Ik ben moe en even terug de structuur kwijt die ik gevonden had. Bij een burn-out is de chaos in je hoofd nooit ver weg. Lawaai, heel veel lawaai, overal. Alsof er geen filter meer op zit. Het geluid van de dampkap komt even hard binnen als Roel die iets wilt vertellen. Hij ziet dat ik niet luister. De TV staat op. Sem roept mij. Ondertussen de stem in je hoofd die ook iets probeert te zeggen. Ik ben ff het juiste spoor kwijt maar niet terug naar af, ik moet gewoon terug geloven dat ik op de goeie weg ben. Bedankt Griet voor je reactie, het was net wat ik nodig had!! :)
Het gaat trapsgewijs beter en nu zit ik gewoon op een trap. Achterom kijken probeer ik niet meer te doen maar door het sterfgeval op het werk ben ik toch weer naar daar geslingerd. Ik heb te veel met mijn hoofd daar gezeten en zo de focus naar waar ik naartoe wil verloren. Ik heb mij weer veel te veel geërgerd aan kleine zaken, waarschijnlijk omdat ik mij niet goed voelde. Ben een toertje gaan lopen om mijn hoofd leeg te maken, het was nodig. Ik loop niet verder meer dan 5 km. omdat ik weet dat ik anders meer kwaad dan goed doe maar mijn hoofd heeft het nodig. (Verder lopen kan ik ook niet meer.) Ik moet terug wat gezonder eten, zeker niet overdrijven maar voeding heeft, gezien mijn diabetes, gewoon een enorme invloed op mij en zeker op mijn geestelijk welzijn. Ik moet aan mijn werk voor de loopbaancoaching beginnen zodat ik concreet met mijn toekomst bezig ben. Moeten moeten moeten... Ik mag eraan beginnen. Maar eerst 'moet' ik mijzelf terug bijeenrapen.
Ik lees het zoveelste boek over burn-out. Typisch ik. Ik wil er alles van weten zodat ik er mij kan tegen wapenen. Ik wil het uitpluizen tot op het bot en alle valkuilen kennen. Ik wil hier van af en wel voorgoed. Rust maar goed uit, zeggen ze mij. Alsof de lichamelijke vermoeidheid het grootste probleem is. Voor mij is dat het minst erg. 'Je kan toch al fietsen', zei de controle-arts van het ziekenfonds. Ja, idd, ik kan fietsen maar ik zou veel liever helder kunnen denken, relativeren, niet voor het minst over mijn toeren gaan en mijn hoofd terug onder controle hebben. Ik lees veel over het reptielenbrein dat de bovenhand krijgt en je gezond denken uitschakelt. Ik haat het reptielenbrein ondertussen want ik herken het. Het brein dat alleen zou mogen werken wanneer je in gevaar bent neemt het soms nog steeds over van mijn gezond verstand. Soms over iets banaals, maar dat besef je pas wanneer de rust is teruggekeerd. Het grote verschil is dat ik het nu herken, dat ik weet dat ik overdrijf en niet meer relativeer en dat ik mij moet beheersen of dat ik heel veel spijt krijg. De adrenaline raast door je lijf, voor iets wat achteraf ronduit belachelijk is. Ik wil het reptielenbrein het liefs gewoon uitschakelen want ik heb er alleen maar last van. Het duurt lang eer de rust terugkeert. Altijd weer die 'minstens 6 maand' en daar komt dan nog bij 'wanneer je eraan werkt'. Wat kan ik nog meer doen?
Mensen die mij zien merken waarschijnlijk amper iets maar met momenten is dit de hel. Mensen beschrijven een burn-out in mijn boek als iets afschuwelijk wat ze nooit meer willen meemaken. Ik kan dit alleen maar bevestigen. Mijn zoontje heeft hier nooit iets van ondervonden besef ik nu. Voor hem was er net altijd dat beetje kracht over, ik noem het oerkracht. Misschien dat ik in september toch maar met yoga begin.
Over bijgeloof gesproken... Vandaag telefoon van het werk, Gerarda, mijn aandachtsgast waar ik meer dan 20 jaar voor gezorgd heb, is deze nacht onverwachts overleden. Gerarda die zo sterk was en niet eens oud.
8 Jaar geleden zijn we met het werk verhuisd. Er kwam een nieuwe leefgroep bij en we moesten uitbreiden. 4 Gasten van mijn leefgroep toen verhuisden naar de nieuwe groep, het zou een stil en rustig nieuw groepje worden. Dat zag ik wel zitten na bijna 15 jaar in de drukste groep gestaan te hebben. Mijn 4 favoriete gasten verhuisden mee dus de keuze was snel gemaakt. Vandaag is dus de laatste van de 4 er ook niet meer. RIP lieve Gerarda...
