Ik had een plan begin deze maand. Een groots plan … Mijn plan was om terug beter te doseren en meer te luisteren naar mijn lijfje … Wel … misschien was dat groots plan van mij toch wel een beetje te hoog gegrepen

Yep, mijn autootje sputtert voor de afwisseling weer eens vooruit op de laatste druppels benzine …

En ik probeer nu (na al een hele week sputteren) nog steeds te vinden waar het misgelopen is, want ik heb helemaal niet zitten superwomanneren of zo. Integendeel zelfs, ik vond dat ik toch wel goed bezig was: iets doen en dan rusten, terug iets doen en terug rusten en zo verder en zo voort … hmm … Ergens is er dus iets misgelopen

Ik ben heel veel buiten geweest de eerste week van januari met al die sneeuw. Onze woef blijkt een echte sneeuwhond te zijn en ze kon maar niet genoeg krijgen van het spelen en lange wandelingen maken in de sneeuw. Heen en weer rennen en springen, snuffelen (en dan niezen van de sneeuw op te snuiven ) en gewoon gek doen … Dat was onze sneeuwhond!!

Langs de andere hadden we dan klagen en zeuren, met de pootjes schudden, uitglijden en vallen en dan opnieuw zeuren … Ja, dat was ons klein die heel duidelijk geen sneeuwkat is

Wat ik heel lief vond:

Toen ik mijn ventje vertelde over een gladde ijsplek op het terras; waar er iemand bijna altijd over uitgleed (bibi), er iemand bij momenten over uitgleed (de woef) en er iemand altijd over uitgleed (de poes), heeft hij direct die gevaarlijke ijsplek weggedaan. Als gek dat ijs zitten wegkloppen met allerlei wapens

En elke dag zorgde hij ervoor dat er een veilig sneeuwvrij pad was op ons terras, zodat ik zonder ongelukken kon gaan spelen in de tuin

De week van de sneeuw heb ik niet heel veel last van de koude gehad, hotflashes !!  Het was pas tijdens de laatste vriesdagen, dat de koude in mijn lijfje gedrongen was en ik constant zat te bibberen.

We hebben nog geen idee wat de zware vries gedaan heeft aan de bonsai. Ze waren wel allemaal beschermd in hun kartonnen doos en met hun dekentjes en we hadden het bonsaikot ook afgeschermd met grote lakens. Maar vries is vries hé … We zullen maar pas in de lente kunnen zien, wanneer de boompjes uit hun winterslaap zijn, wat de schade gaat zijn … Bang afwachten dus.

Ik ben ook terug afgekickt van suiker … Ik had mij een beetje laten gaan tijdens de feestdagen (ijs !! en niet een klein beetje ) en herinner je je nog dat ik verondersteld word een semi-suiker-vrij dieet te hebben? Suiker maakt me nog meer moe-er dan ik al ben (hoewel je het tegenovergestelde gevoel krijgt), mijn buik zwelt er verschrikkelijk van op en dan komen er ook nog meer pijntjes en ongemakken... Geen probleem hoor, ik was dat ook vergeten   want zoete dingen zijn toch zo gemakkelijk en zooo zoet en njammie hé !! Het was hard amai …

Bloeddrukproblemen zijn er ook terug … In mijn geval wil dat zeggen dat mijn bloeddruk ineens naar beneden valt … en ik dus ook  Het zou een combinatie zijn van te vlug recht te komen (wat al een grap op zich is in mijn geval ), mijn lijfje dat te hard verschiet van de koude (als ik mijn neus buiten steek en niet rondloop als een eskimo ) en een tekort aan zout (daar kan ik niets grappigs op verzinnen ).

Ja … Ik eet dus te weinig zout. Mijn ventje klaagde er nogal over toen we pas samenwoonden, dat er te weinig zout op de patatjes of groenten waren, maar ik veronderstel dat hij er nu gewoon aan is  Ik doe nochtans overal zout in hoor.

Maar zout ergens op doen? Neen, dat is niets voor mij. Ik griezel ervan wanneer ik mijn ventje zout op zijn frietjes zie doen. Het lijkt dan wel dat hij zout met frietjes aan het eten is in plaats van frietjes met zout.

Dus gebaseerd op mijn eetgewoontes zou het geen kwaad kunnen om mezelf te bedotten en meer zout op de patatjes en groenten te doen bijvoorbeeld en zo geleidelijk aan wennen aan meer zout in mijn eten, zoals mijn beste vriendin mij aanraadde. Want anders zou ik daar ook tabletjes voor kunnen nemen en ik slik al genoeg per dag

En dan is onze woef ook nog serieus ziek geweest de voorbije twee weken. Ik zal de spannende details er tussen uit laten: ze had een infectie in haar buikje. De eerste week heeft ze me elke nacht wakker gepiept omdat ze dringend naar buiten moest om haar ding te doen. Ik heb toen nooit langer dan vier uur achter elkaar kunnen slapen. Wel uurtjes hier en daar bij geslapen, maar dit is niet hetzelfde als acht uur na elkaar slapen hé … Zelfs voor een gezonde mens zou dat zwaar zijn, dus niet vragen voor supermuis  En dan zwijg ik nog maar van het bezorgd zijn L Mijn arm schaapke !!

Een goede vriend leefde zo hard mee dat hij voorstelde om een namiddag op onze woef te passen, zodat ik eens zou kunnen bijslapen. Ik vond dat zooo lief, maar natuurlijk zou ik er zelfs niet over nadenken om mijn woef alleen te laten … Maar omdat dat zooo een lief voorstel was, heeft hij wel een pluspuntje bijgekregen

Sinds woensdag gaat het terug beter met haar en we zijn zo blij als iets dat we onze hond terughebben, maar de stress en zorgen moeten nog uit mijn lijfje...

Hmm … Misschien is dit allemaal tezamen toch wel een beetje te zwaar geweest voor mijn lijfje??

Þ Onze bureaustoel was stuk, dus een nieuwe aangeschaft en bleek dat je die zelf in elkaar moest puzzelen. Het was heel makkelijk om in elkaar te zetten, ik bedoe:de handleiding was heel duidelijk Er was maar een klein probleempje:om sommige onderdelen in elkaar te zetten, had je kracht nodig … dus ik had wel de ‘brains’, maar niet de kracht  Wat op zich al een goede stap voorwaarts was, ha!

Wanneer alles in elkaar gezet was, moest je een paar keer “energiek” gaan zitten in de stoel, zodat de stoel in het wieltjes-ding zou klikken. Hmm … “energiek” …  Ik vertrouwde deze instructie niet zo, en ook: wat als ik toch iets fout gedaan had tijdens het puzzelen … Dus ik vroeg aan mijn ventje of hij een paar keer “energiek” in de stoel wou ploffen

Wel … mijn ventje was zeer “energiek”  Zo “energiek” dat hij bijna van de stoel viel, omdat de bureaustoel begon weg te rollen tijdens het “energiek” in de stoel ploffen

Maar na een paar minder “energieke” , maar voorzichtigere ploffen in de stoel, hoorden we dan de verlossende klik en de stoel zat in elkaar. Nu vertrouwde ik de stoel meer en durfde ik hem ook eens uit te testen. Ik vond het plezant om er eens voorzichtig mee rond te draaien, “nu ziet ge mij en nu weer niet!” , maar na een halve cirkel daar toch maar mee opgehouden, want ik waande me op een of andere wilde attractie in een pretpark …

Þ Op een avond toen ik alleen met de beestjes thuis was, klopte er iemand ineens op de voordeur. Ik een meter omhoog van het verschieten en onze superwaakhond aan het blaffen als gek. Ter info: ik ben absoluut geen held en zeker niet in het donker... Ik dus alle lichten aangedaan en met mijn gsm klaar in mijn hand (ik moest alleen nog maar op het telefoontje drukken ) en mijn blaffende superwaakhond naast me, de deur opengedaan met een héél klein hartje …

Het was een jonge vrouw die zich verontschuldigde voor zo laat nog te storen, maar ze had gezien dat mijn sleutels nog op onze brievenbus waren en ze wou die teruggeven.

Hoe vriendelijk is dat hé??!! Vooral omdat ik de brievenbus in de namiddag leeggemaakt had en mijn sleutels dus al die tijd op de brievenbus gezeten hebben.

Ik was natuurlijk nieuwsgierig wie die vrouw was en zag dat ze onze oprit afwandelde, in haar wagen stapte en wegreed. Ik ga ervan uit dat ze voorbij reed, mijn sleutels op de brievenbus zag en besloot om in het donker mijn sleutels terug te brengen. Mooi hé??!!

Þ Mijn ventje was vorige week naar de kapper geweest voor een fris kort kopje. Jammer genoeg doen ze altijd allerlei sterk geurende dingen in zijn haar (gel en toestanden om zijn pluimen in model te brengen J) en hoewel dat wel lekker rook, was het toch te sterk voor mij. Moest ik een mug zijn, ik zou doodgevallen zijn

Na een half uurtje kon ik er echt niet meer tegen (barstende hoofdpijn) en uiteindelijk heeft mijn ventje zijn haar opnieuw moeten wassen L Maar toch lief dat hij dat wou doen hé …

Þ Ik heb het vierde seizoen van House Md.!! Vraag me niet meer wat de mysterieuze ziektes allemaal zijn die de revue gepasseerd hebben, mijn super geheugen remember   Of was het omdat ik zo verlekkerd ben op House dat ik alleen maar op hem en zijn mooie ogen gefocust ben JJJ. Ik heb de eerste helft al gezien en ik kan trots zeggen dat ik nog altijd heb kunnen weerstaan om de andere helft te bekijken.

