op de automatische aanstekers gezet, waarbij je eerst een klein dingetje moet induwen en dan pas kunt klikken om een vlammetje te krijgen. Elke keer opnieuw … En dat dingetje dat je eerst moet induwen is zo klein dat met mijn superhanden die zo goed werken, het elke keer opnieuw een spannende bezigheid is J En ik mag geen lucifers gebruiken van mijn ventje, want hij is bang dat hij op een dag naar huis komt van het werk en ons huis afgebrand is JJJ

“Waarom stop je dan niet gewoon met roken ipv te klagen over aanstekers?”

Wel … wie moet er dan voor zorgen dat de schatkist gevuld wordt ?? JJJ

De momenten dat ik me toch iet of wat beter voelde, heb ik natuurlijk misbruikt door zoveel mogelijk te willen doen om mijn achterstand in te halen of omdat ik dat of dat NU wou doen ;-) Tja … echt slimmer ben ik er nog altijd niet op geworden ;-)

Zo was er het spannende douche-moment:

Op een gegeven moment had de woef liggen rollen in het hoge gras en de gevallen bladeren tijdens een wandeling en hoewel ze er proper uitzag, het parfum dat ze op had … Oh la la ! ;-) Bweik!!!! En het ergste was nog wel dat ik het pas de dag nadien echt doorhad wanneer mijn neus terug beter werkte. Ik had de dag voordien wel “iets” geroken tijdens de korte momenten dat ik wakker was, maar ik was te verward om een en een bij elkaar te tellen …

Soit! Naar de douche hé J Hoewel de woef mij altijd overal volgt in huis en mij gezelschap houdt bij alles wat ik doe, muisde ze er toch stilletjes van onder toen ze zag dat ik de douche aan het prepareren was voor haar (handdoeken in de douche leggen, zodat ze niet zou uitglijden bijvoorbeeld) J

Natuurlijk hielp dat wegmuizen en verstoppen niet echt, ze gaat namelijk uit van het principe “Als ik jou niet kan zien, kan jij mij ook niet zien” en lag met alleen haar hoofd onder de salontafel J

Het wassen ging veel makkelijker deze keer. Gelukkig maar J De truc is heel simpel: ik ga met haar in de douche staan (douchegordijn weg, want ze is een beetje claustrofobisch J) en zorg ervoor dat ze niet uit de douche springt ;-) En ondertussen blijf ik tegen haar praten met een heel enthousiaste stem. Geloof me, je zou er zelf ambetant an worden van al de enthousiast klinkende onzin die ik vertel J ’t Is niet dat je veel kan zeggen wanneer je samen met je hond in de douche zit en een mini-gevecht hebt om haar in de douche te houden en haar tegelijkertijd te wassen.

En op een gegeven moment was het haar toch wel gelukt zeker om tussen mijn benen door te glippen en weg was ze. En ik zat daar … alleen in de douche met mijn busje hondenshampoo J Maar gelukkig rende ze deze keer niet kletsnat uit de badkamer. Neen, ze bleef daar gewoon voor de douche staan met haar typische “Wat ben je nu weer aan het doen?” blik JJJ

Wanneer ze eindelijk helemaal gewassen was en ik haar afspoelde stond ze daar gewoon verstijfd en met ingetrokken buik te wachten tot het gedaan was. Ze heeft zo’n bang van water hé … zo zielig. Maar toen het allemaal voorbij was en ze uit de douche mocht, was ze zo blij dat ze haar zotte kuren kreeg en wou spelen. Met als gevolg dat ik natter was van de poging om onze hond af te drogen, dan toen ik met haar in de douche was J

En uitgeput … J

Boodschappen doen met mijn nichtje

Af en toe ga ik met mijn schoonzusje mee naar de supermarkt om boodschappen te doen. De gelegenheid om ondertussen dan ook even bij te babbelen. De laatste keer waren de kinderen erbij en mijn nichtje ging samen met mij mijn boodschappen doen.

Omdat ik weet hoe saai boodschappen doen kan zijn voor een kind, had ik er een spelletje van gemaakt en liet ik mijn nichtje zoeken naar de dingen die ik nodig had en ik gaf haar ook het gevoel dat ik haar hulp nodig had bij het zetten van dingen in onze kar en bij het kiezen wat ik ging kopen. Zoals douchezeep en wasverzachter bijvoorbeeld. We openden verschillende flacons om eraan te ruiken en dan beslisten we samen welke het beste rook en we zouden meenemen. Heel leuk voor mijn nichtje, maar minder voor mij natuurlijk … Het ruiken aan al die verschillende flacons gaf me daar een joekel van een hoofdpijn L En het werkte !! We hadden allebei veel plezier in het boodschappen doen (ondanks de hoofdpijn) en we hebben veel gelachen J

Ik was verbaasd dat zij haar weg zo goed wist in de supermarkt, terwijl ik me meestal verloren voelde. En het verbaasde me ook hoe ordelijk ze was tijdens het zetten van de spullen in de kar. Alles netjes bij elkaar, de zwaardere dingen onderaan en zo … Terwijl ik alles gewoon maar in mijn kar kieper en dan naar de kassa sprint ;-)

Voor me aan de kassa gingen aanschuiven checkten we nog vlug mijn boodschappenlijstje om zeker te zijn dat we niets vergeten waren. Ik mijn lijstje luidop aan het aflezen en mijn nichtje alles nakijken in de kar en ja of neen roepen J

Terwijl we aan de kassa aan het aanschuiven waren, was mijn nichtje aan het hopen dat wij het spelletje ‘wie heeft het eerste gedaan aan de kassa’ zouden winnen van haar mama en broertje. De kassierster volgde mijn nichtje daarin en deed haar best om zo vlug mogelijk de dingen te scannen en over te zetten in de andere kar. Mijn nichtje was zo blij toen wij gewonnen hadden J

En ik was heel bij toen ik terug thuis was ;-) Ik was uitgeput en verging van de hoofdpijn, maar was toch blij dat mijn nichtje zich geamuseerd had tijdens zoiets saais als boodschappen doen.

“Yes we can”

Heb ook de presidentsverkiezingen van de Verenigde Staten gevolgd. Op de NOS en ondertussen ook al zappend naar andere nieuwskanalen, want op onze eigen VRT-nieuwsdienst moesten we niet rekenen … En van zodra je aan de percentages kon zien dat Obama niet meer ingehaald kon worden, ben ik blij gezind gaan slapen.

