Relatie met anderen: Het is niet altijd makkelijk om aan vrienden en familie uit te leggen wat er nu juist met mij scheelt. De helft van de tijd moet ik het ook gewoon ondervinden ;-)

Onwetendheid kan soms voor probleempjes zorgen. Sommigen zullen wel begrip willen tonen maar hebben problemen met in te zien dat ik ziek ben, omdat ik er niet altijd even “ziek”uitzie.

Het zal niet de eerste keer zijn dat er misverstanden en teleurstellingen ontstaan omdat “Maar je ziet er toch veel beter uit dan de vorige keer. Ga je echt niet mee?”

Het heeft geen zin om iedereen tot in detail te willen uitleggen wat er nu juist scheelt. Sommigen zullen het misschien wel niet begrijpen of willen aanvaarden en het kost veel energie. Dus laten maar ;-)

Ikzelf heb ondervonden dat het ook niet echt “nodig” is om alles in detail aan iedereen te vertellen. Iedereen in mijn omgeving weet dat ik ziek ben en ik heb een paar vrienden waar ik over de cvs-toestanden kan praten als ik het nodig heb en dat is meer dan genoeg.

Het leuke aan de revalidatietherapie in Pellenberg vind ik dat je in contact komt met mensen die er constant mee bezig zijn, zij weten waar je elke dag doorheen moet zonder dat je moet zeggen dat je dit of dat niet kan.

En dat je andere patienten leert kennen, waardoor je voor jezelf kan zien dat je echt niet gek aan’t worden bent ;-) De anderen hebben hetzelfde als jou.

En het is soms best wel grappig om te praten over “ah? Jij hebt dat ook ?” en er eens goed mee te lachen

Relatie met jezelf: Probeer niet steeds jezelf te verantwoorden waarom je bepaalde dingen niet kan doen of niet doet. Blijf ook niet steeds achter een verklaring zoeken waarom je dit of dat niet kan. Maar leer wel duidelijkheid te krijgen in wat je goed kan en wat niet, bij wie je je goed voelt en bij wie niet.

Luister naar de signalen van je lichaam. Zo is 'vechten tegen de moeheid' nodeloos vermoeiend. Geef er aan toe: wat vaker vroeg naar bed gaan, 's middags 'een uiltje knappen' of af en toe eens 'niks doen' kan soms wel goed doen hoor !!

Concentreer je enkel op wat je WEL nog KAN (ook al is dat soms maar een beetje), heb geduld en hamer je niet vast op wat je niet meer kan.

Zorg goed voor jezelf en wees elke dag lief voor jezelf. Leven met CVS is niet simpel. Kies iedere dag iets uit om jezelf te verwennen en geniet ervan. Doe vooral dingen die je leuk vindt, dat verbruikt minder energie

Leer je eigen grenzen te bepalen en durf NEEN zeggen, weet dat jij alleen jezelf kan voelen.

Je hoeft je niet schuldig te voelen als je wel een beetje kan fietsen maar niet kan studeren of werken. Fietsen, wandelen, bewegen in de buitenlucht is goed voor je. Voel je daar niet schuldig over.

Beweeg elke dag:  Tracht lichaamsbeweging niet te vermijden, maar pas activiteiten aan aan je eigen mogelijkheden. Stel je eigen oefenschema op naargelang hetgeen je zelf aankan. Doe dit iedere dag op hetzelfde tijdstip: zo kan je het beter integreren in je dagschema en wordt het na verloop van tijd vanzelfsprekend.

Kom elke dag buiten en maak een wandelingetje in de natuur.

Wat ik geleerd heb is dat ik naar het hele plaatje moet kijken.

Ik heb een soort van dagboek bijgehouden gedurende een hele tijd. Gewoon een klein schriftje dat ik bij de hand had en waarin ik elke dag opschreef wat ik die dag gedaan had, waaraan ik had zitten denken, wat ik gegeten en gedronken had. En hoe ik me daarbij voelde. Dat waren geen brieven dat ik schreef, gewoon in het kort, met een paar woorden.

En ’s avonds voor ik ging slapen, keek ik naar wat ik die dag opgeschreven had en begon ik verbanden te zien en dan was het de dag erop uitproberen.

Nu er wel bij vertellen dat ik niet op alle vragen een antwoord kon vinden hoor ;-) Soms is er gewoon geen antwoord op een bepaalde vraag en dat is wel een moeilijke les om leren ;-)

Ik kreeg bijvoorbeeld hoofdpijn, nadat ik een appel gegeten had, de volgende dag geen appel gegeten en zien wat dat gaf.

Ik was bijvoorbeeld oververmoeid ’s avonds, maar ik had dan wel en de keuken en de living gedaan. Dus de volgende dag alleen maar opgerommeld en geborsteld in plaats van alles en daar nog eens dweilen bij en zien wat dat gaf.

Daar kruipt tijd in, maar het heeft mij echt geholpen, want zo leerde ik de dingen beter begrijpen en het superwoord dat in Pellenberg veel gebruikt wordt: doseren

Algemene voedingsregels:

Gebruik zo weinig mogelijk suiker en suikerbevattende producten (koek, snoep, gebak en frisdrank bevatten veel suiker).

Beperk het gebruik van eiwitten. Met name dierlijke eiwitten vereisen veel energie voor hun vertering. Vandaar dat je soms moe kunt worden gewoon van te eten.

Beperk het gebruik van witmeelproducten. Gebruik bij voorkeur volkoren producten.

Beperk te lang verhitte producten, alle voedingsstoffen en vitamientjes gaan eruit zo.

Beperk bewerkt voedsel. Eet alles zoveel mogelijk vers en bij voorkeur biologische producten. We krijgen dan meer essentiële voedingsstoffen binnen.

Eet zeker twee stuks fruit per dag, bij voorkeur tussen de maaltijden door. Alle vruchten blijven slechts zeer kort in de maag en worden met een minimum hoeveelheid energie en tijd in de darm verteerd.

Gebruik iedere dag minimaal twee keer biogardeyoghurt of -drink, kefir of kwark. Deze producten bevatten nuttige bacteriën, die een steentje bijdragen aan de opbouw van een gezonde darmflora.

Drink minimaal 1,5 tot 2 liter per dag, bijvoorbeeld mineraalwater, (kruiden)thee, vruchtensap of zure melkproducten.

Ten slotte is het van belang rustig te eten, goed te kauwen en te drinken en vooral niet teveel te eten.