Veel huiswerk van de loopbaancoach. Ik ben van eerste naar tweede versnelling gegaan en moet al gas terugnemen. In mijn hoofd kan er al veel maar mijn lijf wil nog niet mee. Misschien moet ik gewoon blij zijn dat ik het protest deze keer opmerk en er ook rekening mee houd. Ik ging gisteren de laatste keer bij de psychologe, voorlopig toch, niets zegt dat ik haar in de toekomt niet meer zal nodig hebben. Ik voelde gewoon dat het niet meer nodig was. Ze vond trouwens dat het indrukwekkend was hoeveel vorderingen ik op die korte periode gemaakt had. Euh, 2 maand? Korte periode? Blijkbaar wel dus, ofwel ben ik echt goed bezig of ik maak mijzelf wat wijs. Misschien wil ik wel te snel gaan. De huisdokter schrok dat ik al met loopbaanbegeleiding bezig was, 'veel te vroeg Marleen'. Ik voel ergens wel dat het veel van mij vraagt maar ik zal zelf wel op tijd op de rem gaan staan. Ik denk dat mijn huisdokter mij ook wel onderschat. En neem je je medicatie nog? Ja ja... Niet dus en nooit genomen. Ik neem een natuurlijke variant maar de ervaring leert mij dat hij daar toch niet in gelooft.
Een mens zou er bijgelovig van worden. Ik ben de laatste maanden omringd door fantastische mensen die mij de juiste dingen zeggen op het juiste moment. Ik lees de juiste dingen op het juiste moment en krijg de juiste dingen aangereikt, soms uit onverwachte hoek. Deze morgen een mail van de psychologe. 'Dag Marleen, ik denk dat je dit boek eens moet lezen..' Eens een bepaalde weg gekozen kruisen de antwoorden vanzelf je pad. Nu vooral niet ongeduldig worden. Ik kan vandaag alleen maar heel dankbaar zijn, ook al zit ik hier midden augustus met mijn geitenwollensokken aan..
Het gebeurt niet meer zo veel maar soms is het dan toch zover, ik kan niet slapen. Ik ging op tijd naar bed omdat het morgen, naar mijn normen, een drukke dag wordt maar een paar uur later werd ik weer wakker. Zo een wakker waarvan je weet, dit is voor minstens een paar uur. Geen gepieker of zo, gewoon klaarwakker. Ik heb gelezen, in mijn favoriet tijdschrift ;), niet in je bed te blijven liggen wanneer je langer dan 20 minuten wakker ligt. Je moet opstaan, iets warms drinken en iets saais doen. Niet dat dit zo saai is, voor mij toch niet, maar het verzet mijn gedachten wel. Wat je zeker niet mag doen is jezelf opwinden. Dus hier zit ik dan met een tas rustgevende kruidenthee. De drank is redelijk saai, da's ook al iets.
Misschien als ik iets heel saai schrijf, de slaap ook terugkomt.
Ik vind niets leuker dan wanneer het in de zomer nog klaar is buiten al naar boven te gaan. Je hoort nog leven buiten maar je doet er niet meer aan mee. Een voorwaarde is ook dat je lichtdoorlatende gordijnen hebt. Ik omring mij met boekjes en geniet, wetende dat als ik moe word ik mij enkel moet omdraaien en slapen. Ik kijk niet graag TV, als kind vond ik het al niet leuk en vooral in de zomer is het gewoon deprimerend om de TV aan te zetten. Als ik TV kijk, kijk ik naar iets wat ik opgenomen heb en zal nooit beginnen zappen, ik ken ook geen enkel reclamefilmpje. De wereld zou er heel anders uitzien zonder TV. We zouden meer doen. Gewoon al eens een gezelschapspel spelen of een avondwandeling maken. En praten ook, veel meer praten.
Voor mij is het avondmaal heilig, vooral omdat ik diegene ben die het klaarmaak en al mijn liefde en energie in stop. Meestal begint het nieuws wanneer wij eten. Tot voor kort ging de TV aan voor het nieuws en moest iedereen stil zijn aan tafel. Zo fout, aan tafel moet er gepraat worden want iedereen weet dat die TV de rest van de avond niet meer uit gaat. Dus sinds kort gaat de TV op pauze tijdens het eten en wordt er weer gepraat en weet iedereen ook weer wat ze gegeten hebben.
Ik heb ze hier nog allemaal liggen, de tijdschriften die ik kocht het voorbije jaar met de bedoeling ze als ontspanning eens te lezen. Of er was gewoon nooit tijd voor ontspanning of er was iets met het lezen aan de hand maar ver ben ik nooit geraakt. Ik nam ze zeker regelmatig ter hand om ze dan terug te leggen en te denken, ik zal dat nog wel eens lezen. De waarheid is dat ik nog wel kon lezen (gelukkig) maar dingen drongen niet meer tot mij door. In mijn favoriet tijdschrift, Psychologies, staan zoveel dingen die ik toen beter gelezen had maar de stof was niet luchtig genoeg om nog door te dringen. Ik las het wel, en herlas het en nog eens en gaf het op. Verder dan Story en Dag Allemaal geraakte ik niet meer maar die vond ik dan weer zonde om te kopen. Gelukkig vindt ons moe dat niet...