Allerheiligen en Allerzielen

Ook hier is het nog de gewoonte dat op 1 november de mensen naar het kerkhof gaan om de graven te bezoeken van overledenen. Ikzelf doe daar niet aan mee … Een vriendin heeft me eens een mooie quote doorgestuurd:

“Het graf van een overledene ligt niet op het kerkhof, maar in je hart.” En dat is veel belangrijker voor mij. Komt waarschijnlijk ook wel door de competitiedrang dat ik gezien heb toen ik vroeger van mijn ouders mee moest naar het kerkhof. Het hele jaar door niet gaan, alleen op 1 november en ervoor zorgen dat jij de mooiste en grootste bloemen bij het graf kon leggen. Neen, niets voor mij.

Mijn ventje en ik herdenken dus de overledenen die belangrijk zijn voor ons op onze eigen manier, net zoals we ze herdenken op hun verjaardag en de dag dat ze overleden zijn. Door herinneringen op te halen en terug te denken aan de tijd toen ze er wel nog waren.

Stormweer

We hebben ook onze portie mini stormen gehad hier … Daar ben ik niet zo scheutig op, hoop dan altijd dat ons dak het zal houden en er geen bomen omvervallen ;-) Het goede aan het stormweer van de voorbije maand was wel dat het absoluut geen zin had om de gevallen bladeren op te ruimen

 

Dag van de kat

Voor de eerste keer dit jaar werd er ook een dag van de kat in België gehouden. Met z’n drieën zijn we naar de aveve gegaan om eens te gaan kijken. We hebben ons goed geamuseerd en gelachen met van alles en niets, maar veel te veel mensen bij elkaar. Ik was volledig gedesoriënteerd en kon niet meer begrijpen wat mensen tegen me zeiden. Ik hoorde de woorden wel, maar ze drongen niet door. En dan is het plezier er wel vlug af natuurlijk L

Uiteindelijk wel beseft dat “de dag van de kat” actie gewoon een grote promotiestunt van een dierenvoeding merk was.

Poezenopvang

Bij toeval had ik ontdekt dat er een poezenopvang niet ver van mij uit de buurt gelegen is en waarom eens niet gaan kijken om te zien of ik met iets kon helpen.

Een nieuw katje in huis halen gaat momenteel niet voor mij, (Ben nog altijd niet over het verlies van mijn kleine man heen en ben niet goed genoeg om het hummeltje op te leren.), dus waarom niet als vrijwilliger verschillende poesjes gaan helpen. Maar eerst toch maar eens gaan kijken en zien of ik dat wel ging aankunnen, zowel fysiek als emotioneel.

De meeste katten zijn dieren die niet veel of geen contact gehad hebben met mensen en ze zijn dus euhm … een beetje “wild”. Daar kunnen zij niet aan doen, het is nu eenmaal zo en de mensen van de opvang zijn veel bezig met die poezen om ze te domesticeren zodat ze op een bepaald ogenblik kunnen geadopteerd worden.

Ik ken wat van poezen dus ik weet (en voel aan) hoe ik ze moet benaderen, zodat ze je niet zomaar gaan aanvallen of zo om zichzelf te verdedigen.

De eerste kennismaking viel heel goed mee en we spraken af dat ik de volgende dag een halve dag zou komen helpen met de poesjes proper te zetten in hun kooien en ze eten en drinken te geven en zo.

Samen met iemand anders ben ik de volgende dag dan de poezen gaan verzorgen. En na een drietal uur hadden we  alles gedaan. Ik heb tegen iedere poes die ik tegenkwam gesproken en aandacht gegeven, ik heb dus mijn tijd genomen. En ik was heel voorzichtig en lette goed op wat en hoe ik dingen deed, om er zeker van te zijn dat ik het fysiek aankon en zeker terug kon komen, want ik vond het heel plezant.

Als je even wegdenkt waarom de poezen daar zijn en hoe ze daar terecht gekomen zijn, was dat het paradijs voor mij J Verschillende katten in allerlei maten, gewichten, modellen en kleuren en ik mocht ze allemaal aandacht geven en strelen en er tegen praten. Gewoon zalig J

Natuurlijk was ik uitgeput eens ik terug thuis was, maar dat leek me maar niet meer dan normaal. Na het verzorgen had ik nog een hele tijd blijven babbelen met de mevrouw van de opvang. Chapeau wat zij en haar man doen hoor!

Maar voor de rest geen extra pijntjes of ploppende wervels of zo.

Dus daar waar ik bang voor was: zou ik het aankunnen om poesjes in een opvang te zien en niet onmiddellijk gaan zoeken naar een vervanger voor mijn kleine man en zou het fysiek niet te zwaar zijn voor mij, want mijn lijfje moet het wel aankunnen. Was goed meegevallen en ik was enthousiast en van plan om de week erop terug te gaan! J

En nu komt de maar: spijtig genoeg was er een poes uit een van de kooien ontsnapt en die moest gevangen worden. De poes was nog vrij wild, dus je kon ze niet gewoon even terug roepen, laat staan proberen te pakken. Er waren zo van die dikke beschermingshandschoenen ter beschikking, maar het was echt niet te doen om dat beestje met die handschoenen aan proberen te pakken te krijgen (Je kreeg gewoon geen grip op de poes en echt leuk was dat voor dat beestje nu ook weer niet, achterna gezeten worden door 2 mensen). Dus op een bepaald moment heb ik die handschoenen terug uitgedaan en die poes in haar nekvel kunnen pakken. Helaas, niet vooraleer zij mij eerst eens goed in mijn duimen gebeten had (yep, alle twee J). Ik had het niet echt gevoeld toen ik de poes pakte, maar nadat ik ze terug in haar kooi had gezet, merkte ik pas hoe hard ik aan het bloeden was … *zucht* Duimen onder koud water gehouden om de bloeding te doen stoppen en ervoor te zorgen dat ze niet zouden opzwellen. Ik zag dat ze rond de bijtwonden blauwig begonnen te kleuren en een beetje te zwellen, maar dat zou wel overgaan dacht ik ;-) Hup, plakkertje erop en verder gaan doen J

Soit … tegen dat ik eindelijk thuis was, waren mijn duimen zo hard opgezwollen dat ik mijn linker duim bijna niet meer kon plooien. “Bwah .. zal wel overgaan. Natuurlijk zwelt dat een beetje …petite accident de parcours …” ;-) Ik had de wonden goed ontsmet en ik ging het wel in het oog houden. Ging allemaal wel goed komen ;-)

En de week erop ging ik gewoon terug gaan om te helpen. Mijn ventje was wel een beetje lastig omwille van mijn duimen, maar tegelijkertijd was hij blij voor mij en trots op mij dat het zo goed gegaan was en ik zo blij was.

