En zo heeft het ziek zijn ook zijn voordelen J
Het heeft een tijdje geduurd om het op een rijtje te zetten, maar hier zijn dan de goede dingen aan het ziek zijn J

1. Ik ben goedkoop om mee weg te gaan: Ik drink geen alcohol meer of moet geen “uitbundige” desserts meer hebben. Eigenlijk … omwille van mijn eetproblemen heb ik genoeg aan de kinderschotel …

2.Ik ben extreem vroegrijp: Alle symptomen waar mensen op leeftijd net beginnen over te klagen, heb ik al … Je weet wel, dingen zoals korte-termijn-geheugen probleempjes, pijntjes hier en daar en niet meer kunnen bijvoorbeeld.

3.Ik kan mensen voor de gek houden … Hey, ik kan ziek zijn zonder er ziek uit te zien !!

4.Wanneer ik een redelijk goede dag heb, voelt het fantastisch aan. Gezonde mensen hebben een meer fantastische dag nodig in vergelijking met mij om een dag fantastisch te kunnen noemen.

5.Ik bespaar enorm op boeken en films. Dank zij mijn super geheugen kan ik boeken en films opnieuw en opnieuw lezen en zien en elke keer opnieuw verrast zijn door de clue.

6.Ik heb nieuwe vrienden gemaakt … Bij de dokter, kine, acupuncturist en apotheek spreken we elkaar met de voornaam aan.

7.Ik heb veel bijgeleerd over cvs sinds ik het heb. Ik was nog nooit eerder zooo’n expert in iets.

8.Ik hoef mijn bed niet meer op te maken, omdat de kans zeer groot is dat ik er vlug terug in lig.

9.Ik ben een uitstekende quizmaster geworden: De woorden die ik het meest gebruik in een conversatie zijn: “dinges”, “allee hoe heet dat ook alweer”, “ge weet wel”, “euhm” (… en ok … als ik het opgeef “foert” en “flut” en nog een paar andere niet zo mooie woorden)

10.Al mijn tenuekes kunnen doorgaan voor pyjama.

11.Ik ben gemakkelijk te localiseren. Hoewel ik soms op avontuur naar de supermarkt en dokters ga, ben ik meestal thuis.

12.Ik heb al een aantal dokters “Ik weet het niet” horen zeggen. Geef toe dat hoor je niet makkelijk hé.

13.Ik heb ondertussen al een mooie verzameling van sexy joggings en flanellen pyjama’s. Cool J

14.Ik zou eigenlijk mijn eigen paaseitjes kunnen verstoppen met Pasen.

15.Mij kun je vertrouwen !! Zelfs al zou ik willen roddelen over een of ander geheim, ik kan me het geheim gewoon niet meer herinneren.

16.Ik ben bezorgd dat mijn handen er teveel pijn van zouden doen als ik iemand wil wurgen die me zegt dat ik er goed uitzie terwijl ik me belabberd voel. Dus doe ik het maar niet ;-)

17.Ik ben een uitdaging voor de dokter en kine. Gewoon ditje of datje?? Niets van !! Neenee, alles moet goed op voorhand afgewogen en bestudeerd worden. Ik zorg er dus voor dat ze niet op hun lauweren gaan rusten, ha!

18.Dank zij mij word er enorm gespaard op energie: “Ik heb het te warm” of “Kan het licht uit”

19.Als mijn hersentjes “mistig” zijn, is iedereen ongelooflijk slim bij mij.

20.Ik ben ontdekkingsreiziger geworden: Ik ga naar een kamer, kijk rond omdat ik vergeten ben waarom ik daar wou zijn, ontdek nieuwe dingen en ga dan maar terug weg omdat ik me nog altijd niet kan herinneren waarom ik naar die kamer wou gaan enzoverder enzovoort.

En last but not least … Ik ben een krak in het entertainen als ik een blooperdag heb.

Ik had een beetje te veel gezondigd met de feestdagen … zo genoten van allerlei lekkere dingen die ik eigenlijk niet meer zou mogen eten en ijs, ijs, ohw en IJS !! en al die weersveranderingen daarbij … Ik zit dus met de gebakken peren. Bibi is weer eens supermuis in plaats van superwoman

Omdat ik veel te veel suikerachtige dingen gegeten heb de laatste tijd, merkte ik eigenlijk niet dat ik minder en minder kon per dag. Van zodra ik me zwakjes voelde at ik iets super-zoet, voelde me dan ook super, maar dat was maar voor korte tijd. Dus terug iets super-zoet knabbelen, terug super voelen tot ik op een dag gewoon niet meer kon.

Vorige week is mijn frank - sorry euro gevallen dat ik me minder en minder goed voelde en dat ik meer en meer rustte en sliep (dat was me eerst zelfs niet opgevallen) en heb ik een superdip gehad, omdat ik mezelf zooo schuldig voelde dat ik me had laten gaan met al die suiker en dat het dus mijn eigen fout is dat ik me zo slecht voelde. En geef toe het is er het weer wel voor hé … al dat grijs en die nattigheid … bla!

Onmiddellijk begonnen met het afbouwen van mijn suiker-gebruik (lees geen snoepjes en koekjes meer als tussendoortje), met als gevolg dat mijn energiepeil weer volledig in het rood staat, geen korte opflakkeringen meer na iets zoets gegeten te hebben. Dit samen met de fibro die natuurlijk ook weer eens komen opspelen is … hmm … ik heb me al veel beter gevoeld ;-)

Het komt erop neer dat ik helemaal geen pif meer heb, me voel als een lappenpop en het lijkt alsof mijn hersencelletje vervangen is door euhm … mist  Bij momenten raak ik echt niet uit mijn woorden en lijkt het wel alsof ik struikel over mijn tong en ik ben super onhandig.

Maar nu ik weet waardoor het komt, is het terug onder controle. Het heeft geen zin om depressief te wezen, het is gebeurd en nu beter opletten en terug focussen op het beter worden. Ik kan dus doorgaan voor Doornroosje met andere woorden  Buiten de dagelijkse wandeling met de woef en de vriendinnnen en het in elkaar prutsen van iets makkelijks om te eten, doe ik niets anders dan rusten en slapen. Geen huishoudelijke dingen, bijna niet prullen met computer en fototoestel, niets. Niet dat ik er echt bewust voor kies … Het overkomt me gewoon en de pijntjes hier en daar zorgen er ook wel voor dat ik braafjes ben

Vanaf volgende week een activiteit per dag erbij proberen te doen en dan zien we wel weer wat dat geeft  Ik ga hier niet weken blijven niksen en slapen hoor …

Hoewel naarmate de wandeling vordert ik het moeilijk krijg, kijk ik er wel elke dag opnieuw naar uit. Een frisse (en ok … soms natte, wat iets minder is) neus halen doet wonderen. Dat tezamen met een babbeltje en lachen met de vriendinnen en genieten van hoe de woefkes met elkaar spelen kikkert me echt op. Wel maar voor even, maar hé .. wat ik heb gehad, kan niemand me meer afnemen

Mn ventje entertain ik dagelijks met mijn bloopers en versprekingen, dus hij verveelt zich ook niet. En ik denk zelfs dat hij blij is als ik eindelijk eens goed kan slapen. (Ik slaap veel, maar slecht. De pijntjes kunnen soms zo erg zijn, dat ze me gewoon wakker houden en ik lig dan eigenlijk gewoon maar een beetje te suffen en te soezen of te vechten met mijn kussens en dekens omdat ik mijn draai niet vind.)

De beestjes snappen niet zo goed dat ik minder aandacht aan hun kan besteden. De dagelijkse speel- en knuffelmomenten zijn serieus ingekort (kramp in mijn handen), maar inventief als ze zijn hebben ze toch een manier gevonden om aan hun trekken te komen. Ze wrijven zelf met hun hoofdje en lijfje tegen mijn hand zodat het lijkt dat ze toch hun knuffels krijgen en als ze er echt genoeg van hebben halen ze allerlei kattenkwaad uit om toch maar aandacht te krijgen. Hey … ik heb gezegd dat ze inventief zijn hé, niet braaf

Zoals gewoonlijk zal het wel terug beteren zeker??

*** geschreven zaterdag 19/01/08 ***

“Amai, ik ben vandaag precies gebeten door ne luie hond. Het gaat me niet af vandaag.” Toen ik daarop antwoordde dat ik vandaag ook niet veel gedaan had, gewoon gaan wandelen met de hond en voor de rest slapen. En daar een verwonderde en vragende blik op kreeg als antwoord, vond ik dat ik me moest verdedigen en dus moest vertellen dat ik cvs had, het chronisch vermoeidheidsyndroom. Ik moest toch kunnen verantwoorden waarom ik bijna de hele dag geslapen had, niet? Verkeerd!!

“Ik ken dat, ik ben ook zo moe de laatste tijd. Zou ik het ook hebben?” pas later thuis (mijn hersencelletje werkt met veel vertraging) wist ik dat ik in de fout gegaan was … Zoals mijn ventje me zei toen ik hem vertelde over mijn vergissing: “Wanneer mensen horen over ‘het chronisch vermoeidheidsyndroom’, horen ze eigenlijk alleen maar het woordje ‘moe’ en dat kun je hun niet kwalijk nemen.”

Om goed te zijn zou ik eigenlijk meer de nadruk moeten leggen op de andere niet leuke symptomen en vertellen dat het moe zijn eigenlijk het minst erge is van deze ziekte (of hoe je het ook kan noemen).

In een artikel over moe zijn in een Libellemagazine -van ik weet niet meer wanneer- stond het volgende: “Rust u van slapen niet uit en moet u van pure vermoeidheid naar bed na de kleinste inspanning? Wilt u vanalles, maar werkt uw lichaam gewoon niet mee? Hebt u last van pijnlijke gewrichten, spier-, keel- of hoofdpijn? De kans bestaat dat u het chronisch vermoeidheidssyndroom hebt. De diagnose zelf is moeilijk te stellen, omdat er veel verschillende, vaak vage lichamelijke en geestelijke klachten kunnen optreden.

Er bestaat jammer genoeg nog altijd geen afdoende behandeling die CVS kan genezen. In de meeste gevallen schrijft de arts rust voor, in combinatie met vitamines en eventueel een lage dosis antidepressiva. Een evenwichtige voeding met voldoende koolhydraten is belangrijk …”

Hmm … dat komt in de buurt, maar vooral … Ik ben geen dokter. Ik weet het dus niet en het lijkt me het beste dat mensen met vragen, naar hun dokter gaan en zich laten onderzoeken. Want ik wens het niemand toe en vooral … ik moet proberen duidelijker te zijn. Ik wil altijd helpen en vooral waarschuwen om het kalmer aan te doen aan diegenen die het zo druk-druk hebben. Gewoon omdat ik niet wil dat ze dit ook zouden krijgen …

Wie ben ik ten andere om te oordelen wie een echte cvs-er of niet. Af en toe lees ik op forums topics waarbij gediscussieerd word over wie nu écht wel cvs heeft en wie niet. Euhm … hallo-oo! Het is geen wedstrijd hoor !! Moest het een wedstrijd zijn, ik zou het dolgraag verliezen, want dat zou willen zeggen dat ik dit niet heb en binnenkort terug in superform ga zijn, terug een goed vrouwtje kan zijn voor mn ventje, terug kan gaan werken en terug alles zou kunnen doen wat ik wil doen en wanneer ik ze wil doen.