Ok … ik geef toe … Ik heb op het internet gepiepeloerd om te weten te komen wat er nog ging gebeuren J Mijn ventje verklaarde me voor volledig gek toen hij me betrapte

Þ Ik wou het toilet onder handen nemen en daar heb je dus een speciale fles voor. Wat ik ook probeerde, ik kreeg die fles niet open … Ja hoor, kinderslot, dus je moet het toppeke indrukken en draaien tegelijkertijd en tja …  Op een bepaald moment heb ik daar zelfs op de vloer gezeten met de fles tussen mijn knieën en probeerde ik dat toppeke met mijn twee handen los te krijgen, maar neen hoor Gewoon geen beweging te krijgen in dat stom toppeke …

Ik heb dus moeten wachten tot mijn ventje thuis was van het werk om hem dan te vragen die fles open te doen. En ik moet je waarschijnlijk niet vertellen dat hij die fles open kreeg alsof het niets was? Frust!

En om de frust nog erger te maken, kon hij het niet laten mij belerend uit te leggen hoe ik die fles moet opendoen …Hij wou niet geloven dat ik dat gewoonweg niet kon, ik heb het hem dus moeten tonen hé

Þ Om extra vet aan de vogeltjes te geven, verwarm ik het vet dat achterblijft in de pan en “veeg” ik de pan schoon met brood. Dat laten afkoelen en de vogeltjes hebben iets extras om aan te knabbelen.

Eergisteren hetzelfde, ik zet de pan op het vuur met brood in zodat het vet kan smelten en in het brood trekken, maar dan vroeg mijn ventje of we nog andere dingen hadden om aan de vogeltjes te geven. Natuurlijk, dus wij allemaal naar buiten en terwijl we met onze beestjes speelden ondertussen dingen aan het ophangen en strooien voor de vogeltjes en onze eekhoorns en … ik vergat de pan op het vuur

Ik was nog even bezig met nootjes op te hangen voor de eekhoorns, terwijl mijn ventje terug naar binnen ging en wanneer ik ietsje later ook terug binnenkwam hoorde ik de ventilator gaan en ik rook dat er iets serieus aangebrand was. “Oh Neen, wat heeft hij nu weer proberen te doen? ” dacht ik nog en pas wanneer ik in de keuken kwam (klaar om een sarcastische opmerking te maken over mijn ventje zijn experiment ) en al de rook daar zag en mijn ventje die de pan aan het blussen was, realiseerde ik me “shoot, het brood voor de vogeltjes!” …

De kookplaat was gloeiend rood, het brood volledig zwart en de pan … tja, die is naar de pannenhemel  Natuurlijk heb ik het eerst mogen horen, maar toen mijn ventje zag dat ik volledig verbouwereerd was en het echt gewoon vergeten was, zei hij dat ongelukken kunnen gebeuren, maar of ik in het vervolg alstublieft voorzichtiger zou willen zijn en terug aan het truckje met het lichtje zou denken. (Het lichtje van het vuur moet uit zijn vooraleer ik uit de keuken ga om iets anders te doen, om er zeker van te zijn dat ik niet vergeet dat er iets opstaat. )

De rook was gewoon verschrikkelijk … onvoorstelbaar dat zoiets simpels als een boterham zoveel rook kan maken! Wow … We hebben de beestjes buiten gelaten en hebben een tijdje kou geleden omdat we ramen en deur open gedaan hebben om die rook buiten te krijgen

Maar alles gelukkig goed gekomen …

Vandaag wel beseft wat een geluk we gehad hebben, omdat het op het journaal ging over een huis dat afgebrand was omdat er een kookvuur oververhit geraakt was …

Þ En als laatste

We hebben de laatste tijd een wedstrijdje in huis van wie er in de grote sofa kan slapen in de namiddag. De deelnemers zijn de woef, de poes en … bibi  Het is eigenlijk heel simpel: wie er eerst in de sofa ligt, heeft gewonnen en kan daar slapen.

Laat me zeggen dat er maar een verliezer is … Yep, ikke  De woef en de poes liggen meestal samen in de grote sofa volledig uitgestrekt en ik vind dat zo super dat ik ze maar laat liggen

Jaja ... "het leven met" kan soms best wel spannend en amusant zijn

Een goede vriendin gebruikte die omschrijving om me te vertellen hoe het met haar ging en ik vind die uitdrukking zo geweldig van toepassing op mezelf dat ik plagiaat gepleegd heb

Nog maar goed dat ik er mee kan lachen, want het gaat echt wel niet goed …

En nu komen de spannende details

- Ik ben op, leeg, kapot

Nadat ik zag dat het echt terug beter ging met de woef, heeft de reserve-batterij dat me aan de gang hield het opgegeven en ik ben als een pudding in mekaar gezakt, ik ben een slappe vod … Ik ben dus niet gewoon maar een beetje moe, ik ben uitgeput, op, leeg, kapot.

Ik heb geen pif, buiten de wandeling met de woef (waar ik al mijn krachten voor verzamel, waardoor ik gelukkig toch iet of wat “normaal” kan overkomen) doe ik dus niets, kan ik niets doen ... Letterlijk niets: zelfs lezen of televisie kijken of naar muziek luisteren, of een gesprek hebben gaat niet. Ik lig hier ofwel te slapen, ofwel te suffen

- Pijntjes hier en daar en overal

Yep … fibro-opstoot. Ik heb heel veel last van mijn gewrichten en spieren. Ken je de wasknijper truc nog?

1. Zet een wasknijper op de top van een vinger

2. Zet de keukenwekker op 30 minuten

3. Kijk hoe lang je dit kan volhouden

4. Stel je nu voor continue met die pijn rond te lopen.

Dit is vergelijkbaar met de pijn die ik altijd heb, soms wat meer … en soms wat heel veel meer ... En dat “soms wat heel veel meer” is wat ik nu heb … Overal, niet gewoon op een vingertop en spijtig genoeg kan ik niet gewoon de wasknijper even weghalen

Ik kan niet lang in dezelfde positie blijven zitten, liggen of hangen, want ik krijg het slaapgevoel (zoals soms jouw voet kan slapen, maar ik kan dat overal in mijn lijfje krijgen) op de plek waar ik op zit, lig of hang, bijvoorbeeld mijn linkerzijde of mijn achterwerk of ik krijg gewoon veel pijn op de plek waar ik op zit, lig of hang.

Hoofdpijn die varieert van “gewoon een beetje hoofdpijn”, naar “verschrikkelijke steken in mijn hoofd” tot “Hoofdpijn die me zo gek maakt, dat ik met mijn hoofd tegen de muur zou willen bonken”, ook wel gekend als migraine …

- overgevoelig

Overgordijnen zijn weer dicht in huis en ik loop meestal rond met mijn zonnebril wanneer ik mijn neus buitensteek. Ja hoor, overgevoelig aan licht, zelfs nu in de donkere winter …

Geluid tot een minimum beperken, want het lijkt wel dat het door mijn hoofd schiet. Tellen (ook wel gekend als telefoneren ) is dus absoluut een no-go …

En alle geuren die op me afkomen … Gewoon een ramp! De fles “antimisselijk” komt weer heel goed van pas.

Regen en douche voelen aan alsof ik op een koude winterdag hagel in mijn gezicht krijg. (Met dank aan zuske, die me vertelde dat de hagel in haar gezicht geen deugd deed toen ze met de fiets op een koude winterdag een boodschap ging doen J)

Een knuffel of elkaar eens goed vastpakken? Vergeet het maar, te pijnlijk …

- Mijn hersencelletje is in staking

Mijn geheugen laat me weer serieus in de steek. Dat gaat van me niet meer herinneren wat ik vanmorgen gedaan heb (Ben nu dus echt diep aan het nadenken J) tot een film niet kunnen volgen (heb gisteren naar de “Golden Compass” gekeken en ik heb nog steeds geen flauw idee waar die film nu juist over ging) tot een gesprek hebben met iemand en halverwege mijn uitleg de draad kwijt te raken en die draad dus helemaal niet meer terug te vinden. Wat gelukkig niet echt opvalt bij gesprekken met mensen die me halverwege onderbreken, op het onderwerp inpikken en hun verhaal vertellen

Ik kan me ook niet concentreren, word door het minste afgeleid … Ik ga naar het toilet, word afgeleid door de poes die voor mijn voeten loopt en weet al niet meer wat ik ging doen. Om maar iets op te noemen

Ik doddel … Tot groot vermaak van mijn ventje J Alhoewel niet altijd: met een wanhopig gezicht vroeg hij me onlangs om alstublieft duidelijker proberen te zijn, want hij begreep echt niet wat ik wou zeggen.

- Vanalles en nog wat

Ik heb een ijl hoofd … Vergelijkbaar met het gevoel dat je in je hoofd krijgt voor je gaat flauwvallen.

