Ik ben zo naïef bij elke goeie dag te denken dat ik 'genezen' ben. Gisteren was zo een dag. Er kwam volk, ik kookte (met plezier en niet echt gezond) en ik begon zelfs te bloggen, stel je voor ;) . Op zo een dag heb ik gewoon geluk dat er niets is wat mij overstuur maakt. Eén verkeerd woord, telefoontje, sms'je of gewoon een kast die te hard dicht slaat is genoeg om terug te beseffen dat ik er nog lang niet ben. Puur lichamelijk gezien, duurt het ongeveer even lang om hier bovenop te geraken als het duurde om zo diep te zinken. Ik kan niet precies zeggen wanneer het begon, het sluimerde waarschijnlijk al jaren, 'sommigen' zeggen dat ze mij nooit anders gekend hebben ;), maar ik herinner mij wel de dag dat iets mij zo overstuur maakte dat ik sindsdien geen rust meer gekend heb. Die dag, ergens in november (2015) had ik gewoon niet meer genoeg reserve om terug te vechten, ik wist niet dat ik juist dan extra lief moest zijn voor mijzelf en heb mijzelf nog verder de dieperik in geholpen. Op die dag was mijn relativeringsvermogen al ver zoek. Dus hoe lang is dit al aan de gang? Misschien beter niet over nadenken...
Die laatste maanden op het werk, ik droom er nog minstens een paar keer per week van. Ik voel de sfeer, de eenzaamheid en vooral de heimwee naar lang vervlogen tijden. Ik begon mij meer en meer af te zonderen, ik had geen nood meer om nog veel te zeggen, ik was een toeschouwer geworden en dat was ook niet erg. In mijn ogen had ik rust gevonden en lachen, plezier maken en het hoge woord voeren hoefde niet meer. Het is waar dat het niet meer zo nodig moet, maar in ander gezelschap kwam die vroegere Marleen wel nog steeds tevoorschijn, en meer nog, het werd geapprecieerd. Ik was mijzelf aan het verliezen, op mijn werk, de plaats waar ik 23 jaar geleden juist had geleerd dat mijzelf zijn dik ok was. Ik was een 'toffe', dat werd mij niet alleen gezegd, ik ondervond het ook en ben nog steeds dankbaar voor al die fantastische jaren. Ik had een job die misschien niet evident was maar ik zag het amper als werken omdat ik steeds omringd was door fantastische mensen. Pas 15 jaar later ondervond ik dat misschien toch niet iedereen mij zo een 'toffe' vond. Ik bleef mij maar afvragen wat ik verkeerd deed. Ik had nooit op mijn tellen moeten letten, ik heb er dan ook lang over gedaan om te beseffen dat je niet altijd en overal gewoon 'jezelf' kan zijn. De meeste mensen zijn dit nooit op hun werk, ik had het geluk dat dit jaren wel kon. Het was mijn eerste job, ik vond het normaal...
Maar als dan alleen de job zelf nog overblijft, dan rijst de vraag, is dit genoeg voor mij? Ik dacht het wel, ik heb het alleszins geprobeerd. Meer dan ooit tevoren was ik echt met mijn job bezig en haalde er zelfs voldoening uit. Ik zag de humor in ons gasten (zwaar mentaal gehandicapten) en humor is toch wel een heel belangrijke waarde in mijn leven. Sommigen kunnen je echt aan't lachen brengen zoals kleine kinderen dat kunnen. Ik hoop dat die dingen op het einde van dit verhaal terug het eerst in mij opkomen als ik aan het werk denk...