Maar ik moet toegeven dat het eigenlijk wel mijn eigen fout is dat sommige mensen in mijn omgeving het verkeerd begrijpen. Omdat ik niet wil zeuren, vertel ik eigenlijk heel weinig over mijn problemen … En hoe raar ook, ik kom er niet altijd op. Als iemand mij vraagt wat mijn grootste probleem is, antwoord ik altijd het verlies van mijn verstand, ik ben dom geworden ... Omdat dat voor mij persoonlijk verschrikkelijk is. Ik wist zoveel, ik kon zoveel, ik kende zoveel … Ik ben nu al blij als ik mijn bestelling (voor 2 personen) kan aframmelen in het frituur zonder lijstje en niet begin te twijfelen en onbegrijpelijk te kijken als me een vraag gesteld wordt Al de rest moet ik met behulp van spiekbriefjes doen.

Gewoon omdat mijn koppeke en wat ik met mijn koppeke kan doen veel belangrijker is voor mij. En daardoor “vergeet” ik bij manier van spreken dat ik altijd pijn heb en niet meer allerlei dingen kan doen met mijn lijfje. Terwijl die pijn er weldegelijk altijd is en als ik me vergelijk met een “normaal” iemand, er niet zoveel is wat ik nog wel kan doen

Toen ik het eens met iemand over mijn koppeke-problemen had en hoe erg ik dat wel vond, antwoordde hij me: ”Ja maar nog een geluk dat je nog een aantal fysieke dingen kan doen, want dat zou pas erg zijn.” Die reactie was zo onbegrijpelijk voor mij … Ik weet het niet … Als je zou kunnen kiezen tussen je lijfje of je koppeke, wat moet je dan kiezen?? Bibi vindt toch nog altijd het koppeke belangrijker, gewoon omdat ik met allerlei trucjes redelijk mijn plan kan trekken.

Soit … Ik weet dus echt niet als iemand moe is, of die cvs heeft … Ik kan alleen maar vertellen wat het bij mij is en wat het bij mij doet.

Dus: Wie zich vragen stelt, ga ermee verder en laat je onderzoeken.

*** geschreven op zaterdag 19/01/08 ***

Wat heel belangrijk is voor mij (met al die lichamelijke toestanden) is te blijven bewegen …  Nu ja, verwacht daar nu ook niet al te veel van … het is balanceren op de fijne lijn van wat ik aankan zonder de fout te maken van te overdrijven en er een aantal dagen niet goed van te zijn

Niet altijd makkelijk en bij momenten best wel frustrerend … het is altijd plannen en timen en dat is niet altijd leuk.

Zeker niet als ik even vergeten ben dat ik niet meer alles kan doen op de manier dat ik wil en wanneer …

Maar wat ik zeker elke dag probeer te doen is de ochtendwandeling met de woef. Alleen als ik letterlijk niet kan stappen en me in huis al steunend aan van alles en nog wat voortsleep, gaan we niet. Maar dan moet het wel echt erg zijn. Ik heb niet gekozen om ziek te zijn, heb mij er zo min of meer aan weten aan te passen (zonder op te geven en me te laten gaan, ik blijf proberen en zoeken naar een manier om beter te worden), maar ik wil zeker niet dat onze beestjes de dupe zijn van mijn ziek zijn, edus …

… elke morgen (buiten een paar uitzonderingen) staan de woef en ik klaar voor onze ochtendwandeling

En naargelang de afspraak* wachten we op Miss Marple en haar woef of op zuske en haar woef of gewoon allemaal. Euhm … of omgekeerd, wachten zij op ons  Wat eerder het geval is, want eer ik mijn wandelschoenen vastgeknoopt heb …

*Ik heb al eens ergens verteld dat ik op een van de ochtendwandelingen aan de praat geraakt ben met een vrouw vanuit mijn straat die rond hetzelfde tijdstip met haar hond ging wandelen en later is daar dan ook een andere vrouw en haar hond bijgekomen en nu zijn zowel onze honden als wijzelf de drie musketiers van de straat  Zonder verplichtingen, als iemand niet kan gaan de andere 2 samen wandelen of spreken we gewoon iets later af.

Alledrie hebben we al de bedenking gemaakt hoe het toch kan dat we al zolang in dezelfde straat wonen en buiten het dag zeggen geen verder contact hadden met elkaar. Zoveel tijd verloren op een manier … En nu zijn de woefkes onafscheidelijk en voelt het voor ons toch ook wel raar aan als we elkaar een dag niet gezien hebben en ons babbeltje niet hebben kunnen doen.

We kennen elkaar ondertussen ook al beter … Wat had je gedacht?? Drie babbeltrienen bij elkaar  En het klikt echt J We verschillen van leeftijd, maar dat maakt niet uit als je je samen amuseert en over vanalles kan babbelen hé. Ik merk niet dat ik de jongste ben, want we kunnen alledrie even gek doen en lachen veel af en op andere momenten hebben we ook serieuzere gesprekken. Gewoon super !!

Wat het ook makkelijker maakt voor mij, is dat ze me tezamen met mijn ongemakken hebben leren kennen. Zij begrijpen mijn leventje dus ietsje makkelijker dan mensen die de voor en de na kennen. Ik ben nog steeds aan het oefenen in het zeggen waar het op neerkomt als mij gevraagd wordt hoe het gaat, maar soms wil je gewoon niet zeuren hé

Maar wat ik lief vind (maar na al die tijd nog altijd moet aan wennen) is dat zij altijd rekening houden met mijn kunnen. Gaat het wat minder, dan maken we een kortere wandeling of nemen we een andere, makkelijkere weg of gaan we gewoon naar de ‘speelplaats’ van de woefkes waar onze meisjes kunnen gek doen.

Onze meisjes vinden het gewoon super! Ze zijn alledrie even oud en ook wel even zot en je ziet gewoon aan hun houding dat ze blij zijn om elkaar te zien (hoewel mijn woef het minder laat  zien de laatste tijd omdat ze een panische angst heeft voor “pang”-geluiden en er wordt nogal wat afgeschoten in het natuurdomein bij ons in de buurt ) Maar het is echt mooi en schattig om ze samen te zien spelen. Omdat ook zij hun eigen karaktertjes hebben is het niet altijd even makkelijk om alledrie tezamen te spelen, maar dat hebben ze onderling fijntjes opgelost door andere spelletjes met elkaar te spelen

Wat ook wel grappig is, is dat geen enkel van de woefkes nog interesse heeft in de speelplaats als de anderen er niet zijn. Vroeger gingen we elk apart naar die plek om onze hond los te laten en dan konden ze vrij rondsnuffelen en hun ding doen, nu blijven ze gewoon kijken naar de ingang van de plek hopende dat een van hun vriendinnetjes gaat komen en als dat niet het geval is willen ze zo vlug mogelijk terug weg.

Wij, de mensjes hebben het al alledrie aan elkaar verteld … grappig toch dat onze woefkes elk de link gemaakt hebben tussen de speelplaats en hun vriendinnetjes

Zo zie je maar … en mn dagelijkse beweging en een woef die haar ding kan doen en alletwee blij met onze dagelijkse babbel en speelmoment … Wat moeten we nog meer hebben??

Neen hoor, gewoon een spelletje met de woef aan het spelen en tijdens het spelen onze hoofden serieus tegen elkaar gebotst en de woef heeft mij frontaal op mijn oog geraakt  Gevolg een slippeke en mini-mini blauwe plek en lichte zwelling aan de buitenkant van mijn oog, maar mijn hele oogkas voelde aan alsof ik er een ferme tik op gekregen had. Ik denk dat ik nu een goed idee heb van hoe het voelt als je een ‘echt’ blauw oog hebt, hallo-oo

Ik had problemen om dat oog te sluiten, heb dus een paar dagen met een afgedekt oog geslapen zodat ik dat oog kon ontspannen zonder mezelf pijn te doen met proberen het dicht te houden en natuurlijk voor de afwisseling weer eens hoofdpijn gehad.
Maar nu lijkt het ergste wel voorbij te zijn.

En wat dus grappig is … toen ik de dag nadien al chattend aan mijn vriendin over mijn mini-mini blauw oog vertelde, antwoordde ze al lachend “Ja ja … het zal wel … andere vrouwen vertellen dat ze ofwel tegen de deur gelopen zijn, ofwel van de trap gevallen zijn … ik heb nog nooit gehoord dat iemand met haar hond gebotst is … ”  Och arme mijn ventje, wat dacht ze wel niet van hem  Niet waar hoor

En dan daarna mijn verhaal aan Miss Marple (De overbuurvrouw heeft zelf deze bijnaam gekozen. Net als de figuur van Agatha Christie is ze een opmerkzame en lieve dame met een pittig karakter.) gedaan toen we onderweg waren naar zuske en … exact dezelfde reactie

Dus toen zuske erbij kwam dacht ik, “ik zal haar voor zijn” en ik vertelde haar dat ik een mep van mijn ventje gekregen had  Ze keek in eerste instantie nogal verschrikt, maar toen ze het hele verhaal te horen kreeg en waarom ik verteld had dat het van mijn ventje kwam, moest ze ook lachen

Nu een paar dagen later, is dat slippeke goed aan het genezen,
de zwelling is weg en is het nog een klein beetje gevoelig …
allez … alweer een blooper overleefd

… ook wat dat puffen tijdens een bevalling wel is…

Nee nee … geene kleine op de wereld gezet …  Klein mannen dat is niks voor ons, onze beestjes zijn onze kindjes

Toen ik vorige week woensdag in mijn zeteltje zat en naar voren reikte om een chocotofke te nemen van de salontafel, snapte er toch weer iets in mijn rug zeker … en DJING !! Alweer een zenuw gekneld en serieus deze keer, amaaai !! Protesteren dat die deed  Ik kon niks meer doen of djing …  Bibi al puffend proberen een juiste houding te vinden, ohlala … wat was dat…

Omdat mijn zeteltje te zacht was om iets of wat goed en zonder die djings te zitten, heb ik mij al puffend alsof ik in het midden van een bevalling zat, naar onze bureau gesleept en eens ik iet of wat geïnstalleerd was in de bureaustoel, daar niet meer uitgekomen voor een paar uur.

En om mn gedachten te verzetten dus aan het brainstormen geweest over hoe ik mn blogje zou veranderen van uitzicht.

-         Uiteindelijk verschillende ochtenden op rij met vanalles en nog wat geëxperimenteerd en dingen veranderd en dan terug veranderd en dan dit en dat toevoegen en nu moet het maar goed zijn … Voor mezelf bedoel ik dan … Ik kan blijven prullen hé

Maar om terug te komen op mijn puf-dag

Uiteindelijk met de hulp van mijn ventje dan toch terug naar mijn zeteltje geraakt en als een flinke meid de rest van de dag in de juiste houding (op mn rug met een aantal kussens onder mijn benen) gelegen om mijn rug tot rust te laten komen.