Op andere momenten lijkt het wel alsof ik alleen maar wattekes of zagemeel in mijn hoofd heb. Ja “lijkt”, want er was een tijd dat ik brains had !! J (Zal het maar zelf zeggen )

Krijg ook regelmatig van die rare tintelingen in mijn armen en benen en ook dat rare gevoel dat je krijgt wanneer je arm afgespannen wordt om bloed te laten nemen … Waardoor ik niet superhandig meer lijk … of ben …

En mood swings hé … Moet ik zeggen dat het best wel frustrerend kan zijn als je iets niet gezegd krijgt, maar wel alle aandacht hebt?? J Frustrerend en gênant J

Ik fladder zo heen en weer tussen comateus rustig en gelaten, gefrustreerd, dipperig en blij J

Gisteren was er dan ook het spekincident: Ik had van de hele dag nog niets gegeten, ik kreeg met de beste wil van de wereld geen hap binnen … Het is soms gewoon te vermoeiend om iets in elkaar te flansen, of gewoon te vermoeiend om de handeling “eten” uit te voeren, lees iets naar je mond brengen, bijten, kauwen en doorslikken, of gewoon te vermoeiend om te verteren.

Anyway, het spekincident: ’s avonds wou ik een stukje spek bakken, mijn ventje had ook wel zin in een gebakken sneetje spek. Ik wou mijn sneetje knapperig krokant en was ervan overtuigd dat mijn ventje zijn sneetje niet zo hard gebakken moest worden, dus ik haal zijn stukje eerder uit de pan. 3 keer (drie !!) heeft mijn ventje me gezegd dat zijn sneetje ook wel harder mocht gebakken zijn en ik heb dat wel gehoord, maar niet geregistreerd en verwerkt in mijn koppeke, dus wanneer ik onze sneetjes op ons bord legde, vond ik dat mijn ventje toch wel aan het zeuren was omdat zijn sneetje niet zo hard gebakken was als dat van mij … Ik werd daar opeens zo kwaad (kwaad is nog zacht uitgedrukt, ik was gewoon woedend) dat ik het spek gewoon al brallend en blind van woede weg gezwierd heb en in kolere naar buiten, op het terras ben gegaan …

Woops! Na een tijdje was ik afgekoeld en ben ik terug naar binnen gegaan en ik kan nog altijd niet goed begrijpen waarom ik zo woedend geworden ben … Ik was echt om te ontploffen en dat van een sneetje spek ;-) Komt het van opgekropte frust van de hele dag al niet goed zijn en zoveel pijn te hebben? Ik weet het niet … Maar het is wel terug voorbij … gelukkig

En toch kunnen schrijven??

Yep J Met de hulp van mijn geheugensteuntje, mijn ventje die ondertussen zowat gek wordt van al mijn vragen

Een paar letters typen en dan stoppen en een paar oefeningen met mijn vingers en polsen doen (opspannen en ontspannen, opspannen en opspannen, erover wrijven, met mijn handen schudden, …) en dan terug een paar letters …

Ik heb er nogal wat voor over om de spannende details van mijn interessant leven te delen met jou hé JJJ

Voor de nieuwelingen, als ik dus zeg dat ik niet kan, kan ik dus echt niet hé

En nu ga ik terug suffen en slapen

*met dank aan mijn ventje voor de hulp bij het vertellen en het posten

Er zijn terugvallen en terugvallen, maar nu heb ik wel écht een serieuze terugval gehad, amai!

Doe maar wat ik de vorige keer vertelde maal twee of zo … Poeh !!

En in tegenstelling tot toen was ik niet meer een morsdode vlieg op haar rug met de pootjes in de lucht; want voor de eerste keer sinds heel lang had ik zoveel pijn, dat ik alles héél goed kon voelen ;-)

Wat ik nu voelde kan je vergelijken wanneer je je elleboog stoot en net dat bepaalde plekje in je elleboog raakt dat verschrikkelijk veel pijn doet. Ook wel gekend als “weduwnaarspijn: kort maar krachtig” in de volksmond. Wel … Ik had dat constant en bijna overal in mijn gewrichten. Mijn vingers, handen, ellebogen, schouders, bekken, knieën en enkels. Alleen mijn voeten, konden er nog mee door, daar was het ‘maar’ de wasknijperpijn ;-)

Andere plaatsen deden naar het belachelijke toe pijn. Mijn ventje moest nog maar naar mij wijzen en ik voelde al iets bij manier van spreken JJJ

En omdat je toch nog wel wil verbijten en onafhankelijk zijn, ga je dus nog meer over je grenzen heen. Gewoon omdat je jezelf toch nog wil wassen en aankleden bijvoorbeeld. Allez, ikke toch J

Maar uiteindelijk wint de pijn het toch wel hoor en dinsdag ben ik dan tegen mijn zin naar de dokter gegaan, omdat ik helemaal niet meer uit te voeten kon. Ik kon niet meer alleen rechtkomen en mijn knieën klapten bij momenten dubbel, dus ikke op de grond en dan maar al kruipend naar een stoel om mij proberen recht te trekken en mezelf dan nog meer pijn doen, omdat mijn handen niet wouden meewerken  … Echt geen zicht ;-)

De dokter verschoot toen hij mij naar binnen zag hobbelen aan de arm van mijn ventje en zei een paar keer dat hij mij nog nooit zo slecht gezien had. Terwijl ik gewoon al blij was (en ja … misplaatst trots J) dat ik nog zelf tot bij hem geraakt was ;-) Ik probeerde zijn reactie nog een beetje weg te lachen door te zeggen dat ik alleen maar langskom als ik er beter uitzie, maar hij kon mijn humor niet appreciëren ;-)

Eerst was er het gesprek waarbij ik probeerde de dingen wat af te zwakken en … mijn ventje en de dokter samenspanden om mij te doen toegeven dat het uiteindelijk toch niet zo super ging als ik zelf wou …

En dan mocht ik me naar de onderzoekstafel slepen om wat bloed te doneren om na te kijken en mijn bloeddruk en hartslag en dergelijke te meten.

Ik voelde me een kleinzierig onnozel ‘jonk’ toen ik daar zat te kermen van de pijn toen hij mijn bloeddruk nam en de band rond mijn arm meer en meer begon op te spannen en dan zwijg ik nog maar toen hij de naald in mijn arm stak om bloed te trekken … Ik was effe van de wereld toen, amai!

En natuurlijk was dat niet genoeg … ha, neen … de dokter wou toch ook eens checken of dit en dat pijn deed, terwijl hij mij hier en daar aanraakte en zijn vinger in mijn vel duwde ;-) Ik geraakte nadien helemaal niet meer terug zelf in mijn kleren … Ja, hallo-oo! Wat wilt ge als ge daar gefolterd wordt??!!

Soit, het enige wat kon helpen was “rusten en véél rusten hé! Alleen maar opstaan om naar ’t toilet te gaan!”. Yeah, right ;-) En voor de rest mijn dagelijkse hoeveelheid pilletjes blijven nemen, opnieuw de homeopathische pilletjes die dienen als ontstekingsremmer en spierontspanner en pijnstiller, de “echte” spierontspanner voor het slapen gaan samen met de contramal druppels en omdat de pijn toch heel erg is, ook tramadol* retard uitproberen overdag.

Tramadol*: is een morfineachtige pijnstiller. Het heeft dus een sterke pijnstillende werking. Wanneer je pijn hebt, stuurt het beschadigd deel van je lichaam via de gevoelszenuwen een`bericht` naar de hersenen. De hersenen reageren hier op door beweging, bijvoorbeeld de handen weg te trekken van een hittebron, en met emoties, zoals angst. In veel situaties zijn deze reacties nuttig, maar bij ziekte, operaties en eerdere verwondingen is dat vaak niet meer zo, dan krijg je het gevoel “pijn”.
Tramadol zorgt ervoor dat het `bericht` in de hersenen niet of minder sterk aankomt. Hierdoor voel je de pijn minder. Tramadol retard werkt een twaalf uur doorlopend.
Contramal bevat tramadol en is ook een pijnstiller. Ik ben dus weer een trapje hoger gegaan op de ladder van pijnstillers L

Kort samengevat: Als ik niet zou slapen, zou ik wel van de wereld zijn door de pijnstillers ;-)

En om mijn hulpeloosheid compleet te maken, stelde de dokter ook voor om speciale sapjes van bij de apotheek te gaan halen, om ervoor te zorgen dat ik toch wel genoeg binnenkreeg ondanks mijn “eetprobleem”. Het niet kunnen eten, met andere woorden. Als je vergaat van de pijn, heb je niet echt zin om uitgebreid te dineren ;-)

Komaan hé!! Moest ik nu vel over been zijn … tot daar aan toe, maar ik heb nog genoeg reserves aan mijn billen hoor JJJ

Dus de volgende morgen toen we bij de apotheek waren, ik zitten petten als een klein kind in de auto dat ik die sapjes NIET wou ;-) En wat doe je met iemand die zich gedraagt als een klein kind? Yep, dat behandel je dan ook als een klein kind. Dus ik moest beloven dat ik mijn best zou doen om te eten en dan zouden we de sapjes nu nog niet meebrengen. “Maar Owee hé!” … Ik was om dood te vallen, maar dat lijfje werkte niet mee hé … dus kon mijn ongenoegen niet echt uiten ;-)

Maar de echte doodsteek was dat de dokter het onverantwoord vond om alleen thuis te blijven en dus mocht mijn ventje weer eens opdraven als babysit. Gewoon verschrikkelijk !! Daar ging mijn laatste greep op mijn oh zo belangrijke onafhankelijkheid.

En nu??