Ik kreeg de opdracht om mijn verstand terug aan het werk te zetten. Nooit maakte ik zoveel sudoku's, ik probeer zoveel mogelijk te onthouden ipv op notitiebriefjes in mijn smartphone te steken en ook afspraken sla ik in mijn verstand op. Het werkt, ik lees mijn tijdschriften, ook boeken en de Jommeke's mogen terug naar de zolder.
Morgen naar de loopbaanbegeleiding. Ook daar komt klaarheid in, maar ik wil ze voorlopig nog niet zien. Ergens in de verte denk ik nog steeds, ik ga wel gewoon terug als ik er klaar voor ben. Maar misschien als ik er klaar voor ben, ik beter weet...
Ik kreeg huiswerk mee, dus ik had, in mijn ogen, weer rede om te stressen. Vroeger zou ik er meteen aan begonnen zijn, omdat ik zou denken dat ik er anders niet mee klaar geraak of gewoon om er vanaf te zijn. Nu luister ik naar mijn innerlijke mens die duidelijk zei, 'je bent over uw toeren, laat alles eerst bezinken.'
Het was eigenlijk best leuk, de loopbaancoaching. Thuis gekomen voelde ik dat het toch wel intens is. Tegenwoordig is alles nogal inspannend voor mij maar dit had duidelijk invloed op mijn innerlijke mens, die nog niet echt zenn is. Ondertussen is dat huiswerk toch al bijna klaar (moet pas tegen volgende week) en het is toch wel duidelijk wat ik zou moeten doen om een job met hart en ziel te doen. 't Is zo een beetje als 'alle wegen die naar Rome leiden'. Hoe je't ook bekijkt, je komt steeds bij hetzelfde uit. Er is nog veel werk aan de winkel om ook effectief te gaan doen wat ik graag doe en ik hoop dat ik langzaam maar zeker de kracht vind om ervoor te gaan. De gemakkelijkste weg is terug gaan, wat, gezien mijn energiepeil, het meest evident is. Dit is juist het grote probleem bij een burn-out. Mensen durven de tijd niet nemen die nodig is om te herstellen. Daardoor hebben ze de energie niet om op zoek te gaan naar iets nieuws en ook de angst dat er iets fout gaat zit er goed in. Je weet wat je had, ook al werd je er ziek van, en je weet niet wat er komt. De meeste mensen gaan terug, waarschijnlijk wel sterker en gewapend voor de toekomst. Daar knelt voor mij het schoentje al. Ik wil mij niet wapenen om te gaan werken. Ik wil gewoon met plezier en enthousiasme gaan werken zoals ik 23 jaar geleden naar mijn huidige job ging. Een glazen bol zou nu goed van pas komen...
't Is fijn om reacties te ontvangen op mijn blog. Eigenlijk ben ik er niet zo erg mee bezig. Ik ben hier in de eerste plaats mee begonnen omdat ik voel dat dit een keerpunt in mijn leven is. Ik schrijf graag en wist dat dit mij kon helpen, ook de evolutie zien kan helpen. De eerste maanden waren te zwaar om iets te doen. Ik had misschien wel kunnen schrijven maar opzoeken hoe zo'n blog werkt was er te veel aan. Als één iemand hier iets aan heeft ben ik al tevreden. Ik heb er zelf iets aan, ook niet onbelangrijk.
Morgen heb ik een afspraak bij de loopbaancoach. Ik kijk er niet echt naar uit en vraag mij af of ik er wel klaar voor ben. De vraag is natuurlijk of je daar ooit klaar voor bent. Eigenlijk wil je gewoon je leven verder zetten zoals je het kent, ook al is dat niet ideaal. Ik ben bang om misschien enthousiast te worden over iets nieuws om dan weer teleurgesteld te worden. Ik moet dit alleszins doen, wat er ook uit de bus komt. Ik droom ervan om enthousiast te gaan werken en een job met hart en ziel te doen..
Het was een fijn weekend. Ik ben echt wel beter/sterker. Soms betrap ik mij erop dat ik lach, en niet gewoon glimlachen. Ik heb eindelijk de malende, negatieve gedachten kunnen stopzetten. Weten dat ik mijn gedachten kan sturen is nieuw. Ik laat geen negativiteit meer toe. Spijtig genoeg horen daar ook sommige mensen bij. Ik heb geen behoefte meer om iedereen te helpen. De energie die ik daarmee al verloren heb had ik zelf kunnen gebruiken. Uiteindelijk moet iedereen zelf tot inzichten komen.
Een dag van zitten achter de pc en niet in gang geraken. Geen zin om ergens aan te beginnen. Misschien helpt schrijven een beetje, ondertussen doe ik iets. Ik laat zijn wat is, er zijn nu eenmaal goede en minder goede dagen. Als je ziet wat er om ons heen gebeurt wordt alles relatief. Ik heb geen slechte dagen meer.