Ik dacht ook dat als ik geen kracht meer had, dat iets zoets mij wel zou helpen. Maar eigenlijk is het het tegenovergestelde. De eerste 5 minuten lijkt het dat ik meer kracht heb, maar dan is het weer gedaan. Dus zoetigheden vermijden. Wat niet wil zeggen dat je een suikervrij dieet moet gaan volgen hee ;-)

Maar als je zin krijgt om iets te knabbelen eet dan iets met vezels. (een donkere boterham met iets op of fruit of mueslireep of droge koek of zelfs princekoek) Vezels geven kracht op langere termijn. Iets zoets op korte termijn. Plus natuurlijk beter voor de darmpkes hee ;-)

Dus vezels, vezels en nog eens vezels !!

Slapen: Omdat we soms zo moe zijn krijgen we problemen met het slapen. In slaap geraken of blijven doorslapen bijvoorbeeld.

Kweek een slaapritueel aan: kan je eigenlijk vergelijken zoals bij de kindjes, ze moeten zich klaarmaken om te gaan slapen en weten daardoor dat ze gaan slapen. Dat moet je jezelf ook aanleren.

Voor mij is dat de kamer verluchten en een tas warme chocolademelk of thee met honing (kamille werkt ontspannend) drinken, ik lees een beetje of kijk een beetje naar de tv en dan gaan slapen.

En ervoor zorgen dat ik het niet te koud of te warm heb !! ;-)

Wanneer ik wakker wordt rek en strek ik me voorzichtig uit terwijl ik nog in bed/zetel lig.

(Ik heb een grooote zetel beneden voor als ik de trap niet op kan ;-))

Alles losmaken en mijn heel lijf wakker maken bij manier van spreken. Duurt niet lang en daarna kom ik pas uit bed.

Huishoudelijke taken: Gelukkig in deze moderne tijden zijn er genoeg hulpmiddeltjes om dit of dat in het huishouden te doen

De wegwerpdoekjes vind ik bijvoorbeeld een fantastische uitvinding !! ;-)

En sommige dingen al zittend doen, kan ook al helpen.

Ik heb een tafel in de keuken aan het raam waar ik aan kan zitten om groentjes te bewerken bijvoorbeeld en als ik krampen krijg in mijn handen en vingers dan pauzeer ik even (stretch mijn handen) en kijk ondertussen naar buiten naar wat de beestjes daar allemaal aan het doen zijn

Als ik al strijk (garderobe veranderd in dingen die niet gestreken moeten worden en jeans komt mooi kreukvrij uit de droogkas) dan zet ik mijn strijkplank lager zodat ik al zittend kan strijken.

En zoals met alle zware dingen … een beetje doen, een beetje rusten, terug een beetje doen, terug een beetje rusten enzoverder …

Wat natuurlijk makkelijker gezegd is dan gedaan … Ik weet het  ;-)

Wel … zoals eerder waarschijnlijk wel al verteld … met vallen en opstaan ben ik tot het besef gekomen dat het helemaal niet helpt om mij er druk in te maken. In tegendeel zelfs … Als ik mij druk maak in dingen of me teveel zorgen maak, word ik ziek  …

Ik wil niet zeggen dat het tussen de oren zit, helemaal niet !! Maar ik heb wel ondervonden dat wanneer ik een dipje heb of me te hard opwind in dingen, ik een weerslag op mijn lijfje krijg …

Toen ik langzaam aan merkte dat er iets niet klopte met mij, deed ik wat ik tot dan altijd gedaan had als ik eens niet goed was. Negeren en doorbijten …

Sinds ik iets verkeerds opgetild heb toen ik 20 was en er “iets” in mijn rug is geschoten, sukkel ik met mij rug. (Ik loop rond met een uitstulping in mijn onderrug en 2 in mijn nek en het kraakbeen tussen de wervels is weg aan’t gaan.)

Vanalles uitgeprobeerd om er toch maar iets aan te doen, maar toen er op een gegeven moment een fout is gemaakt op mij (epidurale inspuiting die volledig verkeerd geplaatst was, met als gevolg dat ik op handen en knieën aan het rondkruipen was van de pijn), heb ik besloten dat niemand nog aan mijn rug komt.

En op karakter en met de nodige pijnstillers was dat allemaal vrij goed te houden. Je verlegt je pijngrens hé … je kan steeds meer en meer “tegen” de pijn. Natuurlijk zijn er periodes geweest dat het echt niet meer ging en dat ik helemaal niet meer kon bewegen. Maar na een weekje of 2 ging het terug een beetje beter en kon ik er terug invliegen.

Ik ging 1 keer per jaar voor een aantal beurten naar de kinesist om mijn bekken terug recht te zetten (door mij te zetten naar de pijn, is mijn bekken scheef beginnen gaan, een been is dus een paar mm langer dan het ander) en voor de rest trok ik mijn plan wel ;-)

Toen ik dan de diagnose cvs te horen kreeg en opgezocht had wat het nu juist was, had ik zoiets van “ Neen! Ik wil dat niet en ik heb dat ook niet!”. Ik was heel kwaad op alles en iedereen en ook op mijn eigen lijfje …Ik kon dat alleen niet zozeer meer uiten omdat ik zo slap als een schotelvod was. Wat waarschijnlijk het geluk van de mensen en beestjes in mijn nabije omgeving geweest was ;-)

Mettertijd ben ik me beginnen neerleggen bij het feit dat ik niet meer alles kan doen wat ik wilde doen, wanneer ik het wilde doen en hoe ik het wilde doen. Maar ik vertik het om me erbij neer te leggen dat dat voor altijd zal zijn.

Ik blijf dus het koppige kleine kind uithangen met andere woorden dat wanneer ze de kans ziet, toch haar willetje gaat doordrijven

Met alle gevolgen vandien natuurlijk, want dan ben ik een aantal dagen “ out” als ik geluk heb of meerdere weken als ik het echt wel uitgehangen heb.

Ik heb begrepen dat er verschillende fases zijn waar men doormoet eens men een ziekte krijgt waarbij niet zo direct antwoorden te krijgen zijn op de vele vragen.

Het ontkennen van het ziek zijn.

Moest ik een dier zijn … ik zou een fantastische struisvogel zijn !! ;-)

Ik was een experte in mijn hoofd in het zand te steken wat mijn gezondheid betrof, onder het motto “ Wat ik niet zie, is er ook niet”. “Komaan meisje !! Niet flauw doen hé !! Gaan met die banaan!!”.