Ik ben terug ietsje onafhankelijker: ik kan me terug zelf aankleden en mijn plan trekken, dus geen babysit meer J Mezelf aankleden is in mijn joggingbroek kruipen en een T-shirt en sweater over mijn hoofd trekken, maar hee !! Ik heb daar geen hulp meer bij nodig !! J

Het wandelen met de woef ging de voorbije dagen ook wat vlotter, ik viel niet meer direct in slaap eens thuisgekomen ;-) Hoewel vandaag een mindere dag was … Ik was te misselijk en te draaierig om de gewone ochtendwandeling te doen. Dus een korteke gedaan.

En ik heb zaterdag een paar boodschappen kunnen gaan doen met zuske. Dat was ook wel het enige wat ik kon doen die zaterdag, maar ik ben al blij dat ik dat heb kunnen doen J

Als ik niet aan het slapen ben, zie ik roze olifantjes heen en weer vliegen JJJ De pijn is houdbaar met het “straffe spul”. Niet weg, maar doenbaar …

Dankzij de nieuwe pijnstillers die ik neem, ziet het leven er nog altijd schoon uit ;-)

En toch ben ik ook heel kwaad op mijn lijfje. Ik kan nog altijd niet goed begrijpen vanwaar deze zware terugval gekomen is. Want uiteindelijk ben ik niet aan het superwomanneren geweest. Er zijn momenten geweest dat ik veel meer gedaan heb en me veel meer zorgen gemaakt heb. Ik kan wel toegeven dat ik mijn limieten overschreden heb, maar komaan hé … het zijn toch wel héél kleine limieten dat ik heb hé!!

... dat ik ziek ben ??
Het heeft een tijdje geduurd voor ik het durfde, maar hier dus een "voor" en "na" de zware terugval foto.

                                                                               
     "voor" in 12/2008                                                                                          "na" van vorige week

Euhm ... Ik heb er al beter uitgezien hé

en ja ... zo kom ik dus niet naar buiten,
met mijn lodderoog van de hoofdpijn en theezakjes en verkrampt van de pijn ...

Ik hoop dat ik niet al te klagerig overkwam vorige week?? Het is bij momenten toch wel een fijne lijn tussen neer te schrijven wat er met mijn lijfje gebeurd en het niet al te zeurderig te vertellen … Dus, op een minder goede dag is er kans dat je pech hebt  En dan zwijg ik nog maar over “mijne schone foto”

Het is eigenlijk heel simpel hoor: zolang anderen niet in mijn lijfje kunnen kruipen en ondervinden wat het nu juist allemaal is, kunnen ze het ook niet echt begrijpen en/of er ook niet echt over oordelen.

En ja … op dat vlak ben ik ook niet echt een hulp ... Als iemand me vraagt hoe het met me gaat, zal ik met een paar woordjes antwoorden. Het gaat goed of het gaat minder goed of iets anders dat dicht in de buurt komt. Ik wil ze niet overstelpen met alle "spannende details" en zich ongemakkelijk doen voelen, omdat ze niet weten wat te zeggen of niet weten wat ze zouden kunnen doen.

Neen, daarvoor heb ik mijn blogje

Maar nu gaat het terug al wat beter. Hoe raar ook … Ik ben terug aangepast en de erge pijn “vergeten”. Je kan het vergelijken met de mogelijkheid van vrouwen om de pijn na een bevalling te vergeten en toch opnieuw een kindje op de wereld te zetten. Wel … De ergste pijn ben ik ook alweer “vergeten”  Ik weet nog wel dat ik veel pijn had, maar kan me niet meer herinneren hoe erg het wel was. Goed hé

Ik zou mezelf eraan moeten herinneren tijdens een terugval en pijnopstoot dat hoe lelijk en hard die pijn op dat moment wel is, het uiteindelijk terug afzwakt naar een zachtere, vriendelijkere compagnon waarbij ik de lelijkheid ervan kan vergeten … OK, totdat het terugkomt, maar tot dan … Het glas is halfvol, remember

En zo is het ook met de andere ongemakken … Ik doe wat ik kan, wanneer ik het kan. Of probeer dat toch althans te doen  Ik ben nog jong hé, moet nog veel leren J Maar wat ik toch wel al bereikt heb, is niet te lang meer te blijven stilstaan als iets me niet lukt. De tijden dat ik me druk maakte over een rommelig huis of me schuldig voelde omdat ik alweer een afspraak moet afzeggen, zijn voorbij bijvoorbeeld. Haalt toch niets uit, want ik kan er niets aan doen.

Wel … Kwestie van niet gek te worden over dat rommelig huis in mijn geval  Maar zoals een lief familielid altijd zegt: “Als iemand anders het niet kan aanzien, dat ze dan wegblijven. Het is uw huis.” Ik heb daar trouwens ook een goede oplossing voor gevonden. Als iemand vraagt wanneer het past om langs te komen, antwoord ik dat het afhangt wie ze willen zien: mij of het huis, want om het huis te bezoeken moeten ze een afspraak maken, liefst een week of twee op voorhand  En tot nu toe heeft er nog niemand een afspraak een week of twee op voorhand gemaakt  En aan de vrienden: “Neen! Krijg nu niet een grappige ingeving”

Na het weemoedig terugdenken aan het leven pre cvs, kom je tot de “Het is wat het is, en we moeten er het beste van maken” vaststelling. Edus … Het is wat is het  Ik kan opgeven en als een plant wegkwijnen en wachten in het donker tot de wonderpil uitgevonden is of ik kan gewoon accepteren dat ik die ongemakken heb en er het beste van maken.

Hmm … effe denken … Wat zou ik toch doen …

Terwijl ik hier aan’t schrijven ben, is mijn ventje gevlucht in de wereld van WoW met de voetbal op de achtergrond. Na een paar keer mijn naam roepen (!) had hij eindelijk mijn aandacht en zei me dat de laatste nieuwe aanwinst van GBA het goed doet.

“Ha ja, is dat niet diegene waar we een van de voorbije dagen iets van gezien hadden op tv?”
Mijn ventje was niet mee …

“Allee, diene knappe daar!”
Mijn ventje kijkt me nogal geërgerd aan … “Ja, nu ga ik zeker weten wie je bedoeld.”

Ik, heel serieus met de uitvinding van de avond: “Oei ja, knap is niet echt een referentie voor voetbal zeker hé?”

Mijn ventje doet alsof hij zich door het hoofd schiet …
en ik … ik kijk niet begrijpend naar hem …

Donderdag hoorde mijn ventje door de speakers op het werk omroepen dat hij zich naar het dichtstbijzijnde telefoontoestel moest begeven omdat er telefoon voor hem was. Een bijna-hartaanval moment … Omdat hij zijn gsm niet bij had die dag, spurtte hij lijkbleek naar de telefoon, omdat hij dacht dat er thuis iets gebeurd was. “Ha ja, gij waart niet goed en gij belt alleen maar als er iets aan de hand is en wie anders zou mij op het werk bellen?”

Bleek het uiteindelijk een collega te zijn die hem niet vond …

Toen mijn ventje me dat vertelde donderdagavond gingen er twee dingen door mijn hoofd:

“Hoe lief, hij zit echt met mij in” onmiddellijk gevolgd door “Wat een idiote collega die mijn ventje zo aan het schrikken gebracht heeft”.

Ja, het is niet alleen bibi die ongemakken heeft door mijn ziek zijn, voor mijn ventje is het ook niet altijd makkelijk.

Hij heeft mij gekend voor ik ziek geworden ben, toen ik nog snugger was en “madammeke” speelde op het werk ( ), toen er nog altijd wel iets te organiseren viel om te gaan doen en zo voort … Hij kent dus de “voor” en “na” het ziek worden en heeft het er bij momenten -net als ik- ook moeilijk mee.

Vooral in het begin, toen we nog geen idee hadden dat er iets met me scheelde en ik zo moe was dat ik alleen nog maar wakker kon blijven door bezig te blijven met andere mensen erbij, waren heel onbegrijpelijk voor hem. Bleven we onder ons tweeën alleen thuis voor een gezellige avond samen, dan duurde het niet lang voor ik als een blok in slaap viel. Het was moeilijk en frustrerend voor hem om te begrijpen dat ik zo moe en uitgeput was. Zoals het dat ook voor mij was, ik snakte keer op keer opnieuw naar een rustig avondje alleen met mijn ventje zonder verplichtingen en dan patat, val ik gewoon in slaap ... Ze konden zelfs een kanon naast mij afschieten, ik werd van niets wakker.

Toen mijn geheugen- en concentratieproblemen zo sterk opkwamen, dat we het niet meer konden negeren, was een ander moeilijk moment: Dat ik soms totaal niet begrijp wat hij me probeert te vertellen, dat ik de juiste woorden niet meer vind om iets aan te wijzen bijvoorbeeld, dat ik plots zo verstrooid ben zodat ik mijn draad helemaal kwijt raak of blooper, … Heel frustrerend voor zowel hem als mij.

En nu? Hij heeft het er echt moeilijk mee dat hij me niet echt kan helpen door “de slechte dingen weg te toveren” en ik zie hem “mee lijden” met mij wanneer hij mij pijn ziet lijden. Hij ziet en weet hoe ik me echt voel. Kan ook moeilijk anders als je alle dagen bij elkaar bent hé.