Euhm … de volgende morgen kon ik mijn linkerduim helemaal niet meer plooien en mijn rechterduim nog een heel klein beetje en het deed serieus pijn. Alsof ik ze verstuikt had.

Toen ik aan de apotheek vroeg naar een nieuw flesje met ontsmettingsmiddel (was daar voor mijn maandelijkse voorraad medicijnen), wierp ze even een blik op mijn duimen en zei me dat ik onmiddellijk naar de dokter moest gaan voor antibiotica, want dat zag er toch niet zo goed uit. Ik vond dat ze wat aan het overdrijven was en zal waarschijnlijk ongelovig gekeken hebben, want ze zei dat ik naar mijn dokter moest bellen als ik haar niet geloofde ;-)

Eens thuis, ik dus naar mijn dokter gebeld en gewoon gezegd waar het op neer kwam:” Dag dokter, ik ben in mijn duimen gebeten door een wilde kat en mijn duimen zijn gezwollen. Wat moet ik doen?” J

“Direct langskomen was zijn antwoord, zodat we kunnen zien hoe erg het is en het verzorgen.”

“Huh?? Laps hé …” dacht ik nog geërgerd …

Soit, ik moest direct komen (het was ondertussen al middag) .. Hup! Wij in de auto naar de dokter ;-)

Ik kwam bij de collega van mijn dokter terecht en hij onderzocht mijn duimen en yep, ik moest antibiotica nemen, want mijn duimen zagen “er toch niet zo goed uit”. Ook bloed genomen om te laten nakijken. En wanneer hij mijn dossier aan het bestuderen was en zag hoe “origineel” ik wel was (J), zei hij me ook dat gaan helpen in een poezenopvang misschien niet een van mijn betere ideeën was en omwille van de hevige reacties op de beten (en ik had ook een paar diepe schrammen *bloos*) en niet wetende hoe mijn lijfje zou reageren op de antibiotica, dat het beter zou zijn daar gewoon mee te stoppen. “Ik kan je natuurlijk niet zeggen wat je mag doen of niet, maar je weet dat antibiotica niet goed is voor jou. Je gaat het uzelf moeilijk maken als je meerdere keren geïnfecteerd geraakt en antibiotica moet nemen, vergeleken met gezondere mensen. Het jezelf niet moeilijker maken dan het al is hé”.

Soit, antibiotica om de 8 uur nemen in een poging om mijn lijfje eraan te laten wennen en zeker mijn duimen goed in het oog houden en tegen het einde van de week terug op controle gaan.

Toen ik dat later onderweg naar huis aan mijn ventje vertelde, was hij voor te ontploffen. En ik heb daar een preek gekregen … amai ;-) Natuurlijk was dat niet het juiste moment om te gaan preken tegen mij, zo juist nadat de dokter mij aan het denken zette of in de opvang gaan werken wel nog zou kunnen … Dapper verbeet ik mijn tranen (want no way ging ik voor mijn ventje gaan beginnen wenen ;-)) en eens thuis ben ik naar de badkamer gegaan om daar mijn diepe teleurstelling eens goed uit te huilen.

‘s Avonds kwam mijn dokter nog langs en hij vertelde me dat hij en zijn collega mij besproken hadden (J) en ze hadden geconcludeerd dat het toch wel beter zou zijn als ik de tetanus spuit diezelfde dag nog zou krijgen en daarnaast nog een andere spuit met antistoffen tegen tetanus later. (De gewone spuit zorgt ervoor dat uw lichaam antistoffen aanmaakt tegen tetanus, de tweede spuit waren de antistoffen.)  Laps! Een spuit in mijn poep !!

Nadat we thuis gekomen waren van de dokter en ik in de badkamer aan het uitjanken was, kwam mijn ventje na een tijdje bezorgd zien wat ik daar aan het doen was en hij probeerde me te troosten. Maar het was al te laat, ik was al volop aan het verdrinken in zelfmedelijden en teleurstelling ;-)

Hij zei me dat het toch zo geen drama was en dat mijn duimen wel vlug terug beter zouden zijn, maar het was wel een drama voor mij. Mijn duimen … pff … dat kon me niet schelen. Neen, het ging erom dat ik niet meer naar de opvang zou kunnen gaan om met de poezen bezig te zijn. Voor de eerste keer sinds mijn kleine man er niet meer is voelde ik me beter. Ik vond het zo fantastisch om bij al die poezen te zijn en het voelde zo goed aan om te kunnen helpen. Terug nuttig te zijn … En in een paar seconden tijd was dat allemaal van mij weggenomen.

Ik had zo mijn best gedaan om ervoor te zorgen dat er me niets overkomen. Om niet gehecht te geraken aan al die poezen en ze mee naar huis te willen nemen, en om er zeker voor te zorgen om het kalm aan te doen, zodat ik niet de rest van de week ‘out’ zou zijn … Maar mijn immuniteitsprobleem compleet vergeten … Ik voelde me voor even weer eens “normaal” zoals al de rest .. Maar dit bracht me terug met mijn voeten op de grond en deed me terug piekeren over alles en nog wat.

Iedereen zegt me dat ik misschien iets anders zou kunnen doen om de opvang te helpen, maar dat gaat niet hetzelfde zijn als ik niet meer bij de poezen mag komen hé. Dat zou hetzelfde zijn als Homer Simpson bij een doos donuts zetten en hij mag er niet aankomen J

Kort samengevat: “It sucks being sick. En het speelt geen rol hoe hard ik ook mijn best doe om het glas halfvol te zien. Sometimes it really sucks and sucks hard!”

Soit … en tot dusver mijn “drama-queen” gedoe ;-) Ik ga hier niet gaan beweren dat ik terug volledig in orde ben en rondhuppel van blijdschap, maar het gaat al veel beter. Ik heb ondertussen zelf ook ingezien dat in de opvang bij de poezen gaan helpen indertijd niet mijn beste idee was, ik vind het nog altijd niet tof (koppig kind hé J), maar ik verdrink niet meer in zelfmedelijden J Het is wat het is en nu terug focussen op het beter worden, want al dat verdrinken had natuurlijk ook een serieuze weerslag op mijn lijfje.