Een stoel met de rugleuning naar mij gedraaid voor mijn zeteltje voor het geval ik toch op de wandel moest gaan (een mens moet nu eenmaal af en toe eens gaan pitstoppen hé ) en dankzij de leuning van de stoel geraakte ik dan toch wel rechtop … Ja ja, een mens wordt inventief door omstandigheden

En gelukkig was het de volgende dag kine-dag en heeft hij weer de nodige plopwerken gedaan om de stoute wervel terug te zetten en na een paar dagen ging het alweer pakken beter

Wat ik wel straf vond was toen ik aan mijn ventje vertelde hoe ik er dit keer “weer” in gelukt was om een wervel te forceren, “Ah natuurlijk, dat is een foute beweging hé” als reactie kreeg … Ik bedoel, ik zat recht voor de salontafel en zo ver heb ik nu ook weer niet moeten reiken voor mn chocotofke (’t is dat ik ze dicht bij mij heb ) …

Toen had ik wel effe zoiets van “als dàt al een verkeerde beweging is, wat kan ik dan nog wel doen zonder dat er een of andere wervel plopt” !!

Volgens de kine heeft het ploppen veel met het weer te maken. Vochtig en koud en dat in combinatie met mijn “verleden” in mijn onderrug en nek … Het is dus ‘normaal’ dat daar veel geplopt wordt door mijn wervels nu. En de nieuwe plop-plaats halverwege mijn rug is “gewoon” om de problemen in mijn onderrug en nek te compenseren.

Eens het lente wordt zou het terug beter moeten gaan, lees minder geplop. Ik hoop het

Als je het over positief denken hebt, kom je automatisch ook bij de nieuwste trend uit het spirituele zelfhulpgenre terecht, namelijk “The Secret”. Denk duidelijk wat je wil en het komt allemaal uit. Een ziekte is een kwestie van eigen schuld, van verkeerde gedachten.

In haar boek vertelt Rhonda Byrne over de” Law of Attraction” (LOA - de wet van de aantrekkingskracht). Deze luidt als volgt: ‘Gedachten zijn magnetisch en gedachten hebben een frequentie. Wanneer je denkt, worden die gedachten uitgezonden in het universum en trekken op magnetische wijze soortgelijke dingen op dezelfde frequentie aan. Al het uitgezondene keert terug naar de bron. En die bron ben jij! Uit de “Law of Attraction” vloeit alle ordening voort in het heelal, maar hij bepaalt ook elk moment in jouw leven en elke afzonderlijke ervaring. De LOA is een natuurwet en werkt altijd, of hij nu bewust wordt toegepast of niet en of gedachten nu positief of negatief zijn. Zo stippelen we met onze gedachten ons eigen levenspad uit. Zendt je lange tijd frustratie of twijfel uit, dan komt dit bij je terug op het zwakste punt in je lichaam. Gebruik daarom de LOA bewust en zorgvuldig. Dat kan volgens het 3-stappenplan (stap 1: vraag, stap 2: geloof en stap 3: ontvang).’

Dus: doe een wens, geloof erin dat hij uitkomt en hij zal uitkomen.

In de westerse wereld is “The Secret” een groot succes, waarschijnlijk omdat we individualistischer zijn geworden. Er wordt veel waarde gehecht aan het maken van eigen keuzes en eigen verantwoordelijkheid. En daar doet “The Secret” een beroep op.

Het is zeker niet het eerste boek dat sterk de nadruk legt op de kracht van de gedachte en het belang van positief denken. Maar Rhonda Byrne gaat nog een stapje verder. Zij zegt dat je in staat zou zijn om jouw omgeving te beïnvloeden door je gedachten te veranderen.

Zoals altijd ben je er voor of je bent er tegen. De vaststelling dat er grote kracht te halen is uit positieve gedachten is een interessante. Door je manier van denken kun je een hoop veranderen. Een depressief persoon denkt erg negatief en straalt dat ook uit. Alles lijkt tegen te zitten. Dit in tegenstelling tot een verliefd persoon waar alles bij lijkt goed te gaan.

Langs de andere kant is de stelling dat als je maar positief genoeg denkt, alles goed met je gaat ook wel gevaarlijk: je zou er dan automatisch van moeten uitgaan dat als het je niet goed gaat, je er zelf schuld aan hebt, want je hebt niet positief genoeg gedacht.

Trouwens nooit negatieve gedachten hebben is niet echt realistisch hé … Je wil toch zelf kunnen beoordelen of je iets leuk vindt of niet, niet??

[Laatst werd een chronische pijnpatiënte gevraagd : "Hoe komt het toch dat u ondanks die pijn zo'n vrolijke indruk maakt ?"
De vrouw gaf als antwoord : "Ik heb gemerkt dat door chagrijnig te zijn de pijn niet weggaat. Ik heb maar één leven en heb de keuze gemaakt ondanks alles het leven van de vrolijke kant te blijven zien en heb nu een beter leven".]

Al sinds lange tijd kan je boeken vinden met titels zoals 'Genees jezelf !' en 'Heel je lichaam', waarbij ervan uitgegaan wordt dat ‘positief denken' het antwoord is om te genezen van ziektes.

De laatste jaren is duidelijk geworden bij onderzoeken naar ‘stress’ hoe zeer lichaam en geest samenhangen : hersenen, hormonen en afweersysteem vormen één groot netwerk, waarvan de delen elkaar op allerlei manieren beïnvloeden.

Lange tijd ging men ervan uit dat de hersenen het lichaam sturen, maar nu zou het wel eens kunnen zijn dat het wel eens omgekeerd is : de hersenen monitoren voortdurend of er ergens iets mis is in het lichaam en hoe ze zich daaraan moeten aanpassen.
Iedereen kent dit zelf wel bij een griepje: Bij koorts ben je katterig en moe. Je lichaam probeert energie die het nodig heeft voor herstel te sparen.

De idee dat gedachten invloed kunnen hebben op ziekten is dus niet zo raar. Het hormonale systeem en immuunsysteem worden namelijk wel degelijk beïnvloed door psychologische factoren. Het gaat daarbij echter niet om gedachten, maar om gedrag.

Het zijn niet bepaalde situaties of gebeurtenissen (zoals bijvoorbeeld ziek worden) die ons het leven lastig maken, maar eerder onze houding ertegenover. Dit is, zo ruwweg geschetst, zowat de kernidee van de cognitieve psychologie. De kwaliteit van ons leven wordt bepaald door de manier waarop we omgaan met de gebeurtenissen en situaties die ons overkomen. Negatieve gedachten leiden tot negatieve emoties en negatief gedrag; meer positieve gedachten leiden tot minder kwaliteitsverlies.

Maar positief denken is niet ons iets wijsmaken waar we niet in geloven, we kunnen wel leren om realistisch en constructief om te gaan met negatieve ervaringen.

En …  ook niet “positief” denken in de zin van; 'altijd maar vrolijk doen en over je emoties heenstappen'. Wel: positief in de zin van; 'eerlijk naar jezelf luisteren en voor jezelf uitvinden wat jij nodig hebt om gelukkig te zijn’.

Op het moment dat je ziek bent kun je beslissen of je de ziekte bent of de ziekte hebt.

Door positief te denken kun je beter met je ziekte leven en zelfs de klachten doen verminderen. Ik spreek uit ervaring: door negatief te denken, voel je jezelf nog zieker, hierdoor ga je nog negatiever denken, enz. Je komt als het ware in een neerwaartse spiraal terecht. Door positief te denken kun je in een opwaartse spiraal terecht komen, waardoor je je beter gaat voelen. Je gaat niet genezen, maar je beter voelen kan ook al deugd doen !!

Dus: Positief denken is de vaardigheid om met de negatieve dingen van het leven om te kunnen gaan. Het is het vermogen om niet negatiever te denken dan strikt noodzakelijk is en in minder leuke dingen ook het positieve te zien.

Denk dus even aan de dingen die je nog wel kan doen en sta niet te lang stil bij de dingen die je niet meer kan. Het leven is te kort om te gaan zitten kniezen en zo zouden we alle mooie dingen in het leven gaan vergeten. De dingen accepteren betekent dat je gelukkig kunt zijn met jezelf. Niet teveel over de schouders blijven kijken maar met een opgeheven hoofd naar morgen kijken.

Maar menen dat we onszelf kunnen ‘herprogrammeren' tot gezond - en mensen daarmee ook verantwoordelijk maken voor hun ziekte – gaat voor mij toch ook wel een stapje te ver …

En hebben jullie goede voornemens gemaakt ?? Wat gaan jullie zeker, zeker en zéker doen dit nieuwe jaar??

Ik niet echt … Vroeger deed ik daar wel aan mee, maar ik heb ondertussen toch wel ingezien dat het in mijn geval alleen maar bij “goede voornemens maken” blijft … edus … geen specifieke voornemens voor mij. Geef toe, als je er even over nadenkt is dat niet zo slecht gezien hé  Just go with the flow

Ik ga wel een paar dingetjes veranderen … Het wordt tijd om terug een flinke meid te zijn en mij strikter aan mijn routine te houden zodat ik terug wat langer kan meedraaien op een dag  En voor de rest zie ik wel wat er allemaal voor spannends dit jaar gaat gebeuren

Een vriendin zei me ook dat het misschien niet slecht zou zijn om te stoppen met denken dat ik een superwoman ben en vlugger om hulp te vragen ipv. alles altijd zelf te willen doen ... Hmm ... we zullen wel zien 

En ik ga de beestjes toch wat minder gaan verwennen en consequenter zijn. Alhoewel …

Toen ik het tijdens de ochtendwandeling met mijn zuske (omdat de buurvrouw van verder in de straat en bibi zo goed overeenkomen alsof we zusjes hadden kunnen zijn, noemen we elkaar zuske ) erover had om vanaf nu mijn woef niet meer rot te verwennen met allerlei snoepjes en knabbeltjes en het gewoon op hondeneten te houden, was haar eerste reactie:”Pff .. dat lukt toch niet ..”. En toen ik later mijn woef corrigeerde en tegen de woef zei dat ze vanaf nu met een strenge bibi te maken had, was ze me eigenlijk gewoon aan het uitlachen … Jaja .. Ik krijg veel support van mijn omgeving

En plannen heb ik ook !!

Vorig jaar heb ik afgesproken met een lieve dame van de Pellenberg-groep dat wij ergens in het voorjaar naar de beestjes gaan kijken in Planckendael en daar ga ik mij zeker aan houden !!

Daarnaast wil ik een kleine verrassing in elkaar steken voor onze huwelijksverjaardag. Dit jaar kunnen wij onze tweede ‘echte’ huwelijksverjaardag vieren (yep, wij zijn een van die zotte koppels die 29 februari 2000 uitgekozen hadden als trouwdag ).

En voor de rest … dat zien we nog wel, niet te veel op voorhand plannen

Door een combinatie van het verjaardagsfeest van mijn ventje zijn moeder, een haan die in onze tuin terecht gekomen was en niet goed wist wanneer hij moest beginnen te kraaien in de morgen, bezoek van vrienden, onze kleinste (poes) die serieus ziek was en kleine boodschapjes doen de dag zelf, was ik geene mens de maandag van kerstavond. Voor de afwisseling dus nog eens stik kapot met andere woorden

Er was geen sprake van dat ik zelfs iets makkelijks als fondue of gourmet kon doen, dus hebben we broodjes gehaald en het ons heel makkelijk gemaakt op kerstavond. In de avond hebben we samen een badje genomen met heeel veeel schuim, zodat het leek alsof we een “White Christmas” hadden en kort daarna (tegen een uur of tien, als het al zo laat was ) was ik al in dromenland

Rond middernacht wel wakker geworden door het vuurwerk en er voor de beestjes geweest, maar eens dat voorbij was, was ik ook alweer in dromenland.