Hoewel ik ( zeker in het begin) probeerde de dingen mooier voor te stellen dan ze zijn hoor, gewoon omdat ik het hem niet moeilijk wou maken en zelfstandig wou blijven zijn. Met als gevolg dat wanneer het echt niet ging en ik neen moest zeggen op dingen, hij het niet zo goed snapte en verward was.

Maar nu niet meer … eerlijk duurt het langst. Hoewel … heel af en toe … Gewoon omdat ik wil dat hij het -al is het maar voor even- wat makkelijker heeft en eens kan doen wat hij wil zonder altijd rekening te moeten houden met mij

Waar ben je het meeste bang van ?
het donker
Wat is de meest recente film die je gezien hebt ?
nog steeds "The Simpsons Movie" op DVD
Geboorteplaats ?
Louvain !!
Favoriet eten ?
pistache ijs
Je natuurlijke haarkleur ?
donkerbruin richting zwart
Ben je ooit een kuisfreak geweest ?
in een heeel ver verleden
Ben je ooit naakt gaan zwemmen ?
Neen
Zoveel van je geliefde gehoudendat je er moest van wenen ?
Tuurlijk
In een auto-ongeluk geweest ?
yep, ik herinner me nog dat ik verrast was door de kracht van de bots, was verschietelijk
Favoriete dag van de week ?
Maandag, dan heb ik het meeste pif
Favoriete bloem ?
meiklokjes
Favoriete sport om te bekijken ?
voetbal en tennis
Favoriete zanger ?
De Bon Jovi van uit mijn bakvistijd
Favoriet afhaaleten ?
Chinees
Komedie of thriller?
Komedie
Ooit op een boot geweest?
Ja, verschillende keren (ventje is/was een hobby visser)
Welke kleur heeft je slaapkamertapijt ?
euhm … vergeten, ik slaap beneden in de living
Hoeveel keer ben je gebuisd voor je rijbewijs ?
geen enkele keer, maar ben dan ook nooit geweest (geen reflexen)
Wat doe je als je nerveus bent ?
veranderen in een hyperactieve kip
Wat verkies je thee of koffie ?
ne warme choco
Favoriete tv-shows ?
House MD, Gilmore Girls en Brits
Wieis de persoon waarmee je het laatst iets ging eten?
mijn ventje
Park of Zoo?
Zoo
Wat zijn je favoriete kleuren?
blauw
Hoeveel tattoos heb je ?
3
Hoeveel huisdieren heb je?
een woef en een poes
Wat kwam eerst, de kip of het ei ?
De kip
Wat wil je doen voor je sterft ?
lachen
Hou je van verrassingen ?
Neen, veel te nieuwsgierig
favoriete slaapkledij ?
mijne warme flanellen pyjama
wat ligt er onder je bed ?
waarschijnlijk veel stof
welke deo gebruik je ?
Nivea sensitive (aanrader voor overgevoelige mensen)
welk woord of zin gebruik je vaak ?
"absoluut!" en "dinges"
cremeren of begraven ?
cremeren, opgeruimd staat netjes
licht of donker ?
Licht, maar helaas op minder goede momenten donker
spreken of zwijgen ?
zwijgen
knuffel of kus ?
voorzichtige knuffel
geloof je in reïncarnatie ?
Geloven is een groot woord, maar 't zou toch wel mooi zijn
bestaan er buitenaardse wezens ?
Als ze bestaan zijn ze ongelooflijk slim dat ze hier wegblijven
huil je tijdens films ?
ho ja
wat was je eerste gedachte toen je vanmorgen wakker werd ?
Ik blijf wel liggen en wacht tot het over gaat
wat wilde je worden toen je klein was ?
dierenarts, maar niet voor gegaan omdat ik te softie ben en te hard meeleef
wat is je meest waardevolle bezit ?
Mijn knuffeldeken (ik zie mn beestjes niet als mn bezit)
wat doe je absoluut niet als je met vakantie bent ?
bakken met de massa in de zon
waarmee kunnen mensen je shockeren ?
dan gaan ze toch heel goed uit hun pijp moeten komen
seks, drugs of rock & roll ?
been there, done that and got a T-shirt
welke vraag stellen mensen je het vaakst ?
Gaat het?
Vindt je jezelf voorspelbaar ?
Tegenwoordig lukt het me zelfs om mezelf constant te verbazen, dus neen
Wat volg je, je hart of je verstand ?
Hangt van de situatie af, maar meestal mn verstand
Wat is volgens jou het grootste verschil tussen mannen en vrouwen ?
hahaha … goei grap

Ik had zoveel te vertellen, maar nu dat ik hier geïnstalleerd ben met mijn laptopje zit ik met een leeg hoofd naar een leeg scherm te staren en te bedenken wat ik nu toch weer wou neerschrijven …

Hmm … toch maar even mijn notitieboekje en mijn post-itjes erbij nemen ;-)

En terug J

De voorbije weken waren vrij druk geweest, omdat er een aantal vrienden langsgekomen zijn om te zien of we nog leefden ;-) Als het niet goed gaat hebben we de neiging ons volledig af te zonderen en dat kan je dus letterlijk nemen.

Het is natuurlijk altijd super om vrienden over de vloer te krijgen en eens goed te lachen … Maar soms kan het ook wel minder aangenaam zijn … Zo had ik op een keer bezoek eindelijk de deur uitgekregen, (ter verdediging: onaangekondigd bezoek en mij wakker gemaakt. Ik was dus echt wel gene mens J) en dan begon ze nog honderduit te vertellen toen we op de oprit stonden.

Terwijl ik mijn best deed om te luisteren en daar ijverig stond te knikken (sommige mensen zijn beter in het houden van een monoloog ipv een dialoog J), keek ik eens rondom mij en ik zag een hond in de tuin bij de buren. “Leuk, ze hebben ook een hond hiernaast.”, ging even door mijn hoofd en ik probeerde me terug te concentreren op het luisteren (en op tijd knikken) naar de monoloog van mijn bezoek. Maar natuurlijk werd ik afgeleid door die hond bij de buren die zo aan het genieten was van het zonnetje in het gras en ik dacht voor heel even dat die hond een beetje op onze woef leek … “Hee, wacht es efkes … Dat IS onze woef!! ” en ik riep keihard haar naam en dat ze moest maken dat ze terug bij mij was J Ons madammeke was erin geslaagd zich door de haag met de buren te wurmen om van het gras te gaan genieten aan de andere kant.

Mijn bezoek had van dit alles blijkbaar niets gemerkt, want de monoloog was nog steeds bezig en natuurlijk was het vrij saai voor onze woef om daar gewoon te blijven zitten. Dus … pakkertje spelen met de poes en haar ronddrijven op de oprit. Het duurde natuurlijk niet lang vooraleer ons klein zich onder de auto van mijn bezoek verstopte …

Aaargghhh!!!! Ik begon me toch wel zo een klein beetje te ergeren ... Niet alleen door de meisjes, maar ook omdat mijn bezoek nog altijd lustig aan het doorratelen was over … tja … absoluut geen idee meer, omdat ik de meisjes dus in het oog aan het houden was

Ons klein vertikte het natuurlijk om van onder die auto te komen, ikke dus al sukkelend op mijn knieën naast die auto en mooie woorden geven … Toen ze eindelijk dicht genoeg was, haar gezegd dat ze daar weg moest gaan en tegelijkertijd haar een kleine pets op haar poep gegeven in de juiste richting naar waar ze moest gaan ;-) Verontwaardigd stoof ze van onder de auto uit en rende direct door naar binnen gevolgd door een enthousiaste woef, want haar speeltje was terug in beweging J En kort daarna heb ik eindelijk mijn bezoek weg-weg gekregen ... Haaa … Rust !!

Kort samengevat: Er staat een verandering op stapel ivm de CVS-Revalidatie, met meer nadruk op individuele begeleiding, dwz individuele kinesitherapie-coaching door de “eigen” kinesitherapeuten van de CVS-mensen, dus in hun eigen buurt; en daarnaast indiv cognitieve gedragstherapie.

Dit is echter enkel voor patiënten die zich vanaf nu aanbieden en het is niet mogelijk een tweede keer ingeschreven te worden in de Conventie.

Ik was teleurgesteld … Ik had gehoopt dat nu het meer individueel zou worden aangepakt, ze mij daar hadden kunnen vertellen hoe het nu juist met mij gesteld is en wat ik nog zou kunnen doen in mijn zoektocht naar het beter worden. Niet dus … Ik moet het zelf maar uitzoeken …

Van zodra het ietsje warmer wordt, laten wij het schuifraam open zodat de kids binnen en buiten kunnen wanneer ze willen. Ik geef toe, we doen dit vooral zodat we niet om de vijf minuten moeten rechtstaan, want eens beter weer spelen ze graag buiten. We zien ze ook graag rondrennen en zot doen.

En hoewel ik een gordijn voor de opening schuif, vliegt er dus soms wel eens een zoemend beest binnen … Ik heb het absoluut niet voor die brommende, zoemende of wat-dan-ook-voor-geluid makende insecten ... Als er eens eentje binnenkomt, maakt het mij gek door al zoemend heen en weer te vliegen in de living. Negeren lukt echt niet … dus dat beest moet weg!

Het liefst probeer ik dat beest terug naar buiten te krijgen door het raam verder open te zetten en er van op een veilige afstand wat naar te zwaaien in een poging om het zo weg te jagen, geholpen door een “ijverige” kat.