Ik heb een lang en goed gesprek met mijn ventje gehad … Een gesprek waarbij er soms gesproken, soms gefluisterd en soms geroepen en gejankt en soms gelachen werd ;-) Mijn ventje was niet altijd even lief tegen mij, maar ik veronderstel dat dit kwam omdat ik echt wel aan het verdrinken was in zelfmedelijden en depri was en wanneer hij mij kwaad kreeg door zijn niet lief gedrag, kwam mijn vechtlust terug naar boven J Een beetje van alles gewoon om te concluderen dat ja het is erg wat er gebeurd is, maar wat gebeurd is, is gebeurd en nu is het tijd om terug verder te gaan. Ge ziet: als ik iets doe, doe ik het goed hé J Zelfs depri wezen J

En ik heb mezelf getrakteerd op de Simpsons Movie DVD J Dat hielp ook wel een beetje J

De dokter was verrast dat mijn duimen er na een week al zo goed uitzagen en de wonden genezen goed. Hij zei me zelfs dat mijn duimen een week geleden er echt wel lelijk uitzagen, maar “natuurlijk” kon hij me dat toen niet zeggen ;-) Dus we kunnen concluderen dat ik nu mooie duimen heb J

Hij zei me ook dat ik er goed uitzag voor een cvs/fibro patiënt te zijn. Hij kent andere mensen die er vele slechter uitzien. Terwijl ik aan het denken was dat hij mij gelukkig de afgelopen week niet gezien had (J), antwoordde ik een beetje stoer dat het geen zin heeft om depri te zijn en zelfmedelijden te hebben JJJ Mijn ventje had tranen in zijn ogen van het lachen toen ik hem dat later vertelde J

De combinatie van antibiotica, spuiten en het belabberd voelen op zich hebben er ook voor gezorgd dat ik terug de wereldkampioen was in de 10 meter sprint naar de kleine kamer ;-)

Mijn duimen zijn ondertussen terug helemaal normaal en ik kan ze opnieuw volledig en goed gebruiken (Het valt pas op dat die dingen toch wel nuttig zijn van zodra je ze niet meer goed kan gebruiken J). Ik heb wel nog last van pijntjes hier en daar, maar daar zit de fibro natuurlijk voor een groot stuk tussen.

Als ik al veel sliep voor dit alles, dan was ik sinds dit alles aan een winterslaap bezig J Het enige wat ik de afgelopen weken gedaan heb is slapen, medicijnen innemen, wandelen met de woef, terug slapen, pitstops en oh ja … slapen J Wel … heel soms kon er een lichte activiteit vanaf, zoals eten opwarmen of zo ;-)

Een paar jaar geleden heeft een auto een dikke kus gegeven aan de straatverlichtingpaal voor ons huis en de paal was er zo van onder de voeten dat er een krak in gekomen was. Wij hadden er toen voor gebeld en ze hadden ons gezegd dat ze die paal wel eens zouden komen maken. Wel … die “eens” was de voorbije maand J Ze hebben een nieuwe paal geplaatst en dan de oude verwijderd. Een klein detail: de elektriciteit komt via kabels vastgemaakt aan die paal bij de overbuurvrouw binnen.

Toen de mensen aan het werken waren aan de paal, is de overbuurvrouw een paar keer naar buiten geweest om ditjes en datjes te doen. En om ook wel een beetje in het oog te houden wat die mannen daar allemaal aan het doen waren JJJ En geen enkele keer hebben de mannen iets aan haar laten weten dat ze zonder elektriciteit zou komen, omdat die kabels van de oude naar de nieuwe paal moesten verhuizen ;-)

Tot er rond de middag dan iemand aanbelde om te zeggen dat ze geen elektriciteit zou hebben voor het komende uur wegens werken aan de paal.

Ze was heel verontwaardigd J “Ik was zo dikwijls buiten geweest en geen enkele keer hebben ze iets tegen me gezegd !!” en “Mijn vis was juist in de pan !! … maar dan besefte ik dat ik op gas kook … maar toch … ze hadden toch wel eerder iets kunnen zeggen, niet??!!” J

Toen ze het me vertelde leefde ik echt wel met haar mee, maar als je er later aan terug denkt … geef toe, toch wel grappig, niet?

De nieuwe auto
Als alles meezit zouden we de eerste week van het nieuwe jaar onze nieuwe auto hebben!! De garage had eind oktober gebeld om te laten weten dat hij binnen gekomen was, maar als we hem nu zouden halen zou de auto van het jaar 2008 zijn, terwijl we toen maar 2 maand verwijderd waren van het jaar 2009. Vandaar … je weet nooit dat er iets gebeurd of zo en dan is het toch wel beter om een auto van 2009 te hebben. Leeftijd … alles draait hier bij ons tegenwoordig om leeftijd ;-)

Deze week belde de garage echter om te vertellen dat de verkeerde auto geleverd was. Omdat het een lichte vracht is willen we er een rooster in tussen de laadruimte en de bestuurdersruimte uit veiligheid voor de woef en die zat er niet in.

Dan moet je weten dat we in de problemen zaten met onze tank (huidige auto) omdat we een aanmaning gekregen hadden omdat we te laat waren voor de autokeuring. We hadden 14 dagen om hem aan te bieden voor de keuring of we zouden een boete krijgen tussen € 50 en € 2500 *slik*

Nu … een lichte vracht laten keuren waar je de koffer niet meer van open krijgt en waarbij het binnenregent omdat het dakraam niet meer werkt … Dat wordt al moeilijk ;-) En om kosten te gaan doen aan een auto om die door de keuring te krijgen als hij een dikke maand later in de pers gaat … Dat zou gewoon dom zijn ;-) En natuurlijk zijn wij niet dom J

De garage stelde voor om dan toch de nieuwe auto nu al te komen halen, maar dat vonden we ook te gek voor woorden, omdat opnieuw … hij met nieuwjaar dan al een jaar oud zou zijn volgens de papieren.

Enfin, we rijden nu met de wagen van een vriend, onze tank is afgezet aan de garage en de nummerplaat hebben we terug gestuurd zodat onze tank uitgeschreven wordt en wij in orde zijn met alles.

