Veel huiswerk van de loopbaancoach. Ik ben van eerste naar tweede versnelling gegaan en moet al gas terugnemen. In mijn hoofd kan er al veel maar mijn lijf wil nog niet mee. Misschien moet ik gewoon blij zijn dat ik het protest deze keer opmerk en er ook rekening mee houd. Ik ging gisteren de laatste keer bij de psychologe, voorlopig toch, niets zegt dat ik haar in de toekomt niet meer zal nodig hebben. Ik voelde gewoon dat het niet meer nodig was. Ze vond trouwens dat het indrukwekkend was hoeveel vorderingen ik op die korte periode gemaakt had. Euh, 2 maand? Korte periode? Blijkbaar wel dus, ofwel ben ik echt goed bezig of ik maak mijzelf wat wijs. Misschien wil ik wel te snel gaan. De huisdokter schrok dat ik al met loopbaanbegeleiding bezig was, 'veel te vroeg Marleen'. Ik voel ergens wel dat het veel van mij vraagt maar ik zal zelf wel op tijd op de rem gaan staan. Ik denk dat mijn huisdokter mij ook wel onderschat. En neem je je medicatie nog? Ja ja... Niet dus en nooit genomen. Ik neem een natuurlijke variant maar de ervaring leert mij dat hij daar toch niet in gelooft.
Een mens zou er bijgelovig van worden. Ik ben de laatste maanden omringd door fantastische mensen die mij de juiste dingen zeggen op het juiste moment. Ik lees de juiste dingen op het juiste moment en krijg de juiste dingen aangereikt, soms uit onverwachte hoek. Deze morgen een mail van de psychologe. 'Dag Marleen, ik denk dat je dit boek eens moet lezen..' Eens een bepaalde weg gekozen kruisen de antwoorden vanzelf je pad. Nu vooral niet ongeduldig worden. Ik kan vandaag alleen maar heel dankbaar zijn, ook al zit ik hier midden augustus met mijn geitenwollensokken aan..