Maar meestal mislukt die poging dus en moet ik overstappen op plan B en dat is achter dat beestje aangaan met een vliegenmepper. Als je niet meer zo van de handigste bent, is dat echter niet zo makkelijk gedaan als gezegd … Om je iet of wat te kunnen voorstellen hoe dat in zijn werk gaat: Van zodra de meisjes zien dat ik de vliegenmepper vastheb, kruipen ze weg om de met een vliegenmepper zwiepende en zwaaiende, struikelende en vallende, hijgende en vloekende tweevoeter te ontwijken.

Na een tijdje lukt het me uiteindelijk wel om dat zoemende beest tot zwijgen te brengen hoor … En dan kan ik beginnen de dingen op te ruimen die ik in al mijn ijver omver of stuk gemept heb …

Maar ik ben héél opgelucht dat we terug zoemvrij zijn J

-        een chronisch syndroom dat pijn, (over)gevoeligheid en stijfheid veroorzaakt in de spieren en gewrichten bij de aanhechtingen van de pezen.

-        wordt ook wel "weke delen reuma" genoemd, omdat het qua klachten op reuma lijkt, maar er zijn geen zichtbare reumaverschijnselen in de zogenaamde “harde delen” (= het skelet) te vinden.

-        is vooral een pijnziekte. Naarmate de klachten erger worden, wordt bewegen steeds moeilijker. Traplopen en fietsen bijvoorbeeld kunnen een behoorlijke kwelling worden. Door de pijn word je moe en kan je depressief worden.

-        is geen constante ziekte, het komt en gaat. De aandoening verloopt bij iedereen anders. Soms kunnen de klachten verminderen, maar vaak worden ze erger en dient de gang van zaken in het dagelijks leven te worden aangepast. Fibromyalgie leidt overigens niet tot beschadiging van gewrichten of spieren.

-        is iets dat je niet van buitenaf ziet. Niet alleen kunnen artsen moeilijk iets ín je lichaam vinden, ook aan je uiterlijk is niks te zien. Hoewel de ziekte zeer heftig kan zijn, blijf je er uiterlijk gewoon normaal uitzien. Dit maakt het moeilijk voor anderen om te geloven dat je echt zoveel pijn hebt. Omdat je goede en slechte dagen hebt, begrijpen buitenstanders er vaak niets van. De ene dag kan je uren bezig zijn en de volgende dag kun je opeens niets meer.

-        heeft geen duidelijke oorzaak, maar mogelijk speelt het centraal regelmechanisme in de hersenen een rol. Ook het stellen van de diagnose is niet eenvoudig, omdat er niks in of aan het lichaam is te zien en de klachten bij veel aandoeningen kunnen voorkomen. Er is geen bloedonderzoek voorhanden om de ziekte vast te stellen en ook op röntgenfoto's is niets te zien.

-        Iedereen kan Fibromyalgie krijgen. Men weet nog niet of het erfelijk is, maar het komt wel vaker binnen families voor. Ongeveer 2 op de 100 volwassenen heeft er last van. Het komt vooral voor bij vrouwen. Het openbaart zich meestal tussen het 25e en 40e levensjaar. Naarmate de klachten erger worden, wordt vooral bewegen steeds moeilijker. Uiteindelijk kan men zelfs in een rolstoel belanden. De pijn is meestal erger na rust en wordt minder door beweging.

-        Er is geen behandeling die het probleem echt oplost. Medicijnen tegen de pijn en acceptatie van de ziekte zijn tot nu toe enige oplossingen.
Het is voor mensen met fibromyalgie erg belangrijk om in beweging te blijven en de spieren op die manier 'soepel' te houden. Je MOET je dus 'gedoseerd' inspannen en daarnaast ook heel duidelijk kunnen ontspannen.Van alle FM-ers zijn er geen twee die hetzelfde voelen. Het is dus van groot belang dat je leert je eigen grenzen te stellen. Het al dan niet accepteren van FM is erg belangrijk voor het verdere verloop van de ziekte en de kwaliteit van je leven. Vooral ook omdat in beweging blijven dus een must is.

Het was een paar weken terug. Een rustig avondje thuis: mijn ventje aan de pc en ik uitgeteld in mijn zeteltje naar tv aan’t kijken. Ik “hoorde” al een tijdje iets, maar kon het niet thuisbrengen. Ik probeerde het te negeren, maar het gezoem bleef. Hoe hard ik ook probeerde me te concentreren op de televisie.

Je kan het vergelijken met krassen op een schoolbord, je wil het negeren, maar het gaat gewoon niet. Dat krassend, onaangenaam geluid gaat door je lichaam heen en geeft je rillingen.

Ik vroeg aan mijn ventje of hij iets hoorde: natuurlijk niet ;-) Ondertussen begon ik echt last te krijgen van dat constante geluid op de achtergrond. Pijntjes hier en daar die opkwamen, een draaierig hoofd, ik begon duizelig en misselijk te worden … Ik kon maar aan een ding meer denken: dat geluid moet ophouden, want lang houd ik dat niet meer vol! Met veel moeite sleep ik mij uit mijn zeteltje en probeerde ik te bepalen van waar dat geluid kwam. Omdat ik hypergevoelig ben, hoor ik geluiden die mijn ventje niet hoort. Vooral de geluiden die elektrische apparaten uitstralen, zoals het hoog zoemend geluid van een televisie bijvoorbeeld als die aan is of het zoemend geluid dat een koelkast altijd maakt.

Ondertussen kon ik al bijna niet meer gaan, omdat de pijn door mijn lijfje raasde en moest ik mij aan allerlei dingen vasthouden voor steun. Naarmate ik dichter bij ons waskot kwam, werd het gezoem ook luider en ik dacht eerst nog dat het van de wasmachine kwam. Maar toen ik dan eindelijk bij de wasmachine en droogkast geraakt was, zag ik dat de stekker uitgetrokken was, dus dat kon het ook niet zijn. Wat kon dat verschrikkelijk geluid toch zijn?? Om gek van te worden!

En dan merkte ik dat het gezoem luider was in de gang, ik kreeg nog net de voordeur open en werd daar overrompeld door het alarm van een bedrijf in de buurt. Ik moest mij vasthouden aan de deur of ik was gewoon door mijn benen gezakt. Zo verschrikkelijk was dat geluid voor mijn lijfje. Vlug de deur weer dicht en al doddelend en snakkend naar adem aan mijn ventje gezegd dat het een alarm was. Ik kreeg geen lucht meer en was zo misselijk en draaierig als iets.

“Stop”, was het enige wat ik nog kon denken, dat geluid moest ophouden, want ik werd er slechter en slechter van. Ik geraakte nog net terug naar mijn zeteltje en ik gilde naar mijn ventje dat hij dat lawaai moest stoppen. Mijn ventje had echter nog altijd niet door dat er sowieso een geluid was … Hij sprong onmiddellijk recht en ging naar buiten om te horen wat er was en dan pas hoorde hij dat er inderdaad een alarm in de verte aan het afgaan was. Bijlange zo luid niet om er “last” van te hebben, maar hij besefte gelukkig wel dat ik er wél heel veel last van had.

Hij gaf me iets tegen de misselijkheid en de pijn, hielp me neer te liggen in mijn zeteltje en zocht dan het nummer van de politie op.

Ik kon niet rustig blijven neerliggen, alles deed gewoon pijn en ik was zo misselijk als iets, dus om mijn gedachten proberen te verzetten zou ik bellen. Tot mijn ontzetting werd er een bandje afgespeeld waar gezegd werd dat je de politie kan bereiken tijdens de kantooruren en voor dringende gevallen moet je naar de 101 bellen. Ik heb een drietal keer opnieuw gebeld, want ik begreep er niets van. Ik hoorde wel dat het een bandje was (vandaar mijn  ontzetting), maar het drong eerst niet door wat er nu juist gezegd werd. Ik moest mij echt vasthouden aan de kast, want ik zakte door mijn benen. Mijn ventje stond naast mij om mij te helpen, maar ik moest en zou zelf bellen … Koppig tot en met hé ;-)

Ik bel dan naar de 101 en probeer zo neutraal mogelijk te zeggen dat er een alarm hier in de buurt aan het gaan was. We willen niet dramaqueenen hé  Ik herinner me nog dat ze aan de andere kant van de lijn vroegen om mijn adres te bevestigen en dat ik onder de indruk was dat ze mijn adres wisten. Ik dacht dat er nog al iemand gebeld had. Wist ik veel dat ze nummeridentificatie hebben J Enfin, ze gingen een patrouille sturen om het te checken.

Met de hulp van mijn ventje ben ik terug in mijn zeteltje gesukkeld, want ondertussen was mijn bloeddruk ook nog de dieperik ingegaan en leek het alsof ik elk ogenblik ging flauwvallen en dan was het wachten … Kronkelend en hijgend van de pijn wachten tot dat verschrikkelijk geluid eindelijk zou stoppen.

Het alarm is nog zeker een uur na mijn telefoontje blijven doorgaan, ik was er doodziek van en verging van de pijn. Ik wist niet waar te kruipen en kon niets verdragen. Ik lag daar maar te wachten tot het voorbij zou gaan …En dan ineens hoorde ik het niet meer. Totaal op en opgelucht fluisterde ik naar mijn ventje dat ik dacht dat het gestopt was, ik had geen kracht meer om te spreken. Ik was kapot, op, dood … Mijn ventje is naar buiten gegaan om het te controleren en inderdaad, het was gestopt.