Wat ook weer idioot is, want binnen een paar weken moeten we dus ook een nieuwe nummerplaat aanvragen … Ik vond het eigenlijk jammer voor mijn ventje, want hij reed al zijn hele leven met de oude nummerplaat en nu gaat hij zo’n nieuwe nummering krijgen, waarbij iedereen gaat kunnen denken dat hij een “newbie” op de baan is ;-)

Soit, tegen begin januari zou de nieuwe en juiste auto klaar zijn … Ben eens benieuwd J

Economische crisis

We beginnen nu toch ook wel te ondervinden dat het niet zo goed gaat met de economie. Van de financiële crisis hadden we geen last, je moet geld hebben om dat kwijt te kunnen spelen hé ;-)

Maar onze koopkracht is ook gedaald (J hoewel het niet echt grappig is vind ik dat een grappige uitdrukking en ben ik het tegelijkertijd beu gehoord ;-)) en omdat het heel kalm is op het werk van mijn ventje, is hij economisch werkloos tijdens de maand december. Dat is minder … want dat gaan we natuurlijk wel voelen aan onze portemonnee L Anderzijds … omdat mijn ventje het grootste deel van zijn verlof opgeofferd heeft aan het rondrijden naar dokters en ziekenhuis met mij, heb ik zoiets van: nu heeft hij een beetje “echte” vakantie … Ach, we zullen wel zien. Zolang we de rekeningen nog kunnen betalen en elke dag eten hebben zal het wel goed komen zeker?? J

Het was vrij duidelijk dat toen Frank en Sabine voorspelden dat er een tiental centimeter sneeuw zou kunnen vallen in het binnenland, niemand dat echt geloofde. Wel … behalve een iemand J Of was het eerder hopen dat ze gelijk zouden hebben?? J

Ik vind sneeuw iets hebben, ik word er kalm en blij van en zou dan uren buiten kunnen zijn. Je hoort dan bijna niets meer omdat er niemand buiten is en omdat de sneeuw veel geluid dempt. Zaaalig J Na het avondeten zijn we een wandeling gaan maken in de sneeuw met de woef. Veel plezier gemaakt en veel gelachen met ik die altijd in de verse sneeuw wou stappen en kleine sprongetjes maakte in de sneeuw en mijn ventje die zoveel mogelijk de zachte sneeuw probeerde te vermijden om geen natte en koude voeten te krijgen. Maar ja … hij had dan ook geen blitse rubberlaarsjes aan met warme, donzige zooltjes in J

Omdat het al donker was toen we terugkwamen en alles onder gesneeuwd was, kon de woef haar bal niet meer vinden. En omdat mijn ventje en ik mini sneeuwballen naar elkaar aan het gooien waren (mini omdat we elkaar niet echt wouden raken en pijn doen, uiteindelijk zijn we heel voorzichtige oudjes J) en we zagen dat onze woef altijd probeerde die mini sneeuwballen te pakken, hebben we ter plekke een nieuw spelletje uitgevonden. Sneeuwballen in de tuin gooien en onze woef die sneeuwballen laten vangen J Het was grappig om haar enthousiast achter de sneeuwballen te zien rennen en dan als zot zoeken naar de sneeuwbal op het sneeuwtapijt J

Later hebben we ook een sneeuwbalspel met de poes gespeeld, die ofwel wegsprong van de sneeuwbal ofwel probeerde de sneeuwbal in de lucht te raken J Er waren momenten dat ze als zot in de lucht aan het zwaaien was met haar voorpoten, op dezelfde manier dat ik met mijn armen zou zwaaien moest ik een spinnenweb tegenkomen tussen de bomen J

De dag nadien natuurlijk met mijn fototoestel achter hun aangezeten in de sneeuw, met als gevolg dat ik de rest van de week geen pif meer had, maar dat nam ik er graag bij J

Ik heb al zo dikwijls met “trots” verteld wat voor een super waakhond en kat wij hebben. Hier nog een voorbeeldje:

Op een morgen zag ik iets bewegen op de vloer voor de televisie en ik hoorde een “pets” geluid. Vanuit mijn sofa/bed leek het op een blad, maar een blad maakt geen “pets” geluid hé ;-) Dus inspector Gadget nam haar zaklamp (yep, ik heb altijd een zaklamp in de buurt J) en wat zat er daar op de vloer in de living voor de televisie??

Onze kikker !! J We noemen hem “onze kikker” omdat we hem een paar keer per jaar zien en elke keer is hij een beetje groter. Dus we veronderstellen dat het altijd dezelfde kikker is ;-)

Enfin, weet niet hoe hij daar in de living terecht gekomen is, de poes lag op mij te slapen en de kikker zat op een tien centimeter van onze woef haar snuit die op haar mat lag te slapen ;-)

Ik heb er een doosje over gezet en dan naar de keuken gesprint om een paar operatiehandschoenen (zoals mijn ventje mijn doos met wegwerphandschoenen noemt) te gaan halen, want no way! ging ik de kikker met mijn handen oppakken ;-) Heb mijn lesje ondertussen wel geleerd J Neen hoor … ik vind kikkers en padden gewoon heel eng om vast te houden, die voelen zo koud aan … bweik! ;-)

Dus met mijn handschoenen aan heb ik hem dan opgepakt en een beetje proper gemaakt, omdat er honden- en kattenharen aan hem plakte (yep, ruiftijd J) en dan heb ik hem naar buiten gebracht. Ik zette mijn hand op de grond in de veronderstelling dat hij van mijn hand zou springen, maar ho maar! J Ik heb hem voorzichtig een tikje tegen zijn achterste gegeven en dan sprong hij weg.

En onze waakbeestjes?? Wel … die sliepen rustig voort J

Voor de rest gaat alles goed met de meisjes. Nu dat het frisser is, doen ze het ook rustiger aan. Heel rustig aan J

Ze spenderen de namiddag ook in de sofa om een middagdutje te doen J Eens 2 uur is het hier tegenwoordig dus heeeel rustig, want ik oefen terug volop voor de titel van Doornroosje ;-)

En als de poes dan eens wakker is, amuseert ze zich met het plagen van de woef. Wanneer de woef op de vloer aan het slapen is, gaat ze er soms bijzitten en blijft ze ostentatief staren naar de woef … Natuurlijk is het niet leuk als er iemand naar jou aan het staren is, dus de woef draait haar hoofd weg en dat heeft de poes dan weer niet graag, dus begint ze als gek met haar voorpootje meppen uit te delen ;-) Ik veronderstel dat ze dat doet om terug aandacht van de woef te krijgen, maar dit is natuurlijk niét de manier om dat te doen J

Om ervoor te zorgen dat de poes zou stoppen met het jagen op mijn wol wanneer ik een poging deed om te breien of haken, heb ik haar haar eigen mini bolletje wol gegeven. Het was grappig om te zien hoe gebiologeerd ze was door haar eigen bolletje. Of wanneer ze verwoed met haar pootje aan het schudden is om die “viezigheid” van haar pootje te krijgen wanneer ze met een klauw blijven haken is in het bolletje en niet meer losraakt en wanneer dat niet lukt op 3 pootjes rondgaat en dat ene pootje met het bolletje wol aan omhoog houdt J Maar natuurlijk eens het nieuwe eraf, was mijn bewegende wol natuurlijk weer veel interessanter ;-) Behalve toen de woef -die in dat mini bolletje wol ook al een bal zag, met haar wol ging lopen, was ze als de kippen bij om haar bolletje wol terug op te eisen