De rest van de week was ik vrij snotterig en niezerig en hoesterig … Yep, een verkoudheid die maar bleef aanslepen … Hoewel ik me bij momenten vrij belabberd voelde, moest ik er toch mee lachen, omdat het op een of andere manier toch wel eens leuk is om ‘normaal’ ziek te zijn … Nu dat lachen heeft niet lang geduurd, want het kleinste virusje zorgt er tegelijk ook voor dat cvs en fibro-dinges de kop opsteken  Conclusie: toch maar gewoon NIET ziek worden

Omdat zuske naar familie was voor de kerstdagen, zijn we alleen gaan wandelen met de overbuurvrouw en het andere vriendinnetje van onze woef. Zij hebben ons meegenomen naar stukjes die volledig afweken van de normale wandelroute, maar wat zo interessant was, was dat ze zoveel te vertellen had over wat we zagen. Een stukje geschiedenis zo dicht bij huis! Super!!

De rest van de week waren het de drie musketiers van de straat die samen gaan wandelen zijn. En kletsen dat we doen … we gaan niet meer wandelen voor de woefkes hoor, neen … om ons babbeltje te doen

Woensdag is gelukkig dan ook de haarbal die vast bleef steken in ons kleinste er eindelijk uit gekomen en sindsdien is onze vedette terug in form en was het ook gedaan met constant achter haar aan te lopen om haar gesmos op te kuisen. Een grote OEF !!

En mijnheer de haan heeft onze tuin ondertussen ook alweer verlaten. Hij is nog wel in de buurt, maar kraait ons ten minste niet meer wakker midden in de nacht. Hij begon meestal zo ergens tussen 3 en 4 … Geef toe, dat is geen uur om wakker te worden hé

Omdat ik superveel gerust en geslapen had om uit te zieken, was ik maandag in form  Nu ja, voor mijn doen hé 
’s Morgens zoals gewoonlijk de ochtenwandeling gemaakt. Nu was het de overbuurvrouw die naar familie was voor oudjaar. Eens terug thuis ben ik als een blok in slaap gevallen en ben ik zo rond half een terug wakker geworden. (om mezelf goed te praten: ik was al heeel vroeg wakker in de ochtend!! )

Daarna zijn we naar mijn ventje zijn grootvader geweest om dag te zeggen en het beste te wensen voor het nieuwe jaar, omdat we op nieuwjaarsdag zeker niet op tijd zouden zijn. Mijn ventje zijn grootvader is nog een ongelooflijk kwieke man voor zijn leeftijd. Hij is er onlangs 87 geworden en hij is de enige in de familie die nog uitgaat! Ik vind dat zo wauw en schattig tegelijkertijd  Ik vroeg hem wat hij ging doen voor oudjaar en met twinkelende oogjes zei hij “haa dansen hè!”. En dan vertelde hij dat hij zaterdag en zondagavond ook al uitgeweest was om te gaan dansen.
Toch mooi niet? Ik vind het echt super

Dan vlug naar de delhaize en de bakker voor een paar kleine dingetjes voor onze oudejaarsavond en dan konden we ons eindelijk thuis installeren. Een paar verhuisbewegingen gedaan, zodat de club-sofa ook bij onze bureau was en nadat ik eindelijk goed geïnstalleerd was (met een stoel erbij om mijn benen op te leggen en de nodige kussens rond en onder mij en natuurlijk mijn dekentje ), heeft mijn ventje mij een rondleiding door WoW gegeven. Het was alsof ik naar een tekenfilm aan het kijken was, die we zelf konden manipuleren.
Best wel grappig, maar vooral … quality time tezamen hé, veel afgelachen

’s Avonds heb ik smsjes gestuurd met nieuwjaarswensen, kwestie van niet als zot rond middernacht dat te moeten doen. Darna zijn we dan Chinees gaan halen (en direct dubbele porties besteld zodat we de dag nadien ook makkelijk eten hadden hihi ) en hebben we gezellig gedineerd als “de echten” aan ons salontafeltje

Het eten had zo goed gesmaakt dat we als 2 papzakken bij elkaar in de zetel gekropen zijn en samen televisie gekeken hebben. Een uurtje daarna was het tijd voor mijn dutteke (gepland deze keer !! ) en rond elven was ik terug bij de levenden.

Kort daarna begon het eerste vuurwerk al en was het proberen de beestjes iet of wat rustig te krijgen … Met de nadruk op proberen … de woef was helemaal weggedoken onder ons bureau en de katten liepen verschrikt en in paniek en al grollend heen en weer door de living op zoek naar een veilig plaatsje

Toen de beestjes allemaal hun ‘veilig’ plekje gevonden hadden, heb ik samen met mijn ventje naar het vuurwerk in WoW gekeken. Het was veel te koud om buiten in onze tuin naar het “echte” vuurwerk te kijken

Later toen alles voorbij was zijn we allemaal samen naar buiten in de tuin gegaan en hebben mijn ventje en ik ons jaarlijks ritueeltje gedaan … het aansteken van ons vuurstokje en gekke figuurtjes maken in de lucht met onze stokjes waar de glinstertjes van afvlogen  Daar reageerde onze oudste poes dan weer verkeerd op en hij verstopte zich in de garage … Toen onze stokjes opgebrand waren, kwam hij alweer terug om te checken wat dàt nu alweer was

Na de nodige conversaties met de poezen en de woef zijn we dan allemaal terug naar binnen gegaan en hebben mijn ventje en ik terug een sneeuw-bad genomen  Het leek ons wel eens leuk om na middernacht gekke dingen te gaan doen in bad met al dat schuim J De poezen waren uitermate geïnteresseerd in al dat schuim J Ken je dat … schuim willen vangen en dan krampachtig met hun pootje schudden, want er is schuim aan hun pootje J

Ha! Wij hebben een witte Kerst en Nieuwjaar in België gehad  Er zullen er niet veel zijn die dat kunnen zeggen hé

Daarna hebben we naar de herhaling van de eindejaarsconference op de Nederlandse televisie gekeken en tijdens de herhaling van de show van Paul de Leeuw ben ik dan terug in slaap gevallen.

OK, Kerst was niet je dat, maar we vonden alletwee dat we een super eindejaar tezamen hadden en dat is het belangrijkste hé, dat we ons geamuseerd hebben

Ik heb het nog nooit over mijn familie gehad, gewoon omdat ik geen contact meer met mijn familie heb … Mijn familie nu is mijn ventje, onze beestjes en in zekere mate de familie van mijn ventje.

Kort samengevat: door een meningsverschil indertijd met mijnen trouw geen contact meer gehad met mijn ouders, zus en broer. Na 5 jaar terug een goed contact met mijn ouders en zus en een 8-tal maanden later is mijn vader overleden. Sindsdien heeft mijn moeder ervoor gekozen geen contact meer met mij te hebben. Vraag me niet waarom, geen idee … Ik weet wel dat ik indertijd (met de trouwperikelen) gezien werd als de grote, boze, egoïstische wolf … Ik vind natuurlijk dat dat niet zo is, maar ja … we zullen allemaal wel een beetje gelijk hebben zeker? Af en toe hoor ik nog wel eens iets van mijn zus, maar dat is vrij sporadisch. En ik probeer zo veel mogelijk te schrijven naar mijn grootmoeder.

Wat vind ik daarvan? Bwah … het is wat het is … Ik bedoel daarmee dat ik nooit een echt ‘normale’ gezinssituatie gekend heb zoals in de boekskes en op televisie. Wat je niet echt kent, mis je dus ook niet. Rond Kerst als je al die “happy family” beelden in je gezicht gesmeten krijgt, heb ik wel zoiets van “ik wou dat ik dat ook had”, maar omdat ik dat nu eenmaal niet heb … Ik kan nog zoveel wensen als ik wil, wat je niet hebt heb je niet en daarmee uit.

Gelukkig zijn er mijn ventje en de beestjes en houden de ouders van mijn ventje een oogje in het zeil (ik heb heel veel steun van de papa van mijn ventje gekregen toen mijn vader zo plots en onverwacht overleden was) en ik heb heel goede vrienden die er voor me zijn. Met sommigen heb ik misschien niet elke week contact, maar we zijn er voor elkaar. Het is dus zeker en vast niet dat ik moederziel alleen ben

Anderzijds heb ik er ook zelf voor een (heel groot) stukje voor gekozen om me meer af te zonderen van mensen. Het super-sociale is ervan af gewoon omdat ik dat niet meer kan en me dan ongemakkelijk voel. En je weet wel … dan heb ik de neiging mijn kop in het zand te steken  Maar er zijn toch nog een aantal vrienden die regelmatig bewust contact met mij opnemen om mij uit mijn schelp te halen en te horen hoe het gaat. Ze geven het gelukkig niet op

We evolueren ook continu hé … Velen hebben nu een paar kindjes rondlopen en wij hebben er geen … Ik was zo hard gefocust op mijn werk dat ik geen tijd meer had en kon/wou vrijmaken … Onze beestjes zijn erbij gekomen … De interesses veranderen …

Mensen gaan en mensen komen … En ik denk dat ik het al eens een keertje gezegd heb, dank zij het ziek zijn heb ik ook vele nieuwe, interessante mensen leren kennen waar het zelfs heel goed mee klikt.
Dus …ik voel me goed en zeker niet alleen

Bon …Hoe zeg je dat ook alweer …

“Merry New year and Happy …”

...nee, wacht …

“Happy Merry and New Christmas !!”

Woops, neen … dat was het ook niet ...

Euhm …

“Merry New Happy and …”

Och, ik geef het op … Je weet wel wat ik wil zeggen J

Nieuw jaar, nieuwe start … dus ook met een propere lei hier beginnen J

andere fotootjes en een paar andere tekstjes en spreuken ...
Kwestie van te blijven entertainen

Ik ben aan het bedenken wat ik nog aan mijn blogje zou veranderen …
Nu … ik en denken gaan niet zo goed meer samen, dus dat kan nog iets van lange adem worden ;-)

Een kennis dacht dat het houden van dit blogje waarschijnlijk wel therapeutisch zou werken voor mij …
Euhm … therapeutisch?? Ik wou eerder entertainen en delen ;-) ’t is dat ik zo vrijgevig ben J
Neen, ik moet toegeven dat het houden van een blogje “gemakkelijk” is op een of andere manier …
Hier kan ik de dingen gewoon neerschrijven, terwijl ik me makkelijk ongemakkelijk voel als iemand vraagt hoe het met me gaat. Het niet willen klagen en dergelijke, remember ;-)

En de bedoeling was ook om eens over de andere kant van een cvs-centrum te vertellen,
want als je rondkijkt op het net, lees je bijna niets anders dan negatieve commentaar.
Niet dat ik op de barricades wil staan voor de cvs-centra, er kan zeker nog verbeterd worden,
maar ik vind het niet meer dan eerlijk dat goede dingen ook verteld mogen worden.

Maar effe serieus …
Ik weet dat vrienden en kennissen regelmatig eens komen piepen om te kijken hoe het gaat
en af en toe komen er ook cvs-ertjes langs …

Edus  … Hebben jullie er iets aan? Zou ik iets veranderen? En zo ja, wat?

Help mij, simpele ziel in het verbeteren en geef maar een seintje JJJ

Sinds een paar jaar verrast mijn beste vriendin mij in december met een originele advent. Ze maakt 24 kleine pakjes (met grappige en praktische verrassingen) en elke dag van december tot aan kerstmis mag ik dan een pakje openmaken …

Zij weet dat ik niet zo scheutig was op de feestdagen in december (omwille van dingen die vroeger gebeurd zijn) en op haar manier wou ze de negatieve link die ik maakte met december veranderen.