Het ervaren van de onmacht.

Helaas werd er af en toe wel eens ferm tegen het achterwerk van de struisvogel geschopt, waardoor ik mijn hoofd uit het zand moest halen en geconfronteerd werd met vanalles en nog wat dat ik niet meer kon doen. En  dan was het … euhm, vloeken en tieren en héél boos zijn en verdrinken in zelfmedelijden … de beruchte “Waarom ik?” en “Ben ik nog wel nuttig?”  bedenkingen hé ;-)

Het aanvaarden dat er iets niet klopt en dat je (misschien) toch wel ziek bent.

In het allerbegin was ik opgelucht dat er een labeltje op me paste en dat ik toch wel “iets” had. Na een tijdje was ik echt wel beginnen twijfelen “Kan ik dit of dat nu echt niet doen of heb ik er gewoon geen zin in om het te doen, ben ik gewoon een dikke luierik?”

Toen ik dan wist wat die ziekte juist allemaal was, vertikte ik het om het te accepteren. Zelfs nu nog, kan ik er vrij sarcastisch om doen. Ook omdat ik niet akkoord ga met de naam van de ziekte. Chronisch Vermoeidheidsyndroom … Ik bedoel, het moe zijn is wel het minste van mijn problemen. Ik heb meer last van mijn koppeke en lijfje dat tegen mij lijkt te zijn en me constant lijkt tegen te werken.

Nu gaat het met ups & downs: de eene dag realiseer ik me volop dat ik mijn zin niet altijd meer kan doordrijven en dat ik moet rekening houden met wat ik al dan niet kan. Het glas is halfvol, niet halfleeg.

Andere dagen kan ik heel boos en gefrustreerd worden als ik moet vaststellen dat ik iets niet kan doen.

Ik aanvaard “het” meestal, maar af en toe komt het koppige kind weer naar boven en word ik boos en kan ik een dipje krijgen omdat het koppige kind in mij haar zin niet krijgt.

Het aanpassen van mijn leven aan mijn kunnen.

Tja … uiteindelijk heb ik dan toch wel ingezien dat er niets anders opzit dan mij aan te passen … Ik heb een routine opgebouwd van ’s morgens wanneer ik opsta tot ’s avonds wanneer ik ga slapen waar ik mij normaal gezien aan hou. De eene dag gaat het wat makkelijker als de andere, maar zonder die routine zou het helemaal niet meer gaan, dus …

Ik hou er niet van om af te hangen van anderen of erger nog … constant zitten zeuren en klagen … Ik doe dat dus ook niet. Allee, denk ik toch ;-)

Als iemand mij vraagt hoe het gaat, zal ik meestal antwoorden dat alles onder controle is. Dan hoef ik niet te liegen en zeggen dat het goed gaat of beginnen te vertellen waarom het niet goed gaat ;-)

Ik besef wel dat ik daardoor een verkeerd beeld geef, maar ik wil gewoon niet het zielenpootje uithangen. Als ik met iemand ben wil ik plezier maken en lachen

Als het echt niet goed met me gaat, heb ik ook wel de neiging om mij (nog meer) af te sluiten van mijn omgeving. Voor dezelfde reden als zeggen dat alles onder controle is.

Ik heb echt moeten leren om alles te vertellen aan mijn dokter en kinesist en acupuncturist zodat ze mij kunnen helpen.

De grootste truk om beter te kunnen omgaan met het ziek zijn, is volgens mij toch wel positief zijn. Het glas is halfvol … niet halfleeg. In plaats van mij te focussen op de dingen die ik niet meer kan, ben ik happy met de dingen die ik wel zelf nog kan of terug kan.

En dat kunnen heel petieterige dingen zijn hoor ;-) Een wandelingetje maken, zelf een douche kunnen nemen, genieten van de vogeltjes die volop verliefd aan het doen zijn en kwetterend rondvliegen

Er is dus nog geen wondermiddel gevonden om te genezen …

Maar er bestaan wel een aantal behandelingen, waarmee men alleszins het lijden kan verzachten en bepaalde symptomen kan doen verdwijnen of verzachten.

Voor de lotgenoten: ga zeker eens kijken naar http://www.cvs-online.tk/ voor een gedetailleerde uitleg en opsomming van de mogelijke behandelingen.

Ik ga het hier later alleen maar hebben over de dingen die mij persoonlijk geholpen hebben.

En opnieuw, wat voor mij helpt, helpt daarvoor niet voor andere CVS-ers !!!

De idee is dat ik als een groot meisje alleen de boodschappen ga doen om terug meer zelfstandig te worden en me te concentreren. Kortom een goede oefening ;-) En meestal lukt dat ook redelijk .. Tot die eene keer ... Ik was al een beetje moe (meestal word mijn uitje naar de supermarkt goed voorbereid zodat ik er kwiek aan kan beginnen) en het begon al met gewoon binnen te rijden met mijn karretje. Je moet door draaideuren en ik ben daar eigenlijk nooit goed in geweest ;-) Ik ben altijd een beetje bang dat ik er in vast ga raken en er niet meer uit kan.

Soit, goed door die draaideuren geraakt, wel een beetje gedesoriënteerd … lag er toch niet een stapeltje reclamebladen vlak aan de ingang zeker ?? Yep, bibi bots erop met haar karretje … *zucht* dat kon ik echt wel missen. Enfin, er twee (!) mooie stapeltjes van gemaakt en ikke verder. Het leek wel alsof er ergens een verborgen plakkaatje aan mijn karretje hing met “Rij tegen mij als je me lief hebt” erop … Het leek wel alsof iedereen in de supermarkt tegen mij wou botsen en ik was nog maar een goeie 5 minuutjes binnen !! En als dat nog niet genoeg spanning voor mij was, leek het wel alsof ze in de supermarkt besloten hadden om het winkelen nog spannender te maken doordat bepaalde producten van plaats waren veranderd.