De meisjes spelen ook regelmatig pakkertje in huis tegenwoordig. Ik veronderstel dat dat komt omdat onze woef het een tijdje zonder bal heeft moeten doen. Ze had haar voorpoot geforceerd met het gladde weer en moest het rustiger aandoen, dus geen bal. En ik geef toe dat onze poes er tegenwoordig een beetje uitziet als een voetbal met 4 kleine pootjes onder J Ons madammeke is een beetje verdikt, maar ter verdediging: ze heeft ook haar dikke winterjas aan en ze heeft nu eenmaal veel haar, waardoor ze er een beetje ontploft uitziet ;-)

Hun spelletje is eigenlijk heel simpel: de woef loopt achter de poes. Ze zal niets aan de poes doen of zo, ze wil de poes eigenlijk gewoon een beetje ronddrijven, alsof de poes een mini schaap is J Soms lukt het haar zelfs om de poes vooruit te duwen met haar snuit, maar meestal blijft het bij kwispelend proberen ;-)

Maar slim als de poes is (J), ze heeft een oplossing gevonden: ze kruipt onder de salontafel en dan rent de woef al piepend in cirkels rond de salontafel J

En het is nu echt officieel, ik heb echt geen privacy meer J Is het niet iemand die stiekem foto’s van mij neemt wanneer ik naar buiten kom om te gaan wandelen (J), dan is het wel een poes die achter het douchegordijn komt piepen en naar mij aan het staren is wanneer ik een “elegante” poging onderneem om mijzelf te wassen in de douche ;-)

Het goede aan de foto is … heb je gezien hoe laag de haag vooraan aan ons huis is??!! Het was dubbel zo hoog voordien. Mijn ventje had een verlengd weekend met wapenstilstand en heeft die vrijdag de haag onder handen genomen. De rest van het verlengde weekend was om te recupereren (rugproblemen, remember). De buren hebben ermee gelachen zeggende dat er een mirakel gebeurd was JJJ

Ik moet er wel nog aan wennen, aan die korte haag … Wij zaten echt wel verstopt achter die haag ;-) En nu is het zo licht aan de voordeur !! J

En het is me ook opgevallen dat ik toch wel eens de vensters ga moeten doen … ooit … ;-)

En toen ik dus kwiek in de douche sprong (creatieve vrijheid J Ik was niet echt aan het springen hé J), zat de poes op de rand van de douchebak, met haar hoofd tussen het gordijn en de muur en bleef ze daar gewoon zitten. Het moet wel echt interessant geweest zijn wat er daar allemaal achter dat gordijn gebeurd, want ze bleef daar gewoon zitten. Wel … totdat ik per ongeluk een beetje water op haar pletste tijdens het afspoelen, dan was ze weg J Toen ik uit de douche kwam, bleek dan dat ze niet veraf was … ze was aan het wachten op het tapijtje voor de douche ;-)

Nu dat we terug eten buiten zetten voor de vogeltjes en de eekhoorntjes, is de poes terug gebiologeerd door de vogeltjes.en observeert ze ze bijna altijd wanneer ze buiten is … door in het vogelhuisje te gaan zitten !! J Ze zit daar dan ineengedoken in, met oren die alle richtingen uitdraaien, want de vogeltjes willen natuurlijk komen eten en ze zien dan dat er een kat in hun restaurant zit en protesteren heel luidruchtig J Zij weten natuurlijk niet dat ons madammeke alles behalve een held is … zij zien alleen maar een gevaarlijke killerkat in hun restaurant zitten JJJ

Het gaat dus goed met onze meisjes J

Nu dat het bijna het einde van het jaar is, is het altijd de moment om eens terug te denken aan hoe “interessant” dit voorbije jaar wel was .. En ik denk wel dat ik kan zeggen dat ik blij ben dat dit jaar bijna voorbij is … Laat me stellen dat het zeker geen saai jaar was hier bij ons hé ;-) Genoeg ups en vooral downs gehad, amai … een mens zou voor minder depressief worden ;-)

Het gaat ondertussen terug beter in het koppeke. Ik heb me voor de afwisseling nog maar eens neergelegd bij het feit dat ik nu eenmaal niet alles kan doen wat ik wil doen … Het zij zo … en mijn ventje is terug lief, dat helpt ook ;-)

 Met mijn lijfje gaat het zo zo … Mijn buik protesteert nog veel, maar ben toch al geen kampioen meer in de zoveel meter sprint ;-) Veel last van pijntjes hier en daar, waardoor ik sommige dingen terug niet meer kan doen. Zoals bijvoorbeeld aardappelen schillen, mijn handen verkrampen en de gewrichten in mijn vingers blokkeren gewoon, waardoor ik mijn vinger niet zelf meer kan plooien, maar ze met mijn andere hand moet plooien en dan gaat het weer goed voor een tijdje. Lijkt enger dan het is hoor ;-)

Slapen lukt ook niet zo goed deze week … Ik word dikwijls wakker van pijntjes hier of daar en door mijn benen die regelmatig verkrampen … Ik ben dus terug meer zombie dan mens ;-)

En daarnaast doen mijn rug en nek ook terug volop mee aan de wedstrijd “welk ongemak is het ergst??” J

Ben er deze week ook in geslaagd om een spier te verrekken in mijn bovenbeen. En amai, dat deed geen deugd ;-)

Hoe? Vraag je je af? Wel op een onnozele manier zoals gewoonlijk hé J Ik zat neer in de sofa en wou mijn benen in de sofa zwieren om te kunnen gaan liggen … Echt, meer had ik niet gedaan J Met als gevolg dat ik kleinere pasjes moest nemen om pijnvrij te kunnen stappen ;-)

Kortom fibro en cvs rule !! J Het voelt terug aan alsof ik de ridder ben die zijn geroest harnas aanheeft en niet vrij meer kan bewegen … J



Yep! Dat omschrijft het best hoe ik eraan toe ben J

“In 2009 wens ik je geluk, liefde, blablabla

Allemaal bullshit!

Weg met die onzin

Ik wens je ongelooflijke wippartijen en onvergetelijke orgasmes

Dat je voor de helft hoeft te werken

En het dubbele verdient.