En ik moet toegeven dat ze daar in geslaagd is. Niet omdat ik zoveel pakjes krijg, neen gewoon het elke dag uitkijken en nieuwsgierig zijn naar “wat heeft ze nu verzonnen en gevonden?” doet het hem J

En de achterliggende gedachte hé, ze heeft veel tijd gestoken in het uitzoeken en klaarmaken van al die pakjes en gewoon … ze denkt aan mij J

En natuurlijk maak ik voor haar ook hetzelfde en ik vind het super als we elkaar vertellen wat we gekregen hebben (24 pakjes is gewoon te veel om te onthouden, dus elke dag hebben we een dubbele verrassing. Ons eigen pakje en “Wat heeft zij nu ook alweer gekregen?”) en over het geschenkje zeveren J

Omdat ik dat goede gevoel ook wou doorgeven aan anderen, heb ik me zitten amuseren met kleine papiertjes te maken met daarop een of ander grappig spreekwoord of tekstje. Jammer genoeg kreeg ik mijn advent niet altijd op tijd bezorgd … maar het is het idee dat telt hé !! (ter verdediging aan diegene die het echt wel veeel te laat gekregen heeft ;-))

Sinds wij hier in ons huis wonen en de beestjes hebben en mijnen “toestand”, doen we niet echt veel speciaals meer voor Kerst en Nieuwjaar. Omdat de beestjes zo bang zijn van het vuurwerk willen we ze zeker niet alleen laten (en laten we ze dus ook niet alleen !!) en het is gewoon plezant om gewoon rustig, gerust thuis te zijn en te kunnen doen wat je wil.

We houden een fondue of gourmet onder ons tweetjes of halen iets en genieten gewoon van een rustig avondje samen met de beestjes voor de open haard.

We hebben zo een beetje de gewoonte aangekweekt om telkens in die periode nog eens naar de film “Dogma” te kijken, wat een super grappige film is met heel veel knipogen naar de werkelijkheid. En voor dit jaar hebben we ook een aantal DVD’s in huis die we nog moeten zien (We hebben de 3 seizoenen van House MD) en we zijn heel nieuwsgierig hoe de feestdagen in WoW-land gaan zijn J

Het lijkt alsof WoW “maar” een computerspelletje is, maar het is toch wel iets meer J Ikzelf speel het absoluut niet, maar bij momenten is het wel plezant om gewoon naast mijn ventje te zitten en te kijken naar wat er allemaal gebeurd. Toen het Halloween was bijvoorbeeld was de omgeving volledig versierd in halloween-stijl en kon je bepaalde opdrachten uitvoeren en dan kreeg je halloween-cadeautjes J En als je verloor bijvoorbeeld, werd je karakter veranderd in een pompoen of heks of skelet of zo J Best wel grappig J

Het toffe eraan is dat je tegelijkertijd kan spelen en chatten. Je leert andere spelers kennen en in mijn ventje zijn geval zijn er een aantal collega/vrienden die het ook spelen en zitten ze soms meer te kletsen dan te spelen J

Dus bij ons zal het een ontspannend avondje met lekker en gemakkelijk eten zijn en dan vol spanning aftellen tot het middernacht is, om te weten hoe erg het vuurwerk dit jaar wel zal zijn en de beestjes in het oog houden … Onze woef heeft het het ergst … ze freakt gewoon en is doodsbang, het arme schaap. De kleinste kat kruipt heel bang ergens weg en mijn kleine, grote jongen … die vindt het allemaal fantastisch J Die rent van raam tot raam om eerst met open mond naar al die springende lichtjes te kijken en daarna proberen die lichtjes te vangen ;-)

Hij wil dan ook dolgraag naar buiten gaan, maar ik heb ze toch wel liever allemaal binnen zodat er geen zotte dingen kunnen gebeuren. Eens het vuurwerk voorbij is mogen ze allemaal naar buiten om de wijde wereld te verkennen en dan is het tijd voor bibi om slaapjes te doen J

Op Kerstdag en Nieuwjaarsdag gaan we dan langs bij mijn schoonfamilie en daarna hebben we een rustig dagje zonder al te veel tralala. Precies zoals we het willen J

Ziekenhuizen vinden behandeling tegen wekedelenreuma

Fibromyalgie, ook wel bekend als wekedelenreuma, is succesvol te behandelen met een combinatie van fysiotherapie en cognitieve gedragstherapie. Patiënten ervaren na zestien sessies minder pijn en minder beperkingen. Sommigen zeggen zelfs genezen te zijn. Dat blijkt uit een onderzoek van de Sint Maartenskliniek en het Universitair Medisch Centrum St Radboud (UMC) in Nijmegen.

Fibromyalgie is vooral onder vrouwen een veel voorkomende aandoening, waarvoor echter tot nu toe geen aanwijsbare oorzaak kan worden gevonden. Patiënten hebben pijn in de weke delen rondom gewrichten, maar bloed- of röntgenonderzoek tonen geen afwijkingen aan. Toch komen sommigen zelfs in een rolstoel terecht, aldus onderzoekspsycholoog Wim van Lankveld.

Tot nu toe was de enige behandeling voor fibromyalgie oefeningen doen en medicijnen slikken, maar geen enkel medicijn had blijvend resultaat, volgens de onderzoekers. Veel patiënten kregen dan ook uiteindelijk te horen dat de pijn tussen hun oren zat en dat ze er maar mee moesten leren leven.

Van Lankveld benadrukt dat fibromyalgie geen hersenspinsel is. "Ook al is er geen oorzaak: de pijn die de patiënt voelt, is altijd een belemmering. De gedragstherapie zorgt er voor dat mensen weer vertrouwen in hun lichaam krijgen en dat ze leren omgaan met stress. Regel één is dat we in de groep niet praten over pijn. Want dat ze pijn hebben, weet iedereen nu wel. Nu moeten ze uit de neerwaartse spiraal weer naar boven. Bij fysiotherapie leren ze dat ze best kunnen bewegen", aldus de psycholoog.

Volgens Van Lankveld is er nooit eerder een behandeling tegen fibromyalgie gevonden waarbij patiënten zelf meldden dat ze genezen waren. Dit positieve effect blijkt ook een half jaar na de behandeling nog aan te houden. (belga/hln)

Het was weer van dattem eind November … zorgen maken voor de beestjes L De winnaars deze keer waren de katten … Aan de kleinste konden we zien dat ze rammel gekregen had (haar pelsje was in de war en er waren losse plukken in) en ze mankte met haar voorpoot en ze voelde zich gewoon bla … Sleepte zich van een veilig plaatsje in huis naar een ander …

Mijn kleine man zag er gewoon verschrikkelijk uit en je kon zien aan de manier waarop hij dingen deed (of niet deed) dat hij zich superslecht voelde L Wanneer we hem probeerden aan te raken om te zien of hij iets had (eerste zorgen toedienen bij manier van spreken ;-)), begon hij onmiddellijk te klagen en te zeuren, gevolgd door grollen en sissen en ons zelfs aan te vallen. No way dat we hem konden checken, laat staan ermee naar de dierenarts gaan …

Het was niet dat ze met elkaar gevochten hadden, want ze reageerden niet defensief of agressief naar elkaar toe. De kleinste kon zelfs dichter in de buurt van onze man komen als wijzelf …

En natuurlijk was dit weer in een weekend gebeurd, dus moet je de dierenarts van wacht bellen ..

Daarom besloten we om onze katten rust te gunnen, maar we hielden ze wel heel goed in het oog, klaar om naar de dierenarts van wacht te sprinten in geval het erger werd. En maandagmorgen zou ik naar onze dierenarts bellen …

We hadden een soort van beurtrol in het babysitten op onze vedetten J

Tegen de avond was onze man al een beetje bekwikkeld en liet hij toe dat ik hem aanraakte, maar er was niets te zien van wonde of zo …

De volgende morgen dan naar de dierenarts gebeld en omdat we dan met de 2 katten naar de praktijk gingen gaan, besloten we om onze woef ook maar mee te nemen … Ik vond het zo zielig voor haar dat we allemaal zouden vertrekken en dat zij alleen thuis zou moeten blijven. Ik weet het … ik ben een softieke wat de beestjes betreft J

Soit, toen het tijd was om ons klaar te maken om naar de dierenarts te gaan, ben ik er voor de eerste keer in jaren in geslaagd om onze katten vlotjes in een bench te stoppen J Het is altijd een gevecht om ze in een bench te krijgen, omdat ze dat dus niet graag hebben ;-) Dank zij een verrassingsaanval, ik heb ze gewoon opgepakt toen ze aan het slapen waren en voor ze het goed en wel beseften zaten ze al in de bench en konden we vertrekken J

Alles was in orde met de woef en de kleinste had inderdaad een rammeling gekregen, maar was aan de beterhand. De dierenarts moest lachen met het “moederskindje” dat onze kleine man is. Stapje voor stapje kroop hij weg van de dierenarts naar mij toe, totdat hij zijn hoofd volledig onder mijn arm kon verstoppen J

Hij had dus ook een serieus pak rammel gekregen en daarvan was hij zo van zijn melk. Na een tijdje kon ze zijn oren nakijken (hij hield zijn oortjes dicht alsof het kleine doosjes waren J), hij had een wond in zijn oor, zalfje erin om het proper te houden en voor de rest hem veel laten rusten.

Bleek dan ook dat katten dus in shock kunnen raken van een slechte ervaring en dan lijkt het alsof ze op sterven liggen … (mijn kleine man in het bijzonder is heel goed in het op sterven liggen en ikke dan altijd overbezorgd ;-)) De volgende keer dat er iets niet goed uitziet, moet ik dat in gedachten houden, maar ze toch nog in het oog houden.

Na een paar dagen was de kleinste terug in form en na een paar weken kan ik zeggen dat ik terug 2 kwieke, ondeugende katten heb J Een happy end dus J

Mijn ventje zijn hobby is het houden van bonsai-boompjes. De Japanse manier van het houden van bomen maar dan in mini. Met de jaren heeft hij er nu al een mooi aantal verzameld en zelf gekweekt.

Omdat niet alleen wat boven de grond mini is, maar dus ook de wortels en bonsai in kleine, lage potten of schalen gehouden worden, moeten we dus een aantal maatregelen doen eens het begint te vriezen. Kwestie van er volgend jaar nog van te kunnen genieten ;-)

Dus van zodra er vriestemperaturen voorspeld worden, moet elk boompje met pot en al in een kartonnen doos en worden de gaten tussen de pot en de kartonnen doos opgevuld met krantenpapier en daarna gaan ze met doos en al in wat wij “het bonsaikot” noemen en krijgen de meest kwetsbare zelfs een dekentje over hun voeten om de wortels extra te beschermen.