Bibi als een onnozele geit alle rekken moeten doorlopen voor dit of dat op mijn lijstje te vinden. Op een gegeven moment was mijn karretje te zwaar geworden om (alweer) mee door te hele winkel te rijden, dus ik besloot het achter te laten op een voor mij gemakkelijk terug te vinden plaats… Ik kom terug met de dingetjes die ik nog nodig had, plaatste ze in mijn karretje en reed verder naar de diepvriezers. Na een tijdje vond ik dat mijn karretje er “raar” uitzag. Ik had toch bakken mee om mijn boodschappen in te doen ?? En dat karretje was zo licht ?? En dan zag ik pas dat ik dus iemand anders zijn/haar karretje meehad !! Oh jee !! Niet alleen omdat ik geen idee meer had waar ik mijn karretje had achtergelaten, maar ook omdat iemand anders waarschijnlijk op zoek was naar zijn/haar missing karretje …

Ik heb de kar dus maar op een duidelijk open plaats gezet en dan op zoek naar mijn kar gegaan ;-) Na een tijdje dat een eeuwigheid leek voor mij, dan toch mijn kar terug gevonden en ik durfde mijn karretje niet meer alleen laten. Dus overal meegesleurd … en het was een zware kar met melk en aardappelen op en al !! ;-) Toen ik bij de badkamerspullen kwam, was ik al terug een beetje rustiger en had ik al terug een beetje zelfvertrouwen gewonnen, dus voor alle veiligheid liet ik mijn kar maar achter … ik wou absoluut niet het risico nemen om tegen een of ander rek te botsen met al die flacons en dergelijke … Ik ga terug naar mijn kar … Kar terug kwijt !! En dan had ik het wel gehad !! Met het laatste beetje energie dat ik nog had heb ik mijn kar gezocht, gelukkig vrij vlug gevonden en ben ik naar de kassa geracet.

Sigaretten worden aan een aparte toog verkocht. Ik naar de toog, kon absoluut niet meer op de naam van de sigaretten komen die wij roken, heb dus maar zitten wijzen “een farde van die sigaretten daar”. Ik verstond die mevrouw achter de toog al helemaal niet toen ze mij zei hoeveel ik moest betalen, haalde maar wat geld uit mijn portefeuille en geraakte helemaal in de war toen ze me vroeg of ik een zakje wou. “Een zakje? Wat zakje?” en dan terug door die afschuwelijke draaideuren en tegen dat ik bij de auto aankwam was ik volledig verward en in shock en in tranen.

Hortend en stotend verteld aan mijn ventje dat het een complete catastrofe was en dat ik NOOIT meer daar boodschappen wou doen ;-) Tegen dat we thuis aankwamen had hij me al gekalmeerd en aan het lachen gebracht en kon ik de humor er wel van inzien, maar op het moment zelf … hallo-oo!!

Uitleggen hoe ik het allemaal zie is goed en wel, maar hoe beïnvloedt dat ziek zijn nu eigenlijk mijn dagelijks leventje hé ?? Euhm … Ik ben eigenlijk onbewust aangepast aan het leven dat ik nu leid, dus het is toch wel ff nadenken om te kunnen vergelijken met een “normaal” leven ...
Aha !! Gevonden !! Kort samengevat: mijn lijfje en mijn koppeke zijn hun kluts kwijt

Er gaat geen dag voorbij of ik maak wel een of andere blooper. In den beginne toen ik nog niet echt door had dat er iets met mij scheelde kon ik daar wel gefrustreerd door raken. Ik bedoel: niemand is graag onhandig of gewoonweg lomp of vergeet dingen of kan niet meer volgen tijdens een gesprek enzovoorts …
Maar na een tijdje zag ik er de humor wel van in en in plaats van mij druk te maken dat iets weer niet lukte, begon ik er gewoon mee te lachen. Neen … niet hysterisch … gewoon omdat het eigenlijk wel grappig was …

Mijn thermostaat:
Ik herinner mij de hittegolf van vorig jaar waarbij iedereen maar aan het puffen en zweten was. Wel … iedereen behalve bibi  Terwijl mijn ventje aan het puffen was en vanalles zocht om af te koelen, zat ik gezellig buiten in de schaduw in mijn training met lekkere warme sokjes aan en een plaid in de buurt voor als ik het écht wel koud zou krijgen
Pas tegen het einde van de hittegolf kon ik zo fier als een gieter verkondigen dat ik het ook te warm had … wel maar voor 1 dag, maar hé !! Ik had er ook last van

Dan zijn er ook de omgekeerde momenten waarbij we in de winter samen met de hond gingen wandelen ... Mijn ventje goed ingepakt alsof hij op expeditie naar de noordpool ging en ik … puffend en zwetend in een T-shirtje met korte mouwen en bekaf omdat ik mijn winterjas en dikke wollen trui aan het dragen was

De laatste tijd is mijn thermostaat iet of wat “normaal”. Meestal kan ik me bij de mensen aansluiten als zij zeggen dat het warm of koud is. Maar er zijn nog wel momenten dat ik merk aan mijn huisgenoten dat mijn lijfje in de war is. Als ik rondhuppel in topje en short bijvoorbeeld terwijl mijn ventje een pull aanheeft of de beestjes helemaal opgerold bij elkaar liggen

Overgevoeligheid:
Bij momenten ben ik super-gevoelig voor licht, geluid en geuren. Ik krijg daar barstende hoofdpijn van en word flagada en als ik echt pech heb migraine. Zo ben ik eens zo ziek als een hond geweest van een middel dat men gebruikt om in de wc te gieten om die proper te maken. Een serieuze migraineaanval waarbij ik verlamd was aan de linkerkant van mijn gezicht  Scary, moet ik toegeven, amai...
Gelukkig “voel” ik nu wel het verschil tussen hoofdpijn en een migraineaanval die opkomt en meestal ben ik er op tijd bij om de ergere aanvallen te vermijden.

Als ik overgevoelig ben aan licht, heb ik een klein probleempje … Ik kan mij moeilijk opsluiten in een donkere kamer hé ;-) Er zijn uiteindelijk nog 3 kapoenen die ik in het oog moet houden … De overgordijnen zijn altijd gesloten in onze living en als ik het echt erg heb, zit ik blits te wezen met mijn zonnebril op in huis … en krijg ik blauwe plekken à volonté omdat ik dan natuurlijk ook amper kan zien waar ik loop Ik heb wel een fantastisch trucje gevonden om toch buiten te kunnen zitten als de zon schijnt en ik ben overgevoelig !! Ik stop wattenschijfjes onder mijn zonnebril. De bedoeling is dan wel, dat je blijft zitten waar je bent natuurlijk hé
En bij momenten neemt het overgevoelig zijn echt wel belachelijke proporties aan …  ’s nachts gaan wandelen met de hond en toch nog een pet en zonnebril moeten opzetten omdat de straatverlichting te fel is voor mij … en aan mijn ventje zijn arm lopen natuurlijk want ik zie natuurlijk niet waar ik ga

Het beste te controleren is het overgevoelig zijn aan geluid. In mijn geval wil dat zeggen dat ik het zachtste geluidje gehoord heb, alsof het vlak naast mijn oor is. De geluidsgolven gaan dan hard door mijn hoofd als het ware. Dus het is meestal heel stil in huis …
Als ik niet goed ben bijvoorbeeld en mijn ventje is chips aan het eten … Aaaarggh !!