Als je dit naar 10 personen stuurt

Gebeurd er geen ruk maar je zult op zijn minst iemand laten glimlachen

Haha de groetjes”

Dit is de grappigste Nieuwjaarswens die ik dit jaar gekregen heb en die wil ik natuurlijk met jullie delen JJJ

Het is nu zaterdagavond 3 januari en ik heb de feestdagen redelijk goed overleefd. Nu ja … Ik lig hier in mijn zeteltje met een hoop kussens onder mijn rug, nek en hoofd zodat ik een beetje rechtop zit. Een groot, dik kussen onder mijn knieën en dan ook nog een kussen onder mijn linkerarm om deze te ondersteunen. Allemaal in een poging om wat druk van mijn lijfje weg te nemen en minder pijn te hebben … Ik was juist aan het bedenken of het afkappen van de dingen die pijn doen niet een oplossing zou kunnen zijn, maar dan zou alleen mijn hoofd overblijven en zou ik bijgevolg niet kunnen schrijven hé ... hmm ...

En neen, niet het beest uitgehangen de voorbije dagen, “Haha, de beest uithangen …  wat is dat nu ook alweer??” JJJ, maar er zijn -voor mijn doen- toch wel een paar zware dagen bij geweest.

Eerst hadden we een verjaardagsetentje in de familie dat hypervermoeiend was en ook wel stressy, omdat er nogal veel door elkaar gepraat en geroepen werd. En dan zwijg ik nog over al die geuren die op mij afkwamen. Allerlei parfums door elkaar en alle verschillende geuren van het eten … Ik kan er echt niet meer tegen L

Het dessert hebben we overgeslagen, omdat ik uitgeput was. Eens we terug thuis kwamen, heb ik nog net iets makkelijker kunnen aantrekken (kon moeilijk in mijn jogging naar het etentje gaan hé J) en dan ben ik als een blok in slaap gevallen.

En het recupereren van heeft toch wel een paar dagen geduurd. Dagen waar ik alleen met de woef gaan wandelen ben en voor de rest platte rust.

Het beetje energie dat ik terug verzameld had, heb ik dan opgebruikt aan het boodschappen doen in de supermarkt, de week van kerst, zodat we de rest van de week niet meer buiten hoefden te komen om dingen te gaan halen. Met als gevolg alweer recupereren, lees platte rust en niets doen buiten het gaan wandelen in de ochtend met de woef. Doornroosje, here I come !!

Kerst was heel rustig onder ons met de beestjes. Terwijl mijn ventje zich aan het uitleven was in zijn computerspelletje, heb ik gesoesd, een paar bladzijden in een Guust Flater boek gelezen en oh ja … geslapen J

In de vooravond heb ik ons Kerstdiner in elkaar geflanst. Letterlijk te nemen, want het ging hier over een combinatie van een kant en klare maaltijd, met groentjes die ik in betere tijden had klaargemaakt en ingevroren, een salademix uit een zakje en kroketjes uit de oven. Maar ik heb wel extra moeite gedaan om de tafel en onze borden te decoreren !!

 Tijdens het dessert (ijs !! J) hebben we naar de Kerstshow van Jeff Durnham gekeken. Jeff Durnham is een Amerikaanse komiek en buikspreker. Wel … hij speelt met poppen en laat ze praten ;-) Zijn bekendste pop hier zal wel “Achmed the dead terrorist” zijn, een skelet die dus Achmed heet en een dode terrorist is, duh .. J Hilariteit alom wanneer het skelet zijn wenkbrauwen fronst en dreigend zegt dat het je zal vermoorden als je niet zwijgt JJJ Wie hem niet kent, moet maar eens kijken op Youtube.

En ietsje na achten was ik al in dromenland J

De volgende morgen gaan wandelen met de woef en het was gewoon zalig. Geen mens of auto tegen gekomen en het weer was schitterend. Wel frisjes, maar de zon was juist op, mooi.

Toen we terug thuis kwamen van onze rustige ochtendwandeling, was mijn ventje wakker en hebben we genoten van de verse, lekkere pistolekes die de overbuurvrouw ons bezorgd had.

Dan ben ik rond gegaan met de stofzuiger, terwijl mijn ventje de beestjes bezig hield (Zij zijn niet zo scheutig op de stofzuiger, zien er een of ander gevaarlijk monster in J) en na wat samen gespeeld te hebben met onze beestjes was het terug tijd voor mij om te gaan rusten … En te slapen ;-)

 Nadien wanneer ik terug onder de levenden was, heb ik een avondwandeling gemaakt met Miss Marple en onze hondjes waarbij we het over onze kerstavond hadden en na wat gek doen met het ventje was het terug tijd voor … ja hoor J slaapjes doen J

Ik kan me eigenlijk niet meer herinneren wat ik de dagen daarop gedaan heb. Wel behalve de ochtendwandelingen en het cocoonen met het ventje en de beestjes en de bezoekjes van vrienden en het slapen ;-) Dus we zappen door naar oudjaar …

In de voormiddag was ik naar het dorp gegaan voor een paar boodschappen (met taxi ventje J), zodat we de rest van de week opnieuw gerust konden cocoonen zonder naar daar of daar te moeten gaan om dit of dat te halen. Jammer genoeg de blunder gemaakt om dat net de dag van oudjaar te doen wanneer de kindjes hier nieuwjaar zingen. Met als gevolg dat ik aan het slalommen was om ofwel zingende kindjes ofwel hun dronken papa’s te ontwijken J Ik hoef waarschijnlijk niet te vertellen dat ik uitgeput was eens ik terug thuis was en dan maar een dutje gedaan heb zeker ?? ;-)

De rest van de dag was ik eigenlijk meer aan het slapen dan wakker  Ik was zo uitgeput en had last van pijntjes hier en daar … Maar op de tanden bijten en ’s avonds hebben we voor de laatste keer genoten van de afhaalchinees, want onze favoriete chinees stopt ermee

 En dan was ik weer in dromenland tot iets rond half twaalf, want dan begonnen de eerste idioten met het afsteken van vuurwerk waardoor onze beestjes weer volledig uit hun doen waren. Toen het vuurwerk net begon was onze poes aan het grollen als een hond J, maar toen het vuurwerk heviger werd was ze opeens  gewoon verdwenen … Al die tijd dat het aan het knallen en bangen was buiten, was ze gewoon niet te vinden en ze verscheen even mysterieus terug zoals ze verdwenen was rond half 2 ’s nachts toen het vuurwerk voorbij was.

De woef zat de hele tijd verstopt … onder het bureau bij mijn ventje, tussen mijn benen op de grond of onder de salontafel (nu ja, haar hoofd dan toch, de rest was ietsje te groot om onder de salontafel te verstoppen J).