Dit jaar was dat dus half november … en omdat we niet zo graag afhangen van anderen en anderen willen lastig vallen, gingen we dat dit jaar eens “allegauw” zelf doen …

Het is heel leuk om bonsai te hebben, er zijn er best wel die ik leek, heel mooi vind, maar waarom moest mijn ventje er zoveel hebben??? (ik bedenk dit nu met heel veel dramatiek J)

Ik hoef het waarschijnlijk niet te vertellen, maar mijn ventje en ik samen iets doen … dat komt niet goed ;-) We zijn altijd aan het betweteren en discussiëren over wie nu gelijk heeft wat de makkelijkste manier is om een boompje in een doos te krijgen en daarna de doos naar het bonsaikot te brengen … en hoe meer we het oneens zijn, hoe hoger het aantal decibels ;-)

Dàt dit jaar in combinatie met 2 zotten die lichamelijk niet in al te beste staat zijn … moet ik verder gaan J

Op een bepaald ogenblik was mijn ventje zo misselijk van de pijn in zijn rug, dat we afspraken dat hij instructies zou geven en dat ik zou doen wat hij zei ZONDER te betweteren …  Hmm … dit bleek uiteindelijk toch ook niet een van onze betere ideeën te zijn … En op een gegeven moment waren we gewoon aan het schreeuwen naar elkaar. Mijn ventje omdat hij gefrustreerd was, omdat hij de dingen niet kon doen zoals hij wou en ik de helft van de tijd gewoon niet begreep wat hij nu eigenlijk bedoelde en ik … wel … omdat hij gewoon op mijn systeem aan het werken was ;-)

Maar het goede eraan was wel dat omdat ik zo kwaad was, ik precies over superkrachten beschikte en ik kon bonsai-boompjes tillen die ik normaal zelfs niet omhoog kreeg .. Hey … op een bepaald moment voelde ik me zelfs in staat om een boompje naar mijn ventje zijn hoofd te gooien ;-) Ok … dat is een beetje overdreven, je zal wel begrijpen wat ik bedoel … ;-)

Soit, tegen dat het donker geworden was, hebben we ze allemaal binnen gekregen en voelden we ons terug beter en waren we afgekoeld. Ik vermoed dat we alle twee gewoon op waren en vergingen van de pijn en daardoor geen fut meer hadden om te ruziën ;-)

We hebben een ontspannend warm baddeke genomen om onze spieren en rug te ontspannen en dan hebben we iets kleins gegeten en kort daarna waren we alle twee in droomland voor een paar uur J

De dagen erop waren verschrikkelijk voor mijn lijfje, maar de voldoening te hebben dat we het toch maar geflikt hadden maakte veel goed J

En hier benne we weer !! J

Het is hier nogal druk geweest sinds mijn laatste update … amaai !!

Kort samengevat:

-         de bonsai moesten naar hun winterplaatsje

-         op familietrip naar de dierenarts

-         een geblokkeerde nek

-         voorbereidingen voor december

-         een gat in ons dak met de laatste storm

-         invasie van lieveheersbeestjes

-         een geblokkeerde zenuw en de slappe lach

-         een hele hoop rugproblemen

naast de “gewone” dingen die ervoor zorgen dat mijn leventje alles behalve saai is wel te verstaan hé  best wel vermoeiend hoor

Hoe gaat het er nu mee?

Wel, nog steeds hetzelfde voor mijn ventje L Hij moet echt zien wat hij doet of hij vergaat van de pijn en zakt door zijn benen. Zelfs met de auto rijden zijn rampen … Hij begint er nu ook wel echt genoeg van te krijgen en verandert bij momenten in een “grumpy old man” … maar hoe zou je zelf zijn? Opgesloten zitten tussen 4 muren en niets kunnen doen zonder die verschrikkelijke pijn … Er zijn leukere dingen om mee thuis te zitten.

De kine stelde voor om epidurale inspuitingen te laten doen tegen de pijn, maar daar wil mijn ventje niet van horen … Een 10-tal jaren heb ik er een laten zetten, maar die was totaal verkeerd gezet met gevolg dat ik nog meer last had van mijn rug. Dit wetende denkt mijn ventje er nog niet aan om te zien of die epidurale inspuitingen bij hem zouden kunnen helpen. Ik begrijp hem daar wel in … Ik heb toen echt wel gezien en hij heeft toen voor mij zitten zorgen … Dat vergeet je niet zo gauw …

En bibi ?? Weeellll … ik heb me al pakken beter gevoeld  Half november voor de afwisseling weer eens een volledig geblokkeerde nek gehad. Buiten de pijntjes, zijn de ongemakken die je hebt met een geblokkeerde nek best wel grappig. In mijn geval kon ik mijn hoofd langs geen kant draaien of buigen, met als gevolg dat ik nogal regelmatig tegen dingen liep of gewoon over dingen struikelde en hoe dikwijls ik iets tegen mijn gezicht gekregen heb …

En sinds een paar weken heb ik weer het ploppende-wervels-fenomeen  Het is een paar weken terug begonnen toen ik eens verkeerd gelegen had om te slapen (ok … ik geef het toe … ik heb mij zowat rond onze woef gedraaid in de sofa omdat zij daar al zo goed lag te slapen J). Wakker geworden met pijntjes aan mijn linkerkant en tegen de avond was mijn linker bovenkant volledig geblokkeerd. Ik kon niets meer doen met die kant of een verschrikkelijke pijnscheut ging door mijn lijfje … de beruchte djing-pijn in bibi-taal ;-) Ik ben beginnen lachen met mijn gesukkel … het werd maar erger en erger, ik vond helemaal geen houding meer die geen djing-pijn gaf … Toen op een gegeven moment mijn ventje wou helpen met mij proberen neer te leggen, kreeg hij last van zijn rug en zakte hij door zijn benen en zijn we alle twee beginnen lachen als zot (we zaten hier echt wel in een belachelijke houding en geen van ons beiden geraakt terug recht van de pijn J) en heb ik de slappe lach gekregen J Nu, ik moet toegeven dat de slappe hebben terwijl je met geblokkeerde wervels zit en een geknelde zenuw … doet geen deugd … Maar ik kon echt niet stoppen met lachen

Toen ik na een tijdje problemen kreeg met het ademhalen, heeft mijn ventje naar de kine gebeld en is die op interventie gekomen.

Hij was in de war toen hij hier binnen stapte omdat ik enerzijds aan het kronkelen was van de pijn en anderzijds nog altijd in een deuk van het lachen was  Wanneer hij uitgedokterd had wat er scheelde, probeerde hij de probleemwervels terug te ploppen, en dat lukte wel hoor, alleen … in reactie daarop blokkeerde er wervels op een andere plaats in mijn rug ;-) Toen hij die probeerde terug te zetten, plopte de eerste probleemgevallen terug … aaargghh !!!!

Er zat uiteindelijk niets anders op dan samen te beslissen met welke geblokkeerde wervels ik het minste pijn zou hebben … de andere wervels terug ploppen, veel rusten en een paar dagen later terug naar de kine gaan om de andere geblokkeerde wervels terug te ploppen en hopen dat mijn lijfje het dit keer zou aanvaarden …

Dat is uiteindelijk wel gelukt, maar mijn linkerkant voelt nog steeds aan alsof het zwaar gekneusd is en ik kan mijn linkerarm nog altijd niet goed gebruiken door de uitstralingspijnen die ik daarin heb. Ik blijf het wel allemaal best grappig vinden en ik lig nog altijd in een deuk als ik mij herinner hoe wij hier lagen na mijn ventje zijn poging om mij te helpen

Sinds vorige week heb ik diezelfde zeurende, vervelende pijn tussen mijn schouderbladen als ik in mijn onderrug heb. Het enige verschil is … ik ben dat gezeur in mijn onderrug gewoon …

Het is zoals een goede collega/vriend mij zei een tijdje geleden over zijn problemen, “Je bent een bepaalde pijn gewoon en uw pijngrens ligt hoger dan bij een ander mens. Maar eens er iets anders bijkomt, is dat gewoon te veel.” En hij heeft jammer genoeg gelijk L Ik kan absoluut niet tegen die pijn in mijn schouderbladen, ik word er zo flauw, misselijk en zwak van, dat ik alsmaar zwaardere pijnstillers nodig heb om “er tegen te kunnen” … Positief daaraan is dat ik dankzij die zwaardere pijnstillers bij momenten precies zo high ben dat ik roze olifantjes zie voorbij vliegen bij manier van spreken

Donderdag is kine-dag voor mij, dus sinds vorige week is hij zich met mijn schoudervleugel-wervels aan het amuseren

Alles ging goed toen ik terug thuis was, ik moest het rustig aan doen en toch een paar dagen blijven liggen om de druk op mijn ruggengraat zo laag mogelijk te houden (door de zwaartekracht heeft iedereen een druk op zijn ruggengraat tijdens het staan of zitten). En ik was vrij braaf, maar dan ineens de vrijdagavond … amaaaaii !! Verschrikkelijke pijn in mijn onderrug dat doorstraalde naar mijn bekken en na een uurtje kon ik nog amper gaan van de pijn. Ik waggelde rond als een gebrekkelijke eend en maar naar adem happen om tegen die pijnscheuten te kunnen …

Hup, terug in spoed naar de kine … (Heb ik al gezegd dat wij een super-flexibele kine hebben?? J) Wervels in onderrug geblokkeerd en gekanteld linker-bekken … Jaja, ik heb een heel soepel lijfje  Zooo soepel dat alles om de vijf minuten blokkeert

De kine heeft dat kunnen fiksen en er nog eens op gewezen dat ik het rustig aan moest doen en vermeld dat het best mogelijk is dat in reactie op de behandeling mijn wervels tussen mijn schouderbladen weer eens zouden kunnen wringen …

Wel … het voelt daar “wringerig” aan, maar tot nu toe (hout vasthouden), is het best te houden …

En om het compleet te maken is de fibro ook weer overduidelijk daar … ik denk dat die het gewoon niet kan hebben als ik ergens anders problemen mee heb en daar op moet focussen ;-) Dus stijf en stram lijfje, geblokkeerde gewrichten en zenuwpijnen … Ferm gekruid met een aanval van overgevoeligheid …

Ik geef toe, ik verveel mij nooit met mijn wervels, syndromen en ziekte

Alles bij elkaar gaat het dus vrij goed hé ... Mijn wervels hebben een beurtrol in het wringen  Het was lang geleden dat ik nog zo hard gelachen had J Echt  Buiten de dagelijkse ochtendwandelingen op zijn eskimo’s (kkkkk-koud !!!!!!), ben ik dus een heel braaf, rustig mens

Tussen al die probleempjes door hadden we dus ook een gat in ons dak … Een pan van het dakkapelletje gevallen tijdens de laatste storm en recht naar beneden gevallen op het gewone dak … Een pan volledig stuk en dus een gat in ons dak en de pannen daar rond zagen eruit als de inhoud van een doos cornflakes

Zondagavond gebeurt, dus wachten tot maandagmorgen om te beginnen rondbellen …Het vinden van iemand die ons zou kunnen helpen was dus bijna een mission impossible … Ik kreeg reacties van “Och, maar daar heb ik geen tijd voor hoor. Ik heb veel te veel werk.” tot “ik kan woensdag of donderdag eens langskomen om te kijken wat er aan is en wat ik eraan kan doen.” Euhm … hallo-ooo!! Ik heb dus wel een gat in mijn dak hé  En toen regende het nog dat het goot … Spannend !!!

