Hallo Maween,

Ik noem je zo omdat dat de url is van je blog. 

Eind 2014 nam ik afscheid van de job die ik vandaag weer uitoefen. Ik zat er ook mentaal compleet door. Ik kreeg mezelf bijna letterlijk niet meer uit bed, ik viel soms in slaap waar ik zat of recht stond. De huisdokter had het over een 'nakende depressie' en schraf me wat voor, in combinatie met wat onschuldige supplementen.

Het hielp niet veel. Ik deed het al jaren tegen mijn zin en het was gewoon te veel. Ik heb uiteindelijk ontslag gegeven zonder het minste uitzicht op iets van ander werk. En dat was lastig, want daarvoor was ik al bijna een jaar werkzoekend geweest.

Het is achteraf een goeie beslissing gebleken. Ik proefde van ander werk en besefte dat mijn vroegere en huidige job niet de allerslechste is. Niet mijn droomjob, maar nog steeds werk. Een goede, nieuwe baas kan al heel veel doen in het geven van waardering, medeleven enzovoort. Ook nieuwe, fijnere collega's. Het doet allemaal wel iets.

Anyways, ik wist niet dat Karen Damen ook het fenemoneen van burn-out al minimaliseerde. Blijkbaar is ze dan toch niet de dame die ik dacht dat ze was. In deze samenleving waar hard werken en er toch niet te veel voor terug verwachten is dat misschien niet eens zo'n gekke opvatting, maar het steekt wel, ook bij mij, nu nog steeds.

Wat die terreur betreft, ik denk dat heel wat van die geïsoleerde acties komen van mensen zonder perspectief, die hun geloof in onze samenleving hebben verloren en zich ergens vastklampen aan een perspectief dat IS hen geeft. Om toch maar 'een' perspectief of rode draad te hebben...

Groetjes