Wat een verschrikkelijke dag. Overal is er terreur, en in zo'n wereld moet je positief blijven. Het relativeert wel je eigen problemen maar langs de andere kant voel je ook hoe zwak je nog bent. Ik hoorde het nieuws pas deze morgen en de rest van de dag liet het mij niet meer los. Krop in de keel en tranen verbijten. En dan, een foto met een lichaampje bedekt met een deken en een pop ernaast.
Gedachten hebben een enorm effect op ons. Wanneer ik denk aan het werk, de achterklap die er nu waarschijnlijk is, kan ik helemaal doldraaien. Ik verbeeld mij gesprekken en het lijkt allemaal levensecht. Ik hoor het bijna gonzen, alsof iedereen het over mij heeft. Je zou het ook kunnen omdraaien en gesprekken over jezelf verzinnen die helemaal niet negatief zijn, waar mensen het over je positieve kanten hebben, ze je misschien missen. Wanneer je zo denkt voel je je onmiddellijk rustiger worden. Wat maakt het eigenlijk uit? Over iedereen wordt goed en slecht gepraat, hoor alleen het goede en je leven ziet er veel mooier uit. Mijn huisdokter ging nog een stapje verder, 'Ze zijn je gewoon vergeten, Marleen. Ze praten niet over jou. Zo gaat dat met mensen die langdurig ziek zijn. Collega's zijn geen vrienden.' Ik hou van mensen die direct zijn. Ik vond het ook helemaal niet erg wat hij zei. Ik hoop dat ze mij vergeten zijn. Er zijn inderdaad veel erger dingen dan een collega met een burn-out.