En als er dan eindelijk iemand was die diezelfde dag zou kunnen langskomen, twijfel je dus of die persoon wel goed genoeg is … “Hoe komt het dat hij wel tijd heeft, terwijl de rest van de wereld het druk heeft??” Uiteindelijk is mijn schoonbroer langs geweest en heeft hij de kapotte en de beschadigde pannen vervangen en is het dus gefikst. Maar het zou niet slecht om ons dak te vervangen door een moderner modelletje  (wij hebben nog zo’n ouderwets dak met echte Boomse pannen)

En om het compleet te maken … toen we naar boven gesukkeld waren om langs het dakraam te zien wat het probleem nu was met het dak, hebben we ontdekt dat een kolonie lieveheersbeestjes langs het open raam in de slaapkamer naar binnen gekomen was en hun winterslaap in de slaapkamer aan het houden was … Mag ik ??;-) … Aaaarghhh !!!!

Wel tot zover deel 1 van mijn update  De leukere dingen over de beestjes en mijn uitstapjes naar het dorp zijn voor een van de volgende dagen…

Laat ons hopen dat het nu wat rustiger wordt en BLIJFT hé  Kwestie van het jaar in schoonheid te eindigen

Onze woef heeft veel minder last van haar achterpoot. De rustige wandelingen blijken succes te hebben. Meestal is ze tegen het einde van de week wel hyperactief en de mensjes zijn overeen gekomen dat onze woef een dag per week haar “zotte dag” mag hebben waarbij ze kan rondrennen als een gek of spelen met haar vriendinnetjes. De energie moet eruit hé

Met de katten gaat het ook super. Mijn kleine man was “king of the world” toen de buren op vakantie waren, want dan was hun kat op vakantie en had mijn man het rijk voor hem alleen ;-) Het heeft hem goed gedaan en nu dat de buurkat terug is gaat het nog altijd goed. Tot nu toe heb ik ook niets gemerkt van vechtpartijen of zo, maar het is dan ook wel verschrikkelijk weer en onze katten zijn niet zo scheutig op regen

Ik weet niet of ik verteld heb over de mythe dat katten altijd op hun pootjes terecht komen? Ons kleinste dus niet hé … Elke keer als we via de voordeur naar buiten gaan, springt ze op de vensterbank naast de voordeur om te zien wat we gaan doen. Yep, zij is heeel nieuwsgierig J En elke keer als we terug binnen komen, wil ze van de vensterbank afspringen, maar ze doet dan altijd iets –ik weet niet goed wat- en komt dan uiteindelijk knullig neer op de vloer op alles behalve haar 4 pootjes.

Ik vind het zo zielig voor haar (hoewel ik moet toegeven dat het soms wel heel grappig is ) dat ik nu elke keer als ik terug binnen kom er een gewoonte van gemaakt heb om haar in mijn armen te nemen en haar dan op de leuning van de zetel neerzet zodat ze toch wel eleganter op de vloer kan springen

Onze kleine man heeft ook een nieuw spelletje uitgevonden … De kleinste in een boom jagen als zij te veel aandacht van ons krijgt, want dan durft ze er toch niet meer uitkomen ;-) Door alle gebreken die ze opgelopen heeft door een auto-ongeval (wij hebben haar in onze tuin gevonden na het auto-ongeval en hebben haar geadopteerd) is ze dus euhm … gebrekkelijk … Ze ziet en hoort niet zo goed waardoor ze heel gemakkelijk verschiet en dan freakt. Meestal loopt ze dan naar een voor haar veilig plekje, maar soms komt ze dus in een boom terecht. (terwijl als ze “normaal” doet ze niet in een boom kan klimmen omdat ze een gebroken heup heeft gehad) En eens ze rustiger wordt en beseft hoe hoog ze wel is, begint het paniekerig miauwen en kunnen wij haar proberen te redden uit de stoute boom

Het lijkt ook dat onze woef een klein verklikkertje is ;-) Op een namiddag toen het goed weer was, komt ze ons halen en moeten we haar naar buiten volgen. Eens we op het terras waren, begon ze rondjes te rennen op het gazon overal kijkend behalve naar ons bonsaikot (de winter-slaapplaats voor de bonsai). Ze deed dat zo opvallend dat we dus naar het bonsaikot keken en daar zat onze kleine man naar het dak van het bonsaikot te kijken. Wij kijken ook en daar zit ons kleinste … OP het dak … *zucht*

Het arme schaap heeft daar een preek gekregen van mijn ventje en was rap van het dak af

Het jachtseizoen is terug begonnen en omdat we vlak naast een natuurgebied en jacht wonen horen we de jagers regelmatig. Onze woef heeft een panische angst voor plop-geluiden (schoten en vuurwerk en donder enzo) dus ze is niet zo scheutig meer om te gaan wandelen L

Een tijdje terug hebben we ons persoonlijk record gebroken in het snelwandelen J Naar de open plek in het natuurgebied waar niet geschoten wordt gaan, de woef haar ding gedaan en terug thuis in nog geen 10 minuten !! J Wij waren zelfs zo snel dat mijn ventje me vroeg of we nog niet vertrokken waren, terwijl we al terug waren en mijn arm een meter langer was

Tegenwoordig heeft ze dé oplossing gevonden om niet te moeten gaan wandelen als er gejaagd wordt. Wanneer ze ziet dat ik me klaarmaak om te gaan wandelen, sluipt ze stilletjes naar boven … Ik denk dat ze uitgedokterd heeft dat ik de trap niet op kan en haar dus ook niet kan komen halen

De onderlinge competitie om bij mij te komen voor de knuffelmomenten is nog altijd bezig. Mijn kleine man heeft echter de oplossing gevonden als hij bij wil en er ligt al iemand anders bij mij. Hij gaat oor ons op de vloer zitten en blijft met een franke blik staren naar diegene die mij ligt totdat ze weggaat. En dan komt hij bij mij alsof er niets aan de hand is en begint gelukkig te spinnen en te spelen met mijn handen of mijn haar

Nadat ik wakker word, duurt het een half uur tot een uur voor ik me recht kan zetten en uit mijn sofa/bed geraak. ’t Is dat ik me altijd geradbraakt voel en zo stijf als een plank ben waardoor ik eerst mijn lijfje voorzichtig moet uitrekken en strekken om alles als het ware in gang te kunnen trekken

Dan is het eerst pitstoppen en de beestjes entertainen die natuurlijk ook al lang wakker zijn. Aandacht verdelen onder hun drieën, eten geven, eventueel uit laten (de katten dan). En dan kan ik terug wat meer aandacht aan mezelf besteden met de kleine dingen in de badkamer.

Daarna ben ik aan de pc om e-mail te checken en beantwoorden en kleine ditjes en datjes op te zoeken terwijl ik iets petieterigs eet zodat ik aan de eerste lichting medicijnen kan beginnen

Tegen 9uur is het dan tijd om mij klaar te maken voor de ochtendwandeling. Aankleden en de nodige gewrichten intapen met rekverbanden zodat ik toch voor een tijdje minder pijn heb en ook kan genieten van de ochtendwandeling.

Na een half uurtje tot 3 kwartier ben ik terug thuis en is het tijd voor een douchke, me terug omkleden en dan is het tijd voor mijn “echt” ontbijt en de tweede lichting medicijnen en dan ben ik meestal doodop. Ik geraak nog met moeite in mijn zeteltje, plof me neer en na een tijdje val ik uitgeput terug in slaap voor een uurtje tot mijn ventje opstaat.

Dan is het tijd voor de mensjes voor een ontspannend babbeltje over ditjes en datjes en het nieuws.

Dan doe ik een ding in het huishouden (ofwel oprommelen of als dat de dag voordien gebeurd is stofzuigen ofwel de afwas). Daar ben ik dan terug uitgeput van, dus is het opnieuw tijd om een beetje te rusten en dat doe ik dan terwijl ik naar het journaal kijk en terug iets kleins eet. En meestal val ik dan ook terug in slaap voor een uurtje of twee.

Wanneer ik me terug een beetje gerecupereerd voel (lees ik voel me niet meer alsof ik aangereden ben door een vrachtwagen, maar door een autootje J), amuseer ik me met de dingen die IK leuk vind. Mijn hobby’s dus.

En daarna is het terug tijd spenderen aan de beestjes. Kleine spelletjes spelen, knuffelen en soezen en gaan wandelen met de woef. Het hangt ervan af hoe goed ik me voel voor de tweede wandeling. Ofwel is het een mini-wandeling zodat ze haar ding kan doen, ofwel is het een langere wandeling en gaan we naar ons maateke van de krantenwinkel voor een koekje en een babbeltje.

Terug thuis, terug rusten, want ik ben terug uitgeput en dan is het tijd om aan het avondeten te beginnen.

Na het koken en eten (en ja hoor medicijnen ;-)) is het alweer … ja hoor rusten

En dat doe ik terwijl ik naar mijn soaps kijk. Niets zo ontspannend als een soap zien omdat je niet moet nadenken en gewoon kan volgen ;-)

Dan terug iets kleins in het huishouden doen en eventueel een wasje inzetten en yep, dan is het terug rusten. Met muziek op de achtergrond is het terug tijd om ontspannendere dingen te doen zoals een babbeltje en grapjes met mijn ventje, schrijven van brieven en voor mn blog of spelen met fotootjes en kleine home-videos of gewoon ontspannen naar de muziek luisteren en daarna de beestjes borstelen. Tegen 10 uur is het dan tijd voor badkamer-toestanden en uitrekken en strekken en oefeningetjes doen voor mijn spieren en gewrichten. Daarna maak ik mijn warme choco klaar en terwijl ik nog een beetje televisie kijk en mijn choco opdrink is het hét knuffelmoment met mijn kleine jongen en dan vallen we samen in slaap

Zo ziet een “goede” dag er voor mij uit. Als het minder goed gaat, vallen er natuurlijk dingen weg, maar wat ik wel blijf doen (al is het soms zwaar afzien) is de ochtendwandeling met de woef.

En dan zijn er natuurlijk ook de momenten waarbij ik denk dat ik superwoman ben en doe ik eigenlijk te veel op een dag Meestal krijg ik dan de kriebels over dingen die in het huishouden moeten gedaan worden en wil ik zoveel mogelijk op een dag gedaan hebben.

Er zijn ook dingen die een vaste dag hebben, bijvoorbeeld maandag is boodschappen-doen-dag en donderdag is kine-dag en dan valt bijna alles behalve het wandelen in de voormiddag weg.

Ik heb eindelijk door dat ik pieken in het energie hebben heb. ’s Morgens voel ik mij meestal super totdat ik terug ben van de ochtendwandeling. Dan ben ik leeg en moet ik rusten en/of slapen. Willen of niet, ik heb gewoon geen pif meer.

Daarna kan ik er weer tegen voor een uurtje of twee, maar dan ben ik wel helemaal leeg. Na mijn middagdutje ben ik meestal geen mens meer. Dan ben ik overgevoelig aan vanalles en nog wat en krijg ik meestal meer pijntjes hier en daar.

Ik functioneer dus het beste in de voormiddag. Maar ik ben eigenlijk altijd een ochtendmens geweest die zich ’s morgens beter voelde dan ’s avonds. (in tegenstelling tot mijn ventje die ’s morgens absoluut geene mens is J)

Soms kan ik me wel wat ongemakkelijk voelen als er iemand verschillende keren langskomt (met een hele tijd ertussen) en dat het hier dan een rommelkot is. Precies alsof er hier niets gedaan wordt, maar het komt er eigenlijk op neer dat die iemand altijd de dagen waarbij het hier wel opgerommeld is mist …

Maar ik kan me er meestal wel vlug overzetten, uiteindelijk is het eigenlijk vrij simpel … als iemand de rommel niet aan kan zien, dan moet die maar wegblijven hé

Het “klikt” heel goed met de kine. Tijdens het wekelijkse half uurtje dat ik daar ben om een of andere wervel terug op zijn plaats te krijgen of de nodige dingen te doen om beter te kunnen functioneren zijn we eigenlijk constant aan het babbelen en het lachen.