 
Onze beestjes hadden zo een schrik gepakt van het hevige vuurwerk dat ze pas de volgende morgen terug naar buiten durfden te gaan. Ik was zo blij als iets toen we zo rond de middag onze beestjes eindelijk terug hadden. Lees: ze terug zichzelf waren J

 Dan hebben mijn ventje en ik op onze traditionele manier het nieuwe jaar ingezet met een schuimballengevecht in bad en dan was het tijd om het beste voor het nieuwe jaar te gaan wensen aan de familie. Opnieuw veel door elkaar gepraat en geroep, dus … yep, bibi vrij vlug terug in dromenland nadat we thuis waren J
En geradbraakt wakker geworden … en in deze staat verkeer ik nu dus nog steeds

Maar … ik geniet tijdens de momenten dat ik wakker ben van de kleine dingen des levens ;-) Quality time met mijn ventje en de beestjes, de ochtendwandelingen met Miss Marple waarbij ze me elke keer opnieuw aan het lachen brengt met haar avonturen, Mr. en Mevr. Eekhoorn die de voederplaatsen voor de vogeltjes komen leegplunderen en ware worstelgevechten met andere eekhoorntjes en de eksters houden omdat ze de voederplaatsen als hun privé restaurant beschouwen, de oude heer die zijn hoed optilde om goedemorgen te zeggen en zijn hoed dan opnieuw optilde om me gelukkig nieuwjaar te wensen tijdens de ochtendwandeling op nieuwjaarsdag, zuske die terug thuis gekomen is van haar vakantie … Ja hoor! Mooi, het leven is mooi !!

Het begint al bij het wakker worden na mijn stretchoefeningen: probeer ik nu op te staan of blijf ik nog even liggen en meer kracht verzamelen?

Ga ik eerst douchen en rusten en dan wandelen en rusten of ga ik eerst wandelen en rusten en dan pas douchen en rusten?

Kijk ik naar het nieuws of check ik mijn mailbox, want computeren met het nieuws op de achtergrond gaat niet meer.

Doe ik de overgordijnen open in de living of laat ik ze dicht, omdat ik al dan niet tegen het licht kan?

Als ik mijn haar was: gebruik ik nu ook balsem of zal het voor de volgende keer zijn, omdat mijn armen niet meer meewillen.

Ga ik zelf eten bereiden of wordt het een diepvriesmaaltijd?

Probeer ik zelf iets uit de diepvries te halen en de pijn te verbijten of vraag ik hulp?

Als ik met de bal speel: ga ik dan de bal gooien of ga ik er tegen trappen, wat is het zwaarst?

Als ik ga wandelen, tape ik mijn gewrichten in tegen de pijn die gaat komen of niet? Wat wil ik nog doen vandaag of kan ik rusten?

Als ik de poes buitenlaat: laat ik het schuifraam open zodat ik niet heen en weer moet lopen om ze terug binnen te laten of doe ik het weer dicht?

Neem ik nu al een pijnstiller of wacht ik nog een beetje om te zien hoe het evolueert?

Ga ik met de fiets naar de krantenwinkel of maak ik er een extra wandeling met de hond van? Wat is het zwaarst?

Dilemma’s, dilemma’s …

En dan heb ik het nog niet over andere dingen die voor gezonde mensen “normaal” zijn:

Boodschappen doen, gaan shoppen, familiefeestjes, op bezoek gaan of bezoek krijgen, uit eten gaan, telefoneren, de zwaardere huishoudelijke taken als poetsen en stofzuigen …

Hmm … vraagt veel organisatie en planning, want dan moet er de volgende dagen nog meer rust ingepland worden. En dat organiseren en plannen op zich is ook al vermoeiend en verwarrend en dan valt het nog regelmatig voor dat een afspraak op de laatste seconde moet afgezegd worden … Yep, het blijft altijd wel spannend of ik iets ga aankunnen of niet

Natuurlijk ga ik ook wel eens over mijn grenzen … De eerlijkheid gebied me toe te geven dat dit de laatste tijd weer meer gebeurd dan me lief is … En dan “mag” ik het voor een langere tijd voelen (nog minder energie en meer pijn) en duurt het langer om terug bij mijn positieven te zijn in plaats van met “gewoon” een paar dagen te rusten ...

Maar ja ... De wonderpil is nog steeds niet uitgevonden, dus maken we er maar het beste van hé

Bewust of onbewust leer je leven met de beperkingen die je hebt en je past je aan en je vind kleine truckjes om toch dingen te kunnen doen en ja … je maakt keuzes.

En natuurlijk geraak ik gefrustreerd wanneer ik dit of dat niet meer kan doen of wanneer ik dit of dat vergeet, maar zolang ik nog kan kiezen, ben ik al blij

Het is moeilijk om daarop te antwoorden, maar eigenlijk heb ik geen andere keuze dan erin te blijven geloven. Ik kan genezen! Ik moet erin blijven geloven!

De idee “Ik kan genezen, omdat ik voor de rest van mijn leven ga luisteren naar mijn lichaam en mijn leven zo ga aanpassen aan … en niet ga terugdenken aan hoe ik vroeger was”, werkt niet voor mij.

Een tijdje heb ik geloofd dat ik dat zou kunnen, echt, maar neen hoor … Ben daar uiteindelijk veel te kritisch en koppig voor  Ik zal mezelf pas als genezen beschouwen als ik effectief terug al de dingen kan doen die ik wil doen en zelf kan kiezen wanneer ik ze wil doen.

Er is dus nog een heeeele lange weg te gaan

En ondertussen probeer ik ermee te leren leven … Ik probeer niet over mijn grens te gaan, ik voel, ik tast af, ik maak keuzes, … Er zit niets anders op en zo is het toch wel ietsje makkelijker om met het ziek zijn te kunnen omgaan. Want veel willen, maar niet kunnen kan soms wel frustrerend zijn hoor. Wel … dat  IS frustrerend … Maar me focussen op de dingen die ik wel (nog of terug) kan doen in plaats van op de dingen die ik niet meer kan doen scheelt al een hoop frustratie.

Dus, tot ik van mezelf vind dat ik genezen ben, blijf ik erin geloven dat ik kan genezen en ben ik blij met alle kleine stapjes die ik wel kan zetten en maken we er gewoon het beste van

“Dat je je rugzak altijd moet meenemen en soms zitten er te veel bakstenen in, maar soms huppel je er zwaaiend de berg mee af.

Soms ziet iemand wat een cool rugzakje je er eigenlijk van gemaakt heb en soms verstop je hem en doe je net of hij er niet is.”

Dat vind ik zo’n schitterend idee! Ik bent nog steeds dezelfde, maar nu met een rugzak  Sommigen weten dat ik een rugzakje heb en anderen dan weer niet. Maar wat maakt het uit?

Het is mijn rugzak, helemaal alleen van mij !!