Dagelijks spookt het werk door mijn hoofd. De dokter zei mij dat ik er minstens 3 maand niet mocht aan denken, ook niet aan ander werk zoeken, gewoon niets. Heel raar om zo te leven en ik kan het niet, ik ben een controlefreak en wil weten hoe dit zal aflopen. En toch besef ik dat hij gelijk heeft. Een maand geleden was het nog uitgesloten dat ik ooit zou terugkeren, nu zie ik al eens de positieve kanten van bvb. in de buurt werken. Mocht ik nu in aanmerking komen voor een job die ik heel graag zou doen dan is de kans nog steeds groot dat het fout loopt. Ik sta gewoon nog niet sterk genoeg in mijn schoenen, ik zou twijfelen aan alles en waarschijnlijk binnen de kortste keren uitgeput geraken, ook al loopt het goed in anderen hun ogen. 't Is een raar beestje. Mensen die het nog niet meegemaakt hebben kunnen dit niet begrijpen dus ik spreek er weinig over tenzij iemand hetzelfde meemaakte, en het zijn er veel... Soms hoor je iemand zeggen, ik heb hetzelfde meegemaakt maar ik ben gewoon blijven werken. Of Karen Damen die beweert dat ze al veel burn-outs gehad heeft maar er nooit heeft aan toegegeven. Sorry, ik wil niet minimaliseren wat anderen soms meemaken maar bij een burn-out is gaan werken uitgeloten. Ik vroeg aan de dokter wat er zou gebeurd zijn als ik had verder gewerkt. 'Je zou er letterlijk bij neergevallen zijn.' Ik denk dat het niet veel gescheeld heeft. Het gaat over zoveel meer dan alleen maar moe zijn. Toen ik mijn ziektebriefje op het werk in de brievenbus wou gaan steken blokkeerde ik, ik stuur het nu gewoon op.
Sommige dagen denk ik, ik ben genezen, andere dagen geloof ik dat het inderdaad maanden zal duren. Ik zal de tijd nemen die nodig is..
Het is zover, de eerste pot speculoospasta staat in de kast. Sem is 4 en at tot nog niet zo lang geleden elke ochtend havermoutpap. Ik ben zelf nogal met voeding bezig ( tot voor kort, te veel) en heb hem zo gezond mogelijk laten eten zolang ik daarover kon beslissen. Hij eet ook wel van nature graag gezonde dingen, ik weet niet zeker of je dat kan aanleren maar ik had alleszins geluk met hem. Kon hij als 2 jarige kiezen tussen druiven of olijven dan koos hij het laatste, nu nog zou hij voor de olijven gaan. Hij eet ook alles behalve sinaasappel. Ik heb zelf een hekel aan de geur van sinaasappel en deed het nooit in zijn fruitpap, er waren toen veel lekkere vruchten ter beschikking dus vond ik het ook niet nodig. Ik vraag mij soms af of het er iets mee te maken heeft. Het voordeel is dat hij ook geen limonade lust of wat dan ook met sinaasappelsmaak.
Ik moet zeggen, die havermoutpap begon ook wat van haar superfoodallures te verliezen naarmate hij ouder werd en wist wat er allemaal op de markt was. Er werd al eens een lepel confituur doorgedraaid, een paaseitje of een speculoosje tussen verkruimeld. Dat laatste vind hij echt lekker en bij oma at hij zijn eerste boterhammeke met speculoospasta. Ik heb daar geen probleem mee. Bij oma gaan is altijd een beetje feest en uiteindelijk komen ze met al die dingen toch vroeg of laat in contact. Verbieden heeft geen zin, het maakt het alleen nog aantrekkelijker. De havermoutpap viel steeds minder in de smaak dus werden het boterhammen met honing of pindakaas en ik maakte zelf artisanale speculoospasta met in koffie gesopte speculoosjes. Is het gezonder? Ik vermoed van wel maar veel zal het niet schelen. Is het zoveel moeite waard om er 's morgen voor te stressen? Neen, zeker niet. Dus, hier staat hij dan te blinken. Morgen eten wij samen een boterhammeke met crunchy speculoospasta als ontbijt. Hij heeft de eerste 4 jaar van zijn leven havermout gegeten (ik draaide het ook door de fruitpap i.p.v. koekejesmeel) dus dat nemen ze hem niet meer af. Ooit vraagt hij er wel weer achter, al dan niet met een lepel speculoospasta doorgedraaid. ;)
Ik ga naar zee en ik neem mee... zo weinig mogelijk. Geen loopschoenen ook. Een paar maand geleden waren we nog aan zee en had ik die wel mee. We logeerden op hotel. Terwijl ik kon genieten en uitslapen stond ik op een onmenselijk uur op om te gaan lopen. Het ging toen ook al allemaal zo vlot niet meer maar ik had toch aan zee gelopen.