Mijn ventje gaat ook naar hem voor zijn rug en tussen hun klikt het ook heel goed. Zo goed zelfs dat hij al eens een keertje langsgekomen is om naar onze bonsai te komen kijken en te helpen met een paar bonsai te verhuizen. Ik verschoot ervan toen ik ze samen zag, hoe hard ze wel op elkaar trekken. Ze hebben zowat dezelfde interesses en kunnen alletwee honderduit kletsen over vanalles en nog wat J Dat ze nog eens zeggen dat het vrouwen zijn die kletstantes zijn

Een van de volgende gaat hij nog eens langskomen om te komen spelen J

Wat me deed lachen de eerste keer toen de kine naar mijn ventje belde om te vragen waar we juist woonden, was dat mijn ventje het heel eenvoudig uitlegde: “de enige tuin in de straat waar de bladeren niet opgeruimd zijn”. En het bleek een goede omschrijving te zijn, want 5 minuutjes later was hij aan de deur

Ik begrijp het eigenlijk niet goed dat van zodra de eerste bladeren vallen, de meeste mensen direct de neiging hebben om al die bladeren uit hun tuin te harken en weg te doen. Dit is de manier van de bomen om voor een natuurlijke isolatie te zorgen en later zijn de bladeren vitamientjes voor wanneer de bomen terug wakker worden in de lente.

OK … ik geef toe dat onze oprit er echt niet uitziet nu met al die afgevallen bladeren, maar wij wachten tot alle bladeren gevallen zijn en dan zullen we het wel in een keer opruimen. Elke dag zitten borstelen en opruimen kunnen wij gewoon niet en zelfs als we het moesten kunnen …

Wij vinden ook een “wilde” tuin veel mooier in vergelijking met van die kunstmatig aangelegde tuinen. Je weet wel, een boompje hier, een bloempje daar en allemaal perfect bij elkaar passend en als de tuin echt pech heeft zit er ook nog een of andere tuinkabouter in

Wij hebben wel een gazon (die zijn beste tijd ook wel gehad heeft, omdat wij daar veel op spelen met onze woef), maar voor de rest ziet alles eruit als een mini-bos. Hoewel ik moet toegeven dat ons terras met de bonsai ook vrij kunstmatig is omdat de mini-boompjes nu eenmaal constant gemanipuleerd worden zodat ze euhm… mini blijven

Het voordeel aan ons mini-bos is dat de beestjes een grote speeltuin hebben waar ze alles mogen doen wat ze willen en dat we veel andere kleine diertjes op bezoek krijgen. Padden en kikkers, eekhoorntjes en heeel veeel verschillende vogels. En dat vind ik gewoon super

Afgelopen maand ook weer op controle bij de huisarts geweest voor een algemene check-up en bloeddonatie

De dokter maakte een grappige blooper overlaatst. Hij nam mijn bloeddruk, raakte afgeleid omdat we ondertussen aan het babbelen waren en dan wou hij mijn bloeddruk opnieuw nemen. Toen ik hem zei dat hij dat al gedaan had verontschuldigde hij zich en zei dat zulke dingen vaak gebeurde de laatste tijd. Het vergeten van dingen en vlug afgeleid geraken en zo. Al grappend zei ik “Welkom in mijn wereld” “Ja?? Heb jij dat ook?? Maar ik denk dat ik dat heb omdat ik zo moe ben de laatste tijd.” Ik kon het niet helpen en begon te lachen … en toen besefte hij wat hij juist gezegd had en hoe grappig het wel was om zoiets tegen mij te zeggen en hij begon ook te lachen

Een paar weken terug toen ik terug naar huis reed van de kine, was er een vrij grote hond los in de straat waar ik woon. Hij had in een vuilniszak gebeten en was door de dingen in de zak aan het gaan. Hmm… een grote hond die ik nog nooit gezien had los op straat en bibi moest daar met haar fiets voorbij …  Dus ben ik maar van mijn fiets afgestapt en passeerde ik dapper die hond met mijn fiets tussen hem en mij in  De hond keek op mij naar mij toen ik voorbij kwam en hij begon onmiddellijk te kwispelen … Dus vroeg ik hem maar wat hij daar alleen aan het doen was en voor een of andere reden was hij zo blij dat hij al hobbelend rond mijn fiets naar mij kwam. Euhm … ok …

Hij begon een ingebeeld spelletje te spelen terwijl ik rustig voort naar huis ging en op een gegeven moment beet hij zich gewoon vast aan de achterkant van mijn jas en volgde hij mij zo mee naar huis. Ok … dat was makkelijk .. Ik kon hem toch moeilijk alleen op straat achterlaten, soms kunnen auto’s hier wel echt voorbij vlammen …

Maar natuurlijk begon dat spelletje toch wel te vervelen na een tijdje en begon hij heen en weer over de straat te lopen. Ikke dus constant “Kom vriendke!” zodat hij bij mij zou blijven totdat ik thuis aankwam. Ikke vlug naar achteren sprinten om te zien dat onze beestjes allemaal binnen waren, terwijl hij de voortuin aan het inspecteren was. Alles ok achteraan, dus nam ik hem mee en sloot hem op in onze achtertuin. En dan was het tijd om mijn ventje te gaan halen, want ik had geen idee wat ik nu moest doen, mijn hersencelletje werkt niet meer zo ver vooruit

Die hond was zo blij dat hij buiten was en bleef gewoon al gek doende rondjes rennen in onze tuin J Pas dan kon ik zien dat het eigenlijk nog een puppy was, ok … een heel grote pup (hij was een pakske groter dan onze woef) … Met mijn ventje keken we of er een naam en telefoonnummer aan zijn halsband was, natuurlijk niet … Ok wat nu gedaan? Uiteindelijk naar mijn buurvrouw-vriendin gebeld waar ik ’s morgens mee ga wandelen omdat zij heel veel wandelt en heel veel honden ontmoet en misschien wist zij wel wie deze hond was. Bleek het uiteindelijk om de hond van naast haar te gaan

Hoe gaat het met ons?

Wellll … vrij veel ongemakken hé … Mijn lijfje moet nog wennen aan de weersveranderingen en doet dat door heel veel te protesteren  Over de hoofdpijn heb ik het al gehad en daar komen dus ook veel spier- en gewrichtspijnen bij … waardoor ik niet veel kon doen, de traantjes sprongen bij momenten in mijn ogen

Door de pijn heb ik een hele tijd slecht en bijna niet kunnen slapen (er was een week bij met gemiddeld 4 uur slaap per dag/nacht) en dat was dus niet goed om het mooi uit te drukken

Maar sinds deze week gaat het terug wat beter. Ik kan al op zn minst terug slapen !!!! Jipie !!

En het truckje van het intapen van mijn gewrichten doet ook wonderen. Daarnaast probeer ik het zo warm mogelijk te hebben door veel bij mijn ventje proberen te kruipen (wel, wanneer ons lijfje dat toelaat, meestal kan ik aanrakingen niet verdragen omdat dat gewoon pijn doet ) en de beestjes bij mij te hebben. Yep, yep, ze zullen zich allemaal wel heel geliefd voelen de laatste tijd

Met mijn ventje gaat het nog altijd niet zo goed. Hij heeft er nu ook een ontsteking bijgekregen en zijn dagen zijn nog altijd gevuld met het nemen van verschillende warme baden per dag en platliggen en WoW spelen omdat de bureaustoel de enige stoel in huis is waar hij comfortabel in kan zitten. Hij doet oefeningetjes voor zijn rug en gaat elke avond een korte wandeling met de woef maken.

Vorige week is hij naar een andere specialist geweest voor een andere opinie, want het begint hem wel allemaal wat te veel worden, hij wordt ongeduldig. Die specialist heeft gezegd dat het wel beter gaat worden, maar dat hij geduld moet hebben omdat dat een tijdje kan duren.

Ze heeft ook een wervel op de harde manier gewoon terug gekraakt en hoewel hij zich de dag zelf vrij goed voelde, was het de rest van de week niet te doen L Hij had heel veel pijn en kon gewoon niets meer doen, hij had zelfs de afspraken met de kine moeten afbellen omdat hij er gewoon niet geraakte.

Deze week is de controlearts van het werk langs geweest en is hij op controle bij het ziekenfonds moeten gaan en zij zeiden alle twee dat hij voort moet doen zoals hij bezig is en dan zal het ooit wel terug goed komen…

Vorige week zijn we ook op familie-uitstap naar de huisdokter geweest ;-) Onderweg naar de dokter zijn we aan het praten geraakt over het voordeel dat wij hebben om elkaar beter te begrijpen als we niet goed zijn of pijn hebben. Natuurlijk zouden we het liever anders gehad hebben, maar het is toch wel makkelijker om iets uit te leggen aan iemand die “het” ook voelt en begrijpt

De vloeren bij de dokter waren juist gepoetst met dettol … amai !! Vijf minuutjes denk ik en mijn hoofdpijn begon  En natuurlijk geen pijnstiller mee … Je verwacht niet om hoofdpijn bij de dokter te krijgen hé

Dus terwijl wij aan het wachten waren tot het onze beurt was, wisselden wij af in het naar buiten gaan. Mijn ventje omdat hij niet lang kan blijven zitten op de stoelen in de wachtkamer, bibi om een frisse neus te halen en die verschrikkelijk felle geur uit mijn systeem te krijgen

Mijn cholesterol was gewoon perfect. Want dan weer goed nieuws was voor mijn ventje omdat de zijne iets te hoog was. Maar omdat we ongeveer hetzelfde eten concludeerde de dokter dat het aan mijn ventje zijn metabolisme ligt. Sommige mensen kunnen een hogere cholesterol hebben hoewel ze vrij gezond en niet al te vettig eten.

Mijn ventje snoept meer koekjes dan ik, maar ik snoep dan chocotoffs en volgens de dokter is het het eten van vettige dingen die een slechte invloed heeft op de cholesterol.

Soit, zijn cholesterol moet regelmatig gecheckt worden om het in ’t oog te houden, maar voor de rest zijn we goed bezig J

Trouwens nu ik het over snoepen heb … Dankzij mijn buurvrouw/vriendin (mijn zuske) heb ik een fantastische truck gevonden om af en toe toch wel van een ijsje te kunnen genieten !! Ik drink een lekker warme tas chocomelk voor en nadat ik mijn ijsje gegeten heb en ik heb geen problemen meer !!

OK, ik geef het toe, het zal wel niet gezond zijn, maar nu kan ik heel af en toe toch wel eens zondigen hé

En het is gelukt !! Ik ben naar de kapper geweest !! Ik heb nu een kort, fris kopje J

Mijn bezoek bij de kapper was gewoon super. Toen ik aankwam ging de laatste klant juist weg en ik had het kapsalon helemaal voor mij alleen J Dus geen felle geuren en/of extra geluid. Zaaaalig

En een klein uurtje later was ik al terug onderweg naar huis met mijn nieuwe kapsel J

Natuurlijk ben ik er een paar dagen niet goed van geweest, maar het feit dat ik helemaal alleen mijn haar kan wassen EN drogen EN borstelen is fantastisch