Niet alleen het knabbelen op de chips, maar ook het geluid van de hand die in de chipszak gaat … Verschrikkelijk, de tranen kunnen dan soms echt wel in mijn ogen springen. Een ander probleem is ook om geluiden te onderscheiden. Als de tv zachtjes op de achtergrond aanstaat en ik voer een gesprek, word ik zo afgeleid door het geluid van de tv dat ik mijn kluts kwijtraak

Daardoor is uit eten gaan bijvoorbeeld nog altijd heel moeilijk en zwaar voor mij. Ik word zo afgeleid door het geroezemoes en het (voor mij) gekletter van het bestek van de andere mensen dat ik zelfs gewoon mijn ventje al niet meer kan verstaan. Laat staan als we met meerdere mensen zouden uit eten gaan
Nu mijn trots heeft daar natuurlijk ook wel een beetje mee te maken. Ik wil niet dat andere mensen te veel rekening met mij moeten houden, dus doe ik mijn best om mij zo goed mogelijk te concentreren op een gesprek en daar word ik echt wel moe van, amai !! Ik verbaas me daar elke keer opnieuw over. Moe worden van uit eten te gaan ?? Komaan !!
Op een gegeven moment ben ik dan volledig uitgeput en versta ik helemaal niet meer wat er tegen mij gezegd word of begrijp ik het helemaal verkeerd …
“ De kroketten zijn lekker hé ? “
“ Neen, dank u, ik heb genoeg”

Concentratie:
Het is eigenlijk heel eenvoudig uit te leggen … Ramp oh ramp !! De semi-feministe kan geen 2 dingen tegelijkertijd meer doen Ik die zo dikwijls gelachen heb met de verschillen tussen mannen en vrouwen … Nu heb ik het zelf zitten En dat gaat heel ver … Eten maken bijvoorbeeld … oeioei als ik 2 potten op het vuur tegelijkertijd moet in het oog houden. Gegarandeerd loopt er iets fout ... Is het niet met het eten zelf, dan ben ik er wel in geslaagd om een vinger of mijn hele hand te verbranden ;-) Laat staan hoe dikwijls ik mezelf al gesneden heb … Ik kan dus maar 1 ding tegelijkertijd meer doen … En dan ben ik zo gefocust op dat eene ding dat ik gemakkelijk verschiet door iets dat ik niet verwacht … Een bord met eten vasthouden bijvoorbeeld en ik zie een schaduw voorbijgaan … Pats ! Bord op de grond … en natuurlijk altijd ondersteboven hé  … blijkt dan dat ik verschoten ben van mijn eigen schaduw

Onhandigheid:
Door de fibro heb ik problemen met mijn spieren en gewrichten … Mirakel, mirakel !! ik heb spieren !! Ik heb mettertijd zelfs spieren ontdekt op plaatsen waar ik me zelfs niet kon voorstellen dat daar spieren konden zijn
Zo kan ik bij momenten amper nog dingen vasthouden. Hoe dikwijls ik mijn sigaret laat vallen bijvoorbeeld … En net als de kleine kindjes dronk ik uit een beker of bleef mijn glas op tafel staan en tutterde ik door een rietje … Mijn bord leegeten gebeurde met een lepel of vork nadat alles onder elkaar geprakt was ;-) Een mes en vork gebruiken was gewoon te zwaar.

Schrijven met pen en papier ging al helemaal niet … mijn vingers blokkeerden gewoon en ik kreeg kramp in mijn handen … Dus korte berichtjes met 2 vingers op het toetsenbord in het begin …Ondertussen kan ik mijn handen al terug veel meer gebruiken. Ik heb veel geoefend … eerst met kleurboeken, zien dat ik terug de controle kreeg over het kleurpotlood en binnen de lijntjes kleuren , daarna zitten puzzelen (wat ik vroeger al veel deed) … bij momenten toch wel gevloekt vooraleer ik eindelijk een puzzelstukje kon pakken ... maar de beste oefening van allemaal: aardappelen schillen !!
Waar ik in het begin minder dan de helft van mijn aardappel overhield en super veel uitgeschoten ben met mijn aardappelmesje (yep … meestal in mijn hand), kan ik nu na 2 jaar eindelijk terug deftig aardappelen schillen zonder al te veel ongelukken .. stoef, stoef !!
En ik kan terug korte berichtjes met een pen schrijven, maar als ik durf een brief te schrijven heb ik daarna problemen met het kraken van mijn geheime code … lees, ik kan mijn handschrift niet meer ontcijferen ;-) Dus … blijven oefenen ...

En dan zijn er natuurlijk ook gewoon de lompigheden en avonturen ;-)
-Vragen aan mijn ventje of het daar pijn doet en de plek willen aanwijzen en in plaats daarvan gewoon volop botsen met mijn hele hand tegen die plek en mijzelf pijn doen ook nog ;-)
-Willen checken of mijn scheermesje nog scherp genoeg is en er gewoon voluit overgaan met mijn duim … lap .. al mijn vel weg ;-)

Vanaf nu wordt onze groep van 9 mensen verdeeld in 2 kleinere groepjes om beter te kunnen ingaan op allerlei zaken.
Maar allereerst hadden we nog tesamen een inleidend groepsgesprek met de psychologe over gepland genieten. Om beurten moesten we vertellen over een moment van de afgelopen week, waarbij we echt gepland hadden om iets te doen waar we konden van genieten. En alleen focussen op het positieve van de activiteit.
Bijvoorbeeld: gezellig gaan eten met vriendinnen. Dat was echt genieten, maar het niet hebben over hoe je je voelde als je terug thuis was. Alleen focussen op het goede van wat je gedaan had.