Het heeft nog een hele tijd geduurd voor dat ik mijn lijfje kon ontspannen en met de hulp van nog extra medicijnen ben ik dan eindelijk van de wereld geraakt en uiteindelijk in slaap gevallen.

Gisteren telefoon gekregen van een goede vriend om de laatste spannende nieuwtjes uit te wisselen. Alles bij elkaar heeft ons gesprek een 20 minuutjes geduurd waarbij mijn vriend het meeste babbelwerk gedaan heeft en daarna had ik barstende hoofdpijn, verschrikkelijke keelpijn, ik kon nog amper praten van de keelpijn, mijn hand en arm waren stijf en verkrampt en ik had het veel te warm … zooo warm!

Om je een idee te geven wat telefoneren zoal met een mens kan doen

... buiten een paar kleine energie opstoten, lig ik meestal uitgeteld in mijn zeteltje een gevecht te voeren met de klierkoorts. Maar ik merk dat ik aan het beteren ben, heb alleen nog maar probleempjes de eerste uurtjes dat ik wakker ben en in de late namiddag tot ik eindelijk wegzak in een koortsige slaap 

Had me vorige week te druk gemaakt. Het moeten niet altijd dezelfde zijn die problemen met de gezondheid hebben, niet?? Right ...  

Maandag morgen was mijn ventje vroeg wakker geworden van de pijn. Hij zag zo bleek als een lijk, zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd en hield zijn buik vast … Niercrisis L

Ervaringsdeskundigen als we zijn, meteen de juiste medicijnen bovengehaald en die gegeven … en terwijl hij die aan het innemen was, naar de badkamer gehobbeld en een warm bad laten lopen. Warme baden verzachten niet alleen de pijn voor mij ;-) Ondertussen naar de dokter gebeld en ook al mijn ventje zijn werk verwittigd en dan met al mijn krachten mijn ventje naar de badkamer geholpen. Gelukkig deed het warme water zijn werk en verzachte de pijn.

Nadat mijn ventje terug in de zetel was geraakt, was het wachten op de dokter. Honderd keer ben ik heen en weer naar het raam gestrompeld in de hoop dat de dokter vlugger zou komen als ik aan het uitkijken was naar hem. Niet dus ;-) Wachten kan echt wel iets verschrikkelijks zijn.

En ik kan wel stoer verklaren dat het niet altijd dezelfden moeten zijn die problemen moeten hebben met de gezondheid, maar ik zie mijn ventje echt niet graag pijn lijden en zou zo met hem willen wisselen. Dat machteloos zijn hé, verschrikkelijk … Neen, liever ik dan hem.

Omdat de pijn onder controle te houden was met onze uitgebreide huisapotheek, kon de dokter niet veel meer doen dan hem door te verwijzen voor foto’s en een echo te laten nemen en een briefje te schrijven voor het werk.

Nadat de dokter weg was en ik er zeker van was dat ik mijn ventje eventjes alleen kon laten, ben ik een korte wandeling gaan maken met de woef en heb ik ondertussen ook de wandelvriendinnen op de hoogte gebracht. Zij drukten me op het hart dat ik maar een seintje moest geven als we hulp nodig hadden. Lief hè

In de namiddag was mijn kaars uit en ben ik gewoon in slaap gevallen. Toen ik wakker werd, merkte ik dat ik wat last had van mijn keel, maar "Negeren en doorgaan, meisje!! Uw ventje heeft u nodig!!". Peptalk kan toch iets moois zijn
Zolang het werkt dan toch Twee dagen later was het mijn beurt om uitgeteld te zijn en lagen wij hier alletwee gezellig "out" in de living te grappen dat ik toch zo'n jaloers ding ben en ook terug iets extra moest hebben
"Dat is liefde seh ..."

Om het mezelf makkelijk te maken, antwoord ik altijd op de vraag wat cvs en fibro nu eigenlijk zijn met: “Simpel gezegd: ik ben altijd moe en heb altijd pijn. “ Gewoon omdat ik denk dat dit het makkelijkst te begrijpen is voor mensen die geen idee hebben wat dat cvs en fibro gedoe nu eigenlijk is. En ook omdat het niet altijd makkelijk is om te vertellen wat ik nu allemaal juist “heb” ;-) Omdat dat afhangt van moment tot moment, er zijn momenten dat ik het zelf allemaal niet begrijp (waarom ik nu dit of dat heb) en natuurlijk wil ik ook vermijden dat de persoon waar ik mee praat/schrijf zou denken “och arme sukkel toch”.

Natuurlijk is er wel wat meer mis met mij dan “gewoon” altijd moe zijn en altijd pijn hebben, maar meestal probeer ik toch te doen alsof ik ook “normaal” ben.

In zoverre dat gaat natuurlijk … mijn ventje ligt al in een deuk van het lachen door de combinatie “ik” en “normaal” in een zin J

Wat me doet denken aan een voorvalletje van een paar dagen geleden toen we ’s avonds samen de woef uitlieten. Mijn ventje toonde mij toen een narcis die in het wild groeide aan de overkant van de straat in het bos. Er zijn maar twee soorten bloemen die ik graag zie: meiklokjes en narcissen. Dus ik was door het dolle heen van de ontdekking van die ene narcis in het bos ;-) En zonder iets te zeggen stak ik over om die ene bloem van dichterbij te gaan bekijken. Na daar een tijdje gestaan te hebben vol bewondering voor die dappere enkeling, ging ik terug naar mijn ventje die me vroeg of het interessant was … “zo van plant tot plant … “ J, want hij had me al een paar keer geroepen en ik reageerde niet. (Ik had hem helemaal niet gehoord …)

Mijn hersencelletje hopt weer van hier naar daar … Waar had ik het over?

Ja! Heb mijn draad teruggevonden!

Ik denk dat het ondertussen wel al duidelijk is dat ik niet “gewoon” maar moe ben … Het moe zijn dat ik heb is iets anders dan gewone vermoeidheid. Het heeft niet alleen een invloed op mijn lijfje (dingen niet meer kunnen doen, onhandig zijn, wazig zien, wazig hoofd, draaierig zijn, duizelig en misselijk zijn), maar ook op mijn koppeke (een slecht geheugen, aandacht- en concentratieproblemen, doddelen). Bij gezonde mensen gaat de vermoeidheid over met rusten en goed slapen. Bij mij niet: ik ga uitgeput slapen en ik word ook opnieuw uitgeput wakker. 

Wanneer ik wakker word, lijkt het wel of mijn armen en benen van lood zijn en ik ben zo stijf als een plank. Ik die vroeger piep uit bed sprong, kan me de eerste minuten niet bewegen. Alsof er een gewicht op me drukt en me tegenhoudt. De pijntjes zijn er ook direct, overal. Alsof ik overreden ben door een vrachtwagen. En de ene dag ben ik aan het bibberen van de kou, de andere dag ben ik nat van het zweet. Ik moet me eerst oriënteren: Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Hoe laat is het? Is het dag of nacht? Hoe lig ik? Waar zijn mijn armen en benen? Die laatste twee zijn belangrijk om te weten hoe makkelijk of moeilijk het gaat worden om te bewegen en om me te concentreren op het bewegen tout court. En heel belangrijk: niet te veel met mijn ogen bewegen of ik word duizelig en draaierig en dan gaat het nog langer duren voordat ik kan rechtkomen. (Alsof mijn hoofd al die beelden niet kan verwerken en gewoon kortsluiting maakt.)

Wanneer mijn lijfje dan eindelijk terug naar mij luistert, probeer ik alles wakker te maken bij manier van spreken. Ik probeer dus te bewegen ;-)  En wanneer dat lukt, doe ik mijn stretchoefeningen. Opspannen en ontspannen van alle onderdelen van mijn lijfje. En als dat gebeurd is, haal ik eens diep adem en probeer ik recht te komen.

De ene dag gaat dit allemaal wat vlotter dan de andere dag, maar dat is het wakker worden en opstaan kort samengevat.

Dan strompel ik al bevend naar de kleine kamer. Eens ik recht ben heb ik “den bibber”. Niet van de koude, ik beef gewoon. Omdat ik nog niet stabiel genoeg ben en geen kracht heb, zit ik altijd voorover gebogen en leun ik met mijn ellebogen op mijn benen. Ik kan me gewoon niet rechtop houden. Ik heb altijd het gevoel dat mijn blaas op ontploffen staat wanneer ik opsta en uiteindelijk komen er dan een paar druppels uit, maar het voelt aan als liters immense opluchting J

Nog steeds strompelend, ga ik naar de keuken waar ik een tas warme nesquick probeer te fabriceren als ontbijt. Dat is altijd best spannend door mijn bevende handen J Ik moet me echt concentreren om het poeder in mijn tas te scheppen zonder morsen. Dan melk er al gutsend bijgieten, nog zo een uitdaging (J), even omroeren en dan in de microgolf. Terwijl mijn chocomelk aan het opwarmen is, heb ik de tijd om de melk in de koelkast te zetten en mijn gemors schoon te maken ...
Ping! Chocomelk klaar (J). Ik neem mijn tas uit de microgolf en probeer zonder te morsen, mijn tas met twee handen vasthoudend, naar ons bureau te gaan waar ik comfortabel kan gaan zitten op de bureaustoel (in vergelijking met een normale stoel) en ondertussen wat pruts aan de pioeter.