Natuurlijk wil ik nog eens aan zee joggen, maar we zijn er maar een weekend en ik ga doen wat er zich aanbiedt zonder dat mijn loopschoenen ergens op mij staan te roepen. Ik ga eten waar ik zin in heb en ook Sem zal dat doen. Eet Sem eens een paar dagen geen fruit dan zal Sem daar niet beter of slechter van worden, er is gezonde zeelucht in overvloed.
Gisteren was een dag van Pizza eten in de zetel, 'Sex and the city' kijken en cola drinken. Ik heb mij geen seconde schuldig gevoeld. Vandaag heb ik weer zin om gezond te koken. Zolang het eerste niet meer voorvalt dan het tweede is er geen probleem.
Zalig simpel kan het leven zijn. Voor sommige mensen zit het in de genen, ik moet er serieus mee bezig zijn maar ik begin het onder de knie te krijgen... :)
Terwijl ik vorig jaar nog met gemak 10 km. liep lukt het nu nog amper om er 5 te lopen. Ik trap op mijn adem, de voldoening is weg en de rest van de dag voel ik mij uitgeput. Er werd mij al aangeraden voorlopig te stoppen met lopen en te gaan wandelen. Wandelen en zwemmen zouden heel goed zijn bij een burn-out. Ik zwem dan ook regelmatig. Maar die 5 km. loslaten is moeilijk. Roel loopt en Sem loopt ook graag. Ik heb een toertje uitgestippeld van 1 km. dat ik samen met Sem loop. Hij kan nog niet doseren en loopt veel te hard om dan even te stappen en vervolgens terug veel te hard te beginnen lopen. Ook als hij gaat fietsen loop ik naast hem, ook hier wordt er regelmatig gestopt. Gisteren vertrokken we met ons drieën. Bij Sem's eerste stop zei Roel dat ik mocht verder lopen. Dus ik liep, heel traag zodat ze me weer konden inhalen. Zo liep ik 5km. met Sem op de fiets en Roel in de buurt. Het was de eerste keer sinds maanden dat ik genoot van het lopen....
Ik vraag mij de laatste tijd dikwijls af wat ik mijzelf toch allemaal aandeed. Moeten lopen, moeten gaan werken met de fiets, moeten 100 baantjes trekken en het meest absurde van al, moeten yoga doen als ik eens een vrije avond had. Het heeft mij allemaal niets opgeleverd. Ik werd er niet beter van omdat ik het allemaal tegen mijn zin deed. Nu ik nog amper iets doe weeg ik trouwens 2 kilo minder. Honger krijg je van al dat sporten. Ik ga een wandelingske doen, ik heb er zin in en het moet niet...
Wat een verschrikkelijke dag. Overal is er terreur, en in zo'n wereld moet je positief blijven. Het relativeert wel je eigen problemen maar langs de andere kant voel je ook hoe zwak je nog bent. Ik hoorde het nieuws pas deze morgen en de rest van de dag liet het mij niet meer los. Krop in de keel en tranen verbijten. En dan, een foto met een lichaampje bedekt met een deken en een pop ernaast.
Gedachten hebben een enorm effect op ons. Wanneer ik denk aan het werk, de achterklap die er nu waarschijnlijk is, kan ik helemaal doldraaien. Ik verbeeld mij gesprekken en het lijkt allemaal levensecht. Ik hoor het bijna gonzen, alsof iedereen het over mij heeft. Je zou het ook kunnen omdraaien en gesprekken over jezelf verzinnen die helemaal niet negatief zijn, waar mensen het over je positieve kanten hebben, ze je misschien missen. Wanneer je zo denkt voel je je onmiddellijk rustiger worden. Wat maakt het eigenlijk uit? Over iedereen wordt goed en slecht gepraat, hoor alleen het goede en je leven ziet er veel mooier uit. Mijn huisdokter ging nog een stapje verder, 'Ze zijn je gewoon vergeten, Marleen. Ze praten niet over jou. Zo gaat dat met mensen die langdurig ziek zijn. Collega's zijn geen vrienden.' Ik hou van mensen die direct zijn. Ik vond het ook helemaal niet erg wat hij zei. Ik hoop dat ze mij vergeten zijn. Er zijn inderdaad veel erger dingen dan een collega met een burn-out.
Het was een druk weekend. Zaterdag Vijverfestival, zondag naar de Nekker met het gezin. Ik wist dat het veel was maar het is vakantie en ik wil Sem een leuke tijd bezorgen, uiteindelijk gaan we al niet echt 'op' vakantie dit jaar. Aan de Nekker ben ik op het strand in slaap gevallen. Het was zaterdag niet eens echt laat. Ik voel mij oud en kan niet wachten tot het beter gaat. Ik had gisteren een hele dag nodig om te recupereren van het weekend, alsof ik zwaar uit geweest was. Ik had dan nog niet eens alcohol gedronken. Ik moet ook opletten dat ik mij hier niet in opjaag en schuldigen zoek. Mijn zenuwen staan nog steeds gespannen. Ik haat dat gevoel. Het put je helemaal uit terwijl je niets doet.