Daarna kregen we uitleg over de manier van tegenover de dingen te staan.
Als je iets doet dat positief is, geeft dat aanleiding tot je goed voelen en tot positief te denken (bijvoorbeeld: dat ga ik meer doen). Zo ook in tegenovergestelde richting: als je iets gedaan hebt wat tegenviel, zal je je ook slechter voelen en negatieve dingen beginnen te denken.

Het doen, voelen en denken werken langs alle richtingen op elkaar in zowel bij positieve als negatieve dingen. Er werd ons verteld dat er onderzoek gedaan geweest is naar hoe we de dingen herinneren, waarbij er geconcludeerd werd dat als men zich negatieve dingen herinnerde, men zich ook slechter ging voelen en omgekeerd. Positieve herinneringen geven aanleiding tot zich beter te voelen.

Positief denken is dus de boodschap !!  goed beseffende dat dat voor een tijdje werkt, omdat het de problemen uiteindelijk niet oplost.

Maar door positief te denken, zal je je ook beter voelen en positieve dingen doen, waardoor de problemen misschien wel opgelost geraken.

Ik persoonlijk heb al een heel tijdje geleden ondervonden dat het inderdaad geen zin heeft je te laten meeslepen met negatieve gedachten en dergelijke, het is beter om zoveel mogelijk te positieve dingen te zien, omdat je je er inderdaad beter gaat voelen. Maar dat wil niet zeggen dat er niet eens een dag waarbij ik verdrink in een zee van zelfmedelijden hoor

Een dame uit de groep vermelde een prachtig idee dat ze ergens meegekregen had: Elke avond eens terugdenken aan de afgelopen dag en zoeken naar de goede dingen die gebeurd zijn. Dat hoeven geen supergrote dingen te zijn, je kan al genieten van de kleine dingetjes des levens.

Na de theorie werden we dan verdeeld in 2 kleinere groepjes, wat het makkelijker maakt om over dingen te praten en vooral in mijn geval om gesprekken te volgen ;-) Anderzijds weet je natuurlijk niet wat er in de andere groep allemaal verteld is, dus heb je kans dat je misschien kleine dingetjes mist.
Het groepje waar ik in zat bleef bij de psychologe zitten en we hadden follow-up gesprekken over het doseren. Hoe dat we het doen aan de hand van papieren die we thuis moesten invullen. En dat werd dan besproken.
Het grote probleem is natuurlijk het besluit te nemen om op tijd te stoppen met een bepaalde activiteit. Maar met wat we eerder besproken hadden in het achterhoofd hebben we iets moois gekregen om even over na te denken:

Je kan op 2 manieren stoppen met een activiteit:

-         vroeger, zodat je weet dat je nog kan en je je bijgevolg nog goed voelt.

-         wanneer je op bent, en dan weet je dat je niet meer kan en ga je je slechter voelen.

Daarna werden de groepjes gewisseld en hadden we een follow-up gesprek met de persoon die zich bezighoudt met de fysieke revalidatie.
Door het fietsen op de hometrainer trainen we onze uithouding. Daardoor gaan we op latere termijn beter kunnen recupereren als we andere dingen doen. Daarmee dat we andere dingen nog altijd niet beter kunnen doen, hoewel het fietsen op de hometrainer vlotter gaat met de tijd.

En waar ons verteld werd dat de fysieke revalidatie toch wel zeker een tweetal jaren zou duren. Het is dus niet dat we na het volgen van de 6 maanden revalidatie in Pellenberg genezen zouden zijn. De eerste stap van de revalidatie is ervoor te zorgen dat we niet nog meer achteruit gaan. De tweede stap is proberen om onze conditie omhoog te krijgen en beter te worden. En dat heeft tijd nodig … Vandaar … Het kost tijd om te beteren, maar we mogen ook niet vergeten dat het veel tijd gekost heeft om zover te geraken waar we nu staan met het ziek zijn.

Na de 6 maanden in Pellenberg gaan we terug een CERM-test moeten afleggen en gaan we een individueel gesprek krijgen waarbij deze besproken zal worden. Daarna volgt er een advies naar onze huisdokter waarbij verteld gaat worden hoe het nu met ons is en wat we zouden moeten doen in de toekomst. Omwille van budgettaire redenen zullen we niet meer gevolgd worden door Pellenberg na de 6 maanden revalidatie, maar we kunnen zelf altijd wel bijkomende CERM-testen doen om voor onszelf te weten waar we dan staan.

Daarna hadden we terug een volledig groepsgesprek met de verpleegster over slapen. Waarbij we uitleg kregen over de verschillende fases tijdens het slapen en tips om iets te doen aan eventuele slaapproblemen.

En dan was het alweer gedaan en kon ik aan mijn avontuur naar huis beginnen !!
Ik heb me weer vooruit moeten slepen en ben als een blok in slaap gevallen toen ik thuis kwam ...

Nu ik was (alweer) niet op mijn best deze keer, bibi was er weer eens goed ingevlogen de weken voordien en mijn benzinetank stond in het rood vooraleer ik naar Pellenberg moest gaan ... dus: eigen schuld, dikke bult !!

Deze keer viel het ook op dat de ware gezichten van de vrouwen naar boven kwamen.
Ik ben vrij asociaal aangelegd en zit meestal een beetje apart in een hoekje ...maar ik kom met iedereen goed overweg. Ik ben gewoon niet echt het type persoon dat me in een groep 'gooit' ...
Waar we in het begin 'een grote happy family' waren, worden er nu toch wel duidelijk groepjes gevormd
Wat anderzijds natuurlijk niet echt verbazingwekkend is, ten slotte zijn we een groep vrouwen onder elkaar: ziek of niet ziek, dat zorgt uiteindelijk toch wel voor wat wrijvingen ... het klikt nu eenmaal beter met de eene dan met de andere...

Terug begonnen met feedback geven en krijgen over het fietsen thuis. Iedereen moest vertellen hoe het ging en we konden vragen stellen.

- We zouden best niet het fietsen op de hometrainer vervangen door een ritje te maken met de fiets buiten, omdat het de bedoeling is dat we aan onze uithouding moeten werken door te oefenen onder steeds dezelfde condities. Als je buiten fietst, heb je niet steeds dezelfde weerstand (de straten gaan bergop en bergaf), de temperatuur verschilt ook van dag tot dag en natuurlijk is er ook het weer hé
Waardoor je hartslag de hoogte gaat inschieten en dat is de bedoeling niet.