Eens ik goed wakker en wat gerecupereerd ben, ga ik naar de badkamer om mij op te frissen en mij om te kleden voor de ochtendwandeling.

Een superuitvinding zijn zo van die vochtige doekjes.  Ik gebruik zo’n doekjes om mijn gezicht “te wassen” en een andere soort om mijn lichaam op te frissen. Wanneer het wakker worden en opstaan ietsje vlotter gaan dan gewoonlijk (zo gemiddeld drie dagen per week), kan ik mezelf douchen in plaats van de vochtige doekjes te gebruiken. Op ‘vochtige doekjes’ dagen heb ik hulp nodig bij het “echt” wassen in douche of bad na de wandeling.

Wat ik aandoe hangt af van de pijntjes en mijn handigheid. Soms lukt het gewoon niet om mijn jeans dicht te krijgen (door mijn klungelige handen hé, niet door een te dikke buik J) en dan loop ik sexy te wezen in een jogging ;-) Gelukkig heb ik dat ondertussen al door voordat ik met mijn kleren worstel. Ik herinner me de momenten nog levendig dat ik uitgeput en buiten adem kleren moest omwisselen, omdat ik ze niet dicht kreeg. Vermoeiend om een jeans aan, terug uit en dan jogging aan te doen ;-) Dan tanden poetsen en als het nog gaat mijn haar borstelen. Maar meestal moet ik mijn haar borstelen skippen, omdat ik geen kracht meer heb in mijn armen en handen en dan zwijg ik nog maar van de pijntjes. Maar omdat ik meestal een muts of een pet draag voor de hoofdpijn, maakt dat toch niet zoveel uit.

En dan heb ik nog een halfuurtje om mij op te peppen om er zo “normaal” mogelijk uit te zien en om zo “normaal” mogelijk te doen tegen dat ik samenkom met de wandelvriendinnen.

Niet echt leuk? Bwah … Tuurlijk is het vervelend als je voordien piep was, maar ondertussen ben ik er aan gewend geraakt ... Het heeft geen zin om er te veel bij stil te staan en depri van te worden, want dat maakt het alleen maar erger. In de plaats daarvan probeer ik mezelf te entertainen met kleine wedstrijdjes te houden zoals:

Hoe lang duurt het vandaag om recht te komen? Wat doet er vandaag geen pijn? Zou ik vandaag tegen iets aanlopen als ik rondstrompel? De hoeveelste schep nesquick zal naast mijn tas vallen? J

Het lijkt wel of april voorbij gevlogen is!!

Gisteren was het nog maart en over een kleine week is het al mei. Waar zijn de weken van april naar toe?? Ja, ik ben een beetje verbaasd. Wel … zeg maar een beetje geschokt, want het lijkt wel dat ik een volledige maand gemist heb.

Wat is er dan met april gebeurd? (Even mijn notities erbij nemen …)

Wel … die is zo een beetje verloren gegaan aan uitzieken en slapen. Zoals werkende mensen van weekend naar weekend gaan, ben ik van ziek zijn naar ziek zijn gegaan met een paar zeldzame goede dagen tussen in die ik gebruikt heb voor ditjes en datjes met de meisjes, mijn ventje en het huishouden. Ik had dus niet veel tijd J

Aha … daar zijn mijn dagen van april dus naartoe gegaan. (Ik begin het te bevatten JJJ)

Het is nu zondagmorgen half vier en ik ben klaar wakker. Heb zitten te bedenken wat ik zou doen …

Wat best wel grappig is in mijn situatie. ’t Is dat ik me zo vol leven en bruisend van energie voel ;-)

Het is dus bloggen op de laptop geworden, want op die manier kan ik blijven liggen waar ik lig J Ben sinds de middag in een patroon verzeild geraakt van twee uur wakker en iets doen en twee uur slaap. De hele namiddag en avond dus en het is nu duidelijk voor mij dat de nacht er ook aan moet geloven …

De rest volgt nog, want dankzij mijn notities weet ik weer wat ik allemaal wou vertellen. Maar eerst dit al posten zodat jullie weten dat ik nog leef ;-)

De voormiddag was nochtans goed begonnen hoor. Ik ben voor de eerste keer in weken alleen gaan wandelen met de woef vanmorgen en het was gewoon zaaalig! Het was wel een beetje te fris voor mij, maar met de nodige winterspullen had ik er geen last van. En waar ik normaal gezien alleen maar tot in bos ga als ik alleen op wandel ben (kwestie van niet te ver alleen te gaan, ik moest maar eens vallen met mijn evenwichtsproblemen, maar ook gewoon: ik moet ook terug thuis raken), heb ik nu zowaar een klein toertje kunnen maken op de baan met langs een kant huizen tussen het groen en de andere kant het bos. Gewoon genietend van de frisse en verse ochtendlucht, het zonnetje dat hier en daar tussen de bomen piepte, de woef die heel ontspannen elk sprietje en takje besnuffelde en de Stilte ... Zalig om niets te moeten zeggen, zalig om niet te moeten concentreren op wat gezegd wordt, zalig om niet constant mijn woef tot de orde te moeten roepen omdat ze te hevig is in haar spel met de andere honden en haar frustraties uitblaft, geen voorbij rijdende auto’s … Haaaa … gewoon zalig dus.

En wat ook mooi was: op een gegeven moment waren onze tegenliggers een koppel eenden die al snaterend van de ene vijverachtige toestand in het bos naar de andere vlogen over de baan. Zou ik ook gedaan hebben hoor, vliegen tussen bomen door lijkt me echt niet praktisch J

Te laat dacht ik eraan dat dit een mooie foto zou geweest zijn. Toen de eenden terug in het bos verdwenen waren, dacht ik er pas aan dat ik daar een foto van had kunnen proberen te maken ;-)

Als ik zo alleen op wandel ben in de stilte en me dus op niets hoef te concentreren, kan ik mijn verwarde gedachten de vrije loop laten gaan. En ze springen echt van de hak op de tak hoor.

Van “het gaat echt wel vlot dat alleen wandelen” naar “Ai, krampen in mijn been”. Van “Zou ik langs de steile helling omhoog gaan of gewoon omdraaien” naar “De woef wil echt wel elk sprietje besnuffelen”. Van “Hé, ik lijk minder hijgerig als gewoonlijk wanneer ik de helling doe” naar “Laps, nu doen mijn knieën pijn” en “hé, een vogeltje”. Van  “Zou die hond er niet meer zijn, heb hem al een paar dagen niet meer gezien” naar “Wat jammer, sebietjes is de wandeling al gedaan”. Van “Oei, een fietser, woef bij mij houden” gevolgd door een trotse “ Cool! Gezien hoe die fietser goedkeurend en bewonderend knikte en zelfs zijn duim omhoog stak omdat mijn woef braaf ging zitten en bleef zitten totdat hij gepasseerd is” en “Mag ik niet vergeten te vertellen aan mijn ventje, want nu ben ik fier” Natuurlijk wel vergeten te vertellen, want ik denk er nu pas terug aan. Zou ik hem wakker maken?? J

Grappig eigenlijk: cvs hebben dus altijd moe zijn, maar niet kunnen slapen … Kan het nog ironischer? Ik ben te moe om te kunnen slapen. Het is ook wel hatelijk hoor: wakker te liggen als de beestjes en het ventje zo goed aan het slapen zijn. Ik hoor ze dus allemaal ademen, af en toe onderbroken door een snurkgeluid of een smakkend geluid … Vroeger voor ik ziek geworden ben, kon ik niet verdragen als mijn ventje voor mij in slaap lag. Dan kon ik gewoon niet in slaap raken. Dus maakte ik hem wel altijd “per ongeluk” wakker en dan kon ik met een gerust gevoel gaan slapen ;-) Maar nu … ‘k zal ze maar allemaal laten slapen.

Half zes: de poes is wakker geworden en heeft zich met haar slaperige kop tot bij mij gesleept. Even rekken en strekken en nu is het tijd voor aandacht. Mijn aandacht … en mijn volledige aandacht … Ik kan ze stil houden door met een hand letters in te drukken op mijn klavier en met mijn andere hand haar te strelen …

Natuurlijk is dat na een tijdje niet genoeg meer en ze wil al mijn aandacht. Misschien omdat ik per ongeluk al strelend mijn vinger in haar oor gestoken heb en ze zo gemerkt heeft dat ik nog iets anders aan doen ben?? J

En nu dat ze denkt dat ze mijn volledige aandacht heeft, wil ze natuurlijk eten en dan naar buiten gaan. Allee, ik zal maar toegeven, want de klagende miauwtjes volgen elkaar sneller op. En zo kan ik -wanneer ik dan toch op moet staan om het vliegenraam opzij te schuiven zodat ze naar buiten kan- tegelijkertijd nog eens gaan pitstoppen ;-)

Iets voor zes: de poes is buiten en ik heb het raam op een kier gelaten waardoor ze zich kan wurmen wanneer ze terug naar binnen wil komen. Ik voel me nog steeds draaierig … Ik ben door de living en naar de kleine kamer gestommeld alsof ik dronken ben … Maar dan zonder het “happy alles is mooi” gevoel … Ik voel me niet al te best en begin te moe te worden om letters te blijven indrukken. Ik ga nog eens proberen om te slapen … Heb gezien op de digitale televisie dat de Flintstones gaan beginnen. Mijn ogen worden zwaar … Laat ons hopen de rest van mijn lijfje ook, slaap lekker J