Wat gebeurt er eigenlijk puur hormonaal bij een burn-out? Iedereen heeft wel eens stress waarbij adrenaline geproduceerd wordt. Eigenlijk is dit goed, het geeft je de kracht om aan te vallen of te vluchten. De bijnieren produceren als tegenreactie cortisol waardoor de rust kan terug keren. De stress die wij nu kennen is niet meer de stress die de mens lang geleden ondervond bvb. tijdens de jacht. De pieken waren veel hoger maar 's avonds vertelden de mannen hun verhaal tijdens de maaltijd, ze lachten, ze maakten een rotstekening en het avontuur werd geklasseerd. Wanneer je langdurig stress ondervindt (6 maand of meer) wordt er constant adrenaline geproduceerd. De bijnieren zetten een tandje bij om cortisol te produceren. Je komt van je werk, de adrenaline zakt een beetje maar je bent moe en prikkelbaar, je denkt aan de volgende werkdag, de adrenaline stijgt terug, je kan je niet meer ontspannen, de bijnieren gaan terug in overdrive. Wanneer je dan gaat sporten produceer je nog meer adrenaline wat op dat moment geen aanrader is. Ik herinner mij dat ik ging lopen om tot rust te komen en dat ik de rest van de dag ko op de zetel lag. Ik had net 10 km. gelopen maar van voldoening was geen sprake meer. Ik begreep er niets van maar ik had zeker niet het gevoel dat ik nog gezond bezig was.
Op de koop toe worden de verbindingen in de hersenen aangetast door de overproductie aan cortisol. Je kan niet meer helder denken, je concentratievermogen wordt aangetast, relativeren lukt niet meer, je staat enkel nog klaar om aan te vallen of te vluchten. De voorste hersenkwab laat het afweten en het reptielenbrein neemt over. Het is redelijk chockerend om te horen maar er is ook opluchting omdat je weet wat er scheelt, waarom je geen gesprekken kan volgen, geen boek kan lezen of een film zien en waarom een simpele betaling doen opperste concentratie vraagt. Het goede nieuws is dat je dit kan herstellen. Herstellen van een burn-out duurt minstens 6 maand, op voorwaarde dat je goed voor jezelf zorgt.
Maar wat is dat 'Voor jezelf zorgen'? Je hebt het maanden, soms jaren niet gedaan. Je moet het opnieuw leren, want het lijkt makkelijker dan het is. Voor mij is een zoektocht begonnen naar dingen die ik echt graag doe. Wandelen doe ik graag, rustig zwemmen, schrijven, koken, lezen en vooral alles doseren, niets moet. Met vrienden afspreken doet enorm veel deugd maar ik heb ook veel tijd alleen nodig. Soms ga ik gewoon heel vroeg naar bed om te lezen en sudoku's te maken. Het is belangrijk dat je je hersenen terug traint. Ook wanneer je krachttraining doet zouden de stoffen die je spieren herstellen, goed zijn voor de verbindingen in je hersenen. Vooral ook niet overdrijven hier maar ik kan wel wat buikspieroefeningen gebruiken... ;)
Na een maand zit ik terug bij de dokter. Het gaat niet goed. Ik dacht alles eens op een rijtje te zetten en hoe meer ik dat deed hoe slechter ik mij begon te voelen. Kwaadheid verlamt mij, samen met frustratie, zelfmedelijden probeer ik te vermijden maar heel af en toe steekt het toch de kop op. Ik heb een maand zo goed als niets gedaan maar ben absoluut niet tot rust gekomen, de gedachten zijn niet meer te stoppen nu ik er letterlijk niet meer kan van weglopen. Ik begin strips te lezen, het enige waarop ik mij nog kan concentreren. Een film kijken lukt ook niet, meestal val ik in slaap of mis ik de rode draad in het verhaal. Ik word een beetje radeloos en wil vooral niet depressief worden. Ik weet dat ik hiervoor zou moeten sporten maar heb de energie niet. De dokter windt er geen doekjes om. Ik schrijf je een antidepresivum voor...
Ik heb ze ooit een paar maand genomen en ik weet dat het helpt, maar ik weet ook dat ik toen ben beginnen lopen om er zo snel mogelijk vanaf te geraken. Ik ben ervan overtuigd dat veel mensen ze nodig hebben, dat het soms niet anders kan, maar ik zie het als uitschakelen van mij emoties. Is er iets mis met gevoelig zijn? Juist hierdoor omring ik mij graag met de juiste mensen, ben ik graag in de rust en de natuur, weet ik wanneer ik beter ergens wegblijf of een krantenartikel beter niet lees. Ik hou van die krop in mijn keel als Sem op de eerste rij staat te blinken op zijn schoolfeestje, ik weet wanneer het tijd is om alleen te zijn. Ik weet ook dat mijn gevoeligheid mij dit gelapt heeft maar ik wil ervan leren ipv te negeren. Maar ik neem ze toch, 2 dagen...