- De hartslag gaat ook omhoog vooral bij het gebruik van de armen. Je kan het fietsen op de homtrainer eventueel vervangen door het maken van een wandeling en ondertussen je armen heen en weer zwieren (alsof je aan het Nordic-wandelen bent, maar dan zonder de stokken).

- Regelmatig stretchoefeningen doen verspreid over de dag om de kans op spierpijnen te verminderen.

Daarna groepsgesprek met de psychologe waarbij we het vooral hadden over de concentratie en geheugen problemen die we hebben. Vertellen hoe zich dat uit en samen dingen bedenken hoe we dat eventueel zouden kunnen verbeteren …
Ikzelf kon bijvoorbeeld niet meer lezen of een film volgen. Tegen dat ik onderaan aan de blz was, wist ik al niet meer wat ik daarvoor gelezen had.

Dus was ik overgeschakeld op stripverhalen en als dat na een tijdje beter ging, korte artikelen in de “roddelboekskes” en dan stap voor stap verder gaan. En nu kan ik al terug korte verhalen lezen ... heela !!
Hetzelfde met films … er is een pauze en stopknop op de DVD-speler … gebruik die ... Of begin met korte makkelijke dingen zoals soaps. Ik ben een echte soapfan geworden !! Het leuke daaraan is, dat de volgende aflevering altijd voor de helft een herhaling is van de dag daarvoor  “ Ah jaaa !! Daar ging het ook alweer over”

Daarna een groepsgesprek met de verpleegkunde over of er dingen veranderd zijn in onze relaties met partner, vrienden en familie door de CVS.
Een van de dames maakte daarbij een heel goed punt … De behoefte is gewoon kleiner geworden om hyper sociaal te zijn en altijd mensen rondom je heen te moeten hebben. Je kiest er voor een stukje zelf voor om alleen te zijn … omdat het makkelijker is…
Ikzelf heb dat ook, omdat ik anderen niet wil laten afhangen van mijn kunnen of niet kunnen op dat moment. En het internet is nu eenmaal een makkelijke oplossing om alsnog contact te houden met mensen. Zeker als het wat minder gaat en ik heb last van mijn koppeke … Mensen aan de andere kant zien niet als ik mezelf corrigeer enzo in plaats dat ik daar zit te doddelen

Natuurlijk veranderen de relaties … Maar daarom niet altijd ten slechte. Het viel me op dat (net als bij mij) de relatie met de partner veel beter geworden is bij sommige mensen. Er is meer contact, er wordt meer gepraat, gewoon ook al omdat we ziek thuis zijn en daardoor meer tijd hebben om te praten.

Sex kwam natuurlijk ook aan bod … Alhoewel, ik ben eigenlijk blij dat het ook aan bod gekomen is Uiteindelijk mag ik niet vergeten dat er met sommige mensen echt wel een serieus leeftijdsverschil is en niet iedereen gewoon open over sex kan of wil praten. Ik was blij te horen dat ik niet de enige was met problemen … De wil is er wel, maar je moet het ook fysiek aankunnen hee
Gewoon knuffelen voelt bij momenten al aan alsof ik gewurgd wordt door een anaconda, laat staan de daad zelf dan te doen ...
Maar inventief als we zijn hebben we daar ook een oplossing voor gevonden

Er zullen natuurlijk altijd mensen zijn die niet begrijpen wat we nu juist meemaken door het ziek zijn. Heej de meeste tijd snap ik het zelf niet zo goed …Plus we hebben allemaal zo een gejaagd leven dat er echt gepland moet worden om elkaar eens te zien, dat ik het echt wel kan begrijpen dat mensen het niet leuk vinden als ik op de allerlaatste minuut moet afbellen omdat ik niet goed ben. Men zegt altijd dat men in nood zijn echte vrienden kent. Wel, met ziek te zijn heb ik dat ook ondervonden. Maar in plaats van mij erin druk te maken, ben ik gewoon heel blij met de vrienden die er nog wel zijn. Zonder al te veel te zeuren over mijn ziek zijn en de ongemakken waar ik last van heb (allee, dat hoop ik toch ) hebben we wel leuke tijden samen waarbij er gebabbeld en veel gelachen wordt  

Daarna hadden we relaxatietherapie waarbij we ons moesten focussen op ons lichaam. Stukje per stukje, gewoon concentreren en aanvoelen hoe het met dat stukje lichaamsdeel gesteld was.

Maar daarover vertel ik later nog wel meer  …

En dan was de dag alweer voorbij !!
Die relaxatietherapie was er voor mij te veel aan geweest, amai ... Ik kon geene pif meer zeggen ... En tot overmaat van ramp was de bus te laat voor Miss Controlefreak Ik durfde niet gaan zitten toen ik erop aan het wachten was omdat ik bang was dat ik gewoon in slaap zou vallen waar ik was ...
Natuurlijk leek het alsof iedereen dezelfde bus moest nemen als ik aan het station ... gelukkig was er nog een plaatsje vrij om te gaan zitten, helaas aan de verkeerde kant (bibi moet met de rijrichting zitten ), maar ik kon gelukkig toch wel zitten
Wanneer we dan eindelijk aankwamen, leek het wel dat ik langs alle kanten gestompt en geduwd werd ... tegelijkertijd wouden mensen van de bus stappen en opstappen ... als bibi eindelijk van de bus geraakt was, was ik zo in de war als maar zijn kon, was ik aan het hyperventileren en kon ik elk moment omver vallen jaja, de bus, een feest
Na een korte rustpauze me dan toch op mijn fietsje gezet en huppekee !! bibi naar huis
Nu ja ... veel huppekee !! was er niet bij ... als ik nog trager zou rijden zou ik gewoon met fiets en al omver vallen Vrij genant als je voorbij gestoken wordt door bejaarde mensen, neem dat maar van mij aan
Soit er zat niets anders op dan af te stappen en te voet verder te gaan ... Toen ik na een eeuwigheid eindelijk thuis aankwam had ik de tranen in mijn ogen van opluchting, zo gelukkig was ik en tegelijkertijd wou ik ook een potje janken omdat ik zo op was en overal pijn had 
Maar dan kom je binnen en wordt je overrompeld door de beestjes die zo blij zijn als iets dat je eindelijk thuis bent en dan voel je je op slag terug vele beter

De volgende bijeenkomst heb ik gemist omdat ik zwaar ziek was (het begint al goed ). Veel probleempjes in het buikje en daar kwamen ook nog andere “spannende” momenten bij doordat ik allerlei testen moest ondergaan en allerlei foto’s en echo’s moest laten nemen …Soit .. Ik kon dus geen pif meer zeggen … Laat staan naar Pellenberg gaan …
Maar de mensen in Pellenberg waren zo goed en vriendelijk dat ik op een later tijdstip kon langskomen en dan heb ik alsnog de gemiste uitleg meegekregen. En ook de groepsgenoten hebben mij op de hoogte gehouden en zelfs vandaag nog, 2 maanden later waren de mensen van Pellenberg en mijn groepsgenoten zo goed om nog bijkomende dingen te vertellen en uit te leggen.