Na 2 dagen stop ik ermee. Ik voel mij er niet goed bij. Ergens heb ik ook niet het gevoel depressief te zijn. Ik ben ongelukkig en weet goed waarom. De onrust is ondraaglijk maar ik weet mij te behelpen met Valeriaan. De kwaadheid is omgeslagen in vechtlust. Ik geloof echt dat tot een goed eind komt, ik weet alleen niet wanneer. Ik zal de tijd nemen die nodig is om rust te vinden, om mijn energie terug te krijgen en de dingen weer in het juiste perspectief te zien. En ik neem mij vooral plechtig voor, dit mag nooit meer zover komen. Ik zal op mijn hoede moeten zijn maar ik zal de signalen herkennen en op tijd stop zeggen...
We zijn nu anderhalve maand verder en die kasten zijn nog steeds niet uitgekuist. Ik vraag mij ondertussen eigenlijk af welke kast ik moest uitkuisen. Ze kunnen het allemaal gebruiken maar zo dringend is het niet. Soms legt een mens zich dingen op om het gevoel te hebben dat hij nuttig bezig is, om ergens voldoening uit te halen. Ik haalde nergens nog voldoening uit, hoe meer ik deed hoe groter de berg leek te worden van dingen die ik in mijn ogen nog moest doen. Een vicieuze cirkel. Ik heb gedurende anderhalve maand amper iets gedaan en de berg met dingen die ik zou moeten doen is zo goed als weg. Ze zeggen wel eens dat je bij drukte juist gas moet terugnemen. Door gas terug te nemen merk je dat die drukte zich vooral in je hoofd afspeelt. Maar dit kan je aan iemand die denkt dat hij veel te doen heeft niet wijsmaken...
Vandaag is Sem bij oma, ik ben met een vriendin gaan wandelen en daarna zijn we gaan lunchen. Ik heb best veel gedaan door voor mijzelf te zorgen, ik heb mij niet schuldig proberen voelen en ik heb genoten. Ik zie mijzelf een beetje als een platte gsm die aan het opladen is. De kunst is terug te weten komen hoe je die batterij weer opgeladen krijgt. Vandaag is er zeker weer een 'streepke' bij. :)
Ik zou mensen kunnen beschuldigen. Dat zou niet alleen makkelijk zijn, het zou ook betekenen dat ik niets moet doen, het is toch allemaal de schuld van anderen. Ik zou gewoon zielig kunnen zijn en denken, wat doen ze me aan? Misschien heb ik dat ook wel gedaan. Maar is er een schuldige wanneer je niet meer in het plaatje past? Wanneer dingen die je zegt verkeerd worden geïnterpreteerd en doorverteld? Wanneer mensen je minder goed kennen dan je dacht? Misschien moet je gewoon conclusies trekken, hoe pijnlijk het ook is, en verder gaan met de mensen waarmee je wel op dezelfde golflengte zit, want die zijn er gelukkig ook nog, meer dan ooit.
Ik ga graag met Sem op stap, vertel verhaaltjes, ga zwemmen of naar de speeltuin, zolang ik maar niet mee moet spelen. Ik doe het gewoon niet graag en weet altijd wel iets te verzinnen om het niet te doen. Mama wil je met mij spelen? Euh, wacht, ik moet nog...allé ja, wat spelen we? Met Lego, we bouwen een huis... Een uurtje later zitten we verkort met bouwstenen en stel ik zelf voor er te gaan bijhalen. Bij Lidl had ik 'generische' Lego gezien, het is toch maar voor een extra verdiep. Vlug onze schoenen aan en weg. Zalig die spanning in de auto, de ergernis naar de te trage voorligger (meestal ben ik dat), de sprint naar het speelgoed, een stralende Sem aan de kassa en de knuffel op de parking. Toen we thuis kwamen was het moment een beetje gebroken. Ik had toch nog gouw wat andere boodschappen meegenomen (alsof we niets meer in huis hadden), was al met het middagmaal bezig... Spijtig, maar morgen bouwen we een villa, een 'generische', bouwstenen genoeg ;).
Ik kan niet slapen. Om 19 uur in slaap gevallen in de zetel. Geen middagdutje nu Sem thuis is en dat voel ik. We zijn boodschappen gaan doen, besjes geplukt en naar de speeltuin geweest. Toen ik aan het avondeten begon was mijn pijp al uit. Burn-out is een energiestoornis. Iets te veel willen doen en je lichaam laat onmiddellijk weten dat het genoeg is, hoe weinig het soms ook is. Vandaag deed ik veel in vergelijking met andere dagen.