Eerst werd besproken hoe het euhm ... "hometrainen" ons afging en konden er nog bijkomende vragen gesteld worden enzo en kregen we stretch-tips.

De belangrijkste uitleg die toen gegeven is, ging over het doseren (het afwisselen van een activiteit met rust om uiteindelijk beter de dag door te komen) en het leren doseren. Want hoe doe je dat nu juist? Hoe bepaal je/weet je wanneer je zou moeten rusten na een activiteit?
Toen ik nog gezond was, was dat heel simpel: als ik moe werd of pijn kreeg, dan rustte ik of deed ik het kalmer aan  Hoe doe je dat als je je altijd moe voelt en pijn hebt?
Wij hebben nog altijd de neiging om wanneer we ons beter voelen in vergelijking met hoe we ons meestal voelen, er eens goed van te profiteren en er eens goed in te vliegen. Wanneer we echt niet meer kunnen, zullen we het wel rustiger aandoen, gewoon omdat we geen keuze meer hebben, we kunnen gewoon niet meer, we zijn op … In cvs-kringen is het algemeen geweten dat we nog altijd proberen door te gaan op karakter

Die uitleg is gebeurd met inleidende en verkennende groepsgesprekken om ons te doen nadenken over het doseren en hoe dat wij dat doen en later de uitleg over een leidraad die we zouden kunnen gebruiken om te weten te komen hoe we zouden kunnen doseren.

Heel interessant voor mij, vermits ik heb moeten toegeven aan mezelf dat ik daar absoluut niet goed mee bezig was, terwijl ik dacht en vond van wel ... Een uurtje iets doen, even rusten, terug een uurtje iets doen, terug rusten … maar het eindresultaat was eindelijk altijd hetzelfde, na een paar dagen was ik stikop en was zelfs het gebruiken van bestek te veel voor mij .. hmm… iets klopte hier toch niet

We zouden de “METS” moeten gebruiken als leidraad.

Aan de hand van de CERM-test (de inspanningsproef) die we indertijd in gasthuisberg gedaan hebben, de fietsproef en krachtmeting, werd onze MET bepaald.

Hoe dat ik het begrepen heb ... : een activiteit (of inspanning) doen op een ontspannen manier kost je zoveel energie, uitgedrukt in MET. Eigenlijk zou je (met een speling van 0,8 MET) maar die dingen mogen doen die niet meer METS kosten dan de MET die je mag doen bepaald door de CERM-test. Zodanig dat de verhouding van het energieverbruik tussen activiteit en rust gelijk is en je kan recupereren van een inspanning.

We hebben een lijstje gekregen met activiteiten en hoeveel METS elke activiteit is en dan kwam natuurlijk ook onze persoonlijke MET.

Oh ironie !!  Alles van nul tot één wordt afgerond naar één. Een is dus de laagste MET, een gezond persoon heeft een MET van rond de 3 en nu komt het spannende … mijn MET is 1
Een korte blik op de lijst met activiteiten vertelt me dat bijvoorbeeld rustig liggen en TV kijken 1 MET kost en bijvoorbeeld koken (en alle lichte huishoudelijke taken) al 2 MET.
Wiskundig bekeken betekent dat dus, dat om te kunnen recupereren ik een uur moet delen door de hoeveelheid MET die een activiteit me kost en die tijd kan ik besteden aan de activiteit, zodanig dat ik kan recupereren van die inspanning in het daaropvolgende uur door te rusten.

Bijvoorbeeld: koken kost 2 METS

60  = 30

 2
Ik kan dus 30 minuten koken en dan 1 uur rusten en dan is de verhouding van het energieverbruik tussen activiteit en rust gelijk en kan ik recupereren van deze activiteit.
Euhm … Ik besefte zelfs niet dat koken een activiteit of inspanning was ;-)

Dat gaat nog wat geven als ik deze klik ga moeten maken in mijn hoofd en aanvaarden dat alles wat ik doe (behalve rusten) eigenlijk een activiteit is ;-)

Maar ik vrees dat die METS toestanden niet echt iets voor mij zijn ... zie je me al wiskundige berekeningen maken vooraleer ik in actie kan schieten ??!!
Ik denk het niet
Mijn ventje en de kinesist hebben me gezegd dat ik op karakter moet doseren ... heel simpel gezegd: op tijd stoppen met iets doen en niet alle energie onmiddellijk opgebruiken als ik een "goeie" dag heb ...

 














Gelachen toen mijn ventje vroeg wat ik aan het doen was …
Ik vertelde dat ik aan het bedenken was hoe ik me zou voorstellen,
want “Hallo, Ik ben Mieke uit blabla en ik ben zoveel jaar en ik ga Donald Duck nadoen” is niet echt mijn stijl ;-)

“Ah natuurlijk niet, Mieke, gij kunt Donald Duck niet nadoen” was zijn antwoord :J

Mieke?

• Als de liefde groot is, word ik Mieke genoemd, vandaar dus …;-)
• Ik ben het groene blaadje (’74) van een oude bok (’66) J
• En ons gezinnetje is sinds juni 2013 terug met z'n vijven
   samen met Kira (de woef), Soxy (de poes) en Gipsy (de kater)

Prullenmie:

• Ik speel veel met foto’s en filmpjes
• Flans kaartjes in elkaar
• Verzamel spreuken en tekstjes
• Probeer zelf ook te schrijven
• Experimenteer op de computer
• Experimenteer met haakpen en breinaalden

Kortom, ik “probeer” creatief te wezen ;-)

Daarnaast:

• lach ik graag en veel en ironie en sarcasme horen daar natuurlijk bij 
• probeer ik te veranderen van “Als je iets doet, doe je het goed of je begint er niet aan.” naar “Iets is beter dan niets.”

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!