Ik zit in de wachtzaal bij de dokter. Gisteren ging ik nog werken maar het ging niet meer. Ik wist, morgen ga ik naar de dokter en overmorgen, misschien de rest van de week kom ik niet meer werken. Ik had met iemand gesproken die een burn-out had. Zover was ik niet, (dacht ik) maar het zou toch niet lang meer duren. Ik had een paar testjes gedaan op het internet en daaruit bleek dat ik meer dan burn-out was, maar ik had misschien wat overdreven met mijn antwoorden. Enkele weken voordien had ik nog allergie testen laten doen omdat ik maar verkouden en doodmoe bleef. Deze waren negatief. De diagnose was deze keer wel sneller gesteld. We beginnen met een maand thuis. Euh, een maand? Da's lang, maar tegelijkertijd ook dankbaar, dankbaar dat ik niet terug moest, dankbaar dat ik kon slapen en toen ook nog dankbaar dat ik eindelijk al die dingen kon doen die al zo lang bleven liggen. Doordat de dokter mij zei dat ik een burn-out had leek het of ik plots mocht toegeven aan alles wat ik gevoeld had. Terwijl ik de dag voordien nog gewoon mijn job deed, wel met de grootste moeite, zat ik nu in de zetel en kon ik niets meer. En nog steeds dacht ik, morgen of zeker volgende week ben ik beter en kan ik eindelijk die kasten eens opruimen...
Ik ben zo naïef bij elke goeie dag te denken dat ik 'genezen' ben. Gisteren was zo een dag. Er kwam volk, ik kookte (met plezier en niet echt gezond) en ik begon zelfs te bloggen, stel je voor ;) . Op zo een dag heb ik gewoon geluk dat er niets is wat mij overstuur maakt. Eén verkeerd woord, telefoontje, sms'je of gewoon een kast die te hard dicht slaat is genoeg om terug te beseffen dat ik er nog lang niet ben. Puur lichamelijk gezien, duurt het ongeveer even lang om hier bovenop te geraken als het duurde om zo diep te zinken. Ik kan niet precies zeggen wanneer het begon, het sluimerde waarschijnlijk al jaren, 'sommigen' zeggen dat ze mij nooit anders gekend hebben ;), maar ik herinner mij wel de dag dat iets mij zo overstuur maakte dat ik sindsdien geen rust meer gekend heb. Die dag, ergens in november (2015) had ik gewoon niet meer genoeg reserve om terug te vechten, ik wist niet dat ik juist dan extra lief moest zijn voor mijzelf en heb mijzelf nog verder de dieperik in geholpen. Op die dag was mijn relativeringsvermogen al ver zoek. Dus hoe lang is dit al aan de gang? Misschien beter niet over nadenken...
Die laatste maanden op het werk, ik droom er nog minstens een paar keer per week van. Ik voel de sfeer, de eenzaamheid en vooral de heimwee naar lang vervlogen tijden. Ik begon mij meer en meer af te zonderen, ik had geen nood meer om nog veel te zeggen, ik was een toeschouwer geworden en dat was ook niet erg. In mijn ogen had ik rust gevonden en lachen, plezier maken en het hoge woord voeren hoefde niet meer. Het is waar dat het niet meer zo nodig moet, maar in ander gezelschap kwam die vroegere Marleen wel nog steeds tevoorschijn, en meer nog, het werd geapprecieerd. Ik was mijzelf aan het verliezen, op mijn werk, de plaats waar ik 23 jaar geleden juist had geleerd dat mijzelf zijn dik ok was. Ik was een 'toffe', dat werd mij niet alleen gezegd, ik ondervond het ook en ben nog steeds dankbaar voor al die fantastische jaren. Ik had een job die misschien niet evident was maar ik zag het amper als werken omdat ik steeds omringd was door fantastische mensen. Pas 15 jaar later ondervond ik dat misschien toch niet iedereen mij zo een 'toffe' vond. Ik bleef mij maar afvragen wat ik verkeerd deed. Ik had nooit op mijn tellen moeten letten, ik heb er dan ook lang over gedaan om te beseffen dat je niet altijd en overal gewoon 'jezelf' kan zijn. De meeste mensen zijn dit nooit op hun werk, ik had het geluk dat dit jaren wel kon. Het was mijn eerste job, ik vond het normaal...
Maar als dan alleen de job zelf nog overblijft, dan rijst de vraag, is dit genoeg voor mij? Ik dacht het wel, ik heb het alleszins geprobeerd. Meer dan ooit tevoren was ik echt met mijn job bezig en haalde er zelfs voldoening uit. Ik zag de humor in ons gasten (zwaar mentaal gehandicapten) en humor is toch wel een heel belangrijke waarde in mijn leven. Sommigen kunnen je echt aan't lachen brengen zoals kleine kinderen dat kunnen. Ik hoop dat die dingen op het einde van dit verhaal terug het eerst in mij opkomen als ik aan het werk denk...
